Jael's Point of View

I couldn't help but swallow hard as Mr. Alaric grinned at me, as if finding my words amusing.

"Okay," Mr. Alaric wiped his mouth with a napkin. "I'm just making sure you're not bringing just anyone into my house." He looked at me again, as if accusing me of robbing their home based on the way he stared.

"When did you start caring about other people's lives?" Ross smirked. "And now, suddenly, you're cautious? Hindi mo ba naisip yan kapag dinadala mo mga babae mo rito?"

I nearly jumped from my seat as Mr. Alaric slammed his hand on the table, causing plates and utensils to clatter, and it felt like my heart stopped beating for a few seconds as I stared at Mr. Alaric, almost expecting him to explode.

"Watch your fucking mouth, Percival! I'm still ypur dad!" He shouted, pointing at his son.

The two siblings continued eating as if they were used to this kind of act from their father. "Why?" Ross grinned. "Natatakot ka na may ibang makaalam ng baho ng pamilya natin?"

"Oh, come on, Dad," Ross said, leaning back in his chair. "Wag na tayo mag malinis dito na parang isang masaya tayong pamilya... kinasusuklaman kong naging Ama kita."

"Mahiya ka sa kapatid mo, Percival! Wala kang respeto!"

I closed my eyes briefly as Ross suddenly stood up from his seat. "Why, dad?" His voice was a blade. "Aren't you the one who should be ashamed?! If we're talking about respect, you don't deserve any." Ross clenched his fist, veins almost popping from his hand.

"Parehas lang kayo ng Kuya mo. Parehas kayong mga basura."

Agad kong nilapitan si Rio nang biglang lapitan ni Ross ang kanyang Ama at kinwelyuhan. Tinakpan ko ang mga mata ng bata na kanina pa tahimik sa kanyang kinauupuan. Nanginginig ang labi ng bata at naka tulala na lamang sa kawalan.

"Huwag mong dinadamay si Kuya! Damn it, you know you're the reason why Kuya is gone!" Ross shouted angrily. They exchanged fierce glances, but Mr. Alaric remained unfazed, even flashing a mocking smile at his son.

"He deserved it, Percival! Ephraim was weak."

Sa sobrang bilis ng pangyayari nakita ko nalang na naka salampak si Mr. Alaric sa sahig dahil sa pag sapak sakanya ni Ross na halos umapoy na sa galit. Nanliliksi na ang kanyang mga na parang handa na pumatay habang naka tingin sa kanyang Ama.

Lalapitan ko sana si Ross nang bigla kong maramdaman na basa na ang mga palad kong naka takip sa mata ni Rio. Walang ingay na umiiyak ang bata. Pumantay ako sa kanya at agad itong niyakap, mukha itong takot na takot.

"I'll take Rio with me," Ross declared.

"You can't take him away, Percival!"

"Ross..." I called out to Ross, nearly breathless. I noticed the bruises on Rio's arms, barely concealed by his clothes.

Concern filled Ross's face as he approached and held Rio. "Why? What happened?" he asked his brother, who remained silent, so he turned to me for answers.

Punong-puno ng pag aalala ang bumalot sa mukha ni Ross. Dahang-dahan kong tinuro ang braso ng kanyang kapatid kaya agad nitong tinaas ang manggas ng t-shirt ni Rio na naging dahilan kung bakit ito napa daing. Napasinghap ako nang makita ko ang mga pasa sa braso ni Rio.

"Damn it!"

Napayukom ng kamao si Ross habang naka titig sa braso ni Rio na agad namang hinablot ng kanyang kapatid. "D-don't touch me."

Hindi nag patinag si Ross at agad na tiningnan ang ipa bang parte ng katawan ng kapatid n'ya. Halos mapapikit ako nang makita ang iba pang pasa sa katawan ni Rio, mayroon sa kanyang leeg, tagiliran pati na rin sa hita at hindi rin naka takas kay Ross ang sugat sa labi ni Rio, mukhang matagal na iyon dahil hindi na masyadong halata at naka hilom na.

"Is Dad hurting you?" Ross gently asked Rio, who didn't answer verbally but conveyed his response through his expression.

Agad na tumayo si Ross at nilapitan ang kanyang Ama na kababangon lang sa pag kakasapak ni Ross, muling sinuntok ni Ross ang kanyang Ama na agad namang ginantihan ni Mr. Alaric na halos maging duguan silang dalawa.

"Fuck off, Percival!"

"He's just five! Dad! Putangina! Kailan ka ba magiging mabuting Ama?!" Halos mabasag ang boses ni Ross sa pag sigaw at wala pa rin tigil sa pag papaulan ng mga suntok kay Mr. Alaric.

Nilapitan ko si Ross, hinawakan ko ang braso nitong aamba pa sana ng suntok sa Ama n'ya. Nag simulang kumawala ang mga luha sa mata ko dahil sa nakita ko. "Tama na..."

"K-kunin mo si Rio... take him to the car... s-susunod ako..." Kumawala ang mga luha nito sa mata.

"Paano ka? H-hindi kita iiwan dito," Sinubukan kong tulungan sya maka tayo. "T-tara na..."

"Hurry... I'll follow, I promise..." I shook my head, but Ross gently pushed me away, leaving me no choice but to take Rio and lift him up. "Go!"

"Don't let anyone take him..." he murmured as I left.

Parang dinudurog ang puso ko nang makita si Ross na ngayo'y pinapaulanan naman ng suntok ng kanyang Ama. Hindi na ito gumaganti sa pag patuloy na pag landas ng kanyang mga luha.

Pinunasan ko ang luha ko at tinuon ang atensyon ko kung paano kami makaka labas sa mala impyernong bahay na 'to dahil hindi ko naman kabisado. Hindi ko na alam kung saan kami pumasok kanina!

"Put me down, I can walk."

Napatigil ako sa pag takbo't lakad ko nang mag salita si Rio. Agad akong umiling. "B-bawal, baka bigla kang tumakbo."

"Down." matigas na wika nito kaya wala na akong nagawa kung hindi ibababa sya habang hawak-hawak ng mahigpit ang kamay nito. Isa lang ang pinaki-usap ni Ross saakin, na mailabas dito si Rio at madala sa kanyang sasakyan.

Hindi pa ako nababalik sa wisyo ko nang bigla akong hilahin ni Rio sa kung saan, may mga ilan kaming katulong na nadaanan at bakas sa mga mukha nila ang pag kataranta habang nakikita kaming tumatakbo ni Rio. Mahigpit ang pag kakahawak ng kamay nito saakin, hindi ko alam pero kahit papaano ay nakahinga ako nang maluwag ngunit hindi pa rin maalis sa isip ko si Ross.

"Sir Abraham!"

Nilingon ko ang pinanggalingan ng boses. Natanaw ko na tumatakbo palapit saamin ang tatlong lalaki na naka salubong namin kanina ni Ross. Binalot ako nang kaba hanggang sa naramdaman ko na ang hangin at tirik ng araw sa balat ko sinyales na kami ay naka labas na ng impyernong mansion na iyon.

Nag pahatak lamang ako kay Rio patungo sa kung saan naka parada ang mga sasakyan. Nagugulat ako sa kilos ng batang si Rio dahil sa edad na limang taong gulang ay napaka tulin na nitong tumakbo nang man lang nadadapa.

"Where is his car?" he asked, scanning the parking lot. Sa sobrang daming sasakyan na naririto ay pati ako nalito. All I remembered was that Ross' car was black.

"Ayun!" Tinuro ko ang sasakyan malapit sa may gate dahil iyon ang na aalala ko kung saan kami mismong bumaba.

Mabilis kaming tumakbo ni Rio roon nang makita namin na naka labas na rin ang mga tauhan ni Mr. Alaric.

"Do you have his key?!" Sigaw nang bata. Kinapa ko ang bulsa ng suot kong pantalon pati na rin sa bag na dala ko ngunit walang susi roon.

"How we can unlock the door?!"

Nanginginig ang mga kamay ko at biglang nanlamig ang buo kong katawan. Nilapitan ko si Rio at agad na binuhat ito. Naramdaman ko nalang ang mahigpit nitong pag kapit saakin.

"Take me with you... please..." he whispered, his voice is almost breaking.

"Ibababa mo si Sir Abraham, Miss!

Limang hakbang, limang hakbang nalang ng mga tauhan ni Mr. Alaric ay makaka-lapit na sila saamin. Pikit mata kong hinawakan ang door knob ng sasakyan at pinalangin na sana ay magkaroon ng himala. I don't want to fail Ross. Gusto kong mailabas dito si Rio.

"Fingerprint verified. Emrys Travieso."

Napa atras ako nang bahagya nang may mag salita na parang robot sa may sasakyan at unti-unting bumukas ang pinto. Gulat man ay hindi na ako nag dalawang isip pa na pumasok kami roon ni Rio sa pag saktong pag lapit saamin ng tatlong mga lalaki.

Pilit na binubuksan ng mga taong iyon ang pinto ng sasakyan at kinakalampag ang bintana. Doon ko lang naramdaman ang paghihina ko, lumabo ang mga mata ko, nangatog bigla ang mga binti ko at bigla akong nahirapan sa pag hinga. Napa sapo ako ng aking dibdib at sinubukan na lumanghap ng hangin.

"Miss!" I felt a hand shake my shoulder. My vision swirled, barely making out Rio's face.

I couldn't breathe...

"Oh, Lord!"

“R-Rio!” My voice cracked as I reached for him, but my fingers found only empty space. “R-Rio…”

"Wait!" My anxiety eased slightly upon hearing Ross' younger sibling's voice, laden with concern.

Kahit nanlalabo ang aking mga mata ay pilit kong tiningnan si Rio. Ang gulo ng driver's seat at front seat. Lahat mg compartment ay naka bukas at naka kalat ang ibang mga kagamitan doon. He looks like he was trying to find something.

"R-rio..." I gasped for a breath, feeling like I was in the verge of passing out. "Hu...wag kang sasama sakanila..." pinilit ko pa rin mag salita kahit alam ko sa sarili ko na hirap na hirap na ako.

"Gu... gusto pa bumawi... ng Kuya Ross mo sa---"

Napatigil ako sa pag sasalita ng biglang sumigaw ang bata."Here!"

"Take this!" dagdag pa n'ya. May kung anong pumasok sa bibig ko kasabay ng pag lunok ko nang hangin na inilabas ng bagay na iyon. It was inhaler. Dalawang beses iyon hanggang sa naramdaman ko ang unti-unting kaginhawaan.

Kahit sobrang lamig sa loob ng sasakyan pinag papawisan ang ako ng sobra. Ilang taon akong hindi inatake ng asthma ko pero hindi ko naman inakala na pamatay na kapag naatake ako.

"Saan mo nakuha yan?" I asked, weakly. "Baka gamit na 'yan." biro ko pa.

Rio let out a sigh. Tinuro n'ya ang magulong compartment malapit sa may manibela ng sasakyan. "It's not. I just opened it." he clarified.

Was the universe being unusually kind today to provide Ross with an inhaler just when I needed it? And as I glanced at the car door again, who would have thought it could be unlocked without a key, only by using a fingerprint? And not just any fingerprint, but mine. Wala naman akong maalala na nag lagay ako ng ganoon sa sasakyan ni Ross.

Mag iisang oras na ang naka lipas pero wala pa rin si Ross. Panay ang tingin ko sa orasang pang bisig ko dahil doon. Ang daming tumatakbo sa isip ko, paano kapag tinuluyan na sya ni Mr. Alaric tapos bigla nalang syang lumabas sa mala impyernong mansion na yon nang wala ng buhay? Paano si Rio?

"Will you stop biting your nails? It's annoying." Rio snapped irritably, breaking through my thoughts.

Agad kong binaba ang kamay ko. Ewan ko rin sa batang 'to parang hindi kinakabahan, hindi ko alam dahil sa walang pake sya sa Kuya n'ya o hindi kaya sobrang laki talaga ng galit nya kay Ross para hindi mag alala.

Gusto ko na talagang lumabas ng sasakyan, nangangati na yung kamay ko na buksan ang pito ng sasakyan kaso hindi pwede, focus lang sa goal at ang goal na 'yon ay manatili dito para samahan si Rio.

Mariin akong napapikit at taimtim na nag dasal. Alam ko naman na hindi ako perpektong tao, nakakagawa ako ng mga kasalanan pero sana gabayan n'ya si Ross sa loob, sana lumabas syang buhay. Aminado naman akong masamang tao 'yon si Ross eh, laging napapasama sa gulo, hambog minsan at may pag ka gaspang ang ugali pero hindi naman sapat na dahilan yon para tuluyan sila diba?

Mabuting tao si Ross, magalang at may mala sakit sa kapwa, marunong mag pakumbaba at saka nakikita ko naman na hindi na s'ya yung dating Ross na 'yon, he's trying to be the better version of his self despite all his pain. Pinag saklop ko ang mga palad ko at sinulyapan si Rio na tahimik lang at naka pikit.

Alam kong gustong bumawi ni Ross kay Rio, punan lahat ng pag kukulang nya bilang Kuya nito. Bumawi sa ilang taon na pag kawala nya at pag trabahuan ang kapatawaran ni Rio kaya sana huwag muna s'yang kunin... gusto ko pa rin makasama si Ross ng mas matagal at saka... hay, basta gusto ko syang mabuhay. Nangako rin syang susunod ito, he better not to break his word.

I blinked as Rio spoke, his forehead creasing as he looked at me. "Dang, you're praying for him?" he said, chuckling softly.

"There's nothing wrong with praying," I replied, turning my gaze outside. Tiningnan ko ang mga body guards na nag uusap, may kasama pang pag duro sa gawi ng sasakyan. Hindi naman siguro nila balak wasakin yung kotse para makuha si Rio diba?

I took a deep breath and faced Rio again. "Aren't you worried about your brother?"

Rio's lips moved, and he said, "Looks like you don't really know him well. He can handle himself."

Naka titig lamang ako kay Rio habang nag sasalita dahil parang hindi limang taong gulang. Para ako mismong nakikipag usap sa ka-edad ko. Parang si Ross.

Mag sasalita pa sana ako nang biglang mag ring ang telepono ko. Roscoe's name flashed on the screen.

"He--"

"Jael! Are you okay? Where's Percival?!"

Nilayo ko nang bahagya sa tenga ko ang cellphone dahil sa pag sigaw ni Roscoe.

"N-nasa loob pa ng bahay nila..."

"Kasama mo na ba si Abraham?" Boses naman iyon ni Bishop.

"Oo... kasama ko. Nandito kami sa sasakyan ni Ross kaso lang hindi pa lumalabas sa loob si Ross mag iisang oras na. Nag aalala na ako baka kung napano na sya..."

"Wait for us. Papunta na kami. 'Wag n'yong bubuksan ang pinto. Wag kayong lalabas dyan. We'll be there in 10 minutes."

They hung up quickly, Rio and I exchanged glances, he shrugged.

Para maibsan ang kabang nararamdaman ko, inayos ko ang mga kalat sa sasakyan. Nilagay ko yung mga naka kalat na gamit sa kanya-kanyang compartment para naman kapag nakita ni Ross, maayos. Ayaw pa naman 'non ng makalat ang paligid n'ya.

"Hala! Omygod!" I exclaimed when I touched something heavy. I pulled it out of the storage, thinking it was something else, but almost dropped it when I realized it was a gun.

Rio approached me immediately, inspecting where I placed the gun. It was my first time holding a gun, and why... why did Ross have a gun?

"Your reaction is so overdramatic," he said, trying to reach for it, but I moved it away.

"He has a nice gun though," he commented, glancing at me. "You know what, I'm really curious."

My brows furrowed. "About what?"

"What's your relationship with that man?" he asked.

"W-wala. Friends lang kami ng Kuya mo." Rio stared at me for a long time, engaging in a silent staring contest. Ako nalang ang kusang bumitaw.

"Really?" he smirked. "I doubt that."

Lagi nalang pag may nag tatanong saakin kung ano ba ang relasyon namin ni Ross at sasabihin kong mag kaibigan lang kami hindi sila naniniwala.

We were just friends... just friends.

Ilang minuto ang naka lipas, may nakita kaming dalawang kulay itim na sasakyan ang pumasok. Pamilyar ang isang kotse dahil minsan ko nang nakita iyon na dinadala ni Roscoe. Parang natanggal ang tinik sa leeg ko nang makita ko ang mga sasakyan papalapit saamin kaso agad iyong hinarang ng tatlong tauhan ni Mr. Alaric.

Natanaw kong lumabas si Roscoe sa isang sasakyan na may isang hindi pamilyar saakin na lalaki habang sa isang sasakyan naman ay lumabas sila Bishop at Elmore.

I immediately covered Rio's eyes, panic gripping me as I saw the three men pull out guns, aiming at at Roscoe and surrounded by the them.

Hindi sila kalayuan saamin kaya kita ko ang pag galaw ng mga labi nila, sinusubukan kong basahin ang lumalabas sa bibig ni Roscoe kaso ay hindi ko mabasa hanggang sa nakita kong kumasa ng baril ang tatlong lalaki at mas kinagulat ko ang pag lalabas ng baril nila Roscoe. Naka tutok ang baril nang tatlong tauhan ni Mr. Alaric habang naka tutok din pabalik sakanila ang baril ng apat na lalaki at sabay sabay nilang kinasa.

"Let me see!" Rio shouted, trying to remobe my hands covering his eyes.

Jusko, ganito ba ang away ng mga mayayaman? Pag danak ng dugo? Hindi na ba talaga 'to madadala sa matinong usapan?

Takot na takot ako habang naka tingin sakanila. Kung nasa maayos na sitwasyon kami iisipin kong nasa palabas kami katulad ng korean drama kaso hindi! Baka tamaan sila ng masamang hangin at ipaputok yung mga baril nila.

Roscoe slowly approached us, his gun lowered, but Elmore still kept watch over him.

"Fingerprint verified, Roscoe Medina."

The car door swung open as we heard the same sound I heard earlier when I tried to open it.

"Abraham..." Roscoe breathed out, his gaze fixed on Rio who was staring back at him with wide eyes.

Roscoe glanced at me. I pointed towards the mansion. He nodded as if he understood what I meant.

"Wear this," tinanggal nito sa pag kakatupi ang balabal na hawak nito. I lifted Rio, and Roscoe placed the cloak over us, covering our heads and faces. Rio rested his head on my shoulder and wrapped his arms around my neck.

"Whatever happens, don’t remove this until you’re inside Elmore’s car. Artemio’s men won’t fire as long as you’re holding Abraham."

I nodded, ny mind is racinh. "Paano si Ross?"

"Don't worry about him for now. We'll take care of him. I'll follow him inside once I get you and Abraham out of here," he assured, guiding us slowly out of the car. I couldn't see much through the darkness of the cloak, but I could at least see where I was stepping.

"Kai, take them to the car. Lazarus and I will follow Percival inside," Roscoe instructed.

"Copy."

I felt a heavy arm on my shoulder. "Si gwapings na Elmore lang 'to, chill ka lang dyan. Let me do the duty." he chuckled.

We walked slowly, Elmore guiding me along the way. I could hear the sounds of footsteps around us. Hindi ko na alam ang nangyayare basta ang alam ko, dapat kong pag katiwalaan sila Roscoe sa plano nila.

“Give us Sir Abraham, or I’ll shoot.”

“Go ahead! Just remember, the next shot will be your last if anyone gets hurt.” Roscoe’s voice cut through the tension.

I closed my eyes briefly as a gunshot rang out. It was so loud, it almost deafened me, but Rio didn't even flinch.

"Don't be nervous, they won't hurt us," Rio whispered in my ear. I gently rubbed his back in reassurance.

"Pasok agad sa kotse, Jael." bulong naman ni Elmore na may bahid ng pag mamadali.

Binitawan ako sandali ni Elmore at naramdaman ko nalang na may mga naka palibot saamin kasabay ng pag bukas ng pinto sa sasakyan at pag tanggal ng balabal na naka takip sa ulo namin gawa ng malakas na hangin, narinig ko ang huling winika ng isa sa mga tauhan ni Mr. Alaric.

"Take care of him, Miss. Don't let Artemio Alaric take him."