မီးပိတ်ချိန်ကျော်သွားပြီဖြစ်တာတောင် အဆောင်အဆောက်အဦးအတွင်းကမူ ဆူညံလျက်ရှိနေဆဲ။

ဒီညက စီနီယာအထက်တန်းကျောင်းသားတွေအတွက် ရှားရှားပါးပါး အသက်ရှူချောင်ချိန် လွတ်လပ်ချိန်လေးမို့ စကားပေါချင်စိတ်တွေက မီးစညှိပေးလိုက်သလိုပဲ နေမှာပေါ့။

ဆူညံသံတွေက ဘက်ပေါင်းစုံကလာတာမို့ အကောင်းဆုံး အဖုံးအကွယ်ဖြစ်နေလေတယ်။

တချို့တချို့သော နားရှက်ဖွယ်ရာ အသံတွေအတွက် အဖုံးအကွယ်ပေါ့။

"ဖြည်းဖြည်း......"

ရင်းချယ်ရဲ့ အသံမှာ ကိုယ်ခန္ဓာအတိုင်းပဲ တုန်ရီလို့ထွက်လာတယ်။

ကျန့်ယောင်က တုံ့ပြန်မှုမရှိစွာ သူ့ကို ထောက်ကိုင်ထားတယ်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကမူ ခြေချင်းဝတ်က အနီရောင်အမှတ်အသားလေးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ သူဟာ အဆုံးထိလှုပ်ရှားနေပြီး omega ရဲ့နွေးထွေးနူးညံ့တဲ့ အင်္ဂါရပ်ဖြစ်တဲ့ သားအိမ်ထဲထိ ဝင်ရောက်နေတယ်။

အခုတစ်ခေါက်က အရင်က အတွေ့အကြုံနဲ့ မတူဘူး၊ လုံးဝကွဲပြားတယ်။

သူဟာ ပါးစပ်ပေါက်ကြီးတစ်ခုဆီကနေ စုပ်ယူခံနေရသလိုမျိုးပဲ၊ စိတ်လွှတ်လိုက်မိတာနဲ့ အလုံးစုံမျိုချခံရမှာတောင် စိုးရတယ်။(T/n ကျန့်ယောင်အတွေးပါ)

သေစေနိုင်လောက်တဲ့ နေရာပင်

ရင်ခွင်ထဲက လူကမူ နှုတ်ခမ်းတွေကို ခေါင်းမာစွာ ဖိကိုက်ထားဆဲ၊ မျက်ဝန်းလေးတွေက ယုန်တစ်ကောင်လို နီရဲနေပြီး အရည်ကြည်လေးတွေ လဲ့လျက်ရှိတယ်။ လက်တို့က သူ့ရင်အုပ်ပေါ် တင်ထားပြီး ဘောလုံးလေးတစ်လုံးလိုပဲ ရင်ခွင်ထဲမှာ အပုံလိုက်လေးဖြစ်နေတယ်။ ခြေချောင်းတွေကလည်း ကုပ်ထားကာ တစ်ကိုယ်လုံးကလည်း တုန်ရီနေလေတယ်။

ဒီလောက်ချစ်ဖို့ကောင်းပြီး ဆွဲဆောင်နိုင်နေတဲ့ဟာ၊ ဒါတင်မက လူကို ဗြောင်းဆန်အောင်လည်း လုပ်နိုင်သေးတယ်။

ကျန့်ယောင်က သူ့ကို ပွေ့ချီလိုက်တယ်။ သို့သော် အိပ်ယာဆီကို မသွားပဲ ထို့အစား စာရေးစားပွဲဆီသွားကာ ရင်းချယ်ကိုအဲ့ပေါ်တင်ပေးတယ်။

စားပွဲက မကြီးသလို လူတစ်ယောက်စာ လှဲလို့လည်း မလုံလောက်ပေ။ ရင်းချယ်ရဲ့ခါးအောက်ပိုင်းဟာ လေဟာနယ်ထဲမှာ တန်းလန်းဖြစ်နေပြီး နောက်တော့ ခြေတံနှစ်သွယ်က alphaရဲ့ခါးမှာ အတင်းအကျပ်ချိတ်ခံလိုက်ရတယ်။

ကျန့်ယောင်က သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ အုပ်မိုးထားပြီး
"ကိုယ့်ကိုနမ်း"

ရင်းချယ်က ခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ အားယူထပြီး သူ့ကို ခပ်ဖွဖွလေး တစ်ချက်ဖိကပ်နမ်းတယ်။

"လိမ္မာတယ်"
ကျန့်ယောင်က ဖြည်းဖြည်းချင်းထုတ်ပြီး အရှိန်နဲ့ပြန်ထိုးသွင်းတယ်။

ရင်းချယ်ဆီက ညည်းသံထွက်လာတယ်။ ကျောက စားပွဲပေါ်ပြန်ကပ်သွားပြီးနောက် သူက နာကျင်သွားဟန် မျက်မှောင်ကို တင်းတင်းကြုပ်တယ်၊ အဲ့နောက် ခေါင်းကို ခါရမ်းကာ ကျန့်ယောင်ကို တွန်းထုတ်လေတယ်။

"နာလို့လား?"
ကျန့်ယောင်က ဆွဲထုတ်ကာ သူ့ကို ခေါင်းငုံ့လို့ကြည့်တယ်။ သူ့ရဲ့အရာပေါ်မှာ တင်ကျန်နေတဲ့ အရည်တွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်တောင် တချို့တလေကျသွားသေးတယ်။

/နာကျင်တာမျိုး မဟုတ်ပဲ သူထပ်ပြီး လက်မခံနိုင်တော့တာမျိုး/

ယုန်ကလေးက ကျန့်ယောင်လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပန်းနုရောင်ရင်ဘတ်ကလေး နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ အသက်လုရှူရင်း
"နာတာမဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် မင်းနည်းနည်းညင်သာ...."

လေသံက အရမ်းကို ညင်သာနေပြီး တကယ့်ကို တိုးတိုးလေး။

မသိရင် ချွဲနွှဲ့နေသလိုမျိုးပဲ။

"ဒါဆို ကိုယ့်ကို ချစ်တယ်လို့ အရင်ပြော"
ကျန့်ယောင်က သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကို လှမ်းဖမ်းပြီး အကြပ်ကိုင်လို့ရမယ့် အခွင့်ရေးကို လက်လွှတ်မခံပေ။
"မပြောတာကြာပြီ ကြားချင်တယ်"

ရင်းချယ်က ခေါင်းရမ်းတယ်။
"အရင်တစ်ခေါက်ကပဲ ပြောထားတာ မင်းလောဘတက်မလာ....အာ့!"

ကျန့်ယောင်မှာ လောဘတက်ပြီးနေနှင့်ပြီးဖြစ်သည်၊

Alphaရဲ့ မာကြောတဲ့အောက်ပိုင်းက သူ့ရဲ့နုနယ်တဲ့သားအိမ်ကို လာရောက် ရိုက်ခတ်နေတယ်။

ထိုနေရာက ပထမဆုံးအကြိမ် အဖွင့်ဖောက်ခံရတာဖြစ်ပြီး ပထမဆုံးအကြိမ် alphaရဲ့အရသာကို မြည်းစမ်းမိသွားတာနဲ့ လောဘတကြီး စုပ်ယူပြီး တစ်ဖက်အရာကို ထွက်မသွားအောင် ခယဧည့်ပြုနေလေတယ်။ ဒီလိုပြင်းထန်ကြမ်းတမ်းတဲ့ ဖောက်ထွင်းမှုကို တွေ့ကြုံရတာလည်း ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်ပြီး အထိမခံနိုင်တဲ့ အတွင်းသားနံရံတွေက ဝင်ချည်ထွက်ချည်ပြုနေတဲ့ အရာရဲ့ အပြင်းအထန်ပွတ်တိုက်ခြင်းကို ခံရလေတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ပူလောင်လာပြီး heatအချိန်ကထက်ကို မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်လာတယ်။ ပိုပြီးတော့ ရမ္မက်တွေဟာ လှိုင်းဂယက်လေးတွေလို ကိုယ်တစ်ခုလုံး ပျံ့နှံ့သွားတယ်။

သာယာမှုနဲ့ နာကျင်မှုက ဒွန်တွဲနေတာကြောင့် ထိုအထဲကို ပျော်ဝင်မိသလို ထွက်လည်းပြေးချင်ပြန်တယ်။

ရင်းချယ် ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ခြေထောက်ကို လောဟာနယ်ထဲ ကန်ထုတ်အားယူပြီး ထကြည့်တယ်။ သို့ပေမယ့် ခါးက လုံးဝကို အချုပ်ကိုင်ခံထားရကာ နည်းနည်းမှ လှုပ်လို့မရပေ။

အခန်းထဲမှာ ကျန့်ယောင်ရဲ့ ကြိုးစားမှုတွေက သံစုံထွက်နေပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကလာတဲ့ ဆူညံသံတွေနဲ့ ရောလျှက်သွားတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်က နံရံမှာကပ်ပြီး နားထောင်မယ်ဆိုရင်တောင် သဲသဲကွဲကွဲ ကြားရမှာမဟုတ်ပေ။

ရင်းချယ်ကတော့ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ ထိုအသံတွေထဲ သူမပါအောင် အတတ်နိုင်ဆုံး တင်းခံနေတယ်။

"မကိုက်နဲ့‌တော့...နှုတ်ခမ်းတွေ ဖြူနေပြီ"
ကျန့်ယောင်က သူ့ကိုနမ်းတယ်။ လျှာနဲ့ ရင်းချယ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေသွားတွေကို ထိုးဖွင့်ကာ အထဲကို ဝင်ရောက်လေတယ်။
"မခံနိုင်တော့ရင်လည်း ပြော....မဟုတ်ရင်လည်း စကားနားထောင်ပြီး ကိုယ့်ကိုချစ်တယ်ပြောလိုက်တော့....."

ရင်းချယ်က တွန့်ထိုးသွားပြီး နှာခေါင်းကို တစ်ချက်ရှုံ့တယ်။ ဘာဆိုဘာမှ ပြောမလာပေ။

ကျန့်ယောင် သူ့ကို ခနစောင့်ပေးလိုက်ပေမယ့်လည်း စိတ်ကျေနပ်စရာ အဖြေကပြန်ရမလာပေ။ အဲ့ဒီနောက်တော့ သူက ရင်းချယ်ကိုယ်ကိုဆွဲမှောက်ကာ အနောက်ကနေဝင်ပြီး ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ပြုတော့တယ်။

"!"
ရင်းချယ်တစ်ကိုယ်လုံးမှာ စားပွဲပေါ်ယိမ်းထိုးသွားပြီး ခုံပေါ်က ကြယ်ဘူးကိုတောင် မတော်တဆ သွားတိုက်မိတယ်။ အဖုံးက သေချာကျပ်အောင် ပိတ်မထားတာကြောင့် ကြယ်တွေက အကုန်စားပွဲပေါ် ပျံ့ကျဲကုန်ပြီး တစ်ချို့တစ်ဝက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ကျကုန်တယ်။

အရောင်အသွေးစုံလင်လျက်....

လောလောဆယ်တော့ အဲ့တာတွေကိုလည်း သူ ပြန်မကောက်အားသေးပေ။ ယိမ်းထိုးနေတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာကြောင့် တစ်ခုခုကို အားပြုကိုင်ဖို့ ရှာလိုက်ပေမယ့်လည်း ခုံကချောနေပြီး ကိုင်စရာဘာမှမရှိ။ သူ့အဖြစ်မှာ မုန်တိုင်းကြားမှာရောက်နေတဲ့ လှေလေးတစ်စင်းလိုပဲ အားပြုစရာမရှိစွာ တိမ်းမှောက်လုနီးနီးဖြစ်နေပြီ။

ထိုအချိန်မှာပဲ ကျန့်ယောင်က သူ့ကိုလက်မောင်းကနေတစ်ဆင့် ဆွဲထူလာတယ်။

သို့ပေမယ့် သူ့ကိုကူညီဖို့အတွက်တော့ ဟုတ်မနေခဲ့၊ ပိုပြီးအနိုင်ကျင့်လို့ ကောင်းအောင်အတွက်ပင်။ လက်နှစ်ဖက်က ရင်ဘတ်ပေါ် ကျူးကျော်ပြီး သူ့ရဲ့နီရဲယောင်ယမ်းနေပြီးသား နေရာကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်လျက် အောက်ပိုင်းကလည်း ပိုလို့ပင် အရှိန်ပါလာသေးတယ်။

ရင်းချယ်ရဲ့ ခြေထောက်တွေမှာ တုန်ရီလွန်းလို့ မတ်မတ်ပင်မရပ်နိုင်တော့။ ရင်ဘတ်ပေါ်က လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ငိုသံစွက်နေတဲ့ လေသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
"ကော...."

သူ သိတယ်၊ ဒါဟာ ကျန့်ယောင်အား သူ့ကိုလွှတ်ပေးအောင် လုပ်နိုင်တဲ့ အကာအကွယ်စကားလုံးဆိုတာ။

သို့သော် ဒီတစ်ခေါက်တော့ အလုပ်ဖြစ်ပုံမရပေ။ သူ့ကိုယ်ထဲ အစိတ်အပိုင်းက ပိုလို့ပင် ကြီးထွားလာသည်မှာ သားအိမ်ကိုပေါက်ထွက်တော့မတတ်ပင်။

လက်နှစ်ဖက်က နောက်ပြန်နေပြီး အ‌ရှေ့ရော အနောက်ရောပါ လှုံ့ဆော်ခံနေရတာကြောင့် မထိန်းနိုင်တော့စွာ သူရှိုက်မိတယ်။ မျက်စိရှေ့မှာရှိနေတဲ့ ကြယ်ရောင်စုံလေးတွေက ဝါးသထက်ဝါးလာတယ်။

ကျန့်ယောင်က နောက်ဆုံးတစ်ချက် ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး သူ့ကိုကုန်းကာ နမ်းရှိုက်လာတယ်။ သူ့ရဲ့ဗလာကျင်းနေတဲ့ ကျောပြင်လေးကို တစ်ချက်၊ အဲ့နောက် ပခုံးသားလေးတွေ အဲ့ကနေမှတစ်ဆင့် ကျောရိုးတစ်လျှောက် မြီးညှောင်ရိုးထိ နမ်းပြီးမှ ဂုတ်ပိုးလေးဆီကို ရောက်လာတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ နားလေးကို တစ်ချက်ဖိနမ်းကာ
"မင်းမပြောဘူးဆိုလည်း ကိုယ်ပြောမယ်...ရင်းချယ် ကိုယ်မင်းကို ချစ်တယ် ချစ်တယ် ချစ်တယ်....တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ကို ပိုပိုပြီးချစ်လာတယ်"

ပြိုင်ဘက်က ကလိမ်ကျလွန်းတော့ သူ့မှာ ထွက်ပြေးဖို့ လမ်းမရှိပြီ။

ထိုလေသံတိုးလေးကြောင့်ပဲ သူချက်ချင်း တုန်ရီပြီး ထုတ်လွှတ်လိုက်မိတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပေပွကုန်တယ်။ မျက်လုံးထဲလည်း ဘာကိုမှ မသဲကွဲတော့ပဲ စားပွဲပေါ်ကို ပုံကျသွားတော့တယ်။

ကျန့်ယောင်က သူ့ကို ဆွဲလှန်ကာ မျက်ရည်တွေကို အနမ်းနဲ့ ဖယ်ရှားပေးတယ်။ နောက် သူ့ကို အိပ်ယာဆီပွေ့ခေါ်သွားတယ်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ကျောင်းယူနီဖောင်းကို အောက်ကခံခင်းကာ ထိုအပေါ်မှာမှ သူ့ကိုတင်ဖိပြီး တစ်ခါထပ်ဝင်ရောက်ပြန်တယ်။

ကုတင်ပေါ်မှာ မှောက်လျက်နဲ့ ကျောင်းယူနီဖောင်းကို မျက်နှာမူထားရပြီး အထက်ရော အောက်ပါ alpha ရနံ့တွေနဲ့ ရစ်ပတ်ချုပ်နှောင်ခံထားရတယ်။ ရင်ဘတ်တို့က ပွတ်သပ်ခံရလို့ နာကျင်နေသည့်တိုင် တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရှိရှိသမျှ အသိအာရုံတို့ကတော့ ဘာကိုမှဂရုမစိုက်အားစွာ အောက်ပိုင်းမှာပဲ စုစည်းလို့နေတယ်။ သူတုန်ရီစို့နင့်စွာနဲ့ပဲ
"ကော...ဖြေး..အာ့...ဖြေးဖြေး....ကော..."

နည်းနည်းမှ အသုံးဝင်မနေခဲ့ပါ။

နှစ်ချီသိမ်းပိုက်ပြီးတဲ့နောက် နောက်ထပ်ဆက်လက်မည်အပြုမှာ အောက်က ယူနီဖောင်းမှာ အကွက်လိုက်ကြီး စိုနေမှန်း ကျန့်ယောင် တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒါနဲ့ သူရင်းချယ်ကို ပြန်လှန်လိုက်တယ်။

ရင်းချယ်မှာ တအင့်အင့်နှင့် ပြားပြားလေး လှဲနေပြီး သူ့ရဲ့ခြေထောက်လေးနှစ်ဖက်မှာ စေ့တောင်မစေ့နိုင်တော့ပေ။ သူ့ရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးမှာ လောလောလတ်လတ် ရေထဲက ဆွဲအဆယ်ခံထားရသည့်နှယ်၊ ဆံနွယ်ပျော့ပျော့လေးတွေမှာ ချွေးတွေစိုစွတ်လို့ နဖူးမှာကပ်နေတယ်။ မျက်တောင်တို့မှာလည်း မျက်ရည်ကြောင့် စိုစွတ်လျက်။ ကိုယ်ပေါ်မှာ အရည်မျိုးစုံရှိနေပြီး အောက်ပိုင်းမှာလည်း အရည်တို့ ထွက်ကျနေသေးတယ်။

အသားမှာ ဖွေးပြီး လက်နေပေသည့် အနီးကပ်သေချာကြည့်ရင်တော့ မျက်ဝန်းတွေ နှာခေါင်း နှုတ်ခမ်း၊ ရင်ဘတ်၊ ပေါင်ရင်းတွေ၊ အဓိကနေရာတွေ နေရာအားလုံး နီရဲရောင်ရမ်းနေတာကို တွေ့ရမှာဖြစ်တယ်။

ဒီလိုပုံစံလေးမြင်တော့ ကျန့်ယောင်ရင်ထဲ နူးညံ့သွားရတယ်။
"မငိုနဲ့တော့၊ ကိုယ်ထပ်ပြီး အနိုင်မကျင့်တော့ဘူးနော်...."

တပ်ဆုတ်တဲ့လမ်းတစ်ဝက်မှာပဲ သူ အတားအဆီးတစ်ခုကို ရုတ်တရက် ကြုံလိုက်ရတယ်။

"ကော...."
ရင်းချယ်က အရည်လဲ့နေတဲ့ မျက်ဝန်းစိုစိုလေးတွေနဲ့ သူ့ကို ကြည့်နေပြီး အက်တက်တက်အသံလေးနဲ့ပြောတယ်။
"မင်းထက်....ငါက ပိုချစ်တာ"

ပြောပြီးနောက် နောက်ထပ်ထပ်ပြောလိုက်သေးတယ်။
"ငါမူးနေတာ"

/မူးနေတာ၊ အဲ့ဒါကြောင့် မျက်နှာပူစရာ ရှက်စရာစကားတွေပြောမိရင်လည်း ဗွေယူလိူ့မရဘူး/

ကျန့်ယောင်မှာ အချိန်အတော်ကြာ ကျောက်ရုပ်ဖြစ်သွားတယ်။ အသိပြန်ဝင်လာချိန်မှာတော့ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှုလိုက်တယ်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးက ကြွက်သားတွေအားလုံးက စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် တောင့်တင်းကုန်ပြီး အသင့်အနေအထားဖြစ်ကုန်တယ်။
"နောက်တစ်ခါ ထပ်ပြော"

ရင်းချယ်က သူ့ပခုံးကို သိုင်းဖက်လာကာ
"ချစ်တယ်....အာ့!"

နောက်ဆုံးတော့ သူ့အသံမှာလည်း ရမ္မက်သံတို့ စွန်းထင်းလာခဲ့ပြီ။ နားမခံချင်ဖွယ်အသံတွေကြား သူပါပါဝင်လာပြီး alpha ရဲ့အောက်မှာ အသံတွေလည်း ဩရှလာခဲ့တယ်။

သာယာမှုကြောင့် မျက်ရည်တွေက အဆက်မပြတ် ကျဆင်းလာတယ်။ ခြေတံတွေက အဆုံးစွန်ထိ ဆွဲဖြဲခံထားရပြီး ကိုယ်ထဲကအရာမှာလည်း အဆုံးစွန်ဆုံးထိ ကြီးထွားလာတယ်။ ထိုအရာက သားအိမ်ထဲထိ အနက်ဆုံးနေရာထိကို ဝင်ရောက်ထိုးဖောက်နေတယ်။

ကျန့်ယောင်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေက နီရဲနေကာ သားရဲတစ်ကောင်က သူ့ရဲ့သားကောင်ကို ဖမ်းချုပ်ထားသလိုမျိုးပဲ သူ့ကို ဖိအုပ်ထားတယ်။ ခွန်အားကြီးမားပြီး နိုင်လိုမင်းထက်ဆန်လှစွာနဲ့ အောက်ကလူကို သူ့အပိုင်အဖြစ် အပြီးအပိုင်ပြောင်းလဲပစ်တော့မှာ ဖြစ်တယ်။

ပြည့်လျှံနေပြီးသား သားအိမ်ထဲကို အရည်တွေက ထပ်မံဝင်ရောက်လာတယ်။ သူ့ရဲ့ဗိုက်ကလေးကလည်း သိသိသာသာဖောင်းထွက်နေပြီ။ ရင်းချယ်မှာ တဆတ်ဆတ်တုန်ရီပြီး အသက်ရှူမဝတော့သည့်တိုင် ကိုယ်ပေါ်ကလူကို တွန်းထုတ်လာခြင်းတော့ မရှိပေ။

အရင်တစ်ခေါက် heatကာလတုန်းက pheromonesတွေကို ခံစားရတာနဲ့ အခုက မတူပေ။ ဒီတစ်ခေါက်က ဒါက ထာဝရအမှတ်အသားပင်။

သူဟာ အမြဲတမ်းအတွက် တံဆိပ်ခတ်ခံလိုက်ရပြီ။ အမြဲတမ်းအတွက် ကျန့်ယောင်ရဲ့အပိုင်ဖြစ်နေတော့မှာပင်။

သန်း‌ခေါင်ယံအချိန်မို့ ဆူညံတက်ကြွနေခဲ့တဲ့ ကျောင်းသားတွေလည်း နောက်ဆုံးမောပန်းနွမ်းနယ်သွားတာနဲ့အမျှ အဆောင်အဆောက်အဦးဟာ တဖြည်းဖြည်း တိတ်ဆိတ်မှုသို့ ပြန်ရောက်ရှိလာခဲ့တယ်။

အေးမြမြလရောင်‌က အဆောင်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်ဖြန့်ကျက်တယ်။ သို့သည့်တိုင် လေထုကတော့ နွေးနွေးလေး။

"အိပ်တော့ မနက်ဖြန်ပိတ်ရက် နောက်ကျတဲ့ထိအိပ်လို့ရတယ်"
ရင်ခွင်ထဲကသူရဲ့ကျောကို ကျန့်ယောင် ဖွဖွကလေးပွတ်ပေးတယ်။

"မင်းအခုလို ကိုင်နေမှတော့ ငါကဘယ်လိုလုပ်အိပ်ရမှာလဲ"

"ဒီလောက်ထိတာလေးကို မခံနိုင်ဘူးလား? အတော်ကို ထိလွယ်ရှလွယ်တာပဲ"
ကျန့်ယောင်က ကျောပေါ်က လက်ကိုဖယ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့ကိုပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။
"အရင်တုန်းက တခြားလူတွေ ပြောတာကြားဖူးတယ်၊ ယုန်တွေကကျောကိုထိရင် လိင်စိတ်ကြွတတ်တယ်တဲ့၊ ကြည့်ရတာ တကယ်ဟုတ်ပုံပဲ"

"ငါက လူ၊ ယုန်မဟုတ်ဘူး"

ရင်းချယ်က စိတ်မကြည်သွားဟန်နဲ့ ခေါင်းလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဖွက်သွားတယ်။ ခနအကြာမှာတော့ တိုးတိုးလေးခေါ်တယ်။
"ဒီမှာ"

"ဟမ်?"

"ငါကိုယ်ဝန်ရနိုင်လောက်လားဟင်?"

ကျန့်ယောင်က ရယ်တယ်။
"မရနိုင်ပါဘူး၊ heat အချိန်မှမဟုတ်တာ၊ ရနိုင်ခြေက zero %လောက်ပဲ"

ရင်းချယ်က 'အင်း'ဆိုကာ အသံပြုပြီး ဘာမှထပ်ပြောမလာတော့ပေ။

ကျန့်ယောင်က စတယ်။
"အဆင့်တစ်ကြီးက bio ကိုဘယ်လိုတောင် သင်လာခဲ့ပါလိမ့်နော်၊ ဒါတွေအကုန်...."

ရုတ်တရက် သူမရယ်နိုင်တော့ပေ။

"ရနိုင်မရနိုင်မသိနိုင်ပဲနဲ့....အဲ့တာတောင် ကိုယ့်ကို ဝင်ခွင့်ပေးခဲ့တာလား?"

ရင်းချယ်က ခေါင်းမဖော်လာ။
"ငါသိတယ်၊ ဒီတိုင်း မင်းကြောင့် ခေါင်းကမူးသွားတာနဲ့ သိပ်မသေချာတော့တာ"

"အဲ့တာအတူတူပဲမဟုတ်ဘူးလား"
ကျန့်ယောင်က ငုံ့လာပြီး သူ့မျက်ဝန်းတွေကို အတင်းလိုက်ကြည့်တယ်။
"ကိုယ်မှတ်မိပါတယ် မင်းမလိုချင်ဘူးလို့ပြောခဲ့တာလေ၊ ဘာလို့မင်းရဲ့သဘောထားတွေကို ပြောင်းပစ်လိုက်ရတာလဲ?"

".....မင်းလိုမျိုးပဲပေ့ါ"

"ဘယ်လိုမျိုးလဲ?"

"ကိုယ့်ဟာကိုစဥ်းစား"

"မင်းမပြောပဲ ကိုယ်ကဘယ်လိုသိမှာလဲ?"

"မင်းကိုယ်တိုင်အရင်က ပြောဖူးတယ်"
ရင်းချယ်က တစ်ဖက်လှည့်သွားပြီး စောင်ဆွဲခြုံတယ်။ ဒီလောက်နည်းနည်းလေးလှုပ်ရှားမိတာတောင် သူ့ကိုယ်ကနာနေပြီ။
"လာမရှုပ်နဲ့ ငါအိပ်ပြီ"

ကျန့်ယောင်မှာ အတော်လေးကို စဥ်းစားယူလိုက်ရတယ်။ နောက်မှ သူပြောတာကို သဘောပေါက်တော့တယ်။

"မင်းကသာ ကိုယ့်ရဲ့နိယာမ"

သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက ထပ်တူပါပဲ။

______

T/n : ဟိုးအရင်ပိုင်းတုန်းက လမ်းပြကြယ်လို့ ရေးခဲ့မိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် အခုမှ ဒီစာလုံးလေးကပိုလိုက်တယ်ထင်လို့ နိယာမလို့ ပြင်လိုက်တာပါ
အမှတ်အသားပိုင်းကိုလေ သိပ်မရှင်းဘူးရယ်၊ သူက အရင်တစ်ခါကတည်းက ထာဝရအမှတ်အသား ပေးလိုက်တာလားလို့ ထင်နေတာ
ဒါမှမဟုတ် အခုဟာကပဲ သားအိမ်ဆီရောက်တဲ့အဓိပ္ပါယ်အနေနဲ့ သုံးသွားတာလားပဲ

တကယ်သေချာရှင်းလင်းအောင် ရေးမပြနိုင်တာ သွေ့ပုချီပါ🥹

btw ဒါနဲ့ နောက်တစ်ပိုင်းပဲကျန်ပါတော့တယ်နော်၊ ပြီးရင် main story ကပြီးပြီ၊

_______

｛Zawgyi｝

မီးပိတ္ခ်ိန္ေက်ာ္သြားၿပီျဖစ္တာေတာင္ အေဆာင္အေဆာက္အဦးအတြင္းကမူ ဆူညံလ်က္ရွိေနဆဲ။

ဒီညက စီနီယာအထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ရွားရွားပါးပါး အသက္ရွူေခ်ာင္ခ်ိန္ လြတ္လပ္ခ်ိန္ေလးမို႔ စကားေပါခ်င္စိတ္ေတြက မီးစညႇိေပးလိုက္သလိုပဲ ေနမွာေပါ့။

ဆူညံသံေတြက ဘက္ေပါင္းစုံကလာတာမို႔ အေကာင္းဆုံး အဖုံးအကြယ္ျဖစ္ေနေလတယ္။

တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ နားရွက္ဖြယ္ရာ အသံေတြအတြက္ အဖုံးအကြယ္ေပါ့။

"ျဖည္းျဖည္း......"

ရင္းခ်ယ္ရဲ့ အသံမွာ ကိုယ္ခႏၶာအတိုင္းပဲ တုန္ရီလို႔ထြက္လာတယ္။

က်န႔္ေယာင္က တုံ႔ျပန္မွုမရွိစြာ သူ႔ကို ေထာက္ကိုင္ထားတယ္။ က်န္လက္တစ္ဖက္ကမူ ေျခခ်င္းဝတ္က အနီေရာင္အမွတ္အသားေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ သူဟာ အဆုံးထိလွုပ္ရွားေနၿပီး omega ရဲ့ေႏြးေထြးႏူးညံ့တဲ့ အဂၤါရပ္ျဖစ္တဲ့ သားအိမ္ထဲထိ ဝင္ေရာက္ေနတယ္။

အခုတစ္ေခါက္က အရင္က အေတြ႕အၾကဳံနဲ႔ မတူဘူး၊ လုံးဝကြဲျပားတယ္။

သူဟာ ပါးစပ္ေပါက္ႀကီးတစ္ခုဆီကေန စုပ္ယူခံေနရသလိုမ်ိဳးပဲ၊ စိတ္လႊတ္လိုက္မိတာနဲ႔ အလုံးစုံမ်ိဳခ်ခံရမွာေတာင္ စိုးရတယ္။(T/n က်န့္ေယာင္အေတြးပါ)

ေသေစနိုင္ေလာက္တဲ့ ေနရာပင္

ရင္ခြင္ထဲက လူကမူ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို ေခါင္းမာစြာ ဖိကိုက္ထားဆဲ၊ မ်က္ဝန္းေလးေတြက ယုန္တစ္ေကာင္လို နီရဲေနၿပီး အရည္ၾကည္ေလးေတြ လဲ့လ်က္ရွိတယ္။ လက္တို႔က သူ႔ရင္အုပ္ေပၚ တင္ထားၿပီး ေဘာလုံးေလးတစ္လုံးလိုပဲ ရင္ခြင္ထဲမွာ အပုံလိုက္ေလးျဖစ္ေနတယ္။ ေျခေခ်ာင္းေတြကလည္း ကုပ္ထားကာ တစ္ကိုယ္လုံးကလည္း တုန္ရီေနေလတယ္။

ဒီေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းၿပီး ဆြဲေဆာင္နိုင္ေနတဲ့ဟာ၊ ဒါတင္မက လူကို ေျဗာင္းဆန္ေအာင္လည္း လုပ္နိုင္ေသးတယ္။

က်န႔္ေယာင္က သူ႔ကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္တယ္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ယာဆီကို မသြားပဲ ထို႔အစား စာေရးစားပြဲဆီသြားကာ ရင္းခ်ယ္ကိုအဲ့ေပၚတင္ေပးတယ္။

စားပြဲက မႀကီးသလို လူတစ္ေယာက္စာ လွဲလို႔လည္း မလုံေလာက္ေပ။ ရင္းခ်ယ္ရဲ့ခါးေအာက္ပိုင္းဟာ ေလဟာနယ္ထဲမွာ တန္းလန္းျဖစ္ေနၿပီး ေနာက္ေတာ့ ေျခတံႏွစ္သြယ္က alphaရဲ့ခါးမွာ အတင္းအက်ပ္ခ်ိတ္ခံလိုက္ရတယ္။

က်န႔္ေယာင္က သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ အုပ္မိုးထားၿပီး
"ကိုယ့္ကိုနမ္း"

ရင္းခ်ယ္က ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ အားယူထၿပီး သူ႔ကို ခပ္ဖြဖြေလး တစ္ခ်က္ဖိကပ္နမ္းတယ္။

"လိမၼာတယ္"
က်န႔္ေယာင္က ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထုတ္ၿပီး အရွိန္နဲ႔ျပန္ထိုးသြင္းတယ္။

ရင္းခ်ယ္ဆီက ညည္းသံထြက္လာတယ္။ ေက်ာက စားပြဲေပၚျပန္ကပ္သြားၿပီးေနာက္ သူက နာက်င္သြားဟန္ မ်က္ေမွာင္ကို တင္းတင္းၾကဳပ္တယ္၊ အဲ့ေနာက္ ေခါင္းကို ခါရမ္းကာ က်န႔္ေယာင္ကို တြန္းထုတ္ေလတယ္။

"နာလို႔လား?"
က်န႔္ေယာင္က ဆြဲထုတ္ကာ သူ႔ကို ေခါင္းငုံ႔လို႔ၾကည့္တယ္။ သူ႔ရဲ့အရာေပၚမွာ တင္က်န္ေနတဲ့ အရည္ေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚေတာင္ တခ်ိဳ႕တေလက်သြားေသးတယ္။

/နာက်င္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ သူထပ္ၿပီး လက္မခံနိုင္ေတာ့တာမ်ိဳး/

ယုန္ကေလးက က်န့္ေယာင္လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ပန္းႏုေရာင္ရင္ဘတ္ကေလး နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္နဲ႔ အသက္လုရွူရင္း
"နာတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မင္းနည္းနည္းညင္သာ...."

ေလသံက အရမ္းကို ညင္သာေနၿပီး တကယ့္ကို တိုးတိုးေလး။

မသိရင္ ခၽြဲႏႊဲ႕ေနသလိုမ်ိဳးပဲ။

"ဒါဆို ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ အရင္ေျပာ"
က်န႔္ေယာင္က သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကို လွမ္းဖမ္းၿပီး အၾကပ္ကိုင္လို႔ရမယ့္ အခြင့္ေရးကို လက္လႊတ္မခံေပ။
"မေျပာတာၾကာၿပီ ၾကားခ်င္တယ္"

ရင္းခ်ယ္က ေခါင္းရမ္းတယ္။
"အရင္တစ္ေခါက္ကပဲ ေျပာထားတာ မင္းေလာဘတက္မလာ....အာ့!"

က်န႔္ေယာင္မွာ ေလာဘတက္ၿပီးေနႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္၊

Alphaရဲ့ မာေၾကာတဲ့ေအာက္ပိုင္းက သူ႔ရဲ့ႏုနယ္တဲ့သားအိမ္ကို လာေရာက္ ရိုက္ခတ္ေနတယ္။

ထိုေနရာက ပထမဆုံးအႀကိမ္ အဖြင့္ေဖာက္ခံရတာျဖစ္ၿပီး ပထမဆုံးအႀကိမ္ alphaရဲ့အရသာကို ျမည္းစမ္းမိသြားတာနဲ႔ ေလာဘတႀကီး စုပ္ယူၿပီး တစ္ဖက္အရာကို ထြက္မသြားေအာင္ ခယဧည့္ျပဳေနေလတယ္။ ဒီလိုျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေဖာက္ထြင္းမွုကို ေတြ႕ၾကဳံရတာလည္း ပထမဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္ၿပီး အထိမခံနိုင္တဲ့ အတြင္းသားနံရံေတြက ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ျပဳေနတဲ့ အရာရဲ့ အျပင္းအထန္ပြတ္တိုက္ျခင္းကို ခံရေလတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပူေလာင္လာၿပီး heatအခ်ိန္ကထက္ကို မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္လာတယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ ရမၼက္ေတြဟာ လွိုင္းဂယက္ေလးေတြလို ကိုယ္တစ္ခုလုံး ပ်ံ႕ႏွံ့သြားတယ္။

သာယာမွုနဲ႔ နာက်င္မွုက ဒြန္တြဲေနတာေၾကာင့္ ထိုအထဲကို ေပ်ာ္ဝင္မိသလို ထြက္လည္းေျပးခ်င္ျပန္တယ္။

ရင္းခ်ယ္ ကူကယ္ရာမဲ့စြာ ေျခေထာက္ကို ေလာဟာနယ္ထဲ ကန္ထုတ္အားယူၿပီး ထၾကည့္တယ္။ သို႔ေပမယ့္ ခါးက လုံးဝကို အခ်ဳပ္ကိုင္ခံထားရကာ နည္းနည္းမွ လွုပ္လို႔မရေပ။

အခန္းထဲမွာ က်န႔္ေယာင္ရဲ့ ႀကိဳးစားမွုေတြက သံစုံထြက္ေနၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကလာတဲ့ ဆူညံသံေတြနဲ႔ ေရာလၽွက္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က နံရံမွာကပ္ၿပီး နားေထာင္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားရမွာမဟုတ္ေပ။

ရင္းခ်ယ္ကေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းကိုကိုက္ကာ ထိုအသံေတြထဲ သူမပါေအာင္ အတတ္နိုင္ဆုံး တင္းခံေနတယ္။

"မကိုက္နဲ႔‌ေတာ့...ႏွုတ္ခမ္းေတြ ျဖဴေနၿပီ"
က်န႔္ေယာင္က သူ႔ကိုနမ္းတယ္။ လၽွာနဲ႔ ရင္းခ်ယ္ရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေတြသြားေတြကို ထိုးဖြင့္ကာ အထဲကို ဝင္ေရာက္ေလတယ္။
"မခံနိုင္ေတာ့ရင္လည္း ေျပာ....မဟုတ္ရင္လည္း စကားနားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္ေျပာလိုက္ေတာ့....."

ရင္းခ်ယ္က တြန႔္ထိုးသြားၿပီး ႏွာေခါင္းကို တစ္ခ်က္ရွုံ႔တယ္။ ဘာဆိုဘာမွ ေျပာမလာေပ။

က်န႔္ေယာင္ သူ႔ကို ခနေစာင့္ေပးလိုက္ေပမယ့္လည္း စိတ္ေက်နပ္စရာ အေျဖကျပန္ရမလာေပ။ အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ သူက ရင္းခ်ယ္ကိုယ္ကိုဆြဲေမွာက္ကာ အေနာက္ကေနဝင္ၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ျပဳေတာ့တယ္။

"!"
ရင္းခ်ယ္တစ္ကိုယ္လုံးမွာ စားပြဲေပၚယိမ္းထိုးသြားၿပီး ခုံေပၚက ၾကယ္ဘူးကိုေတာင္ မေတာ္တဆ သြားတိုက္မိတယ္။ အဖုံးက ေသခ်ာက်ပ္ေအာင္ ပိတ္မထားတာေၾကာင့္ ၾကယ္ေတြက အကုန္စားပြဲေပၚ ပ်ံ႕က်ဲကုန္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚကို က်ကုန္တယ္။

အေရာင္အေသြးစုံလင္လ်က္....

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အဲ့တာေတြကိုလည္း သူ ျပန္မေကာက္အားေသးေပ။ ယိမ္းထိုးေနတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေၾကာင့္ တစ္ခုခုကို အားျပဳကိုင္ဖို႔ ရွာလိုက္ေပမယ့္လည္း ခုံကေခ်ာေနၿပီး ကိုင္စရာဘာမွမရွိ။ သူ႔အျဖစ္မွာ မုန္တိုင္းၾကားမွာေရာက္ေနတဲ့ ေလွေလးတစ္စင္းလိုပဲ အားျပဳစရာမရွိစြာ တိမ္းေမွာက္လုနီးနီးျဖစ္ေနၿပီ။

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ က်န႔္ေယာင္က သူ႔ကိုလက္ေမာင္းကေနတစ္ဆင့္ ဆြဲထူလာတယ္။

သို႔ေပမယ့္ သူ႔ကိုကူညီဖို႔အတြက္ေတာ့ ဟုတ္မေနခဲ့၊ ပိုၿပီးအနိုင္က်င့္လို႔ ေကာင္းေအာင္အတြက္ပင္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ရင္ဘတ္ေပၚ က်ဴးေက်ာ္ၿပီး သူ႔ရဲ့နီရဲေယာင္ယမ္းေနၿပီးသား ေနရာကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္လ်က္ ေအာက္ပိုင္းကလည္း ပိုလို႔ပင္ အရွိန္ပါလာေသးတယ္။

ရင္းခ်ယ္ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြမွာ တုန္ရီလြန္းလို႔ မတ္မတ္ပင္မရပ္နိုင္ေတာ့။ ရင္ဘတ္ေပၚက လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ငိုသံစြက္ေနတဲ့ ေလသံေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
"ေကာ...."

သူ သိတယ္၊ ဒါဟာ က်န႔္ေယာင္အား သူ႔ကိုလႊတ္ေပးေအာင္ လုပ္နိုင္တဲ့ အကာအကြယ္စကားလုံးဆိုတာ။

သို႔ေသာ္ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္ပုံမရေပ။ သူ႔ကိုယ္ထဲ အစိတ္အပိုင္းက ပိုလို႔ပင္ ႀကီးထြားလာသည္မွာ သားအိမ္ကိုေပါက္ထြက္ေတာ့မတတ္ပင္။

လက္ႏွစ္ဖက္က ေနာက္ျပန္ေနၿပီး အ‌ေရွ႕ေရာ အေနာက္ေရာပါ လွုံ႔ေဆာ္ခံေနရတာေၾကာင့္ မထိန္းနိုင္ေတာ့စြာ သူရွိုက္မိတယ္။ မ်က္စိေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ ၾကယ္ေရာင္စုံေလးေတြက ဝါးသထက္ဝါးလာတယ္။

က်န႔္ေယာင္က ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး သူ႔ကိုကုန္းကာ နမ္းရွိုက္လာတယ္။ သူ႔ရဲ့ဗလာက်င္းေနတဲ့ ေက်ာျပင္ေလးကို တစ္ခ်က္၊ အဲ့ေနာက္ ပခုံးသားေလးေတြ အဲ့ကေနမွတစ္ဆင့္ ေက်ာရိုးတစ္ေလၽွာက္ ၿမီးေညႇာင္ရိုးထိ နမ္းၿပီးမွ ဂုတ္ပိုးေလးဆီကို ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ နားေလးကို တစ္ခ်က္ဖိနမ္းကာ
"မင္းမေျပာဘူးဆိုလည္း ကိုယ္ေျပာမယ္...ရင္းခ်ယ္ ကိုယ္မင္းကို ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္....တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ကို ပိုပိုၿပီးခ်စ္လာတယ္"

ၿပိဳင္ဘက္က ကလိမ္က်လြန္းေတာ့ သူ႔မွာ ထြက္ေျပးဖို႔ လမ္းမရွိၿပီ။

ထိုေလသံတိုးေလးေၾကာင့္ပဲ သူခ်က္ခ်င္း တုန္ရီၿပီး ထုတ္လႊတ္လိုက္မိတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေပပြကုန္တယ္။ မ်က္လုံးထဲလည္း ဘာကိုမွ မသဲကြဲေတာ့ပဲ စားပြဲေပၚကို ပုံက်သြားေတာ့တယ္။

က်န့္ေယာင္က သူ႔ကို ဆြဲလွန္ကာ မ်က္ရည္ေတြကို အနမ္းနဲ႔ ဖယ္ရွားေပးတယ္။ ေနာက္ သူ႔ကို အိပ္ယာဆီေပြ႕ေခၚသြားတယ္။ ကုတင္ေပၚမွာ ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းကို ေအာက္ကခံခင္းကာ ထိုအေပၚမွာမွ သူ႔ကိုတင္ဖိၿပီး တစ္ခါထပ္ဝင္ေရာက္ျပန္တယ္။

ကုတင္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းကို မ်က္ႏွာမူထားရၿပီး အထက္ေရာ ေအာက္ပါ alpha ရနံ႔ေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရတယ္။ ရင္ဘတ္တို႔က ပြတ္သပ္ခံရလို႔ နာက်င္ေနသည့္တိုင္ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ရွိရွိသမၽွ အသိအာ႐ုံတို႔ကေတာ့ ဘာကိုမွဂ႐ုမစိုက္အားစြာ ေအာက္ပိုင္းမွာပဲ စုစည္းလို႔ေနတယ္။ သူတုန္ရီစို႔နင့္စြာနဲ႔ပဲ
"ေကာ...ေျဖး..အာ့...ေျဖးေျဖး....ေကာ..."

နည္းနည္းမွ အသုံးဝင္မေနခဲ့ပါ။

ႏွစ္ခ်ီသိမ္းပိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္ဆက္လက္မည္အျပဳမွာ ေအာက္က ယူနီေဖာင္းမွာ အကြက္လိုက္ႀကီး စိုေနမွန္း က်န့္ေယာင္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ သူရင္းခ်ယ္ကို ျပန္လွန္လိုက္တယ္။

ရင္းခ်ယ္မွာ တအင့္အင့္ႏွင့္ ျပားျပားေလး လွဲေနၿပီး သူ႔ရဲ့ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ဖက္မွာ ေစ့ေတာင္မေစ့နိုင္ေတာ့ေပ။ သူ႔ရဲ့တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ေလာေလာလတ္လတ္ ေရထဲက ဆြဲအဆယ္ခံထားရသည့္ႏွယ္၊ ဆံႏြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြမွာ ေခၽြးေတြစိုစြတ္လို႔ နဖူးမွာကပ္ေနတယ္။ မ်က္ေတာင္တို႔မွာလည္း မ်က္ရည္ေၾကာင့္ စိုစြတ္လ်က္။ ကိုယ္ေပၚမွာ အရည္မ်ိဳးစုံရွိေနၿပီး ေအာက္ပိုင္းမွာလည္း အရည္တို႔ ထြက္က်ေနေသးတယ္။

အသားမွာ ေဖြးၿပီး လက္ေနေပသည့္ အနီးကပ္ေသခ်ာၾကည့္ရင္ေတာ့ မ်က္ဝန္းေတြ ႏွာေခါင္း ႏွုတ္ခမ္း၊ ရင္ဘတ္၊ ေပါင္ရင္းေတြ၊ အဓိကေနရာေတြ ေနရာအားလုံး နီရဲေရာင္ရမ္းေနတာကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္တယ္။

ဒီလိုပုံစံေလးျမင္ေတာ့ က်န့္ေယာင္ရင္ထဲ ႏူးညံ့သြားရတယ္။
"မငိုနဲ႔ေတာ့၊ ကိုယ္ထပ္ၿပီး အနိုင္မက်င့္ေတာ့ဘူးေနာ္...."

တပ္ဆုတ္တဲ့လမ္းတစ္ဝက္မွာပဲ သူ အတားအဆီးတစ္ခုကို ႐ုတ္တရက္ ၾကဳံလိုက္ရတယ္။

"ေကာ...."
ရင္းခ်ယ္က အရည္လဲ့ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းစိုစိုေလးေတြနဲ႔ သူ႔ကို ၾကည့္ေနၿပီး အက္တက္တက္အသံေလးနဲ႔ေျပာတယ္။
"မင္းထက္....ငါက ပိုခ်စ္တာ"

ေျပာၿပီးေနာက္ ေနာက္ထပ္ထပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
"ငါမူးေနတာ"

/မူးေနတာ၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပူစရာ ရွက္စရာစကားေတြေျပာမိရင္လည္း ေဗြယူလိူ႔မရဘူး/

က်န့္ေယာင္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေက်ာက္႐ုပ္ျဖစ္သြားတယ္။ အသိျပန္ဝင္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွုလိုက္တယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးက ႂကြက္သားေတြအားလုံးက စိတ္လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ ေတာင့္တင္းကုန္ၿပီး အသင့္အေနအထားျဖစ္ကုန္တယ္။
"ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေျပာ"

ရင္းခ်ယ္က သူ႔ပခုံးကို သိုင္းဖက္လာကာ
"ခ်စ္တယ္....အာ့!"

ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔အသံမွာလည္း ရမၼက္သံတို႔ စြန္းထင္းလာခဲ့ၿပီ။ နားမခံခ်င္ဖြယ္အသံေတြၾကား သူပါပါဝင္လာၿပီး alpha ရဲ့ေအာက္မွာ အသံေတြလည္း ဩရွလာခဲ့တယ္။

သာယာမွုေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မျပတ္ က်ဆင္းလာတယ္။ ေျခတံေတြက အဆုံးစြန္ထိ ဆြဲျဖဲခံထားရၿပီး ကိုယ္ထဲကအရာမွာလည္း အဆုံးစြန္ဆုံးထိ ႀကီးထြားလာတယ္။ ထိုအရာက သားအိမ္ထဲထိ အနက္ဆုံးေနရာထိကို ဝင္ေရာက္ထိုးေဖာက္ေနတယ္။

က်န႔္ေယာင္ရဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက နီရဲေနကာ သားရဲတစ္ေကာင္က သူ႔ရဲ့သားေကာင္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားသလိုမ်ိဳးပဲ သူ႔ကို ဖိအုပ္ထားတယ္။ ခြန္အားႀကီးမားၿပီး နိုင္လိုမင္းထက္ဆန္လွစြာနဲ႔ ေအာက္ကလူကို သူ႔အပိုင္အျဖစ္ အၿပီးအပိုင္ေျပာင္းလဲပစ္ေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။

ျပည့္လၽွံေနၿပီးသား သားအိမ္ထဲကို အရည္ေတြက ထပ္မံဝင္ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ရဲ့ဗိုက္ကေလးကလည္း သိသိသာသာေဖာင္းထြက္ေနၿပီ။ ရင္းခ်ယ္မွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ရီၿပီး အသက္ရွူမဝေတာ့သည့္တိုင္ ကိုယ္ေပၚကလူကို တြန္းထုတ္လာျခင္းေတာ့ မရွိေပ။

အရင္တစ္ေခါက္ heatကာလတုန္းက pheromonesေတြကို ခံစားရတာနဲ႔ အခုက မတူေပ။ ဒီတစ္ေခါက္က ဒါက ထာဝရအမွတ္အသားပင္။

သူဟာ အျမဲတမ္းအတြက္ တံဆိပ္ခတ္ခံလိုက္ရၿပီ။ အျမဲတမ္းအတြက္ က်န႔္ေယာင္ရဲ့အပိုင္ျဖစ္ေနေတာ့မွာပင္။

သန္း‌ေခါင္ယံအခ်ိန္မို႔ ဆူညံတက္ႂကြေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ေနာက္ဆုံးေမာပန္းႏြမ္းနယ္သြားတာနဲ႔အမၽွ အေဆာင္အေဆာက္အဦးဟာ တျဖည္းျဖည္း တိတ္ဆိတ္မွုသို႔ ျပန္ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။

ေအးျမျမလေရာင္‌က အေဆာင္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ျဖန႔္က်က္တယ္။ သို႔သည့္တိုင္ ေလထုကေတာ့ ေႏြးေႏြးေလး။

"အိပ္ေတာ့ မနက္ျဖန္ပိတ္ရက္ ေနာက္က်တဲ့ထိအိပ္လို႔ရတယ္"
ရင္ခြင္ထဲကသူရဲ့ေက်ာကို က်န႔္ေယာင္ ဖြဖြကေလးပြတ္ေပးတယ္။

"မင္းအခုလို ကိုင္ေနမွေတာ့ ငါကဘယ္လိုလုပ္အိပ္ရမွာလဲ"

"ဒီေလာက္ထိတာေလးကို မခံနိုင္ဘူးလား? အေတာ္ကို ထိလြယ္ရွလြယ္တာပဲ"
က်န႔္ေယာင္က ေက်ာေပၚက လက္ကိုဖယ္ေပးလိုက္ၿပီး သူ႔ကိုေပြ႕ဖက္လိုက္တယ္။
"အရင္တုန္းက တျခားလူေတြ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္၊ ယုန္ေတြကေက်ာကိုထိရင္ လိင္စိတ္ႂကြတတ္တယ္တဲ့၊ ၾကည့္ရတာ တကယ္ဟုတ္ပုံပဲ"

"ငါက လူ၊ ယုန္မဟုတ္ဘူး"

ရင္းခ်ယ္က စိတ္မၾကည္သြားဟန္နဲ႔ ေခါင္းေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဖြက္သြားတယ္။ ခနအၾကာမွာေတာ့ တိုးတိုးေလးေခၚတယ္။
"ဒီမွာ"

"ဟမ္?"

"ငါကိုယ္ဝန္ရနိုင္ေလာက္လားဟင္?"

က်န႔္ေယာင္က ရယ္တယ္။
"မရနိုင္ပါဘူး၊ heat အခ်ိန္မွမဟုတ္တာ၊ ရနိုင္ေျခက zero %ေလာက္ပဲ"

ရင္းခ်ယ္က 'အင္း'ဆိုကာ အသံျပဳၿပီး ဘာမွထပ္ေျပာမလာေတာ့ေပ။

က်န႔္ေယာင္က စတယ္။
"အဆင့္တစ္ႀကီးက bio ကိုဘယ္လိုေတာင္ သင္လာခဲ့ပါလိမ့္ေနာ္၊ ဒါေတြအကုန္...."

႐ုတ္တရက္ သူမရယ္နိုင္ေတာ့ေပ။

"ရနိုင္မရနိုင္မသိနိုင္ပဲနဲ႔....အဲ့တာေတာင္ ကိုယ့္ကို ဝင္ခြင့္ေပးခဲ့တာလား?"

ရင္းခ်ယ္က ေခါင္းမေဖာ္လာ။
"ငါသိတယ္၊ ဒီတိုင္း မင္းေၾကာင့္ ေခါင္းကမူးသြားတာနဲ႔ သိပ္မေသခ်ာေတာ့တာ"

"အဲ့တာအတူတူပဲမဟုတ္ဘူးလား"
က်န႔္ေယာင္က ငုံ႔လာၿပီး သူ႔မ်က္ဝန္းေတြကို အတင္းလိုက္ၾကည့္တယ္။
"ကိုယ္မွတ္မိပါတယ္ မင္းမလိုခ်င္ဘူးလို႔ေျပာခဲ့တာေလ၊ ဘာလို႔မင္းရဲ့သေဘာထားေတြကို ေျပာင္းပစ္လိုက္ရတာလဲ?"

".....မင္းလိုမ်ိဳးပဲေပ့ါ"

"ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ?"

"ကိုယ့္ဟာကိုစဥ္းစား"

"မင္းမေျပာပဲ ကိုယ္ကဘယ္လိုသိမွာလဲ?"

"မင္းကိုယ္တိုင္အရင္က ေျပာဖူးတယ္"
ရင္းခ်ယ္က တစ္ဖက္လွည့္သြားၿပီး ေစာင္ဆြဲျခဳံတယ္။ ဒီေလာက္နည္းနည္းေလးလွုပ္ရွားမိတာေတာင္ သူ႔ကိုယ္ကနာေနၿပီ။
"လာမရွုပ္နဲ႔ ငါအိပ္ၿပီ"

က်န႔္ေယာင္မွာ အေတာ္ေလးကို စဥ္းစားယူလိုက္ရတယ္။ ေနာက္မွ သူေျပာတာကို သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။

"မင္းကသာ ကိုယ့္ရဲ့နိယာမ"

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက ထပ္တူပါပဲ။

______

T/n : ဟိုးအရင္ပိုင္းတုန္းက လမ္းျပၾကယ္လို႔ ေရးခဲ့မိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုမွ ဒီစာလုံးေလးကပိုလိုက္တယ္ထင္လို႔ နိယာမလို႔ ျပင္လိုက္တာပါ
အမွတ္အသားပိုင္းကိုေလ သိပ္မရွင္းဘူးရယ္၊ သူက အရင္တစ္ခါကတည္းက ထာဝရအမွတ္အသား ေပးလိုက္တာလားလို႔ ထင္ေနတာ
ဒါမွမဟုတ္ အခုဟာကပဲ သားအိမ္ဆီေရာက္တဲ့အဓိပၸါယ္အေနနဲ႔ သုံးသြားတာလားပဲ

တကယ္ေသခ်ာရွင္းလင္းေအာင္ ေရးမျပနိုင္တာ ေသြ႕ပုခ်ီပါ🥹

btw ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ပိုင္းပဲက်န္ပါေတာ့တယ္ေနာ္၊ ၿပီးရင္ main story ကၿပီးၿပီ၊

_______