არ გამოგრჩეთ წინა თავები!

-ეველინ რა გჭირს?_იკითხა ქერა თმიანმა და ყურსასმენები მოიხსნა

-არაფერი _ თეჰიონისკენ გაიხედა და ბიჭმაც ევას მზერას გააყოლა თვალი

-აჰაა...ეს არაფერი თეჰიონიაა? უთხარი სიმართლე?_ისევ მიუბრინდა გოგონას და თავისკენ შეაბრუნდა

-რომ გველაპარაკა ასე არ ვიქნებოდი_ჩაიჩურჩულა გოგონამ და დაფაზე დაწერილი ფორმულა გადაწერა შემდეგ კი ბიჭს მიუბრუნდა_იუნგი...ძალიან მაინტერესებს...რატომ ამბობთ ხოლმე რომ შეიძლება ყველაფერი ისე არ არის როგორც გგონიათ? თან ამას მაშინ ამბობთ როცა თეჰიონს ვახსენებ...აი ქუქი კი ატომურ ბომბს ემსგავსება

-ევა...არის რაღაც რაც არ იცი.
იციი...სანამ წასული იყავი და როცა ჩვენ შენს ძმებთან დავიწყეთ მეგობრობა მალევე რაღაც აირია...შენი მზერიდან ვხვდები, რომ მიხვდი ეს თეჰიონსაც ეხება...ეს ან თეჰიონმა უნდა გითხრას ან შენმა ძმებმა...შემიძლია მეც გითხრა რაც ხდება მაგრამ სჯობს მათგან გაიგო_ლოყაზე უჩქმიტა გოგონას, თავი მერხზე დადო და მუსიკის მოსმენა გააგრძელა...ეველინი კი ისევ თეჰიონისკენ შეტრიალდა რა დროსაც მათი მზერა ერთმანეთს შეხვდა...თეჰიონი კი მალევე შეტრიალდა და დონსანს დაუწყო რაღაცაზე საუბარი...

Time skip:

ევა დაჰიონის გვერდით ჯდება და რაღაცაზე იწყებენ საუბარს...დაჰიონი მის შესახებ უყვება მეგობარს და ცდილობს ოდნავ გააღიმოს მაინც...დილიდან ამჩნევს, რომ არც თეჰიონი და არც ევა ერთმანეთის ჩუმად ყურებას არ  წყვეტენ...

-დაჰიონ ამ გაკვეთილზე არ შემოვალ თუ რამე ჯონგუკს ან არა ჰოსოკს უთხარი_თქვა და სკამიდან წამოდგა

-სად იქნები?

-მუსიკის კაბინეტში...თან შევამოწმებ ფორტეპიანო შეაკეთეს თუ არა...ხომ იცი კლავიშები ამოუვარდა_სიცილით გააქნია თავი და კლასიდან გავიდა...

ნელა მიუყვებოდა დერეფანს და ვერც კი შეამჩნია უკან ადევნებული მამაკაცი...

მუსიკის კაბინეტში შევიდა თუ არა გეზი ფორტეპიანოსკენ აიღო...შეამოწმა თითოეული თეთრი და შავი კლავიში და ზარიც დაირეკა...კორეული ენა რომელსაც არ ესწრებოდა დაიწყო...

ფიქრობდა და კლავიშებს რომელიც ზოგი წვრილ ხმას გამოსცემდნენ და ზოგიც მკაცრს ნაზად ეხებოდა და საბოლოო ჯამში  ჰარმონიულ მელოდიას ქმნიდა...თითქმის მთელი გაკვეთილი უკრავდა და ფიქრებში გართულიყი... რომელიც კლავიშებზე უხეშად შეხებამ დაარღვია. გაკვირვებულმა ევამ მის მარცხნივ გაიხედა და გაკვირვება შიშში გადაეზარდა...მას რაუნდა აქ...ის ხომ ახლა კლასში უნდა იყოს...ჯობდა სკოლიდან გავსულიყავი...ცივმა ოფლმა დაასხა...მამაკაცმა კი ნელნელა მისკენ მიიწევდა ...ევამ კი ინსტიქტურად უკან სვლა დაიწყო

-აი ეს მესმის...თავის არიდება გცოდნია...მაგრამ ახლა სადღა გამექცევიი?!_იკითხა ამაზრზენი ხმით

-იცოდე თუ მომეკარები..._სიტყვა არ ჰქონდა დამთავრებული, რომ მასწავლებელმა მხრებში ჩაავლო ხელი და კედელს მიაკრა
-სამი წელი ციხეში შენს გამო ვიჯექი...სამი წელი

-და მერე რააა? არ გეკუთვნოდა? თუ შეგახსენო, რომ ცხოვრება დამინგრიეე?_შეჰკივლა ევამ
რაზეც ყელთან პერანგის გახევა მიიღო

-და რას იტყვი ახლაც იგივე, რომ ვქნაა?_ჩაიცინა და იმ ადგილას სადაც პერანგი გახია და ევას შიშველი მხარი მოუჩანდა თითები ნელა გადაატარა...

მიუხედავად იმისა, რომ ახლა სიკვდილამდე ეშინოდა რამე უნდა მოემოქმედებინა...ეყვირაა ვერ გაიგებდნენ...თავალებს აქეთ იქეთ აცეცებდა და როდესაც მასთან ახლოს მდგომი ლარნაკი შენიშნა ოდნავ ჩაიცინა რადგანაც შეძლებდა მას მისწვდომოდა და კაცისთვის ჩაერტყა...

  და როდესაც მამაკაცი მშიერი მგელივით დააცხრა მის ყელს ერთ ხელს წელზე ძლიერად უჭერდა მეორეს კი უმისამართოდ დაასრიალებდა გოგონას ფეხზე.... ევამ ლარნაკისკენ გასწია ხელი რომ აეღო და გამოუვიდა კიდეც ბევრიც არ უყოყმანია ისე გადაამტვრია თავზე იმ ამაზრზენ არსებას რომელიც უტიფრად ეხებოდა ევას სხეულს...ზარის ხმა და მასწავლებლის ყვირილი ერთი იყო...მამაკაცი კი უგონოდ დაეცა იატაკზე...თეთრ პრიალა ლამინატზე კი სისხლის კვალი გაჩნდა რომელიც მასწავლებელს კეფიდან სდიოდა...

-არაა...მე...მ..მე არ მინდოდა...არ მინდოდა_იქვე დაეცა გოგონაც და ატირდა_მ..ე მე უბრალოდ შენი გათიშვა მინდოდა...მე...ესს..._კაცის კეფას ნელა ეხება შემდეგ კი პულსს უსინჯავს

-სიკვდილი...არა...არ მი...ნდოდა მომეკლა...მე ის მოვკალიი

ფეხზე წამოდგაა და მუსიკის კაბინეტიდან ატირებული გავარდა...-ჯონგუკიი...ჰობი _იმეორებდა მათ სახელებს და მათი სახელების წარმოთქმით შეაღო კაფეტერიის კარები სადაც ახლა ისინი ეგულებოდა ახლა კი სულაღარ აინტერესებდა მასზე უამრავი მოსწავლის დაჟინებული მზერა...

••••••••••••••••••

-ღმერთო სად არის ამდენხანს ეს გოგო_ნერვიულად ათამაშებდა მარჯვენა ფეხს ჰოსოკი

-აქამდე უნდა მოსულიყო...არც ის ნაბიჭვარი გამოცხადდა გაკვეთილზე...გული ცუდს მიგრძნობს_ათრთოლებული ხმით საუბრობდა ჯონგუკი

-იქნებ სკოლიდან გავიდა და მოსვლა აგვიანდება?_იკითხა ჯიმინმა

-დაჰიონმა ჰო თქვა მუსიკის ოთახში არისო_მშვიდად თქვა იუნგიმ მაგრამ, აფორიაქება მასაც დასტყობოდა

-ჰო ასე თქვა, თან ფორტეპიანოზე დაუკრავდა ჩემზე კარგად იცით როგორიცაა_მხარზე დაადო ჰოსოკს ხელი დაჰიონმა

-გზად მას, რომ შეხვედროდაა?...არა ამდენს ვეღარ მოვითმენ ევასთან მივდივარ_თქვა და ფეხზე ადგა როცა კაფეტერიის კარები სრულიად გაფიტრებულმა ევამ შემოაღო...

მძიმე მაგრამ ჩქარი ნაბიჭებით მივიდა ჯონგუკთან და ჩაეხუტა...

-მე...ჯ...ჯონგუკ გეფიცები არ მინდოდა...გეფიცები..._ერთსადა იმავეს იმეორებდა ევა

-რა არ გინდოდა ეველინ! რამოხდა!_მხრებში შაავლო ხელი და მსუბუქად შეარყია გოგონა აზრზე მოსასვლელად

-ის...ის მოვიდა და..._ამის გაგონებაზე ჰოსოკს მუშტები შეეკრა თვალები სიბრაზით აევსო და კაფეტერიიდან ტყვიასავით გავარდა...

ჯონგუკმა ევას ხელებს ნელა შეახო თავისი ხელები და ახლაღა შეამჩნია რომ სულ სისხლით ჰქონდა მოსვლილი
-ეველინ! ამიხსენი რა ხდება_ხმა აუკანკალდა ჯონგუკს

-ის...ის მოვიდა...ჩემთან მოვიდა ჯონგუკ...და მე ის...._ერთიანად დაიწყო გოგონას სხეულმა კანკალი როცა მამაკაცის უსულო სხეული წარმოუდგა თვალწინ და ათრთოლებული ხმით თქვა_მოვკალი!

კაფეტერიაში ყველა დაეჭვებით შეჰყურებდა ფეხზე მდგარ წყვილს და მათ გარშემო მყოფ მეგობრებს...მაგრამ ევას სიტყვებმა ყველაში აფორიაქება გამოიწვია...და თეჰიონიი? გაფითრებული შეჰყურებდა ჯონგუკსა და ევას...ის რასაც ახლა წაბლისფერთმიანი გრძნობდა შეუძლებელი იყო სიტყვებით გადმოგეცა...ევას სიტყვებმა კი საბოლოოდ გაააქვავა ერთ ადგილას

-ეველინ რას ამბობ!_დაიყვირა დაჰიონმა და ატირებულ გოგონას მივარდა

-მე არ მინდოდა_გაიმეორა და ძმას კიდევ უფრო მიეკრო სხეულზე...ამის დანახვისას თეჰიონს სიახლი გაეყინა და ეგრევე გოგონასთან მივიდა

-ევა რას ამბობ...აზრზე მოდი, რას ნიშნავს შენი სიტყვები_გამოგლიჯა გოგონა ძმის მკლავებს

-თე...თეჰიოონ?!

-თეჰიონ თავი დაანებე...ეს შენ არ გეხება_ისვ მის მკლავებში მოიქვია დის აკანკალებული სხეული

-რასქვია ეს მე არ მეხება ? მასზე ვღელავ... რადღეშია შეხედე ტირის ვერჩერდება, შენკი აქ დგახარ და ყველაფრის მოყოლას აიძულებ

-თეჰიონ...სანამ დროა გაჩუმდი, იცოდე პასუხს არ ვაგებ ჩემს სიტყვებზე

-მისმინე ევა ის ხომ..._სათქმელს ვეღარ ასწრებს რადგან ევა ჯონგუკის მკლავებში კარგავს გონებას, ჯონგუკაც სწრაფად აყავს და სკოლიდან საავადმყოფოსკენ მიდის...

•••••••••••••••••••••••

-რა ჯანდაბაა..._მუსიკის კაბინეტში შესულ ჰოსოკს ძირს უგონოდ მწოლიარე კაცი ხვდება რომელსაც თავიდან სისხლი სდის...

სწარაფად გარბის დირექტორის კაბინეტში და სთხოვს რომ მუსიკის კაბინეტში გაჰყვეს იქ კი მინოსაც იგივე სურათი ხვდება რაც ჰოსოკს...

-რა ჯანდაბა მოხდა აქ _ შეიცხადა დირექტორმა

-ბიძია მინო ევა შემოვარდა კაფეტერიაში დაბნეული , ტიროდა ქვითინებდა რაღაცას ჩურჩულებდა შემდეგ ეს ახსენა რომ მასთან იყო და რაღაცას უპირებდა მე კი აქეთ წამოვედი და...ეს დამხვდა_ნერვიულად იქნევდა ხელებს...მინო კი უსულო სხეულთან ახლოს მივიდა და პულსაცია გაუსინჯა

-კარგი კარგი...დამშვიდდი მთავარია ცოცხალია პულსი სუსტიაქ მაგრამ ნუგეშინია... რამეს მოვიფიქრებთ აქ კამერები არის შეგვიძლია ვნახოთ რამოხდა...

-ბიძია ევას ხომ არაფერში დასდებენ ბრალს...ამას ის ვერ გადაიტანს

-სჯობს სასწრაფოს გამოვუძახოთ...შემდეგ კამერებსაც ნახავედ დაგვკითხავენ კიდეც...წამოდი_კლასიდან გაიყვანა დირექტორმა...

მალევე სასწრაფო დახმარების ჯგუფიც მოვიდა და ჯუნვუ საავადმყოფოში გადაიყვანეს...პოლიციელებმა ყველა მათგანი დაკითხეს ვინც კი რაიმე დაინახა...ბოლოს სკოლის ყველა კამერა შეამოწმეს....

••••••••••••••••

საავადმყოფოს საწოლთან მჯდარი სარა რომელიც შვილის ხელს ჩასჭიდებოდა ცრემლებს ვერ იკავებდა და შვილს სთხოვდა მალე გაეღვიძა...
ოთახში ევას მშობლები ,  ჯონგუკი, დაჰიონი და რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს თეჰიონი იყვნენ...

-საყვარელო ადექი ასე არ შეიძლება მთელი დღეა გაუნძლევლად აქ ზიხარ_მხრებზე მოხვია ხელი ცოლს მინჰომ

-ექიმმა თქვა შოკისგან გამოწვეული ტრამვის გამო წაუვიდა გულიო...აქამდე უნდა გაეღვიძა...მინჰო თუ კიდევ..._ახედა ქმარს ცრემლიანი თვალებით_თუ კიდევ ისე უნდა იტანჯოს ვფიცავ არავის შევარჩენ მის ცრემლებს

-ნუ გეშინია კარგად იქნება...ძლიერია ჩვენი გოგონა...მინომაც ხომ თქვა ისკაცი ცოცხალია არ მომკვდარა მაგრამ როგორც კი გამოკეთდება ციხეში უკრავენ თავს მასაც და იმას ვინც ზურგს უმაგრებდა

ოთახში სიჩუმე სუფევდა რაც მალე ევას ჩახლეჩილმა სუსტმა სხმამ დაარღვია
-ჯ...ჯონგუკ_თვალების გახელისთანავე იკითხა ტყუპისცალი

-ღმერთო...ევა, გონს მოხვედიი? როგორ შემაშინე ჩემო პატარა_წამოდგა ქალო და შვილს შუბლზე ნაზად აკოცა ისევე როგორც ევას მამამ...ჯონგუკი ნელა მიუახლოვდა დას და საწოლზე მის გვერდით ჩამოჯდა

-როგორ ხარ ბაჭიავ_თავზე ნაზად ჩამოუსვა ხელი გოგონას და მკრთალად გაუღიმა. ზედმეტ სახელზე კი თეჰიონმა სახე დამანჭა...ის ფიქრობდა ევას ნუშის წოდება უფრო უხდებოდა ვიდრე ბაჭია...დიად...დიახ სწორედაც ასე ფიქრობდა

-ჯონგუკ ... ის ხომ არ მოკვდა?_იკითხა ხმადაბალი ხმით რომ მხოლოდ მის ძმას გაეგო

-არა...მაგრამ, დაიჭერენ ვეღარ შეგეხება_გაუღიმა დას

-მაგრამ მე მას დავარტყი და მისი კეფიდან სისხლი....აჰჰ, ჯანდაბა

-ევა კარგად ხარ?

-კარგად ვარ მაგრამ, ბექიონი სადარის?_იკითხა და ოთახს თვალი მოავლო შემდეგ კი ფანჯარასთან მდჯარი წაბლისფერთმიანი, რომ დაინახა გაუხარდა რადგანაც ის აქ იყო...მისი მთვარის პრინცი აქ იყო...რომელიც სევდიანი ღიმილით შეჰყურებდა გოგონას...გოჰონამაც გაუღიმა მას

-ოჰ შეხედეთ რა ახლახანს გაახილა თვალები და მის შერეკილ ბექიონს კითხულობს_თეჰიონმა თითქოს ახლაღა გაიგო ბიჭის სახელი და ყურები ცქვიტა თვალები მოჭუტა და ევას დააკვირდა

-ბექიონი ჯანდაბას მაგრამ აი ის მეორე მართლაც , რომ შეშლილია...ტვინზე პრობლემები აქ ?_იკითხა ისევ დაჰიონმა

-სულაც არა ის..._აი ამდროს კი ოთახში ზუსტად ისინი შემოვოდნენ ვისზედაც საუბრობდნენ_

-ევაა...ჩემოო ჩიტუნიავ_აი აქ უკვე თეჰიონმა ცალი წარბი ასწია და კარგად დააკვირდა ბიჭს...ბექიონი გოგონასთან მივარდა და ჩაეხუტა იმასაც გაიძახოდა ადექი დატრიალდიო და ევასგანაც მიიღო თავში სუსტი დარტყმა...

-ბექიონის ჩიტუნიავ მეც მივედიი_კარებში შემოყო თავი ქაიმ

-ოღონდ შენ არ მოსულიყავი და უსახლკაროებს ტანსაცმელს და საკვებს ვუყიდდი _აბობოქრდა დაჰიონი რასაც სხვების ჩაცინება მოჰყვა

-მერე და ვინ გიშლის , აქამდედაც შეგეძლო ეგ გაგეკეთებინა_სიტყვა ბანზე აუგდო ბიჭმა

-ამას ისედაც ვაპირებდი...იციი გინდა შენც მათ რიგებში ჩაეწეროოო?

-ჰაჰაჰ...სასაცილოა, შენგან არც არაფერი მჭირდება

-მოიცაა...მოიცაა, ამასწინათ ხუთასი ვონი რომ გამომართვი დამიბრუნე _ხელი გაუშვირა დაჰიონმა

-აუ გთხოვთ ბანანის რძე და ჩიფსები მომეცით საშინლად კარგი კომედიაა_თქვა ევამ სარკაზმით

-ოჰ, როგორ დამავიწყდებოდა_ხელი ასწია ბექიონმა რომლითაც რძით სავსე პარკი ეჭირა

-ძმა ხარ რაა_გაიცინა ევამ და ერთი კოლოფი ამოაძვრინა პარკიდან...მთელი ამ დროის მანძილძე ჩუმად მყოფი თეჰიონი ამ სიტყვებმა გაახარა...ანუ მისი მეგობარია...დამშვიდდა..._ჰე გააგრძელეთ, ხელს არ გიშლით_ისევ სარკაზმი ევასგან

-ოჰჰ, ღმერთოო_თვალების ატრიალებით შებრუნდა და იქვე სავარძელში ჩაჯდა დაჰიონი

მალე ექიმიც შემოვიდა პალატაში ევა გასინჯა და თქვა რომ სერიოზული არაფერი იყო ესეც ძლიერი პაციენტის გამო...გაწერის საბუთებსაც მოამზადებდნენ და ხვალ უკვე შესძლო ევას სახლში წასვლა

-ევა ჩვენ გავალთ კარგიი, გაწერის საბუთებს ხელს მოვაწერთ და დედაშენიც დაისვენებს ცოტას...ხომ არ შეგეშინდება? _თქვა მინჰომ და ევას თანხმობის შემდეგ პალატიდან გავიდა რომელსაც სარაც მიჰყვა...
როცა დაღამდა და უკვე საკმაოდ გვიანიც იყო ბექიონი და ქაიც დაემშვიდობნენ ევას...ქაის რათქმაუნდა არ დავიწყებია დაჰიონისთვის თვალის ჩაკვრა რასაც დაჰიონმა თვალების დაბრიალებით უპასუხა...

ჯონგუკი პალატიდან გასვლას არ ჩქარობდა რომ არა დაჰიონის ნათქვამი რომ სახლში ეჩქარებოდა...ჯონგუკი ყოყმანობდა არ უნდოდა და თეჰიონთან დაეტოვებინა მაგრამ ევამ ისეთი თვალებით შეხედა უარი ვეღარ უთხრა...და დაჰიონის სახლამდე მიყვანა გადაწყვიტა...

პალატაში ორი ჩუმად მყოფი ახალგაზრდა რომლებიც ერთმანეთის მოშორებით იჯდნენ ერთმანეთს გახედავდნენ ხოლმე...

ბოლოს თეჰიონი მიუახლოვდა ევას, მის გვერით ჩამოჯდა და გოგონას დააკვირდა...ევას პაწაწინა ხელი ნელა მოიქცია თავის ხელში და ნაზად აკოცა...

-ვინერვიულე..._ჩუმად წარმოსთქვა წაბლისფერ თმიანმა_შენზე ძალიან ვინერვიულე ეველინ

-მაპატიე..._უჩვეულო ჩუმი ხმის ტემბრით უპასუხა გოგონამ

-შენთვის უნდა მომესმინა ევა...

-გაიგეე?_გაბზარული ხმით ჰკითხა ბიჭს

-ჰაჰ...ჯონგუკი, რომ შენი ტყუპისცალია და ჰოსოკი შენი უფროსი ძმაა? კი გავიგე...

-მაპატიე, რომ ადრე არ გითხარი

-აჰ...საპატიებელი რა არის ევა? მე არ მოგისმინე...

-ამას ახლა მნიშვნელობა არ აქვს_საავადმყოფოს ჰაერი ჩაისუნთქა და წაბლისფერ თმიანს შიშნარევი ძმით ჰკითხა_გაიგე...ანუ...რატომაც ვარ აქ?

-არავინ არაფერი მითხრა...თუ სურვილი ექნება თვითონ გეტყვისო ასეთქვა ჯონგუკმა_მკრთალად გაუღიმა და ლოყაზე მოუთათინა ხელი

-გაწყენინე...უნდა მეთქვა რომ ჯონგუკი ჩემი ძმაა მაგრამ, როცა მზად ვიქნები გეტყვი რატომაც არ ვთქვი არავისთან ეს

-მართალი ხარ, მეწყინა......მაშინ როცა სონმის ესაუბრებოდი შენი სიტყვები გავიგონე სიმართლე გითხრა საშინლად მეწყინა და გავბრაზდი კიდეც...ამას კიდევ სხვა ახსნაც აქვს...ეს უკვე მომიყვა ჯონგუკმა არ ეხალისებოდა ჩემთან საუბარი მაგრამ, მაინც მომიყვა...

-მოდი..._ოდნავ მიიჩოჩა და საწოლის მეორე მხარეს ბიჭისთვის ადგილი დატოვა

-შეიძლებაა?.._იკითხა წაბლისფერთმიანმა

-ტყუილად არ დავტოვე ამხელა ადგილი...მოდი რა, მარტო ვერ ვიძინებ_საყვარლად გასწია ბიჭისკენ ხელები

-კარგი, კარგი..._სიცილით დასთანხმდა ბიჭი და გოგონას მიუწვა გვერდით_აქ უფრო კარგია, ის მიუხერხებელი სავარძელი იყო _მისი სიტყვებით ევას სიცილი გამოწვია...ამჯერად გოგონა გადაბრუნდა ბიჭისკენ და წაბლისფერთმიანს ჩაეხუტა

-ჰეი ფრთხილად ვენაში ნემსი რომ გაქ თუ ხვდები?

-საერთოდ რაში მჭირდებოდა გადასხმა? _ წამოჯდა ევა და მომაბეზრებელი სახით იკითხა თან ხელს თეჰიონს აჩვენებდა და გადასხმის აპარატს  ლამძღავდა

-გჭირდებოდა ასე, რომ ნუ წუწუნებ და მოდი აქ..._მისკენ მიიზიდა გოგონა და მკერდზე მიიხუტა...გოგონა ყურს უგდებდა თეჰიონის აჩქარებულ გულისცემას...არც ევას გული იყო სახარბიელო მდგომარეობაში რასაც რასაც ხვდებიდა წაბლისფერთმიანი...ახლა ორივე ერთ რამეს ფიქრობდა ნეტავ შეეძლოთ თუ არა ერთად ყოფნა...

-დაიძინე ნუშო..._ჩასჩურჩულა გოგონას და შუბლზე ნაზად აკოცა რამაც გოგონას აწითლება გამოიწვია და მანაც სწრაფად ჩარგო თხელ გადასაფარებელში თავი...თეჰიონს ეღიმებოდა და გოგონას თმაზე ნაზად ეფერებოდა....

ვერცერთი ხვდებოდა რა იქნებიდა ამის შემდეგ, მეგობრებად დარჩებიდნენ თუ მათი ურთიერთობა უფრო მეტში გადაიზრდებოდა...მაგრამ ფაქტი ერთია რომ მათ სიციცხლის ბოლომდე ერთად ყოფნა ეწერათ...და მაინც როდის მოასწრეს ერთმანეთის ასე მალე შეყვარება?

_______________________

იმედია მოგეწონათ...
Vote ან comments