Złapałam jego chłodną dłoń i uśmiechnęłam się pokrzepiająco.

Przychodnie szpitala były ponure i zimne, jak zawsze.

- Michael Clifford.

Chłopak wstał i udał się do gabinetu, nie posyłając mi żadnego spojrzenia, nic nie mówiąc.

Został nam jeden dzień. Byłam pewna, że on chce mnie od siebie odizolować, odizolować od wszystkich jego problemów i cierpienia, bo nie chciał, bym była w to zamieszana.

Nie miał prawa tego zrobić.

A zresztą, nie udawało mu się. Już cierpiałam, kiedy myślałam o tym, że mnie zostawi.

Przez sześć dni znajomości nikt nie stał się dla mnie tak ważny jak chłopak, który już niedługo oślepnie i pojedzie do kliniki, żeby leczyć depresję.

W drodze powrotnej odezwał się tylko raz.

- Chciałbym, żebyś wytłumaczyła mi znaczenie czarnego. Bo wiesz, teraz to jedyne co będę widzieć.

Rozpłakałam się.

- Czarny to śmierć, cierpienie i smutek.

Parsknął ironicznym śmiechem. To nie było do niego podobne.

- Czyli idealne określenie mojego serca, skarbie.

_________

następny rozdział będzie odrobinkę smutniejszy, ale tylko odrobinkę słoneczka x