"ကျနော် ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ ဟင်းချက်တာတွေလေ့လာနေတာနဲ့အတော်ပဲ Hyungကိုကြည့်ရတာတကယ်အနုပညာဆန်တယ်....."

ပါးချိုင့်တွေနဲ့တက္ကသိုလ်ပါမောက္ခချုပ်ကြီးသည် Apronလေးနဲ့ချစ်စရာကောင်းနေသော ထိပ်တန်းစီးပွားရေးရှင်လေးရဲ့ မီးခိုးချောင်ဝင်ချက်ပြုတ်နေပုံလေးဟာ မြင်ဖူးသမျှထဲJoonအတွက်အထူးဆန်းဆုံးလေးဖြစ်နေခဲ့ပါသည်.....။

"လေ့လာနေရုံနဲ့မပြီးဘူးလေ လေ့ကျင့်ဖို့လဲလိုတယ်ဒါကမြန်မြန်တတ်ဖို့အခွင့်ရေးတခုပဲ ငါကဟင်းချက်ရတာဝါသနာပါလို့ ဝါသနာတူတွေနဲ့တွေ့ရင်လဲပျော်တယ် တူတူချက်ကြည့်မလား....."

Taeနဲ့နှစ်ယောက်ထိပ်တိုက်တွေ့တဲ့အချိန်တွေမှာ တင်းမာလွန်းသောခပ်ချောချောမျက်နှာလေးသည် ဝါသနာပါတာလေးကိုစိတ်ပါလက်ပါလုပ်နေရာမှာတော့ ဖက်ထားချင်အောင်Sweetလွန်းပါ၏.....။

"ချက်ကြည့်လို့ရလား ဟိုကျနော်တခါမှတော့မစမ်းသပ်ကြည့်ဖူးဘူး....."

တက္ကသိုလ်ပါမောက္ခဆိုပေမဲ့ ဦးညွှတ်ရာလေးရှေ့ကျ Sam Joonieက လက်ပိုက်မတတ်ရိုရိုသေသေလေး ပြောဆိုကာဆက်ဆံနေသည် လူကောင်းလူမွန်တွေရဲ့စံချိန်စံညွှန်းတွေကလဲ စီးပွားရေးရှင်ကြီးကိုသဘောတကျပြုံးစေပါသည်.....။

"ကြိုးစားကြည့်ပေါ့ ပျော်စရာကောင်းတယ်....."

"Hyungဆီကသင်ယူရမှာပေါ့....."

"လူကြီးမင်းလို့မခေါ်တော့ဘူးလား...."

ဟင်းချက်နေရင်းက လည်ပြန်ကြည့်ကာ လမင်းလေးသည် လူကြီးမင်းအသုံးနှုန်းပေါ်စိတ်ခုနေလားမသိပါ.....။

"လူကြီးမင်းလို့ခေါ်တာမကြိုက်လောက်ဘူးလို့ကျနော်ထင်လို့ပါ......"

"လူတိုင်းကိုအဲလိုပဲခေါ်တတ်တာလား....."

"Hynungကိုပဲခေါ်ဖူးတာပါ ခရမ်းချဥ်သီးလှီးထားတာလေးတွေလှတယ်....."

ချောမောလွန်းသောမျက်နှာနဲ့ လမင်းလေးစိုက်ကြည့်ကာမေးတော့ ပါမောက္ခချုပ် ပေါက်စလေးကသုံးစက္ကန့်လောက်သာပြန်ကြည့်နိုင်ပြီး ထက်ခြမ်းသာခြမ်းရသေးသောခရမ်းချဥ်သီးတွေကိုလက်ညှိုးထိုးပြနေသည်.....။

"ခြမ်းရုံပဲခြမ်းရသေးတယ်လေ....."

"ညီပြီးလှနေလို့ပါ....."

Sundayဆို ပုံမှန်ရက်တွေမှာအလုပ်သွားနေတတ်တဲ့Kimအကိုကြီးသည် Taeနဲ့ပြသနာတက်ပြီးနောက်ပိုင်းတွေမှာ အစာမစားဆန္ဒအသံတိတ်ပြနေသော အသည်းနှလုံးလေးကိုဖွယ်ဖွယ်ရာရာတွေပြုလုပ်ကာ ချော့နေတယ်လို့မသိမသာအောင်ချစ်တော့လဲချော့ရသည်.....။

Nam Joonနဲ့ဆိုတာကလဲ သိပ်အရင်းနှီးကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ ထိန်းရခက်မယ်လို့ထင်ထားသောTaeကခြေငြိမ်နေတာမို့ သူပိုပိုလိုလိုဖော်ရွေစွာဧည့်ဝတ်ကျေပေးခဲ့သည်.....။

Sundayပဲအေးအေးဆေးဆေးနား မလာနဲ့လို့ပြောခဲ့ပေမဲ့.....မက်ဆေ့ချ်တစောင်က ကျနော်မနားချင်ဘူးလူကြီးမင်း လာခဲ့လို့ရပါသလားလို့ ခွင့်တောင်းတဲ့အခါ ထမင်းစားပါဖိတ်တယ်လာခဲ့ဟု ကျနော်ပြန်စာပေးလိုက်တဲ့အခါ မိုးလင်းရုံရှိသေး စက်ဘီးတစီးနဲ့အိမ်ရှေ့ချွေးသံတရွှဲရွှဲနဲ့ရောက်ချလာသည်.....။

ပုံမှန်ဆိုအငှားကားနဲ့လာတတ်ပြီး ပြန်ရင်တော့ကျနော်ကလိုက်ပို့ပေးခဲ့တာကြီးပဲ ဒီနေ့တော့ထူးထူးဆန်းဆန်းသူစက်ဘီးကလေးနဲ့ ရောက်လာခဲ့သည်......။

"ရော့ အခြေခံကအရင်ဆိူတော့ ခရမ်းချဥ်သီးလှီး....."

ဓားလေးကမ်းပေးတော့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ရိုရိုသေသေလေးယူကာ ပါးချိုင့်နက်တွေဟာတရေးရေး.....။

"Apronပါတခါတည်းဝတ်....."

ဓားလေးဘေးအသာချကာ ပေးလာတဲ့Apronလေးကိုယူလိုက်ပြီး Joonသည် အူလည်လည်သူတခါမှမဝတ်ဖူး၍ ခေါင်းစားနေသည်.....။

"ဟာ ဒါတကယ်ခက်တာပဲ Hyungလိုကျနော်စမတ်ကျမနေဘူးလေဗျာ....."

Apronတခုနဲ့တိုင်ပတ်နေသော Sam Joonieအား Kimအကိူကြီးကြည့်ကာ ကိုင်ထားတဲ့လက်ထဲကဒယ်ပြားနဲ့ သာသာရိုက်လ်ိုက်ချင်သည် ဒီအသက်ရွယ်မှာ Apronတခုကိုကောင်းကောင်းမဝတ်တတ်တဲ့သူဆိုတာရှိသေးတာလား......။

"အဲလိုမဟုတ်သေးဘူးလေ လက်တွေကအပေါက်မှားနေတယ် Nam Joonပြန်ပြင်အုံး......"

"အတွေ့ကြုံကမရှိဘူးဗျ အမြင်မတော်နေရင် Hyungပဲကြည့်လုပ်ပေးပါဗျာ....."

"ငါမင်းဆီကအကူညီမယူခဲ့သင့်ဘူး....."

ကလေးလိုပဲ Samသည် Kimအကိုကြီးမျက်စိရှေ့တွင် မူလတန်းကျောင်းသားလေးလိုဘာမှမလုပ်တတ်မကိုင်တတ်နဲ့ ရိုးရိုးအအလေးသည် မျက်မှန်ဘောင်အတွင်းမှ အူတူတူလေးကြည့်ကာအကူညီတောင်းလာတော့ Apronကူဝတ်ပေးရသေးသည်.....။

"အများကြီးကူညီမယ်ခိုင်းချင်တာခိုင်းလို့ရတယ် အားနာစရာလူတွေမှမဟုတ်တာ....."

"ငါကအားမနာတတ်ဘူး ကြက်သွန်လှီးပေး....."

ထောင့်စေ့စေ့လုပ်နေပုံလေးတွေ ယောင်္ကျားလေးတယောက်ကဒီလိုအိမ်တွင်းရေးနိုင်ပိုင်နေပုံလေးတွေဟာ မေမေပြောတဲ့ချွေးမမျိုးမလိုတော့ ကျနော်အနာဂါတ်လေးက အရာအားလုံးကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်ပါသည်.....။

"ဒါလဲခက်တာပဲ....."

လွယ်တာဘာမှမရှိ မီးဖိုချောင်ထဲတောင်ဝင်ဖူးပုံမရတဲ့ Sam Joonieကိုကြည့်ကာ ချောမောလှတဲ့မျက်နှာလေးမဲမှောင်လာသည်.....။

"မလုပ်ဖူးဘူးမလားတခါမှ....."

"အဲဒါကျနော့်အပြစ်မဟုတ်ဘူးနော်Hyung မေမေ့အပြစ် ငယ်ဘဝတခုလုံး စာတခုပဲခေါင်းထဲထိုးထည့်ပေးခဲ့တာ ကျနော်ထမင်းစားနေရင်းလဲစာ အိမ်သာတက်လဲစာ ထမင်းတောင်ခူးခပ်ပေးတာပဲစားခဲ့တော့ ဒါတွေကျနော်မလုပ်တတ်နေဘူး....."

"ယောင်္ကျားလေးဟင်းမချက်တတ်တာအပြစ်မှမဟုတ်တာ ကိစ္စမရှိဘူးလေ....."

"မေမေကရှေ့ရိုးသိပ်စွဲတာHyungရဲ့  အချိန်တန်ရင်အိမ်မှုကိစ္စနိူင်နိူင်နင်းနင်းချွေးမတယောက်ရှာပေးမယ်ပြောပြီး မီးဖိုခန်းထဲ​ခြေတောင်မချခိုင်းဘူး....."

"ရှာမပေးသေးဘူးလား....."

Samကောင်းကောင်းမလှီးတတ်တဲ့ကြက်သွန်ဥတွေကိုယူကာ အရွယ်စားညီညီအစိတ်ပိုင်းလေးတွေဖြစ်အောင် အာရုံစိုက်လှီးဖြတ်နေရင်းမှမေးလာသော ပန်းတပွင့်လိုယောင်္ကျားလေးကိူ Samကြည့်ကာမေ့မေ့မောမော.....။

"မေမေရှာမပေးပေမဲ့ ကျနော်ရှာတွေ့နေပြီထင်တယ်....."

"အဆင်ပြေတာပေါ့....."

"Hyungကရော Hyungသဘောကျတဲ့သူမတွေ့သေးဘူးလား ဘယ်လိုပုံစံမျိုးကိူသဘောကျတာလဲ....."

"မရှိဘူး သဘောကျတဲ့ပုံစံလဲငါ့မှာမရှိဘူး စီးပွားရေးနဲ့ယောင်းကိုပဲစိတ်နှစ်ထားရတော့ အဲဒါတွေရှာနေဖို့လဲအချိန်မရှိပါဘူး...."

"မရှာပဲအရှေ့ရောက်လာရင်ရော Hyungလက်မခံပေးဘူးလား......"

"အင်း ယောင်းကိုပဲတသက်လုံးထိန်းကျောင်းသွားရမယ် ငါတို့မှာမင်းလိုမိဘတွေမရှိကျတော့ဘူးNam Joon ငယ်ကတည်းကတာဝန်ပေါင်းစုံကိုထမ်းပိုးလာရတာကြောင့် နောက်ထပ်တာဝန်အသစ်တွေကိုငါထမ်းမခေါ်ချင်ဘူး......"

ပညာပေါင်းစုံသင်ခဲ့ဖူးပေမဲ့ Kim Seok Jinပညာရပ်မှာတော့  တော်ပေ့ထက်ပေ့ IQမြင့်ပေ့ဆိုတဲ့ Samက တွေတွေဝေဝေလေး.....။

"Hyungကအများကြီးတာဝန်ကျေပေးခဲ့တာ Taehyungကံကောင်းလွန်းတယ်...."

"ဟင်းမြည်းပေးပါအုံး မချက်တာကြာတော့လက်စွမ်းတွေပျောက်နေပြီထင်တယ်....."

ဇွန်းလေးနဲ့တို့လာပေးတဲ့ဟင်းကို သေချာစားလို့ရအောင်မှုတ်ပေးပြီးတာနဲ့ Samဆီလှမ်းပေးကာ အရသာအတွက်မှတ်ချက်ကောင်းကောင်းစောင့်မျှော်နေတဲ့ လူကြီးလေးသည် ရင်တခုန်ခုန်ဖြင့်.....။

"ကောင်းတယ် ကျနော်ဒီလိုလက်ရာမျိုးနေ့တိုင်းစားရတောင်မရိုးလောက်ဘူး တကယ်အိမ်ကမေမေ့ထက်Hyungကပိုတော်တယ်....."

လက်မတထောင်ထောင်နဲ့အားကြိုးမာန်တက်ချီးကျူးပေးတော့ လမငိးလေးပျော်သွားသည်.....။

"ယောင်းငယ်လေးကလေ ငါ့လက်ရာတွေဆိုသ်ိပ်ကြိုက်တာ....."

"ကျနော်လဲကြိုက်တယိလေHyungရဲ့....."

"အိမ်က စားမလာနဲ့နောက်ရက်တွေ...."

ဟင်းချက်ဝါသနာအိုးတွေရဲ့ပြသနာက ကိုယ့်ဟင်းကိုအရသာကောင်းတယ်လို့ မှတ်ချက်ပြုရင်ခဏခဏချက်ကျွေးချင်နေတော့တာပဲ.......။

"ဟုတ်ကဲ့ ​Hyung...."

"ဟင်းတွေအားလုံးအဆင့်သင့်ဖြစ်နေပြီ ယောင်းကိုသွားနှိုးပါအုံး ငါနှိုးရင်ထမှာမဟုတ်ဘူးအဲကလေး တကယ်တအားဂျစ်ကပ်ကပ်......"

"ဆင်းတောင်လာပြီလေ အပြင်သွားဖို့ရှိတာလား ပြင်ပြင်ဆငိဆင်တွေနဲ့....."

ကိုင်ထားတဲ့ယောင်းမကိုလွှတ်ချကာ အပြင်ထွက်မယ်ဘာညာကြားတာနဲ့ Kimအကိုကြီးရင်တွေထိတ်သွားသည်.....။

"Taehyung.....!"

"....."

"ငါခေါ်နေတယ်လေ.....!!"

ခြေလှမ်းကြဲကြီးတွေနဲ့မီးဖိုခန်းထဲကပြေးထွက်သွားသော သူနောက်Samလိုက်မဆွဲရဲပေမဲ့ပြေးလိုက်ရသည်.....။

"ဘယ်လဲ...!!!"

"အလုပ်....."

နေကာမျက်မှန်နဲ့ပိန်ကျသွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အား မသိသာစေရန် ခပ်ပွပွအသားရောင်ရှပ်အင်္ကျီကိုဘောင်းဘီအစိမ်းရောင်လေးထဲသွင်းကာ သိပ်ကိုပေါ့ပါးသောပုံစံလေးနဲ့Taeဟာ ပုံမှန်နေထိုင်မှုတွေပြန်ဖြစ်လာသည်......။

"မသွားရဘူး ဒီမှာမင်းကိုစာသင်ဖို့ရောက်နေတဲ့လူတယောက်လုံးကိုလဲအားနာမှုလေးရှိအုံး ဆိုးလ်မှာဘာအလုပ်မှဆက်လုပ်စရာမလိုဘူး......"

"ဘာလို့လဲ ဘာလို့Taeက Hyungလုပ်ဆိုမှလုပ် မလုပ်နဲ့ဆိုမလုပ်ပဲနေရမှာလဲ...."

"အကြောင်းပြချက်လိုသေးလို့လား ဒါကပုံမှန်မင်းဘဝပဲလေ ငါ့ခြေငါ့လက်နဲ့ပဲ Kim Taehyungဖြစ်လာတာပဲ....."

"အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူး ကျနော်မဟုတ်တာတွေတခုမှမလုပ်ထားဘူး အမှားလဲမရှိဘူး Hyungအတွေးခေါ်တွေကမှားယွင်းနေတယ်....."

"မင်းကသာ ဘဝကိုပုံသဏ္ဍာန်မမှန်တဲ့လမ်းနဲ့လျှောက်ချင်လို့မှားယွင်းနေတာငါကဘာမှမှားမနေဘူး....."

"ကျနော် ရီးစားနဲ့ဖြတ်ဆိုလဲဖြတ်ခဲ့တယ်လေ ကျနော်ပုံမှန်အတိုင်းပဲဖြတ်သန်းချင်တယ်Hyung ကျနော်ကလူသားတယောက်ပါ လူသားတယောက်လိုပဲရှင်သန်ခွင့်ပေးပါ....."

"ငါမင်းကိုလိုလေးသေးမရှိထားမပေးခဲ့လို့လား....."

"ထားမပေးခဲ့ဘူး ကျနော်အလိုအပ်ဆုံးကိုHyungကိုယ်တိုင်ပုတ်ထုတ်ခဲ့တာ....."

"မဖြစ်သင့်လို့လေ မဖြစ်သလို့ငါတားနေတာ Kim Taehyung....."

"ဒါပဲ ဒီအက်ကြောင်းထပ်နေတဲ့အကြောင်းပြချက်တခုထဲပဲHyungဆီမှာရှိတယ် ကိုယ်ချင်းမစာတတ်ဘူး Hyungမှာနှလုံးသားလဲမရှိဘူး....."

"ဘယ်လဲငါခွင့်မပြုဘူးမသွားနဲ့.....!!"

ပြေးထွက်သွားတဲ့Taeကိူလိုက်ဆွဲဖို့ပြင်နေတဲ့ကလေးကြီးကို Samကလက်မောင်းရင်းကနေဆွဲတားထားသည်.....။

"Hyungအဲလိုမဟုတ်သေးဘူး အဲလိုဆုံးမရမှာမဟုတ်ဘူးလေဗျာ....."

"လွှတ်ငါ့ကို အခုမှထိန်းမနိုင်ရင်ငါဘယ်လိုထိန်းမလဲ....."

ရုန်းကန်နေသူကို ရင်ခွင်ကြီးထဲမချိမဆန့်ထည့်ကာ ငိုသွားတော့ရင်တွေလဲနာရသည်.....။

"တိတ်ပါဗျာ ဒေါသတွေမထွက်ပါနဲ့....."

ခံပြင်းဒေါသတွေ ပြောရင်ရတယ် ကြည့်ရုံနဲ့ဒီကလေးအရာအားလုံးကိုကြိုးကိုင်နိုင်တယ်ဆိုတဲ့ခံယူချက်တွေဟာ မျက်စိရှေ့တင် ဘာမှမဟုတ်တော့သလိုပဲ......။

"ငါအတ္တတွေကြီးခဲ့တာလား Nam Joon ငါ့ကိုယောင်းကမုန်းနေပြီလား ငါ့စေတနာတွေ ငါပျိုးထောင်ခဲ့ရတဲ့ပန်းလေးတပွင့်မလို့ လက်ရိုင်းတွေထိမှာမလိုလားတာ ငါအလွန်လား...."

ရင်ခွင်ထဲပဲ အူလှိုက်သဲလှိုက်ငိုကြွေးကာ လမင်းလေးသည် Taeအပေါ်မှာ ရာနှုန်းပြည့်ချစ်ခဲ့တဲ့ပုံပဲ......။

"ချစ်လို့လေဗျာ နားလည်တယ်ချစ်ရင်အတ္တကြီးတတ်တာပဲလေ မမှာဘူးပိစ်ိလေးမှမမှားတာမလို့မငိုနဲ့တိတ်....."

"အသိုင်းဝိုင်းမရှိတဲ့တကောင်ကြွက်တမျက်နှာက ငါရွှေလိုပိုးလိုဥထားခဲ့တဲ့ ငါ့ကလေးလေးကို စိတ်ချမ်းသာအောင်ထားပေးမယ်ဆိုတာငါဘယ်လိုယုံကြည်ပေးရမှာလဲ မင်းစဥ်းစားကြည့်စမ်း.....!!"

"အဲလိုတွေမစဥ်းစားတတ်ပေမဲ့ Hyungငိုရင်ညဘက်ကျမထွက်လာတော့မဲ့ကြယ်ကလေးတွေအကြောင်းကိုကျနော်စဥ်းစားမိရင်ငိူချင်တယ်....."

"မဆီမဆိုင်တွေ...."

"မငိုစေချင်တာတွေ....."

"ငါဒေါသတွေထွက်တာ ငါစော်ကားခံရသလိုဝမ်းနည်းနေတာ...."

"ကျနော်ဆုံးမပေးမယ် Hyungကိုဝမ်းနည်းအောင်လုပ်တဲ့သူတွေကို ကျနော်သေချာဆုံးမပေးမယ်....."

...........,

ည3နာရီထိ Gameဆော့နေတဲ့လက်တွေဟာ ပြုတ်ထွက်သွားမှာတောင်ကြောက်ရသည်.....လူဆိုးလေးက ထွက်ရဲရင်ထွက်သွားကြည့်လို့ချိန်းခြောက်ထားကာ Rain,Mark Min Yoongiတို့သုံးယောက်လုံးGameဆိုင်တွင်ရှိနေကျပြီး လူဆိုးလေးကတော့ အာဏာသိမ်းသလိုသိမ်းထားရတဲ့အိပ်ယာပေါ်တွင်ဆော့နေသည်.....။

ည3နာရီကျော်ထိပြန်မရောက်သေးတဲ့သူကိုစိတ်ထဲကြိတ်ဒေါသထွက်ကာ နိုင်ရမဲ့ပွဲတွေကိုလဲလူဆိုးလေးသေချာမဆော့ပေးခဲ့လို့ Rainတို့ teamကစိတ်ညစ်လာကျသည်......။

ပါးစပ်ကထွက်လိုက်ရင်တော့ တရားကျစရာအိမ်ထောင်သည်စည်းကမ်းတွေ လူငယ်မလို့Clubလေးဘာလေးသွားလဲအပြစ်ဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ သူမနက်3နာရီထိပြန်မလာတာကျ ဘာတဲ့လဲ.....။

ငါ့ကျ Gameကိုအိမ်မှာဆော့တဲ့ နောက်တခါလာကြပ်ကြည့် ရုပ်ရှငိကိူအိမ်ထဲရိုက်ခိုငိးပြမယ်......။

"JiMin ကိုယ့်လူတွေကိုပြန်ဆော်မလို့လား မင်း....."

Gameထဲကအော်ဟစ်ဆဲဆိုသံတွေထွက်လာလဲ လူဆိုးလေးဟာတံခါးဆီမျက်လုံးလေးမသိမသာရောက်နေသည်.....ကြည့်မရ မျက်မုန်းကျိုးနေတာမှန်ပေမဲ့ မတွေ့ရလဲမနေနိုင်ခဲ့ဘူး။

10နှစ်သားအရွယ်ကစတဲ့ ကြိုးလေးတွေလေ မမြဲဘူးလို့ထင်နေရင် ရုန်း​ကြည့်လိုက် မျက်လုံးဝိုင်းတွေဟာ ချည်နှောင်မှုကိူသိလာလိမ့်မယ်......။

JiMinရေဆိုတာနဲ့ ဘယ်နေရာပြင်ဖို့လိုပြန်ပြီလဲစတွေးနေတဲ့ကလေးလေးဟာ Jeonကိုမချစ်ဘူးပြောလိမ်တာပေါ့.....။

သန်းချီနေတဲ့နှလုံးသားတွေရဲ့အလျှံပယ်ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကြားက ပေးဆပ်နေတဲ့ကြိုးစားမှုနဲ့ငယ်ရွယ်မှုတွေကိုအကျင့်မကောင်းလေးပီပီကြည့်မရနေ မကြိုက်နေပါ......။

"ဒီပွဲရှုံးရင် မနက်ကျတယောက်ချင်းစီလာရိုက်ပစ်မယ်....."

မှားယွင်းကစားနေသူရဲ့ချိန်းခြောက်မှုက Gameဆိုင်တွင် ဆဲနည်းပေါင်းစုံကိုဖြစ်ပေါ်စေပါသည်.....။

"​ယောင်္ကျားကြောက်....."

အနာပေါ်တုတ်နဲ့ရိုက်ချသလိူစကားမျိုးကို Markကရွေးသုံးကာပြောတော့ လူဆိုးလေးဟာ ကမောက်ကမတွေဖြစ်အောင်တမင်ကစားနေသည်......။

ထပ်ဆဲဖို့ပြင်နေတုန်း အခန်းတံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်တဲ့အခါ မျက်နှာကိုရေခဲရိုက်ထားသလို ချက်ချင်းအေးစက်တင်းမာလိုက်ပြီး Gameထဲသို့အာရုံရနေသလိုလိုနေလိုက်သည်.....။

မီးအ်ိမ်လေးတလုံးသာဖွင့်ထားတဲ့အခန်းလေးထဲဝင်လိုက်ရုံ....ရှိနေတာပဲဆိုတဲ့အသိလေးကြောင့်မပြုံးမိပေမဲ့ ရင်ထဲနွေးနွေးလေးဖြစ်သွားတာကတော့ မပြောပြမဲ့အမှန်တရားတခုပဲလေ......။

ငြိမ်ငြိမ်လေး ကီးဘုတ်ပေါ်လက်တွေတော့မြန်မြန်လှုပ်ခြားနေတယ်....ချိုးချထားတဲ့မျက်ခုံးတန်းတွေဟာလဲ သူ့မှာရှိနေချိန်ကျတမူထူခြားစွာတမျိုးလေး......။

ဝတ်ထားတဲ့coatကိုချွတ်ကာ နာရီနဲ့ခြေစွပ်ကိုပါချွတ်ပြီးနောက် Shirtအင်္ကျီကြယ်သီးတလုံးဖွင့်ပြီး Jeonကလူဆိုးလေးကိုခါးထောက်ကာအကြာကြီးရပ်ကြည့်နေသည်.....။

"ဘာလုပ်နေတာလဲ....."

"......"

"မေးနေတယ်လေ ဘာလုပ်နေတာလဲလို့.....!"

ထော်ထွက်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းသည် ပိုထော်ကာဘာမှပြန်မပြော လူပေါင်းသန်းနဲ့ချီအချစ်ခံရလဲ Jeon Jung Kookဆိုတာ အိမ်ရောက်တာနဲ့ဘာတန်ဖိုးမှမရှိ ဘယ်လိုအရေးတယူမှုမှလဲမရှိ ဝန်ခံရရင်ရှက်စရာတွေပေါ့....။

လူဆိုးကောင်ဆီက Attentionရဖို့ကျ ငိုပြမရ ရယ်ပြမရနဲ့ ခက်၏......။

"Jeon JiMin....!!"

"ဘာလဲ....!!!!!"

အော်ပြီးမှမော့ကြည့်မိသော လူဆိုးလေးသည် ရီဝေဝေနဲ့မှိုင်းပြပြJeonကိုတွေ့လိုက်ရတော့ ပြောချင်ဆိုချင်နေတာတောင်ပျောက်သွားသည်.....။

"ဘာလုပ်နေတာလဲလို့မေးတာနှစ်ခါရှိပြီလေ မဖြေချင်ဘူးလား....."

နီရဲနေသောမျက်နှာသည် ဝါရင့်အရက်သမားဖြစ်လို့ သောက်လာတယ်ဆိုတာတိတိကျကျလူဆိုးကခန့်မှန်းန်ိူင်သည်......။

"ဘာလုပ်ဖို့မေးတာလဲ....."

"သိချင်လို့....."

"Gameဆော့နေတာမတွေ့ဘူးလား.....!!"

"ဒါGameဆော့ရမဲ့အချိန်လား....."

ဘာတွေမပြေလာလဲမသိပေမဲ့ မျက်လုံးလေးတွေဟာမတည်မငြိမ် စကားပြောရင်းလက်ဆစ်လေးတွေချိုးကာ တစုံတခုကိုစိတ်ထဲအပြည့်ဝထည့်ထားရလို့ပင်ပန်းနေတဲ့ပုံ......။

"ဒါကရောအိမ်ပြန်တဲ့အချိန်လား.....!"

ငြိမ်ချမ်းရေးတွေရ အလံဖြူတွေပြသွားမဲ့ဆက်ဆံရေးတွေများဖြစ်လာမလားလို့ မျှော်လင့်တကြီးစောင့်ခဲ့ရလဲ သူတို့ကအပြိုင်ဆိူင်တွေ မုန်းပြီဆိုလဲပြိုင်မုန်းပြီး ချစ်ပြီဆိုလဲအပြိုင်ဆိုင်ချစ်ကျမဲ့မျဥ်းပြိုင်တွေပဲ.....။

"စောစောပြန်ခဲ့လို့မှ မမှာပဲ....."

အဆိုးငယ်လေးရဲ့ဘယ်ဘက် လူတ​ယောက်အိပ်စာအိပ်ယာအစွန်းလွတ်နေရာလေးထဲJeonရုတ်တရက်ဝင်ခွေလိုက်သည်.....။

"မင်းဘာလုပ်....."

စွေ့ခနဲJeonလက်ဖက်က လူဆိုးလေးဗိုက်ပေါ်ဖြတ်တင်လိုက်ပြီး ခေါင်းလေးကိုအဆိုးငယ်ချိုင်းနားအထိတိုးကာဝင်ပြီးJeonကမှောက်ယက်ကြီးအိပ်လိုက်သည်.....။

"ဒါမင်းနေရာဟုတ်လို့လား....."

ထိလဲမထိရဲ ဖယ်လဲမဖယ်ပဲ လူဆိုးလေးက Computerကိုဘေးသို့ချပြီး အသက်ရှုတောင်မှားလာသည်.....။

"တစ်ညပဲ ဒီတစ်ညပါပဲ ပင်ပန်းနေလို့...."

လက်ညှိုးလေးတချောင်းထောင်ပြကာ မျက်လုံးတွေမဖွင့်ပဲချိူင်းအောက်ထဲထပ်တိုးဝင်လာတာကြောင့် အဆိုးလေးယားလာသည်.....။

"မင်းသောက်လာတာလား ဘာဖြစ်​နေတာလဲ နေမကောင်းဘူးလားမင်းအသံက ရေရောမချိုးဘူးလားညစ်တီးညစ်ပတ်နဲ့....."

ပွကြီးလို့ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်ခဲ့ဖူးသော ခပ်လုံးလုံးနှာခေါင်းလေးသည်နီနီရဲရဲ....ပါးလျလျနှုတ်ခမ်းအောက်ကမှဲ့နက်ကလေးနဲ့ ညီညီညာညာမျက်ခုံးတန်းတွေ မီးမထွန်းထားပဲအရောင်ထွက်နေသလိုလေ့လာကြည့်တော့လဲ လူတွေတပ်မက်တာလဲအလွန်တော့မဟုတ်ခဲ့ဘူး.....။

"Jeon JiMin....."

"ပြော....."

"ဘာမှမဟုတ်ဘူးဒီတိုငိးထူးတာကြားချင်လို့....."

"ဘာလို့ငါ့ကိုဖက်ထားတာလဲ....."

"ငလျင်လှုပ်နေသလိုပဲမွေ့ယာကလှုပ်တယ် ခေါင်းထဲရိုလာကိူစတာ3ပတ်လောက်စီးထားသလိုမူးနောက်နေသေးတယ် ပြုတ်ကျမှာကြောက်လို့ကိုင်ထားတာ မဖက်ဘူးဖက်ထားတာလုံးဝမဟုတ်ဘူး....."

"မင်းအိပ်နေတာအစွန်ကြီးညာဘက်ကိုလာပြောင်းအိပ်....."

"မင်းဟိုဘက်တိုးလိုက်လေ....."

"မတိုးပေးဘူး....."

"နီးနီးကပ်ကပ်အိပ်ချင်လို့မလား သိတယ်....."

Gameထဲကထွက်လိုက်ပြီး Laptopကိုညာဘက်ဘေးချထားလိုက်ပြီး လူဆိုးလေးဟာJeonပါးတဖက်ကိုဖွဖွလေးရိုက်လိုက်သည်......။

မျက်လုံးလေးပွင့်လာကာ Jeonနှုတ်ခမ်းလေးထော်သွားပြီး အဆိုးငယ်ကိုလက်ညှိုးကြီးနဲ့ထိုးကာ.....။

"ကိုယ့်ယောင်္ကျားဖြစ်နေလို့သည်းခံနေတာနော်......"

"မခံနိူင်ရင်ဘာပြန်လုပ်မှာလဲ ပြောစမ်းပါအုံး ဆံပင်တွေနဲ့ငါချိုင်းထဲတိုးမနေနဲ့ယားးတယ်....."

"ငါရေချိုးဆပ်ပြာတွေအကုန်သုံးလိုက်ပြန်ပြီလားJeon JiMin အရမ်းမွှေးတယ်....."

မတိုးအိပ်ရမှာစိုး၍စကားလမ်းကြောင်းလွဲသွားသောအမူသမားလေးသည် ရင်ဘတ်လေးကိုလက်ညှိုးလေးနဲ့တို့ကာမေးနေသည်......။

"ငါစည်းကမ်းလုပ်တတ်နေပြီ မကုန်ဘူးမင်းဟာ......"

"ကုန်ရင်ဝယ်မှာပေါ့ မွှေးတယ်သုံး....."

"ငါရေချိုးထားတယ် မင်းညစ်ညစ်ပတ်ပတ်နဲ့ငါ့နားအတင်းမကပ်နဲ့......."

"တခါတလေပဲကို ငါစိတ်ရောလူရောကျိုးကြေနေသလို ကျဥ်းကြပ်နေလို့သူစိမ်းတွေမှမဟုတ်ပဲ နှင်မထုတ်ပဲဖက်ထားပေးပါလား......"

Jeonသည်အဆိုးငယိလက်တဖက်ကိုဆွဲယူကာ သူပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ပြီး အတင်းဖက်ခိုင်းနေသည် မူးနေသည် တချိန်တည်းမှာဝမ်းနည်းနေပြီး နှလုံးသားထဲတင်းကြပ်မှုတွေဟာ ပွင့်ထွက်မလာခဲ့တာပဲရှိတယ် အစိုင်ခဲတွေကကြေကွဲစရာ......။

"မင်း....ကလေးလား"

"ကလေးလေးဆိုလဲကောင်းမှာ အရာရာတိုင်းကိုဖြူစင်နိုင်တယ်လေ ငါမဖြူစင်ချင်တော့တဲ့ကိစ္စရပ်တွေမှာပင်ပန်းရတယ် ငါကလေးမဟုတ်တော့လို့ခက်နေတယ် Jeon JiMinရဲ့......"

မျက်လုံးလေးတွေဟာ အဆိုးငယ်လေးရဲ့အင်္ကျီပေါ်က စာတန်းလေးတွေကိုတို့လိုက်ကိုင်လိုက်လုပ်ရင်း ကြားရရုံပြောနေသောလေသံတွေမှာ လေးပင်မှုတွေနဲ့......။

"ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဒီပုံစံဖြစ်နေရအောင် မင်းဖြစ်ချင်တာတွေက ဘယ်တုန်းကမဖြစ်လာခဲ့ဘူးလို့ ဒီလောက်ထိသေးသေးနုတ်နုတ်ဖြစ်နေတာလဲ....."

"မင်းမသိပါဘူး မင်းမသိလို့ခက်နေတာ....."

"အင်းမသိဘူး ငါကတန်ခိုးရှင်လား မင်းအခက်ခဲမင်းမပြောပြပဲသိရအောင်....."

"​မင်းကြည့်တတ်ရင်မြင်ပါတယ် ငါ့ကိုကြည့်လေ......"

အဆိုးငယ်သည် Jeonကကြည့်ဆိုတဲ့အခါ လက်တဖက်နဲ့Jeonပါးနှစ်ဖက်ကနေဆွဲယူပြီး မျက်နှာတခုလုံးကိုစေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်လိုက်သည်......။

"တွေ့လား......"

"အင်း တွေ့တယ်...."

"ဘာတွေ့တာလဲ....."

"ဒီတိုင်းမျက်နှာပဲ....."

အ'ချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့သူတွေကြီးပဲ ချပြဖို့ခက်ခဲနေသူနဲ့လက်ခံဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်မနေသေးသူရဲ့relationshipတခုဟာ လိုတဲ့ခရီးကိုရောက်ဖို့ကြာရှည်ခဲ့တာမှာ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့အမှားတွေလဲပါခဲ့သည်.....။

ဒါကသာမန်တခုဖြစ်နေခဲ့လို့ပဲ ရင်ခုန်ခြင်းတွေမသ်ိခဲ့ချိန်တွေတည်းက ရင်းနှီးမှုတွေဟာ အသက်ရွယ်တွေရဲ့စကားပြောလာချိန်ကျ အဖြူအမဲသေချာစွာ မခွဲခြားနိုင်ခဲ့တာ......။

တယောက်နဲ့တယောက် တယောက်အကြောင်းတယောက်အသိတွေလွန်ကာ မသိချင်တဲ့အရာကိုကျ တဖက်တွေပိတ်ခဲ့ကျသည်......။

ဒီအ​ခြေနေဟာ နီးဖို့လဲလွယ်သလို ဝေးပစ်လိုက်ဖို့လဲသိပ်ကိူလွယ်ကူနေတယ်....လက်မခံချင်တဲ့အဆုံး ဒါကိုမစတင်ခင် ရုတ်သိမ်းပစ်လိုက်နိုင်တယ်.....။

နှလုံးသားနဲ့ဦးနှောက်ကို Remixကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်ရင်တော့ Jeonပြောတဲ့လှပတဲ့Love Storyတခုလဲရောက်လာမှာမဟုတ်ပါ.....။

"ငါမင်းကိူကြည့်နေပေမဲ့ မင်းကိုသဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရဘူး ဒါပေမဲ့မင်းငါ့ကိုပြုံးပြီးကြည့်နေတယ်လို့ခံစားနေရတယ်....."

"ငါမပြုံးဘူး ငါပြုံးတတ်လို့လား...."

"ဒီတိုင်းငါဖြစ်ချင်တာကိူပြောတာ မင်းမပြုံးဘူးလို့ဖြေစရာမလိုဘူး မှန်တာတွေသိပ်မပြောနဲ့ တချို့အမှန်တရားတွေကသွေးမထွက်လဲနာတယ်....."

"ငါမှမလိမ်တတ်တာ....."

"နောက်ကျနေပေမဲ့စကားနည်းနည်းပြောချင်သေးတယ် အိပ်ချင်နေပြီလား....."

"ပြော...."

"ဖြစ်ချင်တာတခုခုဖြစ်ခွင့်ရမယ်ဆိုမင်းဘယ်နေရာသွားပြီးဘာတွေလုပ်ချင်လဲခုခေါင်းထဲပေါ်လာတာသိထားချင်လို့....."

စကားတွေအများကြီးရင်ဘတ်နဲ့အပြည့်ရှိနေပုံပဲထွက်တော့ကျမလာခဲ့ Jeonဟာသတ္တိမရှိတာမဟုတ်ပဲဒီတိုငိးအဆိုးငယ်စိတ်ထဲ သူဘယ်နေရာမှာရှိနေလဲဆိုတာပိုစိတ်ဝင်စားနေတာ.....။

ချစ်တယ်လို့ပြောတာလွယ်ပါတယ် တဖက်ကပြန်မချစ်ရင် ဒီဆက်ဆံရေးကလမ်းဆုံးပြီ.....လက်ထပ်စာချုပ်တွေနဲ့ချည်ချင်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး သံယောဇဥ်တွေနဲ့ဒီပွဲကို အနိုင်ကစားချင်တာ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားထက် Jeon JiMinဆီက ချစ်ပေးဆိုတဲ့Readyအနေထားလေးကိုရချင်ခဲ့တာ.....။

အချစ်ခံရဖို့ထက် ချစ်ပေးဖို့ကိုပဲကျနော်ကပိုအားသန်တာ.....Jeon JiMinဘယ်လောက်ဆ်ိုးဆိုး ကျနော့်အတွက်သူဆိုတာ ကမ္ဘာပေါ်ကအကောင်းဆုံးသယံဇာတ,တခုပါပဲ......။

ငြိမ်သွားတယ်​ဖြေစရာမရှိတာမျိုးတော့မဟုတ်လောက်ပါဘူး....မဖြေချင်တာလဲဖြစ်ရင်ဖြစ်မယ် ကျနော်ဆီကမလိုချင်တာမျိူးလဲဖြစ်နေနိုင်တာပဲလေ.....။

"မဖြေချင်လဲဘာမှမဖြစ်ဘူးမေ့လိုက်....."

"ငယ်ရွယ်မှု...."

ခပ်တိုးတိုးအဖြေလေးကိူဖြေလိုက်ချိန်Jeonခေါင်းလေးထောင်ကာ အဆိုးငယ်ကိုမှိုင်းပြပြလေးကြည့်လာသည်.....။

"အန်ကယ်မဆုံးခင်အချိန်ကိုလား......"

"ဟင့်အင်း....ငါJeonစံအိမ်​ကိုခြေချခဲ့တဲ့အချိန် ပြန်မရနိူင်မှန်းသိပါတယ် ငါကနိူင်စားရတာကြိုက်လို့ မင်းကိုငါအနိုင်ကျငိ့ဗိုလ်ကျခဲ့ရတဲ့အဲဒီအချိန်တွေကိုလွမ်းလို့ ဖြစ်နိုင်ရင်တခေါက်လောက်ပြန်ပြေးကြည့်ချင်တယ်....."

"အခုလဲဗိုလ်ပဲလေ ငါ့ကိုမနိုင်ရလို့လား....."

"မတူခဲ့ဘူးလေ မင်းကျောပြင်ပေါ်ငါခုန်တက်ချင်တိူင်းခုန်တက်ရတာတွေက အဲအရွယ်နဲ့ပဲလိုက်ဖက်တာ....."

"ငါကတော့မင်းကိုတသက်လုံးထမ်းပိုးသွားဖို့10နှစ်ကျော်အရွယ်ကတည်းက ဆုံးဖြတ်ချက်တွေခိုင်ခဲ့တာ တခြားသူအပေါ်သာမဆိုးနဲ့ ငါတယောက်ထဲအပေါ်ပဲ မငိးရဲ့တင်စီးမှုတွေသွန်လောင်းချလို့ရတယ် တဖြည်းဖြည်းဝေးကွာသွားရအောင် ရန်သူတွေမှမဟုတ်တာJeon JiMinရဲ့....."

"ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ငါ့အနေနဲ့ကခံစားချက်တွေကမတူညီတော့ဘူး ရှုပ်ထွေးလာတယ်....."

"ငါကအနာဂါတ်မှာပိုကောင်းပေးမှာ ယုံ...."

လက်မောင်းကြီးနဲ့ဗိုက်ပေါ်တင်ယုံမဟုတ်အတင်းဆွဲဖက်လိုက်တော့ သေးသေးလေးဟာဆွေ့ခနဲပဲ.....။

"အဲလောက်ဖက်ထားဖို့မလိုဘူးထင်တယ်...."

"JiMinကသေးသေးလေး....."

"မင်းကကြီးနေတာ....."

"မင်းကိုကာကွယ်ပေးဖို့တမင်ကြီးထားတာ အားကိုးလို့ရတယ်......"

"ပလီပလာတွေ မကြီးမငယ်နဲ့....."

ခြေထောက်တွေနဲ့ရောသိမ်းကြုံးခွကာ ဖြူဖြူသေးသေးလေးကို Jeonတယောက်ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း.....။

"ဖယ်ဖယ် မင်းတကိုယ်လုံးဖယ်စမ်း ငါဆိုဖာပေါ်သွားအိပ်တော့မယ်....."

"ဟင့်အင်း....တူတူအိပ်"

ခါးတဝက်ကနေဖက်ပြီးအိပ်နေတာမလို့အဆိုးငယ်သည်လှဲအိပ်လိုက်လို့လဲမရ ဒီတိုင်းငုတ်တုတ်နဲ့ တိုးနေတဲ့ခေါင်းကြီးကိုလဲစိတ်ရှုပ်သလိုရှ်ိပေမဲ့တွန်းမထုတ်ချင်နေ.....။

"ဘယ်သူနဲ့တူတူသောက်လာတာလဲ...."

"တယောက်ထဲ Noonaကစောင့်ပေးတယ်....."

"ငါ့တုန်းကကျ Clubမှာ မိန်းကလေးတွေနဲ့ဆို....."

"မင်းကလွန်တယ်လေ ပေါင်ပေါ်တက်အိပ်ရဲသေး ငါကငါ့မန်နေဂျာ ဘာအကန့်မှမရှိဘူးသူ့တာဝန်သူ ငါ့ကိုစောင့်ကြည့်ပေးတာပဲရှိတာ မတူတဲ့အကြောင်းရာနှစ်ခုကိုရောမချနဲ့...."

"အကန့်တွေရှိလဲငါစိတ်မဝင်စားဘူး....."

"ငါနဲ့ဘာလို့လက်ထပ်ခဲ့လဲ....."

ရင်ဘတ်လေးကိုမနာအောင်ရိုက်ကာ Jeonကရှူးရှူးရှဲရှဲနဲ့မေးလိုက်သည်....။

"ချမ်းသာလို့လေ အမွေတွေအများကြီးနဲ့မင်းကိုလက်ထပ်ယူတယ်ဆိုမှတော့ ငါမင်းအမွေတွေကိူမက်လို့ပေါ့....."

"တခြားဟာဖြေစေချင်တာကို အဓိပ္ပါယ်မရှိ....."

"ငါနဲ့လက်ထပ်ခဲ့တာနောင်တရလား Jung Kook...."

အနက်ရောင်ဆံပင်တွေကိုအသာထိကာ အဆိုးငယ်ကလေးလေးနက်နက်မေးခဲ့သည်.....။

"နည်းနည်း....."
"ဆိုဖာကကျဥ်းတော့ကျောတွေနာတယ်လေ နေသားမကျသေးလို့ထင်တယ်....."

"တလှည့်စီအိပ်ပေးမယ် မနာအောင်...."

"ရတယ် ပွတ်ပေးရင်သက်သာသွားမှာ မယုံရင်ပွတ်ပေးကြည့်ပါလား....."

"မင်းတအားလူလည်ကျတာပဲ....."

ခပ်ဆောင့်ဆောင့်လေးဖြေတော့အမူးသမားလေးကသဘောကျစွာတခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ခေါင်းတွေဇွတ်ညိမ့်နေသည်.....။

လူကြီးတွေရဲ့စီစဥ်မှုအောက်က ပေါင်းစပ်မှုတခုပါပဲ....စိတ်ဒဏ်ရာတွေနဲ့ လောကကြီးကိုတစောင်းတိုက်ရှင်သန်လာရင်း ထုံပေနေတဲ့နှလုံးသားဟာ အချစ်ကိုလဲအချစ်မှန်းမသိခဲ့ဘူး.....။

မေတ္တာဆိုတာလဲလုံလုံလောက်လောက်ရရှိခဲ့တာဆိုလို့ Jeonတယောက်ထဲဆီက အလိုလိုက်မှုနဲ့အလျှော့ပေးသမျှတွေ မပြတ်ရခဲ့တဲ့မေတ္တာတွေဖြစ်လို့ ဒီအသက်ပိုင်းခြားရောက်မှအထူးဆန်းကြီးထလုပ်ဖို့ကျ သူမကျွမ်းကျင်နေ.....။

ရင်နှီးလွန်းသွားရင်လဲညီအကိုလိုပဲ....ချစ်ပစ်လိုက်ချင်နေတာမျိုးမဟုတ်ပဲ ငါဆိုးမယ်မင်းအလိုလိုက်....ငါ့သဘောငါ့ဆန္ဒ မင်းကငါ့တဦးဆိုင်နာမ်ဆိုတဲ့အတ္တမျိုးကိုလောဘတက်ချင်တာ......။

မင်းတို့ကဒီအဆငိ့ထိသွားလို့ရတယ်လို့ဘယ်တဦးတယောက်ကမှမြှောက်မပေးခဲ့ပဲ.... ရိုးစင်းတဲ့နှလုံးသားတွေက မသင်ပြလို့မတတ်တာလို့ခေါင်းစဥ်ချချင်တာမျိုး......။

ဝန်ခံတဲ့သူကရှုံးတာပဲလို့ မျဥ်းပြိုင်တွေရဲ့သဘောတရားအရ သတ်မှတ်ချက်တွေမှာ သူတို့အလွဲကြီးလွဲမှားခဲ့တာတွေ.....။

ရင်ခုန်ရတာတွေလဲတကြိမ်တခါမကတော့သောအရေတွက်မှာ အိပ်ပျော်သွားတဲ့အထိလဲ သူတို့အလွန်ကျွံတွေနမ်းခဲ့ဖူးပြီ....ခံစားချက်တွေကိုမျက်ကွယ်ပြုပြီးနောက်ရက်တွေမှာမသိသလိုနေခဲ့ကျတာတွေဟာ တလျှောက်လုံးသူတို့ကိုအားမရခဲ့ရတဲ့ စာမျက်နှာတွေပဲ.....။

ငါတို့အားလုံးသ်ိတယ် ကာယကံရှင်တွေကိုယ်တိုင်သိအောင်မြင်အောင်ကျသူတို့ခြေလှမ်းမဆက်ကျပဲ အမြဲငါတို့ကိုအသည်းတယားယားဖြစ်အောင် ဇာတ်လမ်းအစဆုံးကိုလူလည်ကျလာတာတွေက ရိုက်ဆုံးမချင်စရာပဲ......။

"အမွေတွေရရင် ကွာရှင်းပေးရမလား...."

"ဖက်အိပ်ရုံလေးပဲကိုဘာလို့ကွာရှင်းဖို့လဲ ထပ်ခါထပ်ခါဒါပဲ မင်းငါ့ကိုအားနာစိတ်မရှိဘူး....."

"မင်းပဲခါးနာတယ်ဆို...."

"ခါးနာရုံပဲ ငါတခုလပ်မဖြစ်ပေးနိုင်ဘူး....."

"တခုလပ်ဖြစ်ပါ့မလားငါတို့ကလူသိရှင်ကြားမင်္ဂလာဆောင်ထားတာမှမဟုတ်တာ ပါးနဲ့မားပဲသိတာ မာမီတောင်မသိတဲ့ကိစ္စ....."

"ဖြစ်တယ် ဖြစ်တယ် လက်မှတ်မထိုးခင်ကစဥ်းစားပါလား သူများသားသမီးအညွှန့်ချိုးပြီးပစ်လို့ရလား လူကြားလို့လဲမကောင်းဘူး....."

"ငါမင်းအညွှန့်ကိုဘယ်မှာချိုးလို့လဲ...."

"နောက်ခါပြောရဲပြောကြည့် အစိမ်းလိုက်ဝါးစားပစ်မယ်......"

"မင်းမူးရင် ဟာသတွေပြောတတ်မှန်းမသိခဲ့ဘူးနေ့တိုင်းသောက်ပါလား မင်းနဲ့မပျင်းရဘူး....."

အဆိုးငယ်သည် နှုတ်ခမ်းကိူလက်နဲ့အုပ်ကာ အူလှိုက်သံလှိုက်ရယ်ပြီးပြောနေသည်.....Happy virusလေးလို Jeonဟာဟန်မဆောင်နိုင်လောက်အောင် ရယ်မောစေခဲ့သည်......။

"နေ့တိုင်းမူးရင် မှားကုန်မှာပေါ့မဖြစ်ဘူး....."

"ဘယ်တွေမှားမှာမလို့လဲ....."

ချိုင်းအောက်နားကြောင်လေးလိုတိုးဝှေ့ကုတ်ဖက်နေရင်းမှ အဆိုးလေးက လေသံအေးအေးနဲ့ကောက်မေးလိုက်တဲ့အခါ Jeonက လူဆိုးလေးကိုမော့ကြည့်လာသည်.....။

ခါးသေးသေးလေးကိုဖက်ထားရငိးမှ အောက်သို့ဆွဲချလိုက်တဲ့အခါ ထိုင်နေတဲ့အဆိုးငယ်သည်အိပ်ယာပေါ်လစ်ခနဲလဲကျကာ Jeonရင်ခွင်ထဲရောက်သွားပြီး ရုတ်တရက်မို့အသက်တောင်မရှူမိ ရင်ထဲထိတ်သွားသည်.....။

ပြူးကြောင်နေတဲ့အဆိုးလေးပေါ်သို့ Jeonရင်ခွင်ကြီးအုပ်မိုးလိုက်ကာမှ အဆိုးလေးကလှုပ်လှုပ်ခြားခြားတွေဖြစ်လာခဲ့သည်.....။

"အစမ်းမှားကြည့်မလား....."

ရယ်ထားလို့မျက်ရည်တွေဝိုင်းနေတဲ့မျက်လုံးလေးသည်ကြောင်တောင်တောင် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်ဘာတုံ့ပြန်ရမှန်းမသိဖြစ်နေပုံလေး မီးရောင်အောက်က မှားချင်စရာကျနော့်ယောင်္ကျားလှလှလေးဟာ ကြည့်လေမူးလေ.....။

"ဖယ်....!"

"စကားနဲ့မရှင်းပြတတ်ဘူး ဘယ်လိုအမှားလဲဆိုတာတော့သိတယ် သိချင်ရင်လက်တွေ့မှားပြမယ် နေ့တိုင်းမဟုတ်ပဲတရက်ထဲလဲ မင်းကမှားချင်မှားသွားနိုင်တယ်....."

Jeonစကားကြောင့် နီရဲသွားသောပါးနှစ်ဖက်.....အကြည့်နဲ့Flirtနေသောစကားလုံးတွေဟာ နှလုံးခုန်နှုန်းကို10ဆတိုးသွားစေခဲ့သည်.....။

"မင်းအရမ်းမူးနေတယ်....."

"အင်း မူးနေတာ မူးရင်မှားလို့ရတယ်ဆိုတာရောသိလား....."

နားအနားထိတိုးကပ်ပြီးမေးလိုက်တော့ထွန့်ထွန့်လူးသွားတဲ့ကိုယ်ငယ်လေးဟာ Jeonရင်ခွင်အောက်ယောက်ယက်တွေခတ်လို့.......။

ဖြတ်ခနဲပါးဆီလာရိုက်သော လက်ကလေးကိုJeonစီးဖမ်းကာ အိပ်ယာနဲ့ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး မျက်စောင်းလှလှလေးကိုရီဝေဝေလေးပြန် ကြည့်နေသည်......။

"မသိဘူး ငါ့ကိူဗလအားကိုးနဲ့အနိုင်မကျင့်နဲ့တရားစွဲပြီး ထောင်ချပစ်မယ်......"

အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုတတိတိကိုက်ကာ မျက်လွှာလေးချသွားသော ဟန်ပန်လေးတွေဟာ....အပြာရောင်လိပ်ပြာလေးတွေအခန်းထဲအပြည့်ပျံသန်းလာသလို အစိမ်းလိုက်ပဲဝါးစားချင်လာသလို စိတ်ခံစားချက်ပေါင်းထောင်နဲ့သောင်းနဲ့ကို Jeon JiMinကဖြစ်ပေါ်လာစေတယ်.....။

"သေးသေးလေးကို မှားပါ့မလား....."

မျက်လွှာချထားတဲ့မျက်နှာလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲယူကာ ပါးလေးကိုအုပ်ကိုင်လိုက်တော့ထွက်လာသော ဘဲနှုတ်သီးလေးသည်လဲငုံထားလိုက်ချငိစရာ......။

"နောက်ရက်ကစပြီး မင်းနဲ့တခန်းထဲအတူတူမနေဘူး...."

"ဒီတစ်ညပဲ ဖက်အိပ်မှာ....."

"အသက်ရှူလို့မဝဘူး မင်းရင်ဘတ်ကြီးက ဝေးဝေးသွား.....!!"

ဖက်ရုံတင်မှမဟုတ် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းနဲ့ပါပိပ်ိရိရိခွပြီး လက်တွေနဲ့ပါအတင်းချုပ်ထားတာ အဆိုးငယ်စိတ်ရှုပ်သွားပါ၏......။

"မသွားဘူး....!!"

"ပါးနဲ့လှမ်းတိုင်မှာမင်းကို.....!!!"

"ဖက်အိပ်ရုံပဲလားဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုလှမ်းဆူလိမ့်မယ်....."

ရင်ခွင်ထဲကအဆိုးငယ်ကအမော့Jeonကငုံ့ကြည့်အဖြေမှာ..... မီးကျွမ်းသွားသောမျက်နှာလေးသည် တော်တော်လေးဒေါသထွက်သွားပုံရသည်.....။

"Jeon Jung Kook.....!!!"

"အားးး.....!!!!"

ရင်ဘတ်ကြီးကိုသွားချွန်ချွန်တွေနဲ့ငုံ့ကာ အဆိုးငယ်သည်မျက်ရည်တွေဝဲတဲ့အထိကိုက်ထားပြီး Jeonကအော်သာအော်နေပြီး တွန်းလဲမတွန်းရုန်းလဲမရုန်းပဲအံတွေကြိတ်ကာ အသားထဲစိုက်ဝင်နေတဲ့သွားတွေကို အလိုလိုက်ခဲ့သည်......။

"ရက်ရက်စက်စက် Jeon JiMin....."

ရန်ဖြစ်သံတွေ ရိုက်ပုတ်နေတဲ့ဖြစ်ရပ်တွေ တပြန်တလှန်အော်ဟစ်နေတဲ့အခိုက်တန့်တွေ အခန်းကျဥ်းထဲမှာပဲ အပြင်ရောက်သွားရင်သာ Jeon Jung Kookနဲ့Park JiMinဆိူပြီးကမ္ဘာနှစ်ခုလိုမျိုးဖြစ်ပေမဲ့ ဒီစံအိမ်လေးထဲတော့ နှစ်ယောက်တစ်ကမ္ဘာတည်ထားခဲ့တာပဲ.....။

"ပေါက်ကရတွေမပြောနဲ့ ငါမိန်းမ,မဟုတ်ဘူး.....!"

"ငါ့အတွက်ဆိုယောင်္ကျားလေးလဲမဟုတ်ဘူး.....!!"

"ယောင်္ကျား ယောင်္ကျားပါဆိုပြောလေကဲလေ....."

ခြေထောက်တွေနဲ့မိရာကန်ကြောက်ကာ ထုရိုက်ခံရတဲ့ရင်ဘတ်တွေဟာ အထဲကကလီစာတွေအကောင်းတိုင်းကျန်တော့မည်မထင်.......။

"ဒီတိုင်း Jeon JiMinပဲ...."

"မလုပ်ဘူးJeon JiMin ငါကဒယ်ဒီသား မင်းရဲ့သားမှမဟုတ်တာ.....!!"

"ဒီနေ့ကစပြီး မွေးစားလိုက်မယ် ငါ့ကလေးလေးဖြစ်သွားပြီ Jeon JiMinလေး....."

ဆံပင်ပြာပြာလေးတွေကိုပွတ်ကာ ကလေးချော့မြူနေသလိုJeonသည် ဘယ်လောက်ထုထု ရိုက်ရိုက်နာကျင်မှုကိူမသိသလို သွေးသားနဲ့တည်ဆောက်ထားတဲ့သက်ရှိမဟုတ်သလို နည်းနည်းလေးမှမမှုပဲ စရင်းနောက်ရင်းစိတ်လေးတွေရွှင်နေသည်.....။

"ရူးနေတာလား မင်းမသောက်စဖူးအရက်တွေသောက်ပြီး ဦးနှောက်တွေလွတ်ကုန်တာလား Jeon Jung Kookရဲ့.....!"

"ငါရူးနေတာကကြာပြီ လူဆိုးရဲ့....."

"ငါပူနေပြီငါ့ကိုလွတ်ပေးတော့....."

"ပူနေရင်မှုတ်ပေးမယ်....."

ဆံပင်ပြာပြာလေးနားကို တိုးကာနှုတ်ခမ်းလေးထော်ပြီးလေတွေတဖူးဖူးမှုတ်ပေးနေသောJeonသည် မနက်ရောက်လို့ဒီအဖြစ်ပျက်တွေကိုသာတချက်မကျန်အကုန်မှတ်မိရင်တော့ လေယာဥ်လက်မှတ်ဖြတ် အမေရိကားကိုလစ်ပြေးတော့မလားမတွေးဆတတ်ပါ.....။

"မင်းဆီကအရက်စော်နံတယ်....."

"မင်းမကြိုက်တာကျလို့ ကြွက်တွင်းကများကြီးကြီးကျယ်ကျယ်နဲ့....."

"သောက်ရတာပဲကြိုက်တာ သူများဆီကအနံ့မခံနိုင်ဘူး....."

"နောက်မသောက်တော့ဘူး စကားတွေအများကြီးလဲပြောခဲ့ပြီးပြီ အိပ်ရအောင်မျက်လုံးမှိတ်....."

လက်ဝါးလေးနဲ့အဆိုးငယ်မျက်လုံးလေးတွေကိုပိတ်ခိုင်းကာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်အနေထားမဟုတ်တဲ့ နုနုယွယွလေးဖက်ကာ Jeonအသက်ရှူတွေမှန်သွားသည်......။

တယောက်ကအရမ်းမဆိုးတော့တာဟာ တယောက်ကအများကြီးအလျှော့ပေးခဲ့ပြီးပြီမလို့.....အခိုက်တန့်ပေါင်းစုံဟာ နည်းနည်းတော့လှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ်လေးတွေရှိပေမဲ့ သူတို့စာမျက်နှာလေးတွေတိုင်းဟာ အဓိပ္ပါယ်တမျိုးတည်းနဲ့ အမှတ်တရပေါင်းစုံတွေပဲရယ်......။

<ချစ်ပုံချစ်နည်းတွေမမှန်ကန်တဲ့အခါ မမျှော်လင့်ပဲနစ်နာမှုတွေကြုံတွေ့တတ်တယ်>

/အကြာကြီးပစ်ထားမိတယ်ထင်တယ် စောင့်နေပေးကျသေးတယ်မလား🤍/

ဒါလေးနူးဖိမှာတွေ့လာလို့🥺🤍🤍

"က်ေနာ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ဟင္းခ်က္တာေတြေလ့လာေနတာနဲ႕အေတာ္ပဲ Hyungကိုၾကည့္ရတာတကယ္အႏုပညာဆန္တယ္....."

ပါးခ်ိဳင့္ေတြနဲ႕တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႀကီးသည္ Apronေလးနဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းေနေသာ ထိပ္တန္းစီးပြားေရးရွင္ေလးရဲ႕ မီးခိုးေခ်ာင္ဝင္ခ်က္ျပဳတ္ေနပုံေလးဟာ ျမင္ဖူးသမွ်ထဲJoonအတြက္အထူးဆန္းဆုံးေလးျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္.....။

"ေလ့လာေန႐ုံနဲ႕မၿပီးဘူးေလ ေလ့က်င့္ဖို႔လဲလိုတယ္ဒါကျမန္ျမန္တတ္ဖို႔အခြင့္ေရးတခုပဲ ငါကဟင္းခ်က္ရတာဝါသနာပါလို႔ ဝါသနာတူေတြနဲ႕ေတြ႕ရင္လဲေပ်ာ္တယ္ တူတူခ်က္ၾကည့္မလား....."

Taeနဲ႕ႏွစ္ေယာက္ထိပ္တိုက္ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ တင္းမာလြန္းေသာခပ္ေခ်ာေခ်ာမ်က္ႏွာေလးသည္ ဝါသနာပါတာေလးကိုစိတ္ပါလက္ပါလုပ္ေနရာမွာေတာ့ ဖက္ထားခ်င္ေအာင္Sweetလြန္းပါ၏.....။

"ခ်က္ၾကည့္လို႔ရလား ဟိုက်ေနာ္တခါမွေတာ့မစမ္းသပ္ၾကည့္ဖူးဘူး....."

တကၠသိုလ္ပါေမာကၡဆိုေပမဲ့ ဦးၫႊတ္ရာေလးေရွ႕က် Sam Joonieက လက္ပိုက္မတတ္ရိုရိုေသေသေလး ေျပာဆိုကာဆက္ဆံေနသည္ လူေကာင္းလူမြန္ေတြရဲ႕စံခ်ိန္စံၫႊန္းေတြကလဲ စီးပြားေရးရွင္ႀကီးကိုသေဘာတက်ၿပဳံးေစပါသည္.....။

"ႀကိဳးစားၾကည့္ေပါ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္....."

"Hyungဆီကသင္ယူရမွာေပါ့....."

"လူႀကီးမင္းလို႔မေခၚေတာ့ဘူးလား...."

ဟင္းခ်က္ေနရင္းက လည္ျပန္ၾကည့္ကာ လမင္းေလးသည္ လူႀကီးမင္းအသုံးႏႈန္းေပၚစိတ္ခုေနလားမသိပါ.....။

"လူႀကီးမင္းလို႔ေခၚတာမႀကိဳက္ေလာက္ဘူးလို႔က်ေနာ္ထင္လို႔ပါ......"

"လူတိုင္းကိုအဲလိုပဲေခၚတတ္တာလား....."

"Hynungကိုပဲေခၚဖူးတာပါ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလွီးထားတာေလးေတြလွတယ္....."

ေခ်ာေမာလြန္းေသာမ်က္ႏွာနဲ႕ လမင္းေလးစိုက္ၾကည့္ကာေမးေတာ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေပါက္စေလးကသုံးစကၠန့္ေလာက္သာျပန္ၾကည့္နိုင္ၿပီး ထက္ျခမ္းသာျခမ္းရေသးေသာခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြကိုလက္ညွိုးထိုးျပေနသည္.....။

"ျခမ္း႐ုံပဲျခမ္းရေသးတယ္ေလ....."

"ညီၿပီးလွေနလို႔ပါ....."

Sundayဆို ပုံမွန္ရက္ေတြမွာအလုပ္သြားေနတတ္တဲ့Kimအကိုႀကီးသည္ Taeနဲ႕ျပသနာတက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းေတြမွာ အစာမစားဆႏၵအသံတိတ္ျပေနေသာ အသည္းႏွလုံးေလးကိုဖြယ္ဖြယ္ရာရာေတြျပဳလုပ္ကာ ေခ်ာ့ေနတယ္လို႔မသိမသာေအာင္ခ်စ္ေတာ့လဲေခ်ာ့ရသည္.....။

Nam Joonနဲ႕ဆိုတာကလဲ သိပ္အရင္းႏွီးႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့ ထိန္းရခက္မယ္လို႔ထင္ထားေသာTaeကေျခၿငိမ္ေနတာမို႔ သူပိုပိုလိုလိုေဖာ္ေ႐ြစြာဧည့္ဝတ္ေက်ေပးခဲ့သည္.....။

Sundayပဲေအးေအးေဆးေဆးနား မလာနဲ႕လို႔ေျပာခဲ့ေပမဲ့.....မက္ေဆ့ခ်္တေစာင္က က်ေနာ္မနားခ်င္ဘူးလူႀကီးမင္း လာခဲ့လို႔ရပါသလားလို႔ ခြင့္ေတာင္းတဲ့အခါ ထမင္းစားပါဖိတ္တယ္လာခဲ့ဟု က်ေနာ္ျပန္စာေပးလိုက္တဲ့အခါ မိုးလင္း႐ုံရွိေသး စက္ဘီးတစီးနဲ႕အိမ္ေရွ႕ေခြၽးသံတ႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႕ေရာက္ခ်လာသည္.....။

ပုံမွန္ဆိုအငွားကားနဲ႕လာတတ္ၿပီး ျပန္ရင္ေတာ့က်ေနာ္ကလိုက္ပို႔ေပးခဲ့တာႀကီးပဲ ဒီေန႕ေတာ့ထူးထူးဆန္းဆန္းသူစက္ဘီးကေလးနဲ႕ ေရာက္လာခဲ့သည္......။

"ေရာ့ အေျခခံကအရင္ဆိူေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလွီး....."

ဓားေလးကမ္းေပးေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ရိုရိုေသေသေလးယူကာ ပါးခ်ိဳင့္နက္ေတြဟာတေရးေရး.....။

"Apronပါတခါတည္းဝတ္....."

ဓားေလးေဘးအသာခ်ကာ ေပးလာတဲ့Apronေလးကိုယူလိုက္ၿပီး Joonသည္ အူလည္လည္သူတခါမွမဝတ္ဖူး၍ ေခါင္းစားေနသည္.....။

"ဟာ ဒါတကယ္ခက္တာပဲ Hyungလိုက်ေနာ္စမတ္က်မေနဘူးေလဗ်ာ....."

Apronတခုနဲ႕တိုင္ပတ္ေနေသာ Sam Joonieအား Kimအကိူႀကီးၾကည့္ကာ ကိုင္ထားတဲ့လက္ထဲကဒယ္ျပားနဲ႕ သာသာရိုက်လ်ိုက်ချင်သည် ဒီအသက္႐ြယ္မွာ Apronတခုကိုေကာင္းေကာင္းမဝတ္တတ္တဲ့သူဆိုတာရွိေသးတာလား......။

"အဲလိုမဟုတ္ေသးဘူးေလ လက္ေတြကအေပါက္မွားေနတယ္ Nam Joonျပန္ျပင္အုံး......"

"အေတြ႕ႀကဳံကမရွိဘူးဗ် အျမင္မေတာ္ေနရင္ Hyungပဲၾကည့္လုပ္ေပးပါဗ်ာ....."

"ငါမင္းဆီကအကူညီမယူခဲ့သင့္ဘူး....."

ကေလးလိုပဲ Samသည္ Kimအကိုႀကီးမ်က္စိေရွ႕တြင္ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးလိုဘာမွမလုပ္တတ္မကိုင္တတ္နဲ႕ ရိုးရိုးအအေလးသည္ မ်က္မွန္ေဘာင္အတြင္းမွ အူတူတူေလးၾကည့္ကာအကူညီေတာင္းလာေတာ့ Apronကူဝတ္ေပးရေသးသည္.....။

"အမ်ားႀကီးကူညီမယ္ခိုင္းခ်င္တာခိုင္းလို႔ရတယ္ အားနာစရာလူေတြမွမဟုတ္တာ....."

"ငါကအားမနာတတ္ဘူး ၾကက္သြန္လွီးေပး....."

ေထာင့္ေစ့ေစ့လုပ္ေနပုံေလးေတြ ေယာကၤ်ားေလးတေယာက္ကဒီလိုအိမ္တြင္းေရးနိုင္ပိုင္ေနပုံေလးေတြဟာ ေမေမေျပာတဲ့ေခြၽးမမ်ိဳးမလိုေတာ့ က်ေနာ္အနာဂါတ္ေလးက အရာအားလုံးကြၽမ္းက်င္ပိုင္နိုင္ပါသည္.....။

"ဒါလဲခက္တာပဲ....."

လြယ္တာဘာမွမရွိ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲေတာင္ဝင္ဖူးပုံမရတဲ့ Sam Joonieကိုၾကည့္ကာ ေခ်ာေမာလွတဲ့မ်က္ႏွာေလးမဲေမွာင္လာသည္.....။

"မလုပ္ဖူးဘူးမလားတခါမွ....."

"အဲဒါက်ေနာ့္အျပစ္မဟုတ္ဘူးေနာ္Hyung ေမေမ့အျပစ္ ငယ္ဘဝတခုလုံး စာတခုပဲေခါင္းထဲထိုးထည့္ေပးခဲ့တာ က်ေနာ္ထမင္းစားေနရင္းလဲစာ အိမ္သာတက္လဲစာ ထမင္းေတာင္ခူးခပ္ေပးတာပဲစားခဲ့ေတာ့ ဒါေတြက်ေနာ္မလုပ္တတ္ေနဘူး....."

"ေယာကၤ်ားေလးဟင္းမခ်က္တတ္တာအျပစ္မွမဟုတ္တာ ကိစၥမရွိဘူးေလ....."

"ေမေမကေရွ႕ရိုးသိပ္စြဲတာHyungရဲ႕ အခ်ိန္တန္ရင္အိမ္မႈကိစၥနိူင္နိူင္နင္းနင္းေခြၽးမတေယာက္ရွာေပးမယ္ေျပာၿပီး မီးဖိုခန္းထဲေျခေတာင္မခ်ခိဳင္းဘူး....."

"ရွာမေပးေသးဘူးလား....."

Samေကာင္းေကာင္းမလွီးတတ္တဲ့ၾကက္သြန္ဥေတြကိုယူကာ အ႐ြယ္စားညီညီအစိတ္ပိုင္းေလးေတြျဖစ္ေအာင္ အာ႐ုံစိုက္လွီးျဖတ္ေနရင္းမွေမးလာေသာ ပန္းတပြင့္လိုေယာကၤ်ားေလးကိူ Samၾကည့္ကာေမ့ေမ့ေမာေမာ.....။

"ေမေမရွာမေပးေပမဲ့ က်ေနာ္ရွာေတြ႕ေနၿပီထင္တယ္....."

"အဆင္ေျပတာေပါ့....."

"Hyungကေရာ Hyungသေဘာက်တဲ့သူမေတြ႕ေသးဘူးလား ဘယ္လိုပုံစံမ်ိဳးကိူသေဘာက်တာလဲ....."

"မရွိဘူး သေဘာက်တဲ့ပုံစံလဲငါ့မွာမရွိဘူး စီးပြားေရးနဲ႕ေယာင္းကိုပဲစိတ္ႏွစ္ထားရေတာ့ အဲဒါေတြရွာေနဖို႔လဲအခ်ိန္မရွိပါဘူး...."

"မရွာပဲအေရွ႕ေရာက္လာရင္ေရာ Hyungလက္မခံေပးဘူးလား......"

"အင္း ေယာင္းကိုပဲတသက္လုံးထိန္းေက်ာင္းသြားရမယ္ ငါတို႔မွာမင္းလိုမိဘေတြမရွိက်ေတာ့ဘူးNam Joon ငယ္ကတည္းကတာဝန္ေပါင္းစုံကိုထမ္းပိုးလာရတာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္တာဝန္အသစ္ေတြကိုငါထမ္းမေခၚခ်င္ဘူး......"

ပညာေပါင္းစုံသင္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ Kim Seok Jinပညာရပ္မွာေတာ့ ေတာ္ေပ့ထက္ေပ့ IQျမင့္ေပ့ဆိုတဲ့ Samက ေတြေတြေဝေဝေလး.....။

"Hyungကအမ်ားႀကီးတာဝန္ေက်ေပးခဲ့တာ Taehyungကံေကာင္းလြန္းတယ္...."

"ဟင္းျမည္းေပးပါအုံး မခ်က္တာၾကာေတာ့လက္စြမ္းေတြေပ်ာက္ေနၿပီထင္တယ္....."

ဇြန္းေလးနဲ႕တို႔လာေပးတဲ့ဟင္းကို ေသခ်ာစားလို႔ရေအာင္မႈတ္ေပးၿပီးတာနဲ႕ Samဆီလွမ္းေပးကာ အရသာအတြက္မွတ္ခ်က္ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ လူႀကီးေလးသည္ ရင္တခုန္ခုန္ျဖင့္.....။

"ေကာင္းတယ္ က်ေနာ္ဒီလိုလက္ရာမ်ိဳးေန႕တိုင္းစားရေတာင္မရိုးေလာက္ဘူး တကယ္အိမ္ကေမေမ့ထက္Hyungကပိုေတာ္တယ္....."

လက္မတေထာင္ေထာင္နဲ႕အားႀကိဳးမာန္တက္ခ်ီးက်ဴးေပးေတာ့ လမငိးေလးေပ်ာ္သြားသည္.....။

"ေယာင္းငယ္ေလးကေလ ငါ့လက်ရာတွေဆိုသ်ိပ်ကြိုက်တာ....."

"က်ေနာ္လဲႀကိဳက္တယိေလHyungရဲ႕....."

"အိမ္က စားမလာနဲ႕ေနာက္ရက္ေတြ...."

ဟင္းခ်က္ဝါသနာအိုးေတြရဲ႕ျပသနာက ကိုယ့္ဟင္းကိုအရသာေကာင္းတယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳရင္ခဏခဏခ်က္ေကြၽးခ်င္ေနေတာ့တာပဲ.......။

"ဟုတ္ကဲ့ Hyung...."

"ဟင္းေတြအားလုံးအဆင့္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ ေယာင္းကိုသြားႏွိုးပါအုံး ငါႏွိုးရင္ထမွာမဟုတ္ဘူးအဲကေလး တကယ္တအားဂ်စ္ကပ္ကပ္......"

"ဆင္းေတာင္လာၿပီေလ အျပင္သြားဖို႔ရွိတာလား ျပင္ျပင္ဆငိဆင္ေတြနဲ႕....."

ကိုင္ထားတဲ့ေယာင္းမကိုလႊတ္ခ်ကာ အျပင္ထြက္မယ္ဘာညာၾကားတာနဲ႕ Kimအကိုႀကီးရင္ေတြထိတ္သြားသည္.....။

"Taehyung.....!"

"....."

"ငါေခၚေနတယ္ေလ.....!!"

ေျခလွမ္းႀကဲႀကီးေတြနဲ႕မီးဖိုခန္းထဲကေျပးထြက္သြားေသာ သူေနာက္Samလိုက္မဆြဲရဲေပမဲ့ေျပးလိုက္ရသည္.....။

"ဘယ္လဲ...!!!"

"အလုပ္....."

ေနကာမ်က္မွန္နဲ႕ပိန္က်သြားတဲ့ခႏၶာကိုယ္အား မသိသာေစရန္ ခပ္ပြပြအသားေရာင္ရွပ္အကၤ်ီကိုေဘာင္းဘီအစိမ္းေရာင္ေလးထဲသြင္းကာ သိပ္ကိုေပါ့ပါးေသာပုံစံေလးနဲ႕Taeဟာ ပုံမွန္ေနထိုင္မႈေတြျပန္ျဖစ္လာသည္......။

"မသြားရဘူး ဒီမွာမင္းကိုစာသင္ဖို႔ေရာက္ေနတဲ့လူတေယာက္လုံးကိုလဲအားနာမႈေလးရွိအုံး ဆိုးလ္မွာဘာအလုပ္မွဆက္လုပ္စရာမလိုဘူး......"

"ဘာလို႔လဲ ဘာလို႔Taeက Hyungလုပ္ဆိုမွလုပ္ မလုပ္နဲ႕ဆိုမလုပ္ပဲေနရမွာလဲ...."

"အေၾကာင္းျပခ်က္လိုေသးလို႔လား ဒါကပုံမွန္မင္းဘဝပဲေလ ငါ့ေျခငါ့လက္နဲ႕ပဲ Kim Taehyungျဖစ္လာတာပဲ....."

"အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူး က်ေနာ္မဟုတ္တာေတြတခုမွမလုပ္ထားဘူး အမွားလဲမရွိဘူး Hyungအေတြးေခၚေတြကမွားယြင္းေနတယ္....."

"မင္းကသာ ဘဝကိုပုံသ႑ာန္မမွန္တဲ့လမ္းနဲ႕ေလွ်ာက္ခ်င္လို႔မွားယြင္းေနတာငါကဘာမွမွားမေနဘူး....."

"က်ေနာ္ ရီးစားနဲ႕ျဖတ္ဆိုလဲျဖတ္ခဲ့တယ္ေလ က်ေနာ္ပုံမွန္အတိုင္းပဲျဖတ္သန္းခ်င္တယ္Hyung က်ေနာ္ကလူသားတေယာက္ပါ လူသားတေယာက္လိုပဲရွင္သန္ခြင့္ေပးပါ....."

"ငါမင္းကိုလိုေလးေသးမရွိထားမေပးခဲ့လို႔လား....."

"ထားမေပးခဲ့ဘူး က်ေနာ္အလိုအပ္ဆုံးကိုHyungကိုယ္တိုင္ပုတ္ထုတ္ခဲ့တာ....."

"မျဖစ္သင့္လို႔ေလ မျဖစ္သလို႔ငါတားေနတာ Kim Taehyung....."

"ဒါပဲ ဒီအက္ေၾကာင္းထပ္ေနတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္တခုထဲပဲHyungဆီမွာရွိတယ္ ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ဘူး Hyungမွာႏွလုံးသားလဲမရွိဘူး....."

"ဘယ္လဲငါခြင့္မျပဳဘူးမသြားနဲ႕.....!!"

ေျပးထြက္သြားတဲ့Taeကိူလိုက္ဆြဲဖို႔ျပင္ေနတဲ့ကေလးႀကီးကို Samကလက္ေမာင္းရင္းကေနဆြဲတားထားသည္.....။

"Hyungအဲလိုမဟုတ္ေသးဘူး အဲလိုဆုံးမရမွာမဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ....."

"လႊတ္ငါ့ကို အခုမွထိန္းမနိုင္ရင္ငါဘယ္လိုထိန္းမလဲ....."

႐ုန္းကန္ေနသူကို ရင္ခြင္ႀကီးထဲမခ်ိမဆန့္ထည့္ကာ ငိုသြားေတာ့ရင္ေတြလဲနာရသည္.....။

"တိတ္ပါဗ်ာ ေဒါသေတြမထြက္ပါနဲ႕....."

ခံျပင္းေဒါသေတြ ေျပာရင္ရတယ္ ၾကည့္႐ုံနဲ႕ဒီကေလးအရာအားလုံးကိုႀကိဳးကိုင္နိုင္တယ္ဆိုတဲ့ခံယူခ်က္ေတြဟာ မ်က္စိေရွ႕တင္ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ......။

"ငါအတၱေတြႀကီးခဲ့တာလား Nam Joon ငါ့ကိုေယာင္းကမုန္းေနၿပီလား ငါ့ေစတနာေတြ ငါပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရတဲ့ပန္းေလးတပြင့္မလို႔ လက္ရိုင္းေတြထိမွာမလိုလားတာ ငါအလြန္လား...."

ရင္ခြင္ထဲပဲ အူလွိုက္သဲလွိုက္ငိုေႂကြးကာ လမင္းေလးသည္ Taeအေပၚမွာ ရာႏႈန္းျပည့္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ပုံပဲ......။

"ခ်စ္လို႔ေလဗ်ာ နားလည္တယ္ခ်စ္ရင္အတၱႀကီးတတ္တာပဲေလ မမှာဘူးပိစ်ိလေးမှမမှားတာမလို့မငိုနဲ့တိတ်....."

"အသိုင္းဝိုင္းမရွိတဲ့တေကာင္ႂကြက္တမ်က္ႏွာက ငါေ႐ႊလိုပိုးလိုဥထားခဲ့တဲ့ ငါ့ကေလးေလးကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားေပးမယ္ဆိုတာငါဘယ္လိုယုံၾကည္ေပးရမွာလဲ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း.....!!"

"အဲလိုေတြမစဥ္းစားတတ္ေပမဲ့ Hyungငိုရင္ညဘက္က်မထြက္လာေတာ့မဲ့ၾကယ္ကေလးေတြအေၾကာင္းကိုက်ေနာ္စဥ္းစားမိရင္ငိူခ်င္တယ္....."

"မဆီမဆိုင္ေတြ...."

"မငိုေစခ်င္တာေတြ....."

"ငါေဒါသေတြထြက္တာ ငါေစာ္ကားခံရသလိုဝမ္းနည္းေနတာ...."

"က်ေနာ္ဆုံးမေပးမယ္ Hyungကိုဝမ္းနည္းေအာင္လုပ္တဲ့သူေတြကို က်ေနာ္ေသခ်ာဆုံးမေပးမယ္....."

...........,

ည3နာရီထိ Gameေဆာ့ေနတဲ့လက္ေတြဟာ ျပဳတ္ထြက္သြားမွာေတာင္ေၾကာက္ရသည္.....လူဆိုးေလးက ထြက္ရဲရင္ထြက္သြားၾကည့္လို႔ခ်ိန္းေျခာက္ထားကာ Rain,Mark Min Yoongiတို႔သုံးေယာက္လုံးGameဆိုင္တြင္ရွိေနက်ၿပီး လူဆိုးေလးကေတာ့ အာဏာသိမ္းသလိုသိမ္းထားရတဲ့အိပ္ယာေပၚတြင္ေဆာ့ေနသည္.....။

ည3နာရီေက်ာ္ထိျပန္မေရာက္ေသးတဲ့သူကိုစိတ္ထဲႀကိတ္ေဒါသထြက္ကာ နိုင္ရမဲ့ပြဲေတြကိုလဲလူဆိုးေလးေသခ်ာမေဆာ့ေပးခဲ့လို႔ Rainတို႔ teamကစိတ္ညစ္လာက်သည္......။

ပါးစပ္ကထြက္လိုက္ရင္ေတာ့ တရားက်စရာအိမ္ေထာင္သည္စည္းကမ္းေတြ လူငယ္မလို႔Clubေလးဘာေလးသြားလဲအျပစ္ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ သူမနက္3နာရီထိျပန္မလာတာက် ဘာတဲ့လဲ.....။

ငါ့က် Gameကိုအိမ္မွာေဆာ့တဲ့ ေနာက္တခါလာၾကပ္ၾကည့္ ႐ုပ္ရွငိကိူအိမ္ထဲရိုက္ခိုငိးျပမယ္......။

"JiMin ကိုယ့္လူေတြကိုျပန္ေဆာ္မလို႔လား မင္း....."

Gameထဲကေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံေတြထြက္လာလဲ လူဆိုးေလးဟာတံခါးဆီမ်က္လုံးေလးမသိမသာေရာက္ေနသည္.....ၾကည့္မရ မ်က္မုန္းက်ိဳးေနတာမွန္ေပမဲ့ မေတြ႕ရလဲမေနနိုင္ခဲ့ဘူး။

10ႏွစ္သားအ႐ြယ္ကစတဲ့ ႀကိဳးေလးေတြေလ မၿမဲဘူးလို႔ထင္ေနရင္ ႐ုန္းၾကည့္လိုက္ မ်က္လုံးဝိုင္းေတြဟာ ခ်ည္ႏွောင္မႈကိူသိလာလိမ့္မယ္......။

JiMinေရဆိုတာနဲ႕ ဘယ္ေနရာျပင္ဖို႔လိုျပန္ၿပီလဲစေတြးေနတဲ့ကေလးေလးဟာ Jeonကိုမခ်စ္ဘူးေျပာလိမ္တာေပါ့.....။

သန္းခ်ီေနတဲ့ႏွလုံးသားေတြရဲ႕အလွ်ံပယ္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြၾကားက ေပးဆပ္ေနတဲ့ႀကိဳးစားမႈနဲ႕ငယ္႐ြယ္မႈေတြကိုအက်င့္မေကာင္းေလးပီပီၾကည့္မရေန မႀကိဳက္ေနပါ......။

"ဒီပြဲရႈံးရင္ မနက္က်တေယာက္ခ်င္းစီလာရိုက္ပစ္မယ္....."

မွားယြင္းကစားေနသူရဲ႕ခ်ိန္းေျခာက္မႈက Gameဆိုင္တြင္ ဆဲနည္းေပါင္းစုံကိုျဖစ္ေပၚေစပါသည္.....။

"ေယာကၤ်ားေၾကာက္....."

အနာေပၚတုတ္နဲ႕ရိုက္ခ်သလိူစကားမ်ိဳးကို Markကေ႐ြးသုံးကာေျပာေတာ့ လူဆိုးေလးဟာ ကေမာက္ကမေတြျဖစ္ေအာင္တမင္ကစားေနသည္......။

ထပ္ဆဲဖို႔ျပင္ေနတုန္း အခန္းတံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာကိုေရခဲရိုက္ထားသလို ခ်က္ခ်င္းေအးစက္တင္းမာလိုက္ၿပီး Gameထဲသို႔အာ႐ုံရေနသလိုလိုေနလိုက္သည္.....။

မီးအ်ိမ်လေးတလုံးသာဖွင့်ထားတဲ့အခန်းလေးထဲဝင်လိုက်ရုံ....ရွိေနတာပဲဆိုတဲ့အသိေလးေၾကာင့္မၿပဳံးမိေပမဲ့ ရင္ထဲႏြေးႏြေးေလးျဖစ္သြားတာကေတာ့ မေျပာျပမဲ့အမွန္တရားတခုပဲေလ......။

ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ကီးဘုတ္ေပၚလက္ေတြေတာ့ျမန္ျမန္လႈပ္ျခားေနတယ္....ခ်ိဳးခ်ထားတဲ့မ်က္ခုံးတန္းေတြဟာလဲ သူ႕မွာရွိေနခ်ိန္က်တမူထူျခားစြာတမ်ိဳးေလး......။

ဝတ္ထားတဲ့coatကိုခြၽတ္ကာ နာရီနဲ႕ေျခစြပ္ကိုပါခြၽတ္ၿပီးေနာက္ Shirtအကၤ်ီၾကယ္သီးတလုံးဖြင့္ၿပီး Jeonကလူဆိုးေလးကိုခါးေထာက္ကာအၾကာႀကီးရပ္ၾကည့္ေနသည္.....။

"ဘာလုပ္ေနတာလဲ....."

"......"

"ေမးေနတယ္ေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔.....!"

ေထာ္ထြက္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းသည္ ပိုေထာ္ကာဘာမွျပန္မေျပာ လူေပါင္းသန္းနဲ႕ခ်ီအခ်စ္ခံရလဲ Jeon Jung Kookဆိုတာ အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ဘာတန္ဖိုးမွမရွိ ဘယ္လိုအေရးတယူမႈမွလဲမရွိ ဝန္ခံရရင္ရွက္စရာေတြေပါ့....။

လူဆိုးေကာင္ဆီက Attentionရဖို႔က် ငိုျပမရ ရယ္ျပမရနဲ႕ ခက္၏......။

"Jeon JiMin....!!"

"ဘာလဲ....!!!!!"

ေအာ္ၿပီးမွေမာ့ၾကည့္မိေသာ လူဆိုးေလးသည္ ရီေဝေဝနဲ႕မွိုင္းျပျပJeonကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ေနတာေတာင္ေပ်ာက္သြားသည္.....။

"ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ေမးတာႏွစ္ခါရွိၿပီေလ မေျဖခ်င္ဘူးလား....."

နီရဲေနေသာမ်က္ႏွာသည္ ဝါရင့္အရက္သမားျဖစ္လို႔ သောက်လာတယ်ဆိုတာတိတိကျကျလူဆိုးကခန့်မှန်းန်ိူင်သည်......။

"ဘာလုပ္ဖို႔ေမးတာလဲ....."

"သိခ်င္လို႔....."

"Gameေဆာ့ေနတာမေတြ႕ဘူးလား.....!!"

"ဒါGameေဆာ့ရမဲ့အခ်ိန္လား....."

ဘာေတြမေျပလာလဲမသိေပမဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြဟာမတည္မၿငိမ္ စကားေျပာရင္းလက္ဆစ္ေလးေတြခ်ိဳးကာ တစုံတခုကိုစိတ္ထဲအျပည့္ဝထည့္ထားရလို႔ပင္ပန္းေနတဲ့ပုံ......။

"ဒါကေရာအိမ္ျပန္တဲ့အခ်ိန္လား.....!"

ၿငိမ္ခ်မ္းေရးေတြရ အလံျဖဴေတြျပသြားမဲ့ဆက္ဆံေရးေတြမ်ားျဖစ္လာမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္ခဲ့ရလဲ သူတို႔ကအၿပိဳင္ဆိူင္ေတြ မုန္းၿပီဆိုလဲၿပိဳင္မုန္းၿပီး ခ်စ္ၿပီဆိုလဲအၿပိဳင္ဆိုင္ခ်စ္က်မဲ့မ်ဥ္းၿပိဳင္ေတြပဲ.....။

"ေစာေစာျပန္ခဲ့လို႔မွ မမွာပဲ....."

အဆိုးငယ္ေလးရဲ႕ဘယ္ဘက္ လူတေယာက္အိပ္စာအိပ္ယာအစြန္းလြတ္ေနရာေလးထဲJeon႐ုတ္တရက္ဝင္ေခြလိုက္သည္.....။

"မင္းဘာလုပ္....."

ေစြ႕ခနဲJeonလက္ဖက္က လူဆိုးေလးဗိုက္ေပၚျဖတ္တင္လိုက္ၿပီး ေခါင္းေလးကိုအဆိုးငယ္ခ်ိဳင္းနားအထိတိုးကာဝင္ၿပီးJeonကေမွာက္ယက္ႀကီးအိပ္လိုက္သည္.....။

"ဒါမင္းေနရာဟုတ္လို႔လား....."

ထိလဲမထိရဲ ဖယ္လဲမဖယ္ပဲ လူဆိုးေလးက Computerကိုေဘးသို႔ခ်ၿပီး အသက္ရႈေတာင္မွားလာသည္.....။

"တစ္ညပဲ ဒီတစ္ညပါပဲ ပင္ပန္းေနလို႔...."

လက္ညွိုးေလးတေခ်ာင္းေထာင္ျပကာ မ်က္လုံးေတြမဖြင့္ပဲခ်ိဴင္းေအာက္ထဲထပ္တိုးဝင္လာတာေၾကာင့္ အဆိုးေလးယားလာသည္.....။

"မင္းေသာက္လာတာလား ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေနမေကာင္းဘူးလားမင္းအသံက ေရေရာမခ်ိဳးဘူးလားညစ္တီးညစ္ပတ္နဲ႕....."

ပြႀကီးလို႔ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ခပ္လုံးလုံးႏွာေခါင္းေလးသည္နီနီရဲရဲ....ပါးလ်လ်ႏႈတ္ခမ္းေအာက္ကမွဲ႕နက္ကေလးနဲ႕ ညီညီညာညာမ်က္ခုံးတန္းေတြ မီးမထြန္းထားပဲအေရာင္ထြက္ေနသလိုေလ့လာၾကည့္ေတာ့လဲ လူေတြတပ္မက္တာလဲအလြန္ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ဘူး.....။

"Jeon JiMin....."

"ေျပာ....."

"ဘာမွမဟုတ္ဘူးဒီတိုငိးထူးတာၾကားခ်င္လို႔....."

"ဘာလို႔ငါ့ကိုဖက္ထားတာလဲ....."

"ငလ်င္လႈပ္ေနသလိုပဲေမြ႕ယာကလႈပ္တယ္ ေခါင္းထဲရိုလာကိူစတာ3ပတ္ေလာက္စီးထားသလိုမူးေနာက္ေနေသးတယ္ ျပဳတ္က်မွာေၾကာက္လို႔ကိုင္ထားတာ မဖက္ဘူးဖက္ထားတာလုံးဝမဟုတ္ဘူး....."

"မင္းအိပ္ေနတာအစြန္ႀကီးညာဘက္ကိုလာေျပာင္းအိပ္....."

"မင္းဟိုဘက္တိုးလိုက္ေလ....."

"မတိုးေပးဘူး....."

"နီးနီးကပ္ကပ္အိပ္ခ်င္လို႔မလား သိတယ္....."

Gameထဲကထြက္လိုက္ၿပီး Laptopကိုညာဘက္ေဘးခ်ထားလိုက္ၿပီး လူဆိုးေလးဟာJeonပါးတဖက္ကိုဖြဖြေလးရိုက္လိုက္သည္......။

မ်က္လုံးေလးပြင့္လာကာ Jeonႏႈတ္ခမ္းေလးေထာ္သြားၿပီး အဆိုးငယ္ကိုလက္ညွိုးႀကီးနဲ႕ထိုးကာ.....။

"ကိုယ့္ေယာကၤ်ားျဖစ္ေနလို႔သည္းခံေနတာေနာ္......"

"မခံနိူင္ရင္ဘာျပန္လုပ္မွာလဲ ေျပာစမ္းပါအုံး ဆံပင္ေတြနဲ႕ငါခ်ိဳင္းထဲတိုးမေနနဲ႕ယားးတယ္....."

"ငါေရခ်ိဳးဆပ္ျပာေတြအကုန္သုံးလိုက္ျပန္ၿပီလားJeon JiMin အရမ္းေမႊးတယ္....."

မတိုးအိပ္ရမွာစိုး၍စကားလမ္းေၾကာင္းလြဲသြားေသာအမူသမားေလးသည္ ရင္ဘတ္ေလးကိုလက္ညွိုးေလးနဲ႕တို႔ကာေမးေနသည္......။

"ငါစည္းကမ္းလုပ္တတ္ေနၿပီ မကုန္ဘူးမင္းဟာ......"

"ကုန္ရင္ဝယ္မွာေပါ့ ေမႊးတယ္သုံး....."

"ငါေရခ်ိဳးထားတယ္ မင္းညစ္ညစ္ပတ္ပတ္နဲ႕ငါ့နားအတင္းမကပ္နဲ႕......."

"တခါတေလပဲကို ငါစိတ္ေရာလူေရာက်ိဳးေၾကေနသလို က်င္းၾကပ္ေနလို႔သူစိမ္းေတြမွမဟုတ္ပဲ ႏွင္မထုတ္ပဲဖက္ထားေပးပါလား......"

Jeonသည္အဆိုးငယိလက္တဖက္ကိုဆြဲယူကာ သူပုခုံးေပၚတင္လိုက္ၿပီး အတင္းဖက္ခိုင္းေနသည္ မူးေနသည္ တခ်ိန္တည္းမွာဝမ္းနည္းေနၿပီး ႏွလုံးသားထဲတင္းၾကပ္မႈေတြဟာ ပြင့္ထြက္မလာခဲ့တာပဲရွိတယ္ အစိုင္ခဲေတြကေၾကကြဲစရာ......။

"မင္း....ကေလးလား"

"ကေလးေလးဆိုလဲေကာင္းမွာ အရာရာတိုင္းကိုျဖဴစင္နိုင္တယ္ေလ ငါမျဖဴစင္ခ်င္ေတာ့တဲ့ကိစၥရပ္ေတြမွာပင္ပန္းရတယ္ ငါကေလးမဟုတ္ေတာ့လို႔ခက္ေနတယ္ Jeon JiMinရဲ႕......"

မ်က္လုံးေလးေတြဟာ အဆိုးငယ္ေလးရဲ႕အကၤ်ီေပၚက စာတန္းေလးေတြကိုတို႔လိုက္ကိုင္လိုက္လုပ္ရင္း ၾကားရ႐ုံေျပာေနေသာေလသံေတြမွာ ေလးပင္မႈေတြနဲ႕......။

"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဒီပုံစံျဖစ္ေနရေအာင္ မင္းျဖစ္ခ်င္တာေတြက ဘယ္တုန္းကမျဖစ္လာခဲ့ဘူးလို႔ ဒီေလာက္ထိေသးေသးႏုတ္ႏုတ္ျဖစ္ေနတာလဲ....."

"မင္းမသိပါဘူး မင္းမသိလို႔ခက္ေနတာ....."

"အင္းမသိဘူး ငါကတန္ခိုးရွင္လား မင္းအခက္ခဲမင္းမေျပာျပပဲသိရေအာင္....."

"မင္းၾကည့္တတ္ရင္ျမင္ပါတယ္ ငါ့ကိုၾကည့္ေလ......"

အဆိုးငယ္သည္ Jeonကၾကည့္ဆိုတဲ့အခါ လက္တဖက္နဲ႕Jeonပါးႏွစ္ဖက္ကေနဆြဲယူၿပီး မ်က္ႏွာတခုလုံးကိုေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္လိုက္သည္......။

"ေတြ႕လား......"

"အင္း ေတြ႕တယ္...."

"ဘာေတြ႕တာလဲ....."

"ဒီတိုင္းမ်က္ႏွာပဲ....."

အ'ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့သူေတြႀကီးပဲ ခ်ျပဖို႔ခက္ခဲေနသူနဲ႕လက္ခံဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္မေနေသးသူရဲ႕relationshipတခုဟာ လိုတဲ့ခရီးကိုေရာက္ဖို႔ၾကာရွည္ခဲ့တာမွာ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕အမွားေတြလဲပါခဲ့သည္.....။

ဒါကသာမန္တခုျဖစ္ေနခဲ့လို႔ပဲ ရင်ခုန်ခြင်းတွေမသ်ိခဲ့ချိန်တွေတည်းက ရင္းႏွီးမႈေတြဟာ အသက္႐ြယ္ေတြရဲ႕စကားေျပာလာခ်ိန္က် အျဖဴအမဲေသခ်ာစြာ မခြဲျခားနိုင္ခဲ့တာ......။

တေယာက္နဲ႕တေယာက္ တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္အသိေတြလြန္ကာ မသိခ်င္တဲ့အရာကိုက် တဖက္ေတြပိတ္ခဲ့က်သည္......။

ဒီအေျခေနဟာ နီးဖို႔လဲလြယ္သလို ေဝးပစ္လိုက္ဖို႔လဲသိပ္ကိူလြယ္ကူေနတယ္....လက္မခံခ်င္တဲ့အဆုံး ဒါကိုမစတင္ခင္ ႐ုတ္သိမ္းပစ္လိုက္နိုင္တယ္.....။

ႏွလုံးသားနဲ႕ဦးႏွောက္ကို Remixေကာင္းေကာင္းမလုပ္နိုင္ရင္ေတာ့ Jeonေျပာတဲ့လွပတဲ့Love Storyတခုလဲေရာက္လာမွာမဟုတ္ပါ.....။

"ငါမင္းကိူၾကည့္ေနေပမဲ့ မင္းကိုသဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရဘူး ဒါေပမဲ့မင္းငါ့ကိုၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနတယ္လို႔ခံစားေနရတယ္....."

"ငါမၿပဳံးဘူး ငါၿပဳံးတတ္လို႔လား...."

"ဒီတိုင္းငါျဖစ္ခ်င္တာကိူေျပာတာ မင္းမၿပဳံးဘူးလို႔ေျဖစရာမလိုဘူး မွန္တာေတြသိပ္မေျပာနဲ႕ တခ်ိဳ႕အမွန္တရားေတြကေသြးမထြက္လဲနာတယ္....."

"ငါမွမလိမ္တတ္တာ....."

"ေနာက္က်ေနေပမဲ့စကားနည္းနည္းေျပာခ်င္ေသးတယ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီလား....."

"ေျပာ...."

"ျဖစ္ခ်င္တာတခုခုျဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆိုမင္းဘယ္ေနရာသြားၿပီးဘာေတြလုပ္ခ်င္လဲခုေခါင္းထဲေပၚလာတာသိထားခ်င္လို႔....."

စကားေတြအမ်ားႀကီးရင္ဘတ္နဲ႕အျပည့္ရွိေနပုံပဲထြက္ေတာ့က်မလာခဲ့ Jeonဟာသတၱိမရွိတာမဟုတ္ပဲဒီတိုငိးအဆိုးငယ္စိတ္ထဲ သူဘယ္ေနရာမွာရွိေနလဲဆိုတာပိုစိတ္ဝင္စားေနတာ.....။

ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာတာလြယ္ပါတယ္ တဖက္ကျပန္မခ်စ္ရင္ ဒီဆက္ဆံေရးကလမ္းဆုံးၿပီ.....လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ေတြနဲ႕ခ်ည္ခ်င္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႕ဒီပြဲကို အနိုင္ကစားခ်င္တာ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားထက္ Jeon JiMinဆီက ခ်စ္ေပးဆိုတဲ့Readyအေနထားေလးကိုရခ်င္ခဲ့တာ.....။

အခ်စ္ခံရဖို႔ထက္ ခ်စ္ေပးဖို႔ကိုပဲက်ေနာ္ကပိုအားသန္တာ.....Jeon JiMinဘယ်လောက်ဆ်ိုးဆိုး က်ေနာ့္အတြက္သူဆိုတာ ကမၻာေပၚကအေကာင္းဆုံးသယံဇာတ,တခုပါပဲ......။

ၿငိမ္သြားတယ္ေျဖစရာမရွိတာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး....မေျဖခ်င္တာလဲျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ က်ေနာ္ဆီကမလိုခ်င္တာမ်ိဴးလဲျဖစ္ေနနိုင္တာပဲေလ.....။

"မေျဖခ်င္လဲဘာမွမျဖစ္ဘူးေမ့လိုက္....."

"ငယ္႐ြယ္မႈ...."

ခပ္တိုးတိုးအေျဖေလးကိူေျဖလိုက္ခ်ိန္Jeonေခါင္းေလးေထာင္ကာ အဆိုးငယ္ကိုမွိုင္းျပျပေလးၾကည့္လာသည္.....။

"အန္ကယ္မဆုံးခင္အခ်ိန္ကိုလား......"

"ဟင့္အင္း....ငါJeonစံအိမ္ကိုေျခခ်ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ျပန္မရနိူင္မွန္းသိပါတယ္ ငါကနိူင္စားရတာႀကိဳက္လို႔ မင္းကိုငါအနိုင္က်ငိ့ဗိုလ္က်ခဲ့ရတဲ့အဲဒီအခ်ိန္ေတြကိုလြမ္းလို႔ ျဖစ္နိုင္ရင္တေခါက္ေလာက္ျပန္ေျပးၾကည့္ခ်င္တယ္....."

"အခုလဲဗိုလ္ပဲေလ ငါ့ကိုမနိုင္ရလို႔လား....."

"မတူခဲ့ဘူးေလ မင္းေက်ာျပင္ေပၚငါခုန္တက္ခ်င္တိူင္းခုန္တက္ရတာေတြက အဲအ႐ြယ္နဲ႕ပဲလိုက္ဖက္တာ....."

"ငါကေတာ့မင္းကိုတသက္လုံးထမ္းပိုးသြားဖို႔10ႏွစ္ေက်ာ္အ႐ြယ္ကတည္းက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြခိုင္ခဲ့တာ တျခားသူအေပၚသာမဆိုးနဲ႕ ငါတေယာက္ထဲအေပၚပဲ မငိးရဲ႕တင္စီးမႈေတြသြန္ေလာင္းခ်လိဳ႕ရတယ္ တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာသြားရေအာင္ ရန္သူေတြမွမဟုတ္တာJeon JiMinရဲ႕....."

"ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ငါ့အေနနဲ႕ကခံစားခ်က္ေတြကမတူညီေတာ့ဘူး ရႈပ္ေထြးလာတယ္....."

"ငါကအနာဂါတ္မွာပိုေကာင္းေပးမွာ ယုံ...."

လက္ေမာင္းႀကီးနဲ႕ဗိုက္ေပၚတင္ယုံမဟုတ္အတင္းဆြဲဖက္လိုက္ေတာ့ ေသးေသးေလးဟာေဆြ႕ခနဲပဲ.....။

"အဲေလာက္ဖက္ထားဖို႔မလိုဘူးထင္တယ္...."

"JiMinကေသးေသးေလး....."

"မင္းကႀကီးေနတာ....."

"မင္းကိုကာကြယ္ေပးဖို႔တမင္ႀကီးထားတာ အားကိုးလို႔ရတယ္......"

"ပလီပလာေတြ မႀကီးမငယ္နဲ႕....."

ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ေရာသိမ္းႀကဳံးခြကာ ျဖဴျဖဴေသးေသးေလးကို Jeonတေယာက္ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း.....။

"ဖယ္ဖယ္ မင္းတကိုယ္လုံးဖယ္စမ္း ငါဆိုဖာေပၚသြားအိပ္ေတာ့မယ္....."

"ဟင့္အင္း....တူတူအိပ္"

ခါးတဝက္ကေနဖက္ၿပီးအိပ္ေနတာမလို႔အဆိုးငယ္သည္လွဲအိပ္လိုက္လို႔လဲမရ ဒီတိုင္းငုတ္တုတ္နဲ႕ တိုးနေတဲ့ခေါင်းကြီးကိုလဲစိတ်ရှုပ်သလိုရှ်ိပေမဲ့တွန်းမထုတ်ချင်နေ.....။

"ဘယ္သူနဲ႕တူတူေသာက္လာတာလဲ...."

"တေယာက္ထဲ Noonaကေစာင့္ေပးတယ္....."

"ငါ့တုန္းကက် Clubမွာ မိန္းကေလးေတြနဲ႕ဆို....."

"မင္းကလြန္တယ္ေလ ေပါင္ေပၚတက္အိပ္ရဲေသး ငါကငါ့မန္ေနဂ်ာ ဘာအကန့္မွမရွိဘူးသူ႕တာဝန္သူ ငါ့ကိုေစာင့္ၾကည့္ေပးတာပဲရွိတာ မတူတဲ့အေၾကာင္းရာႏွစ္ခုကိုေရာမခ်နဲ႕...."

"အကန့္ေတြရွိလဲငါစိတ္မဝင္စားဘူး....."

"ငါနဲ႕ဘာလို႔လက္ထပ္ခဲ့လဲ....."

ရင္ဘတ္ေလးကိုမနာေအာင္ရိုက္ကာ Jeonကရႉးရႉးရွဲရွဲနဲ႕ေမးလိုက္သည္....။

"ခ်မ္းသာလို႔ေလ အေမြေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕မင္းကိုလက္ထပ္ယူတယ္ဆိုမွေတာ့ ငါမင္းအေမြေတြကိူမက္လို႔ေပါ့....."

"တျခားဟာေျဖေစခ်င္တာကို အဓိပ္ပါယ်မရှိ....."

"ငါနဲ႕လက္ထပ္ခဲ့တာေနာင္တရလား Jung Kook...."

အနက္ေရာင္ဆံပင္ေတြကိုအသာထိကာ အဆိုးငယ္ကေလးေလးနက္နက္ေမးခဲ့သည္.....။

"နည္းနည္း....."
"ဆိုဖာကက်ဥ္းေတာ့ေက်ာေတြနာတယ္ေလ ေနသားမက်ေသးလို႔ထင္တယ္....."

"တလွည့္စီအိပ္ေပးမယ္ မနာေအာင္...."

"ရတယ္ ပြတ္ေပးရင္သက္သာသြားမွာ မယုံရင္ပြတ္ေပးၾကည့္ပါလား....."

"မင္းတအားလူလည္က်တာပဲ....."

ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ေလးေျဖေတာ့အမူးသမားေလးကသေဘာက်စြာတခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ေခါင္းေတြဇြတ္ညိမ့္ေနသည္.....။

လူႀကီးေတြရဲ႕စီစဥ္မႈေအာက္က ေပါင္းစပ္မႈတခုပါပဲ....စိတ္ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ေလာကႀကီးကိုတေစာင္းတိုက္ရွင္သန္လာရင္း ထုံေပေနတဲ့ႏွလုံးသားဟာ အခ်စ္ကိုလဲအခ်စ္မွန္းမသိခဲ့ဘူး.....။

ေမတၱာဆိုတာလဲလုံလုံေလာက္ေလာက္ရရွိခဲ့တာဆိုလို႔ Jeonတေယာက္ထဲဆီက အလိုလိုက္မႈနဲ႕အေလွ်ာ့ေပးသမွ်ေတြ မျပတ္ရခဲ့တဲ့ေမတၱာေတြျဖစ္လို႔ ဒီအသက္ပိုင္းျခားေရာက္မွအထူးဆန္းႀကီးထလုပ္ဖို႔က် သူမကြၽမ္းက်င္ေန.....။

ရင္ႏွီးလြန္းသြားရင္လဲညီအကိုလိုပဲ....ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ငါဆိုးမယ္မင္းအလိုလိုက္....ငါ့သေဘာငါ့ဆႏၵ မင္းကငါ့တဦးဆိုင္နာမ္ဆိုတဲ့အတၱမ်ိဳးကိုေလာဘတက္ခ်င္တာ......။

မင္းတို႔ကဒီအဆငိ့ထိသြားလို႔ရတယ္လို႔ဘယ္တဦးတေယာက္ကမွျမႇောက္မေပးခဲ့ပဲ.... ရိုးစင္းတဲ့ႏွလုံးသားေတြက မသင္ျပလို႔မတတ္တာလို႔ေခါင္းစဥ္ခ်ခ်င္တာမ်ိဳး......။

ဝန္ခံတဲ့သူကရႈံးတာပဲလို႔ မ်ဥ္းၿပိဳင္ေတြရဲ႕သေဘာတရားအရ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြမွာ သူတို႔အလြဲႀကီးလြဲမွားခဲ့တာေတြ.....။

ရင္ခုန္ရတာေတြလဲတႀကိမ္တခါမကေတာ့ေသာအေရတြက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိလဲ သူတို႔အလြန္ကြၽံေတြနမ္းခဲ့ဖူးၿပီ....ခံစားခ်က္ေတြကိုမ်က္ကြယ္ျပဳၿပီးေနာက္ရက္ေတြမွာမသိသလိုေနခဲ့က်တာေတြဟာ တေလွ်ာက္လုံးသူတို႔ကိုအားမရခဲ့ရတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြပဲ.....။

ငါတို့အားလုံးသ်ိတယ် ကာယကံရွင္ေတြကိုယ္တိုင္သိေအာင္ျမင္ေအာင္က်သဴတို႔ေျခလွမ္းမဆက္က်ပဲ အၿမဲငါတို႔ကိုအသည္းတယားယားျဖစ္ေအာင္ ဇာတ္လမ္းအစဆုံးကိုလူလည္က်လာတာေတြက ရိုက္ဆုံးမခ်င္စရာပဲ......။

"အေမြေတြရရင္ ကြာရွင္းေပးရမလား...."

"ဖက္အိပ္႐ုံေလးပဲကိုဘာလို႔ကြာရွင္းဖို႔လဲ ထပ္ခါထပ္ခါဒါပဲ မင္းငါ့ကိုအားနာစိတ္မရွိဘူး....."

"မင္းပဲခါးနာတယ္ဆို...."

"ခါးနာ႐ုံပဲ ငါတခုလပ္မျဖစ္ေပးနိုင္ဘူး....."

"တခုလပ္ျဖစ္ပါ့မလားငါတို႔ကလူသိရွင္ၾကားမဂၤလာေဆာင္ထားတာမွမဟုတ္တာ ပါးနဲ႕မားပဲသိတာ မာမီေတာင္မသိတဲ့ကိစၥ....."

"ျဖစ္တယ္ ျဖစ္တယ္ လက္မွတ္မထိုးခင္ကစဥ္းစားပါလား သူမ်ားသားသမီးအၫႊန့္ခ်ိဳးၿပီးပစ္လို႔ရလား လူၾကားလို႔လဲမေကာင္းဘူး....."

"ငါမင္းအၫႊန့္ကိုဘယ္မွာခ်ိဳးလို႔လဲ...."

"ေနာက္ခါေျပာရဲေျပာၾကည့္ အစိမ္းလိုက္ဝါးစားပစ္မယ္......"

"မင္းမူးရင္ ဟာသေတြေျပာတတ္မွန္းမသိခဲ့ဘူးေန႕တိုင္းေသာက္ပါလား မင္းနဲ႕မပ်င္းရဘူး....."

အဆိုးငယ္သည္ ႏႈတ္ခမ္းကိူလက္နဲ႕အုပ္ကာ အူလွိုက္သံလွိုက္ရယ္ၿပီးေျပာေနသည္.....Happy virusေလးလို Jeonဟာဟန္မေဆာင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ရယ္ေမာေစခဲ့သည္......။

"ေန႕တိုင္းမူးရင္ မွားကုန္မွာေပါ့မျဖစ္ဘူး....."

"ဘယ္ေတြမွားမွာမလို႔လဲ....."

ခ်ိဳင္းေအာက္နားေၾကာင္ေလးလိုတိုးေဝွ႕ကုတ္ဖက္ေနရင္းမွ အဆိုးေလးက ေလသံေအးေအးနဲ႕ေကာက္ေမးလိုက္တဲ့အခါ Jeonက လူဆိုးေလးကိုေမာ့ၾကည့္လာသည္.....။

ခါးေသးေသးေလးကိုဖက္ထားရငိးမွ ေအာက္သို႔ဆြဲခ်လိဳက္တဲ့အခါ ထိုင္ေနတဲ့အဆိုးငယ္သည္အိပ္ယာေပၚလစ္ခနဲလဲက်ကာ Jeonရင္ခြင္ထဲေရာက္သြားၿပီး ႐ုတ္တရက္မို႔အသက္ေတာင္မရႉမိ ရင္ထဲထိတ္သြားသည္.....။

ျပဴးေၾကာင္ေနတဲ့အဆိုးေလးေပၚသို႔ Jeonရင္ခြင္ႀကီးအုပ္မိုးလိုက္ကာမွ အဆိုးေလးကလႈပ္လႈပ္ျခားျခားေတြျဖစ္လာခဲ့သည္.....။

"အစမ္းမွားၾကည့္မလား....."

ရယ္ထားလို႔မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေနတဲ့မ်က္လုံးေလးသည္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ဘာတုံ႕ျပန္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနပုံေလး မီးေရာင္ေအာက္က မွားခ်င္စရာက်ေနာ့္ေယာကၤ်ားလွလွေလးဟာ ၾကည့္ေလမူးေလ.....။

"ဖယ္....!"

"စကားနဲ႕မရွင္းျပတတ္ဘူး ဘယ္လိုအမွားလဲဆိုတာေတာ့သိတယ္ သိခ်င္ရင္လက္ေတြ႕မွားျပမယ္ ေန႕တိုင္းမဟုတ္ပဲတရက္ထဲလဲ မင္းကမွားခ်င္မွားသြားနိုင္တယ္....."

Jeonစကားေၾကာင့္ နီရဲသြားေသာပါးႏွစ္ဖက္.....အၾကည့္နဲ႕Flirtေနေသာစကားလုံးေတြဟာ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းကို10ဆတိုးသြားေစခဲ့သည္.....။

"မင္းအရမ္းမူးေနတယ္....."

"အင္း မူးေနတာ မူးရင္မွားလို႔ရတယ္ဆိုတာေရာသိလား....."

နားအနားထိတိုးကပ္ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ထြန့္ထြန့္လူးသြားတဲ့ကိုယ္ငယ္ေလးဟာ Jeonရင္ခြင္ေအာက္ေယာက္ယက္ေတြခတ္လို႔.......။

ျဖတ္ခနဲပါးဆီလာရိုက္ေသာ လက္ကေလးကိုJeonစီးဖမ္းကာ အိပ္ယာနဲ႕ဖိကပ္ထားလိုက္ၿပီး မ်က္ေစာင္းလွလွေလးကိုရီေဝေဝေလးျပန္ ၾကည့္ေနသည္......။

"မသိဘူး ငါ့ကိူဗလအားကိုးနဲ႕အနိုင္မက်င့္နဲ႕တရားစြဲၿပီး ေထာင္ခ်ပစ္မယ္......"

ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုတတိတိကိုက္ကာ မ်က္လႊာေလးခ်သြားေသာ ဟန္ပန္ေလးေတြဟာ....အျပာေရာင္လိပ္ျပာေလးေတြအခန္းထဲအျပည့္ပ်ံသန္းလာသလို အစိမ္းလိုက္ပဲဝါးစားခ်င္လာသလို စိတ္ခံစားခ်က္ေပါင္းေထာင္နဲ႕ေသာင္းနဲ႕ကို Jeon JiMinကျဖစ္ေပၚလာေစတယ္.....။

"ေသးေသးေလးကို မွားပါ့မလား....."

မ်က္လႊာခ်ထားတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ဆြဲယူကာ ပါးေလးကိုအုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ထြက္လာေသာ ဘဲႏႈတ္သီးေလးသည္လဲငုံထားလိုက္ခ်ငိစရာ......။

"ေနာက္ရက္ကစၿပီး မင္းနဲ႕တခန္းထဲအတူတူမေနဘူး...."

"ဒီတစ္ညပဲ ဖက္အိပ္မွာ....."

"အသက္ရႉလို႔မဝဘူး မင္းရင္ဘတ္ႀကီးက ေဝးေဝးသြား.....!!"

ဖက္႐ုံတင္မွမဟုတ္ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းနဲ့ပါပိပ်ိရိရိခွပြီး လက္ေတြနဲ႕ပါအတင္းခ်ဳပ္ထားတာ အဆိုးငယ္စိတ္ရႈပ္သြားပါ၏......။

"မသြားဘူး....!!"

"ပါးနဲ႕လွမ္းတိုင္မွာမင္းကို.....!!!"

"ဖက္အိပ္႐ုံပဲလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုလွမ္းဆူလိမ့္မယ္....."

ရင္ခြင္ထဲကအဆိုးငယ္ကအေမာ့Jeonကငုံ႕ၾကည့္အေျဖမွာ..... မီးကြၽမ္းသြားေသာမ်က္ႏွာေလးသည္ ေတာ္ေတာ္ေလးေဒါသထြက္သြားပုံရသည္.....။

"Jeon Jung Kook.....!!!"

"အားးး.....!!!!"

ရင္ဘတ္ႀကီးကိုသြားခြၽန္ခြၽန္ေတြနဲ႕ငုံ႕ကာ အဆိုးငယ္သည္မ်က္ရည္ေတြဝဲတဲ့အထိကိုက္ထားၿပီး Jeonကေအာ္သာေအာ္ေနၿပီး တြန္းလဲမတြန္း႐ုန္းလဲမ႐ုန္းပဲအံေတြႀကိတ္ကာ အသားထဲစိုက္ဝင္ေနတဲ့သြားေတြကို အလိုလိုက္ခဲ့သည္......။

"ရက္ရက္စက္စက္ Jeon JiMin....."

ရန္ျဖစ္သံေတြ ရိုက္ပုတ္ေနတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြ တျပန္တလွန္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့အခိုက္တန့္ေတြ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာပဲ အျပင္ေရာက္သြားရင္သာ Jeon Jung Kookနဲ႕Park JiMinဆိူၿပီးကမၻာႏွစ္ခုလိုမ်ိဳးျဖစ္ေပမဲ့ ဒီစံအိမ္ေလးထဲေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တစ္ကမၻာတည္ထားခဲ့တာပဲ.....။

"ေပါက္ကရေတြမေျပာနဲ႕ ငါမိန္းမ,မဟုတ္ဘူး.....!"

"ငါ့အတြက္ဆိုေယာကၤ်ားေလးလဲမဟုတ္ဘူး.....!!"

"ေယာကၤ်ား ေယာကၤ်ားပါဆိုေျပာေလကဲေလ....."

ေျခေထာက္ေတြနဲ႕မိရာကန္ေၾကာက္ကာ ထုရိုက္ခံရတဲ့ရင္ဘတ္ေတြဟာ အထဲကကလီစာေတြအေကာင္းတိုင္းက်န္ေတာ့မည္မထင္.......။

"ဒီတိုင္း Jeon JiMinပဲ...."

"မလုပ္ဘူးJeon JiMin ငါကဒယ္ဒီသား မင္းရဲ႕သားမွမဟုတ္တာ.....!!"

"ဒီေန႕ကစၿပီး ေမြးစားလိုက္မယ္ ငါ့ကေလးေလးျဖစ္သြားၿပီ Jeon JiMinေလး....."

ဆံပင္ျပာျပာေလးေတြကိုပြတ္ကာ ကေလးေခ်ာ့ျမဴေနသလိုJeonသည္ ဘယ္ေလာက္ထုထု ရိုက္ရိုက္နာက်င္မႈကိူမသိသလို ေသြးသားနဲ႕တည္ေဆာက္ထားတဲ့သက္ရွိမဟုတ္သလို နည္းနည္းေလးမွမမႈပဲ စရင္းေနာက္ရင္းစိတ္ေလးေတြ႐ႊင္ေနသည္.....။

"႐ူးေနတာလား မင္းမေသာက္စဖူးအရက္ေတြေသာက္ၿပီး ဦးႏွောက္ေတြလြတ္ကုန္တာလား Jeon Jung Kookရဲ႕.....!"

"ငါ႐ူးေနတာကၾကာၿပီ လူဆိုးရဲ႕....."

"ငါပူေနၿပီငါ့ကိုလြတ္ေပးေတာ့....."

"ပူေနရင္မႈတ္ေပးမယ္....."

ဆံပင္ျပာျပာေလးနားကို တိုးကာႏႈတ္ခမ္းေလးေထာ္ၿပီးေလေတြတဖူးဖူးမႈတ္ေပးေနေသာJeonသည္ မနက္ေရာက္လို႔ဒီအျဖစ္ပ်က္ေတြကိုသာတခ်က္မက်န္အကုန္မွတ္မိရင္ေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ျဖတ္ အေမရိကားကိုလစ္ေျပးေတာ့မလားမေတြးဆတတ္ပါ.....။

"မင္းဆီကအရက္ေစာ္နံတယ္....."

"မင္းမႀကိဳက္တာက်လိဳ႕ ႂကြက္တြင္းကမ်ားႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္နဲ႕....."

"ေသာက္ရတာပဲႀကိဳက္တာ သူမ်ားဆီကအနံ႕မခံနိုင္ဘူး....."

"ေနာက္မေသာက္ေတာ့ဘူး စကားေတြအမ်ားႀကီးလဲေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ အိပ္ရေအာင္မ်က္လုံးမွိတ္....."

လက္ဝါးေလးနဲ႕အဆိုးငယ္မ်က္လုံးေလးေတြကိုပိတ္ခိုင္းကာ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္အေနထားမဟုတ္တဲ့ ႏုႏုယြယြေလးဖက္ကာ Jeonအသက္ရႉေတြမွန္သြားသည္......။

တေယာက္ကအရမ္းမဆိုးေတာ့တာဟာ တေယာက္ကအမ်ားႀကီးအေလွ်ာ့ေပးခဲ့ၿပီးၿပီမလို႔.....အခိုက္တန့္ေပါင္းစုံဟာ နည္းနည္းေတာ့လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ေလးေတြရွိေပမဲ့ သူတို႔စာမ်က္ႏွာေလးေတြတိုင္းဟာ အဓိပ္ပါယ်တမျိုးတည်းနဲ့ အမွတ္တရေပါင္းစုံေတြပဲရယ္......။

<ခ်စ္ပုံခ်စ္နည္းေတြမမွန္ကန္တဲ့အခါ မေမွ်ာ္လင့္ပဲနစ္နာမႈေတြႀကဳံေတြ႕တတ္တယ္>

/အၾကာႀကီးပစ္ထားမိတယ္ထင္တယ္ ေစာင့္ေနေပးက်ေသးတယ္မလား🤍/