1 კვირის შემდეგ

ეველინის POV:

ერთი კვირაა რაც ლოსანჯელესიდან ჩამოვედი და აქაურობას ძალიან მივეჩვიე. სეული განსხვავებული ქალაქია დღისით, ხოლო ღამით ისეთი კაშკაშა და ლამაზია. ჰანრივერის ხიდი რომელიც ღია ცისფერი პროჟექტორებით არის განათებული და ისეთ განწყობას გიქმნის, რომ იქიდან წამოსვლაც არ მოგინდება. სეულის ქუჩები, სადაც სულ აქეთ იქედ მოსიარულე ადამიანები იმყოფებიან. ზოგი სახლისკენ მიიჩქარის , ზოგიც სამსახურში ზოგი უნივერსიტეტში. როცა პატარა ვიყავი ვერ ვხვდებოდი სად და რატომ მიიჩქაროდნენ ასე ახლა კი გავიზარდე და მივხვდი რომ ზოგს სახლში საყვარელი ადამიანი ელოდება, სამსახულში კი უამრავი საქმე აქვთ ისევე როგორც ჩემს მშობლებს.

მამა არქიტექტოროა და დიდი კომპანიის მმართველიც არის
"HJV_ეიჩ-ჯი-ვი" კომპანია სეულში პირველ ადგილას არის..
რატომ "HJV"? ეს ჩემი და ჩემი ძმების სახელების პირველი ასო ბგერებისგან შემდგარი კომბინაციაა...უცნაურია არაა?

დედა ქირურგია და ერთ-ერთ ყველაზე პრესტიჟულ საავადმყოფოს ხელმძღვანელობს. სულ ცდილობს, რომ ყოველ წელს საავადმყოფო ახალი აპარატურით მოამარაგოს. ჰყავს ძალიან კარგი პერსონალი რომელიც არცერთ პაციენტს უყურადღებოდ არ ტოვებს.

მათ რაც არუნდა დამღლელი დღე ჰქონოდათ ჩვენთან ყოფნისთვის სულ გამონახავდნენ დროს.

პატარები როცა ვიყავით ჩვენთან ერთად თამაშობდნენ. მახსოვს როდესაც ექვსი წლის ვიყავი მამამ გასართობ პარკში წაგვიყვანა, ძალიან გავბრაზდი როდესაც მამამ ნაყინის ყიდვაზე უარი მითხა რადგანაც მთელი დღე მხოლოდ ნაყინს ვჭამდი. სახლში როცა მივედით ჯონგუკს არ ვშორდებოდი მამას კი ხმას არ ვცემდი. ძალიან ჯიუტი ბავშვი ვიყავი. ბოლოს კი მამამ მკითხა "არ გინდა ვითამაშოთ? შენი სათამაშოები მოიტანე და თოჯინებს საჭმელი მოვუმზადოთო" მაშინ მე და მამამ ჩემი პატარა პლასმასის ჭურჭლით საჭმელი მოვუმზადეთ თოჯინებს. დედაკი სიყვარულით სავსე თვალებით გვიყურებდა. მაშინ ისეთი ბედნიერი ვიყავი.

შემდეგ გავიზარდეთ და მშობლებთან მნიშვნელოვან თემებზე დავიწყეთ საუბარი. მიუხედავად ამისა როგორადაც ჰოსოკი და ჯონგუკი ესაუბრებოდნენ მშობლებს ისე ვერასდროს ვსაუბრობდი მათთან, რაც უფრო და უფტო ვიზრდებოდი მით უფრო ვიკეტებოდი საკუთარ თავში მაგრამ, ბექიონმა ჩემმა საუკეთესო მეგობარმა, რომელიც ორი წლის ასაკიდან ჩემი განუყრელი მეგობარია იმდენი ქნა, რომ საკუთარ თავში ჩაკეტილი გოგონა გამოაღვიძა და უფრო ლაღი და თავისუფალი გახდა რომელიც ბექიონთან და ჯონგუკთან ერთად ყველაფერს აფუჭებდა. სკოლაში კი დღე არ გავიდოდა მასწავლებელს არ ეთქვა დირექტორისთვის "და-ძმა ჯეონების მშობლებს ვიბარებ"ო. მაშინ თხუთმეტი წლის ვიყავი.

როცა თექვსმეტის გავხდი...ზუსტად მაშინ დაიწყო ის ჯოჯოხეთი, რასაც სამი წლის მანძილზე გავდიოდი...

დღიურო ნუთუ შეიძლება ასეთ მცირე ასაკში ასეთი საშინელების გადატანა? ნუთუ წარსულს ვერასდროს დავივიწყებ?

დღიური დავხურე და გადავწყვიტე ინსტაგრამისთვის სურათები გადამეღო. რადგანაც კვირაზე მეტია არაფერი დამიდია და ალბათ უკვე ელენა, მაქსი და სანდრა ერთმანეთში ლაპარაკობენ ჩემი "გაუჩინარების" შესახებ რადგანაც ინსტაგრამზე კვირაში სამჯერ მაინც თუ დავდებდი ახალ ფოტოს...

æ.evelin added a new photo

Liked by: j.jeonguk, bbaekhi, zkdlin,luhan_m, max_ie, ellen and 1.045 other
æ.evelin: I am back 👋💕
view all 88 comments
@bbaekhi: love you 😽
reply:@bbaekhi love you2 💕
@ellen: მომენატრეე🤌
reply:@ellen მეცც🤭

ellen
ერთი კვირაა არ მოგიწერია ევა,
რაც წახვედი აღარ გვკითხულობ

                                                                  æ.evelin
დამღლელი კვირა მქონდა ელენა,   დავიღალე...😥

ellen
აქ აღარ ჩამოხვალ ხომ?
                        æ.evelin
               არვიცი, როგორც კი სკოლას    დავამთავრებ ეგრევე გამოვფრინდები

ellen
ყველას მოგვენატრე
                                  æ.evelin
          მეც და რომ იცოდე რამდენი რამე მაქვს მოსაყოლი

ellen
კიდევ კარგი მოიფიქრე რომ
მითხრა😂
                            æ.evelin
                მოკლედ.....

მე და ელენამ კიდევ ბევრი ვისაუბრეთ. ელენამ ისიც კი თქვა სამივეს საჩუქრები უნდა გამოგვიგზავნოო. ამასობაში დაღამდა.
ინსტაგრამზე ისევ დავძვრებოდი როცა ჩემი ოთახის კარები ჰოსოკმა შემოაღო

-დააკაკუნე მაინც_გავსწორდი და და უფროს ძმას შეკრული წარბებით ავხედე

-ოჰ, ვითომ რატომ? მოიცა ვინმეს ხომ არ მალავ? კარადაში შევიხედო?_გაიცინა და ჩემს გვერდით დაჯდა

-შენ და ქუქს კი არ გგავართ, ვინიცის დღეში რამდენი შეყვარებული გყავთ_ჩავიცინე

-ღმერთო რა გრძელი ენა გაქ_თვალები გადაატრიალა და ლოყები გამიწელა_კურდღელო წამოდი სტაფილო ჭამე

-არ მინდა_ფეხები მოვკეცე და ძმას ჩავეხუტე და მანაც მომხვია ხელები_ ჯონგუკი სად არის?

-თავის ოთახშია, თამაშობს.
მეტი არაფერი მითქვამს, უფრო ჩავეხუტე და მასზე კოალასავით ჩახუტებულს ჩამეძინა...

•••••••••••••

ძალიან ადრე გამეღვიძა. დილის ექვსი საათი იყო ამიტომაც გადავწყვიტე გამესეირნა.თბილად ჩავიცვი რადგანაც უკვე ძალიან ციოდა მიუხედავად იმისა,რომ ჯერ სექტემბერია
სახლის კარები ფრთხილად გამოვიხურე და აქვე მყოფი პატარა სკვერისკენ ავიღე გეზი.
შემოდგომა...ძალიან მიყვარს ეს სეზონი...შემოდგომა წელიწადის განსაკუთრებულად ფერადი და რომანტიკული დროა. ადამიანების დიდ ნაწილს ის მიუხედავად წვიმების და ღრუბლიანი ამინდებისა, ძალიან უყვარს.
ვხედავთ როგორ იცვლება სამყარო, მწვანე ფერი როგორ იღებს სხვადასხვა, განსაკუთრებულ, განსხვავებულ და ძალიან ლამაზ შეფერილობას.
ყოველ დილით, მზეს თითქოს განსხვავებული შეფერილობა აქვს და მისი ფერიც გარემოს ერწყმის.
კიდევ უფრო ლამაზია სამყარო მზის ჩაცვლის დროს, ყველაფერს მკვეთრი ნარინჯისფერი დაჰკრავს.
და 1 სექტემბერი დღე რომელიც ძალიან მიყვარს...ამ დღეს მე და ჩემი ძმა მომევლინეთ ქვეყანას...

-ჰეი_ისევ და ისევ თეჰიონი, მთელი კვირაა უკან დამყვება. მართალია არც თუ ისე ცუდი ადამიანია მაგრამ უამრავი კითხვების დასმა უყვარს_ნუშო მოიცადე

-ოჰ, თეჰიონ რა გინდა?_უკან მივბრუნდი და თეჰიონს მრავლის მკითხველი მზერით შევხედე

-მარტო რატომ დადიხარ?_გვერდით ამომიდგა_გუშინაც მარტო იყავი

-შენ რა სტალკერი ხარ?
-სულაც არა, უბრალოდ გუშინ სასეირნოდ გამოვედი და დაგინახე
-აჰა, ანუ შენც სეირნობ ხოლმე? _კითხვაზე თავი დამიქნია და მანიშნა სიარული გაგვეგრძელებინა. გზაში უამრავი რაღაც განვიხილეთ, ვილაპარაკეთ სკოლაზე, მეგობრებზე და საერთოდ ყველაფერზე ბოლოს კი კოსმოსზე და ვარსკვლავებზე დავიწყეთ საუბარი.

-არ გშია?_შევეკითხე როდესაც მივხვდი რომ ჩემი კუჭი სადაც იყო აფეთქდებოდა. ერთხელ შემომხედა და გამიღიმა. ხო რაც გადმოვედი მის მერე თეჰიონი სულ ჩემი თეფშიდან ჭამს და სულ ჩემს გვერდით "დაძრწის" ვერ გაიგებ რადროს გამონდება ჩემს გვერდით. ახლოს მდებარე მაღაზიაში შევედი და ფუნთუშები რძე და ყავა ვიყიდე.
-გამომართვი_თეჰიონს ყავა მივაწოდე_მე არ ვსვამ ყავას_გავუღიმე

-ბანანის რძე გირჩევნია ხო?_სიცილით მკითხა

-დიახაც_მეც ავყევი სიცილში და ერთი კოლოფი რძე დავანახე

ფუნთუშები ქაღალდის შეკვრიდან ამოვიღე და გავუნაწილე_ისე შენ უნდა გეყიდა მე რომ მაყიდინე

-შემდეგში რამდენსაც გინდა იმდენს გიყიდი_ძლივს წარმოსთქვა ფუნთუშებით გამოგენილი პირით

-ხო მართლა და ან ძმა გყავს?_მალევე შემეკითხა თეჰიონი.

-რა შენი საქმეა?_სწრაფადვე ავდექი რადგან საკმაოდ დიდი ხანია სახლიდან გამოსული ვარ_ჭამა დავასრულე სახლში მივდივარ შენც წადი და ხვალ სკოლაა
-არ გინდა გაგაცილოო?_მკითხა ეშმაკური სიცილით

-არაა მანამდე სხვაგანაც უნდა შევიარო
-მაშინ მომწერე , რომ სახლში მიხვედი_ მითხრა და მოსაცმლის ჯიბიდან ჩემი ტელეფონი ამოიღო_ჩემი ნომერია, იცოდე აუცილებლად მომწერე_დასერიოზულდა და ტელეფონი თავის ადგილას დააბრუნა

-კარგი რაა_მობეზრებით ვთქვი _კარგი წავედიი.

მიუხედავად იმისა, რომ თეჰიონი ახლა გავიცანი და სულ ჩემთან ერთად დადის მასთან თავს კომფორტულად ვგრძნობ. ერთიკვირაა ვიცნობ მაგრამ ვთვლი რომ ძალიან კარგი ადამიანია ისეთი რომ ჭიანჭველასაც კი არ დაადგამს ფეხს. რომ ვუთხრა რომ მის გვერძე კომფორტულად ვარ და ყველაზე მეტად მასთან ვგრძნობ თავს კარგად თავში აუავრდება.

სკვერიდან სახლამდე მისვლას დიდი დრო არ დასჭირვებია მაგრამ თავს ისე ვგრძნობდი თითქოს ვიღაც თან დამყვება როცა უკან ვიხედები სერიოზულს ვერაფერს ვამჩნევ.
სახლში შევდივარ და პირველი რასაც ვხედავ ჯონგუკის სერიოზული სახეა მას გვერდს ვუვლი და სამზარეულოში გავდივარ სადაც მოფუსფუსე დედა მხვდება.

-ოო, დედა? მეგონა სახლში არ იყავი...ადრე გამოხვედი სამსახურიდან?_ვკითხე გაკვირვებულმა რადგანაც დედაჩემი შუაღამემდე მუშაობს ხოლმე

-რახდება კარგად ხარ? სულ სარას მეძახი _იკითხა სიცილით და მერე დაამატა_სამსახურს ხომ არ შევაკლავ თავს ჩემ შვილებთანაც უნდა გავატარო დრო

-დედა ჯონგუკი ასეთ ხასიათზე რატომ არის?_გავხედე ჯონგუკს რომელიც დივანდე სერიოზული სახით იჯდა

-არვიცი დილით ვიღაცამ დაურეკა მერე კი მთელი დღე ასეთი სახით დადის_მხრები აიჩეჩა დედამაც

-კარგი, ჩემს ოთახში ავალ_დედას ვაკოცე და ჩემს ოთახში ავედი_და რა ახლა უნდა მივწერო სახლში ვართქო?

               evelin
   სახლში ვარ თეჰიონ რაც მთავარია სახსალამათი

Taehyung
მე კიდევ ვფიქრობდი სადმე
ხომ არ გადავარდათქო

                                evelin
                      თეჰიონ ნუ დამცინი
Taehyung
კარგი , კარგი ახლა იმეცადინე
ხვალ შემაჯამებელი გაკვეთილი გვაქვს

-როდის მერე ვემორჩილები ამას, ცოტას წავალ დავიძინებ და მერე ვიმეცადინებ...

••••••••••••••

-ევა იმეცადინე? დღეს შემაჯამებელი გაკვეთილი გვაქვს_მეუბნება დაჰიონი ზედმეტად სერიოზული ხმით

-არა , უფროსწორად ვერა ვიფიქრე ცოტას დავიძინებ და მერე ვიმეცადინებთქო მაგრამ მთელი დღე მეძინა_ თქვი თუარა თავი მერხზე დავდე

-ევა, იცი დღეს ახალი კორეული ენის მასწავლებელი გვეყოლება

-რა? სად წავიდა ბატონი კიმი?_მეწყინა ახალი მასწავლებლის მოსვლა რადგანაც მასწავლებელი კიმი საუკეთესო მასწავლებელი იყო

-არვიცი_თქვა და ზარიც დაირეკა. ახლა რავქნა როცა მსოფლიო ისტორიაში არაფერი მიმეცადნია და თან შემაჯამებელი გვაქვს
-ჯანდაბა დაჰიონ გადამაწერინე_მივუბრუნდი და ორივეს ჩუმად გაგვეცინა...

თეჰიონის POV:

ერთი კვირა...ერთი კვირა გავიდა რაც ევა გავიცანი და სიმართლე, რომ ვთქვა ძალიან კარგი ადამიანია. მხიარულია და ლაღი მის გვერდით ძნელია მოიწყინო...მაგრამ არის რაღაცეები რასაც თავს არიდებს. როცა ვეკითხები საიდან გადმოვიდა ან მის მშობლებზე ყავს თუა არა დაძმა სულ თავს მარიდებს არადა უბრალოდ მისი ახლოდან გაცნობა მინდა...

მომწონს მისი ნუშისებური ჭრილის თვალები მომწონს როდესაც წითლდება და აი ახლაც როდესაც ვხვდები რომ გუშინ არაფერიც არ უმეცადინებია და ყველაფერს დაჰიონისგან იწერს.
უაზროდ მეღიმება რის გამოდაც მისის ლისგან საყვედურსაც ვიღებ
-კიმ თეჰიონ ასეთი რა ნახეთ შემაჯამებელში, რომ გეღიმებათ?!

-არც არაფერი_ვპასუხობ და ევასკენ ვიხედები რომელიც სიცილს ძლივს იკავებს სწრაფად ბრუნდება თავისი ფურცლისკენ და ისევ ცდილობს დაჰიონისგან რამე გადაიწეროს...

მსოფლიო ისტორიის დასრულების შემდეგ კაფეტერიაში ჩავდივარ სადაც მომღიმარ ევას ვხედავ რომელიც დაჰიონს რაღაცას ეჩურჩულება
მათთან მივდივარ და ევას წინ ვუჯდები მის თეფშს ჩემსკენ ვწევ, ამაზე უკვე აღარანაირი რეაქცია არ აქვს -რაზე საუბრობთ?

-იმაზე თუ პარკ სონმიმ როგორ უთხრა მასწავლებელს, არ მინდა და არ დავწერ შემაჯამებელსო_თქვა დაჰიონმა

-ეგ მაღალი ძალიან მიშლის ნერვებს, ზუსტად იმ დღიდან რაც სკოლის უკან მოხდა_თქვა ევამ და ჩვენს წინ მაგიდას შეჭმუხნული წარბებით გახედა სადაც იონა და მინსო იჯდნენ...
ვსაუბრობდით როცა ჩვენს მაგიდას თვით ჯეონ ჯონგუკმა და პაკ ჯიმინმა ჩაუარეს. ჯონგუკი გაჩერდა ჯერ მე ჩემომხედა შემდეგ კი ევას და ამის მერე გზა განაგრძო მაგრამ გარკვევით გავიგონე როგორ ჩაიჩურჩულა ევამ "ამას რაღადაემართა"ო შემდეგ ზარიც დაირეკა... კორეული ენის გაკვეთილი გვაქ სადაც ჯონგუკიც და მისი მეგობრებიც იქნებიან, გაკვეთილია სადაც ერთად გვიწევს დასწრება მთელს სამეგობროს მაგრამ ახლა უკვე ყოფილ სამეგობრო წრეს...

••••••••••••••••••
ზარი დაირეკა, ყველანი საკლასო ოთახში ახალი მასწავლებლის მოლოდინში არიან
-იმედია ბატონი კიმივით კარგი მასწავლებელი იქნება_თქვა დაჰიონმა და საკლასო ოთახის კარებიც გაიღო
იქედან კი ის ადამიანი შემოვიდა ვისაც ეველინი არც კი ელოდა...გაფითრდა, ხელის გულები გაუოფლიანდა , გულმა სწრაფად დაუწყო ძგერა არ იცოდა სად წასულიყო, დაჰიონს ხელი ხელზე მიუჭირა და ჯონგუკსა და ჰოსოკს გახედა რომელთაც გაბრაზება და შიში დასტყობოდათ...ყველაზე მეტად კი მასწავლებლის უსირცხვილო ღიმილი აღიზიანებდათ...
-ევა რადაგემართა კარგად ხარ_ჰკითხა შეშინებულმა დაჰიონმა

-დაჰი...ის არის ის ვისზედაც მოგიყევი_დაჰი გაოგნდა,ხოლო ეველინს თვალებიდან ცრემლები გადმოსცვივდა

-ღმერთო ჩემო....

•••••••••••••••
ესეც მესამე თავი
იმედია მოგეწონათ