နေ့လည်11နာရီ ထယ်သည် မှန်ရှေ့တွင် နှုတ်ခမ်းက သွေ့စို့နေတဲ့ ဒဏ်ရာကို ပလာစတာ သေးသေးလေးတခုနဲ့ လုံအောင်ကပ်လိုက်သည်......။

ခေါင်းတခုလုံး အရိုက်ခံထားရသလို ကိုက်ခဲနေသည်....ညက Club ထဲရောက်သွားပြီး ဘယ်သူနဲ့ရန်ဖြစ်ခဲ့လဲ ထယ်မမှတ်မိ အိမ်ကိုဘယ်လိုပြန်ရောက်လာမှန်းတောင် ထယ်မသိတာကြောင့် ပိုခေါင်းခဲရသည်......။

Hyungမဟုတ်ရင် JKပေါ့ ကျနော့်ဘဝမှာ ရှိသည့် သက်ရှိနှစ်ဦး.....။

ထယ်သည် အဖြူအပေါ် အမဲရောင် အဆက်ပြောက်တွေအလှဖော်ထားတဲ့ Shirtအကျီနဲ့ အည်ိုရောင် ဘောင်းဘီခပ်ပွပွကို ဝတ်ကာ Jeonနဲ့ သွားတွေ့ရန်ပြင်နေသည်.....။

ညက ဘာတွေဖြစ်လာလဲ Hyung သိရငိရော ဘာဖြစ်ဖြစ်လေ Hyungဘက်ကမှ အလေးနက်မထားရင် ကျနော်ကလဲ ကိစ္စတိုင်းကို အထူးလေးနက်မပေးနိူင်ပါ.....။

Kim Tae Hyungတို့က ညီအကိုဆိုသော်ငြား မာနကြီးပါသည်......။

ထယ်သည် ခြောက်ခါစဆံပင်လိမ်လိမ်လေးတွေကို အရှေ့သို့ ဝဲခါချပြီးနောက် Maskတခုယူကာ မေးတွင်ချိတ်ထားလိုက်သည်......။

ဒဏ်ရာနဲ့မှ လူက ပိုမိုက်နေသလိုပဲ... Kim Tae Hyungတို့လဲ ပစ်စလက်ခတ် ပစ်ချောနေရတာ နည်းတဲ့ကုသိုလ်တွေလား ဘုရားပေးတဲ့ဆုတွေ မတောငိးပဲပြည့်လာတဲ့ ချောမောခြင်းတွေ.....။

ခေါင်းအစ ခြေအဆုံးတချက်ကြည့်ပြီးနောက် အများကြီးစိတ်တိုင်းကျသွားပြီမို့ အဖြူရောင် ကွင်းထိုးဖိနပ်လေးကို ရွေးထုတ်ကာ စီးလိုက်သည် ခြေအိတ်တော့မဝတ်ဖြစ်.....။
ထယ်က လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲနေရတာ ကြိုက်တယ်....။

အိပ်ယာဘေးစင်ပေါ် စနစ်တကျ ချထားပေတဲ့ ဖုန်းနဲ့ကားသော့လေးကြောင့် ထယ်တွေခနဲ.....။

ပစ္စည်းတွေ စည်းစနစ် ကျကျနန ရှိတာတွေ့ရရင် နှစ်ယောက်မရှိတဲ့ Jin Hyung မျက်နှာတခုသာ အတွေးထဲ ပေါ်လာတတ်သည်......။

"Hyungများလား....."

အတွေးများမနေတော့ပဲ ကောက်ယူကာ အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်.....။
​ခြေအိတ်လွတ်နေတဲ့ ခြေဖဝါးနုနုလေးတွေသည် Kimအိမ်တော်ရဲ့ လှေကားတွေအတိုင်း ပြေးဆင်းလာပြီး ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေတဲ့Jin Hyungကိုမြင်လိုက်ချိန် ထယ့်​ခြေလှမ်းတွေ အရှိန်လျှော့သွားသည်......။

ဒီအချိန်ထိ Hyung Company မသွားသေးတာက သိပ်ကိုထူးခြားဖြစ်စဥ် ဖြစ်ရပ်တခုထက်ပင် ပိုစိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းပါသည်......။
ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်ကာ Labtopတလုံးနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေသော Hyungကို....ကိုယ်တိုင်ကလဲ စိတ်ဆိုးအော်ဟစ်ခဲ့သူဖြစ်လို့ ထယ်ရှောင်ဖို့သာ တွေးလိုက်သည်......။

ထယ်သည် Jin Hyungကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ ကျော်သွားမည်အလုပ်......။

"ဘယ်လဲ ယောင်း....."

Hyung အသံသည် အနိမ့်သံဆိုပေမဲ့ အဲဒီအသံအသွားအလာထဲ မကျေနပ်မှုတွေ ရောယှက်ပျော်ဝင်နေမှန်း အသက်20လုံးလုံး Jin Hyung ကျမ်းကျေခဲ့တော့ တန်းသိရသည်......။

"Jung Kook ဆီ....."

"Hyung စကားပြောဖို့ ထိုင်စောင့်​နေတာ...."

"နောက်မှ ပြောလေ အရေးမကြီးဘူးမလား...."

"Kim Tae Hyung.....!"

ထယ်သည် နေရာမှာပဲ ရပ်ကာ Jin Hyungအား မျက်မှုန်ကုတ်ကာ ကြည့်လိုက်သည်......။
မနေ့ကကျတော့ဖြင့် Hyung မအားဘူးလေး ဘာလေးနဲ့ ဆူချင်ငေါက်ချင် ချက်ချင်းထအားတတ်သော Hyung.....။

"အဲမျက်နှာက ဒဏ်ရာအကြောင်း အခုငါ့ကို လာရှင်းပြ...."

"မသိဘူး ကလပ်ထဲ ကျနော်လို လေလွှင့်နေတဲ့ သူတယောက်နဲ့ တိုက်မိပြီး ပြသနာစတာနေမှာပေါ့ ကျနော်တောင်မသိလို့ ခုပဲJung Kookကို သွားမေးမလို့....."

ထယ်ပုံစံသည် စကားနားမထောင်ချင်တဲ့ ကလေးလို ပေကပ်ကပ်.....။
ထယ်သည် သိပ်လိမ်မာသည် တချိန်တည်းမှာ သိပ်ဆိုးကာ အလိုလိုက်မှ ကြိုက်တတ်သည့် ကလေး.....။
မနေ့ကကိစ္စ အစာမကြေသေးတဲ့ ထယ်က Jin Hyung ဒေါသတချို့ကို အနည်းငယ် တူးဆွနေပြန်သည်......။

"အဲဒါဘယ်ကောင်လဲ Kim Tae Hyung....."

Jin Hyungသည် နေရာမှ ထလာကာ ထယ့်အား မျက်လုံးနီရဲရဲတွေနဲ့ မေးလိုက်သည်......။

"မသိပါဘူးလို့ ပြောပြီးပြီ Hyung ဘာတွေ ပုံကြီးလာချဲ့နေတာလဲ ကျနော်အကောင်းကြီး အလတ်ကြီး ဒီဒဏ်ရာလေးနဲ့ ဘာဖြစ်ရမှာလဲ....."

"Kim Tae Hyung......!"

"ဘာလဲ......"

အိမ်လည်ခေါ်တွင် Jin Hyung အော်လိုက်သော အသံသည် Kim အိမ်တော်တခုလုံး အမိုးပွင့်ထွက်မတတ် ဟိန်းခနဲ......။
အနားဝဲနေတဲ့ Tanပင် လန့်ကာ ပြေးထွက်သွားသည်......။

"ငါဘယ်လောက်ထိ တန်ဖိုးထား ပြုစုခဲ့ရတဲ့ အစိတ်ပိုင်းတွေ ထင်လဲ...."
"ဆံပင်တချောင်းတောင် ကျွတ်မကျကျန်ခဲ့အောင် ငါသေချာ နှစ်20လုံးလုံး ထိန်းသိမ်းလာခဲ့တာ....ကလပ်ထဲ မူးပြီး အထိုးခံရဖို့ မဟုတ်ဘူး...."

"အမေမရှိလို့ အားမငယ်ရအောင် အဖေမရှိတော့လို့ မျက်နှာမငယ်ရအောင် ငါဘဝတခုလုံး နှစ်မြှုပ်ပြီး ပျိုးထောင်လာရတာ Kim Tae Hyungရ......"

"ဒီလောက်ဒဏ်ရာမပြောနဲ့ လေကြမ်းကြမ်း ဖြတ်တိုက်သွားရင်တောင် ငါက သည်းမခံတတ်တဲ့ ကောင်......"

.Hyung သိပ်တန်ဖိုးထားရင် ကျနော်ကို ကလပ်ထဲ ရောက်ရောက်သွားအောင် တွန်းမထုတ်မိစေနဲ့လေ...."

"ငါစေတနာကို နားမလည်သရွေ့ငါ့အလုပ်ကို မလေ့လာသရွေ့ မင်း ငါကိုအပြစ်မြင်နေမှာပဲ...."

"ငယ်သေးတယ်လေဗျာ.....စီးပွားရေးတွေ မလုပ်ချင်သေးဘူး တက္ကသိုလ်လေးတက် ရီးစားဘာညာထား ဘဝကို ဇိမ်ကျချင်သေးတာ......"

ထယ်သည် ပြောပြီးတာနဲ့ လှည့်ထွက်သွားသည်......။

"အဲဒဏ်ရာ ပျောက်အောင်ကု နောက်တပတ်တွက် Brandတခုရိုက်ဖို့ရှိတယ် Kim Tae Hyung....."

Kim ညီအကိုတွေ သိပ်တည့်ကျသည်....။

ထယ်သည် နောက်ပြန်မကြည့် လက်တချက် ထောင်ပြကာ ကားထဲဝင်သွားသည်.....။

Club ထဲက တရားခံလေးကို ခြေရာခံနေတဲ့ MD.Kim သည် ဧည့်ခန်းထဲ နာရီပေါင်းများစွာ.....။
Kimက ကြွေရုပ်လေး.....။
Kimက ထိရင် ပဲ့ကြွေသွားမဲ့ ဖြစ်တည်မှုလေး.....။
Kimက Kimရဲ့ နှလုံးသားလေး.....။
Kimကိုထိရင် Kimကအရင်နာတတ်သည်.....။
မရှ်ိမဲ့ရှိမဲ့ သက်ရှိလှလှလေးမလို့ ပန်းပျိုးသူလို နှလုံးသားနဲ့ လမင်းလေးဟာ တာဝန်ကျေပေးမဲ့ မေတ္တာလက်လေးတွေနဲ့ ယုယုယယ.....။

.............,

တက္ကသိုလ်ကျောင်းတော်ရဲ့ Main လမ်းမဘေးက သစ်ပင်အကြီးကြီးအောက်တွင် ဆဲဆိုသံတွေ အော်ဟစ်သံတွေ စုံလင်စွာ ကျောင်းရဲ့ ဆည်းလည်း လေးတွေ စုကာ Gameနှိပ်နေကျသညိ......။

.Min Yoongiဘာလုပ်နေတာလဲ လာလေ....."
"အာ...လာကူပါဆို Seok......"
"Arr....Shi*t!"

Rainနဲ့ Markက တဖက်.....Seok JiMinနဲ့ Yoongiကတဖက် ဆော့နေကျသော ပွဲသည် သစ်ပင်အိုကြီးအောက် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်......။

နှစ်ဝက် စာမေးပွဲနီးပြီဖြစ်လို့ စာကြိုးစားနေကျသော.တချို့ကျောင်းသားတွေသည် ခုံတန်းတွေမှာတချို့ မြက်ခင်းစိမ်းတွေပေါ်မှာ တချို့ တစုတစုစာလုပ်နေကျသော်လည်း JiMinတို့အုပ်စုကတော့ ဖုန်းထဲက Gameကိုသာ အသည်းသန်ဆော့​နေ ကျသည်......။

နှစ်ဝက်စာမေးပွဲအတွက် အသင့်ပြင်နေသော ကျောင်းသားတွေရယ် နှစ်ကုန်စာမေးပွဲ မဟုတ်သေးတာမို့ စာအုပ်မလှန်ဖြစ်သေးတဲ့ Seokတို့ အုပ်စုရယ် တက္ကသိုလ်နဲ့JiMinတို့သည် တသီးတသန့်......။

"လာခဲ့ လာခဲ့ Seok.....!"
"Mark မညစ်နဲ့နော်...."

"ရှုံးခါနီး သွေးကြောင်မနေနဲ့ JiMin ဒီပွဲက မင်းစိန်ခေါ်ထားတာ...."
"သုံးယောက် တယောက်ကြီးကိုကွာ မစားနဲ့JiMin....."

"MinYoongiကို ငါတို့ဘက် ဘာလို့ခေါ်ထားမိပါလိမ့် သေရော.....!"

"ငါကျွမ်းပါတယ် ပြောမိလို့လား....."

"အသုံးမကျမှန်းတော့ မသိခဲ့ဘူးလေ...."

"မရှုံးသေးပါဘူး ပါးစပ်ပိတ်.....!"

"Rain...."

.ချီးလိုပဲ နိုင်ခါနီး သောက်ပေါက်ကရတွေ လုပ်မလာနဲ့....."

အဖွဲ့ထဲတွင် Markနဲ့JiMin ဆဲသံတွေသည် အဆိုးဆုံး.....သစ်ပင်ရိပ်ကြီးတွင် စာပေမှ ကျောင်းသားတချို့ စာလာလုပ်နေကျပြီး မကြာ ပြန်ထသွားကျသည်....JiMinတို့ အုပ်စုဒဏ် ကြာကြာမခံနိုင်ကျ.....။
ဘယ်သူမှလဲ ရဲရဲမကြည့်ရဲသလို ဘယ်သူမှလဲ အကောငိးဆိုး မဝေဖန်ရဲကျ ဆံပင်နီနီလေးကိုဆို လူတွေပိုရှိန်ကာ အကြောတင်းလေးကို ကြိတ်ပြီးလဲ သဘောတွေ ကျရ အားတွေကျရနဲ့ တက္ကသိုလ်က မိန်းကလေး ယောကျ်ားလေးပါမကျန် ဆံပင်နီနီလေးဆီမှာ အရည်ပျော်ရသည်......။

သိသိသာသာ တက္ကသိုလ်မှာ ဆဲနေရင်တောင် ချစ်လို့ရနေသေးတာ ဆံပင်နီနီလေး တယောက်ထဲသာရှိသည်......။

ရဲရဲချစ်လို့ မရတဲ့ဂျစ်ကန်ကန်လေး မာနကြီးတာမျိုး မဟုတ်ပေမဲ့ လူဆိုးလေးက လူတိုင်းအပေါ် အနည်းငယ် မောက်မာပြသည်.....လည်ပင်းဖက်ပေါင်းတဲ့ Seokတို့ အုပ်စုကလွဲရင် JiMin ဘယ်သူ့ကိုမှ တူတူတန်တန်မကြည့်ပေးခဲ့......"

တက္ကသိုလ်ဝန်းကြီးသည် အရောင်စုံကျောင်းသားတွေနဲ့ Versionမျိုးစုံ တွေ့မြင်နေရသော လူငယ်ဘဝရဲ့ ပျော်ရွင်မှုတွေ ရှိနေနိုင်သော နေရာ......။

............

ထယ်နဲ့ Jeonသည် ကားကိုယ်စီနဲ့ နေ့လည်ဘက်ကြီး ကျောင်းသို့ ရောက်လာကျသည်......။

Jeon Entတွင် ပွဲဦးထွက် Trailerရဲ့ ရလဒ်အား မန်နေဂျာအစ်မနဲ့ ဆွေးနွေးနေစဥ် ထယ့်ဖုန်းဝင်လာကာ ကျောင်းသို့ ချက်ချင်းလာပေးရန် ရာဇသံပေးလာခဲ့သည်......။

မလာရင် ခုည Clubထပ်သွားမယ်လို့ ချိန်းခြောက်ကာ Modelကောင်လေးက ဒုက္ခရှာလာသည်......။

လုပ်လက်စတွေ ပစ်ချကာ အရေးကြီးအတန်းရှိလို့ပါဟု မန်နေဂျာကို လှည့်ပတ်ရင်း Jeon ကျောင်းရောက်ခဲ့ရသည်......။

ကားပေါ်က ဆင်းတာနဲ့ တွေ့လိုက်ရတဲ့ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ထယ့်ပုံစံသည် မနေ့ညက ကလပ်ထဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွထိုးခံခဲ့ရတယ်ပြောရင် ပေါက်ကွဲအုံးမည်.....။

"Congratulations JK....."

ထယ်က ဘောင်းဘီအညိုရောင်လေးထဲ လက်တဖက်နှ်ိုက်ကာ ကျန်လက်တဖက်က Jeonဆီ ကမ်းပေးလိုက်သည်......။

Jeonသည် ရှည်သွယ်သွယ် ထယ်လက်ဖျားလေးတွေကို ဖျတ်ခနဲ ရိုက်ကာ ခရမ်းရောင် နေကာမျက်မှန်အား တပ်လိုက်ပြီး ကျောငိးတော်ကြီးသို့ ဝင်လာခဲ့သည်......။

"ဘာအတွက်......"

"တလမ်းလုံး မင်းရဲ့Trailer ပိုစတာတွေကြီးပဲလေ ပြီးတော့ အင်တာနက်ပေါ်မှာရောပဲ မင်း နှလုံးသားတွေ အများကြီးကို လှုပ်ခါနိုင်ခဲ့တာပဲ....."

"ချီကျူးပေးလို့ ကျေးဇူးတင်မယ်မထင်နဲ့ ထယ်... ညက မင်းကြောင့် ငါဒုက္ခတွေ အများကြီး ရောက်ရတယ်......"

"အေး ငါလဲ အဲအကြောင်းသိချင်နေတာ....."

ထယ်သည် Jeon ပခုံးတွေအား ခပ်ကျစ်ကျစ်လှမ်းဖက်ကာ ဆံပင်လိမ်လိမ်တွေကြားက အနည်းငယ်မြင်နေရသော ထယ်မျက်လုံးလှလှလေးတွေနဲ့ လူအေးကြီး Jeonအား စိုက်ကြည့်လာသည်......။

"အင်း....."

"ညက ငါ့ကိုထိုးတာ ဘယ်ကောင်လဲ....."

Jeonမျက်လုံးတွေသည် မျက်လုံးလှလှလေးတွေကိုချက်ချင်း ရှောင်ဖယိရင်း တောင်မြှောက်ပြေးကပ်ကာ လှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ်......။

"ဟင် မေးတာ​ဖြေအုံးလေ....."

"ငါဘယ်လိုသိမှာပဲ.... ကလပ်မှာ ဒီလိုပဲ ငမူးငကြောင် တကောင်ပဲ မင်းနဲ့ပြသနာတက်ပြီး ထိုးလိုက်တာ....."
"ခံရတာ နည်းသေး သူများ ပိုင်နက်ထဲ တယောက်ထဲ ဘာသွားလုပ်မှန်းမှ မသိတာ....."

Jeonသည် ပါးစပ်ကသာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြေလိုက်ရပေမဲ့ စိတ်ထဲတွင် လေးလေးပင်ပင်.....။
အရင်းနှီးဆုံးနဲ့အရေးကြီးဆုံး ကြားမတော်တဆ ပြသနာတွေကြောင့် မျက်နှာမပျက်ချင်......။
Hyungသိလို့လဲ မရ ထယ်ကိုလဲ ပေးမသိချငိတာကြောင့် ပထမဆုံးအနေနဲ့ Jeon ထယ်ကို လိမ်လိုက်မိသည်......။

"မင်းက ကူမချဘူးလား......"

"မေမေက ရန်ဖြစ်တာ မကြိုက်ဘူး ရန်မဖြစ်ဖို့ သင်ထားတယ်....."

"မင်းအမေကလဲ မင်းကိုကျ ပုံစံခွက်ထဲ ချထားပြီး JiMinကိုကျ လက်ညှိုးညွှန်ရာရေဖြစ်ပေးလိုက် စိတ်ကြိုက်ဆိုးသွမ်းဖို့ လမ်းတွေကို ငွေခင်းပေးလိုက်နဲ့ကို Jeon မင်းစိတ်ထဲ နည်းနည်းမှ တမျိုးမဖြစ်ဘူးလား....."

Jeon ရဲ့ ကျောအိုးအိတ်ခပ်လျော့လျော့လေးသည် ထယ်လက်တံ အရှည်ကြီးတွေနဲ့ သိုင်းဖက်တဲ့အခါ လက်ရင်းနားထိ လျော့ကျလာသည်......။

လျော့ကျနေတဲ့ ကျောအိုးအိတ်အား အနည်းငယ်ဆွဲတင်ကာ ထယ်အား မျက်မှုန်ကျုတ်ကာ တချက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် Jeonအကြည့်တွေဟာ ကျောင်းကော်ရစ်တာ ကိုသာ ဦးတည်ပြန်သည်......။

JiMinနဲ့ ပတ်သက်တာ တခုခုမေးလိုက်ရင် အသံတိတ်သွားတတ်တဲ့Jeonဟာ ဖြေစရာအဖြေမရှိလို့တော့ မဟုတ်ခဲ့....ထယ်က Jeonကိုသာ သိသည် Jeon မိသားစုနဲ့ ပတ်သက်တာ ဘာတခုမှမသိ ထယ်သိပ်လဲ မေးလေ့မရှိ သိစရာလဲ မလိုဘူးဟု သတ်မှတ်ထားပုံရသည်.....။

အဲဒါကြောင့် JiMin အကြောင်းကိုလဲ ထယ်လုံးဝမသ်ိ Jeonနဲ့JiMinရဲ့ ပတ်သက်မှုကို တခါမှ အထူးဆန်း မေးခွန်းမထုတ်ခဲ့သလို ဒီအတိုင်း JiMinဟုသာ သပ်သပ်သိထားခဲ့သည်......။

ထယ်လို ဒုက္ခဆိုတာမသိတဲ့ ဘဝရဲ့ ရိုက်ခတ်မှုတွေ တခုမှမရှိတဲ့ သူကို ဆိုးသွားရတဲ့ အကြောင်းရင်း​တွေ ရှိကြောင်းလဲ ရှင်းပြမနေချင်တော့......။

"မေမေ လုပ်မပေးရင် ဘယ်သူလုပ်ပေးမှာလဲသူ့မှာ မေ​မေပဲရှိတာ"

"သူ့အမေကရော....."

"တော်တော့ ထယ် ဒီနေ့ တွေ့ဖို့ခေါ်တာ JiMinအကြောင်း မေးရအောင်လား....."

"မဟုတ်ဘူး မင်းကို မုန့်လိုက်ကျွေးခိုင်းမလို့....."

"ကန်တင်းမှာလား....."

"မဟုတ်ဘူး အပြင်မှာသပ်သပ်... အတန်းတက်ပြီးရင် လိုက်ကျွေး...."

"ငါက ဘာကိစ္စ ကျွေးရမှာလဲ..... ညက အရူးလို ကလပ်လိုက်ခေါ်ရတာ ကျွေးမဲ့ကျွေး မင်းကျွေးရမှာမဟုတ်ဘူးလား....."

"လုပ်ပါမင်း ဒီလောက်နာမည်ကြီးသွားတဲ့ဟာ ​နောက်ဆို မင်းနဲ့ မုန့်တူတူစားဖို့မပြောနဲ့တွေ့ရဖို့ကို တော်တော်ခက်မှာ....."

ထယ်သည် Jeon ကျောပိုးအိတ်အနက်ရောင်လေးကို လှုပ်ရမ်းကာ မုန့်စားရဖို့အရေး ဒို့အရေး လုပ်နေသည်....။

"မကျွေးနိုင်ဘူး....ငါမအားဘူး"

"သေချာလား....."

Jeonက သူဌေးသားလေးဆိုပေမဲ့ ငယ်ကတည်းက အနည်းငယ်ကပ်စေးကုတ်ကာ အသုံးစွဲ သိပ်စနစ်ကျတဲ့သူ မုန့်ကျွေးရင် ထယ်ရှင်းရတာက ပိုများခဲ့သည်......။

"သေချာတယ်....."

ထယ်သည် Jeonရဲ့ ယားတတ်တဲ့အကျင့်ကိုကောင်းကောင်း သိနေကာ ယားမယ်ထင်တဲ့နေရာတွေကို လိုက်ထိုးလိုက်သည်......။

ကျောင်းကော်ရစ်တာတွင် နှစ်ယောက်ထဲ တကမ္ဘာလို Modelတယောက်ရဲ့ အရှိန်ဝါတွေ ခွာချကာ ဆယ်ကျော်သက်ဘဝတွေတုန်းကလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ထယ် ဆော့နေခဲ့သည်.....။

"ထယ်......လမ်းကြီးမှာ"

Jeonသည် အထိမခံနိုင်တဲ့ ​နေရာတွေကို လာထိခံလိုက်ရတာကြောင့် ထယ့်အား စာအုပ်အချို့ပါသော ကျောပိုးအိတ်အနက်ရောင်လေးနဲ့ လိုက်ရိုက်တော့ ပြန်ပြေးရသူကထယ်ဖြစ်သွားသည်...။

"ကပ်စေးကောင် လိုက်ကျွေးမှာလားလို့။

ရယ်သံတွေ တလွင့်တလွင့်နဲ့ တက္ကသိုလ်လမ်းတွေပေါ် နိုင်ငံကြယ်ပွင့်လေးတွေ ဖြစ်လာမဲ့ 21ရာစုက ခပ်ချောချော ကောင်လေးနှစ်ဥိီးရဲ့ ပုံရိပ်တွေကို အပင်အိုကြီးအောက်က Gameသရဲလေး လှမ်းမြင်သွားသည်......။

"သတ်လေကွာ.....JiMin!!"

"JiMin သတ်လိုက်တော့ ဘာလုပ်နေတာလဲ.....!"
"F**k.....!!"

"ယေး.....Markကွ"

"JiMin ငါတို့ရှုံးပြီလေ....."

Seokသည် ဖုန်းထဲက Game Finalပြသွားတဲ့အခါ ဖုန်းကို ပစ်ချကာ နိုင်ခါနီးစဲစဲကြီး ဘာမှမလုပ်ပဲ ရပ်နေသော JiMinအား လည်ပင်းညှစ်ပစ်မည်ဟု တွေးကာ JiMinကိုမော့ကြည့်လိုက်သည်......။

JiMinသည် ဖုန်းအား လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားကာ ပြိုင်ပွဲမှာမရှိနေသော မျက်လုံးတွေ......။
Seokနားမလည်သော အကြည့်တွေ ဝမ်းနည်းရိပ်လား ဒေါသရိပ်လား မသဲကွဲပါပဲ ယှက်သမ်းနေသော ပဟေဠိဆန်ဆန် အကြည့်တွေက အဝေးတနေရာကို ငေးလျှက်......။

JiMinငေးနေသော နေရာအား Seokအပါဝင် တအုပ်စုလုံး လိုက်ကြည့်မိတဲ့အခါ ကော်ရစ်တာတွင် ရယ်ရယ်မောမော ဆော့ပြေးနေတဲ့ လူနှစ်ယောက်......။
ဝတ်ပုံစားပုံကနေ အဆင့်တန်းခွဲခြားကြည့်ရရင် Top သူဌေးသားတွေ ဖြစ်ဖို့များသည်......။

Seokက Jeonမှန်း ချက်ချင်းသိလိုက်ပေမဲ့ Yoongiအပါဝင် ကျန်နှစ်ယောက်ကတော့ ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိခဲ့ပါ.....။

"JiMin......!"

Seokသည် JiMinမျက်နှာရှေ့တည့်တည့်သို့ လက်ဖျောက်တချကိတီးကာ JiMinအား သတိကပ်စေလိုက်သည်......။

"ဘာလဲ......!!"

JiMinသည် ငေးနေရမှ သတိပြန်ရလာကာ ဝိုင်းကြည့်နေကျသော Seokတို့ အကြည့်တွေကို မသိသလိုနေလိုက်ကာ ရှုံးသွားသော Gameဆီမှ ထွက်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို ပိတ်ပစ်လိုက်သည်......။

JiMinရဲ့ အာရုံတွေသည် Seokတို့ဆီရှိမနေသေး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပျော်ပါးနေသော ပျော်ရွှင်နေကျသော လွပ်လပ်နေကျသော ပုံရိပ်လေးနှစ်ခုဆီ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်.....။

"နိုင်ခါနီးကြီးကို ဘာသောက်ချိုးလဲ JiMin မင်းလူမင်း Jကိုက်ချင်လဲ အိမ်ရောက်မှကိုက် ငါ့ကိုခွေးဖြစ်အောင်မလုပ်နဲ့......"

"Game ရှုံးတာ အဲလောက်ထိ ဆန်းကြယ်နေလို့လား ရှုံး ရှုံး...!!"

"မင်းကြောင့်မလို့ ဒီစကားပြောထွက်တာမလား ငါဟုတ်ရင်ဟုတ် မဟုတ်ရင် Yoongi ဖြစ်ကြည့်ပါလား ရုပ်နဲ့မှ မလိုက် သေအောင် ဆဲမဲ့ကောင်.....!"

"ပတ်ဝနိးကျင်က မသန့်ဘူး အဲဒါကြောင့်ရှုံးတာ မျက်စိထဲ ပေါ်ပေါ်လာရင် ကန့်လန့်တွေကြီးပဲ တက္ကသိုလ်တွေဝမ်းသာအားရတက်ကျတာ အဲလို စည်းကမ်းပျက်ချင်ကျလို့ဆိုတာ ခုမှသဘောပေါက်တော့တယ်......"

"Park JiMinက Gameရှုံးလို့ ဒေါသထွက်တာ မဟုတ်ဘူးဟေ့ သူ့လူ သူများနဲ့သာယာနေလို့ နင်နေတာ ဒီကောင်....!"

"HoSeok!!!!"

"မဟုတ်လို့လား မှန်တာပြောရင် လူတွေ သိပ်နာတတ်တာပဲဟာ JungHoSeokကလဲ ဒဲ့ပဲချတတ်တော့ နာသွားလဲ ဂရုမစိုက်ဘူး....."

"JiMin မင်း အဲလိုလား....."

Rainရဲ့ အမေးမှာ JiMinမျက်နှာ တခုလုံး ရဲပတောင်းခတ်သွားပြီး လက်ထဲက ဖုန်းနဲ့ Rainရဲ မျက်နှာတည့်တည့်ကို ပစ်ပေါက်လိုက်သည်.....။
Rainရဲ့အရှောင်ကောင်းမှုကြောင့် မျက်နှာကိုတော့ မထိ ပုခုံးကို ရှပ်ထိသွားသည်......။

"Straightကွ အဖြောင့်ကြီး သောက်ပေါက်ကရတွေ ငါကိုလာမတွေးနဲ့.....ကလပ်ထဲက ရင်ဘတ်ကြီးကြီးတွေနဲ့ စကီတွေကိုပဲကြိုက်တာ Jeon Jung Kookက ငါဒုက္ခပေးချင်ရုံသက်သက်ပဲ......"

"မလိုချင်လို့ ပစ်ထားတဲ့ အမှိုက်တစလောက်တောင် အရေးမပါတဲ့ကောင်ကို ငါက မက်မက်မောမော မနာလိုစရာလား....."
"Jeon Jung Kookက ငါ့ဘယ်စာရင်းထဲမှာမှ မရှိဘူး HoSeok....!"

"ကြည့်ကြည့် ရှုံးတော့သူကြောင့် ပတ်ရမ်းတော့ ငါတို့ကို....."

"မင်းက အရေးမပါတာတွေ လာပြောနေတာကို Jeon Jung Kookကို စကားထဲ ထည့်ထည့်မ​ပြောနဲ့ ငါမကြိုက်ဘူး"

"အော် အဲဒါနဲ့ပဲ မင်းJung Kookနဲ့ စေ့စပ်ဖို့ ဘာလို့လက်ခံလိုက်တာလဲ....."

Markအမေးကြောင့် Yoongiလဲ ဝေးသွားတဲ့ ပုံရိပ်လေးဆီ တချက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်......။

"သိပ်ရင်းနှီးကျတဲ့ပုံပဲ....."

"မင်းတို့အရေး တခုမှမပါဘူး Jeon Jung Kookဘာဖြစ်ဖြစ် မဝေဖန်ကျနဲ့ ငါ့ကိုပေါင်းတာ ငါ့အကြောင်းပဲ စိတ်ဝင်စားကျ......"

"ဘယ်လဲ ဘယ်လဲ"

စတိုင်လွယ်အိတ်ကောက်လွဲကာ ရှူးရှူးရှဲရှဲ ထထွက်သွားဖို့ ကြံနေသော JiMinအား Seok လှမ်းမေးလိုက်သည်.....။

JiMinသည် ဘာမှပြန်မဖြေ လွယ်အိတ်တလုံးဖြင့် ဆံပင်နီနီတွေကို လက်နှစိဖက်လုံးနဲ့ တချက်တည်း သပ်တင်ကာ Seokတို့အနားကနေ ထွက်သွားခဲ့သည်......။

"ဟေ့ကောင် JiMinက အနုပညာဘက် သွားတာဟ သောက်ပြသနာတွေ ရှာပြန်အုံးမယ်ထင်တယ်....."

"လွှတ်ထားလိုက် ဟိုကောင် Jung Kookအော်ရင် ငိုပြေးလာမဲ့ကောင် ညကတောင်ငိုမဲ့မဲ့ဟိုက ဘာပြောလွှတ်လဲမသိ...."

"​ပြောတော့ JiMinကကြီး လိုက်နှောင့်ယှက်ဒုက္ခပေးခဲ့တာဆို....."

"နားလည်ရခက်တယ်ကွ.....ဒုက္ခပေးတာတော့သူပဲ တကယ်တမ်းဒုက္ခရောက်ရောက်သွားတာက သူသူ...."

"မင်းတို့ Park JiMinရဲ့ အားနည်းချက်ကိုသိလား....."

Seokရဲ့ စကားအဆုံး Rainနဲ့ Markရဲ့ မျက်ခုံးတွေ ပင့်တက်သွားသည်.....။
သိချင်တဲ့သဘောနဲ့ ခေါင်းတွေဆိုင်ချလာကျပြီး Seokပါးစပ်လှုပ်တာကို ဝိုင်းကြည့်နေကျသည်......။
JiMinအားနညိးချက်ကိုတော့ သိချင်ကျတာအမှန်အုပ်စုထဲ အကောင်အသေးဆုံးဆိုပေမဲ့ ကြွကိသားတွေနဲ့ Rainပင် မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲကြည့် နေနေရသည်မို့ အဆိုးလေးကို နိုင်မဲ့နည်းတော့ သိထားချင်ကျသည်.....။

Yoongi မင်းရော မသိချငိဘူးလား......"

"Jeon Jung Kookမလား...."

Yoongiရဲ့ တုံ့ပြန်ချက်ကြောင့် Seokတယောက် ခေတ္တမျှ မှင်သက်သွားသည်.....။
တချိန်လုံး အိပ်ငိုက်နေတဲ့ ကောင်က ဒီကိစ္စကျ သဘောပေါက်လွယ်သား.....။

"အေး မင်းတို့မှာ အကြွေးလာတောင်းတာဖြစ်ဖြစ် Jung Kookနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ တခုခု ပြောလိုက် သူခုနကလိုလေ ဒေါသတွေ ထွက်ပြီး ထွက်သွားလိမ့်မယ်......။

"အဲဒါဆို ငါတို့အကြွေး ပေးစရာမလိုတော့ဘူးလား......"

"သူနောက်တခေါက်ပြန်လာတောင်းရင်တော့ နှစ်ဆပေးလိုက်ပေါ့......"

"အကောင်းမှတ်လို့......"

Rainနဲ့Markက သိပ်မယုံသလို နှာခေါင်းရှုံ့ ပုခုံးတချက်တွန့်ကာ Seokကို ခေါင်းခါပြလိုက်သည်......။

"JiMinက Jung Kookကို တကယ်မုန်းတာတဲ့15နှစ်သားထဲက အချိန်ရတိုင်း ပြောပြခဲ့တာငါတော့ မယုံချငိ ယုံချင်ပါပဲ...."

"Seokမင်းတွေးကြည့် သူတို့နှစ်ယောက် တကယ်သာညားသွားရင် ဘယ်သူက ဦးဆောင်သူဖြစ်မလဲ......"

"ဟိတ်ကောင်တွေ... ပါးစပ်ပိတ်ကျစမ်းပါ ပြောသွားတာမကြားလိုက်ကျဘူးလားမင်းတို့အရေးမပါဘူးဆိုတာကန်တင်း တခုခုသွားစားတော့မယ် သူများအိမ်ထောင်ရေး ထိုငိဆွေးနွေးချင်တယ်ဆိုနေခဲ့....."

Yoongiက ပြောပြီး ထသွားတဲ့အခါ ကျန်သုံးယောက်ပါ အမြှီးတခုလို တတန်းကြီးပါလာသည်.....။
အဖွဲ့ထဲတွင် JiMinမဟုတ်ရင် Yoongiနောက် လိုက်ရသညိ....။
JiMinပြီးရင် Yoongiက အချမ်းသာဆုံး သူဌေးသားလေးဖြစ်ကာ ငွေရွှင်တဲ့ရေခဲတုံးကြီး.....။
ဆိုင်ထိုင်တိုင်း မျက်နှာတည်ကြီးနဲ့ ငွေရှင်းပေးတတ်သူ......"

ဆိုင်ထိုင်ရင် MinYoongiပါမှ မျက်နှာကြီးရတတ်မြဲ.....။

...............,

JiMinသည် အနုပညာဘက်သို့ လျှောက်သွားသော ထယ်နဲ့Jeonနောက် လိုက်သွားကြည့်လိုက်သည်......။
ညက ကိစ္စဘယ်သူစဖောင်းလဲ Club တခုလုံးခေါ်မေးကြည့် Kim Tae Hyungကိုပဲ လက်ညှိုးထိုးကျမှာ Park JiMinပါလို့ ထိုးလာလို့လဲမရ ထိုးရဲရင် ထိုးတဲ့လကိညှိုးကို ဖြတ်ပစ်လိုက်မည်.....။
လောကကြီးမှာ Park JiMinဘာလုပ်လုပ် အမြဲတမ်းမှန်သည် တခြားအကြောင်းရင်းမရှိ......။

Kim Tae Hyungကို မကျေနပ်ခဲ့သလို Jeon Jung Kookကို ပိုပိုသာသာဒေါသထွက်ရသည်......။
မတွေ့ရမမြင်ရတော့ရင် မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် သင်ပုန်းချေပစ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စဆိုပေမဲ့ မြေကြီးကိုတောင် မထိချင်သော ခြေလှမ်းကြွကြွတွေနဲ့ Kim Tae Hyungသည် တခါတလေ ရုပ်ဆိုးကောင်ရဲ့ ပုခုံးတွေကို ပိုင်ပ်ိုင်နိုင်နိုင် ဆုပ်ကိုင်လျှက်......။

လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရယ်မောနေတာတွေ မြင်ရတိုင်း သွေးကြောထဲက စိမ့်ထွက်လာတဲ့ မကောင်းတဲ့စိတ်တွေသည် မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေ လှုပ်ခတ်သွားမှ ​နေသာထိုင်သာ ရှိသည်......။

အတန်းပြန်တက်ချိန်မလို့ ကျောင်းသားတွေ လမ်းတွင်မရှိကျတော့ ရှင်းလင်းတိတ်ဆိတ်နေတဲ့ လမ်းတွေပေါ် Kim Tae Hyungရဲ့ အသံသြသြနဲ့ ရယ်သံတိုးတိုးလေးသည် အမြင်ကပ်စရာကောင်းအောင် ခပ်ဝေးဝေးထိ လွှင့်ပျံနေသည်......။

အကွေ့တခုတည်း ချိုးဝင်သွားသော Jeonနဲ့ထယ်အား JiMin အဝေးကြီးမှ လှမ်းမြင်နေရကာ မျက်ခြေပြတ်သွားမည်ဆိုး၍ ဆံပင်တွေကို တချက်ထိုးဖွကာ ဖိနပ်အမဲမြင့်မြင့်ကြီးဖြင့် ပြေးလိုက်ခဲ့သည်......။

အကွေ့နေရာအရောက် အရှိန်နဲ့ပြေးနေတဲ့ JiMinဟာ
လမ်းအကွေ့က ရုတ်တရက်ဆိုသလိုပေါ်လာတဲ့လူကို ပက်စလက်ခတ် ဝင်တိုက်မိသည်......။

ဝင်တိုက်မိသူသည် မိန်းကလေးဖြစ်ကာ တိုက်မိတဲ့ အရှိန်ပြင်းတာကြောင့် မြေပြင်ပေါ် ပုံလဲကျသွားသည်.....။

ယောကျ်ားလေးသာဆို အကွေ့မှာရုတ်တရက် ပေါ်လာရကောင်းလား ရန်တွေ့မိမှာဆိုပေမဲ့ ပုံပျက်ပန်းပျက်လဲကျသွားသူမှာ မိန်းကလေးဖြစ်နေတဲ့အခါ JiMin အားနာစိတ်နဲ့ ခပ်သေးသေး မိန်းကလေးကို လက်မောင်းတွေကနေ ဆွဲထူလိုက်သည်......။

"အဆင်ပြေရဲ့လား....."

တာဝန်သိတတ်စွာ လေသံကို အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းသိမ်းကာ ​မေးလိုက်ချိန် မော့လာတဲ့ မျက်နှာခပ်သေးသေး.....။
ဝ်ိုင်းစက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ပင်ကိုမျက်ခုံးတန်းလှလှလေးတွေ ဘာအကူညီမှ မယူထားရတဲ့ ကော့ညွှတ်နေတဲ့ မျက်တောင်ရှည်လေးတွေရယ်.....။
အားနာသလိုနဲ့ မဲ့ပြုဲးလေး ပြုံးလိုက်တဲ့အခါ ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့နှုတ်ခမ်းတစုံ.....။

ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ဂုတ်ကျော်ကျော်လောက်သာ ရှိတဲ့ ရွှေဝါရောင် ဆံပင်တွေနဲ့ ကော်ပတ်ရုပ်လို ကောင်မလေး.......။

ရိုးရိုးရှင်းရှင်း Hoodieအပြာရောင်လေးနဲ့ ဂျငိးပြာရောင် ဘောင်းဘီပွပွလေးကို မိန်းကလေး သိပ်မဆန်စွာ ဝတ်ထားသည်......။

အနီးကပ်မြင်နေရတဲ့ နုနုဖတ်ဖတ်မျက်နှာတခုလုံးသည် အရောင်မဲ့လွန်းနေသည်....တချိန်တည်းမှာ ဘာအရောင်မှ မခြယ်သထားသော်လဲ လှနေသေးသည်......။

"ကျမ ခြေထောက်......"

ခပ်အက်အက် အသံတွေသည် အထင်မမှားရင် အသံနာနေတာဖြစ်လိမ့်မယိထင်သည် မိန်းကလေးသည် ခြေထောက်ကို လက်တဖက်နဲ့ ကိုင်ထားတာမို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ပတ်တီးတခုနဲ့......။

"​​ခြေထောက်က ဒဏ်ရာရထားတာလား....."

"လေ့ကျင့်ရင်း မတော်တဆ ထိမိထားတာပါ....."

"တောင်းပန်ပါတယ် ကိုယ်မမြင်လိုက်လို့ မတော်တဆ ဝင်တိုက်မိခဲ့တာ ဒဏ်ရာနဲ့ဆိုတော့ တကယ်အားနာပါတယ်...."

"ရပါတယ် Honeyလဲ အောက်ပဲကြည့်လျှောက်လာမိလို့ပါ အားနာဖို့မလိုပါဘူး မတော်တဆပဲဟာ....."

အနည်းငယ် ယောင်ကိုင်းနေတဲ့ ခြေထောက်တဖက်ကြောင့် ပစ်ထားခဲ့ရမှာလဲ အမျိုးသားကောင်းတယောက်အနေနဲ့ မသင့်တော်သေးပြန် တခြားတယောက်အပေါ် ကောင်းပေးရတဲ့အလုပ်ကိုလဲ JiMinသိပ်မကျွမ်းကျင်တာမို့ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ......။

"ထနိုင်ရဲ့လား ထကြည့်ပါလား....."

ကောင်မလေးသည် ခေါင်းတချက်ညိမ့်ပြကာ JiMinပုခုံးတွေကို အားယူလိုက်ပြီး ကြိုးစားထကြည့်လိုက်သည်.....။

JiMinလဲ လက်မောင်းသေးသေးတွေကို ခပ်ဖွဖွကိုင်ကာ ကောင်းကောင်းထနိုင်ဖို့ ဆွဲထူလိုက်သည်......။

နာနေတဲ့ ခြေတဖက်ကို အားယူထကြည့်လိုက်ချိန် နာလွန်းတာကြောင့် ပြန်ပြုတ်ကျခါနီး JiMinသည် လက်တဖက်နဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ ခါးအား ခပ်မြန်မြန်ဖမ်းထားလိုက်သည်......။

"ပြုတ်....ပြုတ်ကျမှာစိုးလို့ပါ ထိန်းလိုက်တာနော်"

အနည်းငယ် ရဲတက်သွားတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေး အောက်သို့ငုံ့ချသွားသည်.....။
ဆက်ထိန်းထားသင့်လား မသိပေမဲ့ လွှတ်တော့မချခဲ့ JiMinတောင့်တောင့်ကြီးသာ ရပ်နေမိသညိ......။

"အဆင်ပြေပါ့မလား လမ်းလျှောက်လို့......"

"ဟို အပန်းမကြီးရငိ ကျောင်းဆေးခန်းနားထိ တွဲလျှောက်ပေးပါလား Honey တ​​ယောက်ထဲဆို လျှောက်လို့အဆင်ပြေမယိမထင်ဘူး ခြေထောက်ကတကယ် နာနေလို့ပါ"

"ရပါတယ် ကိုယ့်ကြောင့် မတော်တဆဖြစ်ရတာပဲတက် ကျောပေါ်......"

JiMinကဒူးထောက်ကာ ကျောပေါ်တက်ဖို့ကိုယ်အနည်းငယ်ကိုင်းပေးလိုက်တော့ ကောင်မလေးရဲ့ အမှတ်သားတခုလို့ ပြောလို့ရတဲ့ မျက်လုံးလှလှလေးတွေ ဝိုင်းစက်သွားသည်......။

"အတွေးတွေ မလွန်ပါနဲ့ မင်းခြေထောက်က လမ်းလျှောက်လို့အဆင်ပြေမယ်မထင်ဘူး.....တက် ကိုယ်က စေတနာနဲ့"

"ဟုတ် အာ့ဆို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်....."

​ကျောပေါ်ရောက်သွားတဲ့အခါ မတော်မတရား ဝိတ်ချထားတယ်လို့ ထင်ရလောက်တဲ့အထိ ပေါ့ပါးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်... အားပျော့ပျော့လေသံတွေနဲ့ ပင်ပန်းနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ မိန်းကလေးအား JiMin ပထမဆုံးအနေနဲ့ ဂရုဏာသက်မိနေသလို....."

လောကမှာ ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ JiMin မနှစ်သက် စိတ်လဲမဝင်စားသလို ဘယ်တယောက်ကိုမှ စေ့စေ့မကြည့်ခဲ့ဘူး......။
Club မှာ အမူးလွန်သွားရင် လာကလိတဲ့ မိန်းကလေးတွေကို ခါးလောက်ထိ ဖက်ဖူးပေမဲ့ မျက်နှာတွေကို မသိ ကြည့်ဖို့ကို မတန်ဘူးလို့ တွေးထားသည်.....။

JiMinကမ္ဘာတွင် Mr,Jeonကတော် တယောက်ကိုသာ အမျိုးသမီးဟု သ်ိခဲ့သည်.....မိန်းမတွေက ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ သတ္တဝါတွေဖြစ်ကြောင်း ဒယ်ဒီနဲ့တင် လုံလုံလောက်လောက် သိခဲ့ရပြီ......။

ဒီမိန်းကလေးကိုတော့ ထူးဆန်းစွာ ရိုးသားသည်ဟု ဦးနှောက်က သံချောင်းခေါက်လာသည်......။
ဒါပေမဲ့ တူတူပါပဲ မိန်းမတွေက တသားတည်း မာမီလိုပဲနေမှာ......။

"Honeyပါ......"

"ဟင်......"

JiMin အတွေးလွန်နေကာ ကျောင်းဆေးခန်းနားအရောက် ကောင်မလေးက စကားစပြောခဲ့သည်......။

"ကျမ နာမည် Honeyပါ....."

"အင်းကိုယ့်နာမည် JiMin...Park JiMin"

"မှတ်ထားပါ့မယ်......"

"မှတ်မထားပေးလဲ ကိစ္စမရှိပါဘူး
ကိုယ်က ကျောင်းမှာသိပ်မရှိတတ်ဘူး နောက်လဲတွေ့မှာမဟုတ်ဘူး ခေါင်းထဲ သိပ်မထည့်နဲ့....."

"Honey မှတ်ထားချင်ပါတယ်တကျောင်းထဲပဲ တွေ့ဖြစ်ရင် နေ့လည်စာဖြစ်ဖြစ် လိုက်ကျွေးပါ့မယ်....."

"ကိုယ်က လူကောင်းတယောက်တော့ မဟုတ်ဘူးနော် Honey.... မင်းလိုသိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ မိန်းကလေးတယောက်အနေက ကိုယ်နဲ့တွဲလျှောက်ဖြစ်ရင်ကို မင်းဆီ မျက်လုံးတွေ အများကြီး ရောက်လာလိမ့်မယ်...."

"Honeyတော့ JiMinShiကို အဲလိုမထင်ပါဘူး...."

"ကိုယ့်ကို တခုခုကျွေးမဲ့အစား မင်းတခုခုပိုစားသင့်တယ် မင်းကိုယ်က ပေါ့ပါးလွန်းနေတယ်......"

"Honey Weightချထားလို့ပါ အစားအများကြီး စားလို့မရဘူး Honeyက Traineeတယောက်လေ Idolတယောက်ဖြစ်ဖို့ ကြိုးစားနေတာ....."

လူတွေ ဘာလို့နာမည်ကြီးချင်နေလဲ ကျနော်နားမလည်နိူင် ဒုက္ခတွေ အများကြီးခံ ပင်ပန်းတဲ့ဒဏ်တွေ အလူးလဲ ခံစားရပြီး ဖန်သားပြင်မှာ လှလှပပလေး ပြုံးပြရတာကို ဘဝမှတ်နေကျတယ်.....။

ကျနော်ဖြင့် အံ့သြလို့မှမဆုံး.....ရခဲလှတဲ့ လူဘဝလေးမှာတော့ဗျာ စားချင်တာစား ဝတ်ချင်တာဝတ်ပြီး ရီးစားဘာညာထား အိမ်ထောင်ပြု ဘဝကို ကိုယ့်စိတ်နဲ့ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရှင်သန်မဲ့အစား Popularဖြစ်ရတာကို ပိုသဘောကျလာကျတယိထင်တယိ......။

ကျောပေါ်က အရုပ်မလို ကလေးမကလဲ လာပြန်ပြီ လူဆိုးကောင်လို တခန်းလွတ်.....နာမည်ကြီးတာ ဘာကောင်းလို့လဲ ဘာမှမကောင်းဘူး ဝီစကီတွေလောက် အရသာကောင်းမှာမလို့လား......။

"နာမည်ကြီးမှာကို အဲလောက်ကြိုက်လား....."

"Honey ငယ်ဘဝတည်းက အဆိုတော်တ​ယောက်ဖြစ်ဖို့ ရူးသွပ်ခဲ့တာလေ Daddy ခွင့်မပြုတဲ့ကြားက Honey Companyနဲ့ စာချုပ်ခိုးချုပ်ခဲ့တာ......"
"နာမည်ကြီးတာကို ကြိုက်တယ်ဆိုတာထက် Honey သီချင်းတွေနဲ့ တချို့ဘဝတွေကို ကယ်တင်ခွင့်ရချင်တာ....."

"Honeyက လူကသာ သေးသေးလေး မျှော်လင့်ချက်ကတော့ ကြီးတယ်နော်....."

ရယ်ကျဲကျဲ ပြောလိုက်သော JiMinစကားကြောင့် Honeyအသံပင် ထွက်အောင် ရယ်တော့သည်......။

"JiMin Ssiက ဘယ်မေဂျာကလဲ Honey တခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး....."

"Eမေဂျာက...."

"Eမေဂျာက အနုပညာနဲ့ အဝေးကြီးပါ သူငယ်ချင်းရှိလို့ ဒီဘက်ရောက်လာတာလား......"

ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို ကောင်မလေးနဲ့ ဝင်တိုက်ဇတ်လမ်းဇာတ်ကွက်တွေထဲ ရောက်ပြီးမှ ပြသနာရှာဖို့ ရုပ်ဆိုးကောင်နောက် လိုက်ခဲ့ခြင်းကို သတ်ိရမိသည်......။

"အင်း.....သူငယ်ချင်းကိုလာရှာတာ"

"အဲဒါဆို အားနာပါတယ် ဆေးခန်းလဲရောက်နေပြီပဲ အထဲထိမပို့ပါနဲ့ Honey ကိုယ့်ဘာသာဝင်သွားလိုက်မယ်....."

"ရတယ် အထဲထိ တခါတည်း ဝင်ပို့ပေးပါ့မယ်....."

ဆေးခန်းထဲ ရောက်သွားတဲ့အခါ Dutyဝတ်စုံနဲ့ ခပ်ငယ်ငယ်လူတယောက်က ပြတင်းပေါက်နားက ပန်းပင်လေးကို ရေလောင်းနေသည်......။

"ကလေးတွေ ဘာဖြစ်လာကျတာလဲ....."

JiMinသည် နားကြပ်ကြီးလည်ပင်းတွင် ဆွဲကာ မျက်နှာတွင် Maskတခုနဲ့ ဆရာအား ကျော်သွားကာ Honeyအား ကုတင်ပေါ် တငိပေးလိုက်သည်......။

"​ခြေထောက် မတော်တဆ ထိမိသွားလို့ပါ ဆရာ....."

"ခဏလေးနော် သားနဲ့သမီး ဆရာ SkinCareနေတုန်းမို့ မျက်နှာက Maskကြီး ခွာလိုက်အုံးမယ်....."

ဖြူတာထက်လွန်သော အသားရည်နဲ့ ကျောင်းဆေးခန်းဆရာသည် ရှည်မျောမျောအရပ်ကြီးဖြင့် မျက်နှာပေါ်က Maskကို အလောတကြီးခွာကာ စာကြည့်မျက်မှန်ထူထူကြီး ကောက်တပ်ပြီးနောက် အနားသို့ရောက်လာသည်......။

"ကိုယ်ပြန်တော့မယ်.....သူငယ်ချင်းဖြစ်ဖြစ် မိဘတွေဖြစ်ဖြစ် ဖုန်းဆက်ခေါ်ပြီး လာကြိုခိုင်းလိုက်လို့ အဆင်ပြေတယ်မလား...."

"ဒီကလေး ကိုယ့်သူငယ်ချင်းမိန်းကလေး ဒဏ်ရာကြီးနဲ့ကို အခုလိုထားသွားလို့ မသင့်တော်ဘူးလေ တခါတညိးခေါ်သွား ဆရာဆေးလိမ်းပေးလိုက်မယ်..."

ပါဝါမျက်မှန်ကြီးပေါ်က ကျော်ကြည့်လာသော မျက်လုံးတွေကို JiMin ရဲရဲတင်းတင်းပဲ ပြန်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ အကြည့်လွဲသွားသော ဒေါက်တာငယ်ငယ်လေးသည် နားရွက်ကလေးတွေကအစ ရဲတက်သွားသည်......။

"ဘာတုန်းဟ ဒီဆရာ....."

"ရတယ် ဆရာသမီးအဆင်ပြေတယ် ​ဖုန်းဆက်ပြီး သမီးအကို့ကိုယ်လာကြိုခိုင်းလိုက်မယ် ဆရာ...."

"ပြေ....ပြေတယ်နော် ပြန်လို့ရပါတယ်...."

"တကယ်ပြေတယ်ဆို ကိုယ်သွားပြီ...."

"ခဏလေးပါ....JiMinShi"

ရင်းရင်းနှီးနှီးခေါ်ခံလိုက်ရတာကြောင့် JiMinမျက်ခုံးတန်းတွေ ပင့်တက်သွားသည်......။
တွေ့ကတည်းက ဒီလိုမျ်ိုးခေါ်နေတော့ JiMin အများကြီးတော့ သဘောမကျခဲ့......။

"ကောင်မလေးကို ဖြတ်ခနဲ လှည့်ကြည့်တဲ့အခါ Hoodieအကျီထဲက တခုခုကို ထုတ်နေသည်....."

"ဒါHoney ဖုန်းနံပါတ် အကူညီလိုခဲ့ရင် အချိန်မရွေး ဖုန်းခေါ်လိုက်ပါ ဒါမှမဟုတ် အနုပညာဆောင်က လေ့ကျင့်ခန်းထဲ Honeyအမြဲရှိပါတယ်...."

ကမ်းပေးလာတဲ့ ဖုန်းနံပါတ် ကဒ်လေးအား JiMinလှမ်းယူလိုက်သည်
မရဲတရဲ ပုံစံလေးသည် JiMinရဲ့ စိတ်အာရုံတွေကို တချက်ဖမ်းယူနိုင်ခဲ့ပုံရသည်......။

"မဆိုးဘူး Honeyကလှတယ်....ကျနော် သဘောကျတဲ့ Typeဖြစ်လောက်မယ်ထင်တယ်.....Club ထဲက စကီတွေလို ပျင်းစရာမကောင်းဘူး.....နည်းနည်းစိတ်လှုပ်ခြားရတဲ့ မျက်လုံးလှလှလေးနဲ့"

မွေးကတည်းက လူကောင်းလိုဆက်ဆံမခံခဲ့ရဖူးလို့လားမသိ.....ဒိီလို တစုံတယောက်က ကျနော့်ကို လေးလေးစားစား ဆက်ဆံခံရတဲ့အခါ တမျိုးပဲ.....တကယ် ဒီမိန်းကလေးက JiMinအတွက် အနည်းငယ် ဆန်းပြားလှတဲ့ ဖွင့်ဖတ်ကြည့်ချင်မိတဲ့ စာအုပ်မျက်နှာဖုံးလေးလို......။

ကဒ်ယူပြီးတာနဲ့ ခေါင်းတချက်ညိမ့်ပြကာ ဆေးခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့သည်......။
ကဒ်လေးကို လွှင့်တော့မပစ်ခဲ့ ဘယ်တော့မှ ဆက်ဖြစ်မှာ မဟုတ်ပေမဲ့ စတိုင်လွယ်အိတ်လေးထဲ ပစ်ထည့်ကာ မကောင်းတဲ့စ်ိတ်တွေလဲ ဘယ်ကမ္ဘာကို လွင့်သွားပြီးလဲမသိပါ.....။

ဘယ်သူ့ကိုမှ ပြသနာရှာချင်တဲ့စ်ိတ်မရှိတော့ အတန်းလဲ မတက်ချင်တာကြောင့် အိမ်ပြန်မဲ့အစား Seokတိုက်ခန်းသို့ သွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်......။
အခန်းပိုင်ရှင် ရှိရှိမရှိရှိ ဝင်နှပ်ဖို့အကောင်းဆုံးနေရာက အစုတ်အပြတ် Seokတိုက်ခန်းတခုသာရှိသည်......။

"ဆံပင်နီနီတွေ ပန်းရောင်ပြောင်းချင်သွားပြန်ပြီ အချစ်နဲ့ထိတွေ့မိသွားလို့လား"

ေန႕လည္11နာရီ ထယ္သည္ မွန္ေရွ႕တြင္ ႏႈတ္ခမ္းက ေသြ႕စို႔ေနတဲ့ ဒဏ္ရာကို ပလာစတာ ေသးေသးေလးတခုနဲ႕ လုံေအာင္ကပ္လိုက္သည္......။

ေခါင္းတခုလုံး အရိုက္ခံထားရသလို ကိုက္ခဲေနသည္....ညက Club ထဲေရာက္သြားၿပီး ဘယ္သူနဲ႕ရန္ျဖစ္ခဲ့လဲ ထယ္မမွတ္မိ အိမ္ကိုဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာမွန္းေတာင္ ထယ္မသိတာေၾကာင့္ ပိုေခါင္းခဲရသည္......။

Hyungမဟုတ္ရင္ JKေပါ့ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ရွိသည့္ သက္ရွိႏွစ္ဦး.....။

ထယ္သည္ အျဖဴအေပၚ အမဲေရာင္ အဆက္ေျပာက္ေတြအလွေဖာ္ထားတဲ့ Shirtအက်ီနဲ႕ အည်ိုရောင် ေဘာင္းဘီခပ္ပြပြကို ဝတ္ကာ Jeonနဲ႕ သြားေတြ႕ရန္ျပင္ေနသည္.....။

ညက ဘာေတြျဖစ္လာလဲ Hyung သိရငိေရာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေလ Hyungဘက္ကမွ အေလးနက္မထားရင္ က်ေနာ္ကလဲ ကိစၥတိုင္းကို အထူးေလးနက္မေပးနိူင္ပါ.....။

Kim Tae Hyungတို႔က ညီအကိုဆိုေသာ္ျငား မာနႀကီးပါသည္......။

ထယ္သည္ ေျခာက္ခါစဆံပင္လိမ္လိမ္ေလးေတြကို အေရွ႕သို႔ ဝဲခါခ်ၿပီးေနာက္ Maskတခုယူကာ ေမးတြင္ခ်ိတ္ထားလိုက္သည္......။

ဒဏ္ရာနဲ႕မွ လူက ပိုမိုက္ေနသလိုပဲ... Kim Tae Hyungတို႔လဲ ပစ္စလက္ခတ္ ပစ္ေခ်ာေနရတာ နည္းတဲ့ကုသိုလ္ေတြလား ဘုရားေပးတဲ့ဆုေတြ မေတာငိးပဲျပည့္လာတဲ့ ေခ်ာေမာျခင္းေတြ.....။

ေခါင္းအစ ေျခအဆုံးတခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ အမ်ားႀကီးစိတ္တိုင္းက်သြားၿပီမို႔ အျဖဴေရာင္ ကြင္းထိုးဖိနပ္ေလးကို ေ႐ြးထုတ္ကာ စီးလိုက္သည္ ေျခအိတ္ေတာ့မဝတ္ျဖစ္.....။
ထယ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲေနရတာ ႀကိဳက္တယ္....။

အိပ္ယာေဘးစင္ေပၚ စနစ္တက် ခ်ထားေပတဲ့ ဖုန္းနဲ႕ကားေသာ့ေလးေၾကာင့္ ထယ္ေတြခနဲ.....။

ပစၥည္းေတြ စည္းစနစ္ က်က်နန ရွိတာေတြ႕ရရင္ ႏွစ္ေယာက္မရွိတဲ့ Jin Hyung မ်က္ႏွာတခုသာ အေတြးထဲ ေပၚလာတတ္သည္......။

"Hyungမ်ားလား....."

အေတြးမ်ားမေနေတာ့ပဲ ေကာက္ယူကာ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္.....။
ေျခအိတ္လြတ္ေနတဲ့ ေျခဖဝါးႏုႏုေလးေတြသည္ Kimအိမ္ေတာ္ရဲ႕ ေလွကားေတြအတိုင္း ေျပးဆင္းလာၿပီး ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္ေနတဲ့Jin Hyungကိုျမင္လိုက္ခ်ိန္ ထယ့္ေျခလွမ္းေတြ အရွိန္ေလွ်ာ့သြားသည္......။

ဒီအခ်ိန္ထိ Hyung Company မသြားေသးတာက သိပ္ကိုထူးျခားျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ရပ္တခုထက္ပင္ ပိုစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းပါသည္......။
ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္ကာ Labtopတလုံးနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ Hyungကို....ကိုယ္တိုင္ကလဲ စိတ္ဆိုးေအာ္ဟစ္ခဲ့သူျဖစ္လို႔ ထယ္ေရွာင္ဖို႔သာ ေတြးလိုက္သည္......။

ထယ္သည္ Jin Hyungကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေက်ာ္သြားမည္အလုပ္......။

"ဘယ္လဲ ေယာင္း....."

Hyung အသံသည္ အနိမ့္သံဆိုေပမဲ့ အဲဒီအသံအသြားအလာထဲ မေက်နပ္မႈေတြ ေရာယွက္ေပ်ာ္ဝင္ေနမွန္း အသက္20လုံးလုံး Jin Hyung က်မ္းေက်ခဲ့ေတာ့ တန္းသိရသည္......။

"Jung Kook ဆီ....."

"Hyung စကားေျပာဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတာ...."

"ေနာက္မွ ေျပာေလ အေရးမႀကီးဘူးမလား...."

"Kim Tae Hyung.....!"

ထယ္သည္ ေနရာမွာပဲ ရပ္ကာ Jin Hyungအား မ်က္မႈန္ကုတ္ကာ ၾကည့္လိုက္သည္......။
မေန႕ကက်ေတာ့ျဖင့္ Hyung မအားဘူးေလး ဘာေလးနဲ႕ ဆူခ်င္ေငါက္ခ်င္ ခ်က္ခ်င္းထအားတတ္ေသာ Hyung.....။

"အဲမ်က္ႏွာက ဒဏ္ရာအေၾကာင္း အခုငါ့ကို လာရွင္းျပ...."

"မသိဘူး ကလပ္ထဲ က်ေနာ္လို ေလလႊင့္ေနတဲ့ သူတေယာက္နဲ႕ တိုက္မိၿပီး ျပသနာစတာေနမွာေပါ့ က်ေနာ္ေတာင္မသိလို႔ ခုပဲJung Kookကို သြားေမးမလို႔....."

ထယ္ပုံစံသည္ စကားနားမေထာင္ခ်င္တဲ့ ကေလးလို ေပကပ္ကပ္.....။
ထယ္သည္ သိပ္လိမ္မာသည္ တခ်ိန္တည္းမွာ သိပ္ဆိုးကာ အလိုလိုက္မွ ႀကိဳက္တတ္သည့္ ကေလး.....။
မေန႕ကကိစၥ အစာမေၾကေသးတဲ့ ထယ္က Jin Hyung ေဒါသတခ်ိဳ႕ကို အနည္းငယ္ တူးဆြေနျပန္သည္......။

"အဲဒါဘယ္ေကာင္လဲ Kim Tae Hyung....."

Jin Hyungသည္ ေနရာမွ ထလာကာ ထယ့္အား မ်က္လုံးနီရဲရဲေတြနဲ႕ ေမးလိုက္သည္......။

"မသိပါဘူးလို႔ ေျပာၿပီးၿပီ Hyung ဘာေတြ ပုံႀကီးလာခ်ဲ့ေနတာလဲ က်ေနာ္အေကာင္းႀကီး အလတ္ႀကီး ဒီဒဏ္ရာေလးနဲ႕ ဘာျဖစ္ရမွာလဲ....."

"Kim Tae Hyung......!"

"ဘာလဲ......"

အိမ္လည္ေခၚတြင္ Jin Hyung ေအာ္လိုက္ေသာ အသံသည္ Kim အိမ္ေတာ္တခုလုံး အမိုးပြင့္ထြက္မတတ္ ဟိန္းခနဲ......။
အနားဝဲေနတဲ့ Tanပင္ လန့္ကာ ေျပးထြက္သြားသည္......။

"ငါဘယ္ေလာက္ထိ တန္ဖိုးထား ျပဳစုခဲ့ရတဲ့ အစိတ္ပိုင္းေတြ ထင္လဲ...."
"ဆံပင္တေခ်ာင္းေတာင္ ကြၽတ္မက်က်န္ခဲ့ေအာင္ ငါေသခ်ာ ႏွစ္20လုံးလုံး ထိန္းသိမ္းလာခဲ့တာ....ကလပ္ထဲ မူးၿပီး အထိုးခံရဖို႔ မဟုတ္ဘူး...."

"အေမမရွိလို႔ အားမငယ္ရေအာင္ အေဖမရွိေတာ့လို႔ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ ငါဘဝတခုလုံး ႏွစ္ျမႇုပ္ၿပီး ပ်ိဳးေထာင္လာရတာ Kim Tae Hyungရ......"

"ဒီေလာက္ဒဏ္ရာမေျပာနဲ႕ ေလၾကမ္းၾကမ္း ျဖတ္တိုက္သြားရင္ေတာင္ ငါက သည္းမခံတတ္တဲ့ ေကာင္......"

.Hyung သိပ္တန္ဖိုးထားရင္ က်ေနာ္ကို ကလပ္ထဲ ေရာက္ေရာက္သြားေအာင္ တြန္းမထုတ္မိေစနဲ႕ေလ...."

"ငါေစတနာကို နားမလည္သေ႐ြ႕ငါ့အလုပ္ကို မေလ့လာသေ႐ြ႕ မင္း ငါကိုအျပစ္ျမင္ေနမွာပဲ...."

"ငယ္ေသးတယ္ေလဗ်ာ.....စီးပြားေရးေတြ မလုပ္ခ်င္ေသးဘူး တကၠသိုလ္ေလးတက္ ရီးစားဘာညာထား ဘဝကို ဇိမ္က်ခ်င္ေသးတာ......"

ထယ္သည္ ေျပာၿပီးတာနဲ႕ လွည့္ထြက္သြားသည္......။

"အဲဒဏ္ရာ ေပ်ာက္ေအာင္ကု ေနာက္တပတ္တြက္ Brandတခုရိုက္ဖို႔ရွိတယ္ Kim Tae Hyung....."

Kim ညီအကိုေတြ သိပ္တည့္က်သည္....။

ထယ္သည္ ေနာက္ျပန္မၾကည့္ လက္တခ်က္ ေထာင္ျပကာ ကားထဲဝင္သြားသည္.....။

Club ထဲက တရားခံေလးကို ေျခရာခံေနတဲ့ MD.Kim သည္ ဧည့္ခန္းထဲ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ.....။
Kimက ေႂကြ႐ုပ္ေလး.....။
Kimက ထိရင္ ပဲ့ေႂကြသြားမဲ့ ျဖစ္တည္မႈေလး.....။
Kimက Kimရဲ႕ ႏွလုံးသားေလး.....။
Kimကိုထိရင္ Kimကအရင္နာတတ္သည္.....။
မရှ်ိမဲ့ရှိမဲ့ သက္ရွိလွလွေလးမလို႔ ပန္းပ်ိဳးသူလို ႏွလုံးသားနဲ႕ လမင္းေလးဟာ တာဝန္ေက်ေပးမဲ့ ေမတၱာလက္ေလးေတြနဲ႕ ယုယုယယ.....။

.............,

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ Main လမ္းမေဘးက သစ္ပင္အႀကီးႀကီးေအာက္တြင္ ဆဲဆိုသံေတြ ေအာ္ဟစ္သံေတြ စုံလင္စြာ ေက်ာင္းရဲ႕ ဆည္းလည္း ေလးေတြ စုကာ Gameႏွိပ္ေနက်သညိ......။

.Min Yoongiဘာလုပ္ေနတာလဲ လာေလ....."
"အာ...လာကူပါဆို Seok......"
"Arr....Shi*t!"

Rainနဲ႕ Markက တဖက္.....Seok JiMinနဲ႕ Yoongiကတဖက္ ေဆာ့ေနက်ေသာ ပြဲသည္ သစ္ပင္အိုႀကီးေအာက္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္......။

ႏွစ္ဝက္ စာေမးပြဲနီးၿပီျဖစ္လို႔ စာႀကိဳးစားေနက်ေသာ.တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြသည္ ခုံတန္းေတြမွာတခ်ိဳ႕ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြေပၚမွာ တခ်ိဳ႕ တစုတစုစာလုပ္ေနက်ေသာ္လည္း JiMinတို႔အုပ္စုကေတာ့ ဖုန္းထဲက Gameကိုသာ အသည္းသန္ေဆာ့ေန က်သည္......။

ႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲအတြက္ အသင့္ျပင္ေနေသာ ေက်ာင္းသားေတြရယ္ ႏွစ္ကုန္စာေမးပြဲ မဟုတ္ေသးတာမို႔ စာအုပ္မလွန္ျဖစ္ေသးတဲ့ Seokတို႔ အုပ္စုရယ္ တကၠသိုလ္နဲ႕JiMinတို႔သည္ တသီးတသန့္......။

"လာခဲ့ လာခဲ့ Seok.....!"
"Mark မညစ္နဲ႕ေနာ္...."

"ရႈံးခါနီး ေသြးေၾကာင္မေနနဲ႕ JiMin ဒီပြဲက မင္းစိန္ေခၚထားတာ...."
"သုံးေယာက္ တေယာက္ႀကီးကိုကြာ မစားနဲ႕JiMin....."

"MinYoongiကို ငါတို႔ဘက္ ဘာလို႔ေခၚထားမိပါလိမ့္ ေသေရာ.....!"

"ငါကြၽမ္းပါတယ္ ေျပာမိလို႔လား....."

"အသုံးမက်မွန္းေတာ့ မသိခဲ့ဘူးေလ...."

"မရႈံးေသးပါဘူး ပါးစပ္ပိတ္.....!"

"Rain...."

.ခ်ီးလိုပဲ နိုင္ခါနီး ေသာက္ေပါက္ကရေတြ လုပ္မလာနဲ႕....."

အဖြဲ႕ထဲတြင္ Markနဲ႕JiMin ဆဲသံေတြသည္ အဆိုးဆုံး.....သစ္ပင္ရိပ္ႀကီးတြင္ စာေပမွ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ စာလာလုပ္ေနက်ၿပီး မၾကာ ျပန္ထသြားက်သည္....JiMinတို႔ အုပ္စုဒဏ္ ၾကာၾကာမခံနိုင္က်.....။
ဘယ္သူမွလဲ ရဲရဲမၾကည့္ရဲသလို ဘယ္သူမွလဲ အေကာငိးဆိုး မေဝဖန္ရဲက် ဆံပင္နီနီေလးကိုဆို လူေတြပိုရွိန္ကာ အေၾကာတင္းေလးကို ႀကိတ္ၿပီးလဲ သေဘာေတြ က်ရ အားေတြက်ရနဲ႕ တကၠသိုလ္က မိန္းကေလး ေယာက်္ားေလးပါမက်န္ ဆံပင္နီနီေလးဆီမွာ အရည္ေပ်ာ္ရသည္......။

သိသိသာသာ တကၠသိုလ္မွာ ဆဲေနရင္ေတာင္ ခ်စ္လို႔ရေနေသးတာ ဆံပင္နီနီေလး တေယာက္ထဲသာရွိသည္......။

ရဲရဲခ်စ္လို႔ မရတဲ့ဂ်စ္ကန္ကန္ေလး မာနႀကီးတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမဲ့ လူဆိုးေလးက လူတိုင္းအေပၚ အနည္းငယ္ ေမာက္မာျပသည္.....လည္ပင္းဖက္ေပါင္းတဲ့ Seokတို႔ အုပ္စုကလြဲရင္ JiMin ဘယ္သူ႕ကိုမွ တူတူတန္တန္မၾကည့္ေပးခဲ့......"

တကၠသိုလ္ဝန္းႀကီးသည္ အေရာင္စုံေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ Versionမ်ိဳးစုံ ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ လူငယ္ဘဝရဲ႕ ေပ်ာ္႐ြင္မႈေတြ ရွိေနနိုင္ေသာ ေနရာ......။

............

ထယ္နဲ႕ Jeonသည္ ကားကိုယ္စီနဲ႕ ေန႕လည္ဘက္ႀကီး ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာက်သည္......။

Jeon Entတြင္ ပြဲဦးထြက္ Trailerရဲ႕ ရလဒ္အား မန္ေနဂ်ာအစ္မနဲ႕ ေဆြးႏြေးေနစဥ္ ထယ့္ဖုန္းဝင္လာကာ ေက်ာင္းသို႔ ခ်က္ခ်င္းလာေပးရန္ ရာဇသံေပးလာခဲ့သည္......။

မလာရင္ ခုည Clubထပ္သြားမယ္လို႔ ခ်ိန္းေျခာက္ကာ Modelေကာင္ေလးက ဒုကၡရွာလာသည္......။

လုပ္လက္စေတြ ပစ္ခ်ကာ အေရးႀကီးအတန္းရွိလို႔ပါဟု မန္ေနဂ်ာကို လွည့္ပတ္ရင္း Jeon ေက်ာင္းေရာက္ခဲ့ရသည္......။

ကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႕ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ထယ့္ပုံစံသည္ မေန႕ညက ကလပ္ထဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ခြထိုးခံခဲ့ရတယ္ေျပာရင္ ေပါက္ကြဲအုံးမည္.....။

"Congratulations JK....."

ထယ္က ေဘာင္းဘီအညိုေရာင္ေလးထဲ လက်တဖက်နှ်ိုက်ကာ က်န္လက္တဖက္က Jeonဆီ ကမ္းေပးလိုက္သည္......။

Jeonသည္ ရွည္သြယ္သြယ္ ထယ္လက္ဖ်ားေလးေတြကို ဖ်တ္ခနဲ ရိုက္ကာ ခရမ္းေရာင္ ေနကာမ်က္မွန္အား တပ္လိုက္ၿပီး ေက်ာငိးေတာ္ႀကီးသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္......။

"ဘာအတြက္......"

"တလမ္းလုံး မင္းရဲ႕Trailer ပိုစတာေတြႀကီးပဲေလ ၿပီးေတာ့ အင္တာနက္ေပၚမွာေရာပဲ မင္း ႏွလုံးသားေတြ အမ်ားႀကီးကို လႈပ္ခါနိုင္ခဲ့တာပဲ....."

"ခ်ီက်ဴးေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္မယ္မထင္နဲ႕ ထယ္... ညက မင္းေၾကာင့္ ငါဒုကၡေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္ရတယ္......"

"ေအး ငါလဲ အဲအေၾကာင္းသိခ်င္ေနတာ....."

ထယ္သည္ Jeon ပခုံးေတြအား ခပ္က်စ္က်စ္လွမ္းဖက္ကာ ဆံပင္လိမ္လိမ္ေတြၾကားက အနည္းငယ္ျမင္ေနရေသာ ထယ္မ်က္လုံးလွလွေလးေတြနဲ႕ လူေအးႀကီး Jeonအား စိုက္ၾကည့္လာသည္......။

"အင္း....."

"ညက ငါ့ကိုထိုးတာ ဘယ္ေကာင္လဲ....."

Jeonမ်က္လုံးေတြသည္ မ်က္လုံးလွလွေလးေတြကိုခ်က္ခ်င္း ေရွာင္ဖယိရင္း ေတာင္ျမႇောက္ေျပးကပ္ကာ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္......။

"ဟင္ ေမးတာေျဖအုံးေလ....."

"ငါဘယ္လိုသိမွာပဲ.... ကလပ္မွာ ဒီလိုပဲ ငမူးငေၾကာင္ တေကာင္ပဲ မင္းနဲ႕ျပသနာတက္ၿပီး ထိုးလိုက္တာ....."
"ခံရတာ နည္းေသး သူမ်ား ပိုင္နက္ထဲ တေယာက္ထဲ ဘာသြားလုပ္မွန္းမွ မသိတာ....."

Jeonသည္ ပါးစပ္ကသာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျဖလိုက္ရေပမဲ့ စိတ္ထဲတြင္ ေလးေလးပင္ပင္.....။
အရင္းႏွီးဆုံးနဲ႕အေရးႀကီးဆုံး ၾကားမေတာ္တဆ ျပသနာေတြေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမပ်က္ခ်င္......။
Hyungသိလို႔လဲ မရ ထယ္ကိုလဲ ေပးမသိခ်ငိတာေၾကာင့္ ပထမဆုံးအေနနဲ႕ Jeon ထယ္ကို လိမ္လိုက္မိသည္......။

"မင္းက ကူမခ်ဘဴးလား......"

"ေမေမက ရန္ျဖစ္တာ မႀကိဳက္ဘူး ရန္မျဖစ္ဖို႔ သင္ထားတယ္....."

"မင္းအေမကလဲ မင္းကိုက် ပုံစံခြက္ထဲ ခ်ထားၿပီး JiMinကိုက် လက္ညွိုးၫႊန္ရာေရျဖစ္ေပးလိုက္ စိတ္ႀကိဳက္ဆိုးသြမ္းဖို႔ လမ္းေတြကို ေငြခင္းေပးလိုက္နဲ႕ကို Jeon မင္းစိတ္ထဲ နည္းနည္းမွ တမ်ိဳးမျဖစ္ဘူးလား....."

Jeon ရဲ႕ ေက်ာအိုးအိတ္ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလးသည္ ထယ္လက္တံ အရွည္ႀကီးေတြနဲ႕ သိုင္းဖက္တဲ့အခါ လက္ရင္းနားထိ ေလ်ာ့က်လာသည္......။

ေလ်ာ့က်ေနတဲ့ ေက်ာအိုးအိတ္အား အနည္းငယ္ဆြဲတင္ကာ ထယ္အား မ်က္မႈန္က်ဳတ္ကာ တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ Jeonအၾကည့္ေတြဟာ ေက်ာင္းေကာ္ရစ္တာ ကိုသာ ဦးတည္ျပန္သည္......။

JiMinနဲ႕ ပတ္သက္တာ တခုခုေမးလိုက္ရင္ အသံတိတ္သြားတတ္တဲ့Jeonဟာ ေျဖစရာအေျဖမရွိလို႔ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့....ထယ္က Jeonကိုသာ သိသည္ Jeon မိသားစုနဲ႕ ပတ္သက္တာ ဘာတခုမွမသိ ထယ္သိပ္လဲ ေမးေလ့မရွိ သိစရာလဲ မလိုဘူးဟု သတ္မွတ္ထားပုံရသည္.....။

အဲဒါေၾကာင့္ JiMin အေၾကာင္းကိုလဲ ထယ်လုံးဝမသ်ိ Jeonနဲ႕JiMinရဲ႕ ပတ္သက္မႈကို တခါမွ အထူးဆန္း ေမးခြန္းမထုတ္ခဲ့သလို ဒီအတိုင္း JiMinဟုသာ သပ္သပ္သိထားခဲ့သည္......။

ထယ္လို ဒုကၡဆိုတာမသိတဲ့ ဘဝရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈေတြ တခုမွမရွိတဲ့ သူကို ဆိုးသြားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ ရွိေၾကာင္းလဲ ရွင္းျပမေနခ်င္ေတာ့......။

"ေမေမ လုပ္မေပးရင္ ဘယ္သူလုပ္ေပးမွာလဲသူ႕မွာ ေမေမပဲရွိတာ"

"သူ႕အေမကေရာ....."

"ေတာ္ေတာ့ ထယ္ ဒီေန႕ ေတြ႕ဖို႔ေခၚတာ JiMinအေၾကာင္း ေမးရေအာင္လား....."

"မဟုတ္ဘူး မင္းကို မုန့္လိုက္ေကြၽးခိုင္းမလို႔....."

"ကန္တင္းမွာလား....."

"မဟုတ္ဘူး အျပင္မွာသပ္သပ္... အတန္းတက္ၿပီးရင္ လိုက္ေကြၽး...."

"ငါက ဘာကိစၥ ေကြၽးရမွာလဲ..... ညက အ႐ူးလို ကလပ္လိုက္ေခၚရတာ ေကြၽးမဲ့ေကြၽး မင္းေကြၽးရမွာမဟုတ္ဘူးလား....."

"လုပ္ပါမင္း ဒီေလာက္နာမည္ႀကီးသြားတဲ့ဟာ ေနာက္ဆို မင္းနဲ႕ မုန့္တူတူစားဖို႔မေျပာနဲ႕ေတြ႕ရဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္ခက္မွာ....."

ထယ္သည္ Jeon ေက်ာပိုးအိတ္အနက္ေရာင္ေလးကို လႈပ္ရမ္းကာ မုန့္စားရဖို႔အေရး ဒို႔အေရး လုပ္ေနသည္....။

"မေကြၽးနိုင္ဘူး....ငါမအားဘူး"

"ေသခ်ာလား....."

Jeonက သူေဌးသားေလးဆိုေပမဲ့ ငယ္ကတည္းက အနည္းငယ္ကပ္ေစးကုတ္ကာ အသုံးစြဲ သိပ္စနစ္က်တဲ့သူ မုန့္ေကြၽးရင္ ထယ္ရွင္းရတာက ပိုမ်ားခဲ့သည္......။

"ေသခ်ာတယ္....."

ထယ္သည္ Jeonရဲ႕ ယားတတ္တဲ့အက်င့္ကိုေကာင္းေကာင္း သိေနကာ ယားမယ္ထင္တဲ့ေနရာေတြကို လိုက္ထိုးလိုက္သည္......။

ေက်ာင္းေကာ္ရစ္တာတြင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တကမၻာလို Modelတေယာက္ရဲ႕ အရွိန္ဝါေတြ ခြာခ်ကာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝေတြတုန္းကလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထယ္ ေဆာ့ေနခဲ့သည္.....။

"ထယ္......လမ္းႀကီးမွာ"

Jeonသည္ အထိမခံနိုင္တဲ့ ေနရာေတြကို လာထိခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ထယ့္အား စာအုပ္အခ်ိဳ႕ပါေသာ ေက်ာပိုးအိတ္အနက္ေရာင္ေလးနဲ႕ လိုက္ရိုက္ေတာ့ ျပန္ေျပးရသူကထယ္ျဖစ္သြားသည္...။

"ကပ္ေစးေကာင္ လိုက္ေကြၽးမွာလားလို႔။

ရယ္သံေတြ တလြင့္တလြင့္နဲ႕ တကၠသိုလ္လမ္းေတြေပၚ နိုင္ငံၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ျဖစ္လာမဲ့ 21ရာစုက ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ကောင်လေးနှစ်ဥိီးရဲ့ ပုံရိပ္ေတြကို အပင္အိုႀကီးေအာက္က Gameသရဲေလး လွမ္းျမင္သြားသည္......။

"သတ္ေလကြာ.....JiMin!!"

"JiMin သတ္လိုက္ေတာ့ ဘာလုပ္ေနတာလဲ.....!"
"F**k.....!!"

"ေယး.....Markကြ"

"JiMin ငါတို႔ရႈံးၿပီေလ....."

Seokသည္ ဖုန္းထဲက Game Finalျပသြားတဲ့အခါ ဖုန္းကို ပစ္ခ်ကာ နိုင္ခါနီးစဲစဲႀကီး ဘာမွမလုပ္ပဲ ရပ္ေနေသာ JiMinအား လည္ပင္းညွစ္ပစ္မည္ဟု ေတြးကာ JiMinကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္......။

JiMinသည္ ဖုန္းအား လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားကာ ၿပိဳင္ပြဲမွာမရွိေနေသာ မ်က္လုံးေတြ......။
Seokနားမလည္ေသာ အၾကည့္ေတြ ဝမ္းနည္းရိပ္လား ေဒါသရိပ္လား မသဲကြဲပါပဲ ယွက္သမ္းေနေသာ ပေဟဠိဆန္ဆန္ အၾကည့္ေတြက အေဝးတေနရာကို ေငးလွ်က္......။

JiMinေငးေနေသာ ေနရာအား Seokအပါဝင္ တအုပ္စုလုံး လိုက္ၾကည့္မိတဲ့အခါ ေကာ္ရစ္တာတြင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေဆာ့ေျပးေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္......။
ဝတ္ပုံစားပုံကေန အဆင့္တန္းခြဲျခားၾကည့္ရရင္ Top သူေဌးသားေတြ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္......။

Seokက Jeonမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ေပမဲ့ Yoongiအပါဝင္ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသိခဲ့ပါ.....။

"JiMin......!"

Seokသည္ JiMinမ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္သို႔ လက္ေဖ်ာက္တခ်ကိတီးကာ JiMinအား သတိကပ္ေစလိုက္သည္......။

"ဘာလဲ......!!"

JiMinသည္ ေငးေနရမွ သတိျပန္ရလာကာ ဝိုင္းၾကည့္ေနက်ေသာ Seokတို႔ အၾကည့္ေတြကို မသိသလိုေနလိုက္ကာ ရႈံးသြားေသာ Gameဆီမွ ထြက္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္......။

JiMinရဲ႕ အာ႐ုံေတြသည္ Seokတို႔ဆီရွိမေနေသး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ပါးေနေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနက်ေသာ လြပ္လပ္ေနက်ေသာ ပုံရိပ္ေလးႏွစ္ခုဆီ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္.....။

"နိုင္ခါနီးႀကီးကို ဘာေသာက္ခ်ိဳးလဲ JiMin မင္းလူမင္း Jကိုက္ခ်င္လဲ အိမ္ေရာက္မွကိုက္ ငါ့ကိုေခြးျဖစ္ေအာင္မလုပ္နဲ႕......"

"Game ရႈံးတာ အဲေလာက္ထိ ဆန္းၾကယ္ေနလို႔လား ရႈံး ရႈံး...!!"

"မင္းေၾကာင့္မလို႔ ဒီစကားေျပာထြက္တာမလား ငါဟုတ္ရင္ဟုတ္ မဟုတ္ရင္ Yoongi ျဖစ္ၾကည့္ပါလား ႐ုပ္နဲ႕မွ မလိုက္ ေသေအာင္ ဆဲမဲ့ေကာင္.....!"

"ပတ္ဝနိးက်င္က မသန့္ဘူး အဲဒါေၾကာင့္ရႈံးတာ မ်က္စိထဲ ေပၚေပၚလာရင္ ကန့္လန့္ေတြႀကီးပဲ တကၠသိုလ္ေတြဝမ္းသာအားရတက္က်တာ အဲလို စည္းကမ္းပ်က္ခ်င္က်လိဳ႕ဆိုတာ ခုမွသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္......"

"Park JiMinက Gameရႈံးလို႔ ေဒါသထြက္တာ မဟုတ္ဘူးေဟ့ သူ႕လူ သူမ်ားနဲ႕သာယာေနလို႔ နင္ေနတာ ဒီေကာင္....!"

"HoSeok!!!!"

"မဟုတ္လို႔လား မွန္တာေျပာရင္ လူေတြ သိပ္နာတတ္တာပဲဟာ JungHoSeokကလဲ ဒဲ့ပဲခ်တတ္ေတာ့ နာသြားလဲ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး....."

"JiMin မင္း အဲလိုလား....."

Rainရဲ႕ အေမးမွာ JiMinမ်က္ႏွာ တခုလုံး ရဲပေတာင္းခတ္သြားၿပီး လက္ထဲက ဖုန္းနဲ႕ Rainရဲ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို ပစ္ေပါက္လိုက္သည္.....။
Rainရဲ႕အေရွာင္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ မထိ ပုခုံးကို ရွပ္ထိသြားသည္......။

"Straightကြ အေျဖာင့္ႀကီး ေသာက္ေပါက္ကရေတြ ငါကိုလာမေတြးနဲ႕.....ကလပ္ထဲက ရင္ဘတ္ႀကီးႀကီးေတြနဲ႕ စကီေတြကိုပဲႀကိဳက္တာ Jeon Jung Kookက ငါဒုကၡေပးခ်င္႐ုံသက္သက္ပဲ......"

"မလိုခ်င္လို႔ ပစ္ထားတဲ့ အမွိုက္တစေလာက္ေတာင္ အေရးမပါတဲ့ေကာင္ကို ငါက မက္မက္ေမာေမာ မနာလိုစရာလား....."
"Jeon Jung Kookက ငါ့ဘယ္စာရင္းထဲမွာမွ မရွိဘူး HoSeok....!"

"ၾကည့္ၾကည့္ ရႈံးေတာ့သူေၾကာင့္ ပတ္ရမ္းေတာ့ ငါတို႔ကို....."

"မင္းက အေရးမပါတာေတြ လာေျပာေနတာကို Jeon Jung Kookကို စကားထဲ ထည့္ထည့္မေျပာနဲ႕ ငါမႀကိဳက္ဘူး"

"ေအာ္ အဲဒါနဲ႕ပဲ မင္းJung Kookနဲ႕ ေစ့စပ္ဖို႔ ဘာလို႔လက္ခံလိုက္တာလဲ....."

Markအေမးေၾကာင့္ Yoongiလဲ ေဝးသြားတဲ့ ပုံရိပ္ေလးဆီ တခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္......။

"သိပ္ရင္းႏွီးက်တဲ့ပုံပဲ....."

"မင္းတို႔အေရး တခုမွမပါဘူး Jeon Jung Kookဘာျဖစ္ျဖစ္ မေဝဖန္က်နဲ႕ ငါ့ကိုေပါင္းတာ ငါ့အေၾကာင္းပဲ စိတ္ဝင္စားက်......"

"ဘယ္လဲ ဘယ္လဲ"

စတိုင္လြယ္အိတ္ေကာက္လြဲကာ ရႉးရႉးရွဲရွဲ ထထြက္သြားဖို႔ ႀကံေနေသာ JiMinအား Seok လွမ္းေမးလိုက္သည္.....။

JiMinသည္ ဘာမွျပန္မေျဖ လြယ္အိတ္တလုံးျဖင့္ ဆံပင္နီနီေတြကို လက္ႏွစိဖက္လုံးနဲ႕ တခ်က္တည္း သပ္တင္ကာ Seokတို႔အနားကေန ထြက္သြားခဲ့သည္......။

"ေဟ့ေကာင္ JiMinက အႏုပညာဘက္ သြားတာဟ ေသာက္ျပသနာေတြ ရွာျပန္အုံးမယ္ထင္တယ္....."

"လႊတ္ထားလိုက္ ဟိုေကာင္ Jung Kookေအာ္ရင္ ငိုေျပးလာမဲ့ေကာင္ ညကေတာင္ငိုမဲ့မဲ့ဟိုက ဘာေျပာလႊတ္လဲမသိ...."

"ေျပာေတာ့ JiMinကႀကီး လိုက္ႏွောင့္ယွက္ဒုကၡေပးခဲ့တာဆို....."

"နားလည္ရခက္တယ္ကြ.....ဒုကၡေပးတာေတာ့သူပဲ တကယ္တမ္းဒုကၡေရာက္ေရာက္သြားတာက သူသူ...."

"မင္းတို႔ Park JiMinရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကိုသိလား....."

Seokရဲ႕ စကားအဆုံး Rainနဲ႕ Markရဲ႕ မ်က္ခုံးေတြ ပင့္တက္သြားသည္.....။
သိခ်င္တဲ့သေဘာနဲ႕ ေခါင္းေတြဆိုင္ခ်လာက်ၿပီး Seokပါးစပ္လႈပ္တာကို ဝိုင္းၾကည့္ေနက်သည္......။
JiMinအားနညိးခ်က္ကိုေတာ့ သိခ်င္က်တာအမွန္အုပ္စုထဲ အေကာင္အေသးဆုံးဆိုေပမဲ့ ႂကြကိသားေတြနဲ႕ Rainပင္ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲၾကည့္ ေနေနရသည္မို႔ အဆိုးေလးကို နိုင္မဲ့နည္းေတာ့ သိထားခ်င္က်သည္.....။

Yoongi မင္းေရာ မသိခ်ငိဘူးလား......"

"Jeon Jung Kookမလား...."

Yoongiရဲ႕ တုံ႕ျပန္ခ်က္ေၾကာင့္ Seokတေယာက္ ေခတၱမွ် မွင္သက္သြားသည္.....။
တခ်ိန္လုံး အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ ေကာင္က ဒီကိစၥက် သေဘာေပါက္လြယ္သား.....။

"ေအး မင္းတို႔မွာ အေႂကြးလာေတာင္းတာျဖစ္ျဖစ္ Jung Kookနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ တခုခု ေျပာလိုက္ သူခုနကလိုေလ ေဒါသေတြ ထြက္ၿပီး ထြက္သြားလိမ့္မယ္......။

"အဲဒါဆို ငါတို႔အေႂကြး ေပးစရာမလိုေတာ့ဘူးလား......"

"သူေနာက္တေခါက္ျပန္လာေတာင္းရင္ေတာ့ ႏွစ္ဆေပးလိုက္ေပါ့......"

"အေကာင္းမွတ္လို႔......"

Rainနဲ႕Markက သိပ္မယုံသလို ႏွာေခါင္းရႈံ႕ ပုခုံးတခ်က္တြန့္ကာ Seokကို ေခါင္းခါျပလိုက္သည္......။

"JiMinက Jung Kookကို တကယ္မုန္းတာတဲ့15ႏွစ္သားထဲက အခ်ိန္ရတိုင္း ေျပာျပခဲ့တာငါေတာ့ မယုံခ်ငိ ယုံခ်င္ပါပဲ...."

"Seokမင္းေတြးၾကည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တကယ္သာညားသြားရင္ ဘယ္သူက ဦးေဆာင္သူျဖစ္မလဲ......"

"ဟိတ္ေကာင္ေတြ... ပါးစပ္ပိတ္က်စမ္းပါ ေျပာသြားတာမၾကားလိုက္က်ဘဴးလားမင္းတို႔အေရးမပါဘူးဆိုတာကန္တင္း တခုခုသြားစားေတာ့မယ္ သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရး ထိုငိေဆြးႏြေးခ်င္တယ္ဆိုေနခဲ့....."

Yoongiက ေျပာၿပီး ထသြားတဲ့အခါ က်န္သုံးေယာက္ပါ အျမႇီးတခုလို တတန္းႀကီးပါလာသည္.....။
အဖြဲ႕ထဲတြင္ JiMinမဟုတ္ရင္ Yoongiေနာက္ လိုက္ရသညိ....။
JiMinၿပီးရင္ Yoongiက အခ်မ္းသာဆုံး သူေဌးသားေလးျဖစ္ကာ ေငြ႐ႊင္တဲ့ေရခဲတုံးႀကီး.....။
ဆိုင္ထိုင္တိုင္း မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႕ ေငြရွင္းေပးတတ္သူ......"

ဆိုင္ထိုင္ရင္ MinYoongiပါမွ မ်က္ႏွာႀကီးရတတ္ၿမဲ.....။

...............,

JiMinသည္ အႏုပညာဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားေသာ ထယ္နဲ႕Jeonေနာက္ လိုက္သြားၾကည့္လိုက္သည္......။
ညက ကိစၥဘယ္သူစေဖာင္းလဲ Club တခုလုံးေခၚေမးၾကည့္ Kim Tae Hyungကိုပဲ လက္ညွိုးထိုးက်မွာ Park JiMinပါလို႔ ထိုးလာလို႔လဲမရ ထိုးရဲရင္ ထိုးတဲ့လကိညွိုးကို ျဖတ္ပစ္လိုက္မည္.....။
ေလာကႀကီးမွာ Park JiMinဘာလုပ္လုပ္ အၿမဲတမ္းမွန္သည္ တျခားအေၾကာင္းရင္းမရွိ......။

Kim Tae Hyungကို မေက်နပ္ခဲ့သလို Jeon Jung Kookကို ပိုပိုသာသာေဒါသထြက္ရသည္......။
မေတြ႕ရမျမင္ရေတာ့ရင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သင္ပုန္းေခ်ပစ္နိုင္တဲ့ ကိစၥဆိုေပမဲ့ ေျမႀကီးကိုေတာင္ မထိခ်င္ေသာ ေျခလွမ္းႂကြႂကြေတြနဲ႕ Kim Tae Hyungသည္ တခါတေလ ႐ုပ္ဆိုးေကာင္ရဲ႕ ပုခုံးေတြကို ပိုင်ပ်ိုင်နိုင်နိုင် ဆုပ္ကိုင္လွ်က္......။

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေမာေနတာေတြ ျမင္ရတိုင္း ေသြးေၾကာထဲက စိမ့္ထြက္လာတဲ့ မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြသည္ မ်က္လုံးဝိုင္းႀကီးေတြ လႈပ္ခတ္သြားမွ ေနသာထိုင္သာ ရွိသည္......။

အတန္းျပန္တက္ခ်ိန္မလို႔ ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းတြင္မရွိက်ေတာ့ ရွင္းလင္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ လမ္းေတြေပၚ Kim Tae Hyungရဲ႕ အသံၾသၾသနဲ႕ ရယ္သံတိုးတိုးေလးသည္ အျမင္ကပ္စရာေကာင္းေအာင္ ခပ္ေဝးေဝးထိ လႊင့္ပ်ံေနသည္......။

အေကြ႕တခုတည္း ခ်ိဳးဝင္သြားေသာ Jeonနဲ႕ထယ္အား JiMin အေဝးႀကီးမွ လွမ္းျမင္ေနရကာ မ်က္ေျချပတ္သြားမည္ဆိုး၍ ဆံပင္ေတြကို တခ်က္ထိုးဖြကာ ဖိနပ္အမဲျမင့္ျမင့္ႀကီးျဖင့္ ေျပးလိုက္ခဲ့သည္......။

အေကြ႕ေနရာအေရာက္ အရွိန္နဲ႕ေျပးေနတဲ့ JiMinဟာ
လမ္းအေကြ႕က ႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုေပၚလာတဲ့လူကို ပက္စလက္ခတ္ ဝင္တိုက္မိသည္......။

ဝင္တိုက္မိသူသည္ မိန္းကေလးျဖစ္ကာ တိုက္မိတဲ့ အရွိန္ျပင္းတာေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚ ပုံလဲက်သြားသည္.....။

ေယာက်္ားေလးသာဆို အေကြ႕မွာ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာရေကာင္းလား ရန္ေတြ႕မိမွာဆိုေပမဲ့ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္လဲက်သြားသူမွာ မိန္းကေလးျဖစ္ေနတဲ့အခါ JiMin အားနာစိတ္နဲ႕ ခပ္ေသးေသး မိန္းကေလးကို လက္ေမာင္းေတြကေန ဆြဲထူလိုက္သည္......။

"အဆင္ေျပရဲ႕လား....."

တာဝန္သိတတ္စြာ ေလသံကို အတတ္နိုင္ဆုံးထိန္းသိမ္းကာ ေမးလိုက္ခ်ိန္ ေမာ့လာတဲ့ မ်က္ႏွာခပ္ေသးေသး.....။
ဝ်ိုင်းစက်နေတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ ပင္ကိုမ်က္ခုံးတန္းလွလွေလးေတြ ဘာအကူညီမွ မယူထားရတဲ့ ေကာ့ၫႊတ္ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ရွည္ေလးေတြရယ္.....။
အားနာသလိုနဲ႕ မဲ့ပြုဲးလေး ၿပဳံးလိုက္တဲ့အခါ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ႏႈတ္ခမ္းတစုံ.....။

ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ဂုတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိတဲ့ ေ႐ႊဝါေရာင္ ဆံပင္ေတြနဲ႕ ေကာ္ပတ္႐ုပ္လို ေကာင္မေလး.......။

ရိုးရိုးရွင္းရွင္း Hoodieအျပာေရာင္ေလးနဲ႕ ဂ်ငိးျပာေရာင္ ေဘာင္းဘီပြပြေလးကို မိန္းကေလး သိပ္မဆန္စြာ ဝတ္ထားသည္......။

အနီးကပ္ျမင္ေနရတဲ့ ႏုႏုဖတ္ဖတ္မ်က္ႏွာတခုလုံးသည္ အေရာင္မဲ့လြန္းေနသည္....တခ်ိန္တည္းမွာ ဘာအေရာင္မွ မျခယ္သထားေသာ္လဲ လွေနေသးသည္......။

"က်မ ေျခေထာက္......"

ခပ္အက္အက္ အသံေတြသည္ အထင္မမွားရင္ အသံနာေနတာျဖစ္လိမ့္မယိထင္သည္ မိန္းကေလးသည္ ေျခေထာက္ကို လက္တဖက္နဲ႕ ကိုင္ထားတာမို႔ ငုံ႕ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ပတ္တီးတခုနဲ႕......။

"ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာရထားတာလား....."

"ေလ့က်င့္ရင္း မေတာ္တဆ ထိမိထားတာပါ....."

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုယ္မျမင္လိုက္လို႔ မေတာ္တဆ ဝင္တိုက္မိခဲ့တာ ဒဏ္ရာနဲ႕ဆိုေတာ့ တကယ္အားနာပါတယ္...."

"ရပါတယ္ Honeyလဲ ေအာက္ပဲၾကည့္ေလွ်ာက္လာမိလို႔ပါ အားနာဖို႔မလိုပါဘူး မေတာ္တဆပဲဟာ....."

အနည္းငယ္ ေယာင္ကိုင္းေနတဲ့ ေျခေထာက္တဖက္ေၾကာင့္ ပစ္ထားခဲ့ရမွာလဲ အမ်ိဳးသားေကာင္းတေယာက္အေနနဲ႕ မသင့္ေတာ္ေသးျပန္ တျခားတေယာက္အေပၚ ေကာင္းေပးရတဲ့အလုပ္ကိုလဲ JiMinသိပ္မကြၽမ္းက်င္တာမို႔ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ......။

"ထနိုင္ရဲ႕လား ထၾကည့္ပါလား....."

ေကာင္မေလးသည္ ေခါင္းတခ်က္ညိမ့္ျပကာ JiMinပုခုံးေတြကို အားယူလိုက္ၿပီး ႀကိဳးစားထၾကည့္လိုက္သည္.....။

JiMinလဲ လက္ေမာင္းေသးေသးေတြကို ခပ္ဖြဖြကိုင္ကာ ေကာင္းေကာင္းထနိုင္ဖို႔ ဆြဲထူလိုက္သည္......။

နာေနတဲ့ ေျခတဖက္ကို အားယူထၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ နာလြန္းတာေၾကာင့္ ျပန္ျပဳတ္က်ခါနီး JiMinသည္ လက္တဖက္နဲ႕ ေကာင္မေလးရဲ႕ ခါးအား ခပ္ျမန္ျမန္ဖမ္းထားလိုက္သည္......။

"ျပဳတ္....ျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔ပါ ထိန္းလိုက္တာေနာ္"

အနည္းငယ္ ရဲတက္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလး ေအာက္သို႔ငုံ႕ခ်သြားသည္.....။
ဆက္ထိန္းထားသင့္လား မသိေပမဲ့ လႊတ္ေတာ့မခ်ခဲ့ JiMinေတာင့္ေတာင့္ႀကီးသာ ရပ္ေနမိသညိ......။

"အဆင္ေျပပါ့မလား လမ္းေလွ်ာက္လို႔......"

"ဟို အပန္းမႀကီးရငိ ေက်ာင္းေဆးခန္းနားထိ တြဲေလွ်ာက္ေပးပါလား Honey တေယာက္ထဲဆို ေလွ်ာက္လို႔အဆင္ေျပမယိမထင္ဘူး ေျခေထာက္ကတကယ္ နာေနလို႔ပါ"

"ရပါတယ္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ မေတာ္တဆျဖစ္ရတာပဲတက္ ေက်ာေပၚ......"

JiMinကဒူးေထာက္ကာ ေက်ာေပၚတက္ဖို႔ကိုယ္အနည္းငယ္ကိုင္းေပးလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ အမွတ္သားတခုလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ မ်က္လုံးလွလွေလးေတြ ဝိုင္းစက္သြားသည္......။

"အေတြးေတြ မလြန္ပါနဲ႕ မင္းေျခေထာက္က လမ္းေလွ်ာက္လို႔အဆင္ေျပမယ္မထင္ဘူး.....တက္ ကိုယ္က ေစတနာနဲ႕"

"ဟုတ္ အာ့ဆို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....."

ေက်ာေပၚေရာက္သြားတဲ့အခါ မေတာ္မတရား ဝိတ္ခ်ထားတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္တဲ့အထိ ေပါ့ပါးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္... အားေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလသံေတြနဲ႕ ပင္ပန္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ မိန္းကေလးအား JiMin ပထမဆုံးအေနနဲ႕ ဂ႐ုဏာသက္မိေနသလို....."

ေလာကမွာ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ JiMin မႏွစ္သက္ စိတ္လဲမဝင္စားသလို ဘယ္တေယာက္ကိုမွ ေစ့ေစ့မၾကည့္ခဲ့ဘူး......။
Club မွာ အမူးလြန္သြားရင္ လာကလိတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ခါးေလာက္ထိ ဖက္ဖူးေပမဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို မသိ ၾကည့္ဖို႔ကို မတန္ဘူးလို႔ ေတြးထားသည္.....။

JiMinကမၻာတြင္ Mr,Jeonကေတာ္ တေယာက္ကိုသာ အမ်ိဳးသမီးဟု သ်ိခဲ့သည်.....မိန္းမေတြက ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ သတၱဝါေတြျဖစ္ေၾကာင္း ဒယ္ဒီနဲ႕တင္ လုံလုံေလာက္ေလာက္ သိခဲ့ရၿပီ......။

ဒီမိန္းကေလးကိုေတာ့ ထူးဆန္းစြာ ရိုးသားသည္ဟု ဦးႏွောက္က သံေခ်ာင္းေခါက္လာသည္......။
ဒါေပမဲ့ တူတူပါပဲ မိန္းမေတြက တသားတည္း မာမီလိုပဲေနမွာ......။

"Honeyပါ......"

"ဟင္......"

JiMin အေတြးလြန္ေနကာ ေက်ာင္းေဆးခန္းနားအေရာက္ ေကာင္မေလးက စကားစေျပာခဲ့သည္......။

"က်မ နာမည္ Honeyပါ....."

"အင္းကိုယ့္နာမည္ JiMin...Park JiMin"

"မွတ္ထားပါ့မယ္......"

"မွတ္မထားေပးလဲ ကိစၥမရွိပါဘူး
ကိုယ္က ေက်ာင္းမွာသိပ္မရွိတတ္ဘူး ေနာက္လဲေတြ႕မွာမဟုတ္ဘူး ေခါင္းထဲ သိပ္မထည့္နဲ႕....."

"Honey မွတ္ထားခ်င္ပါတယ္တေက်ာင္းထဲပဲ ေတြ႕ျဖစ္ရင္ ေန႕လည္စာျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ေကြၽးပါ့မယ္....."

"ကိုယ္က လူေကာင္းတေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္ Honey.... မင္းလိုသိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ မိန္းကေလးတေယာက္အေနက ကိုယ္နဲ႕တြဲေလွ်ာက္ျဖစ္ရင္ကို မင္းဆီ မ်က္လုံးေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာလိမ့္မယ္...."

"Honeyေတာ့ JiMinShiကို အဲလိုမထင္ပါဘူး...."

"ကိုယ့္ကို တခုခုေကြၽးမဲ့အစား မင္းတခုခုပိုစားသင့္တယ္ မင္းကိုယ္က ေပါ့ပါးလြန္းေနတယ္......"

"Honey Weightခ်ထားလို႔ပါ အစားအမ်ားႀကီး စားလို႔မရဘူး Honeyက Traineeတေယာက္ေလ Idolတေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ....."

လူေတြ ဘာလို႔နာမည္ႀကီးခ်င္ေနလဲ က်ေနာ္နားမလည္နိူင္ ဒုကၡေတြ အမ်ားႀကီးခံ ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္ေတြ အလူးလဲ ခံစားရၿပီး ဖန္သားျပင္မွာ လွလွပပေလး ၿပဳံးျပရတာကို ဘဝမွတ္ေနက်တယ္.....။

က်ေနာ္ျဖင့္ အံ့ၾသလို႔မွမဆုံး.....ရခဲလွတဲ့ လူဘဝေလးမွာေတာ့ဗ်ာ စားခ်င္တာစား ဝတ္ခ်င္တာဝတ္ၿပီး ရီးစားဘာညာထား အိမ္ေထာင္ျပဳ ဘဝကို ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွင္သန္မဲ့အစား Popularျဖစ္ရတာကို ပိုသေဘာက်လာက်တယိထင္တယိ......။

ေက်ာေပၚက အ႐ုပ္မလို ကေလးမကလဲ လာျပန္ၿပီ လူဆိုးေကာင္လို တခန္းလြတ္.....နာမည္ႀကီးတာ ဘာေကာင္းလို႔လဲ ဘာမွမေကာင္းဘူး ဝီစကီေတြေလာက္ အရသာေကာင္းမွာမလို႔လား......။

"နာမည္ႀကီးမွာကို အဲေလာက္ႀကိဳက္လား....."

"Honey ငယ္ဘဝတည္းက အဆိုေတာ္တေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ႐ူးသြပ္ခဲ့တာေလ Daddy ခြင့္မျပဳတဲ့ၾကားက Honey Companyနဲ႕ စာခ်ဳပ္ခိုးခ်ဳပ္ခဲ့တာ......"
"နာမည္ႀကီးတာကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာထက္ Honey သီခ်င္းေတြနဲ႕ တခ်ိဳ႕ဘဝေတြကို ကယ္တင္ခြင့္ရခ်င္တာ....."

"Honeyက လူကသာ ေသးေသးေလး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ႀကီးတယ္ေနာ္....."

ရယ္က်ဲက်ဲ ေျပာလိုက္ေသာ JiMinစကားေၾကာင့္ Honeyအသံပင္ ထြက္ေအာင္ ရယ္ေတာ့သည္......။

"JiMin Ssiက ဘယ္ေမဂ်ာကလဲ Honey တခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး....."

"Eေမဂ်ာက...."

"Eေမဂ်ာက အႏုပညာနဲ႕ အေဝးႀကီးပါ သူငယ္ခ်င္းရွိလို႔ ဒီဘက္ေရာက္လာတာလား......"

႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ေကာင္မေလးနဲ႕ ဝင္တိုက္ဇတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြထဲ ေရာက္ၿပီးမွ ျပသနာရွာဖို႔ ႐ုပ္ဆိုးေကာင္ေနာက္ လိုက္ခဲ့ျခင္းကို သတ်ိရမိသည်......။

"အင္း.....သူငယ္ခ်င္းကိုလာရွာတာ"

"အဲဒါဆို အားနာပါတယ္ ေဆးခန္းလဲေရာက္ေနၿပီပဲ အထဲထိမပို႔ပါနဲ႕ Honey ကိုယ့္ဘာသာဝင္သြားလိုက္မယ္....."

"ရတယ္ အထဲထိ တခါတည္း ဝင္ပို႔ေပးပါ့မယ္....."

ေဆးခန္းထဲ ေရာက္သြားတဲ့အခါ Dutyဝတ္စုံနဲ႕ ခပ္ငယ္ငယ္လူတေယာက္က ျပတင္းေပါက္နားက ပန္းပင္ေလးကို ေရေလာင္းေနသည္......။

"ကေလးေတြ ဘာျဖစ္လာက်တာလဲ....."

JiMinသည္ နားၾကပ္ႀကီးလည္ပင္းတြင္ ဆြဲကာ မ်က္ႏွာတြင္ Maskတခုနဲ႕ ဆရာအား ေက်ာ္သြားကာ Honeyအား ကုတင္ေပၚ တငိေပးလိုက္သည္......။

"ေျခေထာက္ မေတာ္တဆ ထိမိသြားလို႔ပါ ဆရာ....."

"ခဏေလးေနာ္ သားနဲ႕သမီး ဆရာ SkinCareေနတုန္းမို႔ မ်က္ႏွာက Maskႀကီး ခြာလိုက္အုံးမယ္....."

ျဖဴတာထက္လြန္ေသာ အသားရည္နဲ႕ ေက်ာင္းေဆးခန္းဆရာသည္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာအရပ္ႀကီးျဖင့္ မ်က္ႏွာေပၚက Maskကို အေလာတႀကီးခြာကာ စာၾကည့္မ်က္မွန္ထူထူႀကီး ေကာက္တပ္ၿပီးေနာက္ အနားသို႔ေရာက္လာသည္......။

"ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္.....သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ မိဘေတြျဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး လာႀကိဳခိုင္းလိုက္လို႔ အဆင္ေျပတယ္မလား...."

"ဒီကေလး ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလး ဒဏ္ရာႀကီးနဲ႕ကို အခုလိုထားသြားလို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးေလ တခါတညိးေခၚသြား ဆရာေဆးလိမ္းေပးလိုက္မယ္..."

ပါဝါမ်က္မွန္ႀကီးေပၚက ေက်ာ္ၾကည့္လာေသာ မ်က္လုံးေတြကို JiMin ရဲရဲတင္းတင္းပဲ ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အၾကည့္လြဲသြားေသာ ေဒါက္တာငယ္ငယ္ေလးသည္ နား႐ြက္ကေလးေတြကအစ ရဲတက္သြားသည္......။

"ဘာတုန္းဟ ဒီဆရာ....."

"ရတယ္ ဆရာသမီးအဆင္ေျပတယ္ ဖုန္းဆက္ၿပီး သမီးအကို႔ကိုယ္လာႀကိဳခိုင္းလိုက္မယ္ ဆရာ...."

"ေျပ....ေျပတယ္ေနာ္ ျပန္လို႔ရပါတယ္...."

"တကယ္ေျပတယ္ဆို ကိုယ္သြားၿပီ...."

"ခဏေလးပါ....JiMinShi"

ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေခၚခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ JiMinမ်က္ခုံးတန္းေတြ ပင့္တက္သြားသည္......။
ေတြ႕ကတည္းက ဒီလိုမျ်ိုးခေါ်နေတော့ JiMin အမ်ားႀကီးေတာ့ သေဘာမက်ခဲ့......။

"ေကာင္မေလးကို ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ Hoodieအက်ီထဲက တခုခုကို ထုတ္ေနသည္....."

"ဒါHoney ဖုန္းနံပါတ္ အကူညီလိုခဲ့ရင္ အခ်ိန္မေ႐ြး ဖုန္းေခၚလိုက္ပါ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာေဆာင္က ေလ့က်င့္ခန္းထဲ Honeyအၿမဲရွိပါတယ္...."

ကမ္းေပးလာတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ ကဒ္ေလးအား JiMinလွမ္းယူလိုက္သည္
မရဲတရဲ ပုံစံေလးသည္ JiMinရဲ႕ စိတ္အာ႐ုံေတြကို တခ်က္ဖမ္းယူနိုင္ခဲ့ပုံရသည္......။

"မဆိုးဘူး Honeyကလွတယ္....က်ေနာ္ သေဘာက်တဲ့ Typeျဖစ္ေလာက္မယ္ထင္တယ္.....Club ထဲက စကီေတြလို ပ်င္းစရာမေကာင္းဘူး.....နည္းနည္းစိတ္လႈပ္ျခားရတဲ့ မ်က္လုံးလွလွေလးနဲ႕"

ေမြးကတည္းက လူေကာင္းလိုဆက္ဆံမခံခဲ့ရဖူးလို႔လားမသိ.....ဒိီလို တစုံတေယာက္က က်ေနာ့္ကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံခံရတဲ့အခါ တမ်ိဳးပဲ.....တကယ္ ဒီမိန္းကေလးက JiMinအတြက္ အနည္းငယ္ ဆန္းျပားလွတဲ့ ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္ခ်င္မိတဲ့ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖုံးေလးလို......။

ကဒ္ယူၿပီးတာနဲ႕ ေခါင္းတခ်က္ညိမ့္ျပကာ ေဆးခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့သည္......။
ကဒ္ေလးကို လႊင့္ေတာ့မပစ္ခဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဆက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေပမဲ့ စတိုင္လြယ္အိတ္ေလးထဲ ပစ္ထည့္ကာ မကောင်းတဲ့စ်ိတ်တွေလဲ ဘယ္ကမၻာကို လြင့္သြားၿပီးလဲမသိပါ.....။

ဘယ္သူ႕ကိုမွ ပြသနာရှာချင်တဲ့စ်ိတ်မရှိတော့ အတန္းလဲ မတက္ခ်င္တာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္မဲ့အစား Seokတိုက္ခန္းသို႔ သြားဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္......။
အခန္းပိုင္ရွင္ ရွိရွိမရွိရွိ ဝင္ႏွပ္ဖို႔အေကာင္းဆုံးေနရာက အစုတ္အျပတ္ Seokတိုက္ခန္းတခုသာရွိသည္......။

"ဆံပင္နီနီေတြ ပန္းေရာင္ေျပာင္းခ်င္သြားျပန္ၿပီ အခ်စ္နဲ႕ထိေတြ႕မိသြားလို႔လား"