Sunod sunod na pag tawag ang paulit ulit na tumatakbo sa aking isipan. Ramdam ko ang kadalamhatian, kalungkutan at kabiguan. Hindi ko mawari kung bakit ganon nalang, ako kinakabahan.

No.

No.

It can't be..

[Echoes]
[Voices]
[Flashbacks]

"sue.."

"Sue.."

"Tama na." I scream.

As of now, i found out that everyone looks at me.Which I saw myself sitting down the floor getting with this unexplainable emotions. Isang bagay na hindi kayang maintindihan ng ilan na hindi huwarang ako'y mag mumukhang baliw sa kanilang mga hubad na mata. Pero ang aking nakita...

"Bastian..."

"SUE ARE YOU OKAY, SUE!!" inaalog na ako ni baste,"Ayus kalang ba hah, sagutin mo nga 'ko!!, hoy sue wag mo'kong titigan!?"

"..."

"Sue!!, Answer me!!. Okay kalang ba?" Bastian.

He's facial expressions, are full of worries. Even with this peoples. they look confused. 

What happened to her?
May problema ba
Hala...
Oa niya
Omg- is this real??!!
FYI THE DRAMA QUEEN
jeez she looks so poor

"Sue!! Mag salita ka??" He questions.

"I don't know." I said."i can't tell."

I stood up and make my way out of this place. all i can think that time is to get out from that place, and to breathe in and breath out.

"Sue!!"

Hindi ko naman inaasam na saktuhan ang pag katama ko sa lalaking ito sa papalabas na pinto. Hindi naman ako natumba o kung ano; ngunit sa emotions niya hindi ko mawari kung anong nararamdaman niya. Napaka lamig, at isapa pa ang kaniyang titig, napaka seryoso kung pag mamasdan.
hindi ako naka imik hanggang sa iangat niya ang salamin niya sa matangos niyang ilong.

"I'm sorry." I said, vowing my head as i hide my face at him, yet indeed, he doesn't care Offcourse hindi naman niya ako kilala. "Sorry"

"Tsk, alis." He said.

Lumapit siya saakin na nag pa ano sa akin na umatras para hindi niya ako malapitan. Ngunit sa hindi inaasahan napaupo ako sa kakaatras na kinauwuan ng pag ka tumba.

"Sue!!"

"Nasaktan kaba?" Bastian.

Tumingin lang ako kay Bastian habang inakaay niya ako sa pag tayo, gusto ko ipakita na okay lang ako pero matatago ko ba ito sa situation na ito? Lalo na't hindi ko kayang ipaliwanag ito? Like nababaliw na ba ako?

"Hindi mo ba nakikita na umiiyak yung tao?, isa pa, anlaki laki ng daanan oh-" baste.

Tinitigan lang kami ng binata. As he fix his glasses up into his pointed nose. Until, he do the unthinkable...pwersahan niya kaming tinulak para lang makapasok; tinaboy pa ako lalo sa pinaka sulok ng pader hanggang sa maramdamam na niya na ang luwag nang dadaanan niya.

"GAGO KABA?"

Alam kong sa mga oras na ito ay hindi na maganda ang mapapatunguhan. Gusto ko na lamang siyang hatakin papalayo, pero nagliliyab ang kaniyang emotion hindi mapigilang at hindi nakakasiguradong doon lamang siya mahahagkan. Sa kaniyang pag takbo alam ko na gulo talaga ang maiuuwi ni kuya...

"Hoy!!" Bastian.

"BASTEE!"
"TAMA NA!!"

Ngunit nahuli na, depensa niya ay naunahan pa nito sa pag sipa. Tumalsik si Sebastian sa sahig na agad agad ko rin' pinuntahan. Napatingin lang ang lahat sa samin pati sa binatang nakasalamin, na kung tutuusin ay hindi lang siya normal na binata.

"Aba gago!!" Bastian.

"Fuck off." This boy insist.

Tumayo si baste sa pag kakaupo, bago nag lakad papalayo; hindi magandang araw para sa maulap na panahon.

Isang kapasidad na hindi tuwirang nakapaloob sa tadhanang hindi na kaya pang mabago.

Sa bawat pag takbo tanging sulyap at matyag ang naging bungad sa nag aalala kong konsiyenya, nababagabag sa naganap na nauwi sa hindi magandang bunga.

"Baste!"

"Baste sandali lang!!"

I called him..

"Ano!!?" He responded, pero patuloy parin siya sa pag lalakad.

"Tangina naman eh sandali!!"

"Ewan ko sayo......tsk, Umalis ka nalang-" he pushed me away. " Dun ka sa malayo.."

"BASTIAN??"

"Wag mo muna ako kausapin."

Putangina, huwag naman ngayon.

"I'm sorry, if  i endly put you up to this?, but please talk to me. Pag usapan natin to okay "
I sincerely said to him, forcing him to talk to me by explaining things. Like...... "Bastian, alam kong galit ka pero.. please. Wag mo naman iparamdam sakin na wala na akong matatakbuhan. Ikaw nalang safe place ko oh??"

"Basta, ayoko muna makipag usap." He retort.

"Galit kaba, kasi ganito lang ako??" Tanong ko.

"Sue tangina." Tumigil siya at kilalaunang hinarap ako sa tonong mababa, may inis at galit na hindi ko mapaliwanag. "S-sino ba naman kasi ang hindi magagalit sue? Iyong lalaking iyon kala mo hayop ang tingin sa mga tao, kung hindi lang pala siya skillful. kanina ko pa siya nasapak ang putanginang gagong iyon eh."Huminga siya ng malalim at tumingin muli saakin,"Basta ikaw. Huwag mo na naman kalimutan uminom ng gamot para sa anxiety mo, nag aalala ako sayo eh."

I just look at him in tears, my emotions can't no longer hold on. I feel blue, to the point that i make him get in to trouble.

"I'm sorry kuyaaa, hindi na mauulit okay?.."

He look into mine, with sincerity.

"Shh, tahan na ampon ko, hindi mo kasalanan okay?? Ang HAYOP na iyon ang may pakana, tahan na okay.."he grabbed my head and place it on to his chest, trying to calming me down by patting my back. And yes, it is helpful.

"Wag kana magalit okay?" I said to him.

"Oo na" bastain "like ano pang gusto mong gawin ko para maging okay ka maliit kong dwarf na cute."

I laughed a little, nahampas ko rin siya ng mahina. Nag ka titigan kami nang parang tanga, ewan ko ba pero ganito kaming dalawa lalo na't kapag nag simula na sa asaran. As he let go, i started to state a well fixed apology. But yes we both does it.

"Sorry-" bastian.
"Sorry." I said.

I smile.

And he also.

Mula sa kalungkutan, nawala na ito sa tulong ng onting pag uusap namin ni bastian. Kahit na minsan ay hinahamon kami ng tadhana, hindi parin mawawala ang saya sa mag kaibigan na mag kapatid ang tunay na ligaya mula sa aming pag sasama.

...

Natapos na ang klase at handa na kaming umuwi ni baste, tumigil kami saglit sa kanto subalit may vending machine dito kaya't napag isipan kong bilhan si kuya bastian ng sparkling water, para sa black eye niya, para naman ma ano ito kahit sa maliit na paraan. Bumili din ako ng cola para sa akin dahil nga't nakakapagod maging isang estudyante sa paaralan ng Saint Bernard, Senior high Academy.

[Vending machine whirling sounds]

"Thanks." He said as i lend it on him.

Nilapat niya ang canned beverages sa mata niya, bago ulit kami mag lakad; kaya't hangga't malayo pa ininom ko na ang cola.

At oo super refreshing.

[Sigh]

Malapit na kami sa apartment ng biglang mag salita si bastian, hindi korin maisip kung magiging vocal ba siya sasabihin niya oh isasantabi niya nalang ito sa sarili niya...

"May problema ba?" Taka ko.

"Wala.., hindi ko lang"

"Na? Ano?"

"Wala." Baste

"Ano nga?"

He breaths deeply. And tell every words he's about to said..."i hope na ngayon ay  mas maging open ka. Sabihin mo kapag may nararamdaman ka okay?, hindi yung pinag iisip mo si kuya." nagulat ako ng biglang tumigil muli si bastian sa pag lalakad, "seryoso, ito . I don't care kung masaktan ako o mag kailang pasa pa- but Sue, minsan kailangan mo din' ipag tanggol sarili mo kasi babae ka, you deserve to be respected, hindi yung hahayaan mo lang silang bangga banggain ka dahil lang at alam mong maliit lang itong problema. Papaano at binubully kana pero eto ka't si hahayaan. Sa tingin mo ba, matutulungan ka ng paraan mong iyan??." Sebastian

Tumingin lang ako sa kaniya, at pinakinggan siya.

"...Oo pasensya na kung mukha akong insensitive sa nararamdaman mo pero sue. Gusto mo ba na ganiyan ka nalang habang buhay?"

"Sino ba ang may gusto Bastian , isa pa may punto ka naman eh, lalo na't ngayon, siguro...iiwasan ko sila, kasi kaya ko naman lumayo at hindi makisalamuha kaya wala ng kung ano pa." Sabi ko.

"Hindi sue, hindi sa paraang pag layo. Kasi kahit anong gawin mo patuloy ka paring mag tatago, at paulit ulit kadin nitong hahanapin. Alam mo yun' tagutaguan, maliwanag ang buwan"

I just look at him.

He laughed.

"Sorry-"  he clearly admit that was the Cornish joke he did, and said..."gusto ko lang naman na mahanap mo yung peace mo. Yung hindi mo na kailangan pang mag tago."

"Sebastian." My eyes sparkled. He's so good.
Katahimikan na naman ang naging paraan sa ko hindi mailiwanag na emotion. Bumalik ako sa pag inom sa cola habang siya na pabaling ng tingin nalang sa mga alitaptap sa tabi tabi, na parang walang nangyari...

"Uh..okay, so free ka bukas?"

"Saan?"

"Sa tabing dagat." Ani niya. "Malapit lang naman ang apartment natin sa dagat kaya bakit hindi na natin sulitin ang bakasyon?"

Natigil ako at nag isip.

"Sige ba?," Sabi ko.

Nag iba ang pag tataka sa mukha niya.
Ngayon natutuwa na siya, pero ramdam parin ang kaba at kalungkutan sa kaniya...

" sure na iyan ahh "

"Oo, sabado naman bukas, kaya bakit hindi?, isa pa siyam na araw naman tayong walang pasok marami pa tayong panahon para sa store."

"'yan, ganiyan. dalhin mo den surf board mo ahh. Huwag mo rin kakalimutan life vest mo, hindi ka pa naman marunong lumangoy."

"Oo na kuya."

"'yun!! Sige ba." Baste, "Basta bukas ahh."