#unicode

တိတ်ဆိတ်နေသည့်ကျောင်းအုပ်ကြီး၏ ရုံးခန်း၌
ကောင်လေးသုံးယောက်ကမျက်နှာမှာဒဏ်ရာများဖြစ်နေသည်။ထိုထဲတွင်ထယ်ယောင်းလည်းအပါအဝင်ဖြစ်သည်။ထို့အတူ သူတို့သုံးယောက်ဘေးက ဆရာမနဲ့ထယ်ယောင်းအမေက ထယ်ယောင်းကိုဆေးလိမ်းပေးနေသလို ထယ်ယောင်းရဲ့ဘေးတွင်တော့ ကူးကူးလေးငိုနေတော့သည်။

" အီးဟီး...တိုတိုနာတွားရယ်။တူးတူးရဲ့တိုတို,ကို အဲ့တောင်တွေချရယ်။တူးတူးတိုတိုနာနေရီ။ "

ကူးကူးလေးက သူ့မိဘတွေတောင်ချော့မရဘဲ ဆေးလိမ်းခံနေသည့်ထယ်ယောင်းကိုကြည့်ရင်း
ငိုနေတာဖြစ်သည်။ထယ်ယောင်းကတော့ သူ့အဖြူလုံးလေးငိုနေတာကိုမကြည့်ရက်လို့ ချော့ဖို့လုပ်ရတော့မည်ဖြစ်သည်။

ဖြစ်ပုံမှာညနေကျောင်းဆင်းချိန်၌ ထယ်ယောင်းက
သူ့စက်ဘီးထားရာသို့လာရင်း စက်ဘီးယူကာ ပြန်တော့မည်လုပ်ကာမှ အတန်းထဲကောင်လေးသုံးကောင်က စနောက်ကြတာဖြစ်သည်။

စနောက်တာကလည်း ထယ်ယောင်းတစ်ခါမှလူအတင်မခံသည့် စက်ဘီးနောက်ခုံပေါ်တက်ထိုင်လို့ စကြရင်းမှ ထယ်ယောင်းကအားလုံးကိုထိုးကြရင်း
ဖြစ်သွားကြတာဖြစ်ကာ ကျောင်းလုံခြုံရေးမှလာထိန်းပေးရင်း ကျောင်းအုပ်ရုံးခန်းရောက်သွားတာ ဖြစ်တော့၏။တော်သေးတာက ရန်အရင်စတဲ့ ကျောင်းသားတွေကို ကျောင်းအုပ်ကသိလို့သာ။

" ကိုကိုဘာမှမဖြစ်တော့ပါဘူး အဖြူလုံးလေး။ "

တူးတူးလေးရဲ့ငိုသံကြောင့် သူ့ကိုကိုကဆေးလိမ်းခံနေရင်းမှ ပေါင်ပေါ်တင်ရင်းချော့ရသည်။ဒါတောင် မရပါဘဲ အသံသေးသေးလေးကသူ့ရင်ခွင်ထဲခိုလို့ ရှိုက်ငိုနေတက်သေးတာ။

" တိုတို ဟင့်...တိုတို နာနာဖြစ်တွားရာ။တူးတူးရဲ့ တိုတို့,တို အင့်ဟင့် တူတို့ထိုးရယ်။တိုတိုနာနေရာ။ "

ထယ်ယောင်းချော့ပြောပြန်တော့လည်း ကူးကူးက
ရင်ခွင်ထဲမှထွက်လာကာ ခေါင်းအသွင်သွင်ခါလို့
ထယ်ယောင်း၏ ပါးလေးတွေကိုလက်သေးသေးဖောင်းဖောင်းလေးတွေကကိုင်လို့ စကားဆို၏။

" ကိုကို အဆင်ပြေပါပြီ အဖြူလုံးလေးရယ်။ "

" အင့်ဟီး...မတိဝူး။တိုတို..ဟင့်..နာနေရာ။ "

ထယ်ယောင်းက အဖြူလုံးလေးရဲ့ပါးကိုနမ်းရင်း ပြောလိုက်တာကြောင့် အဖြူလုံးလေးကပိုငိုပြီး ဖြစ်သည်။ကျောင်းအုပ်ကြီးဆိုလည်း ရန်အတူဖြစ်ကြသည့် ကောင်လေးတွေကိုမဆူနိုင်ဘဲကူးကူးလေးငိုနေတာကိုကြည့်ပြီး အသည်းယားနေတာ။

ထယ်ယောင်းရဲ့အတန်းပိုင်ဆရာမနဲ့ အမေဆို ဆေးလိမ်းပေးနေရင်းမှ ထယ်ယောင်းကိုအရမ်းစိတ်ပူပြီးချစ်နေသည့် ကူးကူးလေးကိုကြည့်လို့အသည်း
ယားနေကြပြီဖြစ်သည်။

" မင်းတို့တွေ နောက်ဆိုရန်မဖြစ်ကြနဲ့တော့။
ထယ်ယောင်းဆိုတဲ့ကလေးက ငါတို့ကျောင်းရဲ့ဂုဏ်ဆောင်တဲ့ကလေးပဲ။အဲ့ကလေးလိုရန်မဖြစ်တဲ့
သူကိုမှ ရန်စတဲ့ကိစ္စကမဖြစ်သင့်ဘူး။ "

ကျောင်းအုပ်ကြီးက ကူးကူးလေးငိုနေတာကိုကြည့်ပြီး အသည်းယားလွန်းတာကြောင့် မနေနိုင်စွာဖြင့် ထယ်ယောင်းအတွက် ဆူပေးလာသည်။သည်တော့ ကောင်လေးသုံးယောက်လုံးလည်း မျက်နှာမှာဒဏ်ရာတွေရထားလို့ ခေါင်းမထောင်နိုင်ဘဲ ခေါင်းငုံ့ရင်းသာဆူခံနေရသည်။

" ဟုတ်ရယ်...ဖြစ်တင့်ဝူး။တူးတူးရဲ့တိုတိုတ လိမ္မာရယ်။မင်းတို့လို မဟုတ်ဝူး။ဟင့်...အီးဟီး..တိုတို..
တိုတို့မျက်နှာမှာ နာနာတွေများရီး။တိုတိုနာနေ..
ဟင့်...အင့်...အီးဟီး...တိုတို "

ထယ်ယောင်းရဲ့မျက်နှာကို လက်ဖောင်းဖောင်းသေးသေးလေးတွေက အုပ်ကိုင်ရင်းငိုနေသည်။
ထယ်ယောင်းကဒဏ်ရာသိပ်မများပေမဲ့လည်း
တစ်ဖက်ရန်စသည့်ကလေးတွေက ပိုခံရတာမို့ ထယ်ယောင်းကိုသာ သည်းနေသည့်ကူးကူးက
မမြင်ဘူး။

" ကိုကို့အဖြူလုံးလေးရယ် မငိုပါနဲ့ဗျာ။ကိုကိုက အဆင်ပြေပါတယ် အဖြူလုံးလေးရဲ့။ "

" တိုတို...ဟင့်...တိုတို...နာနာ "

ထယ်ယောင်းက ဆံပင်ရှည်လေးကိုသပ်တင်ပေးလို့ချော့ပြောတော့မှ ကူးကူးလေးကထယ်ယောင်းရဲ့ရင်ခွင်ထဲဝင်လို့ ရှိုက်နေတော့သည်။သည်တော့ ကိုကိုထယ်ယောင်းမှာ ကျောပြင်သေးလေးကို
ပွတ်ပေးနေတော့သည်။

" အဲ့ဒီကလေးက ထယ်ယောင်းရဲ့ညီလေးလား။
ဒါပေမဲ့ ကလေးရဲ့ရုပ်လေးက နိုင်ငံခြားစပ်လေး။ "

ကျောင်းအုပ်ကြီးက ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးကူးကို
ကြည့်ရင်းမှ ဆေးလိမ်းပေးနေသည့်ထယ်ယောင်းရဲ့အမေကို မေးလာသည်။ထယ်ယောင်းအမေက ကျောင်းအုပ်ကြီးရဲ့အမေးကြောင့် သူ့သားနဲ့ ကူးကူးလေးကိုကြည့်ရင်းဖြေလာသည်။

" ကျွန်မတို့ဘေးအိမ်က ကလေးလေးပါရှင်။သူ့မေမေက ဗြိတိန်သူလေးလေ။သူ့ဖေကတော့
ဟန်းဂုလူမျိုး။အဲ့တော့ကလေးက ကပြားလေးပါ။
ကျွန်မတို့နဲ့ဆို အရင်းနှီးဆုံးကလေးလေးပေါ့။ "

" ကလေးလေးကအတော်ချစ်ဖို့ကောင်းပါတယ်။ "

ကျောင်းအုပ်ကြီးစကားကြောင့် သူမပြုံးလိုက်၏။
ထို့အတူထယ်ယောင်းဟာလည်း ကျောင်းအုပ်ရဲ့ စကားကြောင့် အဖြူလုံးလေးကိုပွတ်ပေးရင်းမှ
ပြုံးလိုက်လေသည်။သူ့အဖြူလုံးလေးကိုချီးမွမ်း စကားဆိုရင် သိပ်ပျော်ပါသည်။

" မင်းတို့မှတ်ထား။နောက်ဆို ထယ်ယောင်းကို သွားမစနဲ့တော့။အခုချက်ချင်း ထယ်ယောင်းနဲ့သူ့အမေကိုတောင်းပန်လိုက်။ဟိုတူးတူးလေးကိုရောပဲ။ "

ကျောင်းအုပ်ကြီးက ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးကူးလေးကို ပြုံးကြည့်နေရင်းမှ ပြန်လှည့်လာကာတစ်ဖက်က ကျောင်းသားသုံးယောက်ကိုဆူတော့သည်။
ကျောင်းသားသုံးယောက်က သူတို့အမှားကိုသူတို့ သိတာမို့ ထရပ်လို့အရင်ဆုံးထယ်ယောင်းမေမေကို တောင်းပန်ကြသည်။

ပြီးတော့မှ ထယ်ယောင်းနဲ့သူ့ကလေးလေးဘက်ကို လှည့်ရင်း တောင်းပန်ကြတော့သည်။ထယ်ယောင်းအမြင်မကြည်ပေမဲ့လည်း တောင်းပန်နေကြတော့ လက်ခံလိုက်ရသည်။ကူးကူးလေးကတော့မဟုတ်ဘူး။သူ့ကိုကိုရင်ခွင်ထဲကနေ ကြည့်ပြီးတော့ကို
မကျေမနပ်ဖြစ်နေတာဖြစ်၏။

" တွား...တူးတူး ခွင့်လွှတ်ဝူး။တိုတို..နာနေတာ။ "

" ကိုကိုတို့က တောင်းပန်ပါတယ်တူးတူးရယ်။ "

ထယ်ယောင်းရင်ခွင်ထဲက ကူးကူးလေးကတော့ ထယ်ယောင်းကိုဖက်ထားရင်း လာတောင်းပန်တဲ့ သူတွေကိုတောင် မောင်းထုတ်နေသေးသည်။
ထယ်ယောင်းကတော့ မဟုတ်ဘူး။ဒီကောင်တွေ တောင်းပန်သည့်စကားမှာ သူတို့ကိုယ်သူတို့ 'ကိုကို' ဟုသုံးနှုန်းသွားသောကြောင့် မကြိုက်နေဘူး။

" တူးတူးမှာ ဒီတိုတိုပဲရှိရာ။ကျန်တာတွေက တိုတိုမဟုတ်ဘူး။တူးတူးရို့ရဲခေါ်နဲ့။တူးတူးကြိုက်ဝူး။ "

ကူးကူးလေးက ထယ်ယောင်းရင်ခွင်ထဲပိုတိုးဝင်လို့ တောင်းပန်နေကြသည့် ကောင်လေးတွေကိုတော့
မကြည့်ဘဲ စကားဆိုနေတာဖြစ်သည်။

" ဟုတ်တယ်။အဖြူလုံးလေး မကြိုက်ဘူး။
ငါ့အဖြူလုံးလေးအစား မင်းတို့ကိုခွင့်လွှတ်ပေးတယ်။ငါနောက်ဆို ထပ်ရန်မဖြစ်ချင်ဘူး။မင်းတို့လည်း ငါနဲ့ဝေးဝေးနေကြ။ "

ထယ်ယောင်းက သူ့အဖြူလုံးလေးကိုဖက်ထားရင်း
ပြောတော့ ကျန်တဲ့သူတွေကလည်းထယ်ယောင်းနဲ့ သူ့ကူးကူးလေးကိုရော ထယ်ယောင်းရဲ့အမေ့ကိုပါတောင်းပန်လို့ ကျောင်းအုပ်ကြီးကအပြစ်ပေးရင်း ထွက်သွားကြသည်။

" ကျောင်းအုပ်ကြီးရှင့် ဒီနေ့တော့ကျွန်မသားကို ပြန်ခေါ်သွားမယ်နော်။ဒဏ်ရာတွေနဲ့ထိထားတော့ သားကိုနားစေချင်လို့။ "

" ရတာပေါ့။အေးဆေးနားလိုက်ပါဦး။မနက်ဖြန်ပါ ကျောင်းမပို့ပါနဲ့။ကလေးရဲ့စာအတွက်ဆရာမကို သေချာပြောပေးပါ့မယ်။ "

ကျောင်းအုပ်ကြီးက ထယ်ယောင်းအမေဘေးက ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးကူးလေးကိုကြည့်ရင်း စကားဆိုတော့သည်။ထယ်ယောင်းအမေမှာတော့ ကျောင်းအုပ်ကြီးရဲ့စကားကြောင့် ပြုံးရင်းဖြင့် သူ့သားမျက်နှာကို ထိတွေ့ပြီးစိတ်ပူနေသည့်ကူးကူးလေးကိုကြည့်ပြီးပြုံးနေတော့သည်။

" သားတူးတူးလေး ဆရာကြီးကချိုချဥ်ပေးချင်လို့ ဆရာကြီးအနားလာပါဦး။ "

" လာဝူး။တိုတို...တူးတူးစားချင်ဝူး။မာမီကြောရယ်။တူများပေးရာ မစားရဝူးရဲ့။ "

" ကိုကိုသိပြီ အဖြူလုံးလေးရဲ့။ "

ကျောင်းအုပ်ကြီးက ကပြားပိစိလေးကိုမြင်တော့ အသည်းယားပြီး ချိုချဥ်လုံးလေးထုတ်ပေးကာ ကမ်းပေးသည်။ကူးကူးလေးကတော့ မျက်စောင်း ထိုးလိုက်ရင်းမှ သူ့ကိုကိုအနားပိုကပ်ပြီးငြင်းတော့သည်။ထယ်ယောင်းကတော့ ဆရာကြီးကို
ကြည့်လို့ 'အားနာပါတယ်လို့'သာခပ်တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တော့သည်။

သည်တော့မှထယ်ယောင်းတို့လည်း ဆရာကြီးကို နှုတ်ဆက်ရင်း အခန်းပြင်ကိုထွက်လာခဲ့ကြသည်။အခန်းရှေ့ရောက်တော့မှ မေမေကထယ်ယောင်းရဲ့ ကျောပိုးအိတ်ယူဖို့သတိရတာကြောင့် ယူရန်ဖို့ သူတို့အတန်းဘက်ကိုလာခဲ့ရသည်။

ကူးကူးကတော့ သူ့ကိုကိုကိုလက်ဆွဲကာအတူလျှောက်နေသည်။ထယ်ယောင်းမေမေမှာတော့
သူ့သားနဲ့ကူးကူးလေးအတူ လမ်းလျှောက်နေပုံကိုကြည့်လို့ခပ်တိုးတိုးလေးရေရွတ်မိသည်။

" ညီမလေးဟန်နီပြောသလိုပဲ ခမည်းခမက်တွေဖြစ်ပြီထင်ပါတယ်ကွယ်။ "

အတန်းရှေ့ရောက်တော့ ကူးကူးလေးကသူ့ကိုကိုလက်ကိုတွဲလို့ အခန်းထဲဝင်လာခဲ့သည်။အခန်းထဲ ရောက်တော့ အတန်းထဲရှိကလေးတွေအားလုံးက ထယ်ယောင်းဘေးက ဆံပင်ရွှေရောင်လေးနဲ့ ကူးကူးလေးကိုမြင်တော့ အသည်းယားနေကြ၏။

" ဟယ်...ချစ်စရာလေး။ပါးဖောင်းလေးတွေ။ "

" အောင်မလေး...အသည်းယားစရာလေး။ "

" ထယ်ယောင်းမှာ ချစ်စရာညီလေးရှိတာပဲ။ "

ထယ်ယောင်းရဲ့အတန်းထဲက အတန်းသားတွေက ဆံပင်ရွှေရောင်၊ပါးဖောင်းလေးတွေပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ အသားတွေကနဂိုထက်တောင်ဖွေးစွတ်နေလို့ ဒါ့အပြင် ယုန်အရုပ်လေးတွေပါတဲ့အင်ကျီနဲ့ ဖားစိမ်းလေးပါတဲ့ ကြိုးသိုင်းဘောင်းဘီအစိမ်းနုလေးကို ဝတ်ထားတာမို့ အသည်းယားကာထယ်ယောင်းတို့အနားကို ယောက်ျားလေးရော၊မိန်းကလေးပါပြေးလာကြသည်။

" အိုက်ဂူး...မောင်မောင်လေးရေ...မမတို့က ထယ်ယောင်းရဲ့သူငယ်ချင်းတွေပါ။ချစ်စရာလေးနော်။ "

" ကိုကိုတို့က မင်းကိုတွေ့ချင်နေတာ။ချစ်စရာလေး ကိုကိုတို့ကို နာမည်လေးပြောပြပါဦး။ "

" ဟေ့ကောင်တွေ ဖယ်စမ်းကွာ။ငါ့ကလေးအနား
မကပ်ကြနဲ့။ "

ထယ်ယောင်းက ကျောပိုးအိတ်ထဲစာအုပ်ထည့်ရင်း သူ့ကလေးအနားကပ်လာသည့် ကောင်လေးတွေရှေ့ပိတ်ရပ်ကာ စကားဆိုလိုက်သည်။သူတို့ကတော့ ဖယ်ပုံမရဘူး။ထယ်ယောင်းအနားက ကပြားလေးကိုအရမ်းအသည်းယားလို့ အရမ်းကိုကပ်နေကြတာဖြစ်သည်။

" အင့်...အင့်....ဟင့်...အီးဟီး...တိုတို...တိုတို... "

ထယ်ယောင်းရဲ့သူငယ်ချင်းတွေက ပိုတိုးကာဖြင့် ကူးကူးလေးအနားပိုကပ်လာတာကြောင့် ကူးကူးကကြောက်လို့ ငိုချပြီဖြစ်သည်။ဒါတောင်ပိုလို့ အသည်းယားနေကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေပါလေ။

" ဟယ်...ချစ်စရာလေး။အောင်မလေး...ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွယ်။စချင်လိုက်တာ။ "

" ငိုနေပြီ။ဘာလေးတုန်း။အသည်းယား။ "

ကူးကူးငိုတာထိကို အသည်းယားနေလွန်းသည့်
သူ့သူငယ်ချင်းတွေကြောင့် ထယ်ယောင်းလည်း စိတ်တိုကာခဲတံတွေကိုအမြန်ထိုးလိုက်ထည့်ပြီး
ဇစ်ပိတ်ကာ ကျောပိုးအိတ်ကိုဘေးတစ်စောင်းလွယ်လို့ ငိုနေသည့်သူ့အဖြူလုံးလေးကိုပွေ့ချီ လိုက်ရသည်။

" တော်တော့။တော်ကြတော့ဟာ။မငိုပါနဲ့ကိုကို့ရဲ့ အဖြူလုံးလေးရယ်။ကိုကိုရှိတယ်လေ။ "

" ဟင့်...အင့်...တိုတို...တူတို့တိုရိုက်ရိုက်။
တူးတူးတိုထိနေရာ.. တူးတူးကြိုက်ဝူး။ "

" ကိုကိုသိတယ်။ကိုကိုရိုက်ပေးမယ်။မငိုနဲ့တော့။ "

ထယ်ယောင်းချော့တော့မှ ကပြားလေးကငိုတာတိတ်သွားတော့သည်။သည်တော့ အတန်းသား/သူလေးတွေက အငိုတိတ်သွားသည့်ပုံစံလေးကအစ ကြည့်ကာအသည်းယားနေတော့သည်။

ထယ်ယောင်းကတော့ အမြင်မကြည်,ကြည့်ကာ စာသင်ခန်းမှထွက်သွားကြသည်။ဒါကိုတောင် သူငယ်ချင်းတွေကစပါသေးသည်။

" မင်းမွေးနေ့ကြ ငါတို့လာရင်တော့လည်း
တူးတူးလေးကိုခိုးသွားမှာ။တူးတူးလေး...
ကိုကိုတို့လာခိုးမယ်နော်။ "

" လိုက်ဝူး။တိုတိုနဲ့နေမှာ။ "

ထယ်ယောင်းအမေကတော့ စိတ်တိုနေသည့်မျက်နှာကြီးဖြင့်ထွက်လာသည့်သူ့သားကိုကြည့်လို့
ရယ်နေတော့သည်။မလွယ်ဘူး။ဒီကလေးတွေ သူ့သားဖြစ်ပျက်နေပုံကိုကြည့်ကာစနေကြတာ။

- - - - -

ကားပေါ်ရောက်တော့ ကူးကူးလေးကသူ့ကိုကိုပေါင်ပေါ်သာထိုင်သည်။ထယ်ယောင်းကလည်း
သူကိုယ်တိုင်လိုလိုလားလား တင်ထားသည်။

" မေမေ...နောက်ဆိုသားရဲ့အဖြူလုံးလေးကို ကျောင်းကိုခေါ်မလာပါနဲ့။ပြီးတော့ မွေးနေ့ကြရင် အဲ့တစ်တန်းလုံးကိုမဖိတ်တော့ဘူး။ "

" အယ်...သားအဲ့လိုမလုပ်ရဘူးလေ။မေမေတို့က ပြောပြီးပြီ။သားရယ် သားကိုသူငယ်ချင်းတွေကစကြတာပါကွယ်။အဖြစ်မသည်းပါနဲ့။ "

ထယ်ယောင်းအမေက ကားမောင်းဖို့ပြင်ရင်းမှ ပြောလာသည်။ထယ်ယောင်းလည်း စိတ်ကိုလျှော့လိုက်ပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်မှာထိုင်လို့သူ့ကိုပြုံးပြနေတဲ့
အဖြူလုံးလေးကိုငုံ့နမ်းနေသေးသည်။

" ကိုကိုတို့ကျောင်းကို နောက်ဆိုလိုက်မလာနဲ့တော့။လူသူခိုးတွေပေါတယ်။ငယ်ငယ်လေးတွေနဲ့ကိုကို့ရဲ့အဖြူလုံးလေးကို ခိုးဖို့လုပ်နေတာ။ "

" ဟုတ်ရယ်။တူးတူးလိုက်တော့ဝူး။တိုတို့စကားတို တူးတူးနားထောင်ရယ်။တူးတူးလိုက်တော့ဝူး။ "

" ကိုကိုထယ်ယောင်းကို အဲ့စကားတွေနဲ့ပဲချုပ်နေတာနော်။တီတီတို့မနာလိုလာပြီ။ "

" ခစ်ခစ်...တူးတူးတတိုတို့တိုပိုချစ်ရာ။ "

ထယ်ယောင်းအမေကတော့ သဘောတကျပြုံးရင်း ရယ်လိုက်ပေမဲ့ ကူးကူးမှာတော့သူ့ကိုကို,ကိုဖက်ထားလို့ချစ်ကြောင်းပြောတော့၏။

ကိုကိုထယ်ယောင်းမှာ သူ့အဖြူလုံးလေးရဲ့စကားကြောင့်ပျော်သွားပြီး ပြုံးနေတော့သည်။

" ကပြားပိစိလေး...ဘာစားချင်လဲ။ "

" အိုက်စ်ခရင်မ် စားချင်ရယ် တီတီ။တိုတိုလည်း စားမှာရား။တူးတူး ဝယ်ကျွေးမယ်ယေတိုတိုရဲ့။ "

" ရပါတယ်။ကိုကိုကဝယ်ကျွေးမယ်။မေမေ...သားရဲ့အဖြူလုံးလေးစားချင်တဲ့ ရေခဲမုန့်ရတဲ့ဆိုင်ကို ပို့ပေးပါဗျ။ "

ထယ်ယောင်းကတော့ သူ့အဖြူလုံးလေးကိုရင်ခွင်ထဲပိုက်ကာဖက်ထားပြီးပြောတော့ မေမေကမူသူ့သားထယ်ယောင်းအား 'ပိုလိုက်တာလို့'ပြောကာ ကားမောင်းထွက်ရတော့သည်။

ကူးကူးလေးတို့ ရေခဲမုန့်စားရန်အတွက်ဆိုပြီး
ထယ်ယောင်းမေမေက Ice cream,အပြင်၊ကျန်သည့် အစားစာများလည်းရောင်းသည့်ဆိုင်ကြီးကိုခေါ်လာခဲ့သည်။

ကားပေါ်ကဆင်းတော့လည်း သူ့ကိုကို့လက်ကိုဆွဲလို့ဆင်းကာ ဆိုင်ထဲသို့ဝင်သွားကြသည်။ဆိုင်ထဲ
ရောက်တော့ ကူးကူးလေးကကလေးဖြစ်နေတာမို့ ဆိုင်ကခုံနဲ့မမှီတာမို့ ဆိုင်မန်နေဂျာကထိုင်ခင်းလေးကိုအထပ်ထပ်လုပ်ပေး၏။

ဝိတ်တာတွေအားလုံးကလည်းအသည်းတွေယားပြီးရှိနေတာ။ကူးကူးလေးက တကယ်အချစ်ခံလေးဖြစ်သည်။ဒါကြောင့်လည်း ကိုကိုထယ်ယောင်းက သဝန်တိုနေရခြင်းဖြစ်သည်။သူ့အချစ်တွေကိုသာ ဘယ်သူမှမပေးချင်တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အတ္တသေးသေးလေးပေါ့။

" ဘာမှာမလဲခင်ဗျ။ "

" အိုက်စခရင်မ်ကြီးကြီးစားရယ်ယေ တိုတို။
တူးတူးနဲ့တိုတိုတ ဒါတို တူတူစားရယ်။ "

ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးကူးလေးက Menuအတူကြည့်နေရင်းမှ ကူးကူးလေးကဆိုင်ရဲ့ အကောင်းဆုံးတွေထဲမှ ပထမဆုံးစာမျက်နှာရှိရေခဲမုန့်အကြီးကြီးကို တွေ့တော့ လက်ညှိုးသေးလေးကထိုးပြရင်းမှ ပြောတော့ ထယ်ယောင်းကငြင်းလိုက်သည်။

" ကိုကို့အဖြူလုံး ချောင်းဆိုးလိမ့်မယ်။ဒီလိုမျိုး
အဟွတ်ဟွတ်...ဖြစ်လိမ့်မယ်။ "

" ဟင့်...အင့်...တိုတို... "

ထယ်ယောင်းက ချောင်းဆိုးမှာဆိုးလို့တားလိုက်သော်လည်း ရေခဲမုန့်စားချင်နေတဲ့ကူးကူးကြောင့် ထယ်ယောင်းလိုက်လျောရတော့မည်။ဘာလို့ဆို စားချင်စိတ်ကြောင့် မျက်ဆံလေးတွေကဝိုင်းစက်လာတာမို့ ထယ်ယောင်းမလိုက်လျောဘဲမနေနိုင်ဘူး။ဒီအဖြူလုံးလေး ဘာပဲလုပ်ခိုင်းခိုင်းကို
သူကိုယ်တိုင်အကုန်လုံးလုပ်ပေးချင်မိသည်။

" မေမေ...သားတို့အတူ ဒါစားလိုက်မယ်။ "

" ဟုတ်ပါပြီရှင်။သားလေး အန်တီတို့ကို Chocolate,အရသာလေးပေးနော်။ပြီးတော့
အန်တီကို black coffee,တစ်ခွက်ပေးပါ။ "

" ဟုတ်ကဲ့။ခဏလေးစောင့်ပါခင်ဗျ။ "

ထယ်ယောင်းတို့ ရေခဲမုန့်မှာရင်းထိုင်စောင့်နေကြသည်။ထိုင်စောင့်နေတဲ့အတောအတွင်း ဆိုင်ထဲရှိ စားသုံးသူတွေရော၊ဝန်ထမ်းတွေကအစကူးကူးကို အသည်းယားလို့ကြည့်နေတာကြတာဖြစ်သည်။

" ရေခဲမုန့်ရပါပြီဗျ။ဒါကတော့ ဒီကပြားလေးကို ချစ်လို့ကျွန်တော်တို့ဆိုင်က မေတ္တာဖြင့်ကျွေးတာပါခင်ဗျ။အန်တီ့အတွက်တော့ Black coffee,ပါ။ "

" ခစ်ခစ်... I like it! "

ဗြိတိန်သားစပ်လေးမို့ သူ့မာမီဟန်နီဂျွန်သင်ထားတဲ့အတိုင်း အင်္ဂလိပ်စာကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြောတက်သေးသည်။ကိုကိုထယ်ယောင်းအသည်းတွေယားလို့ ပါးဖောင်းဖွေးဖွေးလေးကိုနမ်းမိပါ၏။

" ကိုကို့အဖြူလုံးလေးကို ချစ်တယ်။ "

" တူးတူးလည်း တိုတို့တိုအများရီးချစ်ရယ်။ "

မေမေကတော့ သူ့သားထယ်ယောင်းကိုကြည့်ကာ မနိုင်တော့ဘူးဟုသာတွေးနေမိတော့သည်။

" တိုတို စား။တူးတူး ခွံ့ကျွေးရယ်။အာ...တိုတို ပါးစပ်ဟယေ။တူးတူးခွံ့ကျွေးနေတာကိုစားယေ။ "

ကူးကူးလေးက ကော်ဇွန်းရှည်ဖြင့် ချောကလက်ရေခဲမုန့်ကိုဇွန်းအပြည့်ကော်ယူလိုက်ရင်း
ထယ်ယောင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းနားတေ့လို့ ခွံ့ကျွေးတော့သည်။ထယ်ယောင်းမှာတော့ပြုံးလို့စိတ်တိုင်းကျဖြစ်အောင် စားပေးရတော့သည်။

" ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျ။ကိုကိုစားပါ့မယ်။ကောင်းလိုက်တာ။ကိုကို့ကူးကူးလေး ကျွေးလို့ထင်တယ်။ "

" ခစ်ခစ်...တိုတိုကြိုက်ရား။ "

" ကြိုက်တာပေါ့ဗျာ။ကိုကို့အဖြူလုံးလေးလုပ်သမျှ အကုန်ကြိုက်တယ်။အခုတော့ ကိုကိုလည်းခွံ့ကျွေးပါရစေ။စားပါဦး။ "

ထယ်ယောင်းနဲ့သူ့ကူးကူးလေးကတော့ နှစ်ယောက်ထည်းတစ်ကမ္ဘာတည်နေကြပြီး ရေခဲမုန့်စားနေကြသည့်ပုံစံလေးကို ထယ်ယောင်းမေမေကတော့ ဓာတ်ပုံရိုက်ယူထားရသည်။ချစ်ဖို့ကောင်းလို့။

" မေမေ...အနီးနားကဆိုင်မှာအဖြူလုံးလေးဖို့ ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေးဝယ်ပေးပါဦး။သားစိတ်ပူတယ်မေမေရယ်။ "

" အင်းပါ။မေမေဝယ်ပြီး ချက်ချင်းလာခဲ့မယ်။
ကားပေါ်မှာထိုင်စောင့်နေနော်။မေမေလာခဲ့မယ်။ "

ရေခဲမုန့်ကိုလည်း ကုန်အောင်စားပြီးတာကြောင့် ထယ်ယောင်းမေမေမှာတော့ ကပြားပိစိလေးကို
ပိုစိတ်ပူနေရသည်။သူမထက်ဆိုသည်က သူ့ကိုကို ကင်မ်ထယ်ယောင်းပင်ဖြစ်သည်။

" တူးတူး ဆင်ပြေရယ်တိုတိုရဲ့။ "

" အဖြူလုံးပြေပေမဲ့ ကိုကိုမပြေဘူး။ဆေးသောက်ရမယ်နော်။ကိုကို့ကို ချစ်တယ်မလား။ "

" ဟုတ်တဲ့ တိုတို။ "

ထယ်ယောင်းက ကူးကူးလေးရဲ့နဖူးကိုနမ်းလို့ သူ့အမေကိုဆက်စောင့်နေသည်။ခဏကြာတော့ ထယ်ယောင်းအမေကရောက်လာပြီး ဆေးဝယ်လာ၏။
ဆေးကအခဲတော့မဟုတ်ဘူး။ကလေးအတွက်မို့ ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေးရည်သာဖြစ်သည်။စတော်ဘယ်ရီအရသာမို့ ကူးကူးငြင်းလို့မရ။

" ဆေးသောက်ပြီးပြီဆိုတော့ တီတီတို့အိမ်ပြန်ရအောင်နော်။သားအိမ်ကြရင် သားလည်းနားဦးနော်။ "

" ဟုတ်ကဲ့...မေမေ "

ဆေးတိုက်ပေးပြီးတော့မှ ထယ်ယောင်းအမေက သူ့သားနဲ့ကပြားပိစိလေးတို့စိတ်တိုင်းကြ ကားပတ်မောင်းပေးရင်းအိမ်ကိုသာ ပြန်လာခဲ့ကြတော့၏။
အိမ်ပြန်လာတဲ့တစ်လျှောက် သူ့ကိုကိုအားငိုပြီးစိတ်ပူနေသည့် အဖြူလုံးကပြားလေးဟာကိုကို့ရဲ့ ပေါင်ပေါ်ထိုင်လို့ ရင်ခွင်ထဲဝင်ရင်းအိပ်နေခဲ့သည်။

- - - - -

" အဟွတ်ဟွတ်...ဟွတ်...တိုတို...တိုတို... "

ညရောက်တော့ တစ်နေ့လုံးငိုထားပြီးအချိုတွေစားလာသည့်အဖြူလုံးလေးဟာ အဖျားကြီးကာချောင်းဆိုးနေတာများ မရပ်တော့။ညနေထည်းက ကိုကိုထယ်ယောင်းက စိတ်ပူပြီးကြိုတင်ဆေးတိုက်လိုက်သော်လည်း ကလေးမို့ဒဏ်မခံနိုင်သေးတော့ အပြင်းဖျားပြီးဖြစ်သည်။

" မာမီ့သားလေးရေ....မာမီရှိတယ်နော်။ကျွတ်ကျွတ်...ဒါလင်ရေ family doctor,ကိုအခုချက်ချင်းသွားခေါ်ပါဆို။ "

" ကိုယ်ဖုန်းဆက်ထားတယ် ဟန်နီရေ။ "

မာမီဟန်နီမှာတော့ ညနေထည်းကသူ့သားလေးရဲ့ချောင်းဆိုးအသံလေးကြားလို့ အတူတူတောင်လာအိပ်ပေးတာဖြစ်သည်။ညကြတော့မှ အတည်ကြီး ဖျားပြီးချောင်းဆိုးနေတာ။ငယ်သေးတော့လည်း ဖျားသည့်ဒဏ်ကြောင့် ခြေဖျားလက်ဖျားတွေအေးစက်နေပြီး နဂိုရှိရင်းစွဲဖွေးနေသည့်အသားက ပိုပြီး ဖြူလာကာဖြူဖျော့နေတာမျိုး။

" တိုတို....တိုတို.. ဟွတ်...ခေါ်ပေး။တိုတို...တွေ့ချင် ဟင့်...အဟွတ်ဟွတ်.. "

" သားကိုကိုက အိပ်နေတယ်လေကွယ်။သားကိုကို နာနာတွေအများကြီးဖြစ်လာတယ်ဆို။ကိုကို့ကို ပေးနားရမယ်နော်။ "

နေမကောင်းဖြစ်နေတာတောင် သူ့မာမီရဲ့လည်တိုင်ကိုသိုင်းဖက်ရင်း ပုခုံးပေါ်ခေါင်းလေးတင်ကာဖြင့် သူ့ကိုကိုအား တောင်းတနေတော့သည်။မာမီဟန်နီကညဘက်ကြီးအားနာတာမို့ မခေါ်ချင်တာကြောင့် သူ့သားကိုချော့ပြောနေရသည်။

" ဒယ်ဒီ့သားလေး...ကိုကိုတို့နားပါစေကွာ။ "

" အင့်ဟီး....အူဝါး....တိုတို....တိုတိုခေါ်....အီးဟီး..
တိုတို...လာလာ....တိုတို!!! အီးဟီး!!! အူဝါး!!! "

သူ့ဒယ်ဒီက အဖြူလုံးလေးကို မာမီဟန်နီထံမှလက်လွှဲချီလိုက်ပြီး ချော့မြူနေတာတောင် အသံကျယ်ကျယ်ပိုအော်ငိုတော့သည်။
ဘေးပတ်ဝန်းကျင်လည်းရှိတာမို့ ဟန်နီတို့မနည်း ချော့ရတော့မည်ဖြစ်သည်။

" အဖြူလုံးလေး.... ငိုနေတယ်။ "

သို့ပေမဲ့ဘေးအိမ်က ကိုကိုထယ်ယောင်းကတော့
သူ့အဖြူလုံးလေးရဲ့ အော်ငိုသံအကျယ်ကြီးကိုကြားလို့ နိုးလာပြီဖြစ်လို့ ပြတင်းပေါက်ကနေလှမ်းကြည့်တော့ ဦးလေးဂျွန်လက်ထဲကော့ထိုးလန်စွာ
ငိုနေသည့် အဖြူလုံးလေးကိုမြင်တော့အံဩပြီး အောက်ထပ်ကိုပြေးဆင်းတော့သည်။

ဒေါက်! ဒေါက်!

" မေမေ...မေမေ...ဒယ်ဒီ....အဖြူလုံးလေးရှိ
သားသွားမှဖြစ်မယ်။မေမေရေ...တံခါးဖွင့်ပါဦး။ "

" သား...မေမေတို့လည်းအခုလေးတင်သွားမလို့။ "

မေမေကတံခါးအသည်းအသန်လာဖွင့်ပေးရင်းမှပြောတော့ ထယ်ယောင်းငြိမ်မနေချင်တော့ဘူး။ချက်ချင်းသွားချင်တာမို့ မေမေ့လက်ကိုဆွဲတော့ ဒယ်ဒီကပါ အနောက်ကနေလိုက်လာတော့၏။

ကင်မ်မိသားစုလိုက်ကြီး ညအိပ်ဝတ်စုံတွေဖြင့်
ဂျွန်အိမ်တော်သို့အပြေးလာခဲ့ကြသည်။အိမ်ထဲရောက်တော့ ဂျွန်အိမ်တော်ကအိမ်တော်ထိန်းက ဆရာဝန်ကိုသွားခေါ်ဖို့လုပ်ရင်းပြောလာသည်။

" ဟန်နရီလေးငိုနေတာ တအားပဲ။ဖျားနေတော့
ပိုဆိုးတယ်။သားထယ်လေးကိုပဲခေါ်နေတာ။သွား..ကြည့်ပေးလိုက်ပါဦး။ "

" ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး။ "

ကိုကိုထယ်ယောင်းဆို သူ့အဖြူလုံးလေးငိုနေပြီဆိုထည်းက မနေနိုင်စွာဖြင့်ခြေလှမ်းတွေကအဖြူလုံးရဲ့အခန်းရှိရာကို အပြေးသွားလိုက်သည်။အခန်းရှေ့ရောက်တော့ အထဲမှာကြားရသည့်ငိုသံစူးစူးလေးကြောင့် ထယ်ယောင်းပါလိုက်ငိုမိသည်။

" အဖြူလုံးလေး.... "

" တိုတို...တိုတို...အီးဟီး...တိုတို...လာလာ...
တူးတူးရှိလာ...ဟင့်...အင့်...တူးတူး...တိုတို့တို မျှော်နေရာ...ဟင့်...ဟင့်... "

ထယ်ယောင်းက တံခါးဖွင့်ဝင်လာပြီးအသံပေးလိုက်တော့ ဂျွန်ဂျောင်မင်လက်ထဲရှိအဖြူလုံးလေးကသူ့ကိုကိုအသံကြားတော့ မနေနိုင်စွာဖြင့်လက်အတင်းကမ်းပေးသည်။ထယ်ယောင်းကတော့ မချီဘဲအိပ်ရာပေါ်သာထိုင်လိုက်တာမို့ ဂျွန်ဂျောင်မင်က သူ့ကိုကိုအနားချပေးတော့သည်။

" ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်နော်။ကိုကိုအလိုလိုက်မိလို့ အဖြူလုံးလေးအခုလိုဖြစ်သွားတာ။ "

" တိုတို...တူးတူး...ချမ်းရယ်။ "

" အင်း...ကိုကိုရှိတယ်။ကိုကိုဖက်ထားတယ်။ "

ထယ်ယောင်းက ကူးကူးလေးရဲ့မျက်နှာပေါ်ရှိမျက်ရည်လေးတွေကိုသုတ်ပေးရင်းမှ ပြော၏။အဖြူလုံးလေးကတော့ လက်ရှိမှာဖျားနေတာမို့
သူ့ကိုကိုရင်ခွင်ထဲဝင်လို့ ဖက်ခိုင်းနေတော့သည်။

" အားနာလိုက်တာ အစ်မကင်မ်ရယ်။ညီမတို့လည်း လာမခေါ်ဖို့တွေးနေခဲ့တာ။အကုန်လုံးရဲ့အိပ်ချိန်ဆိုတော့လည်း အားနာလို့ပါ။ "

မာမီဟန်နီကတော့ သူ့သားလေးနဲ့ထယ်ယောင်းတို့ဖက်နေတာကိုကြည့်ရင်း ပြောလာတော့သည်။
ထယ်ယောင်းအမေက ဟန်နီရဲ့မျက်ရည်ဝဲနေသည့်မျက်နှာကိုကြည့်လို့ အားနာမိသည်။မွေးထားတဲ့ မိခင်ဆိုတော့လည်း သူ့သားဖြစ်တော့တအားစိတ်ပူနေမှာပဲ။

" ဒီလူနဲ့ဒီလူ အားနာစရာမဟုတ်ပါဘူး။အစ်မတို့က အားနာနေတာ။နေ့လယ်က သူ့ကိုကိုနဲ့အတူရေခဲမုန့်စားမယ်ဆိုရင်းဖြစ်သွားတာ။အစ်မလည်း ကလေးနှစ်ယောက်ပျော်နေတာဆိုတော့ မတာမိလိုက်ဘူး။ တကယ်အားနာပါတယ် ညီမလေးဟန်နီတို့ရယ်။ "

" မဟုတ်တာဗျာ။ကျွန်တော်တို့လည်းနားလည်ပါတယ်။ကလေးတွေက တစ်ခါတစ်လေအချိုကြိုက်လို့စားတာ မမှားပါဘူး။ဖြစ်တက်ပါတယ်။ "

" အားနာပါတယ် မစ္စတာဂျွန်တို့ရယ်။ "

ထယ်ယောင်းအဖေပါ တောင်းပန်စကားဆိုတော့ အဖြူလုံးလေးရဲ့မိဘတွေက 'ရပါတယ်'ဆိုကာ ငြိမ်ကြနေသည့်သူ့သားကိုကြည့်ရသေးသည်။

" တိုတို...တူးတူး...ချမ်းရယ်။တူးတူးအနားလာ။ "

ခဏအကြာဆရာဝန်ရောက်လာတော့ အဖြူလုံးလေးကို စစ်ဆေးပေးနေသည်။အဖြူလုံးကတော့ သူ့ကိုကိုရင်ခွင်ထဲမှမထွက်တာမို့ မိဘတွေကလည်း အတင်းမခေါ်ထားတော့ဘူး။သူ့ကိုကိုတအားချစ်နေပုံလေးကိုကြည့်ကာ ပြုံးတောင်ကြည့်နေကြ၏။

" ဦးဦးဒေါက်တာ သားရဲ့အဖြူလုံးလေးကိုသေချာ ကုပေးပါ။သားရဲ့အလိုလိုက်မှုကြောင့် သားရဲ့အဖြူလုံးဒီလိုဖြစ်သွားတာ။ "

အဖြူလုံးလေးရဲ့ကိုယ်ငယ်လေးကို ဖက်ထားရင်း ပြောလိုက်တော့ ဆရာဝန်ကကူးကူးလေးကိုစမ်းသပ်ပေးနေရင်း စကားဆိုလိုက်တော့သည်။

" အရမ်းချစ်တက်တာပဲ။အခုဆိုကလေးလေးက ဘာမှမဖြစ်တော့ပါဘူး။အပြင်းဖျားပြီးချောင်းဆိုးသွားတာပါ။ဦးဦးကသေချာကုပေးပြီး ဆေးပေးခဲ့မယ်နော်။သားရဲ့ကလေးလေးကိုတိုက်လိုက်ပါ။ "

" ကလေးက တော်သေးတယ်။အပြင်းဖျားပြီးမေ့မလဲသွားတာ။ဆေးတွေရော၊အစားစားဖို့ကအစ ကျွန်တော်ပြောပေးခဲ့မှာမ်ို့ ဂရုစိုက်လိုက်ပါ။အရမ်းကြီးစိတ်ပူစရာမလိုတော့ပါဘူး။ငယ်သေးတော့ အချိုကြိုက်တာကလေးတိုင်းပါပဲ။ဆေးတို့မထိုးပေးတော့ဘူး ကလေးငယ်သေးလို့။ကျွန်တော့်ကို သွားခွင့်ပြုပါဦး။ "

မိသားစုဆရာဝန်က အဖြူလုံးလေးရဲ့မိဘတွေဘက်လှည့်လာပြီး အခြေအနေကိုပြောပြသည်။သည်တော့မှအဖြူလုံးလေးရဲ့မိခင်ရော၊ထယ်ယောင်းရဲ့အဖေနဲ့အမေတို့ပါ သက်ပြင်းချရတော့သည်။မဟုတ်ရင် ကလေးကိုစိတ်ပူနေရမှာ။

" သားထယ်ယောင်း..မေမေတို့ပြန်ရအောင်လေ။
ကပြားလေးလည်း အိပ်နေပြီဆိုတော့--- "

" သားဒီမှာအိပ်မှာမေမေ။အဖြူလုံးလေးကသား
မရှိရင်ငိုနေမှာ။ "

ထယ်ယောင်းကအိပ်ရာပေါ်မှမထဘဲ သူ့အဖြူလုံးလေးကိုဖက်ထားပြီးလှဲနေလိုက်သည်။မာမီဟန်နီမှာ သူ့သားနေမကောင်းတာကိုစိတ်ပူနေပေမဲ့လည်း သားထယ်ယောင်းရဲ့အပြုအမူလေးကြောင့် ပြုံးလိုက်မိပါသေးသည်။

" သားထယ်လေး...တီတီတို့မနက်ကြရင်လာခေါ်မယ်လေနော်။မဟုတ်ရင်သားကိုပါ အဖျားကူးသွားလိမ့်မယ်။ "

" မကူးဘူး။သားကသန်မာတယ်။အဖြူလုံးလေးကို စောင့်ရှောက်မှာ။ "

" အမလေး...ဘယ်လိုတောင်ချစ်စရာလေး။ "

" ဟန်နီ...သားကနေမကောင်းဖြစ်နေတာလေ။ "

မာမီဟန်နီက ထယ်ယောင်းရဲ့စကားကိုကြားကာ အသည်းယားနေတာကြောင့် အမူအရာလေးပြောင်းသွားမိသည်။ဒယ်ဒီဂျွန်ကတော့ သူ့ဇနီးအပြုအမူကြောင့် သတိပေးလိုက်ရသေးသည်။

ထို့အတူထယ်ယောင်းရဲ့အဖေနဲ့အမေကတော့ မာမီဟန်နီရဲ့စကားကိုရိပ်မိတာမို့ ပြုံးလိုက်သေးသည်။

" ဒါဆိုမေမေတို့သွားတော့မယ် သားလေး။တီတီဟန်နီတို့ကို အနှောက်အယှက်မပေးရဘူးနော်။
အဖြူလုံးလေးတစ်ခုခုဖြစ်တာနဲ့ သားလေးက တီတီဟန်နီတို့ကို ချက်ချင်းသွားပြောနော်။ "

" ဟုတ်ကဲ့မေမေ။သားသိပါတယ်။ "

" အစ်မစိတ်မပူနဲ့နော်။ဟန်နီတို့ သားထယ်ယောင်းကိုလည်း ဂရုစိုက်မှာပါ။နိုးလာရင်တောင် မဖျားအောင်ဆေးတိုက်လိုက်ပါ့မယ်။ "

" ကျေးဇူးပါနော်။ "

ကိုကိုထယ်ယောင်းက သူ့အဖြူလုံးလေးကိုဖက်ထားရင်းလှဲချလိုက်တော့ မာမီဟန်နီကနှစ်ယောက် လုံးကိုလုံနေအောင်စောင်ထူထူခြုံပေးလိုက်သည်။

နှစ်ဖက်မိဘတွေထွက်သွားတော့မှ အဖြူလုံးလေးကို သူ့ကိုကိုကဖက်ထားပေးပြီးကိုယ်နွေးနေသည့်နဖူးပြင်ငယ်လေးကိုထိလိုက်သည်။

" ကိုကို့ကြောင့်နဲ့ဖျားရပြီ။စိတ်မပူနဲ့တော့။ဒီနေ့ကစလို့ကိုကိုက အဖြူလုံးလေးကိုပိုပြီးဂရုစိုက်မယ်။ "

ကိုကိုထယ်ယောင်းက ထိုသို့ပြောပြီးစောင်ကို အဖြူလုံးလေးဘက်သို့ ပိုပြီးခြုံပေးလိုက်သည်။
ဒယ်ဒီဂျွန်နဲ့မာမီဟန်နီမှာတော့ ထိုအဖြစ်အပျက်ကိုကြည့်ကာပြုံးနေမိသည်။အပြုံးဆုံးကတော့ မာမီဟန်နီပေါ့။သူအရမ်းသဘောတူပေးချင်နေတာ။

To be continued ~

ကပြားလေးUpdateလိုချင်တယ်ဆိုလို့
တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။အများကြီးမျှော်နေရလို့
အားနာပါတယ်ဗျ။

> >

#zawgyi

တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ ႐ုံးခန္း၌
ေကာင္ေလးသုံးေယာက္ကမ်က္ႏွာမွာဒဏ္ရာမ်ားျဖစ္ေနသည္။ထိုထဲတြင္ထယ္ေယာင္းလည္းအပါအဝင္ျဖစ္သည္။ထို႔အတူ သူတို႔သုံးေယာက္ေဘးက ဆရာမနဲ႔ထယ္ေယာင္းအေမက ထယ္ေယာင္းကိုေဆးလိမ္းေပးေနသလို ထယ္ေယာင္းရဲ႕ေဘးတြင္ေတာ့ ကူးကူးေလးငိုေနေတာ့သည္။

" အီးဟီး...တိုတိုနာတြားရယ္။တူးတူးရဲ႕တိုတို,ကို အဲ့ေတာင္ေတြခ်ရယ္။တူးတူးတိုတိုနာေနရီ။ "

ကူးကူးေလးက သူ႔မိဘေတြေတာင္ေခ်ာ့မရဘဲ ေဆးလိမ္းခံေနသည့္ထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္ရင္း
ငိုေနတာျဖစ္သည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ သူ႔အျဖဴလုံးေလးငိုေနတာကိုမၾကည့္ရက္လို႔ ေခ်ာ့ဖို႔လုပ္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

ျဖစ္ပုံမွာညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၌ ထယ္ေယာင္းက
သူ႔စက္ဘီးထားရာသို႔လာရင္း စက္ဘီးယူကာ ျပန္ေတာ့မည္လုပ္ကာမွ အတန္းထဲေကာင္ေလးသုံးေကာင္က စေနာက္ၾကတာျဖစ္သည္။

စေနာက္တာကလည္း ထယ္ေယာင္းတစ္ခါမွလူအတင္မခံသည့္ စက္ဘီးေနာက္ခုံေပၚတက္ထိုင္လို႔ စၾကရင္းမွ ထယ္ေယာင္းကအားလုံးကိုထိုးၾကရင္း
ျဖစ္သြားၾကတာျဖစ္ကာ ေက်ာင္းလုံၿခဳံေရးမွလာထိန္းေပးရင္း ေက်ာင္းအုပ္႐ုံးခန္းေရာက္သြားတာ ျဖစ္ေတာ့၏။ေတာ္ေသးတာက ရန္အရင္စတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းအုပ္ကသိလို႔သာ။

" ကိုကိုဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး အျဖဴလုံးေလး။ "

တူးတူးေလးရဲ႕ငိုသံေၾကာင့္ သူ႔ကိုကိုကေဆးလိမ္းခံေနရင္းမွ ေပါင္ေပၚတင္ရင္းေခ်ာ့ရသည္။ဒါေတာင္ မရပါဘဲ အသံေသးေသးေလးကသူ႔ရင္ခြင္ထဲခိုလို႔ ရႈိက္ငိုေနတက္ေသးတာ။

" တိုတို ဟင့္...တိုတို နာနာျဖစ္တြားရာ။တူးတူးရဲ႕ တိုတို႔,တို အင့္ဟင့္ တူတို႔ထိုးရယ္။တိုတိုနာေနရာ။ "

ထယ္ေယာင္းေခ်ာ့ေျပာျပန္ေတာ့လည္း ကူးကူးက
ရင္ခြင္ထဲမွထြက္လာကာ ေခါင္းအသြင္သြင္ခါလို႔
ထယ္ေယာင္း၏ ပါးေလးေတြကိုလက္ေသးေသးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကကိုင္လို႔ စကားဆို၏။

" ကိုကို အဆင္ေျပပါၿပီ အျဖဴလုံးေလးရယ္။ "

" အင့္ဟီး...မတိဝူး။တိုတို..ဟင့္..နာေနရာ။ "

ထယ္ေယာင္းက အျဖဴလုံးေလးရဲ႕ပါးကိုနမ္းရင္း ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ အျဖဴလုံးေလးကပိုငိုၿပီး ျဖစ္သည္။ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆိုလည္း ရန္အတူျဖစ္ၾကသည့္ ေကာင္ေလးေတြကိုမဆူႏိုင္ဘဲကူးကူးေလးငိုေနတာကိုၾကည့္ၿပီး အသည္းယားေနတာ။

ထယ္ေယာင္းရဲ႕အတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔ အေမဆို ေဆးလိမ္းေပးေနရင္းမွ ထယ္ေယာင္းကိုအရမ္းစိတ္ပူၿပီးခ်စ္ေနသည့္ ကူးကူးေလးကိုၾကည့္လို႔အသည္း
ယားေနၾကၿပီျဖစ္သည္။

" မင္းတို႔ေတြ ေနာက္ဆိုရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔ေတာ့။
ထယ္ေယာင္းဆိုတဲ့ကေလးက ငါတို႔ေက်ာင္းရဲ႕ဂုဏ္ေဆာင္တဲ့ကေလးပဲ။အဲ့ကေလးလိုရန္မျဖစ္တဲ့
သူကိုမွ ရန္စတဲ့ကိစၥကမျဖစ္သင့္ဘူး။ "

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ကူးကူးေလးငိုေနတာကိုၾကည့္ၿပီး အသည္းယားလြန္းတာေၾကာင့္ မေနႏိုင္စြာျဖင့္ ထယ္ေယာင္းအတြက္ ဆူေပးလာသည္။သည္ေတာ့ ေကာင္ေလးသုံးေယာက္လုံးလည္း မ်က္ႏွာမွာဒဏ္ရာေတြရထားလို႔ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ဘဲ ေခါင္းငုံ႔ရင္းသာဆူခံေနရသည္။

" ဟုတ္ရယ္...ျဖစ္တင့္ဝူး။တူးတူးရဲ႕တိုတိုတ လိမၼာရယ္။မင္းတို႔လို မဟုတ္ဝူး။ဟင့္...အီးဟီး..တိုတို..
တိုတို႔မ်က္ႏွာမွာ နာနာေတြမ်ားရီး။တိုတိုနာေန..
ဟင့္...အင့္...အီးဟီး...တိုတို "

ထယ္ေယာင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို လက္ေဖာင္းေဖာင္းေသးေသးေလးေတြက အုပ္ကိုင္ရင္းငိုေနသည္။
ထယ္ေယာင္းကဒဏ္ရာသိပ္မမ်ားေပမဲ့လည္း
တစ္ဖက္ရန္စသည့္ကေလးေတြက ပိုခံရတာမို႔ ထယ္ေယာင္းကိုသာ သည္းေနသည့္ကူးကူးက
မျမင္ဘူး။

" ကိုကို႔အျဖဴလုံးေလးရယ္ မငိုပါနဲ႔ဗ်ာ။ကိုကိုက အဆင္ေျပပါတယ္ အျဖဴလုံးေလးရဲ႕။ "

" တိုတို...ဟင့္...တိုတို...နာနာ "

ထယ္ေယာင္းက ဆံပင္ရွည္ေလးကိုသပ္တင္ေပးလို႔ေခ်ာ့ေျပာေတာ့မွ ကူးကူးေလးကထယ္ေယာင္းရဲ႕ရင္ခြင္ထဲဝင္လို႔ ရႈိက္ေနေတာ့သည္။သည္ေတာ့ ကိုကိုထယ္ေယာင္းမွာ ေက်ာျပင္ေသးေလးကို
ပြတ္ေပးေနေတာ့သည္။

" အဲ့ဒီကေလးက ထယ္ေယာင္းရဲ႕ညီေလးလား။
ဒါေပမဲ့ ကေလးရဲ႕႐ုပ္ေလးက ႏိုင္ငံျခားစပ္ေလး။ "

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးကူးကို
ၾကည့္ရင္းမွ ေဆးလိမ္းေပးေနသည့္ထယ္ေယာင္းရဲ႕အေမကို ေမးလာသည္။ထယ္ေယာင္းအေမက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕အေမးေၾကာင့္ သူ႔သားနဲ႔ ကူးကူးေလးကိုၾကည့္ရင္းေျဖလာသည္။

" ကြၽန္မတို႔ေဘးအိမ္က ကေလးေလးပါရွင္။သူ႔ေမေမက ၿဗိတိန္သူေလးေလ။သူ႔ေဖကေတာ့
ဟန္းဂုလူမ်ိဳး။အဲ့ေတာ့ကေလးက ကျပားေလးပါ။
ကြၽန္မတို႔နဲ႔ဆို အရင္းႏွီးဆုံးကေလးေလးေပါ့။ "

" ကေလးေလးကအေတာ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ "

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးစကားေၾကာင့္ သူမၿပဳံးလိုက္၏။
ထို႔အတူထယ္ေယာင္းဟာလည္း ေက်ာင္းအုပ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အျဖဴလုံးေလးကိုပြတ္ေပးရင္းမွ
ၿပဳံးလိုက္ေလသည္။သူ႔အျဖဴလုံးေလးကိုခ်ီးမြမ္း စကားဆိုရင္ သိပ္ေပ်ာ္ပါသည္။

" မင္းတို႔မွတ္ထား။ေနာက္ဆို ထယ္ေယာင္းကို သြားမစနဲ႔ေတာ့။အခုခ်က္ခ်င္း ထယ္ေယာင္းနဲ႔သူ႔အေမကိုေတာင္းပန္လိုက္။ဟိုတူးတူးေလးကိုေရာပဲ။ "

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးကူးေလးကို ၿပဳံးၾကည့္ေနရင္းမွ ျပန္လွည့္လာကာတစ္ဖက္က ေက်ာင္းသားသုံးေယာက္ကိုဆူေတာ့သည္။
ေက်ာင္းသားသုံးေယာက္က သူတို႔အမွားကိုသူတို႔ သိတာမို႔ ထရပ္လို႔အရင္ဆုံးထယ္ေယာင္းေမေမကို ေတာင္းပန္ၾကသည္။

ၿပီးေတာ့မွ ထယ္ေယာင္းနဲ႔သူ႔ကေလးေလးဘက္ကို လွည့္ရင္း ေတာင္းပန္ၾကေတာ့သည္။ထယ္ေယာင္းအျမင္မၾကည္ေပမဲ့လည္း ေတာင္းပန္ေနၾကေတာ့ လက္ခံလိုက္ရသည္။ကူးကူးေလးကေတာ့မဟုတ္ဘူး။သူ႔ကိုကိုရင္ခြင္ထဲကေန ၾကည့္ၿပီးေတာ့ကို
မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာျဖစ္၏။

" တြား...တူးတူး ခြင့္လႊတ္ဝူး။တိုတို..နာေနတာ။ "

" ကိုကိုတို႔က ေတာင္းပန္ပါတယ္တူးတူးရယ္။ "

ထယ္ေယာင္းရင္ခြင္ထဲက ကူးကူးေလးကေတာ့ ထယ္ေယာင္းကိုဖက္ထားရင္း လာေတာင္းပန္တဲ့ သူေတြကိုေတာင္ ေမာင္းထုတ္ေနေသးသည္။
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ဒီေကာင္ေတြ ေတာင္းပန္သည့္စကားမွာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ 'ကိုကို' ဟုသုံးႏႈန္းသြားေသာေၾကာင့္ မႀကိဳက္ေနဘူး။

" တူးတူးမွာ ဒီတိုတိုပဲရွိရာ။က်န္တာေတြက တိုတိုမဟုတ္ဘူး။တူးတူး႐ို႕ရဲေခၚနဲ႔။တူးတူးႀကိဳက္ဝူး။ "

ကူးကူးေလးက ထယ္ေယာင္းရင္ခြင္ထဲပိုတိုးဝင္လို႔ ေတာင္းပန္ေနၾကသည့္ ေကာင္ေလးေတြကိုေတာ့
မၾကည့္ဘဲ စကားဆိုေနတာျဖစ္သည္။

" ဟုတ္တယ္။အျဖဴလုံးေလး မႀကိဳက္ဘူး။
ငါ့အျဖဴလုံးေလးအစား မင္းတို႔ကိုခြင့္လႊတ္ေပးတယ္။ငါေနာက္ဆို ထပ္ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။မင္းတို႔လည္း ငါနဲ႔ေဝးေဝးေနၾက။ "

ထယ္ေယာင္းက သူ႔အျဖဴလုံးေလးကိုဖက္ထားရင္း
ေျပာေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြကလည္းထယ္ေယာင္းနဲ႔ သူ႔ကူးကူးေလးကိုေရာ ထယ္ေယာင္းရဲ႕အေမ့ကိုပါေတာင္းပန္လို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကအျပစ္ေပးရင္း ထြက္သြားၾကသည္။

" ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရွင့္ ဒီေန႔ေတာ့ကြၽန္မသားကို ျပန္ေခၚသြားမယ္ေနာ္။ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ထိထားေတာ့ သားကိုနားေစခ်င္လို႔။ "

" ရတာေပါ့။ေအးေဆးနားလိုက္ပါဦး။မနက္ျဖန္ပါ ေက်ာင္းမပို႔ပါနဲ႔။ကေလးရဲ႕စာအတြက္ဆရာမကို ေသခ်ာေျပာေပးပါ့မယ္။ "

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ထယ္ေယာင္းအေမေဘးက ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးကူးေလးကိုၾကည့္ရင္း စကားဆိုေတာ့သည္။ထယ္ေယာင္းအေမမွာေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕စကားေၾကာင့္ ၿပဳံးရင္းျဖင့္ သူ႔သားမ်က္ႏွာကို ထိေတြ႕ၿပီးစိတ္ပူေနသည့္ကူးကူးေလးကိုၾကည့္ၿပီးၿပဳံးေနေတာ့သည္။

" သားတူးတူးေလး ဆရာႀကီးကခ်ိဳခ်ဥ္ေပးခ်င္လို႔ ဆရာႀကီးအနားလာပါဦး။ "

" လာဝူး။တိုတို...တူးတူးစားခ်င္ဝူး။မာမီေၾကာရယ္။တူမ်ားေပးရာ မစားရဝူးရဲ႕။ "

" ကိုကိုသိၿပီ အျဖဴလုံးေလးရဲ႕။ "

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ကျပားပိစိေလးကိုျမင္ေတာ့ အသည္းယားၿပီး ခ်ိဳခ်ဥ္လုံးေလးထုတ္ေပးကာ ကမ္းေပးသည္။ကူးကူးေလးကေတာ့ မ်က္ေစာင္း ထိုးလိုက္ရင္းမွ သူ႔ကိုကိုအနားပိုကပ္ၿပီးျငင္းေတာ့သည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ဆရာႀကီးကို
ၾကည့္လို႔ 'အားနာပါတယ္လို႔'သာခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

သည္ေတာ့မွထယ္ေယာင္းတို႔လည္း ဆရာႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း အခန္းျပင္ကိုထြက္လာခဲ့ၾကသည္။အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့မွ ေမေမကထယ္ေယာင္းရဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ယူဖို႔သတိရတာေၾကာင့္ ယူရန္ဖို႔ သူတို႔အတန္းဘက္ကိုလာခဲ့ရသည္။

ကူးကူးကေတာ့ သူ႔ကိုကိုကိုလက္ဆြဲကာအတူေလွ်ာက္ေနသည္။ထယ္ေယာင္းေမေမမွာေတာ့
သူ႔သားနဲ႔ကူးကူးေလးအတူ လမ္းေလွ်ာက္ေနပုံကိုၾကည့္လို႔ခပ္တိုးတိုးေလးေရ႐ြတ္မိသည္။

" ညီမေလးဟန္နီေျပာသလိုပဲ ခမည္းခမက္ေတြျဖစ္ၿပီထင္ပါတယ္ကြယ္။ "

အတန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကူးကူးေလးကသူ႔ကိုကိုလက္ကိုတြဲလို႔ အခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္။အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ အတန္းထဲရွိကေလးေတြအားလုံးက ထယ္ေယာင္းေဘးက ဆံပင္ေ႐ႊေရာင္ေလးနဲ႔ ကူးကူးေလးကိုျမင္ေတာ့ အသည္းယားေနၾက၏။

" ဟယ္...ခ်စ္စရာေလး။ပါးေဖာင္းေလးေတြ။ "

" ေအာင္မေလး...အသည္းယားစရာေလး။ "

" ထယ္ေယာင္းမွာ ခ်စ္စရာညီေလးရွိတာပဲ။ "

ထယ္ေယာင္းရဲ႕အတန္းထဲက အတန္းသားေတြက ဆံပင္ေ႐ႊေရာင္၊ပါးေဖာင္းေလးေတြပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အသားေတြကနဂိုထက္ေတာင္ေဖြးစြတ္ေနလို႔ ဒါ့အျပင္ ယုန္အ႐ုပ္ေလးေတြပါတဲ့အင္က်ီနဲ႔ ဖားစိမ္းေလးပါတဲ့ ႀကိဳးသိုင္းေဘာင္းဘီအစိမ္းႏုေလးကို ဝတ္ထားတာမို႔ အသည္းယားကာထယ္ေယာင္းတို႔အနားကို ေယာက္်ားေလးေရာ၊မိန္းကေလးပါေျပးလာၾကသည္။

" အိုက္ဂူး...ေမာင္ေမာင္ေလးေရ...မမတို႔က ထယ္ေယာင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ခ်စ္စရာေလးေနာ္။ "

" ကိုကိုတို႔က မင္းကိုေတြ႕ခ်င္ေနတာ။ခ်စ္စရာေလး ကိုကိုတို႔ကို နာမည္ေလးေျပာျပပါဦး။ "

" ေဟ့ေကာင္ေတြ ဖယ္စမ္းကြာ။ငါ့ကေလးအနား
မကပ္ၾကနဲ႔။ "

ထယ္ေယာင္းက ေက်ာပိုးအိတ္ထဲစာအုပ္ထည့္ရင္း သူ႔ကေလးအနားကပ္လာသည့္ ေကာင္ေလးေတြေရွ႕ပိတ္ရပ္ကာ စကားဆိုလိုက္သည္။သူတို႔ကေတာ့ ဖယ္ပုံမရဘူး။ထယ္ေယာင္းအနားက ကျပားေလးကိုအရမ္းအသည္းယားလို႔ အရမ္းကိုကပ္ေနၾကတာျဖစ္သည္။

" အင့္...အင့္....ဟင့္...အီးဟီး...တိုတို...တိုတို... "

ထယ္ေယာင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ပိုတိုးကာျဖင့္ ကူးကူးေလးအနားပိုကပ္လာတာေၾကာင့္ ကူးကူးကေၾကာက္လို႔ ငိုခ်ၿပီျဖစ္သည္။ဒါေတာင္ပိုလို႔ အသည္းယားေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါေလ။

" ဟယ္...ခ်စ္စရာေလး။ေအာင္မေလး...ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာကြယ္။စခ်င္လိုက္တာ။ "

" ငိုေနၿပီ။ဘာေလးတုန္း။အသည္းယား။ "

ကူးကူးငိုတာထိကို အသည္းယားေနလြန္းသည့္
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလည္း စိတ္တိုကာခဲတံေတြကိုအျမန္ထိုးလိုက္ထည့္ၿပီး
ဇစ္ပိတ္ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေဘးတစ္ေစာင္းလြယ္လို႔ ငိုေနသည့္သူ႔အျဖဴလုံးေလးကိုေပြ႕ခ်ီ လိုက္ရသည္။

" ေတာ္ေတာ့။ေတာ္ၾကေတာ့ဟာ။မငိုပါနဲ႔ကိုကို႔ရဲ႕ အျဖဴလုံးေလးရယ္။ကိုကိုရွိတယ္ေလ။ "

" ဟင့္...အင့္...တိုတို...တူတို႔တို႐ိုက္႐ိုက္။
တူးတူးတိုထိေနရာ.. တူးတူးႀကိဳက္ဝူး။ "

" ကိုကိုသိတယ္။ကိုကို႐ိုက္ေပးမယ္။မငိုနဲ႔ေတာ့။ "

ထယ္ေယာင္းေခ်ာ့ေတာ့မွ ကျပားေလးကငိုတာတိတ္သြားေတာ့သည္။သည္ေတာ့ အတန္းသား/သူေလးေတြက အငိုတိတ္သြားသည့္ပုံစံေလးကအစ ၾကည့္ကာအသည္းယားေနေတာ့သည္။

ထယ္ေယာင္းကေတာ့ အျမင္မၾကည္,ၾကည့္ကာ စာသင္ခန္းမွထြက္သြားၾကသည္။ဒါကိုေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကစပါေသးသည္။

" မင္းေမြးေန႔ၾက ငါတို႔လာရင္ေတာ့လည္း
တူးတူးေလးကိုခိုးသြားမွာ။တူးတူးေလး...
ကိုကိုတို႔လာခိုးမယ္ေနာ္။ "

" လိုက္ဝူး။တိုတိုနဲ႔ေနမွာ။ "

ထယ္ေယာင္းအေမကေတာ့ စိတ္တိုေနသည့္မ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္ထြက္လာသည့္သူ႔သားကိုၾကည့္လို႔
ရယ္ေနေတာ့သည္။မလြယ္ဘူး။ဒီကေလးေတြ သူ႔သားျဖစ္ပ်က္ေနပုံကိုၾကည့္ကာစေနၾကတာ။

- - - - -

ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကူးကူးေလးကသူ႔ကိုကိုေပါင္ေပၚသာထိုင္သည္။ထယ္ေယာင္းကလည္း
သူကိုယ္တိုင္လိုလိုလားလား တင္ထားသည္။

" ေမေမ...ေနာက္ဆိုသားရဲ႕အျဖဴလုံးေလးကို ေက်ာင္းကိုေခၚမလာပါနဲ႔။ၿပီးေတာ့ ေမြးေန႔ၾကရင္ အဲ့တစ္တန္းလုံးကိုမဖိတ္ေတာ့ဘူး။ "

" အယ္...သားအဲ့လိုမလုပ္ရဘူးေလ။ေမေမတို႔က ေျပာၿပီးၿပီ။သားရယ္ သားကိုသူငယ္ခ်င္းေတြကစၾကတာပါကြယ္။အျဖစ္မသည္းပါနဲ႔။ "

ထယ္ေယာင္းအေမက ကားေမာင္းဖို႔ျပင္ရင္းမွ ေျပာလာသည္။ထယ္ေယာင္းလည္း စိတ္ကိုေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး သူ႔ေပါင္ေပၚမွာထိုင္လို႔သူ႔ကိုၿပဳံးျပေနတဲ့
အျဖဴလုံးေလးကိုငုံ႔နမ္းေနေသးသည္။

" ကိုကိုတို႔ေက်ာင္းကို ေနာက္ဆိုလိုက္မလာနဲ႔ေတာ့။လူသူခိုးေတြေပါတယ္။ငယ္ငယ္ေလးေတြနဲ႔ကိုကို႔ရဲ႕အျဖဴလုံးေလးကို ခိုးဖို႔လုပ္ေနတာ။ "

" ဟုတ္ရယ္။တူးတူးလိုက္ေတာ့ဝူး။တိုတို႔စကားတို တူးတူးနားေထာင္ရယ္။တူးတူးလိုက္ေတာ့ဝူး။ "

" ကိုကိုထယ္ေယာင္းကို အဲ့စကားေတြနဲ႔ပဲခ်ဳပ္ေနတာေနာ္။တီတီတို႔မနာလိုလာၿပီ။ "

" ခစ္ခစ္...တူးတူးတတိုတို႔တိုပိုခ်စ္ရာ။ "

ထယ္ေယာင္းအေမကေတာ့ သေဘာတက်ၿပဳံးရင္း ရယ္လိုက္ေပမဲ့ ကူးကူးမွာေတာ့သူ႔ကိုကို,ကိုဖက္ထားလို႔ခ်စ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့၏။

ကိုကိုထယ္ေယာင္းမွာ သူ႔အျဖဴလုံးေလးရဲ႕စကားေၾကာင့္ေပ်ာ္သြားၿပီး ၿပဳံးေနေတာ့သည္။

" ကျပားပိစိေလး...ဘာစားခ်င္လဲ။ "

" အိုက္စ္ခရင္မ္ စားခ်င္ရယ္ တီတီ။တိုတိုလည္း စားမွာရား။တူးတူး ဝယ္ေကြၽးမယ္ေယတိုတိုရဲ႕။ "

" ရပါတယ္။ကိုကိုကဝယ္ေကြၽးမယ္။ေမေမ...သားရဲ႕အျဖဴလုံးေလးစားခ်င္တဲ့ ေရခဲမုန္႔ရတဲ့ဆိုင္ကို ပို႔ေပးပါဗ်။ "

ထယ္ေယာင္းကေတာ့ သူ႔အျဖဴလုံးေလးကိုရင္ခြင္ထဲပိုက္ကာဖက္ထားၿပီးေျပာေတာ့ ေမေမကမူသူ႔သားထယ္ေယာင္းအား 'ပိုလိုက္တာလို႔'ေျပာကာ ကားေမာင္းထြက္ရေတာ့သည္။

ကူးကူးေလးတို႔ ေရခဲမုန္႔စားရန္အတြက္ဆိုၿပီး
ထယ္ေယာင္းေမေမက Ice cream,အျပင္၊က်န္သည့္ အစားစာမ်ားလည္းေရာင္းသည့္ဆိုင္ႀကီးကိုေခၚလာခဲ့သည္။

ကားေပၚကဆင္းေတာ့လည္း သူ႔ကိုကို႔လက္ကိုဆြဲလို႔ဆင္းကာ ဆိုင္ထဲသို႔ဝင္သြားၾကသည္။ဆိုင္ထဲ
ေရာက္ေတာ့ ကူးကူးေလးကကေလးျဖစ္ေနတာမို႔ ဆိုင္ကခုံနဲ႔မမွီတာမို႔ ဆိုင္မန္ေနဂ်ာကထိုင္ခင္းေလးကိုအထပ္ထပ္လုပ္ေပး၏။

ဝိတ္တာေတြအားလုံးကလည္းအသည္းေတြယားၿပီးရွိေနတာ။ကူးကူးေလးက တကယ္အခ်စ္ခံေလးျဖစ္သည္။ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုကိုထယ္ေယာင္းက သဝန္တိုေနရျခင္းျဖစ္သည္။သူ႔အခ်စ္ေတြကိုသာ ဘယ္သူမွမေပးခ်င္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတၱေသးေသးေလးေပါ့။

" ဘာမွာမလဲခင္ဗ်။ "

" အိုက္စခရင္မ္ႀကီးႀကီးစားရယ္ေယ တိုတို။
တူးတူးနဲ႔တိုတိုတ ဒါတို တူတူစားရယ္။ "

ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးကူးေလးက Menuအတူၾကည့္ေနရင္းမွ ကူးကူးေလးကဆိုင္ရဲ႕ အေကာင္းဆုံးေတြထဲမွ ပထမဆုံးစာမ်က္ႏွာရွိေရခဲမုန္႔အႀကီးႀကီးကို ေတြ႕ေတာ့ လက္ညႇိဳးေသးေလးကထိုးျပရင္းမွ ေျပာေတာ့ ထယ္ေယာင္းကျငင္းလိုက္သည္။

" ကိုကို႔အျဖဴလုံး ေခ်ာင္းဆိုးလိမ့္မယ္။ဒီလိုမ်ိဳး
အဟြတ္ဟြတ္...ျဖစ္လိမ့္မယ္။ "

" ဟင့္...အင့္...တိုတို... "

ထယ္ေယာင္းက ေခ်ာင္းဆိုးမွာဆိုးလို႔တားလိုက္ေသာ္လည္း ေရခဲမုန္႔စားခ်င္ေနတဲ့ကူးကူးေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလိုက္ေလ်ာရေတာ့မည္။ဘာလို႔ဆို စားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ မ်က္ဆံေလးေတြကဝိုင္းစက္လာတာမို႔ ထယ္ေယာင္းမလိုက္ေလ်ာဘဲမေနႏိုင္ဘူး။ဒီအျဖဴလုံးေလး ဘာပဲလုပ္ခိုင္းခိုင္းကို
သူကိုယ္တိုင္အကုန္လုံးလုပ္ေပးခ်င္မိသည္။

" ေမေမ...သားတို႔အတူ ဒါစားလိုက္မယ္။ "

" ဟုတ္ပါၿပီရွင္။သားေလး အန္တီတို႔ကို Chocolate,အရသာေလးေပးေနာ္။ၿပီးေတာ့
အန္တီကို black coffee,တစ္ခြက္ေပးပါ။ "

" ဟုတ္ကဲ့။ခဏေလးေစာင့္ပါခင္ဗ်။ "

ထယ္ေယာင္းတို႔ ေရခဲမုန္႔မွာရင္းထိုင္ေစာင့္ေနၾကသည္။ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့အေတာအတြင္း ဆိုင္ထဲရွိ စားသုံးသူေတြေရာ၊ဝန္ထမ္းေတြကအစကူးကူးကို အသည္းယားလို႔ၾကည့္ေနတာၾကတာျဖစ္သည္။

" ေရခဲမုန္႔ရပါၿပီဗ်။ဒါကေတာ့ ဒီကျပားေလးကို ခ်စ္လို႔ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆိုင္က ေမတၱာျဖင့္ေကြၽးတာပါခင္ဗ်။အန္တီ့အတြက္ေတာ့ Black coffee,ပါ။ "

" ခစ္ခစ္... I like it! "

ၿဗိတိန္သားစပ္ေလးမို႔ သူ႔မာမီဟန္နီဂြၽန္သင္ထားတဲ့အတိုင္း အဂၤလိပ္စာကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာတက္ေသးသည္။ကိုကိုထယ္ေယာင္းအသည္းေတြယားလို႔ ပါးေဖာင္းေဖြးေဖြးေလးကိုနမ္းမိပါ၏။

" ကိုကို႔အျဖဴလုံးေလးကို ခ်စ္တယ္။ "

" တူးတူးလည္း တိုတို႔တိုအမ်ားရီးခ်စ္ရယ္။ "

ေမေမကေတာ့ သူ႔သားထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္ကာ မႏိုင္ေတာ့ဘူးဟုသာေတြးေနမိေတာ့သည္။

" တိုတို စား။တူးတူး ခြံ႕ေကြၽးရယ္။အာ...တိုတို ပါးစပ္ဟေယ။တူးတူးခြံ႕ေကြၽးေနတာကိုစားေယ။ "

ကူးကူးေလးက ေကာ္ဇြန္းရွည္ျဖင့္ ေခ်ာကလက္ေရခဲမုန္႔ကိုဇြန္းအျပည့္ေကာ္ယူလိုက္ရင္း
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းနားေတ့လို႔ ခြံ႕ေကြၽးေတာ့သည္။ထယ္ေယာင္းမွာေတာ့ၿပဳံးလို႔စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေအာင္ စားေပးရေတာ့သည္။

" ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်။ကိုကိုစားပါ့မယ္။ေကာင္းလိုက္တာ။ကိုကို႔ကူးကူးေလး ေကြၽးလို႔ထင္တယ္။ "

" ခစ္ခစ္...တိုတိုႀကိဳက္ရား။ "

" ႀကိဳက္တာေပါ့ဗ်ာ။ကိုကို႔အျဖဴလုံးေလးလုပ္သမွ် အကုန္ႀကိဳက္တယ္။အခုေတာ့ ကိုကိုလည္းခြံ႕ေကြၽးပါရေစ။စားပါဦး။ "

ထယ္ေယာင္းနဲ႔သူ႔ကူးကူးေလးကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ထည္းတစ္ကမာၻတည္ေနၾကၿပီး ေရခဲမုန္႔စားေနၾကသည့္ပုံစံေလးကို ထယ္ေယာင္းေမေမကေတာ့ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ယူထားရသည္။ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔။

" ေမေမ...အနီးနားကဆိုင္မွာအျဖဴလုံးေလးဖို႔ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးဝယ္ေပးပါဦး။သားစိတ္ပူတယ္ေမေမရယ္။ "

" အင္းပါ။ေမေမဝယ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့မယ္။
ကားေပၚမွာထိုင္ေစာင့္ေနေနာ္။ေမေမလာခဲ့မယ္။ "

ေရခဲမုန္႔ကိုလည္း ကုန္ေအာင္စားၿပီးတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းေမေမမွာေတာ့ ကျပားပိစိေလးကို
ပိုစိတ္ပူေနရသည္။သူမထက္ဆိုသည္က သူ႔ကိုကို ကင္မ္ထယ္ေယာင္းပင္ျဖစ္သည္။

" တူးတူး ဆင္ေျပရယ္တိုတိုရဲ႕။ "

" အျဖဴလုံးေျပေပမဲ့ ကိုကိုမေျပဘူး။ေဆးေသာက္ရမယ္ေနာ္။ကိုကို႔ကို ခ်စ္တယ္မလား။ "

" ဟုတ္တဲ့ တိုတို။ "

ထယ္ေယာင္းက ကူးကူးေလးရဲ႕နဖူးကိုနမ္းလို႔ သူ႔အေမကိုဆက္ေစာင့္ေနသည္။ခဏၾကာေတာ့ ထယ္ေယာင္းအေမကေရာက္လာၿပီး ေဆးဝယ္လာ၏။
ေဆးကအခဲေတာ့မဟုတ္ဘူး။ကေလးအတြက္မို႔ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးရည္သာျဖစ္သည္။စေတာ္ဘယ္ရီအရသာမို႔ ကူးကူးျငင္းလို႔မရ။

" ေဆးေသာက္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ တီတီတို႔အိမ္ျပန္ရေအာင္ေနာ္။သားအိမ္ၾကရင္ သားလည္းနားဦးေနာ္။ "

" ဟုတ္ကဲ့...ေမေမ "

ေဆးတိုက္ေပးၿပီးေတာ့မွ ထယ္ေယာင္းအေမက သူ႔သားနဲ႔ကျပားပိစိေလးတို႔စိတ္တိုင္းၾက ကားပတ္ေမာင္းေပးရင္းအိမ္ကိုသာ ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့၏။
အိမ္ျပန္လာတဲ့တစ္ေလွ်ာက္ သူ႔ကိုကိုအားငိုၿပီးစိတ္ပူေနသည့္ အျဖဴလုံးကျပားေလးဟာကိုကို႔ရဲ႕ ေပါင္ေပၚထိုင္လို႔ ရင္ခြင္ထဲဝင္ရင္းအိပ္ေနခဲ့သည္။

- - - - -

" အဟြတ္ဟြတ္...ဟြတ္...တိုတို...တိုတို... "

ညေရာက္ေတာ့ တစ္ေန႔လုံးငိုထားၿပီးအခ်ိဳေတြစားလာသည့္အျဖဴလုံးေလးဟာ အဖ်ားႀကီးကာေခ်ာင္းဆိုးေနတာမ်ား မရပ္ေတာ့။ညေနထည္းက ကိုကိုထယ္ေယာင္းက စိတ္ပူၿပီးႀကိဳတင္ေဆးတိုက္လိုက္ေသာ္လည္း ကေလးမို႔ဒဏ္မခံႏိုင္ေသးေတာ့ အျပင္းဖ်ားၿပီးျဖစ္သည္။

" မာမီ့သားေလးေရ....မာမီရွိတယ္ေနာ္။ကြၽတ္ကြၽတ္...ဒါလင္ေရ family doctor,ကိုအခုခ်က္ခ်င္းသြားေခၚပါဆို။ "

" ကိုယ္ဖုန္းဆက္ထားတယ္ ဟန္နီေရ။ "

မာမီဟန္နီမွာေတာ့ ညေနထည္းကသူ႔သားေလးရဲ႕ေခ်ာင္းဆိုးအသံေလးၾကားလို႔ အတူတူေတာင္လာအိပ္ေပးတာျဖစ္သည္။ညၾကေတာ့မွ အတည္ႀကီး ဖ်ားၿပီးေခ်ာင္းဆိုးေနတာ။ငယ္ေသးေတာ့လည္း ဖ်ားသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြေအးစက္ေနၿပီး နဂိုရွိရင္းစြဲေဖြးေနသည့္အသားက ပိုၿပီး ျဖဴလာကာျဖဴေဖ်ာ့ေနတာမ်ိဳး။

" တိုတို....တိုတို.. ဟြတ္...ေခၚေပး။တိုတို...ေတြ႕ခ်င္ ဟင့္...အဟြတ္ဟြတ္.. "

" သားကိုကိုက အိပ္ေနတယ္ေလကြယ္။သားကိုကို နာနာေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္လာတယ္ဆို။ကိုကို႔ကို ေပးနားရမယ္ေနာ္။ "

ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာေတာင္ သူ႔မာမီရဲ႕လည္တိုင္ကိုသိုင္းဖက္ရင္း ပုခုံးေပၚေခါင္းေလးတင္ကာျဖင့္ သူ႔ကိုကိုအား ေတာင္းတေနေတာ့သည္။မာမီဟန္နီကညဘက္ႀကီးအားနာတာမို႔ မေခၚခ်င္တာေၾကာင့္ သူ႔သားကိုေခ်ာ့ေျပာေနရသည္။

" ဒယ္ဒီ့သားေလး...ကိုကိုတို႔နားပါေစကြာ။ "

" အင့္ဟီး....အူဝါး....တိုတို....တိုတိုေခၚ....အီးဟီး..
တိုတို...လာလာ....တိုတို!!! အီးဟီး!!! အူဝါး!!! "

သူ႔ဒယ္ဒီက အျဖဴလုံးေလးကို မာမီဟန္နီထံမွလက္လႊဲခ်ီလိုက္ၿပီး ေခ်ာ့ျမဴေနတာေတာင္ အသံက်ယ္က်ယ္ပိုေအာ္ငိုေတာ့သည္။
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္လည္းရွိတာမို႔ ဟန္နီတို႔မနည္း ေခ်ာ့ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

" အျဖဴလုံးေလး.... ငိုေနတယ္။ "

သို႔ေပမဲ့ေဘးအိမ္က ကိုကိုထယ္ေယာင္းကေတာ့
သူ႔အျဖဴလုံးေလးရဲ႕ ေအာ္ငိုသံအက်ယ္ႀကီးကိုၾကားလို႔ ႏိုးလာၿပီျဖစ္လို႔ ျပတင္းေပါက္ကေနလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဦးေလးဂြၽန္လက္ထဲေကာ့ထိုးလန္စြာ
ငိုေနသည့္ အျဖဴလုံးေလးကိုျမင္ေတာ့အံဩၿပီး ေအာက္ထပ္ကိုေျပးဆင္းေတာ့သည္။

ေဒါက္! ေဒါက္!

" ေမေမ...ေမေမ...ဒယ္ဒီ....အျဖဴလုံးေလးရွိ
သားသြားမွျဖစ္မယ္။ေမေမေရ...တံခါးဖြင့္ပါဦး။ "

" သား...ေမေမတို႔လည္းအခုေလးတင္သြားမလို႔။ "

ေမေမကတံခါးအသည္းအသန္လာဖြင့္ေပးရင္းမွေျပာေတာ့ ထယ္ေယာင္းၿငိမ္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ခ်က္ခ်င္းသြားခ်င္တာမို႔ ေမေမ့လက္ကိုဆြဲေတာ့ ဒယ္ဒီကပါ အေနာက္ကေနလိုက္လာေတာ့၏။

ကင္မ္မိသားစုလိုက္ႀကီး ညအိပ္ဝတ္စုံေတြျဖင့္
ဂြၽန္အိမ္ေတာ္သို႔အေျပးလာခဲ့ၾကသည္။အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ဂြၽန္အိမ္ေတာ္ကအိမ္ေတာ္ထိန္းက ဆရာဝန္ကိုသြားေခၚဖို႔လုပ္ရင္းေျပာလာသည္။

" ဟန္နရီေလးငိုေနတာ တအားပဲ။ဖ်ားေနေတာ့
ပိုဆိုးတယ္။သားထယ္ေလးကိုပဲေခၚေနတာ။သြား..ၾကည့္ေပးလိုက္ပါဦး။ "

" ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး။ "

ကိုကိုထယ္ေယာင္းဆို သူ႔အျဖဴလုံးေလးငိုေနၿပီဆိုထည္းက မေနႏိုင္စြာျဖင့္ေျခလွမ္းေတြကအျဖဴလုံးရဲ႕အခန္းရွိရာကို အေျပးသြားလိုက္သည္။အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အထဲမွာၾကားရသည့္ငိုသံစူးစူးေလးေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းပါလိုက္ငိုမိသည္။

" အျဖဴလုံးေလး.... "

" တိုတို...တိုတို...အီးဟီး...တိုတို...လာလာ...
တူးတူးရွိလာ...ဟင့္...အင့္...တူးတူး...တိုတို႔တို ေမွ်ာ္ေနရာ...ဟင့္...ဟင့္... "

ထယ္ေယာင္းက တံခါးဖြင့္ဝင္လာၿပီးအသံေပးလိုက္ေတာ့ ဂြၽန္ေဂ်ာင္မင္လက္ထဲရွိအျဖဴလုံးေလးကသူ႔ကိုကိုအသံၾကားေတာ့ မေနႏိုင္စြာျဖင့္လက္အတင္းကမ္းေပးသည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ မခ်ီဘဲအိပ္ရာေပၚသာထိုင္လိုက္တာမို႔ ဂြၽန္ေဂ်ာင္မင္က သူ႔ကိုကိုအနားခ်ေပးေတာ့သည္။

" ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ကိုကိုအလိုလိုက္မိလို႔ အျဖဴလုံးေလးအခုလိုျဖစ္သြားတာ။ "

" တိုတို...တူးတူး...ခ်မ္းရယ္။ "

" အင္း...ကိုကိုရွိတယ္။ကိုကိုဖက္ထားတယ္။ "

ထယ္ေယာင္းက ကူးကူးေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚရွိမ်က္ရည္ေလးေတြကိုသုတ္ေပးရင္းမွ ေျပာ၏။အျဖဴလုံးေလးကေတာ့ လက္ရွိမွာဖ်ားေနတာမို႔
သူ႔ကိုကိုရင္ခြင္ထဲဝင္လို႔ ဖက္ခိုင္းေနေတာ့သည္။

" အားနာလိုက္တာ အစ္မကင္မ္ရယ္။ညီမတို႔လည္း လာမေခၚဖို႔ေတြးေနခဲ့တာ။အကုန္လုံးရဲ႕အိပ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့လည္း အားနာလို႔ပါ။ "

မာမီဟန္နီကေတာ့ သူ႔သားေလးနဲ႔ထယ္ေယာင္းတို႔ဖက္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း ေျပာလာေတာ့သည္။
ထယ္ေယာင္းအေမက ဟန္နီရဲ႕မ်က္ရည္ဝဲေနသည့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လို႔ အားနာမိသည္။ေမြးထားတဲ့ မိခင္ဆိုေတာ့လည္း သူ႔သားျဖစ္ေတာ့တအားစိတ္ပူေနမွာပဲ။

" ဒီလူနဲ႔ဒီလူ အားနာစရာမဟုတ္ပါဘူး။အစ္မတို႔က အားနာေနတာ။ေန႔လယ္က သူ႔ကိုကိုနဲ႔အတူေရခဲမုန္႔စားမယ္ဆိုရင္းျဖစ္သြားတာ။အစ္မလည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ေပ်ာ္ေနတာဆိုေတာ့ မတာမိလိုက္ဘူး။ တကယ္အားနာပါတယ္ ညီမေလးဟန္နီတို႔ရယ္။ "

" မဟုတ္တာဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းနားလည္ပါတယ္။ကေလးေတြက တစ္ခါတစ္ေလအခ်ိဳႀကိဳက္လို႔စားတာ မမွားပါဘူး။ျဖစ္တက္ပါတယ္။ "

" အားနာပါတယ္ မစၥတာဂြၽန္တို႔ရယ္။ "

ထယ္ေယာင္းအေဖပါ ေတာင္းပန္စကားဆိုေတာ့ အျဖဴလုံးေလးရဲ႕မိဘေတြက 'ရပါတယ္'ဆိုကာ ၿငိမ္ၾကေနသည့္သူ႔သားကိုၾကည့္ရေသးသည္။

" တိုတို...တူးတူး...ခ်မ္းရယ္။တူးတူးအနားလာ။ "

ခဏအၾကာဆရာဝန္ေရာက္လာေတာ့ အျဖဴလုံးေလးကို စစ္ေဆးေပးေနသည္။အျဖဴလုံးကေတာ့ သူ႔ကိုကိုရင္ခြင္ထဲမွမထြက္တာမို႔ မိဘေတြကလည္း အတင္းမေခၚထားေတာ့ဘူး။သူ႔ကိုကိုတအားခ်စ္ေနပုံေလးကိုၾကည့္ကာ ၿပဳံးေတာင္ၾကည့္ေနၾက၏။

" ဦးဦးေဒါက္တာ သားရဲ႕အျဖဴလုံးေလးကိုေသခ်ာ ကုေပးပါ။သားရဲ႕အလိုလိုက္မႈေၾကာင့္ သားရဲ႕အျဖဴလုံးဒီလိုျဖစ္သြားတာ။ "

အျဖဴလုံးေလးရဲ႕ကိုယ္ငယ္ေလးကို ဖက္ထားရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာဝန္ကကူးကူးေလးကိုစမ္းသပ္ေပးေနရင္း စကားဆိုလိုက္ေတာ့သည္။

" အရမ္းခ်စ္တက္တာပဲ။အခုဆိုကေလးေလးက ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။အျပင္းဖ်ားၿပီးေခ်ာင္းဆိုးသြားတာပါ။ဦးဦးကေသခ်ာကုေပးၿပီး ေဆးေပးခဲ့မယ္ေနာ္။သားရဲ႕ကေလးေလးကိုတိုက္လိုက္ပါ။ "

" ကေလးက ေတာ္ေသးတယ္။အျပင္းဖ်ားၿပီးေမ့မလဲသြားတာ။ေဆးေတြေရာ၊အစားစားဖို႔ကအစ ကြၽန္ေတာ္ေျပာေပးခဲ့မွာမ္ို႔ ဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါ။အရမ္းႀကီးစိတ္ပူစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ငယ္ေသးေတာ့ အခ်ိဳႀကိဳက္တာကေလးတိုင္းပါပဲ။ေဆးတို႔မထိုးေပးေတာ့ဘူး ကေလးငယ္ေသးလို႔။ကြၽန္ေတာ့္ကို သြားခြင့္ျပဳပါဦး။ "

မိသားစုဆရာဝန္က အျဖဴလုံးေလးရဲ႕မိဘေတြဘက္လွည့္လာၿပီး အေျခအေနကိုေျပာျပသည္။သည္ေတာ့မွအျဖဴလုံးေလးရဲ႕မိခင္ေရာ၊ထယ္ေယာင္းရဲ႕အေဖနဲ႔အေမတို႔ပါ သက္ျပင္းခ်ရေတာ့သည္။မဟုတ္ရင္ ကေလးကိုစိတ္ပူေနရမွာ။

" သားထယ္ေယာင္း..ေမေမတို႔ျပန္ရေအာင္ေလ။
ကျပားေလးလည္း အိပ္ေနၿပီဆိုေတာ့--- "

" သားဒီမွာအိပ္မွာေမေမ။အျဖဴလုံးေလးကသား
မရွိရင္ငိုေနမွာ။ "

ထယ္ေယာင္းကအိပ္ရာေပၚမွမထဘဲ သူ႔အျဖဴလုံးေလးကိုဖက္ထားၿပီးလွဲေနလိုက္သည္။မာမီဟန္နီမွာ သူ႔သားေနမေကာင္းတာကိုစိတ္ပူေနေပမဲ့လည္း သားထယ္ေယာင္းရဲ႕အျပဳအမူေလးေၾကာင့္ ၿပဳံးလိုက္မိပါေသးသည္။

" သားထယ္ေလး...တီတီတို႔မနက္ၾကရင္လာေခၚမယ္ေလေနာ္။မဟုတ္ရင္သားကိုပါ အဖ်ားကူးသြားလိမ့္မယ္။ "

" မကူးဘူး။သားကသန္မာတယ္။အျဖဴလုံးေလးကို ေစာင့္ေရွာက္မွာ။ "

" အမေလး...ဘယ္လိုေတာင္ခ်စ္စရာေလး။ "

" ဟန္နီ...သားကေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာေလ။ "

မာမီဟန္နီက ထယ္ေယာင္းရဲ႕စကားကိုၾကားကာ အသည္းယားေနတာေၾကာင့္ အမူအရာေလးေျပာင္းသြားမိသည္။ဒယ္ဒီဂြၽန္ကေတာ့ သူ႔ဇနီးအျပဳအမူေၾကာင့္ သတိေပးလိုက္ရေသးသည္။

ထို႔အတူထယ္ေယာင္းရဲ႕အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ မာမီဟန္နီရဲ႕စကားကိုရိပ္မိတာမို႔ ၿပဳံးလိုက္ေသးသည္။

" ဒါဆိုေမေမတို႔သြားေတာ့မယ္ သားေလး။တီတီဟန္နီတို႔ကို အေႏွာက္အယွက္မေပးရဘူးေနာ္။
အျဖဴလုံးေလးတစ္ခုခုျဖစ္တာနဲ႔ သားေလးက တီတီဟန္နီတို႔ကို ခ်က္ခ်င္းသြားေျပာေနာ္။ "

" ဟုတ္ကဲ့ေမေမ။သားသိပါတယ္။ "

" အစ္မစိတ္မပူနဲ႔ေနာ္။ဟန္နီတို႔ သားထယ္ေယာင္းကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္မွာပါ။ႏိုးလာရင္ေတာင္ မဖ်ားေအာင္ေဆးတိုက္လိုက္ပါ့မယ္။ "

" ေက်းဇူးပါေနာ္။ "

ကိုကိုထယ္ေယာင္းက သူ႔အျဖဴလုံးေလးကိုဖက္ထားရင္းလွဲခ်လိုက္ေတာ့ မာမီဟန္နီကႏွစ္ေယာက္ လုံးကိုလုံေနေအာင္ေစာင္ထူထူၿခဳံေပးလိုက္သည္။

ႏွစ္ဖက္မိဘေတြထြက္သြားေတာ့မွ အျဖဴလုံးေလးကို သူ႔ကိုကိုကဖက္ထားေပးၿပီးကိုယ္ေႏြးေနသည့္နဖူးျပင္ငယ္ေလးကိုထိလိုက္သည္။

" ကိုကို႔ေၾကာင့္နဲ႔ဖ်ားရၿပီ။စိတ္မပူနဲ႔ေတာ့။ဒီေန႔ကစလို႔ကိုကိုက အျဖဴလုံးေလးကိုပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္မယ္။ "

ကိုကိုထယ္ေယာင္းက ထိုသို႔ေျပာၿပီးေစာင္ကို အျဖဴလုံးေလးဘက္သို႔ ပိုၿပီးၿခဳံေပးလိုက္သည္။
ဒယ္ဒီဂြၽန္နဲ႔မာမီဟန္နီမွာေတာ့ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ကာၿပဳံးေနမိသည္။အၿပဳံးဆုံးကေတာ့ မာမီဟန္နီေပါ့။သူအရမ္းသေဘာတူေပးခ်င္ေနတာ။

To be continued ~

ကျပားေလးUpdateလိုခ်င္တယ္ဆိုလို႔
တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္ေနရလို႔
အားနာပါတယ္ဗ်။

> >