လော့မချထားတဲ့ရေချိုးခန်းတံခါးကိုအသာဖွင့်ကာကြည့်လိုက်သောအခါ ရေပန်းကရေ တွေသာဖွင့်ထားပြီး လူကရေချိုးကန်ဘောင်ပေါ်ကျုံ့ကျုံလေးထိုင်ကာရေတစက်မှမစိုသေးတာကြောင့်Jeonသက်ပြင်းချနိူင်သွားသည်။

တနာရီလောက်များရေချိုးနေတာဆို ဖျားသွားနိုင်တာကြောင့် တော်သေးတယ်ဟုစိတ်ထဲတွေးလိုက်နိုင်သည်။

ခြေနင်းဖွဖွလေးနင်းဝင်ကာ ဖွင့်ထားတဲ့ရေပန်းခလုတ်ကိုပိတ်တော့ ခြေဖျားလေးတွေလှုပ်စ်ိလှုပ်စိလုပ်ကာ မော့တော့မကြည့်လာ။

ကွေးနေအောင်ကျုံ့ထိုင်ထားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေးကိူJeonအပေါ်စီးကနေသိုင်းကာပွေ့ဖက်လိုက်သည်။

"စိတ်ကောက်လို့ဝပြီလား....."

"....."

"မပူဘူးလားရေချိုးခန်းထဲတစ်နာရီကျော်ထိုင်နေရတာ....."

ဆံပင်တွေထဲလက်ငါးချောင်းလုံးထိုးဖွကာ အလွန်ချိုအီနေတဲ့အသံသေးသေးလေးတွေနဲ့Jeonမေးလဲပြန်မဖြေရုန်းလဲမရုန်းဒီတိုင်းပဲနေနေသည်။

"တောင်းပန်တယ်နော် နောက်မအော်ဘူး ကိုယ်ကတခုခုဖြစ်မှာစိုးရိမ်တာ...."

"....."

"ဘာလိုချင်လဲ ဘာစားချင်လဲ ဘာလုပ်ချင်လဲ....."

"....."

"မော့ပါအုံး ဘယ်လောက်ငိုထားလဲကြည့်ကြည့်မယ်....."

မျက်နှာလေးက်ိုဆွဲမော့ကာကြည့်တော့ လက်ကိုအသာဖယ်ကာပြန်ငုံ့သွားရှာသည်။

"စကားပြန်ပြောလေ အချစ်ဆုံးရဲ့....."

"......"

ရေချိုးကန်ဘောင်ပေါ်ကခြေချောင်းလေးတွေသာလှုပ်ခါနေပြီးမျက်လုံးလေးတွေကအစအသေ မျက်တောင်တောင်မှမခတ်နေသော မာနခဲလေး အကြောတင်းလေးသည် ထာဝရမပြောင်းလဲသောလေးပါပဲ။

"တောင်းပန်နေတာပဲကိုကွာ စိတ်မကောက်ပါနဲ့တော့ ဒီလိုနဲ့ချစ်ရချိန်ကိုမရှိဘူး....."

"မထိနဲ့...!!"

"ချော့နေတာအသားထိရမှာပေါ့....."

"မချော့နဲဲ့ သွား!!"

"တခုခုချက်ကျွေးမယ် စိတ်ကောက်ပြေ...."

"မစားဘူး ဝေးဝေးသွားနေ!!"

"လွမ်းနေပြီ ရေချိုးခန်းထဲအချိန်ဘယ်လောက်ကြာကြာနေနေမှာလဲ Jeon JiMinပေါက်စရဲ့.....!"

"မနေတော့ဘူး မာမီဆီပြန်မယ် မင်းနဲ့မနေနိုင်တော့ဘူး....!!"

"လိုက်ခဲ့မယ် တယောက်ထဲတော့မပြန်ခိုင်းနိုင်ဘူး....."

"ဘယ်တုန်းကမှငါ့ကိုမချစ်ခဲ့ဘူးမလား ကလဲ့စားချေချင်လို့လက်ထပ်ခဲ့တာမလား....!!!"

"ငါ့ကိုအော်တယ် လာလဲမချော့ဘူး ရေသံတနာရီကျော်ကြားတာတောင်မင်းစိတ်အေးအေးထားနိုင်နေတယ် မင်းငါ့ကိုချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့အကြောငိးပြချက်မျိုးငါမတွေ့ဘူး မငိးစိတ်ထဲငါမရှိနေဘူး!!"

တလုံးချင်းမြနိမြနိထွက်လာသောစကားလုံးတွေသည်ဦးနှောက်ထဲအချိန်ကြာကြာစီထားတာဖြစ်နိုင်သည်။

မငိုနိုင်တော့တဲ့မျက်လုံးအစ်အစ်လေးတွေ အက်ကွဲကွဲအသံသေးသေးလေးနဲ့ လက်ညှိုးလေးတချောင်းဟာလဲJeonကိုပင်သေချာမထိုးနိုင် ဝမ်းနည်းပက်လက်ပုံစံလေးသည်လဲအသည်းယားစရာဖြစ်နေသည်။

"စွဲချက်တွေကပြင်းထန်လိုက်တာ Jeon JiMinကိုမချစ်ဘူးတဲ့လား...."

"အချစ်ခံရတာကိုပဲကြိုက်တယ် တကူးတကလိမ်မာပြမှမင်းဆီက တန်ဖိုးထားခံရမှာလား"

"ဘယ်သူကလိမ်မာဖို့​ပြောနေလို့လဲ Jeon JiMinဆိုးလဲ ကိုယ်ချစ်နေတာပဲမဟုတ်ဘူးလား...."

ချွေးတွေမျက်ရည်တွေနဲ့ရောကာ ညစ်ပတ်ပေတူးနေသော အဆိုးလေးကိုJeonက လက်တွေနဲ့ပွတ်သပ်ကာသုတ်ပေးရင်း ချော့လဲချော့ရယ်လဲရယ်ချင်နေသည်။

"အလုပ်နဲ့ငါဘယ်သူ့ကိုပိုချစ်လဲမေးဏင်ကျ မင်းမဖြေနိုင်ဘူးမလား.....!"

ပေါင်ပေါ်တင်လာတဲ့ခြေဖျားရဲရဲလေးတွေကိုJeonလက်နဲ့ဖမ်းယူကာ ဖွဖွလေးနမ်းတော့ဆတ်ခနဲပြန်ရုန်းသည်။

"ဘယ်နေရာလေးမှမချစ်တယ်လို့မရှိ ဒီကမ္ဘာမှာမင်းကိုကျော်ပြီးချစ်ရမဲ့အရာရယ်လို့လဲမရှိပါဘူး ကိုယ်အရမ်းမချစ်ပြတတ်တာများလား Jeon JiMinနှလုံးသားထဲထ်ိ ထိထိမိမိခံစားမိအောင်"

"တခါတလေဆို မချစ်သလိုနေနေတာလေ....!"

အမှန်တကယ်ဆို Jeon JiMinတို့ဒီလောက်နဲ့စိတိကောက်ပြေပြီ သို့ပေမဲ့ Jeonချော့ပြချစ်ပြရင် သိပ်သဘောခွေ့တတ်သူ့မို့ ဆက်ပြီးဟန်ဆောင်ကောက်နေသေးသည်။

"ပြောနေရင်းကိုချစ်ချင်လာပြီဗျာ....."

ခါးလေးကိူဆွဲကပ်ကာ နမ်းမယ်လုပ်တော့လက်သေးသေးလေးနှစ်ဖက်ကအားကုန်တွန်းထားသည်။

"ချစ်တယ်ဆိုရင်ရပြီလေ....."

"မရဘူးအလုပ်နဲ့သက်သေပြရမယ်....."

"သိပြီ ယုံပြီ ခံစားလို့ရနေပြီ သက်သေပြဖို့မလိုဘူး....."

ထပြေးတော့မဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုခါးကနေပြန်ဆွဲကာရေကူးကန်ဘောင်ပေါ်ပြန်ထိုင်စေပြီး Jeonကသူ့အဝတ်စားတွေချွတ်တော့ လူဆိုးလေးနားရွက်ဖျားလေးနီရဲသွားသည်။

"ဘာလုပ်ဖို့အဝတ်စားတွေချွတ်နေတာလဲ....!!!"

"ရေ...ရေချိုးမလို့လေ"

ဘောင်းဘီကိုပါဆွဲချွတ်လိုက်တာကြောင့် လက်တွေနဲ့မျက်နှာသေးသေးလေးကိုအလျှင်မြနိအုပ်ပစ်သည်။

"အရှက်ကမရှိ သူများရှေ့....!!!"

"ကိုယ့်ယောင်္ကျားလေ သူများမှမဟုတ်တာ ကြည့်ပါမြင်ရခဲတယ်...."

လက်ကြားလေးထဲမျက်လုံးသေးသေးလေးပေါ်လာကာ Jeonကိုမြင်တော့လက်ချောင်းလေးတွေပြန်စေ့သွားသည်။

"ချိုး...မှာဆိုလဲချိုးငါထွက်ပေးမယ်"

လက်အုပ်ထားတဲ့အတိုင်းလေးထပြေးဖို့လုပ်တော့Jeonက လက်တွေကိုဆွဲကာပြန်ဖက်ထားသည်။

"တူတူချိုးမယ်လေ...!"

"ဘာ!!!!"

"ရေတူတူ...တခါမှမချိုးဖူးသေးဘူး ချိုးရအောင် Jeon JiMinမှာချွေးတွေနဲ့...."

နက်မှောင်နေတဲ့မျက်ဝန်းနက်နက်တွေကိုဆံပင်ရှည်တွေဝဲကျနေတဲ့ကြားကမြင်နေရခြင်းသည် ငရဲတခုလိုပဲချက်ချင်းပူလောင်မှုကိုဖြစ်ပေါ်စေတယ်။

"ဟင့်အင်မချိုးချင်ဘူး ငါချမ်းတယ်မယုံရင် ကြည့်ပါလား ဒီမှာကြက်သီးတွေပါထနေတာ...."

လက်မောင်းလေးကိုထိုးပြကာ တကယ်ပဲJeon JiMinဟာကြက်သီးတွေဖြနိးဖြန်းထနေသည်။

ကြက်သိီးထနေတာကအမှန်ဆိုပေမဲ့ မျက်လုံးလေးတွေကတော့ဥာဏ်များနေတယ်ဆိုတာJeonသိတာပေါ့။

"တခါရယ်ပါ...."

Jeon JiMinထက်ပိုဆိုးတဲ့ပလီပလာနဲ့Jeonဟာလက်တချောင်းထောင်ပြကာ....ဒီအရပ်ဒီခန္ဓာနဲ့အဆိုးလေးရင်ခွင်ထဲခေါင်းဝင်ခွင့်တောင်းနေပုံက တကယ်မနိုင်တော့ဘူး။

"ကိုယ့်ဘာသာချိုးလေ နှစ်​ယောက်တူတူဘယ်လိုချိုးမလဲ ကလေးလုပ်ချင်မနေနဲ့...."

"လူကြီးလုပ်ချင်တာ ဘာကလေးလဲ....!"

"ငါပြောတာလဲမှားလို့လား လူနှစ်​ယောက်တပြိုင်တည်းရေချိုးခနိးတူတူသုံးလို့ရလို့လား...."

ဖက်ထားတဲ့လက်တွေကိုလွှတ်ကာ Jeonသည်ရေချိုးဆပ်ပြာတဘူးလုံးကိုရေချိုးကန်ထဲသွန်ချလိုက်ပြီးနောက် အသင့်ရှိနေတဲ့နှင်းဆီအနီရောင်ပွင့်ဖတ်တွေကိုလဲအကုန်ထည့်လိုက်သည်ကို အဆိုးငယ်က​ရပ် ကာကြည့်နေသည်။

"ချွတ်...!"

"ဘာ...ဘာကို"

စိတ်မရှည် Jeonအင်္ကျီကြီးမို့ မချွတ်လိုက်တဲ့အခါအသာယာကျွတ်ပါလာပြီး အင်္ကျီမရှိတဲ့အခါအဆိုးလေးသည်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ရင်ဘတ်တွေကိုအုပ်ကာခြေထောက်တွေနဲဲJeonကိုကန်လာသည်။

"ဘောင်းဘီရော....!"

"ဂျွန် မလုပ်နဲ့....!!!"

စိတ်ရှုပ်နေတဲ့မျက်နှာလေးကိုJeonလက်နှစ်ဖက်နဲ့အုပ်ကိုင်တော့ ပူခြစ်နေတဲ့မျက်နှာလေးဟာမီးထတောက်တော့မလိုပါပဲ။

ယောင်္ကျားဆန်သောအကြည့်တချက်ဟာ ခေါင်းခါမိရင်တောင် ချက်ချင်းခေါင်းပြန်ငြိမ့်မိတဲ့အထိ မရုန်းနိုင်သောကြိုးခိုင်ခိုင်တွေမလား။

"ရေတူတူချိုးဖို့အဆင်မပြေတဲ့အခြေနေတွေမလို့လား....."

အနိမ့်သံတွေဟာ ရုန်းနိုင်ဖို့နေ​နေသာသာ သူချည်လာမဲ့နှုန်းထက်ကိုယ့်ကိုကိုယ်ထပ်ထပ်ချည်ချင်မိတဲ့အထိ ဒီလူအပေါ်သူအမြစ်တွယ်ခဲ့တာ။

ဘောင်းဘီချွတ်ပေးလိုက်တဲ့အခါ ရှက်ကိူးရှက်ကန်းနဲ့နှင်းဆီပွင့်ဖတ်တွေနဲ့ ရေကန်ကြီးထဲ ကိုယ်လုံးသေးသေးလေးပြေးပုန်းသွားသည်။

Jeonပါရေချိုးကန်ထဲဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့အခါ အဆိုးလေးကျောတွေမတ်သွားသည်။

"ရေနွေးတွေထည့်ထားတာကို ဘာလို့ကြက်သီးတွေထနေတာလဲ Jeon JiMin.....!"

ဂုတ်သားနုနုလေးပေါ်က မဲ့သေးသေးလေးဆီဖိကပ်နမ်းကာ မေးသောသူဟာ ဘာတွေဖြစ်ချငိနေမှန်းမသိ...။

"ဒီဇင်ဘာကြီးလေ ချမ်းတယ်....!!"

နှင်းဆီပွင့်ဖတ်လေးတွေကိုဆယ်ယူကာဆော့နေသော အဆိုးလေးကိူJeonကခါးကနေဆွဲယူကာရင်ခွင်ထဲဆွဲထည့်လိုက်တော့ နောက်လှည့်ကြည့်လာသောမျက်နှာလေးသည် မျက်စောင်းလှလှလေးနဲ့။

"ကြက်သီးထတော့ ပိုတောင်လှလာသလိုပဲ....."

ပုခုံးသားတွေပေါ် တအိအိကျလာတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကြောင့် အဆိုးငယ်ဟာလက်ထဲကနှင်းဆီပွင့်ဖက်တွေကိုမသိမသာချေချမိသည်။

"မွှေးတယ် Jeon JiMinကမွှေးလိုက်တာ....."

"ချမ်းတယ် ငါတော်ပြီ...."

ထပြေးတော့မဲ့လူကိုခါးကနေပြန်ဆွဲချလိုက်တဲ့အခါနေရာတကျပြန်ပါလာပြီး ရေချိုးကန်ထဲကရေတချို့ဘေးသို့စင်ထွက်ကုန်သည်။

"နွေးအောင် လုပ်ပေးမယ်မသွားနဲ့...."

"မင်းရေချိုးချငိနေတာမဟုတ်ဘူးငါသိတယ်....!"

"သိရင် ဘာလ်ို့ထွက်ပြေး....!"

ရှည်လျားတဲ့ခြေချောင်းကြီးတွေနဲ့ခွကာ လက်နှစ်ဖက်ခြေထောက်နှစ်ဖက်နဲ့သိမ်းကြုံးဖက်ပြီးရေချိုးချင်တာပါဆိူတော့ Jeon JiMinရယ်ရမလို ငိုရမလို။

"ချမ်း...တယ်လို့"

"နွေးလာအောင်လုပ်ပေးမယ်ငြိမ်ငြိမ်နေ...."

အမွှေးနံ့တွေမွှန်ထူနေတဲ့ရေတွေကိုလက်နဲ့ခပ်ယူကာJeon လူဆိုးလေးလက်မောင်းတွေပေါ်စွတ်ကာ ပခုံးဆီကနေလက်ဖျားတလျှောက်ပွတ်ဆွဲသွားတော့ Jeon JiMinမျက်လုံးတွေမှိတ်ထားသည်။

ပူခြစ်သွားသောလက်တဖက် ကျန်လက်တဖက်သို့ကူးပြောင်းသွားသော အထိတွေ့တွေဟာ နွေးတာထက်ပူလောင်မှုက်ိုဖြစ်ပေါ်စေကာ လူဆိုးလေးရေတွေပါငတ်လာသည်။

ထိလိုက်တဲ့နေရာတိုင်းပူလောင်လာကာ ထိုလက်နှစ်ဖက် ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့လိုက်ထိပေးဖို့တောင်းဆိုချင်တဲ့အထိ ထိလိုက်တိုင်းငိုချင်လာသည် အားနည်းလာသည် မောပန်းလာသည်။

"ဂျွန် မြန်မြန်....!!!"

စိတ်ခံစားချက်တွေအတွက် ပညာတွေသိပ်မလို ခပ်ကြမ်းကြမ်းထိတွေ့ရုံလက်တွေထဲပြိုဆင်းပေးသော ဖြည့်စည်းပေးခြင်းတွေဟာ Jeonနှုတ်ခမ်းတွေကိုကွေးညွှတ်သွားစေသည်။

လက်တွေနဲ့ထိတွေ့ပြီးတာနဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့နေရာအနှံ့ကျောက်ချကာ သူ့လက်ထဲဖမ်းစုပ်ထားတဲ့နှင်းဆီပွင့်ဖတ်လေးတွေကိုဖယ်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြောင်းထိုင်ခိုင်းပြီး လက်သေးသေးလေးတွေကိုရေချိုးကန်ဘောင်ပေါ်နေရာချခိုင်းလိုက်သည်။

"ငိုပေးနော် Jeon JiMin အသ်ိစ်ိတ်တွေလွှင့်ပစ်ပြီးချစ်ချင်တယ်...."

နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေက အစချီလိုက်သောအနမ်းတွေ နှင်းဆီပွင့်ဖက်တွေရဲ့ကပ်ညှိနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုJeonကျိုးကြေမတတ်ပွေ့ဖက်ကာ အချစ်ကပေးတဲ့အကြင်နာလှလှတွေဟာ နှင်းဆီနံ့တွေထုံသင်းနေလျှက်။

နှင်းဆီပွင့်ဖက်တွေနဲ့အပြိုင် Jeonအနမ်းတွေဟာနေရာအနှံ့....နီစွေးသွားသောဖြူဖြူနုနုအသားစိုင်တွေ Jeonရဲ့တကွက်ချင်းပညာရပ်တွေမှာ Jeon JiMinတို့အထပ်ထပ်အခါခါကျသောဘာသာရပ်တခုလို ဘယ်လောက်ကျေညက်ညက် အရှုံးကလွဲမရှိခဲ့ဘူး။

ရှုံးလို့ နောင်တရလားလို့မေးမဲ့အစား မဲ့နေရင်းကြားကကွေးညွှတ်သွားတတ်သောနှုတ်ခမ်းတွေဆီကအဖြေကိုအခြေခံကြည့်လိုက်ပါ။

ကျောပြင်တခုလုံးကိုဖက်တွယ်ကာ Jeonဆံပင်တွေကြားတိုးဝင်သွားတဲ့လက်ချောင်းလေးတွေ....ချွေးစက်တချို့နဲ့မျက်နှာလှလှလေးကိုမော့ချီကာမှိတ်ချထားသောမျက်လုံးလေးတွေ။

တုန်သွားသောရင်ဘတ်တစုံ ယောင်ယမ်းကုတ်ဖဲ့လာသောလက်ကလေးတွေမှာ Jeonအချစ်တွေပါဝင်နေတယ်....။

"ဂျွန်ဖြေးဖြေးလေ....!"

ငိုချတော့မဲ့မျက်နှာလေးဟာ ရေတွေလျှံကာအပြင်ဘက်သို့ပန်းပွင့်လေးတွေကြမ်းပေါ်ကျသွားတော့ အသနားခံလာတဲ့မျက်နှာသည်ဆန္ဒကိုမီးထပ်မြိုက်လိုက်သလို အကြင်နာတွေကိုအထပ်ထပ်တိုးလာစေပါသည်။

"Jeon JiMinမှမငိုသေးတာ...."

"နုနုယွယွပဲကြိုက်တယ်.....!"

"မလိမ်နဲ့ ကိုယ်သိတယ်...."

"ဂျွန်!!!!"

အားကိုးတကြီးဖက်တွယ်လာသောလက်တွေဟာကျောပြင်ဆီတင်းကြပ်စွာ....လက်ငါးချောင်းရာအထင်းသားဟာ Jeonကျောပြင်မှာကျကျနန.....။

"သဘောကျတယ်မလား မိုးလင်းတဲ့အထိချစ်မယ်ရလား...."

"ဟင့်အင်!!!!!"

"ကိုယ်မှချစ်လို့မဝတာ....."

"မဝရင်မချစ်နဲ့!!!!"

"Jeon JiMinကမကြိုက်လို့လား...."

"အင်း!!!"

"ကြိုက်တယ်မလား...."

"အင်း!!!!!"

ဖြတ်ခနဲစီးကျလာသောမျက်ရည်စီးကြောင်းနဲ့အတူJeon JiMinကခေါင်းငြိမ့်ပြတော့ Jeonကရင်ဘတ်တွေကိုဖွဖွထိပေးသည်။

"ဂျွန် တော်ပြီလေ!!!!"

ကလိမ်ကကျစ်တွေကျ ဘယ်လိုလေးတောင်းဆိုရင်မငြင်းန်ိုင်ဘူးလဲဆိူတဲ့ ချက်ကောင်းကိုJeonကအသုံးချကာ နှင်းဆီပွင့်ဖတ်တွေညစ်နွမ်းသွားတဲ့အထိ။

"ပထမဆုံးလဲမဟုတ်ပဲ Jeon JiMinမူယာမာယာများနေပြန်ပြီ.....!"

ချွေးစလေးနဲ့ စူပုတ်နေတဲ့မျက်နှာလေးကိုJeonဆွဲယူကာ နှာခေါင်းချင်းဖွဖွလေးထိချော့မြူတော့ အားပျော့ပျော့လက်ဖဝါးလေးကJeonရင်ဘတ်တွေကိုတွန်းထုတ်လာသည်။

"ပထမဆုံးမှလား!!!!"

အထိတွေ့ကြောင့်ရယ်မဟုတ်ဒီလိုခပ်တင်းတင်းလေးပြောလိုက်တာနဲ့ချက်ချင်းပြိုဆင်းလာတဲ့မျက်ရည်တွေဟာ သူ့ရဲ့အလှဆုံးလက်နက်တခုပဲ။

"ဟုတ်သားပဲ ဥုံဖွ နမ်းပေးမယ်မနာအောင်....."

လက်ဖျားလေးတွေကိုတလှည့် နှုတ်ခမ်းဖျားလေးက်ိူတလှည့် ချော့တဲ့နေရာမှာပညာရပ်ကြီးမားသလို ချစ်တဲ့နေရာမှာလဲ ထုထည်ကြီးမားပြန်တော့ လဲပြိုရသူမှာ မျက်ရည်စက်လက်နဲ့ မပြုံးခိုင်းတောင်ပြုံးနေပြန်တယ်။

"ချစ်တယ်....နှစ်ခါစဥ်းစားစရာမလိုတဲ့ဖြစ်ရပ်မှန်တခုဟာ Jeon JiMinကိုဘဝမှာအချစ်ဆုံးဆိုတာပဲ...."

"လူလိမ်...!"

"ပြီးတော့ ကိုယ့်JiMinက ဒီပုံစံနဲ့ဆိုအလှဆုံး...."

"တော်....!"

"ဘယ်ဟာလဲ...."

"စကားများတဲ့ဟာ....!"

မဲ့နက်ကလေးရှိရာနှုတ်ခမ်းပါးတွေဆီ နူးနူးညံ့ညံ့ခိုးနားသွားတဲ့အနမ်းတွေ ပုံဖော်ပြဖို့လိုသေးလား....ချစ်ခြင်းတရားတွေအကြောင်းရောနားထောင်ချင်သေးလား။

နာရီလက်တံတွေဟာ ဝတ္တရားအရလည်ပတ်နေတာ သူတို့လဲနောက်ပြန်လည်ပေးလို့ရရင် အချိန်တွေကိုဒီထက်ဆွဲဆန့်ပေးဖို့ ကြိုးစားချင်ကြိုးစားကျမှာ ညတွေပဲဆင်ဆာတွေမလိုအပ်ဘူး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းအချစ်တွေကိုအလှပဆုံးခင်းပြထားတာ။

"ချစ်တယ်မလား...."

"မသိလို့မေးတဲ့မေးခွန်းလား...."

"ဒီလိုတွေဆိုးသွမ်းပြီးရင် အချစ်လျှော့သွားမှာကြောက်လို့လေ...."

"တနေ့နည်းနည်းပိုတိုးလာတာ အချစ်ကဒီရေမှမဟုတ်တာ အတက်အကျမရှိဘူး ပြီးတော့ချစ်တာကိုဆိုးတယ်လို့ငါမမြင်ဘူး...."

ရှည်ကော့နေတဲ့မျက်တောင်ရှည်တွေကိုမြတ်မြတ်နိုးနိုးထိကာ ချစ်ဖို့ကောင်းခြင်းတွေကိုခေါင်းအစခြေအဆုံးစီခြယ်ထားသောဖြစ်တည်မှုလေးဟာ ထွက်ကျလာတဲ့စကားလုံးတွေကအစ ထုတ်ပိုးထားလို့ရရင်သိမ်းဆည်းထားချင်စရာ။

"အဲဒါဆိုထပ်ချစ်လို့ရတယ်ပေါ့...."

ခပ်တည်တည်နဲ့Jeonမေးလိုက်တော့ နှာဖူးကိုဖက်ခနဲလာရိုက်သည်။

"ဘယ်အရာမဆို အတိုင်းတာတခုရှ်ိရတယ်....!"

"အချစ်မှာမရှိဘူး...."

"ဗိုက်ဆာနေပြီလေ ယောင်္ကျားဂျွန်ရယ်....!"

ရင်ခွင်ထဲခေါင်းတိုးဝင်ကာ ဖက်ထားပြီး ချွဲလာသောအသံလေးသည် Jeon Jung Kookကိုစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံအရောက်ပို့နိုင်သောအစွမ်းစတွေနဲ့....။

"ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ...."

"ယောင်္ကျား....!"

"ပြန်ခေါ်လိုက်စမ်း....!"

"ယောင်္ကျားဂျွန်...."

ရင်ဘတ်ပေါ်လက်တင်ကာ လက်ချောင်းတွေးဟာလှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့Jeonအသည်းယားရုံမက ဝါးစားမြိုချပစ်ချင်စိတ်တွေဖြစ်လာသည်။

"အဲလိုခေါ်ရင် ဒုက္ခရောက်ပြီ...."

"သဘောမကျဘူးပေါ့လေ....!"

"နေ့တိုင်းခေါ်...."

"မုန့်လုပ်ကျွေးရင်ခေါ်မယ်...."

"အိုခေ...."

တဘက်လေးနဲ့သေသေချာချာထုတ်ကာ ပွေ့ချီသွားတော့အနှီးထုတ်လေးထဲကနေ ကလေးလေးတယောက်လို နီနီရဲရဲလေးသည်သဘောတွေကျ​နေသည်။

"အင်္ကျီအရင်ဝတ်ပေးမယ် မုန့်ကပြီးမှ...."

"မြန်မြန်....."

"ကလေးလေးက ဗိုက်အများကြီးဆာနေတာပေါ့....."

"ဟုတ်...."

လက်ညှိုးလေးကိုက်ကာ ထူးထူးဆန်းဆန်းချစ်ဖို့ကောင်းအောင်တမင်ရည်ရွယ်လုပ်ပြနေသောကလေးလေးသည် Jeonချစ်လို့မဝလဲမဝချင်စရာ။

"Jeon JiMinတနေ့တခြားသေးလာပြီ ဒီထက်သေးရင်ဗိုက်ထဲထည့်ထားတော့မှာ...."

"မင်းအင်္ကျီကြီးဝတ်ပေးပြီး ဘာလို့သေးတယ်လာ​ပြောနေတာလဲ မကြိုက်ဘူးနော်....!"

"ဖြောင်း!!"

"ဒီနေရာလေးက သေးမသွားဘူး...."

"နာတယ်....!"

"ဖြောင်း..!"

"Jeon Jung Kook!!!"

လက်ကလေးနှစ်ဖက်နဲ့အုပ်ကိုင်ကာ ထပ်ရိုက်ခံရမှာစိုး၍ မျက်စောင်းထိုးကြည့်နေသည်။

"ယောင်္ကျား ခေါက်ဆွဲသွားပြုတ်လိုက်မယ်နော်အချစ်ဆုံး....."

"အင်း....."

"ယောင်္ကျား အမြန်ဆုံးလုပ်ခဲ့မယ်နော်...."

"အင်း....!"

"​ယောင်္ကျား ကိုထိုင်ပြီးစောင့်နေနော်....."

"တော်ပါတော့ ဒီယောင်္ကျားဆိုတာကြီး.....!"

အညိုရောင်ခြုံတဘက်ကြီးကို Jeon JiMinခေါင်းကနေခြုံကာ ရှက်သွားသည်။

"ယောင်္ကျားသွားပြီနော်....."

"သွားပါတော့.....!"

ပါးတဖက်ကိုရွှတ်ခနဲနမ်းကာ ဘောင်းဘီတိုတထည်ကောက်ဝတ်ပြီးတာနဲ့Jeonထွက်သွားသည်....Jeon JiMinတယောက်အိပ်ယာထဲလူးလှိမ့်ကာကျန့်ခဲ့ရသည်။

ချစ်ဖို့ကောင်းတယိလို့ပြောရင် မပြိီးတော့မှာစိုးလို့သာ ကျနော့်ယောင်္ကျားဂျွန်သည် တနေကုန်ထိုင်အသည်းယားစရာကောင်းလောက်အောင် အချိန်တိုင်းနမ်းမွှေးချင်စရာဖြစ်တည်မှုလေး......။

ဒီဇင်ဘာနှင်းတွေကျနေတယ် အခန်းနဲ့တဆက်တည်းရှ်ိနေတဲ့ မှန်တွေနဲ့အလှပြင်ဆင်ထားတဲ့တလောကလုံးရဲ့အလှတရားကိုထိုင်ကြည့်လိူ့ရတဲ့​မားရဲ့စိတ်ကူးယဥ်ဆန်ဆန်ဖန်တီးမှုလေးတခု။

တဖွဲဖွဲကျနေတဲ့နှင်းစက်လေးတွေကအစ ကောင်းကင်ကကြယ်တွေအဆုံး နိီးနီးကပ်ကပ်မြင်နေရတာ​ကြောင့်Jeon JiMinနှုတ်ခမ်းလေးတွေကွေးညွှတ်သွားသည်။

စားပွဲခုံတခု နှစ်ယောက်အိပ် အိပ်ယာခင်းတခုနဲ့Parisရဲ့ညအလှသည် movieတခုကြည့်နေရသလိုရုပ်ရင်ဆန်ဆန်လေးတွေ....ကောင်းကင်တခုလုံးဖြန့်ခင်းထားတဲ့ကြယ်မှုန်တွေ ကြွေများကျလာရင် မျက်စိရှေ့က မှန်တွေကွဲထွက်သွားမလားဆိုတဲ့ Overthinkingအတွေးတွေဝငိလာတဲ့အထိများပြားလွန်းတယ် ဒါပေမဲ့လှတယ်။

Jeonမရှိရင်ဒီနေရာတွေကိုမခံစားတတ်ဘူး လှတယ်လို့လဲမထင်ဘူး သူအိပ်ယာထဲအလုပ်လုပ်ရင် သူအနားအသာလေးခွေနေတယ် ရှောင်သလိုလိုစားပွဲနေရာအလုပ်သွားလုပ်ရင် ရင်ခွင်ထဲထိတက်ထိုင်လိုက်နှောင့်ယှက်ရတာမျိုးနဲ့ အချိန်ကူန်တတ်သည်။

ပြန်တွေးကြည့်ရင်ဝမ်းနည်းစရာကြီး ဆိူးလ်မှာဒီအချိန်ဒီလိုညတွေတိုင်း အိမ်ဘယ်ဆီနေမှန်းမသ်ိခဲ့ ဆိုးသွမ်းတယ်ဆိူတာထက်ပိုခဲ့သော အချုပ်နှောင်မဲ့ဘဝတွေကလွမ်းစရာကောင်းပေမဲ့ Jeonအနားနေရတာပိုပျော်ရွှင်ရသလို ပိုလဲအဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်။

အိစက်နေတဲ့အိပ်ယာခင်းထဲအသာလှဲအိပ်လိုက်တော့ မြင်နေရတဲ့ကောင်းကင်ကြီးထဲကကြယ်တွေကပြုံးပြနှုတ်ဆက်လာခဲ့တယ်။

"ရလာပါပြီဗျ....."

အင်္ကျီမကပ်သေးတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အကြီးကြီးသည် သူဖက်တွယ်လိုက်တိုင်းမချိမဆန့်ဖြစ်နေတာလဲမပြောနဲ့ သူပြောသလိုကျနော်ကတနေ့တခြားသေးလာပြီး သူကတနေ့တခြားပိုပိုကြီးလာတာဖြစ်နိုင်တယ် ။

"အင်္ကျီဝတ်အုံးလေ မချမ်းဘူးလားဖျားတော့မယ်....."

"Jeon JiMinရှိလို့ထင်တယ်အလိုလိုနွေးနေတာ....."

"ပေါတောတောတွေပြောမနေနဲ့ ဒီဇင်ဘာကနောက်စရာမဟုတ်ဘူး....."

သူခြုံထားတဲ့တဘက်ကြီးကို Jeonကိူခြုံပေးကာ ဆံပင်ရှည်တွေကိုသေချာသပ်တင်ပေးပြီး တခါတလေလဲလူကြီးလေးလိုဆူပူပြန်တယ်။

"လွတ်လပ်တယ်ဒီလိုနေရတာ....."

"ငါစိတ်ပူတယ်လေ....."

ခါးလေးကိုဖက်ကာ Jeonမျက်နှာကိုတည့်တည့်မော့ကြည့်ပြီး ပူပူပန်ပန်လေးပြောလာတော့Jeonတခစ်ခစ်ရယ်ရင်းသဘောတွေကျနေခဲ့တယ်။

"စိတ်ပူပေးလို့ ကျေးဇူးပါဗျာ....."

"မင်းခန္ဓာကိုယ်က အဝတ်စားမပါပဲကြည့်လို့မသင့်တော်နေဘူး....."

"ဘာလို့လဲ မမိုက်ဘူးလားBodyက...."

"မှန်တွေနဲ့မတော်တဆလူတွေမြင်သွားမှာ​ကြောက်တာ....."

"သဝန်တိုလို့မလား ရှင်းရှင်း​ပြောလေ....."

"မင်းချွတ်ရင်ငါလဲချွတ်မှာပေါ့ လွယ်လွယ်လေး...."

"ချွတ်ကြည့်လေ ချွ​တ်ကြည့်လေ ကူချွတ်ပေးဖို့လိုလဲပြော....."

Jeonသည် မျက်နှာသေးသေးလေးအနားတိုးကပ်ကာ စိန်ခေါ်တော့မဲမှောင်သွားတဲ့မျက်နှာလေး။

"ဘာလို့ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ အချိန်တိုင်းတွေးနေတာလဲ.....!"

"မတွေးပါဘူး ....."

အိပ်ယာခင်းလေးဘေးက နေရာထိုင်ခင်းလေးပေါ်အသာလေးထိုင်ခိုင်းခေါက်ဆွဲစားရအောင်ပူပူစပ်စပ်လေးဆိုတော့ မကျေမနပ်ရုပ်လေးနဲ့သူထိူင်ရှာတယ်။

"မှုတ်ပေးမယ် ကိုယ့်အသဲလေးကို....."

"ခေါက်ဆွဲကဘာလို့တဘူးထဲ....ကော်ဖီကျနှစ်ခွက်!"

"အကြီးကြီးလေကွာ ကုန်ရင်တယောက်ထဲစားပါ....."

"ပေးပေး အကုန်စားပစ်မယ်!!!"

"အ့...."

ခေါက်ဆွဲဘူးကိုဆက်ခနဲဆွဲယူလိုက်တော့ ပူသွားသောလက်ကလေးသည်ချက်ချင်းနောက်ဆုတ် သွားကာငိူမဲ့မဲ့...။

"ပူသွားပြီလား ပြပါအုံး...."

ပြာပြာသလဲJeonကလက်ကလေးကိုတောင်းတော့ပေးရှာပါတယ်....ကဲတယ်သဲတယ်ဆိုတာထက် အရာရာတိုင်းထက်အနုထွေးဆုံးလေးမလို့ အပူနဲ့ထိတဲ့အခါနီရဲသွားသောလက်ကလေးကို Jeonကအသာလေးမှုတ်ပေးသည်။

"ကိုယ်ပေါ့သွားတယ် ခံဖို့အဝတ်တခုယူမလာမိတာ....."

"ဒီလက်လေးတွေဘာမှဖြစ်လို့မဖြစ်ဘူး ခြေထောက်လေးတွေရော Jeon JiMinဆံပင်တချောင်းကအစ ဂရုစိုက်ဖို့လိုတာကို ကိုယ်ပေါ့ဆမိသွားတယ်....."

"ယောင်္ကျားတယောက်ပါ ဒီလောက်နဲ့ငါဘာမှမဖြစ်ဘူး မပိုနဲ့ဖယ်....."

လက်ကလေးကိုပြန်သိမ်းကာခေါက်ဆွဲဘူးကိုပြန်ထိတော့မဲ့လက်ကလေးတွေကိုJeonတားထားသည်။

"ကိုယ်လုပ်ပေးမယ်....."

လုပ်ပေးမယ်ဆိုတော့လဲ အင်းပေါ့....တခါတလေအချစ်ခံနေရပါလားဆိုတဲ့ရှားရှားပါးပါးအချိန်တွေကိုတော့အပြည့်ဝခံစားချင်သည်။

"ပူလား စမ်းစားကြည့်မယ်....."

"ဂျွန် မင်းစမ်းစားကြည့်မဲ့ဟာကလဲ တဝက်လောက်ရှိတယ်လေ....."

စားတော့မဲ့ခေါက်ဆွဲလုတ်အကြီးကြီးကို လက်ကလေးနဲ့လှမ်းတာကာ မဖြစ်ဘူးဆိုတဲ့မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ စိုးရိမ်တကြီးတားထားသည်။

"အများကြီးကျန်ပါသေးတယ်Jeon JiMinရဲ့ ကိုယ့်ယောင်္ကျားကိုဒီလောက်တောင်စေတနာမရှိချင်ဘူးလား....."

ပြန်ချသွားတဲ့လက်ကလေးတွေ စားဆိုတဲ့မျက်နှာအမူယာလေးပြကာ မျက်လုံးလေးတွေကတော့ကူန်သွားမှာကြောက်နေဟန်။

Jeonတဝက်လောက်ပြန်ချကာ အသာမှုတ်ပြီးစားကြည့်တဲ့အခါ အရသာသည်မျက်ရည်တွေပါဝဲတဲ့အထိ....။

"စပ်တယ် စားနိုင်ပါ့မလား ကိုယ့်ကလေးလေး"

"ငါအစပ်နိုင်တယ်ပေး....."

Jeonလက်ထဲကခေါက်ဆွဲဘူးက််ိုဆွဲယူကာ ဗိုက်ဆာနေတာဖြစ်လို့အများကြီးယူစားလိုက်သည်။

မျက်လုံးတွေစုံမှိတ်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးထော်စားပြီးမှထွေးထုတ်ရမလို စပ်လွန်းသောအရသာသည်ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်နိုင်လွန်း၏။

"စပ်တယ်!!"

"ကော်ဖီသောက်လိုက် ကိုယ်ပြောတယ်လေ စပ်ပါတယ်လို့...."

"စပ်တယ်လို့...!!"

မျက်ရည်တွေဝဲကာ နှုတ်ခမ်းလေးတုန်လျှက်ငိုမဲ့မဲ့ဆိုတော့Jeonအသင့်ရှိတဲ့ကော်ဖီခွက်ကိူအပူစမ်းသောက်ကြည့်ပြီး အဆ်ိုးလေးကိုတိုက်လိုက်သည်။

"ခါးတယ်...!!!"

"ကိုယ် သ...သကြားရှာမတွေ့လို့မထည့်ခဲ့ဘူး အရမ်းခါးနေလား"

"ဘာမှသုံးစားမရဘူး မင်းဘာမှ!!!"

ရင်ဘတ်ပြောင်ပြောင်ကြီးကိုဆွဲစိတ်ကာ အော်ဟစ်နေသောလူဆိုးလေးသည် ပါးလေးတွေနားတွေအထိရဲတွက်ကာ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိအခြေနေ။

"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် အချစ်ဆုံးရယ်....."

ချွေးစလေးတွေနဲ့မျက်ရည်ကျလုစဲစဲမျက်ရည်တွေကိုသုတ်ပေးကာ Jeonတ​ယောက်ပြာပြာယာယာနဲ့ လက်တွေနဲ့ယက်ခပ်ကာသက်သာလိုသက်သာငြားလုပ်ပေးနေသည်။

"စပ်တယ်....!!!"

တနှစ်,နှစ်နှစ် ကလေးအရွယ်လေးက အမေဖြစ်သူကိုချွဲသလို နှုတ်ခမ်းလေးစူJeonဆီမော့ကြည့်ရင်းတကယ်သနားစရာလေးJeon JiMinဟာ ဖြစ်လိုက်ရင်လဲအဲလိုတွေကြီး ။

"အရမ်းစပ်ရင် ကိုယ်....နမ်းပေးမယ်"

မျက်နှာလေးကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲမော့ကာ စိုစိုရဲရဲနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို Jeonအလျင်မြန်စုပ်ယူလိုက်သည်။

သူကသာစပ်တယ်အော်နေတာ နှုတ်ခမ်းထွေးထွေးလေးဟာJeonထိတွေ့လိုက်ရုံနဲ့ ဂျယ်လီတုံးလေးလိုချိုအီလှ၏။

ခပ်ဖွဖွလေးစုပ်ပေးပြီး ငုံထားပေးတဲ့အခါမျက်လုံးလေးတွေမှိတ်သွားတော့မျက်ရည်တွေစီးကျသွားသည်။

ခပ်ကြာကြာလေးစုပ်ယူပြီးတဲ့အခါ Jeonလွှတ်ပေးလိုက်သည်။

"မစပ်တော့ဘူးမလား....."

စီးကျထားတဲ့မျက်ရည်စီးကြောင်းကြီးကိုသုတ်ပေးကာJeonက စိတ်မချနိုင်သေးမေးလာသည်။

"စပ်နေသေးတယ်....!"

Jeonကို အိပ်ယာခင်းပေါ်တွန်းလှဲကာ Jeon JiMinအပေါ်စီးကနေခွထိုင်လိုက်ပြီး ပါးလျလျနှုတ်ခမ်းတစုံကိုအရှိန်ဟုန်နဲ့ဖိကပ်လိုက်သည်။

Jeonလက်နှစ်ဖက်စလုံးသည် ခပ်ပွပွအင်္ကျီထဲလျှိုဝင်ကာအဆိုးငယ်ကျောပြင်ငယ်ကိုပွေ့ဖက်ထားသည်။

အပေါ်အောက်တလှည့်စီ,စီချသွားသောအလှဆုံးအကြင်နာတွေ ကောင်းကင်တခုလုံးစီကကြယ်မှုန်တွေကိူသာ နည်းနည်းလောက်အားနာတတ်ခဲ့ရင်....စပ်တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းပြချက်တခုရှိရုံနဲ့ လွန်ကြူးပစ်လို့ရတဲ့ဆန္ဒတွေဟာ မတင့်တယ်ဟူ၍လဲမရှိ။

ပင်လယ်ရေငံတွေလိူပဲ သောက်လေသောက်လေအငတ်မပြေဆိုတဲ့အတ်ိုင်း နမ်းလေနမ်းလေ ယစ်မူးသွားလေ စွဲလမ်းလာလေ မရုန်းထွက်နိုင်လေဆိုတဲ့ ဒီနှုတ်ခမ်းတွေအပေါ်သစ္စာခံလာတဲ့နှလုံးသားတွေဟာ ကျောက်တည်ထားသလိုအလွန်ခိုင်မာလွနိးစွာ ။

ဘယ်သူကစတဲ့အနမ်းဖြစ်ဖြစ် သေသေချာချာ ခရီးရောက်တယ်.....။

သကြားလုံးတလုံးရလိုက်သလိုမျိုး Jeon JiMinရဲ့အနမ်းတွေ ဠီကာဖွင့်ပြရရင် ကြယ်တွေထိုင်ငိုကျလိမ့်မယ်။

"နောက်တခါ ကော်ဖီဖျော်ရည်သကြားမမေ့နဲ့....."

Jeonနှာရိုးမြင့်မြင့်တွေကိုပွတ်ဆွဲသွားတဲ့ လက်ညိုးလေးကိုJeonယူကာ ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်သည်။

"ဆက်နမ်းလေ တော်ပြီလား....."

"မောတယ်.....!"

Jeonလက်မောင်းတဖက်ကိုအိပ်ယာပေါ်ဖြန့်ချကာအဲဒီလက်မောင်းပေါ်ခေါင်းအုံးပြီး အိပ်လိုက်တော့ မျက်လုံးထဲမြင်လိုက်ရသောကြယ်ရောင်ဖွေးဖွေးတွေ.....။

"ငါတို့နမ်းနေတာကိုကြည့် သန်းနဲ့ချီတဲ့ကြယ်တွေအားကျနေရောမယ်....."

လက်ကလေးနှစ်ဖက်နဲ့ကြယ်တွေကိုလှမ်းကိူင်နေသလိုအမူအယာလေးနဲ့ လုပ်ချင်တာလုပ်ပြီးသွားရင် သဘောတွေကျရယ်သံတိုးတိုးလေးနဲ့ Jeon JiMinဟာ ကြယ်တွေဆီကလက်ဆောင်ပို့လိုက်တဲ့ကြယ်လေးတလုံးဖြစ်​နေလားမသိ။

"သေချာတယ် ကိုယ့်ကို မနာလိုနေကျမှာ....."

ခေါင်းလေးစောင်းကာ ခုမျက်ရည်ကျဆိုကျနိုင်ပြီး ကျနေစဲပြုံးဆိုလဲအလှဆုံးပြုံးနေနိုင်တဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကြွေကျခဲ့သောကြယ်တာရာလေး။

"သူတို့မှာရော ပါတနာရှိမယ်လို့ထင်လား....."

ကြယ်တွေဆီလက်ညှိုးလေးထိုးကာ သိလိုစိတ်စူးစမ်းလိုစိတ်လေးတွေသည်လဲ မြတ်နိုးစရာကောင်းလွနိးခဲ့သည်။

"အင်းရှိတယ် သူတို့မှာလဲချစ်ရတဲ့သူသေချာပေါက်ရှိတာပေါ့ ချစ်ဆုံးရဲ့....."

ရင်ခွင်ကြီးထဲသိမ်းဖက်ကာ Jeonဟာလဲ ကလေးတယောက်ကိုပုံပြောရသလို ထွေလီကာလိီမေးခွန်းတွေကို မသိလဲသိသလိုရမ်းသမ်း​ဖြေလိုက်သည်။

"ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား ဒီလောက်ကြယ်တွေအများကြီးထဲ သူတို့ချစ်သူကိုဘယ်လိုမှတ်မိနိုင်လဲဟင်....."

"ကိုယ်တောင် လူဦးရေသန်း၈၀၀၀ထောင်ထဲကနေ မင်းကိုရှာတွေ့ခဲ့သေးတာပဲသူတို့လဲသူတို့ချစ်တဲ့သူကိုမတွေ့တွေ့အောင် ကြိုးစားရှာနိုင်မှာပါ အချစ်မှာမဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာမရှိသလို မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတာလဲမရှိဘူး Jeon JiMin"

"ငါ့လိုရုပ်ရည်မျိုးကသန်း၈၀၀၀မှာငါတယောက်ထဲရှိတာလေ ကြယ်တွေကျရုပ်ရည်သွင်ပြင်မှမရှိတာ ဖြစ်နိုင်တာကိုပြောမှငါယုံပေးနိုင်မှာပေါ့....."

အသက်ရှူကြပ်ရသောမေးခွန်းတွေ အဖြေမရှိသောပုစ္ဆာတွေလို Jeon JiMinချောင်ပိတ်ရိုက်လို့ငိုရသောနေ့တွေဆိုတာလဲတကယ်ရှိကြောင်း။

"ကြယ်တွေကိုကြည့် ချစ်ဆုံး....."

Jeonလက်ညှိုးညွှန်ရာကောင်းကင်ထက်သို့Jeon JiMinမျက်လုံးလေးတွေကပ်ပါသွားသည်။

"သူတို့မှာကိုယ်ပိုင်အလင်းရောင်မရှိကျဘူး ဒါပေမဲ့သူတို့မှာကိုယ်ပိုင်နှလုံးသားတွေရှိကျလိမ့်မယ်......"

"အင်း....."

"ကံကြမ္မာက ဖန်တီးပေးမဲ့အချစ်နဲ့တွေ့ရင်တော့ သူတို့အလင်းရောင်တွေရှိရင်းစွဲအလင်းရောင်ထက်ပိုတောက်ပလာမှာ...."

"ဒီလိုမင်းနဲ့ငါမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သလို ထိပ်တိုက်တွေ့တဲ့အချိန်ပေါ့....."

Jeonမျက်နှာကိုလက်နဲ့ဆွဲက်ိုင်ကာ သူ့မျက်နှာနဲ့ဆိုင်ပြီး ချစ်စရာ​ကောင်းအောင်​ဖြေသော Jeonအဖြေပေါ် ရာနှုန်းပြည့်လက်ခံပေးနိုင်သွားပြီထင်ပါတယ်။

"ဒါပေါ့ Jeon JiMinကိုယ့်ယောင်္ကျားဖြစ်မှ လိမ်မာလာသလိုပဲပေါ့....."

"Jeon JiMinကျွတ်တန်းဝင်ပြီလို့ဘယ်သူပြော....."

"လက်သည်းခွံလောက်လေး လိမ်မာလာပြီလေ....."

"လိမ်မာရင် အများကြီးပိုချစ်မှာမလား....."

"ဘယ်လိုနေနေ အများကြီးချစ်မှာပါဗျာ....."

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဂျွန် ပြီးတော့သိပ်ချစ်ပါတယ်....."

ပြောပြီရှက်နေသောအဆိုးလေးသည် Jeonရင်ဘတ်တနေရာကိုလက်သည်းလေးတွေနဲ့ဖွဖွလေးစိတ်နေသည်။

"ပြီးတော့ ငါ့ကိုပဲထာဝရတသက်လုံးရင်ဘတ်ထဲ ဦးနှောက်ထဲ ဒိီမျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေထဲ အချိန်ပြည့်ထည့်ထားပေးပါ ငါကအချစ်ခံရတာ သိပ်ကြိုက်တယ်....."

"ပြီးတော့လေ ဒယ်ဒီမရှိတော့တဲ့နောက် ဘဝအစိတ်ပိုင်းတိုင်းမှာ ငါ့ကိုစိတ်မလုံခြုံခြင်းတွေကြားထဲကနေ ဆွဲခေါ်ပေးခဲ့တာတွေ ငါအကြောင်းပြချက်မရှိ မဆိုင်တဲ့မင်းတ​ယောက်ထဲအပေါ်ပုံချမိတဲ့ဒေါသတွေ အမှောင်ဆုံးနေ့တွေကမင်းမျက်လုံးတောက်တောက်လေးတွေနဲ့ သန်သန်မာမာဆွဲပေးခဲ့တဲ့မင်းလက်တစုံ ကျေးဇူးတင်တာတွေရော အားနာနေရပြနိတဲ့အတွေးပေါင်းစုံတွေ ဝမ်းနည်းတာတွေရောဝမ်းသာတာတွေရော ဒီလိုတူတူရှိနေနိုင်လို့တော်သေးတာဆိုတဲ့သက်ပြင်းတွေ ငါ့အရာအားလုံးအပေါ်မင်းစိတ်ရှုပ်ခဲ့မှာပဲ...."

Jeonခေါင်းတချက်ဖြည်းဖြည်းခါကာ လက်ကလေးတွေက်ိုစုပ်ကိုင််ပေးသည်။

"ငါတခါမှမကောင်းခဲ့ဘူးလေ​...."

"ရှေ့လျှောက်တော့ ငါလိမ်မာမှဖြစ်မယ် မင်းစိတ်ပျက်သွားရင်ရူးပြီးကျန်ခဲ့ရမဲ့သူကငါပဲဖြစ်မှာ...."

ရောက်လာတဲ့အသက်ပိုင်းခြားတခုဆိီကနေ ကျန်နေခဲ့​တဲ့အသက်ရွယ်တခုဆီကယူလိုက်တဲ့သင်ခန်းစာတွေ....ဆုံးရှုံးရမှာကြောက်တဲ့အထိ ရက်ရောခဲ့သောမေတ္တာတရားရဲ့တန်ဖိုးတွေကို သိမြင်ခဲ့သောအခိုက်တန့်တွေဟာသိပ်လှခဲ့သည်။

"ဆိုးစမ်းပါကြိုက်သလောက် အဆိုးဆုံးဒိီ Parisမြို့ကြီးကိုမီးရှို့ပစ်ချင်တယ်ဆိုရင်​တောင် ကိုယ်ကလောင်စာကောင်းကောင်းရှာပေးမဲ့ကောင်ပါ စိတ်ပျက်ရတယ်ဆိုတာမျိုးမရှိခဲ့သလို ရှိလာမှာလဲမဟုတ်တာသေချာနေလို့ ကြိုးစားလိမ်မာပြနေဖို့မလိုပါဘူး ကိုယ်ကJeon JiMinကိုပဲချစ်ခဲ့တာလေ....."

"မင်းအသက်တွေကြီးလာပြီလေဂျွန် ငါမင်းကိုပင်ပန်းအောင် ခက်ခဲအောင်မလုပ်ချင်တော့ပါဘူး ငါဆိုးလို့ဝသွားတာလဲပါမှာပေါ့....."

ဆိုးလို့ဝတယ်ဆိုတာမျိုးတော့မရှိလောက်ဘူးလို့ထင်မိတာပဲ.....မဆိုးချင်တော့တာဆိုရင်တဖက်ကိုအရမ်းချစ်မိသွားလို့ မဆုံးရှုံးချင်လို့ လိမ်မာလိုက်တာလို့ပဲသတ်မှတ်ခံချင်မိတော့လို့ အဲလိုအတွေးတွေထဲကတခုခုပေါ့။

"ကိုယ်အသက်မကြီးသေးပါဘူးနော်...."

"ငါ့မျက်လုံးထဲအဖိုးကြီးဖြစ်နေပြီ...."

"အေး အဖိုးကြီးဖြစ်လာပြီဆိုပြီးတော့ ထားခဲ့မယ်မတွေးနဲ့နော် ဗိုက်ထဲဖွက်ထားမှာ.....!"

"တွေ့လားဒီမှာမုတ်ဆိတ်မွှေးတွေပါပေါက်နေပြီ...."

ခိုးခိုးရိတ်ထားတဲ့မုတ်ဆိတ်​မွှေးတိုတိုတွေကိုလက်ညှိုးနဲ့ပွတ်ပြကာ စကားအကောင်းတွေပြောတုန်းကမျက်နှာ နဲ့ခုမျက်နှာတခြားစိီ။

"လာခဲ့ အဲမုတ်ဆိတ်မွှေးအကြောင်းသိအောင်ပြမယ်....."

စူးရှရှမုတ်ဆိတ်မွှေးတွေနဲ့Jeon JiMinလည်ပင်းတွေပါးတွေပွတ်လို့ရတဲ့နေရာမှန်သမျှအကူန်လိုက်ပွက်တော့ အော်ဟစ်သံလေးဟာ လက်ရှိအတိတ်ပစ္စုပ္ပန်အားလုံးရဲ့အကြောင်းတရားဖြစ်ခဲ့သည်။

"ယားတယ်....!"

"အဖိုးကြီးလို့ပြောအုံးမှာလား...."

"ငါ့ယောင်္ကျားကအဖိုးကြီးပဲလေ....."

"ဂျွန်ရေ!!!!"

"ယား!!!"

အ်ိပ်ယာထဲထွန့်ထွန့်လူးနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက်ိုJeonအတင်းချုပ်ကာ ရယ်သံအော်ဟစ်သံလေးတွေကိုသဘောကျလွန်းကာမရပ်ပစ်ခဲ့။

"အနိုင်ကျင့်နေတယ် ကယ်ကျပါဗျ်ို့....!!!"

"အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှုနော် ဒါအိမ်ထောင်ရေးပါထိခိုက်လာနိုင်တယ်....!!"

"အရှည်ထားပြီးကိုနေ့တိုင်းတကိုယ်လုံးလိုက်တို့မယ် ကြပ်ကြပ်သတိထားJeon JiMin....."

"တော်ပြီ ယားတယ် စူးတယ်!"

"ကြောက်ပါပြီပြောမှ လွှတ်ပေးမယ်....."

"ကြောက်ပြီ....."

"ယောင်္ကျားကိုရောထည့်ပြော....!"

"ယောင်္ကျားကိုကြောက်ပါပြီ.....!"

>အဲမှာ ဂျွန်ဂျောင်ကုယောင်္ကျားနိုင်ကြောင်းနင်တို့ကိုတကွက်ပြသွား<

ပြီးပါပြီ><

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဂျွန် ဘဝရဲ့အလှဆုံးအချိန်အနားမှာတူတူရှိနေတာ မင်းဖြစ်နေပေးတဲ့အတွက်။

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဂျွန် ချစ်ခြင်းတရားတွေနဲ့သတ်ပေးခဲ့တဲ့အနားလှလှလေးတွေအတွက်။

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဂျွန် မင်းဘဝတခုလုံးငါ့ကိုအပိုင်ပေးခဲ့ခြင်းတွေအတွက်။

ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မင်းနဲ့တူတူအိုမင်းခွင့်ရခဲ့တဲ့အတွက်။

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဂျွန် နှစ်ကြိမ်လုံးငါ့ကိုလက်ထပ်ပေးခဲ့တဲ့အတွက်။

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဂျွန်။
သိပ်ချစ်ရပါတယ်ဂျွန်။
မရှိမဖြစ်ပါဂျွန်။
ယောင်္ကျားဂျွန်။

ေလာ့မခ်ထားတဲ့ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကိုအသာဖြင့္ကာၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေရပန္းကေရ ေတြသာဖြင့္ထားၿပီး လူကေရခ်ိဳးကန္ေဘာင္ေပၚက်ဳံ႕က်ဳံေလးထိုင္ကာေရတစက္မွမစိုေသးတာေၾကာင့္Jeonသက္ျပင္းခ်နိဴင္သြားသည္။

တနာရီေလာက္မ်ားေရခ်ိဳးေနတာဆို ဖ်ားသြားနိုင္တာေၾကာင့္ ေတာ္ေသးတယ္ဟုစိတ္ထဲေတြးလိုက္နိုင္သည္။

ေျခနင္းဖြဖြေလးနင္းဝင္ကာ ဖြင့္ထားတဲ့ေရပန္းခလုတ္ကိုပိတ္ေတာ့ ခြေဖျားလေးတွေလှုပ်စ်ိလှုပ်စိလုပ်ကာ ေမာ့ေတာ့မၾကည့္လာ။

ေကြးေနေအာင္က်ဳံ႕ထိုင္ထားတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးကိူJeonအေပၚစီးကေနသိုင္းကာေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။

"စိတ္ေကာက္လို႔ဝၿပီလား....."

"....."

"မပူဘူးလားေရခ်ိဳးခန္းထဲတစ္နာရီေက်ာ္ထိုင္ေနရတာ....."

ဆံပင္ေတြထဲလက္ငါးေခ်ာင္းလုံးထိုးဖြကာ အလြန္ခ်ိဳအီေနတဲ့အသံေသးေသးေလးေတြနဲ႕Jeonေမးလဲျပန္မေျဖ႐ုန္းလဲမ႐ုန္းဒီတိုင္းပဲေနေနသည္။

"ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ ေနာက္မေအာ္ဘူး ကိုယ္ကတခုခုျဖစ္မွာစိုးရိမ္တာ...."

"....."

"ဘာလိုခ်င္လဲ ဘာစားခ်င္လဲ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ....."

"....."

"ေမာ့ပါအုံး ဘယ္ေလာက္ငိုထားလဲၾကည့္ၾကည့္မယ္....."

မျက်နှာလေးက်ိုဆွဲမော့ကာကြည့်တော့ လက္ကိုအသာဖယ္ကာျပန္ငုံ႕သြားရွာသည္။

"စကားျပန္ေျပာေလ အခ်စ္ဆုံးရဲ႕....."

"......"

ေရခ်ိဳးကန္ေဘာင္ေပၚကေျခေခ်ာင္းေလးေတြသာလႈပ္ခါေနၿပီးမ်က္လုံးေလးေတြကအစအေသ မ်က္ေတာင္ေတာင္မွမခတ္ေနေသာ မာနခဲေလး အေၾကာတင္းေလးသည္ ထာဝရမေျပာင္းလဲေသာေလးပါပဲ။

"ေတာင္းပန္ေနတာပဲကိုကြာ စိတ္မေကာက္ပါနဲ႕ေတာ့ ဒီလိုနဲ႕ခ်စ္ရခ်ိန္ကိုမရွိဘူး....."

"မထိနဲ႕...!!"

"ေခ်ာ့ေနတာအသားထိရမွာေပါ့....."

"မေခ်ာ့နဲဲ့ သြား!!"

"တခုခုခ်က္ေကြၽးမယ္ စိတ္ေကာက္ေျပ...."

"မစားဘူး ေဝးေဝးသြားေန!!"

"လြမ္းေနၿပီ ေရခ်ိဳးခန္းထဲအခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနေနမွာလဲ Jeon JiMinေပါက္စရဲ႕.....!"

"မေနေတာ့ဘူး မာမီဆီျပန္မယ္ မင္းနဲ႕မေနနိုင္ေတာ့ဘူး....!!"

"လိုက္ခဲ့မယ္ တေယာက္ထဲေတာ့မျပန္ခိုင္းနိုင္ဘူး....."

"ဘယ္တုန္းကမွငါ့ကိုမခ်စ္ခဲ့ဘူးမလား ကလဲ့စားေခ်ခ်င္လို႔လက္ထပ္ခဲ့တာမလား....!!!"

"ငါ့ကိုေအာ္တယ္ လာလဲမေခ်ာ့ဘူး ေရသံတနာရီေက်ာ္ၾကားတာေတာင္မင္းစိတ္ေအးေအးထားနိုင္ေနတယ္ မင္းငါ့ကိုခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာငိးျပခ်က္မ်ိဳးငါမေတြ႕ဘူး မငိးစိတ္ထဲငါမရွိေနဘူး!!"

တလုံးခ်င္းျမနိျမနိထြက္လာေသာစကားလုံးေတြသည္ဦးႏွောက္ထဲအခ်ိန္ၾကာၾကာစီထားတာျဖစ္နိုင္သည္။

မငိုနိုင္ေတာ့တဲ့မ်က္လုံးအစ္အစ္ေလးေတြ အက္ကြဲကြဲအသံေသးေသးေလးနဲ႕ လက္ညွိုးေလးတေခ်ာင္းဟာလဲJeonကိုပင္ေသခ်ာမထိုးနိုင္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ပုံစံေလးသည္လဲအသည္းယားစရာျဖစ္ေနသည္။

"စြဲခ်က္ေတြကျပင္းထန္လိုက္တာ Jeon JiMinကိုမခ်စ္ဘူးတဲ့လား...."

"အခ်စ္ခံရတာကိုပဲႀကိဳက္တယ္ တကူးတကလိမ္မာျပမွမင္းဆီက တန္ဖိုးထားခံရမွာလား"

"ဘယ္သူကလိမ္မာဖို႔ေျပာေနလို႔လဲ Jeon JiMinဆိုးလဲ ကိုယ္ခ်စ္ေနတာပဲမဟုတ္ဘူးလား...."

ေခြၽးေတြမ်က္ရည္ေတြနဲ႕ေရာကာ ညစ္ပတ္ေပတူးေနေသာ အဆိုးေလးကိုJeonက လက္ေတြနဲ႕ပြတ္သပ္ကာသုတ္ေပးရင္း ေခ်ာ့လဲေခ်ာ့ရယ္လဲရယ္ခ်င္ေနသည္။

"အလုပ္နဲ႕ငါဘယ္သူ႕ကိုပိုခ်စ္လဲေမးဏင္က် မင္းမေျဖနိုင္ဘူးမလား.....!"

ေပါင္ေပၚတင္လာတဲ့ေျခဖ်ားရဲရဲေလးေတြကိုJeonလက္နဲ႕ဖမ္းယူကာ ဖြဖြေလးနမ္းေတာ့ဆတ္ခနဲျပန္႐ုန္းသည္။

"ဘယ္ေနရာေလးမွမခ်စ္တယ္လို႔မရွိ ဒီကမၻာမွာမင္းကိုေက်ာ္ၿပီးခ်စ္ရမဲ့အရာရယ္လို႔လဲမရွိပါဘူး ကိုယ္အရမ္းမခ်စ္ျပတတ္တာမ်ားလား Jeon JiMinနှလုံးသားထဲထ်ိ ထိထိမိမိခံစားမိေအာင္"

"တခါတေလဆို မခ်စ္သလိုေနေနတာေလ....!"

အမွန္တကယ္ဆို Jeon JiMinတို႔ဒီေလာက္နဲ႕စိတိေကာက္ေျပၿပီ သို႔ေပမဲ့ Jeonေခ်ာ့ျပခ်စ္ျပရင္ သိပ္သေဘာေခြ႕တတ္သူ႕မို႔ ဆက္ၿပီးဟန္ေဆာင္ေကာက္ေနေသးသည္။

"ေျပာေနရင္းကိုခ်စ္ခ်င္လာၿပီဗ်ာ....."

ခါးေလးကိူဆြဲကပ္ကာ နမ္းမယ္လုပ္ေတာ့လက္ေသးေသးေလးႏွစ္ဖက္ကအားကုန္တြန္းထားသည္။

"ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ရၿပီေလ....."

"မရဘူးအလုပ္နဲ႕သက္ေသျပရမယ္....."

"သိၿပီ ယုံၿပီ ခံစားလို႔ရေနၿပီ သက္ေသျပဖို႔မလိုဘူး....."

ထေျပးေတာ့မဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုခါးကေနျပန္ဆြဲကာေရကူးကန္ေဘာင္ေပၚျပန္ထိုင္ေစၿပီး Jeonကသူ႕အဝတ္စားေတြခြၽတ္ေတာ့ လူဆိုးေလးနား႐ြက္ဖ်ားေလးနီရဲသြားသည္။

"ဘာလုပ္ဖို႔အဝတ္စားေတြခြၽတ္ေနတာလဲ....!!!"

"ေရ...ေရခ်ိဳးမလို႔ေလ"

ေဘာင္းဘီကိုပါဆြဲခြၽတ္လိုက္တာေၾကာင့္ လက္ေတြနဲ႕မ်က္ႏွာေသးေသးေလးကိုအလွ်င္ျမနိအုပ္ပစ္သည္။

"အရွက္ကမရွိ သူမ်ားေရွ႕....!!!"

"ကိုယ့္ေယာကၤ်ားေလ သူမ်ားမွမဟုတ္တာ ၾကည့္ပါျမင္ရခဲတယ္...."

လက္ၾကားေလးထဲမ်က္လုံးေသးေသးေလးေပၚလာကာ Jeonကိုျမင္ေတာ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြျပန္ေစ့သြားသည္။

"ခ်ိဳး...မွာဆိုလဲခ်ိဳးငါထြက္ေပးမယ္"

လက္အုပ္ထားတဲ့အတိုင္းေလးထေျပးဖို႔လုပ္ေတာ့Jeonက လက္ေတြကိုဆြဲကာျပန္ဖက္ထားသည္။

"တူတူခ်ိဳးမယ္ေလ...!"

"ဘာ!!!!"

"ေရတူတူ...တခါမွမခ်ိဳးဖူးေသးဘူး ခ်ိဳးရေအာင္ Jeon JiMinမွာေခြၽးေတြနဲ႕...."

နက္ေမွာင္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းနက္နက္ေတြကိုဆံပင္ရွည္ေတြဝဲက်ေနတဲ့ၾကားကျမင္ေနရျခင္းသည္ ငရဲတခုလိုပဲခ်က္ခ်င္းပူေလာင္မႈကိုျဖစ္ေပၚေစတယ္။

"ဟင့္အင္မခ်ိဳးခ်င္ဘူး ငါခ်မ္းတယ္မယုံရင္ ၾကည့္ပါလား ဒီမွာၾကက္သီးေတြပါထေနတာ...."

လက္ေမာင္းေလးကိုထိုးျပကာ တကယ္ပဲJeon JiMinဟာၾကက္သီးေတြျဖနိးျဖန္းထေနသည္။

ကြက်သိီးထနေတာကအမှန်ဆိုပေမဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြကေတာ့ဥာဏ္မ်ားေနတယ္ဆိုတာJeonသိတာေပါ့။

"တခါရယ္ပါ...."

Jeon JiMinထက္ပိုဆိုးတဲ့ပလီပလာနဲ႕Jeonဟာလက္တေခ်ာင္းေထာင္ျပကာ....ဒီအရပ္ဒီခႏၶာနဲ႕အဆိုးေလးရင္ခြင္ထဲေခါင္းဝင္ခြင့္ေတာင္းေနပုံက တကယ္မနိုင္ေတာ့ဘူး။

"ကိုယ့္ဘာသာခ်ိဳးေလ ႏွစ္ေယာက္တူတူဘယ္လိုခ်ိဳးမလဲ ကေလးလုပ္ခ်င္မေနနဲ႕...."

"လူႀကီးလုပ္ခ်င္တာ ဘာကေလးလဲ....!"

"ငါေျပာတာလဲမွားလို႔လား လူႏွစ္ေယာက္တၿပိဳင္တည္းေရခ်ိဳးခနိးတူတူသုံးလို႔ရလို႔လား...."

ဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကိုလႊတ္ကာ Jeonသည္ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာတဘူးလုံးကိုေရခ်ိဳးကန္ထဲသြန္ခ်လိဳက္ၿပီးေနာက္ အသင့္ရွိေနတဲ့ႏွင္းဆီအနီေရာင္ပြင့္ဖတ္ေတြကိုလဲအကုန္ထည့္လိုက္သည္ကို အဆိုးငယ္ကရပ္ ကာၾကည့္ေနသည္။

"ခြၽတ္...!"

"ဘာ...ဘာကို"

စိတ္မရွည္ Jeonအကၤ်ီႀကီးမို႔ မခြၽတ္လိုက္တဲ့အခါအသာယာကြၽတ္ပါလာၿပီး အကၤ်ီမရွိတဲ့အခါအဆိုးေလးသည္လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ရင္ဘတ္ေတြကိုအုပ္ကာေျခေထာက္ေတြနဲဲJeonကိုကန္လာသည္။

"ေဘာင္းဘီေရာ....!"

"ဂြၽန္ မလုပ္နဲ႕....!!!"

စိတ္ရႈပ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုJeonလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕အုပ္ကိုင္ေတာ့ ပူျခစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးဟာမီးထေတာက္ေတာ့မလိုပါပဲ။

ေယာကၤ်ားဆန္ေသာအၾကည့္တခ်က္ဟာ ေခါင္းခါမိရင္ေတာင္ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းျပန္ၿငိမ့္မိတဲ့အထိ မ႐ုန္းနိုင္ေသာႀကိဳးခိုင္ခိုင္ေတြမလား။

"ေရတူတူခ်ိဳးဖို႔အဆင္မေျပတဲ့အေျခေနေတြမလို႔လား....."

အနိမ့္သံေတြဟာ ႐ုန္းနိုင္ဖို႔ေနေနသာသာ သူခ်ည္လာမဲ့ႏႈန္းထက္ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထပ္ထပ္ခ်ည္ခ်င္မိတဲ့အထိ ဒီလူအေပၚသူအျမစ္တြယ္ခဲ့တာ။

ေဘာင္းဘီခြၽတ္ေပးလိုက္တဲ့အခါ ရွက္ကိူးရွက္ကန္းနဲ႕ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေတြနဲ႕ ေရကန္ႀကီးထဲ ကိုယ္လုံးေသးေသးေလးေျပးပုန္းသြားသည္။

Jeonပါေရခ်ိဳးကန္ထဲဝင္ထိုင္လိုက္တဲ့အခါ အဆိုးေလးေက်ာေတြမတ္သြားသည္။

"ေရႏြေးေတြထည့္ထားတာကို ဘာလို႔ၾကက္သီးေတြထေနတာလဲ Jeon JiMin.....!"

ဂုတ္သားႏုႏုေလးေပၚက မဲ့ေသးေသးေလးဆီဖိကပ္နမ္းကာ ေမးေသာသူဟာ ဘာေတြျဖစ္ခ်ငိေနမွန္းမသိ...။

"ဒီဇင္ဘာႀကီးေလ ခ်မ္းတယ္....!!"

ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေလးေတြကိုဆယ္ယူကာေဆာ့ေနေသာ အဆိုးေလးကိူJeonကခါးကေနဆြဲယူကာရင္ခြင္ထဲဆြဲထည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လာေသာမ်က္ႏွာေလးသည္ မ်က္ေစာင္းလွလွေလးနဲ႕။

"ၾကက္သီးထေတာ့ ပိုေတာင္လွလာသလိုပဲ....."

ပုခုံးသားေတြေပၚ တအိအိက်လာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြေၾကာင့္ အဆိုးငယ္ဟာလက္ထဲကႏွင္းဆီပြင့္ဖက္ေတြကိုမသိမသာေခ်ခ်မိသည္။

"ေမႊးတယ္ Jeon JiMinကေမႊးလိုက္တာ....."

"ခ်မ္းတယ္ ငါေတာ္ၿပီ...."

ထေျပးေတာ့မဲ့လူကိုခါးကေနျပန္ဆြဲခ်လိဳက္တဲ့အခါေနရာတက်ျပန္ပါလာၿပီး ေရခ်ိဳးကန္ထဲကေရတခ်ိဳ႕ေဘးသို႔စင္ထြက္ကုန္သည္။

"ႏြေးေအာင္ လုပ္ေပးမယ္မသြားနဲ႕...."

"မင္းေရခ်ိဳးခ်ငိေနတာမဟုတ္ဘူးငါသိတယ္....!"

"သိရင္ ဘာလ်ို့ထွက်ပြေး....!"

ရွည္လ်ားတဲ့ေျခေခ်ာင္းႀကီးေတြနဲ႕ခြကာ လက္ႏွစ္ဖက္ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕သိမ္းႀကဳံးဖက္ၿပီးေရခ်ိဳးခ်င္တာပါဆိူေတာ့ Jeon JiMinရယ္ရမလို ငိုရမလို။

"ခ်မ္း...တယ္လို႔"

"ႏြေးလာေအာင္လုပ္ေပးမယ္ၿငိမ္ၿငိမ္ေန...."

အေမႊးနံ႕ေတြမႊန္ထူေနတဲ့ေရေတြကိုလက္နဲ႕ခပ္ယူကာJeon လူဆိုးေလးလက္ေမာင္းေတြေပၚစြတ္ကာ ပခုံးဆီကေနလက္ဖ်ားတေလွ်ာက္ပြတ္ဆြဲသြားေတာ့ Jeon JiMinမ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားသည္။

ပူျခစ္သြားေသာလက္တဖက္ က်န္လက္တဖက္သို႔ကူးေျပာင္းသြားေသာ အထိေတြ႕ေတြဟာ နွေးတာထက်ပူလောင်မှုက်ိုဖြစ်ပေါ်စေကာ လူဆိုးေလးေရေတြပါငတ္လာသည္။

ထိလိုက္တဲ့ေနရာတိုင္းပူေလာင္လာကာ ထိုလက္ႏွစ္ဖက္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႕လိုက္ထိေပးဖို႔ေတာင္းဆိုခ်င္တဲ့အထိ ထိလိုက္တိုင္းငိုခ်င္လာသည္ အားနည္းလာသည္ ေမာပန္းလာသည္။

"ဂြၽန္ ျမန္ျမန္....!!!"

စိတ္ခံစားခ်က္ေတြအတြက္ ပညာေတြသိပ္မလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထိေတြ႕႐ုံလက္ေတြထဲၿပိဳဆင္းေပးေသာ ျဖည့္စည္းေပးျခင္းေတြဟာ Jeonႏႈတ္ခမ္းေတြကိုေကြးၫႊတ္သြားေစသည္။

လက္ေတြနဲ႕ထိေတြ႕ၿပီးတာနဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႕ေနရာအႏွံ႕ေက်ာက္ခ်ကာ သူ႕လက္ထဲဖမ္းစုပ္ထားတဲ့ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေလးေတြကိုဖယ္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေျပာင္းထိုင္ခိုင္းၿပီး လက္ေသးေသးေလးေတြကိုေရခ်ိဳးကန္ေဘာင္ေပၚေနရာခ်ခိဳင္းလိုက္သည္။

"ငိုေပးေနာ္ Jeon JiMin အသ်ိစ်ိတ်တွေလွှင့်ပစ်ပြီးချစ်ချင်တယ်...."

ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေတြက အစခ်ီလိုက္ေသာအနမ္းေတြ ႏွင္းဆီပြင့္ဖက္ေတြရဲ႕ကပ္ညွိေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုJeonက်ိဳးေၾကမတတ္ေပြ႕ဖက္ကာ အခ်စ္ကေပးတဲ့အၾကင္နာလွလွေတြဟာ ႏွင္းဆီနံ႕ေတြထုံသင္းေနလွ်က္။

ႏွင္းဆီပြင့္ဖက္ေတြနဲ႕အၿပိဳင္ Jeonအနမ္းေတြဟာေနရာအႏွံ႕....နီေစြးသြားေသာျဖဴျဖဴႏုႏုအသားစိုင္ေတြ Jeonရဲ႕တကြက္ခ်င္းပညာရပ္ေတြမွာ Jeon JiMinတို႔အထပ္ထပ္အခါခါက်ေသာဘာသာရပ္တခုလို ဘယ္ေလာက္ေက်ညက္ညက္ အရႈံးကလြဲမရွိခဲ့ဘူး။

ရႈံးလို႔ ေနာင္တရလားလို႔ေမးမဲ့အစား မဲ့ေနရင္းၾကားကေကြးၫႊတ္သြားတတ္ေသာႏႈတ္ခမ္းေတြဆီကအေျဖကိုအေျခခံၾကည့္လိုက္ပါ။

ေက်ာျပင္တခုလုံးကိုဖက္တြယ္ကာ Jeonဆံပင္ေတြၾကားတိုးဝင္သြားတဲ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ....ေခြၽးစက္တခ်ိဳ႕နဲ႕မ်က္ႏွာလွလွေလးကိုေမာ့ခ်ီကာမွိတ္ခ်ထားေသာမ်က္လုံးေလးေတြ။

တုန္သြားေသာရင္ဘတ္တစုံ ေယာင္ယမ္းကုတ္ဖဲ့လာေသာလက္ကေလးေတြမွာ Jeonအခ်စ္ေတြပါဝင္ေနတယ္....။

"ဂြၽန္ေျဖးေျဖးေလ....!"

ငိုခ်ေတာ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးဟာ ေရေတြလွ်ံကာအျပင္ဘက္သို႔ပန္းပြင့္ေလးေတြၾကမ္းေပၚက်သြားေတာ့ အသနားခံလာတဲ့မ်က္ႏွာသည္ဆႏၵကိုမီးထပ္ၿမိဳက္လိုက္သလို အၾကင္နာေတြကိုအထပ္ထပ္တိုးလာေစပါသည္။

"Jeon JiMinမွမငိုေသးတာ...."

"ႏုႏုယြယြပဲႀကိဳက္တယ္.....!"

"မလိမ္နဲ႕ ကိုယ္သိတယ္...."

"ဂြၽန္!!!!"

အားကိုးတႀကီးဖက္တြယ္လာေသာလက္ေတြဟာေက်ာျပင္ဆီတင္းၾကပ္စြာ....လက္ငါးေခ်ာင္းရာအထင္းသားဟာ Jeonေက်ာျပင္မွာက်က်နန.....။

"သေဘာက်တယ္မလား မိုးလင္းတဲ့အထိခ်စ္မယ္ရလား...."

"ဟင့္အင္!!!!!"

"ကိုယ္မွခ်စ္လို႔မဝတာ....."

"မဝရင္မခ်စ္နဲ႕!!!!"

"Jeon JiMinကမႀကိဳက္လို႔လား...."

"အင္း!!!"

"ႀကိဳက္တယ္မလား...."

"အင္း!!!!!"

ျဖတ္ခနဲစီးက်လာေသာမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းနဲ႕အတူJeon JiMinကေခါင္းၿငိမ့္ျပေတာ့ Jeonကရင္ဘတ္ေတြကိုဖြဖြထိေပးသည္။

"ဂြၽန္ ေတာ္ၿပီေလ!!!!"

ကလိမ္ကက်စ္ေတြက် ဘယ်လိုလေးတောင်းဆိုရင်မငြင်းန်ိုင်ဘူးလဲဆိူတဲ့ ခ်က္ေကာင္းကိုJeonကအသုံးခ်ကာ ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေတြညစ္ႏြမ္းသြားတဲ့အထိ။

"ပထမဆုံးလဲမဟုတ္ပဲ Jeon JiMinမူယာမာယာမ်ားေနျပန္ၿပီ.....!"

ေခြၽးစေလးနဲ႕ စူပုတ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုJeonဆြဲယူကာ ႏွာေခါင္းခ်င္းဖြဖြေလးထိေခ်ာ့ျမဴေတာ့ အားေပ်ာ့ေပ်ာ့လက္ဖဝါးေလးကJeonရင္ဘတ္ေတြကိုတြန္းထုတ္လာသည္။

"ပထမဆုံးမွလား!!!!"

အထိေတြ႕ေၾကာင့္ရယ္မဟုတ္ဒီလိုခပ္တင္းတင္းေလးေျပာလိုက္တာနဲ႕ခ်က္ခ်င္းၿပိဳဆင္းလာတဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာ သူ႕ရဲ႕အလွဆုံးလက္နက္တခုပဲ။

"ဟုတ္သားပဲ ၪုံဖြ နမ္းေပးမယ္မနာေအာင္....."

လက္ဖ်ားေလးေတြကိုတလွည့္ နှုတ်ခမ်းဖျားလေးက်ိူတလှည့် ေခ်ာ့တဲ့ေနရာမွာပညာရပ္ႀကီးမားသလို ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာလဲ ထုထည္ႀကီးမားျပန္ေတာ့ လဲၿပိဳရသူမွာ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႕ မၿပဳံးခိုင္းေတာင္ၿပဳံးေနျပန္တယ္။

"ခ်စ္တယ္....ႏွစ္ခါစဥ္းစားစရာမလိုတဲ့ျဖစ္ရပ္မွန္တခုဟာ Jeon JiMinကိုဘဝမွာအခ်စ္ဆုံးဆိုတာပဲ...."

"လူလိမ္...!"

"ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္JiMinက ဒီပုံစံနဲ႕ဆိုအလွဆုံး...."

"ေတာ္....!"

"ဘယ္ဟာလဲ...."

"စကားမ်ားတဲ့ဟာ....!"

မဲ့နက္ကေလးရွိရာႏႈတ္ခမ္းပါးေတြဆီ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ခိုးနားသြားတဲ့အနမ္းေတြ ပုံေဖာ္ျပဖို႔လိုေသးလား....ခ်စ္ျခင္းတရားေတြအေၾကာင္းေရာနားေထာင္ခ်င္ေသးလား။

နာရီလက္တံေတြဟာ ဝတၱရားအရလည္ပတ္ေနတာ သူတို႔လဲေနာက္ျပန္လည္ေပးလို႔ရရင္ အခ်ိန္ေတြကိုဒီထက္ဆြဲဆန့္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ႀကိဳးစားက်မွာ ညေတြပဲဆင္ဆာေတြမလိုအပ္ဘူး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းအခ်စ္ေတြကိုအလွပဆုံးခင္းျပထားတာ။

"ခ်စ္တယ္မလား...."

"မသိလို႔ေမးတဲ့ေမးခြန္းလား...."

"ဒီလိုေတြဆိုးသြမ္းၿပီးရင္ အခ်စ္ေလွ်ာ့သြားမွာေၾကာက္လို႔ေလ...."

"တေန႕နည္းနည္းပိုတိုးလာတာ အခ်စ္ကဒီေရမွမဟုတ္တာ အတက္အက်မရွိဘူး ၿပီးေတာ့ခ်စ္တာကိုဆိုးတယ္လို႔ငါမျမင္ဘူး...."

ရွည္ေကာ့ေနတဲ့မ်က္ေတာင္ရွည္ေတြကိုျမတ္ျမတ္နိုးနိုးထိကာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းျခင္းေတြကိုေခါင္းအစေျခအဆုံးစီျခယ္ထားေသာျဖစ္တည္မႈေလးဟာ ထြက္က်လာတဲ့စကားလုံးေတြကအစ ထုတ္ပိုးထားလို႔ရရင္သိမ္းဆည္းထားခ်င္စရာ။

"အဲဒါဆိုထပ္ခ်စ္လို႔ရတယ္ေပါ့...."

ခပ္တည္တည္နဲ႕Jeonေမးလိုက္ေတာ့ ႏွာဖူးကိုဖက္ခနဲလာရိုက္သည္။

"ဘယ္အရာမဆို အတိုင်းတာတခုရှ်ိရတယ်....!"

"အခ်စ္မွာမရွိဘူး...."

"ဗိုက္ဆာေနၿပီေလ ေယာကၤ်ားဂြၽန္ရယ္....!"

ရင္ခြင္ထဲေခါင္းတိုးဝင္ကာ ဖက္ထားၿပီး ခြၽဲလာေသာအသံေလးသည္ Jeon Jung Kookကိုစိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ုံအေရာက္ပို႔နိုင္ေသာအစြမ္းစေတြနဲ႕....။

"ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာ...."

"ေယာကၤ်ား....!"

"ျပန္ေခၚလိုက္စမ္း....!"

"ေယာကၤ်ားဂြၽန္...."

ရင္ဘတ္ေပၚလက္တင္ကာ လက္ေခ်ာင္းေတြးဟာလႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႕Jeonအသည္းယား႐ုံမက ဝါးစားၿမိဳခ်ပစ္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္လာသည္။

"အဲလိုေခၚရင္ ဒုကၡေရာက္ၿပီ...."

"သေဘာမက်ဘဴးေပါ့ေလ....!"

"ေန႕တိုင္းေခၚ...."

"မုန့္လုပ္ေကြၽးရင္ေခၚမယ္...."

"အိုေခ...."

တဘက္ေလးနဲ႕ေသေသခ်ာခ်ာထုတ္ကာ ေပြ႕ခ်ီသြားေတာ့အႏွီးထုတ္ေလးထဲကေန ကေလးေလးတေယာက္လို နီနီရဲရဲေလးသည္သေဘာေတြက်ေနသည္။

"အကၤ်ီအရင္ဝတ္ေပးမယ္ မုန့္ကၿပီးမွ...."

"ျမန္ျမန္....."

"ကေလးေလးက ဗိုက္အမ်ားႀကီးဆာေနတာေပါ့....."

"ဟုတ္...."

လက္ညွိုးေလးကိုက္ကာ ထူးထူးဆန္းဆန္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေအာင္တမင္ရည္႐ြယ္လုပ္ျပေနေသာကေလးေလးသည္ Jeonခ်စ္လို႔မဝလဲမဝခ်င္စရာ။

"Jeon JiMinတေန႕တျခားေသးလာၿပီ ဒီထက္ေသးရင္ဗိုက္ထဲထည့္ထားေတာ့မွာ...."

"မင္းအကၤ်ီႀကီးဝတ္ေပးၿပီး ဘာလို႔ေသးတယ္လာေျပာေနတာလဲ မႀကိဳက္ဘူးေနာ္....!"

"ေျဖာင္း!!"

"ဒီေနရာေလးက ေသးမသြားဘူး...."

"နာတယ္....!"

"ေျဖာင္း..!"

"Jeon Jung Kook!!!"

လက္ကေလးႏွစ္ဖက္နဲ႕အုပ္ကိုင္ကာ ထပ္ရိုက္ခံရမွာစိုး၍ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ေနသည္။

"ေယာကၤ်ား ေခါက္ဆြဲသြားျပဳတ္လိုက္မယ္ေနာ္အခ်စ္ဆုံး....."

"အင္း....."

"ေယာကၤ်ား အျမန္ဆုံးလုပ္ခဲ့မယ္ေနာ္...."

"အင္း....!"

"ေယာကၤ်ား ကိုထိုင္ၿပီးေစာင့္ေနေနာ္....."

"ေတာ္ပါေတာ့ ဒီေယာကၤ်ားဆိုတာႀကီး.....!"

အညိုေရာင္ၿခဳံတဘက္ႀကီးကို Jeon JiMinေခါင္းကေနၿခဳံကာ ရွက္သြားသည္။

"ေယာကၤ်ားသြားၿပီေနာ္....."

"သြားပါေတာ့.....!"

ပါးတဖက္ကို႐ႊတ္ခနဲနမ္းကာ ေဘာင္းဘီတိုတထည္ေကာက္ဝတ္ၿပီးတာနဲ႕Jeonထြက္သြားသည္....Jeon JiMinတေယာက္အိပ္ယာထဲလူးလွိမ့္ကာက်န့္ခဲ့ရသည္။

ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယိလို႔ေျပာရင္ မပြိီးတော့မှာစိုးလို့သာ က်ေနာ့္ေယာကၤ်ားဂြၽန္သည္ တေနကုန္ထိုင္အသည္းယားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္တိုင္းနမ္းေမႊးခ်င္စရာျဖစ္တည္မႈေလး......။

ဒီဇင္ဘာႏွင္းေတြက်ေနတယ္ အခန်းနဲ့တဆက်တည်းရှ်ိနေတဲ့ မွန္ေတြနဲ႕အလွျပင္ဆင္ထားတဲ့တေလာကလုံးရဲ႕အလွတရားကိုထိုင္ၾကည့္လိူ႕ရတဲ့မားရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ဖန္တီးမႈေလးတခု။

တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ႏွင္းစက္ေလးေတြကအစ ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြအဆုံး နိီးနီးကပ်ကပ်မြင်နေရတာေၾကာင့္Jeon JiMinႏႈတ္ခမ္းေလးေတြေကြးၫႊတ္သြားသည္။

စားပြဲခုံတခု ႏွစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ယာခင္းတခုနဲ႕Parisရဲ႕ညအလွသည္ movieတခုၾကည့္ေနရသလို႐ုပ္ရင္ဆန္ဆန္ေလးေတြ....ေကာင္းကင္တခုလုံးျဖန့္ခင္းထားတဲ့ၾကယ္မႈန္ေတြ ေႂကြမ်ားက်လာရင္ မ်က္စိေရွ႕က မွန္ေတြကြဲထြက္သြားမလားဆိုတဲ့ Overthinkingအေတြးေတြဝငိလာတဲ့အထိမ်ားျပားလြန္းတယ္ ဒါေပမဲ့လွတယ္။

Jeonမရွိရင္ဒီေနရာေတြကိုမခံစားတတ္ဘူး လွတယ္လို႔လဲမထင္ဘူး သူအိပ္ယာထဲအလုပ္လုပ္ရင္ သူအနားအသာေလးေခြေနတယ္ ေရွာင္သလိုလိုစားပြဲေနရာအလုပ္သြားလုပ္ရင္ ရင္ခြင္ထဲထိတက္ထိုင္လိုက္ႏွောင့္ယွက္ရတာမ်ိဳးနဲ႕ အခ်ိန္ကူန္တတ္သည္။

ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ဝမ္းနည္းစရာႀကီး ဆိူးလ္မွာဒီအခ်ိန္ဒီလိုညေတြတိုင္း အိမ်ဘယ်ဆီနေမှန်းမသ်ိခဲ့ ဆိုးသြမ္းတယ္ဆိူတာထက္ပိုခဲ့ေသာ အခ်ဳပ္ႏွောင္မဲ့ဘဝေတြကလြမ္းစရာေကာင္းေပမဲ့ Jeonအနားေနရတာပိုေပ်ာ္႐ႊင္ရသလို ပိုလဲအဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်။

အိစက္ေနတဲ့အိပ္ယာခင္းထဲအသာလွဲအိပ္လိုက္ေတာ့ ျမင္ေနရတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးထဲကၾကယ္ေတြကၿပဳံးျပႏႈတ္ဆက္လာခဲ့တယ္။

"ရလာပါၿပီဗ်....."

အကၤ်ီမကပ္ေသးတဲ့ခႏၶာကိုယ္အႀကီးႀကီးသည္ သူဖက္တြယ္လိုက္တိုင္းမခ်ိမဆန့္ျဖစ္ေနတာလဲမေျပာနဲ႕ သူေျပာသလိုက်ေနာ္ကတေန႕တျခားေသးလာၿပီး သူကတေန႕တျခားပိုပိုႀကီးလာတာျဖစ္နိုင္တယ္ ။

"အကၤ်ီဝတ္အုံးေလ မခ်မ္းဘူးလားဖ်ားေတာ့မယ္....."

"Jeon JiMinရွိလို႔ထင္တယ္အလိုလိုႏြေးေနတာ....."

"ေပါေတာေတာေတြေျပာမေနနဲ႕ ဒီဇင္ဘာကေနာက္စရာမဟုတ္ဘူး....."

သူၿခဳံထားတဲ့တဘက္ႀကီးကို Jeonကိူၿခဳံေပးကာ ဆံပင္ရွည္ေတြကိုေသခ်ာသပ္တင္ေပးၿပီး တခါတေလလဲလူႀကီးေလးလိုဆူပူျပန္တယ္။

"လြတ္လပ္တယ္ဒီလိုေနရတာ....."

"ငါစိတ္ပူတယ္ေလ....."

ခါးေလးကိုဖက္ကာ Jeonမ်က္ႏွာကိုတည့္တည့္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ပူပူပန္ပန္ေလးေျပာလာေတာ့Jeonတခစ္ခစ္ရယ္ရင္းသေဘာေတြက်ေနခဲ့တယ္။

"စိတ္ပူေပးလို႔ ေက်းဇူးပါဗ်ာ....."

"မင္းခႏၶာကိုယ္က အဝတ္စားမပါပဲၾကည့္လို႔မသင့္ေတာ္ေနဘူး....."

"ဘာလို႔လဲ မမိုက္ဘူးလားBodyက...."

"မွန္ေတြနဲ႕မေတာ္တဆလူေတြျမင္သြားမွာေၾကာက္တာ....."

"သဝန္တိုလို႔မလား ရွင္းရွင္းေျပာေလ....."

"မင္းခြၽတ္ရင္ငါလဲခြၽတ္မွာေပါ့ လြယ္လြယ္ေလး...."

"ခြၽတ္ၾကည့္ေလ ခြၽတ္ၾကည့္ေလ ကူခြၽတ္ေပးဖို႔လိုလဲေျပာ....."

Jeonသည္ မ်က္ႏွာေသးေသးေလးအနားတိုးကပ္ကာ စိန္ေခၚေတာ့မဲေမွာင္သြားတဲ့မ်က္ႏွာေလး။

"ဘာလို႔ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ အခ်ိန္တိုင္းေတြးေနတာလဲ.....!"

"မေတြးပါဘူး ....."

အိပ္ယာခင္းေလးေဘးက ေနရာထိုင္ခင္းေလးေပၚအသာေလးထိုင္ခိုင္းေခါက္ဆြဲစားရေအာင္ပူပူစပ္စပ္ေလးဆိုေတာ့ မေက်မနပ္႐ုပ္ေလးနဲ႕သူထိူင္ရွာတယ္။

"မႈတ္ေပးမယ္ ကိုယ့္အသဲေလးကို....."

"ေခါက္ဆြဲကဘာလို႔တဘူးထဲ....ေကာ္ဖီက်ႏွစ္ခြက္!"

"အႀကီးႀကီးေလကြာ ကုန္ရင္တေယာက္ထဲစားပါ....."

"ေပးေပး အကုန္စားပစ္မယ္!!!"

"အ့...."

ေခါက္ဆြဲဘူးကိုဆက္ခနဲဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ပူသြားေသာလက္ကေလးသည္ခ်က္ခ်င္းေနာက္ဆုတ္ သြားကာငိူမဲ့မဲ့...။

"ပူသြားၿပီလား ျပပါအုံး...."

ျပာျပာသလဲJeonကလက္ကေလးကိုေတာင္းေတာ့ေပးရွာပါတယ္....ကဲတယ္သဲတယ္ဆိုတာထက္ အရာရာတိုင္းထက္အႏုေထြးဆုံးေလးမလို႔ အပူနဲ႕ထိတဲ့အခါနီရဲသြားေသာလက္ကေလးကို Jeonကအသာေလးမႈတ္ေပးသည္။

"ကိုယ္ေပါ့သြားတယ္ ခံဖို႔အဝတ္တခုယူမလာမိတာ....."

"ဒီလက္ေလးေတြဘာမွျဖစ္လို႔မျဖစ္ဘူး ေျခေထာက္ေလးေတြေရာ Jeon JiMinဆံပင္တေခ်ာင္းကအစ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔လိုတာကို ကိုယ္ေပါ့ဆမိသြားတယ္....."

"ေယာကၤ်ားတေယာက္ပါ ဒီေလာက္နဲ႕ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး မပိုနဲ႕ဖယ္....."

လက္ကေလးကိုျပန္သိမ္းကာေခါက္ဆြဲဘူးကိုျပန္ထိေတာ့မဲ့လက္ကေလးေတြကိုJeonတားထားသည္။

"ကိုယ္လုပ္ေပးမယ္....."

လုပ္ေပးမယ္ဆိုေတာ့လဲ အင္းေပါ့....တခါတေလအခ်စ္ခံေနရပါလားဆိုတဲ့ရွားရွားပါးပါးအခ်ိန္ေတြကိုေတာ့အျပည့္ဝခံစားခ်င္သည္။

"ပူလား စမ္းစားၾကည့္မယ္....."

"ဂြၽန္ မင္းစမ္းစားၾကည့္မဲ့ဟာကလဲ တဝက္ေလာက္ရွိတယ္ေလ....."

စားေတာ့မဲ့ေခါက္ဆြဲလုတ္အႀကီးႀကီးကို လက္ကေလးနဲ႕လွမ္းတာကာ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႕ စိုးရိမ္တႀကီးတားထားသည္။

"အမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္Jeon JiMinရဲ႕ ကိုယ့္ေယာကၤ်ားကိုဒီေလာက္ေတာင္ေစတနာမရွိခ်င္ဘူးလား....."

ျပန္ခ်သြားတဲ့လက္ကေလးေတြ စားဆိုတဲ့မ်က္ႏွာအမူယာေလးျပကာ မ်က္လုံးေလးေတြကေတာ့ကူန္သြားမွာေၾကာက္ေနဟန္။

Jeonတဝက္ေလာက္ျပန္ခ်ကာ အသာမႈတ္ၿပီးစားၾကည့္တဲ့အခါ အရသာသည္မ်က္ရည္ေတြပါဝဲတဲ့အထိ....။

"စပ္တယ္ စားနိုင္ပါ့မလား ကိုယ့္ကေလးေလး"

"ငါအစပ္နိုင္တယ္ေပး....."

Jeonလက်ထဲကခေါက်ဆွဲဘူးက််ိုဆွဲယူကာ ဗိုက္ဆာေနတာျဖစ္လို႔အမ်ားႀကီးယူစားလိုက္သည္။

မ်က္လုံးေတြစုံမွိတ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေထာ္စားၿပီးမွေထြးထုတ္ရမလို စပ္လြန္းေသာအရသာသည္႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နိုင္လြန္း၏။

"စပ္တယ္!!"

"ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ ကိုယ္ေျပာတယ္ေလ စပ္ပါတယ္လို႔...."

"စပ္တယ္လို႔...!!"

မ်က္ရည္ေတြဝဲကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးတုန္လွ်က္ငိုမဲ့မဲ့ဆိုေတာ့Jeonအသင့္ရွိတဲ့ေကာ္ဖီခြက္ကိူအပူစမ္းေသာက္ၾကည့္ၿပီး အဆ်ိုးလေးကိုတိုက်လိုက်သည်။

"ခါးတယ္...!!!"

"ကိုယ္ သ...သၾကားရွာမေတြ႕လို႔မထည့္ခဲ့ဘူး အရမ္းခါးေနလား"

"ဘာမွသုံးစားမရဘူး မင္းဘာမွ!!!"

ရင္ဘတ္ေျပာင္ေျပာင္ႀကီးကိုဆြဲစိတ္ကာ ေအာ္ဟစ္ေနေသာလူဆိုးေလးသည္ ပါးေလးေတြနားေတြအထိရဲတြက္ကာ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိအေျခေန။

"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ အခ်စ္ဆုံးရယ္....."

ေခြၽးစေလးေတြနဲ႕မ်က္ရည္က်လဳစဲစဲမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ေပးကာ Jeonတေယာက္ျပာျပာယာယာနဲ႕ လက္ေတြနဲ႕ယက္ခပ္ကာသက္သာလိုသက္သာျငားလုပ္ေပးေနသည္။

"စပ္တယ္....!!!"

တႏွစ္,ႏွစ္ႏွစ္ ကေလးအ႐ြယ္ေလးက အေမျဖစ္သူကိုခြၽဲသလို ႏႈတ္ခမ္းေလးစူJeonဆီေမာ့ၾကည့္ရင္းတကယ္သနားစရာေလးJeon JiMinဟာ ျဖစ္လိုက္ရင္လဲအဲလိုေတြႀကီး ။

"အရမ္းစပ္ရင္ ကိုယ္....နမ္းေပးမယ္"

မ်က္ႏွာေလးကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ဆြဲေမာ့ကာ စိုစိုရဲရဲႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို Jeonအလ်င္ျမန္စုပ္ယူလိုက္သည္။

သူကသာစပ္တယ္ေအာ္ေနတာ ႏႈတ္ခမ္းေထြးေထြးေလးဟာJeonထိေတြ႕လိုက္႐ုံနဲ႕ ဂ်ယ္လီတုံးေလးလိုခ်ိဳအီလွ၏။

ခပ္ဖြဖြေလးစုပ္ေပးၿပီး ငုံထားေပးတဲ့အခါမ်က္လုံးေလးေတြမွိတ္သြားေတာ့မ်က္ရည္ေတြစီးက်သြားသည္။

ခပ္ၾကာၾကာေလးစုပ္ယူၿပီးတဲ့အခါ Jeonလႊတ္ေပးလိုက္သည္။

"မစပ္ေတာ့ဘူးမလား....."

စီးက်ထားတဲ့မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႀကီးကိုသုတ္ေပးကာJeonက စိတ္မခ်နိဳင္ေသးေမးလာသည္။

"စပ္ေနေသးတယ္....!"

Jeonကို အိပ္ယာခင္းေပၚတြန္းလွဲကာ Jeon JiMinအေပၚစီးကေနခြထိုင္လိုက္ၿပီး ပါးလ်လ်ႏႈတ္ခမ္းတစုံကိုအရွိန္ဟုန္နဲ႕ဖိကပ္လိုက္သည္။

Jeonလက္ႏွစ္ဖက္စလုံးသည္ ခပ္ပြပြအကၤ်ီထဲလွ်ိုဝင္ကာအဆိုးငယ္ေက်ာျပင္ငယ္ကိုေပြ႕ဖက္ထားသည္။

အေပၚေအာက္တလွည့္စီ,စီခ်သြားေသာအလွဆုံးအၾကင္နာေတြ ေကာင္းကင္တခုလုံးစီကၾကယ္မႈန္ေတြကိူသာ နည္းနည္းေလာက္အားနာတတ္ခဲ့ရင္....စပ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္တခုရွိ႐ုံနဲ႕ လြန္ၾကဴးပစ္လို႔ရတဲ့ဆႏၵေတြဟာ မတင့္တယ္ဟူ၍လဲမရွိ။

ပင္လယ္ေရငံေတြလိူပဲ သောက်လေသောက်လေအငတ်မပြေဆိုတဲ့အတ်ိုင်း နမ္းေလနမ္းေလ ယစ္မူးသြားေလ စြဲလမ္းလာေလ မ႐ုန္းထြက္နိုင္ေလဆိုတဲ့ ဒီႏႈတ္ခမ္းေတြအေပၚသစၥာခံလာတဲ့ႏွလုံးသားေတြဟာ ေက်ာက္တည္ထားသလိုအလြန္ခိုင္မာလြနိးစြာ ။

ဘယ္သူကစတဲ့အနမ္းျဖစ္ျဖစ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ခရီးေရာက္တယ္.....။

သၾကားလုံးတလုံးရလိုက္သလိုမ်ိဳး Jeon JiMinရဲ႕အနမ္းေတြ ဠီကာဖြင့္ျပရရင္ ၾကယ္ေတြထိုင္ငိုက်လိမ့္မယ္။

"ေနာက္တခါ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရည္သၾကားမေမ့နဲ႕....."

Jeonႏွာရိုးျမင့္ျမင့္ေတြကိုပြတ္ဆြဲသြားတဲ့ လက္ညိုးေလးကိုJeonယူကာ ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္သည္။

"ဆက္နမ္းေလ ေတာ္ၿပီလား....."

"ေမာတယ္.....!"

Jeonလက္ေမာင္းတဖက္ကိုအိပ္ယာေပၚျဖန့္ခ်ကာအဲဒီလက္ေမာင္းေပၚေခါင္းအုံးၿပီး အိပ္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးထဲျမင္လိုက္ရေသာၾကယ္ေရာင္ေဖြးေဖြးေတြ.....။

"ငါတို႔နမ္းေနတာကိုၾကည့္ သန္းနဲ႕ခ်ီတဲ့ၾကယ္ေတြအားက်ေနေရာမယ္....."

လက္ကေလးႏွစ္ဖက္နဲ႕ၾကယ္ေတြကိုလွမ္းကိူင္ေနသလိုအမူအယာေလးနဲ႕ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီးသြားရင္ သေဘာေတြက်ရယ္သံတိုးတိုးေလးနဲ႕ Jeon JiMinဟာ ၾကယ္ေတြဆီကလက္ေဆာင္ပို႔လိုက္တဲ့ၾကယ္ေလးတလုံးျဖစ္ေနလားမသိ။

"ေသခ်ာတယ္ ကိုယ့္ကို မနာလိုေနက်မွာ....."

ေခါင္းေလးေစာင္းကာ ခုမ်က္ရည္က်ဆိဳက်နိဳင္ၿပီး က်ေနစဲၿပဳံးဆိုလဲအလွဆုံးၿပဳံးေနနိုင္တဲ့ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲေႂကြက်ခဲ့ေသာၾကယ္တာရာေလး။

"သူတို႔မွာေရာ ပါတနာရွိမယ္လို႔ထင္လား....."

ၾကယ္ေတြဆီလက္ညွိုးေလးထိုးကာ သိလိုစိတ္စူးစမ္းလိုစိတ္ေလးေတြသည္လဲ ျမတ္နိုးစရာေကာင္းလြနိးခဲ့သည္။

"အင္းရွိတယ္ သူတို႔မွာလဲခ်စ္ရတဲ့သူေသခ်ာေပါက္ရွိတာေပါ့ ခ်စ္ဆုံးရဲ႕....."

ရင္ခြင္ႀကီးထဲသိမ္းဖက္ကာ Jeonဟာလဲ ကေလးတေယာက္ကိုပုံေျပာရသလို ထွေလီကာလိီမေးခွန်းတွေကို မသိလဲသိသလိုရမ္းသမ္းေျဖလိုက္သည္။

"ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား ဒီေလာက္ၾကယ္ေတြအမ်ားႀကီးထဲ သူတို႔ခ်စ္သူကိုဘယ္လိုမွတ္မိနိုင္လဲဟင္....."

"ကိုယ္ေတာင္ လူဦးေရသန္း၈၀၀၀ေထာင္ထဲကေန မင္းကိုရွာေတြ႕ခဲ့ေသးတာပဲသူတို႔လဲသူတို႔ခ်စ္တဲ့သူကိုမေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ႀကိဳးစားရွာနိုင္မွာပါ အခ်စ္မွာမျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာမရွိသလို မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာလဲမရွိဘူး Jeon JiMin"

"ငါ့လို႐ုပ္ရည္မ်ိဳးကသန္း၈၀၀၀မွာငါတေယာက္ထဲရွိတာေလ ၾကယ္ေတြက်႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္မွမရွိတာ ျဖစ္နိုင္တာကိုေျပာမွငါယုံေပးနိုင္မွာေပါ့....."

အသက္ရႉၾကပ္ရေသာေမးခြန္းေတြ အေျဖမရွိေသာပုစ္ဆာေတြလို Jeon JiMinေခ်ာင္ပိတ္ရိုက္လို႔ငိုရေသာေန႕ေတြဆိုတာလဲတကယ္ရွိေၾကာင္း။

"ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ ခ်စ္ဆုံး....."

Jeonလက္ညွိုးၫႊန္ရာေကာင္းကင္ထက္သို႔Jeon JiMinမ်က္လုံးေလးေတြကပ္ပါသြားသည္။

"သူတို႔မွာကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္မရွိက်ဘဴး ဒါေပမဲ့သူတို႔မွာကိုယ္ပိုင္ႏွလုံးသားေတြရွိက်လိမ့္မယ္......"

"အင္း....."

"ကံၾကမၼာက ဖန္တီးေပးမဲ့အခ်စ္နဲ႕ေတြ႕ရင္ေတာ့ သူတို႔အလင္းေရာင္ေတြရွိရင္းစြဲအလင္းေရာင္ထက္ပိုေတာက္ပလာမွာ...."

"ဒီလိုမင္းနဲ႕ငါမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သလို ထိပ္တိုက္ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ေပါ့....."

Jeonမျက်နှာကိုလက်နဲ့ဆွဲက်ိုင်ကာ သူ႕မ်က္ႏွာနဲ႕ဆိုင္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ေျဖေသာ Jeonအေျဖေပၚ ရာႏႈန္းျပည့္လက္ခံေပးနိုင္သြားၿပီထင္ပါတယ္။

"ဒါေပါ့ Jeon JiMinကိုယ့္ေယာကၤ်ားျဖစ္မွ လိမ္မာလာသလိုပဲေပါ့....."

"Jeon JiMinကြၽတ္တန္းဝင္ၿပီလို႔ဘယ္သူေျပာ....."

"လက္သည္းခြံေလာက္ေလး လိမ္မာလာၿပီေလ....."

"လိမ္မာရင္ အမ်ားႀကီးပိုခ်စ္မွာမလား....."

"ဘယ္လိုေနေန အမ်ားႀကီးခ်စ္မွာပါဗ်ာ....."

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဂြၽန္ ၿပီးေတာ့သိပ္ခ်စ္ပါတယ္....."

ေျပာၿပီရွက္ေနေသာအဆိုးေလးသည္ Jeonရင္ဘတ္တေနရာကိုလက္သည္းေလးေတြနဲ႕ဖြဖြေလးစိတ္ေနသည္။

"ၿပီးေတာ့ ငါ့ကိုပဲထာဝရတသက္လုံးရင္ဘတ္ထဲ ဦးႏွောက္ထဲ ဒိီမျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေထဲ အခ်ိန္ျပည့္ထည့္ထားေပးပါ ငါကအခ်စ္ခံရတာ သိပ္ႀကိဳက္တယ္....."

"ၿပီးေတာ့ေလ ဒယ္ဒီမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ဘဝအစိတ္ပိုင္းတိုင္းမွာ ငါ့ကိုစိတ္မလုံၿခဳံျခင္းေတြၾကားထဲကေန ဆြဲေခၚေပးခဲ့တာေတြ ငါအေၾကာင္းျပခ်က္မရွိ မဆိုင္တဲ့မင္းတေယာက္ထဲအေပၚပုံခ်မိတဲ့ေဒါသေတြ အေမွာင္ဆုံးေန႕ေတြကမင္းမ်က္လုံးေတာက္ေတာက္ေလးေတြနဲ႕ သန္သန္မာမာဆြဲေပးခဲ့တဲ့မင္းလက္တစုံ ေက်းဇူးတင္တာေတြေရာ အားနာေနရျပနိတဲ့အေတြးေပါင္းစုံေတြ ဝမ္းနည္းတာေတြေရာဝမ္းသာတာေတြေရာ ဒီလိုတူတူရွိေနနိုင္လို႔ေတာ္ေသးတာဆိုတဲ့သက္ျပင္းေတြ ငါ့အရာအားလုံးအေပၚမင္းစိတ္ရႈပ္ခဲ့မွာပဲ...."

Jeonေခါင္းတခ်က္ျဖည္းျဖည္းခါကာ လက်ကလေးတွေက်ိုစုပ်ကိုင််ပေးသည်။

"ငါတခါမွမေကာင္းခဲ့ဘူးေလ...."

"ေရွ႕ေလွ်ာက္ေတာ့ ငါလိမ္မာမွျဖစ္မယ္ မင္းစိတ္ပ်က္သြားရင္႐ူးၿပီးက်န္ခဲ့ရမဲ့သူကငါပဲျဖစ္မွာ...."

ရောက်လာတဲ့အသက်ပိုင်းခြားတခုဆိီကနေ က်န္ေနခဲ့တဲ့အသက္႐ြယ္တခုဆီကယူလိုက္တဲ့သင္ခန္းစာေတြ....ဆုံးရႈံးရမွာေၾကာက္တဲ့အထိ ရက္ေရာခဲ့ေသာေမတၱာတရားရဲ႕တန္ဖိုးေတြကို သိျမင္ခဲ့ေသာအခိုက္တန့္ေတြဟာသိပ္လွခဲ့သည္။

"ဆိုးစမ္းပါႀကိဳက္သေလာက္ အဆိုးဆုံးဒိီ Parisၿမိဳ႕ႀကီးကိုမီးရွို႔ပစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ကေလာင္စာေကာင္းေကာင္းရွာေပးမဲ့ေကာင္ပါ စိတ္ပ်က္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးမရွိခဲ့သလို ရွိလာမွာလဲမဟုတ္တာေသခ်ာေနလို႔ ႀကိဳးစားလိမ္မာျပေနဖို႔မလိုပါဘူး ကိုယ္ကJeon JiMinကိုပဲခ်စ္ခဲ့တာေလ....."

"မင္းအသက္ေတြႀကီးလာၿပီေလဂြၽန္ ငါမင္းကိုပင္ပန္းေအာင္ ခက္ခဲေအာင္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး ငါဆိုးလို႔ဝသြားတာလဲပါမွာေပါ့....."

ဆိုးလို႔ဝတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့မရွိေလာက္ဘူးလို႔ထင္မိတာပဲ.....မဆိုးခ်င္ေတာ့တာဆိုရင္တဖက္ကိုအရမ္းခ်စ္မိသြားလို႔ မဆုံးရႈံးခ်င္လို႔ လိမ္မာလိုက္တာလို႔ပဲသတ္မွတ္ခံခ်င္မိေတာ့လို႔ အဲလိုအေတြးေတြထဲကတခုခုေပါ့။

"ကိုယ္အသက္မႀကီးေသးပါဘူးေနာ္...."

"ငါ့မ်က္လုံးထဲအဖိုးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ...."

"ေအး အဖိုးႀကီးျဖစ္လာၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ထားခဲ့မယ္မေတြးနဲ႕ေနာ္ ဗိုက္ထဲဖြက္ထားမွာ.....!"

"ေတြ႕လားဒီမွာမုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြပါေပါက္ေနၿပီ...."

ခိုးခိုးရိတ္ထားတဲ့မုတ္ဆိတ္ေမႊးတိုတိုေတြကိုလက္ညွိုးနဲ႕ပြတ္ျပကာ စကားအေကာင္းေတြေျပာတုန္းကမ်က္ႏွာ နဲ့ခုမျက်နှာတခြားစိီ။

"လာခဲ့ အဲမုတ္ဆိတ္ေမႊးအေၾကာင္းသိေအာင္ျပမယ္....."

စူးရွရွမုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြနဲ႕Jeon JiMinလည္ပင္းေတြပါးေတြပြတ္လို႔ရတဲ့ေနရာမွန္သမွ်အကူန္လိုက္ပြက္ေတာ့ ေအာ္ဟစ္သံေလးဟာ လက္ရွိအတိတ္ပစၥဳပၸန္အားလုံးရဲ႕အေၾကာင္းတရားျဖစ္ခဲ့သည္။

"ယားတယ္....!"

"အဖိုးႀကီးလို႔ေျပာအုံးမွာလား...."

"ငါ့ေယာကၤ်ားကအဖိုးႀကီးပဲေလ....."

"ဂြၽန္ေရ!!!!"

"ယား!!!"

အ်ိပ်ယာထဲထွန့်ထွန့်လူးနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက်ိုJeonအတင္းခ်ဳပ္ကာ ရယ္သံေအာ္ဟစ္သံေလးေတြကိုသေဘာက်လြန္းကာမရပ္ပစ္ခဲ့။

"အနိုင္က်င့္ေနတယ္ ကယ်ကျပါဗျ်ို့....!!!"

"အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈေနာ္ ဒါအိမ္ေထာင္ေရးပါထိခိုက္လာနိုင္တယ္....!!"

"အရွည္ထားၿပီးကိုေန႕တိုင္းတကိုယ္လုံးလိုက္တို႔မယ္ ၾကပ္ၾကပ္သတိထားJeon JiMin....."

"ေတာ္ၿပီ ယားတယ္ စူးတယ္!"

"ေၾကာက္ပါၿပီေျပာမွ လႊတ္ေပးမယ္....."

"ေၾကာက္ၿပီ....."

"ေယာကၤ်ားကိုေရာထည့္ေျပာ....!"

"ေယာကၤ်ားကိုေၾကာက္ပါၿပီ.....!"

>အဲမွာ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုေယာကၤ်ားနိုင္ေၾကာင္းနင္တို႔ကိုတကြက္ျပသြား<

ၿပီးပါၿပီ><

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဂြၽန္ ဘဝရဲ႕အလွဆုံးအခ်ိန္အနားမွာတူတူရွိေနတာ မင္းျဖစ္ေနေပးတဲ့အတြက္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဂြၽန္ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြနဲ႕သတ္ေပးခဲ့တဲ့အနားလွလွေလးေတြအတြက္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဂြၽန္ မင္းဘဝတခုလုံးငါ့ကိုအပိုင္ေပးခဲ့ျခင္းေတြအတြက္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မင္းနဲ႕တူတူအိုမင္းခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဂြၽန္ ႏွစ္ႀကိမ္လုံးငါ့ကိုလက္ထပ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဂြၽန္။
သိပ္ခ်စ္ရပါတယ္ဂြၽန္။
မရွိမျဖစ္ပါဂြၽန္။
ေယာကၤ်ားဂြၽန္။