"အဒေါ်ကြီးဘယ်လဲ...."

ရေကူးပြီးပြန်လာတည်းက ညကအဝတ်တွေပြန်ဝတ်ကာ ဧည့်ခန်းထဲ Bamနဲ့အတူတူကြမ်းပြင်ပေါ်အိပ်နေသော JiMinသည် ညနေဘက်အထိလဲ ထိုပုံစံအတိုင်းပဲ.....။

အစအနကြားထားရသော အိမ်သားတွေသည် ဒီနှစ်ယောက်ရန်ဖြစ်ထားသောအချိန်မျိုးဆို ပုံမှန်ထက်အနေထိုင်ဆင်ခြင်ရကာ သူ့ရှေ့ဖြတ်မလျှောက်မိလေ ကောင်းလေဟုအသိထားထားကျသည်.....။

ပုံမှန်အခြေနေတွေဆိုပေမဲ့ သူတို့ရန်ဖြစ်ထားသောအစိတ်ပိုင်းတွေကို မည်သူမျှမလိုလားကျ နေရထိုင်ရကြပ်လွန်းရသည်.....။

အခုလဲ အိမ်အကူအဒေါ်ကြီးအရိပ်ကလေးမြင်လိုက်ရုံနဲ့ ငေါက်ခနဲထထိုင် စစ်ဆေးရေးစဝင်လာသည်....။

"ဂျွန်ငယ်လေး ဖျားနေတယ်ပြောလို့ အဲဒါဒေါ်လေး ဆေးသွားပေးမလို့လေ သားငယ်လေး....ဘာလို့လဲ ဗိုက်ဆာလို့လား ဗိုက်ဆာရင်ခဏပဲစောင့် ဒါပို့ပြီး....!"

"မဆာဘူး....."

စကားပင်ဆုံးအောင်နားမထောင်ပဲ ခပ်ဆောင့်ဆောင့်ဖြေကာ အဒေါ်ကြီးဆီJiMinလျှောက်လာခဲ့သည်....။

"တခြားလုပ်စရာဘာရှိသေးလဲ....."

"လုပ်စရာတွေတော့ရှိတယ် ဒါပေမဲ့ ဆေးအရင်သွားရမယ်လေ ကျန်တာပြီးမှ...."

ဆူပုတ်နေရင်တောင် Park JiMinဖြစ်လို့အပြစ်ကင်းပါသည်....ဆံပင်ဝါဝါလေးတွေကလွဲရင် ခေါင်းအစခြေအဆုံးအဖြူရောင်တွေနဲ့ သိပ်လှလွန်းသော ဖြစ်တည်မှုသည် Jeonစံအိမ်ရဲ့Mainတ​ယောက်ဖြစ်ခဲ့ပါသည်....။

သူ့အလိုအပ်ဆုံးအရာတခုဆုံးရှုံးရင် ဆုံးရှုံးခဲဲ့ရတယ်ဆိုရင်တောင် သူပြန်ရခဲ့သောအရာအားလုံးဟာ အကြီးမားဆုံးနှလုံးသားတွေဖြစ်ခဲ့တာကြောင့် နာကျင်မှုတွေကိုဖယ်ကြည့်တတ်ရင် ဒီကလေးဟာ ကမ္ဘာမြေပေါ် လူဖြစ်ရကျိုးအနပ်ဆုံးသူဖြစ်နေခဲ့သည်.....။

ဆိုးနေရင်တောင် တထစ်ချသူဆိုးနေပါတယ်လို့ ဘယ်သူမှဘောင်ခတ်ခွင့်မရှိ ဘယ်လောကတရားမှ Park JiMinရဲ့အရာအားလုံးကိုကန့်သတ်ခွင့်ရှိ အခွင့်ထူးခံလူတန်းစားတယောက်အဖြစ် Jeon မိသားစုက စိတ်ကြိုက်နေထိုင်နိုင်ခွင့်ရှိသော ဘဝမျိုးကိုပေးထားခဲ့သည်.....။

Jeonအိမ်တော်ကြီးထဲနေရင် ဖိနပ်မစီး ​ခြေအိတ်လွတ်နေသော ​ခြေဖျားငယ်ငယ်လေးတွေဟာ တခါတရံအ်ိမ်ပြိုမတတ် ခုန်ပေါက်တတ်ပါသေးသည်.....။

"ကျနော်သွားပေးလိုက်မယ်လေ အားနေတာကျနော်ပဲရှိတာဆိုတော့ အိမ်အလုပ်ဝိုင်းကူရာလဲကျတာပေါ့....အလကားနေနေရတော့ အားနာလှပြီ အဲဒါကြောင့်....."

Bamခေါင်းကို ပွတ်သပ်ရင်း လိပ်ပြာသိပ်မလုံပြောနေပုံလေးသည် Park JiMinလေးပီပီသသ.....JiMinက သူလိုချင်တဲ့အရာဆို ဘယ်တော့မှပါးစပ်ကထုတ်ပြောလေ့မရှိ အရိပ်မြွတ်တောင်မပြတတ် သူခံယူချက်ကသိပ်ရိုးရှင်းတာ သူလိုချင်ရင် သူ့ပိုင်သွားပြီ ဒါပဲ....။

ခုလည်းကြည့်...နာရီပိုင်းက ရန်ဖြစ်ထားတဲ့သူဆီ သွားချင်နေပြန်ပြီ....အိမ်အလုပ်ကူတာလို့ Coverကယူချင်နေသေးသည်....ဘယ်တုန်းက အိမ်အလုပ်တွေကူချင်သွားတာလဲလို့ မေးလဲမေးချင်ပါသည် မေးလဲမမေးရဲပါ.....။

"တကယ်သွားပေးမှာသေချာလို့လား သားငယ်လေးရယ်...."

"တကယ်ပေါ့....လူကြီးဖြစ်ပြီး ကျနော့်ကိုမယုံမကြည်စကားမျိုးမပြောပါနဲ့...."

"အဲဒါဆိုလဲ ယုံကြည်လိုက်ပါ့မယ် ရော့ ဒီဆေးလေးတွေအကုန်ဝင်အောင်တိုက်ခဲ့နော် ကော်ဖီကပူသေးတယ်သတိထား PanCakeသေးသေးလေးလုပ်လိုက်တာရော နည်းနည်းချော့မော့ကျွေးနော်သားငယ်....."

"1လုံး..2လုံး...3လုံး...4လုံး...5လုံး များလိုက်တာဘယ်လောက်ကြီးဖြစ်တာမလို့လဲ အဒေါ်ကြီးရယ်...."

ဆေးလုံးလေးတွေကို လက်လေးတွေနဲ့ဖြဲရေတွက်ကြည့်ကာ မေးလာသော မျက်လုံးလေးတွေဟာ Jeonစံအိမ်ကိုစရောက်လာတဲ့နေ့တုန်းကလို အသည်းယားစရာကောင်းလွန်းပါသည်.....။

"အဲလိုသောက်မှ တခါတည်းသက်သာတာ သားငယ်လေးရဲ့...."

"ပြီးရော ပြီးရော အကုန်သောက်လို့ပြောလိုက်ရင်ရပြီမလား...."

"ဟုတ်တယ် ရန်တွေထပ်မဖြစ်ကျနဲ့တော့နော် ကလေးတွေ....."

"ကလေးတွေမဟုတ်တော့ဘူး ရန်ဖြစ်ဖို့လဲအာရုံရှိမနေဘူး သွားတော့ လုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်ပါတော့ ဒေါ်ကြီးရယ် ကိုင်ထားရတာညောင်းလာလို့ပါ...."

လက်လေးခပ်ဖွဖွနှစ်ချက်ပုတ်ကာ အဒေါ်ကြီးကထွက်သွားတော့သည်....။

"Bam...We go to မင်းဒယ်ဒီ Room....ငါမင်းကို Need သူအခန်းဆီအဖော်လိုက်ခဲ့ဖို့....Because My hand ပစ္စည်းတွေကိုင်ထားရ....So, Please help me ချစ်ရပါသော Bam Bam"

သူ့ဟာသူပြော သူ့ဟာသူတွေသဘောဇွတ်တွေ့ကာ ဓာတ်လှေကားရှေ့တခစ်ခစ်ရယ်မောနေသည်ကို Bamနားလည်ပုံမရဖြစ်နေကာ အဆိုးငယ်အား ပြူးကြည့်နေသည်.....။

"ဘာလဲ နားမလည်ဘူးလား....နားထောင်လို့လဲမကောင်းဘူးနော် ဒါပေမဲ့ငါတို့အတန်းပိုင် ဆရာပြောတော့လဲ တကယ်နားထောင်လို့ကောင်းခဲ့တာပါ ငါပိုလေ့လာပါအုံးမယ် ကဲခုတော့ Let Go...!"

JiMinသည် Bamဖင်ကို​ခြေထောက်နဲ့ကန်ကာ မတည့်အတူနေတွေဆိုပေမဲ့ တူတူချော့ရမဲ့အရေးကျတော့လဲ တည့်ကျရပြန်သည်....။

"ငါ့ကိုမောင်းမထုတ်လောက်ပါဘူးနော် Bam....."

ဓာတ်လှေကားထဲကနေ Bamကဦးအောင်ထွက်ပြေးပါသည်....JiMinလဲ Bamနောက် ထပ်ကြပ်မကွာလိုက်ပါခဲ့သည်.....။

Bamက တံခါးကိုအသံပေးလိုက်ပြီး JiMinဘေးတွင်ငုတ်တုတ်လေးထိုင်ကာ တံခါးအဖွင့်ကိုတူတူစောင့်နေသည်.....။

လန့်ဖျား ဖျားပါတယ်ဆို ကိုရီးယားနိုင်ငံထိပ်တန်းအနုပညာရှင်Jeonအား လူတွေမယုံကြည်နိုင်ဖြစ်နေလိမ့်မယ်.....။

လုပ်စရာအလုပ်တွေအပြီးမသတ်နိုင်ပဲဖျားနေခြင်းကြောင့် အိပ်ယာပေါ် ငြိမ်ငြိမ်နေလှဲနေကာ ငြိမ်နေရင်းက နာကျင်နေသောခန္ဓာကိုယ်ကြွက်သားတွေဟာ မသိရင် 5နာရီလောက်ရေကူးထားသလိုမျိုး.....။

အနည်းငယ်မှိန်းနေဖို့တွေးနေတုန်း တံခါးဆီကအသံကြောင့် မသယ်ချင်နေသော ခန္ဓာကိုယ်အား ကြိုးစားထကာ တံခါးသွားဖွင့်ပေးဖို့ပြင်ရသည်.....။

"အဒေါ်ကြီးကလဲ ချက်ချင်းကိုလာပို့တော့...."

စိတ်ထဲတွေးစိတ်မရှည်နေတုန်း တံခါးဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန် မတ်တပ်ရပ်နေသောသူနဲ့ငုတ်တုပ်ထိုင်နေတဲ့ ကျွေးကျေးဇူးရှင်ကိုမြင်လိုက်ရတဲ့အခါ Jeonရောဂါနှစ်ဆထိုးတက်လာသည်.....။

အမြင်ကပ်စရာကောင်းအောင် ငယ်ထားသောမျက်နှာတွေဟာ နှစ်ကောင်လုံးထံမှာ....ကော်ဖီတွေဆေးတွေကိုမြင်လဲ Jeonမကျေနပ်နိုင်သေးတဲ့စိတ်အခံလေးကြောင့် တံခါးကိုဇွတ်ပြန်ပိတ်လိုက်သည်.....။

"ကြည့်စမ်း Bam မင်း မင်းသခင်ကိုဘယ်လိုပျိုးထောင်ထားတာလဲ....ရိုင်းလိုက်တာ ဆက်ဆံသွားပုံက မသိရင် မင်းနဲ့ငါကပဲ သူနဲ့မတူတာလိုလို မတန်တာလိုလို...."

"ကြည့်ကြည့် နောက်ဘဝ မင်းဘယ်တော့မှသူ့ဆီမွေးစားမခံရဖို့ဆုတောင်း....ငါလဲ ဘဝအဆက်ဆက် ရုပ်ဆိုးတာတွေရဲ့ခပ်ဝေးဝေးမှာလူဖြစ်ရမယ် တတ်နိုင်သလောက်ရှောင်....ရှောင်"

ပြောနေရင်းပြန်ပွင့်လာတဲ့တံခါးကြောင့် ပါးစပ်ကိုဘရိတ်အမြန်အုပ်ကာ အိမ်နေရင်းတောင်မှိုင်းပြပြအဝတ်စားတွေနဲ့ မအီမသာကြည့်ကာ တံခါးလှပ်ပေးရင်း ထွက်သွားသောသူအား JiMin ဖျားတာတောင်နည်းသေးတဲ့ဟု စိတ်ထဲမှတ်ချက်ချလိုက်သည်.....။

Bamနဲ့အတူ အသံလုံလုံခြေလှမ်းတွေနဲ့ အခန်းထဲဝင်လာကာ ပုံပုံလေးခုံပေါ်ထိုင်နေတဲ့Jeonဆီသို့ ယူလာတဲ့ပစ္စည်းတွေချပေးကာ အိပ်ယာပေါ်JiMinလှဲနေလိုက်သည်.....။

"ပေးပြီး ပြန်တော့....."

"မရဘူး အဒေါ်ကြီးကအဲဆေးတွေပါးစပ်ထဲအကုန်ဝင်မှထွက်ခဲ့တဲ့ လူကြီးကသေချာမှာလိုက်တာမလို့ ငါစောင့်ကြည့်နေတာ သောက်လေ....."

ဘယ်တုန်းက စကားနားထောင်တတ်သွားတာလဲလို့အော်အော်ပြီးမေးလိုက်ချင်ပေမဲ့ Jeonသက်ပြင်းနဲ့အတူမြိုချလိုက်သည်။

"ငါ့အိပ်ယာပေါ်က နှစ်ကောင်လုံးဆင်း....ဒီနေ့ပဲ သေချာသန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားတာ"

Bamသည် Jeonစကားဆုံးတာနဲ့အိပ်ယာပေါ်ကဆင်းကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဆင်းအိပ်ပေးသည်.....။

"Bamတကောင်တည်းရှိတာလေ ဘယ်မလဲနောက်တကောင်က....."

'မင်း....!"

"ဘာ....!"

"ထွက်သွား....."

"ဆေးကုန်အောင်အရင်သောက်...."

"အဲဒါ ငါ့အပိုင်း...."

"မင်းအပိုင်းဆိုတာမျိုးမရှိဘူး ငါကသောက်ဆိုသောက်ပြလိုက်ရင် ငါစိတ်ချမ်းသာပြီးသေသွားမှာစိုးလို့လား...."

"မင်းခိုင်းတာငါဘာလို့လုပ်ရမှာလဲ...."

"Jeon Jung Kookမလို့ လုပ်ရတာလေ....ဖျားနေလဲ ငါကဂရုမစိုက်ဘူးနော် အေးငါလုပ်ရင် လက်လွန်တတ်တာလဲမင်းအသိပဲ ဆေးသောက်ပြီးထွက်သွားပေးမယ်လို့ပြောပြီးပြီ...."

"ဘဝင်မြင့်လွန်းနေတယ်မထင်မိဘူးလား....ငါ့ကိုအခုလို လွှမ်းမိုးပြနေတာက အလုပ်မဖြစ်ဘူးနော် သေချာတွေးကြည့်ရင် မင်းအတွေးတွေ လွန်ခဲ့တဲ့10နှစ်မှာကျန်နေခဲ့တာက ဝမ်းနည်းစရာ ကောင်းတယ်....."

"အတိတ်ကိုပြန်ပြေးကြည့်ကြည့် လက်ရှိကိုပဲကြည့်ချင်ကြည့် အနာဂါတ်ကိုကြိုပြေးကြည့်ချင်လားရတယ်....ဘယ်အသက်ပိုင်းခြားကမှ မင်းနဲ့ငါ့ကြားက ပုံသေနည်းကိုဆွဲမချနိုင်ဘူး ဘဝမြင့်နေတာမင်းပဲဖြစ်လိမ့်မယ်....!"

ကုတင်ပေါ်ကလူက နောက်ကျောပြင်ကိုသေချာငေးစိုက်ရင်း တိတိကျကျစကားတွေဆိုတယ်....ကျောပေးထားသူက ကွန်ပျူတာကိုကြည့်နေရင်း မျက်တောင်တွေခပ်မြန်မြန်ပုတ်ခတ်ရင်း Mouseပေါ်အ​ကြောင်းပြချက်မဲ့ လက်ညိုးလေးတွေတင်ထားရင်း အံတွေကြိတ်လို့နေတယ်....။

အက်ကြောင်းတွေနဲ့ဆက်ဆံရေးဟာ နှစ်ယောက်လုံးပြိုင်တူလျှော့ချနိုင်မှ အဆုံးသတ်တွေကသေချာလှပမှာ....ကိုယ်စီကိုယ်စီ အဆုံးသတ်ကောင်းကောင်းတွေကိုမျှော်လင့်နေတဲ့ဒီလူသားငယ်လေးတွေဟာ အလျှော့ပေးဖို့ကိုဝန်လေးနေကျသည်.....။

"ပုံသေနည်းဆိုတာမျိုးမရှိဘူး....မင်းအထင်လွဲနေတာ JiMin ငါတို့ကြားဘာပုံသေနည်းမှမရှိခဲ့ဘူး....."

"လိမ်နေတာ...."

"ဒီနေ့ကိစ္စမှာ မင်းလွန်တယ်.....တကယ်လိမ်တာမင်းပဲမလား။

"စတာ....ငါစလိုက်တာလို့ပြောပြီးလေ ငါရည်ရွယ်လိုက်တဲ့နစ်နာမှုဆိုတာမရှိဘူး မင်းကိုထိခိုက်ဖို့လဲငါလိုလားခဲ့တာမဟုတ်ဘူး....မတော်တဆဖြစ်သွားတဲ့ဒုက္ခတွေအတွက် ငါလွန်တယ်ဆိုလဲ လွန်တယ်ပေါ့ မတရားကြီးစိတ်ဆိုးမနေနဲ့လေ...."

"ငါစ်ိတ်ဆိုးနေတယ်လို့မင်းထင်နေတာလား...."

မွေ့ယာပေါ်က ထလာကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကBamကိုကျော်ခွသွားပြီး ကွန်ပျူတာရှေ့ကိုလူ့ဆီရောက်အောင်သွားလိုက်သည်...။

Park JiMinရဲ့ သည်းခံမှုဟာ စမ်းသပ်လို့ကောင်းတဲ့အရာမဟုတ်....တော်တော်လေးအလျှော့ပေး လိုက်ချော့တယ်ဆိုကတည်းက သူအများကြီးစိတ်ကောင်းဝင်နေလို့ ဒါကိုလာကန့်လန့်လုပ်ရင် နေမကောင်းနေလဲမရဘူး....ဆွဲလုပ်မှာ။

တပတ်လည်လို့ရတဲ့ခုံပေါ်ထိုင်နေတဲ့သူအား ပုခုံးကနေဆွဲလှည့်လိုက်တော့ Jeon Jung Kookမျက်နှာဟာ တခြားသူတွေလောကကြီးကိုစိတ်ကုန်နေတဲ့မျက်နှာအနေထားမျိုးကိုမှ သူကLevelပိုမြင့်ကာ Park JiMinကိုစိတ်ကုန်နေသောပါပေါ့....။

ဗန်းထဲက PanCakeကိုယူကာ ပါးစပ်နားထိုးပေးလိုက်တော့ Jeonကပုတ်ထုတ်သည်....။

"ငါဖြဲခွံ့မှာနော် Jeon Jung Kookမလုပ်ဘူးမထင်နဲ့.....!"

"မဟုတ်တာလုပ်ရင် ကိုင်ပေါက်လွှတ်မှာနော် ငါ့...."

မော့ကြည့်ကာ စကားပြောနေသောJeonပါးစပ်ထဲသို့ အဆိုးငယ်PanCakeအချပ်ကြီးအားထိုးထည့်လိုက်သည်.....။

"ထွေးထုတ်ရင် ငါလက်စွပ်ပိုင်ရှင်ဆိုတဲ့အကြောင်း မင်းComplayကိုသွားအစီရင်ခံပြမယ်....."

ပါးစပ်ထဲအတင်းထိုးသွပ်ထားသော PanCakeတွေကို Jeonထွေးလဲမထုတ်ရဲခဲ့ Park JiMinကအပြောနဲ့အလုပ်သိပ်ညိီတဲ့သူ ရှေ့နောက်စဥ်းစားနေမှာမဟုတ်....ဘယ်သူ့ဋဘက်ကမှားမှား နောက်ဆုံးJeonကိုယ်တိုင်ကပဲ လက်နက်ချပေးခဲ့ရသည်....။

ပါးစပ်နဲ့အပြည့်မုန့်တွေကို မစားချင်ပဲ သည်းခံစားကာ မျက်နှာကတော့တည်တည်တင်းတင်းပါပဲ....။

ကော်ဖီခွက်ကမ်းပေးတော့ Jeonကခေါင်းသာခါသည်....လက်မခံနိုင်သောအစာအိမ်သည် စားတာနဲ့အန်ချင်​နေတာကဆိုးဝါးလွန်းသည်....။

"တစ်ငုံပဲသောက်ရင်ရပြီ....."

"မင်းဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ JiMin ငါအဆင်မပြေတာကို...."

ဆူလိုက်တဲ့လေသံနဲ့ပြောလိုက်ပေမဲ့ မနေ့ကအဝတ်စားတွေနဲ့ညစ်ပတ်အိုးက ခံစားချက်မရှိသလိုကြည့်နေပြန်သည်.....။

"နေပြန်ကောင်းစေချင်နေတာ ရန်ဖြစ်ရတာအားမရဘူး ဖျားနေတော့အနိုင်ကျင့်ရာကျတယ်....။

"ငါ့ကိုသေအောင်သတ်နေသလိုပဲ...."

"စေတနာတွေကိုစော်စော်ကားကားနဲ့ အစာခံပေးတာဆေးမသောက်ခင် ဂျီးမများနဲ့ငါလုပ်ပေးခဲတယ်နော်.....!"

ကော်ဖီကိုနှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ရုံအယောင်ပြသောက်ပြလိုက်တော့ကျေနပ်သွားကာ တလွဲတပ်ထားတဲ့အင်္ကျီကြယ်သီးတွေသည် တကယ်မျက်လုံးထဲကန့်လန့်တွေ....။

နှာဖူးပေါ် လက်တင်လာတော့ Jeonခေါင်းနောက်ဆုတ်သွားသည်....အတင်းလိုက်စမ်းသပ်နေသူသည် ဆေးကျောင်းသားလဲမဟုတ်ပါပဲ လျှောက်လုပ်နေတာ။

"အဖျားရှိနေတာ ဆေးရုံသွားမလား မားဆီဖုန်းဆက်လိုက်ရမလား....မိသားစုဆရာဝန်နဲ့တွေ့မလား"

"ဘာမှမလုပ်နဲ့ ပျောက်ပြီငါမကြာခင်ပျောက်တော့မှာ သေချာတယ်ခုပုံစံအတိုင်းဆို မကြာဘူး....."

"မင်းစကားတွေက ငါ့ကိုရွဲ့နေသလိုပဲ...."

"ပေးအဲဆေးတွေသောက်ပြီးရင်ရပြီမလား ယူခဲ့...."

ရေတခွက်ငှဲ့ကာ ဆေးလေးတွေတလုံးချင်းလက်ထဲသေချာကောက်ထည့်ကာ အင်္ကျီကြယ်သီးမှန်အောင်မတပ်တတ်ပေမဲ့ စိတ်ရင်းနဲ့အဖျားပျောက်စေချင်နေတာတော့အမှန်ပင်ဖြစ်လိမ့်မည်.....။

ရောင်စုံဆေးလုံးလေးတွေကို လက်ခုပ်ထဲထည့်ပေးထားသည်ကို Jeonကတလုံးချင်းယူသောက်လိုက်ပြီး ကိုင်ပေးထားတဲ့ရေခွက်ကိုလဲအကုန်ယူသောက်ပေးလိုက်သည်....အသက်ပျောက်ပျောက် ရောဂါပျောက်ပျောက်Jeon ကျေနပ်ရင်ပြီးရောပဲ လိုက်ရောပေးလိုက်တော့လဲ ပြီးသွားပဲ....။

ဆေးတိုက်ပြီးတာနဲ့ အိပ်ယာပေါ်တခါပြန်လှဲအိပ်နေတဲ့အဆိုးငယ်ဟာ ပြန်ထွက်သွားဖို့အစီစဥ်မရှိခဲ့ဘူးထင်တယ်....။

"ငါတောင်းပန်ပါတယ်...."

Jeonနောက်နေတဲ့ခေါင်းတွေတောင် ချက်ချင်းကြည်သွားကာ ကြားလိုက်ရသောတိုးညှင်းဆုံးအသံ ဘုရားစူး တခါမှမကြားခဲ့ဖူးသောစကားစု သူ့ဆီကပေါ့....ကြားရလိမ့်မယ်လို့လဲမထင်ထားခဲ့ပါ။

Jeonကျောပေးထားရသော အိပ်ယာပေါ်ကလူသားလေးကို တအံ့တသြလှမ်းလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာကျက်ကိုမျက်​တောင်မခတ်တမ်းစိုက်ကြည့်နေသည်.....။

"ရေကြောက်တတ်မှန်းလဲသိပါတယ်....ဒါပေမဲ့ရေနစ်ပါစေဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့စနောက်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး မတွေးခဲ့ဘူးမင်းရေထဲတကယ်ခုန်ချလိမ့်မယ်လို့...."

ကြယ်သီးတွေလွဲတပ်ထားသောရင်ဘတ်တွေဟာ လုံခြုံမနေခဲ့ပါ....ဖြူဖြူဖွေးဖွေးပေါင်တံသေးသေးတွေဟာလဲ မီးခိုးရောင်အိပ်ယာခင်းထဲ ထင်းထင်းလင်းလင်း....ပါးစပ်လှုပ်ရုံပြောနေသောအကြောင်းရာတွေကလဲ Park JiMinပါလို့ Confirmဖို့ရာခက်ခဲလွန်းပါသည်.....။

စိတ်ရင်းလေးက ထင်သလောက်မဆိုးပါပဲ တခါတရံထွက်လာတတ်တဲ့အစွယ်တွေက ဘာလို့သူနဲ့မလိုက်ဖက်စွာ အကျည်းတန်ရသလဲ.....။

"ငါက သူများဒုက္ခရောက်နေတာကိုအလွယ်မျက်ကွယ်မပြနိူင်ဘူးလေ...မင်းမှလို့မဟုတ်ပါဘူး ခွေးလေးတွေကြောင်လေးတွေဖြစ်ရင်တောင် ငါကယ်တင်ဖို့ကိုပဲရွေးမိမှာပဲ.....။

အိပ်ယာခင်းပေါ်ကမျက်စောင်းသည် ဒိုင်းခနဲJeonထံရောက်ချလာသည်....။

"လိမ်ပြန်ပြီ....."

"ငါမလိမ်တတ်တာမင်းသိပါတယ်....။

"မားကိုအိမ်ပြန်ခေါ်ကျမလား...."

ပက်လက်လှန်ထားရင်းမှ တစောင်းလှည့်လာကာ မေးလာသောမျက်လုံးလေးတွေ စက္ကန့်တွေများကျော်ကြည့်မိရင် အိုဇုန်းလွှာတွေတောင်ထပေါက်ကွဲလာနိုင်ပါသည်.....။

ပြန်ကျောပေးထားလိုက်သောJeonဟာ ချက်ချင်းအဖြေမပေးနိူင်သေး ကွန်ပျူတာကိုယောင်ထိကြည့်လိုက်တော့ Wallpaperပေါ်က Bamကပြောင်ပြနေသည်....."

"ဘာလိုချင်ပြန်လို့လဲ....."

"ဘာမှမလိုပါဘူး....ငါကလိုမှမားကိုတ တတ်တဲ့ကောင်ကျနေတာပဲ..."

"ကိုယ့်အကြောင်းကိုအသိဆုံးပဲမလား....."

"မားလုပ်တိုက်တဲ့ ပုဇွန်ဆန်ပြုတ်ကအားရှိတယ်....မင်းဖျားနေလို့ ငါကစေတနာနဲ့အကြံပေးတာ"

"အဒေါ်ကြီးလဲလုပ်တတ်တယ်မလိုဘူး...."

"မတူဘူးလေ မားကစေတနာတွေ မေတ္တာတွေပါ ပါတော့မင်းမြန်မြနိပျောက်တာပေါ့...."

"မင်းကလွဲရင် ငါ့အပေါ်လူတိုင်းစေတနာရောမေတ္တာပါ တောင်းစရာမလိုဘူးရှိပြီးသား...မင်းသာ မင်းတယောက်ထဲ...."

"မင်းကငါ့ကိုမကောင်းမြင်နေတာမဟုတ်ဘူးလား....မုန့်ကျွေး ဆေးတိုက် စကားပြောပေးအကြံဥာဏ်တွေပါ ရှာကြံပေးနေတဲ့ငါ့စေတနာတွေက မင်းကိုပုတ်ပြနေတယ်...."

"မင်းစေတနာပါဆိုတဲ့အရာတွေကိုငါကြောက်တယ် JiMin....."

"လာငါလက်တွေ့ပြမယ်....."

အိပ်ယာခင်းပေါ်ကဆင်းလာကာ ထ်ိုင်ခုံပေါ်က လူ့ဆီသွားပြီးလက်ဆွဲခေါ်တော့ Jeonကချက်ချင်းရုတ်လိုက်ပြီး အလန့်တကြားမော့ကြည့်လာသည်.....။

"ခဏလိုက်ခဲ့....."

"ဘယ်လဲ....ငါလုပ်ရမဲ့အလုပ်တွေတောင်မလုပ်နိုင်လို့ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေတာလေ ကူညီတဲ့အနေနဲ့ လွတ်ပေးထားပါ ပျင်းနေရင်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ခါတိုင်းလိုပျော်နေပါးနေပါလား ပိုက်ဆံလိုရင်ငါCardထဲလွဲပေးမယ်....."

"ဘယ်တော့မှတခွန်းထဲနဲ့မရဘူး...."

မိမိရရ ဒုတိယအကြိမ်လက်ကိုဆွဲခေါ်လိုက်တော့ရုန်းတော့မရုန်းပေမဲ့ ထလဲမလာခဲ့ မသိရင်သူ့ကိုပဲပြန်ပေးဆွဲတော့မှာလိုလိုနဲ့ Jeon Jung Kookတို့ ပေကပ်ကပ်နဲ့၃နှစ်သားလိုပြုမှုနေပါ၏.....။

လက်နှစ်ဖက်လုံးခြေစုန်ကန်ဆွဲခေါ်တော့ ခေါင်းတချက်ခါကာ ထတော့ထလာသည်....။

"ဟိုတခါကလိုအပြင်ဘာညာခေါ်မှာဆိုမရဘူးနော် ငါနေလို့ကောင်းနေတာမဟုတ်ဘူး....."

"Jeonစံအိမ်က တလှမ်းမှမခွာရဘူး စိတ်ချပြီးလိုက်ခဲ့...."

ဂျာကင်အင်္ကျီစကိုဆွဲကာ ခေါ်သွားရာနောက် လေးလေးပင်ပင်ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြိုးစားသယ်ကာ အဝါရောင်ခေါင်းလုံးလုံးနဲ့ပေါင်လည်ကနေခြေဖျားအထိအဝတ်လွတ်နေတဲ့ လူနောက်လိုက်ခဲ့ပါသည်.....။

ဖိနပ်မစီးတတ်သော ​ခြေဖျားတွေဟာ သွေးတွေတောင်စိမ့်ထွက်လာမလို နုဖတ်လွန်းကာ ခပ်ပြင်းပြင်းနင်းတိုင်း ခြေဖျားရဲရဲတွေဟာ ခြေရာတွေသာကျန်နေတတ်ရင် Jeonစံအ်ိမ်ထဲနေရာအပြည့်သိပ်ကိုလှပနေလိမ့်မည်.....။

ယောင်္ကျားလေးတယောက်မှာရှိမနေသင့်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းအလှတွေဟာ ဒီလိုဝတ်စားလိုက်ခြင်းဖြင့် အန္တာရာယ်ကို Levelအဆင့်ဆင့်တိုးလာစေပါသည်....။

တဖြည်းဖြည်း ခန္ဓာကိုယ်ဟာသယ်ဆောင်ရခက်ခဲမနေတော့ပဲ ပေါ့ပါးလာခဲ့သည်...ဆေးတွေကြောင့်ထင်တယ် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကိုသက်သာလာပါသည်.....။

4ထပ်ကနေ 5ထပ်,5ထပ်ကနေ သူ့အခန်းဆီလဲမဟုတ် 6ထပ်မြောက်ဆီရောက်အောင်ခေါ်ကာ Park JiMinတို့ ပြသနာကိုမီးခွက်ပါမဟုတ်ဘူး လျှပ်စစ်မီးတွေပါသုံးရှာပြန်အုံးမယ်ထင်ပါသည်.....။

စတိုခန်းအဟောင်း ပစ္စည်းတွေမရှိတော့ပဲပြောင်ရှင်းနေတဲ့အခန်းကျယ်ကြီးထဲ သေချာစုပြုံချထားတဲ့ဆုတံဆိပ်ပေါင်းများစွာနဲ့ အလှဆင်မီးတွေ အရာမပျက်သေး မစတင်ရသေးတဲ့ပြင်ဆင်မှုတွေဟာ မျက်နှာငယ်စွာ6ထပ်မြောက်တွင်ရှိနေပါသည်.....။

"ဒါငါ့အခန်းဖြစ်သွားပြီနော် ဘာတွေလုပ်ချင်နေလို့ငါ့ကိူအတင်းခေါ်လာတာလဲ...ငါမထိနိုင်သေးလို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မခိုင်းသေးတာကလွဲရင် အခန်းကဆင်ကိုဆင်မှာ......"

"ခုံတခုကိုဆွဲယူကာ အဆိုးငယ်ကJeonအနားသို့ချလာပေးသည်...."

"ဒီမှာထိုင်...."

Jeonကမျက်မှောင်တွေချိုးကြည့်တော့ အဆိုးငယ်ကပုခုံးကနေကိုင်နှ်ိမ်ကာ ထိုင်ခုံနဲ့ဖင်ကိုထိစေလိုက်သည်.....။

"ဖျားနေလို့ မပြင်လိုက်ရတာတွေမလား....ဒီမှာငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်ပြီး ဘယ်လိုဖြစ်စေချင်လဲပြောပြ ငါအစဆုံးပြင်ပေးမယ်....."

Jeonမျက်လုံးတွေလှန်ကြည့်ကာ မယုံကြည်နေတဲ့မျက်လုံးတွေကစကားတွေအများကြီးပြောနေခဲ့သည်.....။

"မလိုပါဘူး....ငါသက်သာတဲ့အချိန်မှအေးဆေးလုပ်မယ်"

"ဘယ်တခုကအရင်ရတဲ့ဟာလဲ....."

ဆုတွေအနားဆောင့်ဆောင့်လေးထိုင်ကာ လက်ညိုးလေးထိုးမေးနေပုံသည် လူဆိုးလူမိုက်Moodတွေမရှိတော့ 100%Jeon JiMinပေါက်စလေး နှစ်တွေအများကြီးနောက်ဆုတ်သွားသလို Jeonရင်တွေအေးခနဲ....။

တဖက်လူစကားနားမထောင်တတ် တဖက်ကဆန္ဒဘာညာသူမသ်ိနားမလည်... လုပ်ချင်တယ်ဆို ခွင့်ပြုပြုမပြုပြု သဘောတူတူမတူတူ Park JiMinတို့ စပြီးသားပဲ....။

"အသေးဆုံးတခုက ပထမဆုံးရတာ...."

"ဒါလေးလား...."

တခြားပစ္စည်းတွေလည်းမထိအောင် ကြားထဲကသေးသေးလေးကို အဆိုးငယ်က လေးဘက်ထောက်ကုန်းယူပြီးJeonထံမြှောက်ပြလာသည်.....။

"အင်းအဲဒါပထမဆုံးအနေနဲ့ရဖူးတာ သတ်ိထားကိုင်အုံး....."

ဆုကိုယူကာ ခုံတလုံးဆွဲယူလာပြီး အလှဆင်စင်ရဲ့ အောက်ဆုံးတန်းတွင်နေရာပေးလိုက်သည်....။

"ပထမဆုံးဆုက ထိပ်ဆုံးထပ်မှာထားသင့်တာမဟုတ်ဘူးလား...."

"မရဘူးလေ...အရည်ချင်းပိုမြင့်လာလို့ ထပ်လာရတဲ့ဆုတွေကိုတဖြည်းဖြည်းအမြင့်ကိုတဆင့်ချင်းတင်သွားသင့်တာ...."

"ပြောတော့ ငါဖြစ်ချင်သလိုဆို...."

"ငါ Brain Levelကပိုမြင့်တယ် အဲတော့ငါကသင့်တော်တယ်ဆိူတဲ့အရာတွေကျ အသာလေးလက်ခံပေးလိုက် နေလဲကောင်းတာမဟုတ်ဘူး ခေါင်းစားသိပ်မခံနဲ့...."

ခါးထောက်ကာ ရန်တွေ့နေတဲ့ပုံစံလေးလိုခပ်စူစူပြောနေသော ကြယ်သီးတလွဲတွေနဲ့အဆိုးငယ်ဟာ မီးရောင်မလင်းမမှိန်တွေကြား အသည်းယားစရာအတိ.....။

"အင်္ကျီကြယ်သီးကတလွဲတွေ...."

လည်ပင်းနားလေးကိုကုတ်ကာ Jeonငယ်ကသတိပေးလိုက်တော့....JiMinကိုယ့်ဟာကိုငုံ့ကြည့်နေသည်။(အင်္ကျီ)

"ဟုတ်သားပဲ....."

လူဆိုးလေးသည် လိမ်မာချင်နေသောအချိန်ကျ အမှားလေးထောက်ပြနေသည်ကို ရှက်ပြုံးလေးနဲ့လက်ခံကာ Jeonထံခပ်သွက်သွက်လျှောက်လာပြန်သည်....။

"ပြန်တည့်ပေး....."

ရင်ဘတ်ကြီးJeonထံကော့ပေးကာ ခါးလေးထောက်ပြီး ကလေးပေါက်စလိုလုပ်လိုက်ပြန်သည်.....။

"ကိုယ့်ဘာသာပြန်တည့်လိုက်လေ....ကလေးကျနေတာ ဒါကခိုင်းစရာထင်နေလား...."

"အင်း အဲဒါကြောင့်တပ်ပေး....ငါတပ်ရင်လွဲနေအုံးမှာလေ အသွားအပြန်ပေါ့ ကူညိီလိုက်ပါ"

အစဆုံးလွဲထားသော အင်္ကျီကြယ်သီးတွေက ပြန်တည့်မယ်ဆိုအစဆုံးအကုန်ဖြုတ်ရမှာသိသိရက်နဲ့ လာခိုင်းနေသူကမျက်နှာပြောင်ပေမဲ့ ခုံပေါ်ကအခိုင်းခံရတဲ့သူက မျက်နှာပူပါသည်....။

"မလုပ်ပေးချင်ဘူးလား....."

Jeonဘာလို့ဒီအခန်းထဲရှိနေရတာလဲလို့အော်ဟစ်ကာသာ ထွက်ပြေးချင်တော့သည် အဲဒါကြောင့်မို့ Park JiMinရဲ့စေတနာတွေဆိုကြောက်ပါ၏လို့ပြောခဲ့တာ.....။

မလွဲသာ မျက်စိရှေ့ရောက်လာတဲ့အရာဆိုတော့လဲ Jeonမခဲယဥ်းပါဘူးဟုတွေးကာ အမြင်လဲသိပ်မတော်နေလို့ လုပ်ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်.....။

နှစ်ရက်ဆက်မလျှော်ပဲ ဝတ်ထားသောရှပ်လက်ရှည်ဟာ မနံမဲ့အပြင် သကြားလုံးအနံ့လိုလို ချိုချိုသင်းသင်းအနံ့လေးတခုရနေသညိ....။

"အပေါ်ဆုံးကြယ်သီးက​နေစဖြုတ်ကာ တလုံးပြုတ်သွားတိုင်း တချက်ပေါ်လာတဲ့လေဟာနယ်မြေတွေဟာ တရိပ်တရိပ်....."

သုံးလုံးမြောက်အထိ လွယ်လွယ်ကူကူဖြုတ်လိုက်နိုင်ပြီးနောက် လေးလုံးမြောက်တွင်Jeonအဆ်ိုးငယ်ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်းကျိုးမပေးလေးက ခပ်ရေးရေးပြုံးကာ ခေါင်းညိမ့်ပြနေသည်.....။

သက်ပြင်းတိုလေးခိုးချကာ ရဲရဲတင်းတင်းမကြည့်နိူင်သောမျက်လုံးတွေနဲ့ လေးလုံးမြောက်ကြယ်သီးကိုဖြုတ်ချလိုက်ချိန် လစ်ဟာသွားသောနယ်မြေတခုဟာ အဆီမရှိတဲ့ဗိုက်သားချပ်ချပ်တခုလုံး....။

လက်နှစ်ဖက်လုံးလွှတ်ချကာ အကြည့်တွေလဲ စက္ကန့်တွေတောင်မဆိုင်း ခပ်မြန်မြန်Jeonလွှဲယူလိုက်ရသည်.....။

"ဘာဖြစ်တာလဲ.....!"

အဆိုးငယ်က ခေါင်းငုံ့သွားတဲ့Jeonအား မျက်နှာမြင်ရအောင်လိုက်ငုံ့ကြည့်တော့ ကြယ်သီး တလုံးထဲသာကျန်နေတဲ့ရှပ်အင်္ကျီဟာ ဟောင်းလောင်းဖြစ်နေပြီ.....။

"ငါခေါင်းထဲမိုက်ခနဲဖြစ်သွားလို့ ကိုယ့်ဘာသာပဲဆက်လုပ်လိုက်တော့ ငါမလုပ်နိုင်တော့ဘူး...."

"မလုပ်တတ်လို့ခိုင်းပါတယ်ဆို....မီးရောင်မှိန်နေလို့မျက်လုံးအားစိုက်ရင်းဖြစ်တာနေမယ် ခဏလေးငါ မီးအကုန်ဖွင့်လိုက်မယ်...."

မီးခလုတ်ဆီပြေးကာနှိပ်လိုက်တော့ တခန်းလုံးမီးတွေထိန်ထိန်လင်းသွားသည်နဲ့ ရင်ဘတ်ဟပြဲကြီးနဲ့ပဲJeonငယ်ဆီပြန်ပြေးလာသည်.....။

"ရပြီ ရပြီ တပ်ပေးတော့....."

မေ​မေရေလို့သာ အော်ချလိုက်ချင်ပါသည် နေမထိ လေမထိ ကြည့်ဖို့မသင့်တဲ့အရာတွေသည် ခပ်မှိန်မှိန်တုန်းကတောင်အကြည့်လွဲပစ်ရတာ အခန်းမီးရောင်တွေလင်းတဲ့အခါ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ Jeonသွေးတွေနားထင်ထိတက်ဆောင့်ပါသည်....။

"ဒါတွေက သင့်တော်တဲ့အလုပ်တွေလို့ထင်နေတာလား ကပ်သီးကပ်ဖဲ့မနိုင်ပါနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာလုပ်တတ်နေတဲ့အရွယ်ပဲကို...."

"အိုကေလေ...ငါကတကယ်မလုပ်တတ်လို့မလုပ်တတ်ဘူးပြောလုပ်ခိုင်းတာလေ လုပ်မပေးနိုင်ရင်လဲ ဒီအတ်ိုင်းပဲထားလိုက်ပြီး ပြင်ဆင်ဖို့ပြန်စလိုက်မယ်...."

ချာခနဲ လှည့်ထွက်သွားသူကို Jeonလက်တဖက်ကိုမိအောင်ဖမ်းထားလိုက်သည်....။

"ဘာဖြစ်ပြန်တာလဲ...."

"ရင်ဘတ်ဟပြဲနဲ့နေစရာလား လုပ်ပေးမယ်....."

"မင်းကိုအမျိုးမျိုးဖြစ်နေတာ...."

"လုပ်တတ်အောင်လိုက်ကြည့်ထား ဒီတခါပဲလုပ်ပြမယ်...."

"သင်ယူလေ့လာပါ့မယ်...."

မျက်စောင်းထိုးတချက်ကြည့်ကာ Jeonကကျန်နေတဲ့ကြယ်သီးတလုံးကိုဖြုတ်လိုက်သည်....ကျနော်လဲယောင်္ကျား သူလဲယောင်္ကျားဖြစ်လို့ အများကြီးသိပ်တွေးနေစရာမလိုပါဘူးဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားပေမဲ့ ဒီဖြစ်တည်မှုကတော့ တမျိုးဆန်းတာမို့ ဘယ်လောက်သင့်တော်အောင်တွေးတွေး ခါးသိမ်သိမ်ဆီပေါ် တင်ရုံသာရှိတဲ့ဘောင်းဘီဖြူဖြူလေးကိုမြင်လိုက်ရချိန် ဘောင်အပြင်ရောက်သွားတဲ့အတွေးတွေက Jeon Jung Kookကို တာ့တာပြနေသည်.....။

"မေမေ ထုတ်တဲ့ဒီဇိုင်းတွေပြောင်းပါအုံးလား...."

"ငါအိမ်မှာဝတ်တဲ့ဟာတွေကအစ အပြင်ထွက်ဖက်ရှင်အဆုံး မားလက်ထဲကထွက်လာတာချည်းပဲ ငါဝယ်တာမျိုးတခုတောင်မရှိဘူး...."

တရားခံသည် မေမေမလို့....နောက်မှတိုးတိုးတိတ်တိတ် လှမ်းအသ်ိပေးရမည် အခုတော့ကြယ်သီးတွေကိုအဆုံးထိအောင်အောင်မြင်မြင်တပ်ပေးလိုက်ဖို့ပဲ.....။

"ရပြီ...."

"ကျေးဇူးပဲ...."

"တပ်တတ်ပြီမလား...."

"Jeon Jung Kookရှုံ့မဲ့မဲ့မျက်နှာကိုအပေါ်က​နေရှိုးနေမိလို့ မကြည့်မိလိုက်ဘူး..."

ပြောင်စပ်စပ်ဖြေကာ ဆုတွေဆီပြန်ပြေးသွားတဲ့သူသည် သူလှုပ်ခြားသွားတဲ့လေထုကအစ အခန်းလေးထဲချိုမြိန်နေသလို....နေ့တိုင်း အဆင်ပြေနေရင် ကောင်းမယ်ဟုတောင် စိတ်ထဲယောင်ယမ်းတွေးနေမိသည်....။

"ဒါက ဒီနေရာမှာဆို လှတယ်"

"သတိထား ခုံကမငြိမ်ဘူးထင်တယ်နော် JiMin...."

"ဒီဆုတွေကရောင်းစားလို့ရလား....."

"ဘာလုပ်ဖို့မေးတာလဲ...ငါ့ပစ္စည်းတွေကိုမျက်စောင်းနဲ့တောင်မထိုးနဲ့ တန်ဖိုးဖြတ်လို့နိုင်တဲ့အရာတွေမဟုတ်ဘူး.....။

"ရောင်းစားလို့မရဘူးမလား....."

ခုံပေါ်ရပ်ကာလှည့်ကြည့်မေးနေသော သူသည် အကောင်းမေးနေတဲ့အတိုင်းရယ်....။

"ပေါက်ပေါက်ရှာရှာတွေမတွေးစမ်းနဲ့ ငါ့ကိုဒီလောက်လုပ်ပေးပြီးရင် မဟုတ်တာလုပ်ဖို့မကြံနဲ့....."

"Park JiMinတို့မှာ အပေါဆုံးကဒေါ်လာတွေပဲ မင်းပစ္စည်းဘာလို့ရောင်းစားနေမှာလဲ မေးကြည့်ရုံပဲကို အဖြစ်လာသည်းပြနေတယ်....."

"အဆင့်တွေကျော်နေပြီ ကြီးစဥ်ငယ်လိုက်စီလေ...."

"တတ်ရင်ကိုယ်ဘာသာလာလုပ်လိုက်.....။

'စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ မျက်လုံးထဲအဆင်ပြေမပြေသေချာကြည့်ပြီးမှလုပ်ပါ....."

"တအားခိုင်းတယ် စေတနာက Limitကျော်သွားပြီ ခုချိန်ကစပြီး အချိန်မှတ်ပြီးပိုက်ဆံတောင်းမယ်....။

"တနာရီ1ဒေါ်လာဆိုရလား.....။

"လမ်းဘေးကကောင်ကိုခေါ်ခိုင်းလေအဲစျေးနဲ့ရချင်ရင်....."

"ကိုယ့်ဘာသာပဲသတ်မှတ်လိုက်တော့...အိမ်ကလူတွေခေါ်ခိုင်းရင် တပြားမှမကုန်ဘူး...."

ဘာမှပြန်မဖြေတော့ ပစ္စည်းတွေနေရာချိန်းကြည့်လိုက် ခါးထောက်ကာစစ်ဆေးလိုက်နဲ့သူအလုပ်ကြီးအကိုင်ကြီးလုပ်နေပါတယ်ပေါ့....။

Lightingက သိပ်Perfectမဖြစ်သေးဘူး ခရမ်းရောင်ရင့်ရင့်ကိုမှိန်မှိန်လေးအလည်တည့်တည့်မှတပ်ရမယ်....။

"အဲလောက်ထိမလိုပါဘူး ထိခိုက်မိနိုင်တယ်...."

"ငါလက်နဲ့ပြင်တဲ့အရာမလို့Perfectမဖြစ်လို့မရဘူး....."

အမြင့်နေရာကို Jeonနောက်ဆုံးရခဲ့သော ဆုတခုအား ခြေဖျားထောက်တင်လိုက်တော့ ရှပ်အင်္ကျီဟာမြှောက်တက်သွားသည်.....။

"ဖိနပ်လာစီးလှည့် Park JiMin မင်းခြေထောက်ကြာရင်သွေးစိမ့်ထွက်တော့မယ်....."

တကယ်လဲနာနေပြီဖြစ်တဲ့ခြေဖဝါးတွေဟာ နင်းလို့နင်းမှန်းမသိရအောင် ကျဥ်​​နေပါသည်......။

Jeonကွင်းထိုးဖိနပ်ကိုပြေးလာစီးကာ မီးသီးအရောင်တွေထိုင်ရွေး​နေသည်....။

Jeonအိမ်မက်လိုလို တကယ်လိုလိုအဖြစ်ပျက်တွေကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းလိုက်ကြည့်ကာ အတည်ပြုနေသည်....။

"ဒီPurpleရောင်လေးက စိုစိုလေးနဲ့မျက်စိအေးတယ် ကြိုက်လား မကြိုက်လဲငါကတပ်မှာပဲ....."

ပြောပြောဆိုဆို Jeonခေါင်းမညိမ့်ခေါင်းမခါအချိန်တွင် ခုံတခုနဲ့မီးသီးတပ်ဖို့စပြင်ဆင်တော့သည်.....။

​ခြေဖဝါးအလွတ်ကြီးပဲမဟုတ်တော့တဲ့ကွင်းထိုးဖိနပ် မတန်တရာကိုစီးကာ ခုံပေါ်သေချာတက်လိုက်သည်.....။

ဖျားတာတွေ ခန္ဓာကိုယ်ကနာကျင်တာတွေကိုမေ့ကာ Jeonလှုပ်စိလှုပ်စိလေးထံတွင် အာရုံအပြည့်ဝရှိနေပါသညိ....။

အရပ်သေချာမမှီတဲ့နေရာကိုခြေဖျားထောက်ယူကာ ခက်ခက်ခဲခဲလှမ်းတပ်မှရနိုင်သော မီးသီးကိုလက်မလျှော့ သူစကားတခွန်းမှမဆိုပဲအားစိုက်လုပ်​နေသည်.....။

ရင်တမမနဲ့ Jeonကတံတွေးတချက်မြိုချရင်း ထိုင်ကြည့်နေသည်....။

"အဲဒါကအန္တရာယ်များတယ်နော် JiMin....."

'ငါဘာဆိုတာပြမယ် ပါးစပ်ပိတ်ပြီးကြည့်နေ....."

လက်နှစ်ဖက်လုံးမြှောက်ကာ မီးသီးတပ်ရမဲ့​နေရာသို့ မီးလုံးထည့်ရန်ခြေဖျားထောက်လိုက်သော လှုပ်ခြားမှုတွေကို Jeonသေချာလိုက်စစ်ဆေးပေးနေသည်....သွားထိန်းပေးလိုက်ရင်အဆင်ပြေန်ိုင်ရဲ့သားနဲ့ ဒီနေရာမှာထိုင်နေဆိုတဲ့စကားကို နည်းနည်းမှသွေးဖယ်သွားခြင်းမရှိ သူ စကားနားထောင်နေပါသည်....။

တထွာလောက်ပိုနေတဲ့ ကွင်းထိုးဖိနပ်အမဲကြီးထဲ ခြေဖျားတွေကိုအစွမ်းကုန်ထောက်ထားသည်....အပေါ်မှာဘာတွေလုပ်နေလဲJeonမသိ Jeonငယ်လေးရဲ့အကြည့်တွေဟာ ခြေဖဝါးသေးသေးလေးတွေဆီမှာပဲရှိနေသည်.....။

ကြည့်နေတုန်း ခြေထောက်တဖက်ခွေကျကာ ထိုင်ခုံအစွန်းကိုနင်းမိပြီး ဟန်ချက်ပျက်သွားသော အဆိုးငယ်ကြောင့် Jeonလန့်ဖြတ်ကာ လေပေါ်ဝဲကျလာတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အား အမြန်ပြေးထဖမ်းလိုက်သည်.....။

"အမလေး...!!"

Jeonလက်တွေဟာ ရှပ်အင်္ကျီအတွင်းထဲလျှိုဝင်သွားပြီး သေးသေးသွယ်သွယ်ခန္ဓာကိုယ်လေး အတိကျဖမ်းမိတဲ့အခါ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ Jeonပေါ်JiMinကထပ်လျှက်လဲကျသွားသည်.....။

Jeonထက်ပိုလန့်နေသော မျက်လုံးလေးတွေ ရင်ဘတ်ချင်းထပ်ကျနေတာမို့ ခုန်နေသောနှလုံးခုန်နှုန်းတွေဟာ နှစ်ဦးစလုံးထံ ကိုယ်စီကိုယ်ငှ....။

ရှပ်အင်္ကျီအတွင်းထဲက လက်တွေက တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပွေ့ဖက်ထားပြီး ပြုတ်ကျသွားမှာကို အများကြီးပူပန်သွားခဲ့ကြောင်းသိပ်ထင်ရှားပါသည်.....။

ခပ်ညိုညိုမျက်ဝန်းတွေ....ရှည်ကော့ကော့မျက်တောင်လေးတွေနဲ့ အနည်းငယ်ဖြူဖျော့နေတဲ့ ခပ်ပါးပါးနှုတ်ခမ်းတစုံ ခပ်မြင့်မြင့်နှာရိုးတွေနဲ့ ဒီအိမ်တော်ရဲ့သခင်လေးပီသစွာ ရုပ်ဆိုးကောင်ဆိုတဲ့ Nicknameနဲ့ကွဲထွက်စွာ မှုန်မှုန်ညက်ညက်ချောတယ်....။

တစ်ကမ္ဘာလုံးက သည်းသည်းလှုပ်ကျရတဲ့အကြောင်းပြချက်တခုလဲဖြစ်လိမ့်မယ်....ပြစ်ချက်တစုံတရာမှမရှိပါပဲ ဘာကြောင့်ဒီလူသားကိုတခါတလေ မုန်းမိနေသလဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်မေးယူဖို့တောင်လိုလာပြီဟုထင်ပါသည်.....။

ကြည့်နေရင်း နှလုံးသားရဲ့လှုပ်ခြားမှုတွေဟာ ပုံမှန်မဟုတ် အပေါ်ကပြုတ်ကျတဲ့အရှိန်​ကြောင့်ထင်တယ် အဆမတန်ပြင်းပြင်းထန်ထန်လှုပ်ခြားနေပါသည်....။

လောကကြီးက Jeon Jung Kookကိုလိုချင်ကျတာ မဆန်းပါဘူးလေ.....။

တယောက်မျက်လုံး တယောက်ကြည့်ကာ မိနစ်ပိုင်းအထိ ငြိမ်သက်နေကျပြီး ခြေချော်သွားတဲ့အချိန်သေချာပေါက်ကြမ်းပြင်နဲ့ညားပြီထင်ခဲ့ပေမဲ့ သူကျခဲ့တာက လုံလုံခြုံခြုံရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြုတ်ကျခဲ့တာ....။

"ဟို.... ကိုကိုလေးတို့ တောင်းပန်ပါတယ် အဒေါ်ကြီးကညစာအတွက်ခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့...."

အိမ်အကူကောင်မလေးသည်ရောက်လာပြီးချက်ချင်းပြန်ပြေးထွက်သွားမှ နှစ်ယောက်လုံးအသိစိတ်ကပ်ကာ ဘာဖြစ်သွားတာလဲဟု တယောက်နဲ့တယောက်မေးငေါ့ပြလိုက်သည်.....။

"ဖယ်အုံးလေ....."

"မင်းလက်တွေက ငါကျောပြင်တခုလုံးကိုဖက်ထားတယ်လေ ငါဘယ်လိုထရမှာလဲ!!"

အဆိုးငယ်အော်လိုက်မှ Jeonကိုယ့်လက်တွေကိုသတိထားမိကာ လွှတ်ပေးလိုက်သည်.....။

"ငါပြောသားပဲ အန္တရာယ်များပါတယ်လို့ နားမထောင်ဘူး....."

Jeonလဲချက်ချင်းထလာကာ ဆူလိုက်ဖို့ကြည့်လိုက်ပေမဲ့ ခြေထောက်နာသွားပုံရတဲ့အဆိုးလေးဟာ ဖရိုဖရဲပုံပုံလေးထိုင်နေကာ ခြေထောက်တဖက်ကိုလက်နဲ့ကိုင်ထားသည်.....။

"ခြေခေါက်သွားတာပဲ....ပြစမ်း"

အဆိုးငယ်ဟာ အထိမခံပဲ ချက်ချင်းဖင်ရွေ့နောက်ဆုတ်သွားကာ ခပ်မဲ့မဲ့မျက်နှာလေးသည် Jeonမဟုတ်ပဲ တခြားတယောက်ယောက်သာဆို ငိုချလောက်ပြီးပြီ.....။

"ကြည့်ပေးမယ် အဲဒါခြေခေါက်သွားတာ JiMin...."

Jeonသည်ပြာပြာသလဲ ကြည့်ဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ လက်မခံ သေးသေးလေးတောင်အထိမခံန််ိုင်သူဟာ နောက်သို့တရွေ့ရွေ့ဆုတ်သွားသည်....."

"JiMin ငါပြောနေတယ်လေ ကြည်ဖို့လိုတယ်လို့...."

"မလာနဲ့ ငါ့အသားကိုမထိနဲ့ မကြိုက်ဘူး....ဝေးဝေးနေ"

"ဒါပေမဲ့ ခြေထောက်ဆေးလူးရမယ်လေ ငါအခန်းထဲချီပို့ပြီး ဆေးလိမ်းပေးမယ်...."

"မလိုပါဘူးဆို...ငါ့ကိုအရေးမလုပ်နဲ့ မထိနဲ့...."

ချက်ချင်းလက်ငင်းကြီး အချိုးပြောင်းသွားသော မျက်စိရှေ့ကလူကိုJeonနားမလည်နိူင်သလိုကြည့်ကာ မထိနဲ့ဆိုတာနဲ့နောက်ကိုနည်းနည်းဆုတ်နေလိုက်သည်.....။

"ငါနောက်မခိုင်းတော့ပါဘူး လိမ်မာတယ်လေ ဒဏ်ရာကဒီတိုင်းထားလို့မရဘူးJiMin စကားနားထောင်ကွာ...."

"အဒေါ်ကြီးကိုခိုင်းမှာ မင်းလုပ်ပေးစရာမလိုဘူး....!!"

JiMinသည် မတ်တပ်ထရပ်ကာ ဘာကိုစိတ်ဆိုးသွားမှန်းမသိသော ဒေါသတွေနဲ့တင်းတင်းမာမာပြောကာ ခြေထောက်ထော့နင်းထော့နင်းနဲ့ထွက်သွားတော့သည်....တားလဲမတားရဲ လိုက်လဲမလိုက်ရဲတာကြောင့် Jeonကြည့်နေရုံသာတတ်နိုင်ခဲ့သည်...."

ပထမဆုံး အသိမှာ သူရင်ခုန်နေခြင်းကပြသနာဖြစ်ခဲ့ပါသည်....မူးနေတုန်း ရူးနေတုန်းဒိီလူနဲ့ပတ်သက်ပြီး ရင်ခုန်ကောင်းခုန်ဖူးတယ်ဆိုပေမဲ့ လုံးဝလူစိတ်ဝင်နေတုန်း ရင်တွေအသေချာခုန်နေသည်ကို Confirmမိတဲ့အခါ ကြောက်စိတ်ဝင်လာခဲ့ပါသည်.....။

အချစ်ကိုမသိဘူး ရင်ခုန်ခြင်းတွေကိုတော့စိတ်ဝင်စားတယ်......အထိတွေ့တွေဟာ ရုန်းထွက်ဖို့ကို မေ့လျော့စေတယ်....မျက်ဝန်းညိုညိုလေးကို မိနစ်တွေမှာ အပိုင်ရချင်ခဲ့တယ်။

"အေဒၚႀကီးဘယ္လဲ...."

ေရကူးၿပီးျပန္လာတည္းက ညကအဝတ္ေတြျပန္ဝတ္ကာ ဧည့္ခန္းထဲ Bamနဲ႕အတူတူၾကမ္းျပင္ေပၚအိပ္ေနေသာ JiMinသည္ ညေနဘက္အထိလဲ ထိုပုံစံအတိုင္းပဲ.....။

အစအနၾကားထားရေသာ အိမ္သားေတြသည္ ဒီႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ထားေသာအခ်ိန္မ်ိဳးဆို ပုံမွန္ထက္အေနထိုင္ဆင္ျခင္ရကာ သူ႕ေရွ႕ျဖတ္မေလွ်ာက္မိေလ ေကာင္းေလဟုအသိထားထားက်သည္.....။

ပုံမွန္အေျခေနေတြဆိုေပမဲ့ သူတို႔ရန္ျဖစ္ထားေသာအစိတ္ပိုင္းေတြကို မည္သူမွ်မလိုလားက် ေနရထိုင္ရၾကပ္လြန္းရသည္.....။

အခုလဲ အိမ္အကူအေဒၚႀကီးအရိပ္ကေလးျမင္လိုက္႐ုံနဲ႕ ေငါက္ခနဲထထိုင္ စစ္ေဆးေရးစဝင္လာသည္....။

"ဂြၽန္ငယ္ေလး ဖ်ားေနတယ္ေျပာလို႔ အဲဒါေဒၚေလး ေဆးသြားေပးမလို႔ေလ သားငယ္ေလး....ဘာလို႔လဲ ဗိုက္ဆာလို႔လား ဗိုက္ဆာရင္ခဏပဲေစာင့္ ဒါပို႔ၿပီး....!"

"မဆာဘူး....."

စကားပင္ဆုံးေအာင္နားမေထာင္ပဲ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ေျဖကာ အေဒၚႀကီးဆီJiMinေလွ်ာက္လာခဲ့သည္....။

"တျခားလုပ္စရာဘာရွိေသးလဲ....."

"လုပ္စရာေတြေတာ့ရွိတယ္ ဒါေပမဲ့ ေဆးအရင္သြားရမယ္ေလ က်န္တာၿပီးမွ...."

ဆူပုတ္ေနရင္ေတာင္ Park JiMinျဖစ္လို႔အျပစ္ကင္းပါသည္....ဆံပင္ဝါဝါေလးေတြကလြဲရင္ ေခါင္းအစေျခအဆုံးအျဖဴေရာင္ေတြနဲ႕ သိပ္လွလြန္းေသာ ျဖစ္တည္မႈသည္ Jeonစံအိမ္ရဲ႕Mainတေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္....။

သူ႕အလိုအပ္ဆုံးအရာတခုဆုံးရႈံးရင္ ဆုံးရႈံးခဲဲ့ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူျပန္ရခဲ့ေသာအရာအားလုံးဟာ အႀကီးမားဆုံးႏွလုံးသားေတြျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ နာက်င္မႈေတြကိုဖယ္ၾကည့္တတ္ရင္ ဒီကေလးဟာ ကမၻာေျမေပၚ လူျဖစ္ရက်ိဳးအနပ္ဆုံးသူျဖစ္ေနခဲ့သည္.....။

ဆိုးေနရင္ေတာင္ တထစ္ခ်သဴဆိုးေနပါတယ္လို႔ ဘယ္သူမွေဘာင္ခတ္ခြင့္မရွိ ဘယ္ေလာကတရားမွ Park JiMinရဲ႕အရာအားလုံးကိုကန့္သတ္ခြင့္ရွိ အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားတေယာက္အျဖစ္ Jeon မိသားစုက စိတ္ႀကိဳက္ေနထိုင္နိုင္ခြင့္ရွိေသာ ဘဝမ်ိဳးကိုေပးထားခဲ့သည္.....။

Jeonအိမ္ေတာ္ႀကီးထဲေနရင္ ဖိနပ္မစီး ေျခအိတ္လြတ္ေနေသာ ေျခဖ်ားငယ္ငယ္ေလးေတြဟာ တခါတရံအ်ိမ်ပြိုမတတ် ခုန္ေပါက္တတ္ပါေသးသည္.....။

"က်ေနာ္သြားေပးလိုက္မယ္ေလ အားေနတာက်ေနာ္ပဲရွိတာဆိုေတာ့ အိမ္အလုပ္ဝိုင္းကူရာလဲက်တာေပါ့....အလကားေနေနရေတာ့ အားနာလွၿပီ အဲဒါေၾကာင့္....."

Bamေခါင္းကို ပြတ္သပ္ရင္း လိပ္ျပာသိပ္မလုံေျပာေနပုံေလးသည္ Park JiMinေလးပီပီသသ.....JiMinက သူလိုခ်င္တဲ့အရာဆို ဘယ္ေတာ့မွပါးစပ္ကထုတ္ေျပာေလ့မရွိ အရိပ္ႁမြတ္ေတာင္မျပတတ္ သူခံယူခ်က္ကသိပ္ရိုးရွင္းတာ သူလိုခ်င္ရင္ သူ႕ပိုင္သြားၿပီ ဒါပဲ....။

ခုလည္းၾကည့္...နာရီပိုင္းက ရန္ျဖစ္ထားတဲ့သူဆီ သြားခ်င္ေနျပန္ၿပီ....အိမ္အလုပ္ကူတာလို႔ Coverကယူခ်င္ေနေသးသည္....ဘယ္တုန္းက အိမ္အလုပ္ေတြကူခ်င္သြားတာလဲလို႔ ေမးလဲေမးခ်င္ပါသည္ ေမးလဲမေမးရဲပါ.....။

"တကယ္သြားေပးမွာေသခ်ာလို႔လား သားငယ္ေလးရယ္...."

"တကယ္ေပါ့....လူႀကီးျဖစ္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုမယုံမၾကည္စကားမ်ိဳးမေျပာပါနဲ႕...."

"အဲဒါဆိုလဲ ယုံၾကည္လိုက္ပါ့မယ္ ေရာ့ ဒီေဆးေလးေတြအကုန္ဝင္ေအာင္တိုက္ခဲ့ေနာ္ ေကာ္ဖီကပူေသးတယ္သတိထား PanCakeေသးေသးေလးလုပ္လိုက္တာေရာ နည္းနည္းေခ်ာ့ေမာ့ေကြၽးေနာ္သားငယ္....."

"1လုံး..2လုံး...3လုံး...4လုံး...5လုံး မ်ားလိုက္တာဘယ္ေလာက္ႀကီးျဖစ္တာမလို႔လဲ အေဒၚႀကီးရယ္...."

ေဆးလုံးေလးေတြကို လက္ေလးေတြနဲ႕ၿဖဲေရတြက္ၾကည့္ကာ ေမးလာေသာ မ်က္လုံးေလးေတြဟာ Jeonစံအိမ္ကိုစေရာက္လာတဲ့ေန႕တုန္းကလို အသည္းယားစရာေကာင္းလြန္းပါသည္.....။

"အဲလိုေသာက္မွ တခါတည္းသက္သာတာ သားငယ္ေလးရဲ႕...."

"ၿပီးေရာ ၿပီးေရာ အကုန္ေသာက္လို႔ေျပာလိုက္ရင္ရၿပီမလား...."

"ဟုတ္တယ္ ရန္ေတြထပ္မျဖစ္က်နဲ႕ေတာ့ေနာ္ ကေလးေတြ....."

"ကေလးေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး ရန္ျဖစ္ဖို႔လဲအာ႐ုံရွိမေနဘူး သြားေတာ့ လုပ္စရာရွိတာသြားလုပ္ပါေတာ့ ေဒၚႀကီးရယ္ ကိုင္ထားရတာေညာင္းလာလို႔ပါ...."

လက္ေလးခပ္ဖြဖြႏွစ္ခ်က္ပုတ္ကာ အေဒၚႀကီးကထြက္သြားေတာ့သည္....။

"Bam...We go to မင္းဒယ္ဒီ Room....ငါမင္းကို Need သူအခန္းဆီအေဖာ္လိုက္ခဲ့ဖို႔....Because My hand ပစၥည္းေတြကိုင္ထားရ....So, Please help me ခ်စ္ရပါေသာ Bam Bam"

သူ႕ဟာသူေျပာ သူ႕ဟာသူေတြသေဘာဇြတ္ေတြ႕ကာ ဓာတ္ေလွကားေရွ႕တခစ္ခစ္ရယ္ေမာေနသည္ကို Bamနားလည္ပုံမရျဖစ္ေနကာ အဆိုးငယ္အား ျပဴးၾကည့္ေနသည္.....။

"ဘာလဲ နားမလည္ဘူးလား....နားေထာင္လို႔လဲမေကာင္းဘူးေနာ္ ဒါေပမဲ့ငါတို႔အတန္းပိုင္ ဆရာေျပာေတာ့လဲ တကယ္နားေထာင္လို႔ေကာင္းခဲ့တာပါ ငါပိုေလ့လာပါအုံးမယ္ ကဲခုေတာ့ Let Go...!"

JiMinသည္ Bamဖင္ကိုေျခေထာက္နဲ႕ကန္ကာ မတည့္အတူေနေတြဆိုေပမဲ့ တူတူေခ်ာ့ရမဲ့အေရးက်ေတာ့လဲ တည့္က်ရျပန္သည္....။

"ငါ့ကိုေမာင္းမထုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ Bam....."

ဓာတ္ေလွကားထဲကေန Bamကဦးေအာင္ထြက္ေျပးပါသည္....JiMinလဲ Bamေနာက္ ထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္ပါခဲ့သည္.....။

Bamက တံခါးကိုအသံေပးလိုက္ၿပီး JiMinေဘးတြင္ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ကာ တံခါးအဖြင့္ကိုတူတူေစာင့္ေနသည္.....။

လန့္ဖ်ား ဖ်ားပါတယ္ဆို ကိုရီးယားနိုင္ငံထိပ္တန္းအႏုပညာရွင္Jeonအား လူေတြမယုံၾကည္နိုင္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္.....။

လုပ္စရာအလုပ္ေတြအၿပီးမသတ္နိုင္ပဲဖ်ားေနျခင္းေၾကာင့္ အိပ္ယာေပၚ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလွဲေနကာ ၿငိမ္ေနရင္းက နာက်င္ေနေသာခႏၶာကိုယ္ႂကြက္သားေတြဟာ မသိရင္ 5နာရီေလာက္ေရကူးထားသလိုမ်ိဳး.....။

အနည္းငယ္မွိန္းေနဖို႔ေတြးေနတုန္း တံခါးဆီကအသံေၾကာင့္ မသယ္ခ်င္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္အား ႀကိဳးစားထကာ တံခါးသြားဖြင့္ေပးဖို႔ျပင္ရသည္.....။

"အေဒၚႀကီးကလဲ ခ်က္ခ်င္းကိုလာပို႔ေတာ့...."

စိတ္ထဲေတြးစိတ္မရွည္ေနတုန္း တံခါးဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာသူနဲ႕ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနတဲ့ ေကြၽးေက်းဇူးရွင္ကိုျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ Jeonေရာဂါႏွစ္ဆထိုးတက္လာသည္.....။

အျမင္ကပ္စရာေကာင္းေအာင္ ငယ္ထားေသာမ်က္ႏွာေတြဟာ ႏွစ္ေကာင္လုံးထံမွာ....ေကာ္ဖီေတြေဆးေတြကိုျမင္လဲ Jeonမေက်နပ္နိုင္ေသးတဲ့စိတ္အခံေလးေၾကာင့္ တံခါးကိုဇြတ္ျပန္ပိတ္လိုက္သည္.....။

"ၾကည့္စမ္း Bam မင္း မင္းသခင္ကိုဘယ္လိုပ်ိဳးေထာင္ထားတာလဲ....ရိုင္းလိုက္တာ ဆက္ဆံသြားပုံက မသိရင္ မင္းနဲ႕ငါကပဲ သူနဲ႕မတူတာလိုလို မတန္တာလိုလို...."

"ၾကည့္ၾကည့္ ေနာက္ဘဝ မင္းဘယ္ေတာ့မွသူ႕ဆီေမြးစားမခံရဖို႔ဆုေတာင္း....ငါလဲ ဘဝအဆက္ဆက္ ႐ုပ္ဆိုးတာေတြရဲ႕ခပ္ေဝးေဝးမွာလူျဖစ္ရမယ္ တတ္နိုင္သေလာက္ေရွာင္....ေရွာင္"

ေျပာေနရင္းျပန္ပြင့္လာတဲ့တံခါးေၾကာင့္ ပါးစပ္ကိုဘရိတ္အျမန္အုပ္ကာ အိမ္ေနရင္းေတာင္မွိုင္းျပျပအဝတ္စားေတြနဲ႕ မအီမသာၾကည့္ကာ တံခါးလွပ္ေပးရင္း ထြက္သြားေသာသူအား JiMin ဖ်ားတာေတာင္နည္းေသးတဲ့ဟု စိတ္ထဲမွတ္ခ်က္ခ်လိဳက္သည္.....။

Bamနဲ႕အတူ အသံလုံလုံေျခလွမ္းေတြနဲ႕ အခန္းထဲဝင္လာကာ ပုံပုံေလးခုံေပၚထိုင္ေနတဲ့Jeonဆီသို႔ ယူလာတဲ့ပစၥည္းေတြခ်ေပးကာ အိပ္ယာေပၚJiMinလွဲေနလိုက္သည္.....။

"ေပးၿပီး ျပန္ေတာ့....."

"မရဘူး အေဒၚႀကီးကအဲေဆးေတြပါးစပ္ထဲအကုန္ဝင္မွထြက္ခဲ့တဲ့ လူႀကီးကေသခ်ာမွာလိုက္တာမလို႔ ငါေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ေသာက္ေလ....."

ဘယ္တုန္းက စကားနားေထာင္တတ္သြားတာလဲလို႔ေအာ္ေအာ္ၿပီးေမးလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ Jeonသက္ျပင္းနဲ႕အတူၿမိဳခ်လိဳက္သည္။

"ငါ့အိပ္ယာေပၚက ႏွစ္ေကာင္လုံးဆင္း....ဒီေန႕ပဲ ေသခ်ာသန့္ရွင္းေရးလုပ္ထားတာ"

Bamသည္ Jeonစကားဆုံးတာနဲ႕အိပ္ယာေပၚကဆင္းကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚဆင္းအိပ္ေပးသည္.....။

"Bamတေကာင္တည္းရွိတာေလ ဘယ္မလဲေနာက္တေကာင္က....."

'မင္း....!"

"ဘာ....!"

"ထြက္သြား....."

"ေဆးကုန္ေအာင္အရင္ေသာက္...."

"အဲဒါ ငါ့အပိုင္း...."

"မင္းအပိုင္းဆိုတာမ်ိဳးမရွိဘူး ငါကေသာက္ဆိုေသာက္ျပလိုက္ရင္ ငါစိတ္ခ်မ္းသာၿပီးေသသြားမွာစိုးလို႔လား...."

"မင္းခိုင္းတာငါဘာလို႔လုပ္ရမွာလဲ...."

"Jeon Jung Kookမလို႔ လုပ္ရတာေလ....ဖ်ားေနလဲ ငါကဂ႐ုမစိုက္ဘူးေနာ္ ေအးငါလုပ္ရင္ လက္လြန္တတ္တာလဲမင္းအသိပဲ ေဆးေသာက္ၿပီးထြက္သြားေပးမယ္လို႔ေျပာၿပီးၿပီ...."

"ဘဝင္ျမင့္လြန္းေနတယ္မထင္မိဘူးလား....ငါ့ကိုအခုလို လႊမ္းမိုးျပေနတာက အလုပ္မျဖစ္ဘူးေနာ္ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ မင္းအေတြးေတြ လြန္ခဲ့တဲ့10ႏွစ္မွာက်န္ေနခဲ့တာက ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတယ္....."

"အတိတ္ကိုျပန္ေျပးၾကည့္ၾကည့္ လက္ရွိကိုပဲၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ အနာဂါတ္ကိုႀကိဳေျပးၾကည့္ခ်င္လားရတယ္....ဘယ္အသက္ပိုင္းျခားကမွ မင္းနဲ႕ငါ့ၾကားက ပုံေသနည္းကိုဆြဲမခ်နိဳင္ဘူး ဘဝျမင့္ေနတာမင္းပဲျဖစ္လိမ့္မယ္....!"

ကုတင္ေပၚကလူက ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုေသခ်ာေငးစိုက္ရင္း တိတိက်က်စကားေတြဆိုတယ္....ေက်ာေပးထားသူက ကြန္ပ်ဴတာကိုၾကည့္ေနရင္း မ်က္ေတာင္ေတြခပ္ျမန္ျမန္ပုတ္ခတ္ရင္း Mouseေပၚအေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့ လက္ညိုးေလးေတြတင္ထားရင္း အံေတြႀကိတ္လို႔ေနတယ္....။

အက္ေၾကာင္းေတြနဲ႕ဆက္ဆံေရးဟာ ႏွစ္ေယာက္လုံးၿပိဳင္တူေလွ်ာ့ခ်နိဳင္မွ အဆုံးသတ္ေတြကေသခ်ာလွပမွာ....ကိုယ္စီကိုယ္စီ အဆုံးသတ္ေကာင္းေကာင္းေတြကိုေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ဒီလူသားငယ္ေလးေတြဟာ အေလွ်ာ့ေပးဖို႔ကိုဝန္ေလးေနက်သည္.....။

"ပုံေသနည္းဆိုတာမ်ိဳးမရွိဘူး....မင္းအထင္လြဲေနတာ JiMin ငါတို႔ၾကားဘာပုံေသနည္းမွမရွိခဲ့ဘူး....."

"လိမ္ေနတာ...."

"ဒီေန႕ကိစၥမွာ မင္းလြန္တယ္.....တကယ္လိမ္တာမင္းပဲမလား။

"စတာ....ငါစလိုက္တာလို႔ေျပာၿပီးေလ ငါရည္႐ြယ္လိုက္တဲ့နစ္နာမႈဆိုတာမရွိဘူး မင္းကိုထိခိုက္ဖို႔လဲငါလိုလားခဲ့တာမဟုတ္ဘူး....မေတာ္တဆျဖစ္သြားတဲ့ဒုကၡေတြအတြက္ ငါလြန္တယ္ဆိုလဲ လြန္တယ္ေပါ့ မတရားႀကီးစိတ္ဆိုးမေနနဲ႕ေလ...."

"ငါစ်ိတ်ဆိုးနေတယ်လို့မင်းထင်နေတာလား...."

ေမြ႕ယာေပၚက ထလာကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚကBamကိုေက်ာ္ခြသြားၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ကိုလူ႕ဆီေရာက္ေအာင္သြားလိုက္သည္...။

Park JiMinရဲ႕ သည္းခံမႈဟာ စမ္းသပ္လို႔ေကာင္းတဲ့အရာမဟုတ္....ေတာ္ေတာ္ေလးအေလွ်ာ့ေပး လိုက္ေခ်ာ့တယ္ဆိုကတည္းက သူအမ်ားႀကီးစိတ္ေကာင္းဝင္ေနလို႔ ဒါကိုလာကန့္လန့္လုပ္ရင္ ေနမေကာင္းေနလဲမရဘူး....ဆြဲလုပ္မွာ။

တပတ္လည္လို႔ရတဲ့ခုံေပၚထိုင္ေနတဲ့သူအား ပုခုံးကေနဆြဲလွည့္လိုက္ေတာ့ Jeon Jung Kookမ်က္ႏွာဟာ တျခားသူေတြေလာကႀကီးကိုစိတ္ကုန္ေနတဲ့မ်က္ႏွာအေနထားမ်ိဳးကိုမွ သူကLevelပိုျမင့္ကာ Park JiMinကိုစိတ္ကုန္ေနေသာပါေပါ့....။

ဗန္းထဲက PanCakeကိုယူကာ ပါးစပ္နားထိုးေပးလိုက္ေတာ့ Jeonကပုတ္ထုတ္သည္....။

"ငါၿဖဲခြံ႕မွာေနာ္ Jeon Jung Kookမလုပ္ဘူးမထင္နဲ႕.....!"

"မဟုတ္တာလုပ္ရင္ ကိုင္ေပါက္လႊတ္မွာေနာ္ ငါ့...."

ေမာ့ၾကည့္ကာ စကားေျပာေနေသာJeonပါးစပ္ထဲသို႔ အဆိုးငယ္PanCakeအခ်ပ္ႀကီးအားထိုးထည့္လိုက္သည္.....။

"ေထြးထုတ္ရင္ ငါလက္စြပ္ပိုင္ရွင္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း မင္းComplayကိုသြားအစီရင္ခံျပမယ္....."

ပါးစပ္ထဲအတင္းထိုးသြပ္ထားေသာ PanCakeေတြကို Jeonေထြးလဲမထုတ္ရဲခဲ့ Park JiMinကအပြောနဲ့အလုပ်သိပ်ညိီတဲ့သူ ေရွ႕ေနာက္စဥ္းစားေနမွာမဟုတ္....ဘယ္သူ႕ဋဘက္ကမွားမွား ေနာက္ဆုံးJeonကိုယ္တိုင္ကပဲ လက္နက္ခ်ေပးခဲ့ရသည္....။

ပါးစပ္နဲ႕အျပည့္မုန့္ေတြကို မစားခ်င္ပဲ သည္းခံစားကာ မ်က္ႏွာကေတာ့တည္တည္တင္းတင္းပါပဲ....။

ေကာ္ဖီခြက္ကမ္းေပးေတာ့ Jeonကေခါင္းသာခါသည္....လက္မခံနိုင္ေသာအစာအိမ္သည္ စားတာနဲ႕အန္ခ်င္ေနတာကဆိုးဝါးလြန္းသည္....။

"တစ္ငုံပဲေသာက္ရင္ရၿပီ....."

"မင္းဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ JiMin ငါအဆင္မေျပတာကို...."

ဆူလိုက္တဲ့ေလသံနဲ႕ေျပာလိုက္ေပမဲ့ မေန႕ကအဝတ္စားေတြနဲ႕ညစ္ပတ္အိုးက ခံစားခ်က္မရွိသလိုၾကည့္ေနျပန္သည္.....။

"ေနျပန္ေကာင္းေစခ်င္ေနတာ ရန္ျဖစ္ရတာအားမရဘူး ဖ်ားေနေတာ့အနိုင္က်င့္ရာက်တယ္....။

"ငါ့ကိုေသေအာင္သတ္ေနသလိုပဲ...."

"ေစတနာေတြကိုေစာ္ေစာ္ကားကားနဲ႕ အစာခံေပးတာေဆးမေသာက္ခင္ ဂ်ီးမမ်ားနဲ႕ငါလုပ္ေပးခဲတယ္ေနာ္.....!"

ေကာ္ဖီကိုႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ေတ့႐ုံအေယာင္ျပေသာက္ျပလိုက္ေတာ့ေက်နပ္သြားကာ တလြဲတပ္ထားတဲ့အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြသည္ တကယ္မ်က္လုံးထဲကန့္လန့္ေတြ....။

ႏွာဖူးေပၚ လက္တင္လာေတာ့ Jeonေခါင္းေနာက္ဆုတ္သြားသည္....အတင္းလိုက္စမ္းသပ္ေနသူသည္ ေဆးေက်ာင္းသားလဲမဟုတ္ပါပဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ။

"အဖ်ားရွိေနတာ ေဆး႐ုံသြားမလား မားဆီဖုန္းဆက္လိုက္ရမလား....မိသားစုဆရာဝန္နဲ႕ေတြ႕မလား"

"ဘာမွမလုပ္နဲ႕ ေပ်ာက္ၿပီငါမၾကာခင္ေပ်ာက္ေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္ခုပုံစံအတိုင္းဆို မၾကာဘူး....."

"မင္းစကားေတြက ငါ့ကို႐ြဲ႕ေနသလိုပဲ...."

"ေပးအဲေဆးေတြေသာက္ၿပီးရင္ရၿပီမလား ယူခဲ့...."

ေရတခြက္ငွဲ႕ကာ ေဆးေလးေတြတလုံးခ်င္းလက္ထဲေသခ်ာေကာက္ထည့္ကာ အကၤ်ီၾကယ္သီးမွန္ေအာင္မတပ္တတ္ေပမဲ့ စိတ္ရင္းနဲ႕အဖ်ားေပ်ာက္ေစခ်င္ေနတာေတာ့အမွန္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္.....။

ေရာင္စုံေဆးလုံးေလးေတြကို လက္ခုပ္ထဲထည့္ေပးထားသည္ကို Jeonကတလုံးခ်င္းယူေသာက္လိုက္ၿပီး ကိုင္ေပးထားတဲ့ေရခြက္ကိုလဲအကုန္ယူေသာက္ေပးလိုက္သည္....အသက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေရာဂါေပ်ာက္ေပ်ာက္Jeon ေက်နပ္ရင္ၿပီးေရာပဲ လိုက္ေရာေပးလိုက္ေတာ့လဲ ၿပီးသြားပဲ....။

ေဆးတိုက္ၿပီးတာနဲ႕ အိပ္ယာေပၚတခါျပန္လွဲအိပ္ေနတဲ့အဆိုးငယ္ဟာ ျပန္ထြက္သြားဖို႔အစီစဥ္မရွိခဲ့ဘူးထင္တယ္....။

"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္...."

Jeonေနာက္ေနတဲ့ေခါင္းေတြေတာင္ ခ်က္ခ်င္းၾကည္သြားကာ ၾကားလိုက္ရေသာတိုးညွင္းဆုံးအသံ ဘုရားစူး တခါမွမၾကားခဲ့ဖူးေသာစကားစု သူ႕ဆီကေပါ့....ၾကားရလိမ့္မယ္လို႔လဲမထင္ထားခဲ့ပါ။

Jeonေက်ာေပးထားရေသာ အိပ္ယာေပၚကလူသားေလးကို တအံ့တၾသလွမ္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္ကိုမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းစိုက္ၾကည့္ေနသည္.....။

"ေရေၾကာက္တတ္မွန္းလဲသိပါတယ္....ဒါေပမဲ့ေရနစ္ပါေစဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕စေနာက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး မေတြးခဲ့ဘူးမင္းေရထဲတကယ္ခုန္ခ်လိမ့္မယ္လို႔...."

ၾကယ္သီးေတြလြဲတပ္ထားေသာရင္ဘတ္ေတြဟာ လုံၿခဳံမေနခဲ့ပါ....ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေပါင္တံေသးေသးေတြဟာလဲ မီးခိုးေရာင္အိပ္ယာခင္းထဲ ထင္းထင္းလင္းလင္း....ပါးစပ္လႈပ္႐ုံေျပာေနေသာအေၾကာင္းရာေတြကလဲ Park JiMinပါလို႔ Confirmဖို႔ရာခက္ခဲလြန္းပါသည္.....။

စိတ္ရင္းေလးက ထင္သေလာက္မဆိုးပါပဲ တခါတရံထြက္လာတတ္တဲ့အစြယ္ေတြက ဘာလို႔သူနဲ႕မလိုက္ဖက္စြာ အက်ည္းတန္ရသလဲ.....။

"ငါက သူမ်ားဒုကၡေရာက္ေနတာကိုအလြယ္မ်က္ကြယ္မျပနိူင္ဘူးေလ...မင္းမွလို႔မဟုတ္ပါဘူး ေခြးေလးေတြေၾကာင္ေလးေတြျဖစ္ရင္ေတာင္ ငါကယ္တင္ဖို႔ကိုပဲေ႐ြးမိမွာပဲ.....။

အိပ္ယာခင္းေပၚကမ်က္ေစာင္းသည္ ဒိုင္းခနဲJeonထံေရာက္ခ်လာသည္....။

"လိမ္ျပန္ၿပီ....."

"ငါမလိမ္တတ္တာမင္းသိပါတယ္....။

"မားကိုအိမ္ျပန္ေခၚက်မလား...."

ပက္လက္လွန္ထားရင္းမွ တေစာင္းလွည့္လာကာ ေမးလာေသာမ်က္လုံးေလးေတြ စကၠန့္ေတြမ်ားေက်ာ္ၾကည့္မိရင္ အိုဇုန္းလႊာေတြေတာင္ထေပါက္ကြဲလာနိုင္ပါသည္.....။

ျပန္ေက်ာေပးထားလိုက္ေသာJeonဟာ ခ်က္ခ်င္းအေျဖမေပးနိူင္ေသး ကြန္ပ်ဴတာကိုေယာင္ထိၾကည့္လိုက္ေတာ့ Wallpaperေပၚက Bamကေျပာင္ျပေနသည္....."

"ဘာလိုခ်င္ျပန္လို႔လဲ....."

"ဘာမွမလိုပါဘူး....ငါကလိုမွမားကိုတ တတ္တဲ့ေကာင္က်ေနတာပဲ..."

"ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုအသိဆုံးပဲမလား....."

"မားလုပ္တိုက္တဲ့ ပုဇြန္ဆန္ျပဳတ္ကအားရွိတယ္....မင္းဖ်ားေနလို႔ ငါကေစတနာနဲ႕အႀကံေပးတာ"

"အေဒၚႀကီးလဲလုပ္တတ္တယ္မလိုဘူး...."

"မတူဘူးေလ မားကေစတနာေတြ ေမတၱာေတြပါ ပါေတာ့မင္းျမန္ျမနိေပ်ာက္တာေပါ့...."

"မင္းကလြဲရင္ ငါ့အေပၚလူတိုင္းေစတနာေရာေမတၱာပါ ေတာင္းစရာမလိုဘူးရွိၿပီးသား...မင္းသာ မင္းတေယာက္ထဲ...."

"မင္းကငါ့ကိုမေကာင္းျမင္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား....မုန့္ေကြၽး ေဆးတိုက္ စကားေျပာေပးအႀကံဥာဏ္ေတြပါ ရွာႀကံေပးေနတဲ့ငါ့ေစတနာေတြက မင္းကိုပုတ္ျပေနတယ္...."

"မင္းေစတနာပါဆိုတဲ့အရာေတြကိုငါေၾကာက္တယ္ JiMin....."

"လာငါလက္ေတြ႕ျပမယ္....."

အိပ္ယာခင္းေပၚကဆင္းလာကာ ထ်ိုင်ခုံပေါ်က လူ႕ဆီသြားၿပီးလက္ဆြဲေခၚေတာ့ Jeonကခ်က္ခ်င္း႐ုတ္လိုက္ၿပီး အလန့္တၾကားေမာ့ၾကည့္လာသည္.....။

"ခဏလိုက္ခဲ့....."

"ဘယ္လဲ....ငါလုပ္ရမဲ့အလုပ္ေတြေတာင္မလုပ္နိုင္လို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနတာေလ ကူညီတဲ့အေနနဲ႕ လြတ္ေပးထားပါ ပ်င္းေနရင္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခါတိုင္းလိုေပ်ာ္ေနပါးေနပါလား ပိုက္ဆံလိုရင္ငါCardထဲလြဲေပးမယ္....."

"ဘယ္ေတာ့မွတခြန္းထဲနဲ႕မရဘူး...."

မိမိရရ ဒုတိယအႀကိမ္လက္ကိုဆြဲေခၚလိုက္ေတာ့႐ုန္းေတာ့မ႐ုန္းေပမဲ့ ထလဲမလာခဲ့ မသိရင္သူ႕ကိုပဲျပန္ေပးဆြဲေတာ့မွာလိုလိုနဲ႕ Jeon Jung Kookတို႔ ေပကပ္ကပ္နဲ႕၃ႏွစ္သားလိုျပဳမႈေနပါ၏.....။

လက္ႏွစ္ဖက္လုံးေျခစုန္ကန္ဆြဲေခၚေတာ့ ေခါင္းတခ်က္ခါကာ ထေတာ့ထလာသည္....။

"ဟိုတခါကလိုအျပင္ဘာညာေခၚမွာဆိုမရဘူးေနာ္ ငါေနလို႔ေကာင္းေနတာမဟုတ္ဘူး....."

"Jeonစံအိမ္က တလွမ္းမွမခြာရဘူး စိတ္ခ်ၿပီးလိုက္ခဲ့...."

ဂ်ာကင္အကၤ်ီစကိုဆြဲကာ ေခၚသြားရာေနာက္ ေလးေလးပင္ပင္ခႏၶာကိုယ္ကို ႀကိဳးစားသယ္ကာ အဝါေရာင္ေခါင္းလုံးလုံးနဲ႕ေပါင္လည္ကေနေျခဖ်ားအထိအဝတ္လြတ္ေနတဲ့ လူေနာက္လိုက္ခဲ့ပါသည္.....။

ဖိနပ္မစီးတတ္ေသာ ေျခဖ်ားေတြဟာ ေသြးေတြေတာင္စိမ့္ထြက္လာမလို ႏုဖတ္လြန္းကာ ခပ္ျပင္းျပင္းနင္းတိုင္း ေျခဖ်ားရဲရဲေတြဟာ ေျခရာေတြသာက်န္ေနတတ္ရင္ Jeonစံအ်ိမ်ထဲနေရာအပြည့်သိပ်ကိုလှပနေလိမ့်မည်.....။

ေယာကၤ်ားေလးတေယာက္မွာရွိမေနသင့္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းအလွေတြဟာ ဒီလိုဝတ္စားလိုက္ျခင္းျဖင့္ အႏၱာရာယ္ကို Levelအဆင့္ဆင့္တိုးလာေစပါသည္....။

တျဖည္းျဖည္း ခႏၶာကိုယ္ဟာသယ္ေဆာင္ရခက္ခဲမေနေတာ့ပဲ ေပါ့ပါးလာခဲ့သည္...ေဆးေတြေၾကာင့္ထင္တယ္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ကိုသက္သာလာပါသည္.....။

4ထပ္ကေန 5ထပ္,5ထပ္ကေန သူ႕အခန္းဆီလဲမဟုတ္ 6ထပ္ေျမာက္ဆီေရာက္ေအာင္ေခၚကာ Park JiMinတို႔ ျပသနာကိုမီးခြက္ပါမဟုတ္ဘူး လွ်ပ္စစ္မီးေတြပါသုံးရွာျပန္အုံးမယ္ထင္ပါသည္.....။

စတိုခန္းအေဟာင္း ပစၥည္းေတြမရွိေတာ့ပဲေျပာင္ရွင္းေနတဲ့အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲ ေသခ်ာစုၿပဳံခ်ထားတဲ့ဆုတံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ အလွဆင္မီးေတြ အရာမပ်က္ေသး မစတင္ရေသးတဲ့ျပင္ဆင္မႈေတြဟာ မ်က္ႏွာငယ္စြာ6ထပ္ေျမာက္တြင္ရွိေနပါသည္.....။

"ဒါငါ့အခန္းျဖစ္သြားၿပီေနာ္ ဘာေတြလုပ္ခ်င္ေနလို႔ငါ့ကိူအတင္းေခၚလာတာလဲ...ငါမထိနိုင္ေသးလို႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မခိုင္းေသးတာကလြဲရင္ အခန္းကဆင္ကိုဆင္မွာ......"

"ခုံတခုကိုဆြဲယူကာ အဆိုးငယ္ကJeonအနားသို႔ခ်လာေပးသည္...."

"ဒီမွာထိုင္...."

Jeonကမ်က္ေမွာင္ေတြခ်ိဳးၾကည့္ေတာ့ အဆိုးငယ်ကပုခုံးကနေကိုင်နှ်ိမ်ကာ ထိုင္ခုံနဲ႕ဖင္ကိုထိေစလိုက္သည္.....။

"ဖ်ားေနလို႔ မျပင္လိုက္ရတာေတြမလား....ဒီမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္လဲေျပာျပ ငါအစဆုံးျပင္ေပးမယ္....."

Jeonမ်က္လုံးေတြလွန္ၾကည့္ကာ မယုံၾကည္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြကစကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာေနခဲ့သည္.....။

"မလိုပါဘူး....ငါသက္သာတဲ့အခ်ိန္မွေအးေဆးလုပ္မယ္"

"ဘယ္တခုကအရင္ရတဲ့ဟာလဲ....."

ဆုေတြအနားေဆာင့္ေဆာင့္ေလးထိုင္ကာ လက္ညိုးေလးထိုးေမးေနပုံသည္ လူဆိုးလူမိုက္Moodေတြမရွိေတာ့ 100%Jeon JiMinေပါက္စေလး ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးေနာက္ဆုတ္သြားသလို Jeonရင္ေတြေအးခနဲ....။

တဖက္လူစကားနားမေထာင္တတ္ တဖက်ကဆန္ဒဘာညာသူမသ်ိနားမလည်... လုပ္ခ်င္တယ္ဆို ခြင့္ျပဳျပဳမျပဳျပဳ သေဘာတူတူမတူတူ Park JiMinတို႔ စၿပီးသားပဲ....။

"အေသးဆုံးတခုက ပထမဆုံးရတာ...."

"ဒါေလးလား...."

တျခားပစၥည္းေတြလည္းမထိေအာင္ ၾကားထဲကေသးေသးေလးကို အဆိုးငယ္က ေလးဘက္ေထာက္ကုန္းယူၿပီးJeonထံျမႇောက္ျပလာသည္.....။

"အင္းအဲဒါပထမဆုံးအေနနဲ႕ရဖူးတာ သတ်ိထားကိုင်အုံး....."

ဆုကိုယူကာ ခုံတလုံးဆြဲယူလာၿပီး အလွဆင္စင္ရဲ႕ ေအာက္ဆုံးတန္းတြင္ေနရာေပးလိုက္သည္....။

"ပထမဆုံးဆုက ထိပ္ဆုံးထပ္မွာထားသင့္တာမဟုတ္ဘူးလား...."

"မရဘူးေလ...အရည္ခ်င္းပိုျမင့္လာလို႔ ထပ္လာရတဲ့ဆုေတြကိုတျဖည္းျဖည္းအျမင့္ကိုတဆင့္ခ်င္းတင္သြားသင့္တာ...."

"ေျပာေတာ့ ငါျဖစ္ခ်င္သလိုဆို...."

"ငါ Brain Levelကပိုျမင့္တယ္ အဲေတာ့ငါကသင့္ေတာ္တယ္ဆိူတဲ့အရာေတြက် အသာေလးလက္ခံေပးလိုက္ ေနလဲေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး ေခါင္းစားသိပ္မခံနဲ႕...."

ခါးေထာက္ကာ ရန္ေတြ႕ေနတဲ့ပုံစံေလးလိုခပ္စူစူေျပာေနေသာ ၾကယ္သီးတလြဲေတြနဲ႕အဆိုးငယ္ဟာ မီးေရာင္မလင္းမမွိန္ေတြၾကား အသည္းယားစရာအတိ.....။

"အကၤ်ီၾကယ္သီးကတလြဲေတြ...."

လည္ပင္းနားေလးကိုကုတ္ကာ Jeonငယ္ကသတိေပးလိုက္ေတာ့....JiMinကိုယ့္ဟာကိုငုံ႕ၾကည့္ေနသည္။(အကၤ်ီ)

"ဟုတ္သားပဲ....."

လူဆိုးေလးသည္ လိမ္မာခ်င္ေနေသာအခ်ိန္က် အမွားေလးေထာက္ျပေနသည္ကို ရွက္ၿပဳံးေလးနဲ႕လက္ခံကာ Jeonထံခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာျပန္သည္....။

"ျပန္တည့္ေပး....."

ရင္ဘတ္ႀကီးJeonထံေကာ့ေပးကာ ခါးေလးေထာက္ၿပီး ကေလးေပါက္စလိုလုပ္လိုက္ျပန္သည္.....။

"ကိုယ့္ဘာသာျပန္တည့္လိုက္ေလ....ကေလးက်ေနတာ ဒါကခိုင္းစရာထင္ေနလား...."

"အင္း အဲဒါေၾကာင့္တပ္ေပး....ငါတပ္ရင္လြဲေနအုံးမွာေလ အသြားအျပန္ေပါ့ ကူညိီလိုက်ပါ"

အစဆုံးလြဲထားေသာ အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြက ျပန္တည့္မယ္ဆိုအစဆုံးအကုန္ျဖဳတ္ရမွာသိသိရက္နဲ႕ လာခိုင္းေနသူကမ်က္ႏွာေျပာင္ေပမဲ့ ခုံေပၚကအခိုင္းခံရတဲ့သူက မ်က္ႏွာပူပါသည္....။

"မလုပ္ေပးခ်င္ဘူးလား....."

Jeonဘာလို႔ဒီအခန္းထဲရွိေနရတာလဲလို႔ေအာ္ဟစ္ကာသာ ထြက္ေျပးခ်င္ေတာ့သည္ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ Park JiMinရဲ႕ေစတနာေတြဆိုေၾကာက္ပါ၏လို႔ေျပာခဲ့တာ.....။

မလြဲသာ မ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာတဲ့အရာဆိုေတာ့လဲ Jeonမခဲယဥ္းပါဘူးဟုေတြးကာ အျမင္လဲသိပ္မေတာ္ေနလို႔ လုပ္ေပးဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္.....။

ႏွစ္ရက္ဆက္မေလွ်ာ္ပဲ ဝတ္ထားေသာရွပ္လက္ရွည္ဟာ မနံမဲ့အျပင္ သၾကားလုံးအနံ႕လိုလို ခ်ိဳခ်ိဳသင္းသင္းအနံ႕ေလးတခုရေနသညိ....။

"အေပၚဆုံးၾကယ္သီးကေနစျဖဳတ္ကာ တလုံးျပဳတ္သြားတိုင္း တခ်က္ေပၚလာတဲ့ေလဟာနယ္ေျမေတြဟာ တရိပ္တရိပ္....."

သုံးလုံးေျမာက္အထိ လြယ္လြယ္ကူကူျဖဳတ္လိုက္နိုင္ၿပီးေနာက္ ေလးလုံးေျမာက္တြင္Jeonအဆ်ိုးငယ်ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ ေကာင္းက်ိဳးမေပးေလးက ခပ္ေရးေရးၿပဳံးကာ ေခါင္းညိမ့္ျပေနသည္.....။

သက္ျပင္းတိုေလးခိုးခ်ကာ ရဲရဲတင္းတင္းမၾကည့္နိူင္ေသာမ်က္လုံးေတြနဲ႕ ေလးလုံးေျမာက္ၾကယ္သီးကိုျဖဳတ္ခ်လိဳက္ခ်ိန္ လစ္ဟာသြားေသာနယ္ေျမတခုဟာ အဆီမရွိတဲ့ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္တခုလုံး....။

လက္ႏွစ္ဖက္လုံးလႊတ္ခ်ကာ အၾကည့္ေတြလဲ စကၠန့္ေတြေတာင္မဆိုင္း ခပ္ျမန္ျမန္Jeonလႊဲယူလိုက္ရသည္.....။

"ဘာျဖစ္တာလဲ.....!"

အဆိုးငယ္က ေခါင္းငုံ႕သြားတဲ့Jeonအား မ်က္ႏွာျမင္ရေအာင္လိုက္ငုံ႕ၾကည့္ေတာ့ ၾကယ္သီး တလုံးထဲသာက်န္ေနတဲ့ရွပ္အကၤ်ီဟာ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနၿပီ.....။

"ငါေခါင္းထဲမိုက္ခနဲျဖစ္သြားလို႔ ကိုယ့္ဘာသာပဲဆက္လုပ္လိုက္ေတာ့ ငါမလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး...."

"မလုပ္တတ္လို႔ခိုင္းပါတယ္ဆို....မီးေရာင္မွိန္ေနလို႔မ်က္လုံးအားစိုက္ရင္းျဖစ္တာေနမယ္ ခဏေလးငါ မီးအကုန္ဖြင့္လိုက္မယ္...."

မီးခလုတ္ဆီေျပးကာႏွိပ္လိုက္ေတာ့ တခန္းလုံးမီးေတြထိန္ထိန္လင္းသြားသည္နဲ႕ ရင္ဘတ္ဟၿပဲႀကီးနဲ႕ပဲJeonငယ္ဆီျပန္ေျပးလာသည္.....။

"ရၿပီ ရၿပီ တပ္ေပးေတာ့....."

ေမေမေရလို႔သာ ေအာ္ခ်လိဳက္ခ်င္ပါသည္ ေနမထိ ေလမထိ ၾကည့္ဖို႔မသင့္တဲ့အရာေတြသည္ ခပ္မွိန္မွိန္တုန္းကေတာင္အၾကည့္လြဲပစ္ရတာ အခန္းမီးေရာင္ေတြလင္းတဲ့အခါ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ Jeonေသြးေတြနားထင္ထိတက္ေဆာင့္ပါသည္....။

"ဒါေတြက သင့္ေတာ္တဲ့အလုပ္ေတြလို႔ထင္ေနတာလား ကပ္သီးကပ္ဖဲ့မနိုင္ပါနဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာလုပ္တတ္ေနတဲ့အ႐ြယ္ပဲကို...."

"အိုေကေလ...ငါကတကယ္မလုပ္တတ္လို႔မလုပ္တတ္ဘူးေျပာလုပ္ခိုင္းတာေလ လုပ္မေပးနိုင္ရင္လဲ ဒီအတ်ိုင်းပဲထားလိုက်ပြီး ျပင္ဆင္ဖို႔ျပန္စလိုက္မယ္...."

ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားသူကို Jeonလက္တဖက္ကိုမိေအာင္ဖမ္းထားလိုက္သည္....။

"ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ...."

"ရင္ဘတ္ဟၿပဲနဲ႕ေနစရာလား လုပ္ေပးမယ္....."

"မင္းကိုအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ...."

"လုပ္တတ္ေအာင္လိုက္ၾကည့္ထား ဒီတခါပဲလုပ္ျပမယ္...."

"သင္ယူေလ့လာပါ့မယ္...."

မ်က္ေစာင္းထိုးတခ်က္ၾကည့္ကာ Jeonကက်န္ေနတဲ့ၾကယ္သီးတလုံးကိုျဖဳတ္လိုက္သည္....က်ေနာ္လဲေယာကၤ်ား သူလဲေယာကၤ်ားျဖစ္လို႔ အမ်ားႀကီးသိပ္ေတြးေနစရာမလိုပါဘူးဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားေပမဲ့ ဒီျဖစ္တည္မႈကေတာ့ တမ်ိဳးဆန္းတာမို႔ ဘယ္ေလာက္သင့္ေတာ္ေအာင္ေတြးေတြး ခါးသိမ္သိမ္ဆီေပၚ တင္႐ုံသာရွိတဲ့ေဘာင္းဘီျဖဴျဖဴေလးကိုျမင္လိုက္ရခ်ိန္ ေဘာင္အျပင္ေရာက္သြားတဲ့အေတြးေတြက Jeon Jung Kookကို တာ့တာျပေနသည္.....။

"ေမေမ ထုတ္တဲ့ဒီဇိုင္းေတြေျပာင္းပါအုံးလား...."

"ငါအိမ္မွာဝတ္တဲ့ဟာေတြကအစ အျပင္ထြက္ဖက္ရွင္အဆုံး မားလက္ထဲကထြက္လာတာခ်ည္းပဲ ငါဝယ္တာမ်ိဳးတခုေတာင္မရွိဘူး...."

တရားခံသည္ ေမေမမလို႔....ေနာက္မွတိုးတိုးတိတ္တိတ္ လှမ်းအသ်ိပေးရမည် အခုေတာ့ၾကယ္သီးေတြကိုအဆုံးထိေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္တပ္ေပးလိုက္ဖို႔ပဲ.....။

"ရၿပီ...."

"ေက်းဇူးပဲ...."

"တပ္တတ္ၿပီမလား...."

"Jeon Jung Kookရႈံ႕မဲ့မဲ့မ်က္ႏွာကိုအေပၚကေနရွိုးေနမိလို႔ မၾကည့္မိလိုက္ဘူး..."

ေျပာင္စပ္စပ္ေျဖကာ ဆုေတြဆီျပန္ေျပးသြားတဲ့သူသည္ သူလႈပ္ျခားသြားတဲ့ေလထုကအစ အခန္းေလးထဲခ်ိဳၿမိန္ေနသလို....ေန႕တိုင္း အဆင္ေျပေနရင္ ေကာင္းမယ္ဟုေတာင္ စိတ္ထဲေယာင္ယမ္းေတြးေနမိသည္....။

"ဒါက ဒီေနရာမွာဆို လွတယ္"

"သတိထား ခုံကမၿငိမ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္ JiMin...."

"ဒီဆုေတြကေရာင္းစားလို႔ရလား....."

"ဘာလုပ္ဖို႔ေမးတာလဲ...ငါ့ပစၥည္းေတြကိုမ်က္ေစာင္းနဲ႕ေတာင္မထိုးနဲ႕ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔နိုင္တဲ့အရာေတြမဟုတ္ဘူး.....။

"ေရာင္းစားလို႔မရဘူးမလား....."

ခုံေပၚရပ္ကာလွည့္ၾကည့္ေမးေနေသာ သူသည္ အေကာင္းေမးေနတဲ့အတိုင္းရယ္....။

"ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြမေတြးစမ္းနဲ႕ ငါ့ကိုဒီေလာက္လုပ္ေပးၿပီးရင္ မဟုတ္တာလုပ္ဖို႔မႀကံနဲ႕....."

"Park JiMinတို႔မွာ အေပါဆုံးကေဒၚလာေတြပဲ မင္းပစၥည္းဘာလို႔ေရာင္းစားေနမွာလဲ ေမးၾကည့္႐ုံပဲကို အျဖစ္လာသည္းျပေနတယ္....."

"အဆင့္ေတြေက်ာ္ေနၿပီ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္စီေလ...."

"တတ္ရင္ကိုယ္ဘာသာလာလုပ္လိုက္.....။

'စိတ္ပါလက္ပါနဲ႕ မ်က္လုံးထဲအဆင္ေျပမေျပေသခ်ာၾကည့္ၿပီးမွလုပ္ပါ....."

"တအားခိုင္းတယ္ ေစတနာက Limitေက်ာ္သြားၿပီ ခုခ်ိန္ကစၿပီး အခ်ိန္မွတ္ၿပီးပိုက္ဆံေတာင္းမယ္....။

"တနာရီ1ေဒၚလာဆိုရလား.....။

"လမ္းေဘးကေကာင္ကိုေခၚခိုင္းေလအဲေစ်းနဲ႕ရခ်င္ရင္....."

"ကိုယ့္ဘာသာပဲသတ္မွတ္လိုက္ေတာ့...အိမ္ကလူေတြေခၚခိုင္းရင္ တျပားမွမကုန္ဘူး...."

ဘာမွျပန္မေျဖေတာ့ ပစၥည္းေတြေနရာခ်ိန္းၾကည့္လိုက္ ခါးေထာက္ကာစစ္ေဆးလိုက္နဲ႕သူအလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးလုပ္ေနပါတယ္ေပါ့....။

Lightingက သိပ္Perfectမျဖစ္ေသးဘူး ခရမ္းေရာင္ရင့္ရင့္ကိုမွိန္မွိန္ေလးအလည္တည့္တည့္မွတပ္ရမယ္....။

"အဲေလာက္ထိမလိုပါဘူး ထိခိုက္မိနိုင္တယ္...."

"ငါလက္နဲ႕ျပင္တဲ့အရာမလို႔Perfectမျဖစ္လို႔မရဘူး....."

အျမင့္ေနရာကို Jeonေနာက္ဆုံးရခဲ့ေသာ ဆုတခုအား ေျခဖ်ားေထာက္တင္လိုက္ေတာ့ ရွပ္အကၤ်ီဟာျမႇောက္တက္သြားသည္.....။

"ဖိနပ္လာစီးလွည့္ Park JiMin မင္းေျခေထာက္ၾကာရင္ေသြးစိမ့္ထြက္ေတာ့မယ္....."

တကယ္လဲနာေနၿပီျဖစ္တဲ့ေျခဖဝါးေတြဟာ နင္းလို႔နင္းမွန္းမသိရေအာင္ က်ဥ္ေနပါသည္......။

Jeonကြင္းထိုးဖိနပ္ကိုေျပးလာစီးကာ မီးသီးအေရာင္ေတြထိုင္ေ႐ြးေနသည္....။

Jeonအိမ္မက္လိုလို တကယ္လိုလိုအျဖစ္ပ်က္ေတြကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းလိုက္ၾကည့္ကာ အတည္ျပဳေနသည္....။

"ဒီPurpleေရာင္ေလးက စိုစိုေလးနဲ႕မ်က္စိေအးတယ္ ႀကိဳက္လား မႀကိဳက္လဲငါကတပ္မွာပဲ....."

ေျပာေျပာဆိုဆို Jeonေခါင္းမညိမ့္ေခါင္းမခါအခ်ိန္တြင္ ခုံတခုနဲ႕မီးသီးတပ္ဖို႔စျပင္ဆင္ေတာ့သည္.....။

ေျခဖဝါးအလြတ္ႀကီးပဲမဟုတ္ေတာ့တဲ့ကြင္းထိုးဖိနပ္ မတန္တရာကိုစီးကာ ခုံေပၚေသခ်ာတက္လိုက္သည္.....။

ဖ်ားတာေတြ ခႏၶာကိုယ္ကနာက်င္တာေတြကိုေမ့ကာ Jeonလႈပ္စိလႈပ္စိေလးထံတြင္ အာ႐ုံအျပည့္ဝရွိေနပါသညိ....။

အရပ္ေသခ်ာမမွီတဲ့ေနရာကိုေျခဖ်ားေထာက္ယူကာ ခက္ခက္ခဲခဲလွမ္းတပ္မွရနိုင္ေသာ မီးသီးကိုလက္မေလွ်ာ့ သူစကားတခြန္းမွမဆိုပဲအားစိုက္လုပ္ေနသည္.....။

ရင္တမမနဲ႕ Jeonကတံေတြးတခ်က္ၿမိဳခ်ရင္း ထိုင္ၾကည့္ေနသည္....။

"အဲဒါကအႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေနာ္ JiMin....."

'ငါဘာဆိုတာျပမယ္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးၾကည့္ေန....."

လက္ႏွစ္ဖက္လုံးျမႇောက္ကာ မီးသီးတပ္ရမဲ့ေနရာသို႔ မီးလုံးထည့္ရန္ေျခဖ်ားေထာက္လိုက္ေသာ လႈပ္ျခားမႈေတြကို Jeonေသခ်ာလိုက္စစ္ေဆးေပးေနသည္....သွားထိန်းပေးလိုက်ရင်အဆင်ပြေန်ိုင်ရဲ့သားနဲ့ ဒီေနရာမွာထိုင္ေနဆိုတဲ့စကားကို နည္းနည္းမွေသြးဖယ္သြားျခင္းမရွိ သူ စကားနားေထာင္ေနပါသည္....။

တထြာေလာက္ပိုေနတဲ့ ကြင္းထိုးဖိနပ္အမဲႀကီးထဲ ေျခဖ်ားေတြကိုအစြမ္းကုန္ေထာက္ထားသည္....အေပၚမွာဘာေတြလုပ္ေနလဲJeonမသိ Jeonငယ္ေလးရဲ႕အၾကည့္ေတြဟာ ေျခဖဝါးေသးေသးေလးေတြဆီမွာပဲရွိေနသည္.....။

ၾကည့္ေနတုန္း ေျခေထာက္တဖက္ေခြက်ကာ ထိုင္ခုံအစြန္းကိုနင္းမိၿပီး ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားေသာ အဆိုးငယ္ေၾကာင့္ Jeonလန့္ျဖတ္ကာ ေလေပၚဝဲက်လာတဲ့ခႏၶာကိုယ္အား အျမန္ေျပးထဖမ္းလိုက္သည္.....။

"အမေလး...!!"

Jeonလက္ေတြဟာ ရွပ္အကၤ်ီအတြင္းထဲလွ်ိုဝင္သြားၿပီး ေသးေသးသြယ္သြယ္ခႏၶာကိုယ္ေလး အတိက်ဖမ္းမိတဲ့အခါ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ JeonေပၚJiMinကထပ္လွ်က္လဲက်သြားသည္.....။

Jeonထက္ပိုလန့္ေနေသာ မ်က္လုံးေလးေတြ ရင္ဘတ္ခ်င္းထပ္က်ေနတာမို႔ ခုန္ေနေသာႏွလုံးခုန္ႏႈန္းေတြဟာ ႏွစ္ဦးစလုံးထံ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ....။

ရွပ္အကၤ်ီအတြင္းထဲက လက္ေတြက တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေပြ႕ဖက္ထားၿပီး ျပဳတ္က်သြားမွာကို အမ်ားႀကီးပူပန္သြားခဲ့ေၾကာင္းသိပ္ထင္ရွားပါသည္.....။

ခပ္ညိုညိုမ်က္ဝန္းေတြ....ရွည္ေကာ့ေကာ့မ်က္ေတာင္ေလးေတြနဲ႕ အနည္းငယ္ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့ ခပ္ပါးပါးႏႈတ္ခမ္းတစုံ ခပ္ျမင့္ျမင့္ႏွာရိုးေတြနဲ႕ ဒီအိမ္ေတာ္ရဲ႕သခင္ေလးပီသစြာ ႐ုပ္ဆိုးေကာင္ဆိုတဲ့ Nicknameနဲ႕ကြဲထြက္စြာ မႈန္မႈန္ညက္ညက္ေခ်ာတယ္....။

တစ္ကမၻာလုံးက သည္းသည္းလႈပ္က်ရတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္တခုလဲျဖစ္လိမ့္မယ္....ျပစ္ခ်က္တစုံတရာမွမရွိပါပဲ ဘာေၾကာင့္ဒီလူသားကိုတခါတေလ မုန္းမိေနသလဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေမးယူဖို႔ေတာင္လိုလာၿပီဟုထင္ပါသည္.....။

ၾကည့္ေနရင္း ႏွလုံးသားရဲ႕လႈပ္ျခားမႈေတြဟာ ပုံမွန္မဟုတ္ အေပၚကျပဳတ္က်တဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ထင္တယ္ အဆမတန္ျပင္းျပင္းထန္ထန္လႈပ္ျခားေနပါသည္....။

ေလာကႀကီးက Jeon Jung Kookကိုလိုခ်င္က်တာ မဆန္းပါဘူးေလ.....။

တေယာက္မ်က္လုံး တေယာက္ၾကည့္ကာ မိနစ္ပိုင္းအထိ ၿငိမ္သက္ေနက်ၿပီး ေျခေခ်ာ္သြားတဲ့အခ်ိန္ေသခ်ာေပါက္ၾကမ္းျပင္နဲ႕ညားၿပီထင္ခဲ့ေပမဲ့ သူက်ခဲ့တာက လုံလုံၿခဳံၿခဳံရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပဳတ္က်ခဲ့တာ....။

"ဟို.... ကိုကိုေလးတို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အေဒၚႀကီးကညစာအတြက္ေခၚခိုင္းလိုက္လို႔...."

အိမ္အကူေကာင္မေလးသည္ေရာက္လာၿပီးခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပးထြက္သြားမွ ႏွစ္ေယာက္လုံးအသိစိတ္ကပ္ကာ ဘာျဖစ္သြားတာလဲဟု တေယာက္နဲ႕တေယာက္ေမးေငါ့ျပလိုက္သည္.....။

"ဖယ္အုံးေလ....."

"မင္းလက္ေတြက ငါေက်ာျပင္တခုလုံးကိုဖက္ထားတယ္ေလ ငါဘယ္လိုထရမွာလဲ!!"

အဆိုးငယ္ေအာ္လိုက္မွ Jeonကိုယ့္လက္ေတြကိုသတိထားမိကာ လႊတ္ေပးလိုက္သည္.....။

"ငါေျပာသားပဲ အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္လို႔ နားမေထာင္ဘူး....."

Jeonလဲခ်က္ခ်င္းထလာကာ ဆူလိုက္ဖို႔ၾကည့္လိုက္ေပမဲ့ ေျခေထာက္နာသြားပုံရတဲ့အဆိုးေလးဟာ ဖရိုဖရဲပုံပုံေလးထိုင္ေနကာ ေျခေထာက္တဖက္ကိုလက္နဲ႕ကိုင္ထားသည္.....။

"ေျခေခါက္သြားတာပဲ....ျပစမ္း"

အဆိုးငယ္ဟာ အထိမခံပဲ ခ်က္ခ်င္းဖင္ေ႐ြ႕ေနာက္ဆုတ္သြားကာ ခပ္မဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးသည္ Jeonမဟုတ္ပဲ တျခားတေယာက္ေယာက္သာဆို ငိုခ်ေလာက္ၿပီးၿပီ.....။

"ၾကည့္ေပးမယ္ အဲဒါေျခေခါက္သြားတာ JiMin...."

Jeonသည္ျပာျပာသလဲ ၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့ လက္မခံ သေးသေးလေးတောင်အထိမခံန််ိုင်သူဟာ ေနာက္သို႔တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ဆုတ္သြားသည္....."

"JiMin ငါေျပာေနတယ္ေလ ၾကည္ဖို႔လိုတယ္လို႔...."

"မလာနဲ႕ ငါ့အသားကိုမထိနဲ႕ မႀကိဳက္ဘူး....ေဝးေဝးေန"

"ဒါေပမဲ့ ေျခေထာက္ေဆးလူးရမယ္ေလ ငါအခန္းထဲခ်ီပို႔ၿပီး ေဆးလိမ္းေပးမယ္...."

"မလိုပါဘူးဆို...ငါ့ကိုအေရးမလုပ္နဲ႕ မထိနဲ႕...."

ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းႀကီး အခ်ိဳးေျပာင္းသြားေသာ မ်က္စိေရွ႕ကလူကိုJeonနားမလည္နိူင္သလိုၾကည့္ကာ မထိနဲ႕ဆိုတာနဲ႕ေနာက္ကိုနည္းနည္းဆုတ္ေနလိုက္သည္.....။

"ငါေနာက္မခိုင္းေတာ့ပါဘူး လိမ္မာတယ္ေလ ဒဏ္ရာကဒီတိုင္းထားလို႔မရဘူးJiMin စကားနားေထာင္ကြာ...."

"အေဒၚႀကီးကိုခိုင္းမွာ မင္းလုပ္ေပးစရာမလိုဘူး....!!"

JiMinသည္ မတ္တပ္ထရပ္ကာ ဘာကိုစိတ္ဆိုးသြားမွန္းမသိေသာ ေဒါသေတြနဲ႕တင္းတင္းမာမာေျပာကာ ေျခေထာက္ေထာ့နင္းေထာ့နင္းနဲ႕ထြက္သြားေတာ့သည္....တားလဲမတားရဲ လိုက္လဲမလိုက္ရဲတာေၾကာင့္ Jeonၾကည့္ေန႐ုံသာတတ္နိုင္ခဲ့သည္...."

ပထမဆုံး အသိမွာ သူရင္ခုန္ေနျခင္းကျပသနာျဖစ္ခဲ့ပါသည္....မူးေနတုန္း ရူးနေတုန်းဒိီလူနဲ့ပတ်သက်ပြီး ရင္ခုန္ေကာင္းခုန္ဖူးတယ္ဆိုေပမဲ့ လုံးဝလူစိတ္ဝင္ေနတုန္း ရင္ေတြအေသခ်ာခုန္ေနသည္ကို Confirmမိတဲ့အခါ ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာခဲ့ပါသည္.....။

အခ်စ္ကိုမသိဘူး ရင္ခုန္ျခင္းေတြကိုေတာ့စိတ္ဝင္စားတယ္......အထိေတြ႕ေတြဟာ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ကို ေမ့ေလ်ာ့ေစတယ္....မ်က္ဝန္းညိုညိုေလးကို မိနစ္ေတြမွာ အပိုင္ရခ်င္ခဲ့တယ္။