KAMOT-ULO ako habang dinidilat ang aking mga mata. Medyo nararamdaman ko ring kumikirot ang aking ulo dahil na rin sa biglang pagkagising.

Napaupo ako sa aking higaan at pilit inaalala ang dahilan ng biglaang paggising.

The dream that I had is in a haze. Hindi ko na maalala kung saan patungkol iyon. Kahit anong pilit kong alalahanin ay hindi ko magawa at idagdag pa ang lalong pagsakit ng aking ulo sa tuwing inaalala ko ang panaginip. I couldn't remember what happened but I am certain that it was a nightmare.

Kahit na nga ba hindi ko maalala ang panaginip ay hindi ko maikukubli ang kakaibang nararamdaman habang pilit ko itong binabalikan. I felt like whatever that dream about, it's like real. Parang nangyari na sa akin ang panaganip na iyon, ramdam ko ang takot, lungkot, kaba at galit na para bang andun talaga ako.

This wasn't the first time na magigising ako dahil doon. It started 3 years ago, hindi ko alam kung paano nagsimula iyon basta ang alam matapos ang insedenteng nangyari noon ay gabi-gabi akong may napapanaginipan at karamihan roon ay hindi ko matandaan. Pero katulad ngayon, hindi ko man matandaan, but the feeling caused by that dream lingered into my whole-being.

I suddenly felt the thirst that is why I get up from the bed and make my way downstairs. Medyo natagalan rin ang aking pagbaba dahil na rin sa taas ng hagdan.

Nilibot ko pa ang aking mata habang tinatahak ang papunta sa kusina. May kadiliman ang paligid dahil na rin nakapatay ang iilang ilaw. Hindi ko na rin natingnan kung anong oras na, ngunit sigurado akong nagpapahinga na lahat ng aking kasamahan.

Pagkakuha ko ng babasaging baso ay kaagad akong nagsalin ng tubig sa water dispenser.

I was then waiting for it to get full when I suddenly heard a little noise. It was so weak that I wasn't even sure if I really did heard something.

Pinakiramdaman ko ang paligid. Then I finally confirmed that someone is coming near me when I felt his or her presence.

Hindi maganda ang pakiramdam ko sa presensyang iyon. It wasn't like the presence that I felt with the people I am with in this mansion. Kabisado ko na ang mga presensya nila and this one is definitely not from them.

Then I remembered when I was walking down I saw one of the door slightly opened. Akala ko namalik-mata lang ako dahil madilim ang paligid.

Nang saktong napuno ang tubig sa baso ay siya ring pagsubok na pag-atake sa akin ng kung sino. But luckily my reflex saved me. I used the water to splash in that person's eye to buy some time while I am trying to think how to dealt with it.

Napaatras ito sa akin kaya naman nakatakbo ako papunta sa lagayan ng mga utensils at kaagad na hinablot mula rito ang nakitang kutsilyo.

Tinapat ko rito ang patalim at seryosong tiningnan ang salarin. I couldn't identify its identity dahil na rin sa nakabalot ako ng itim na suit. Tanging ang mata lang nito ang maaaninag.

"Who are you?" I seriously asked.

Naglakad ito palapit sa akin at biglaan akong muling inatake. Mabilis kong naiwasan ang patalim na gamit ito at gamit ang hawakan ng kutsilyo ay hinampas ko ito sa bandang leeg ng aking kalaban. It wasn't a fatal one but definitely will make him paralyzed for a bit because of the pain.

Muli itong napaatras palayo sa akin at napahawak sa lugar na aking inatake. I heard him grunting, maybe because of the pain. And before he could ever recover ay naghanap kaagad ako ng ipantatali rito. Mabuti na lang mayroon akong nakitang may kahabaang tela sa lamesa. Binaba ko muna ang hawak na kutsilyo bago tinali ang hanggang ngayon ay nasasaktan na kalaban.

"Again, I will asked you. Who are you?" pagtatanong ko rito. But instead answering me, he laughs. It was as if he is ridiculing me.

"Don't make me mad, be thankful you aren't bleeding yet," I coldly told him.

Natigil din naman kaagad ito sa pagtawa matapos marinig ang aking sinabi. Kahit na nga ba naiipit ako sa sitwasyon kanina ay naging kalmado pa rin ako at hindi nagpadala sa galit at takot. I didn't use the sharp part of the knife and chose to use the handle because I didn't intended to kill him. It will become a messy.

I heave a sigh when he still didn't answer my question. That is why I decided to remove the mask that is hiding his identity.

"Who sent you here?"

Nag-iwas lamang ito ng tingin at hindi muli sumagot. I am slowly getting pissed but still trying to calm down.

"Answer me,"

"And you really think I would answer you? You're not my boss," he told me with a smirk in his face.

I also gave him a smirk before getting the knife again.

"I am not your boss but please do remember that I am holding your life now, basically I could be your savior or maybe your perpretor " nakangiting sabi ko rito habang dinadnntay ang kutsilyo mula sa mukha nito papunta sa leeg.

I saw him gulped and the fear is slowly getting visible in his eyes.

"So now tell me, who sent you here?"

Sandali itong natahimik bago muling tumingin sa akin. Kung kanina ay nagmamatapang pa ang itsura nito ngayon ay napupuno na ito ng takot.

"He... they.. the royal council sent me here!"

The Royal Council? I thought majority of them is on my side. How come- that bastard Abbadon.

"Specifically who?"

"I don't know! It's just the royal council!" galit na sabi nito sa akin.

"Was it Abbadon?"

I saw the hesitation in his eyes. Kahit na nga ba hindi na nito sagutin ang aking tanong ay alam ko na kaagad na si Abbadon nga ang nagpadala sa kaniya rito.

"Why did he sent you here?"

Hindi nito muli sinagot ang aking tanong at ilang minuto ng katahimikan ang lumipas nang maya-maya ay muli itong tumayo.

"Of course to kill-"

Before he could even finish his sentence ay pinaputukan ko na ito sa ulo gamit ang baril na dapat ay gagamitin nito sa akin.

Too slow I guess?

Akala siguro nito ay hindi ko napansing nakawala ang kamay nito mula sa pagkakatali. I saw it, I even clearly saw how he get the gun in his pocket. I was just waiting for him to do his work and right then I will turn the table.

"Before you could, I already did," walang emosyon na sabi ko rito.

Narinig ko ang paghihingalo nito habang nakataob sa sahig ngunit pinagsawalang bahala ko na lamang ito.

Ilang minuto lamang ang nakalipas nang marinig ko ang sunod-sunod na yapak mula sa mabilis na pagbaba ng mga mukhang nagising dahil sa narinig na putok ng baril.

Sabay na sabay sila na nagsipasok habang gulat na nagpapabalik ng tingin mula sa akin at sa ngayon ay wala ng buhay na kalaban.

"What happened?" sunod sunod na tanong ng mga ito.

I just shrugged my shoulder while raising the gun that I have used.

"Someone entered the house while everyone is deep in slumber?! What the heck, dude anong klaseng security ba meron kayo?" rinig kong tanong ni Firo kay Aristos.

Samantala si Cathy naman ay kaagad akong nilapitan at tinanong kung ayos lang ba ako.

"I'm fine don't worry," pagpapagaan ko ng kalooban nito.

"I thought something happened to you,"

I just tapped her back so it could calm her down. Nag-alala raw kasi ito matapos magising buhat ng narinig. Akala kasi nito may nangyari ng masama sa akin.

"I'm sorry for making a mess," I told them when the ruckus starting to tone down.

"Really? Iyon pa talaga naisip mo despite of what happened?"

Hindi makapaniwalang tinitigan ako ni Alastair and I just gave him an innocent smile.

"What matters is that nothing happens to me,"

Umiling-iling ito sa aking naging sagot.

I just showed them that I was fine but in reality I was starting to get scares. This just means that it is already starting. Mukhang alam na ni Abbadon kung nasaan ako and he is already making a move.

Nilingon ko ang mga kasamahaan ko na ngayon ay pinag-uusapan pa rin ang nangyayari. I know that I could lean on them, they told me that they are here to help me. Kaya naman kahit papaano ay nailigaw ko rin ang takot na nararamdaman.

Hindi dapat ako magpapalamon sa takot.

"I will call my men to dispose this shit," pagpapaalam ni Firo bago lumabas sa kusina.

"I will also call the Capo to tell him about this,"

Halos magkasunod na lumabas si Aristos at Firo. At tanging kami na lamang nila Cathy, Alastair, Oriana, Oceana at Konstantin ang naiwan.

"Kami na ang mag-aasekaso nito, you two better go back to rest," sabi naman ni Konstantin habang nakaturo sa aming dalawa ni Cathy.

Mabilis kong tinanggihan ang sinabi nito.

"No, I will join whatever you are going to talk about. And I don't care if no one permits me, no one will command me, especially not now,"

Binalot ng kaseryosohan ang akong boses na tila nagsasabing hindi ako tumatanggap ng pagtanggi. At tila ba naging epektebo ito dahil walang nagawa ang tatlo kung hindi ay hayaan ako sa aking naging desisyon.

"How about you, Yuery?" pagtatanong naman ni Oriana kay Cathy.

Tila nag-isip muna saglit si Cathy pero sa huli ay sumama na rin ito. Sabay sabay kaming umalis ng kusina at iniwan ang bangkay roon. May magliligpit naman dito according to them.

Thinking about what happened, I have realized something. When I shot him, I didn't even blink an eye as if it wasn't my first doing it. I couldn't even felt the remorse and the guilty for what I have than. Parang nagawa ko na ito, like I have already take down people like him way back then.

I don't know why.

[A/N: The next update will be next year hshshs.]