အလျင်စလိုဝင်တားတဲ့ဂျောင်ကုတစ်ယောက်
ထယ်ယောင်းလက်ထဲကမှန်ကွဲစကြီး
သူ့ပုခုံးထဲစိုက်ဝင်သွားရော~

"သွေး သွေးတွေမြင်ချင်တယ်~"

*ဇွပ်!*

"အားး!!"

ပုခုံးမှာစိုက်ဝင်နေတဲ့မှန်ကွဲစကိုဆွဲနှုတ်ပြီး
နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်ထိုးစိုက်လာတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
ဂျောင်ကုမှာနာကျင်လွန်းလို့သေမတတ်~

"ဟားဟားး သွေးတွေထွက်လာပြီ~"

"ငယ်ငယ်...ကိုကိုလေ သေချာကြည့်ပါဦး~"

အရမ်းကိုစိတ္တဇဆန်လွန်းတဲ့ထယ်ယောင်းရဲ့လက်ကောက်ဝတ်ကိုဂျောင်ကုကိုင်တွန်းဘေမဲ့ဘယ်လိုမှမရွေ့ဘဲ
သူ့ပုခုံးကသာသွေးတွေထွက်လာတယ်။

"သွေးတွေကလှတယ်~"

"ငယ်ငယ် ကိုကိုပြောတာကိုငယ်ငယ်ကြားနိုင်မှန်းသိတယ်
သေချာနားထောင်ငယ်ငယ်ကလူကောင်းတစ်ယောက်ပါ
သွေးကိုကြောက်တယ်~"

"ဟင်??"

"စိတ်အေးအေးထားနော်ငယ်ငယ် သတိထားဦး
လက်ကိုထိခိုက်မိသွားပြီမဟုတ်လား ကိုကို့ကလေးလေး~"

"ကိုကို?"

"ဟုတ်တယ် ကိုကိုလေ ငယ်ငယ်ချစ်တဲ့ကိုကိုပါ~"

"ကိုကို ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးရောက်လာတာလဲ ကိုကို!"

ထယ်ယောင်းအသိစိတ်ပြန်ဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ
သူ့အရှေ့မှာဂျောင်ကုရှိနေပြီး ပုခုံးကိုမှန်ကွဲစနဲ့ထိုးစိုက်ထားတာမြင်ရတော့ထယ်ယောင်းလန့်ရပြီ~

"ကိုကိုဘာမှမဖြစ်ဘူး ငယ်ငယ် စိတ်လျှော့နော်~"

"ဘာလို့ဘာမှမဖြစ်ရမှာလဲ ကုသမှုခံယူရမယ်~"

"ငယ်ငယ်ရဲ့လက် ရှမိသွားတယ်မဟုတ်လား~"

"အဲ့တာအရေးမကြီးဘူး ကိုကိုကအရေးကြီးတယ်~"

သွေးတွေနဲ့ဂျောင်ကုကိုထယ်ယောင်းပွေ့ပြီး
ပြေးထွက်သွားရာ သွေးထွက်များလာတဲ့ဂျောင်ကုက
တဖြည်းဖြည်းနဲ့မျက်စိမှိတ်ကျသွားပြီ~

"သတိထားပါဦးကိုကို ငယ်ငယ့်ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့~"

".........."

"ဟင့်...ကိုကို...တောင်းပန်ပါတယ်
ငယ်ငယ့်ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့~"

ထယ်ယောင်းရဲ့ငိုသံကိုကြားနေတဲ့ဂျောင်ကုက
သတိမလစ်အောင်စိတ်ကိုကြိုးစားတင်းထားဘေမဲ့
အခြေနေကဆိုးနေတော့သတိရလာလိုက်ပြန်မေ့သွားလိုက်~

"ကယ်ပေးပါ..ကိုကို့ကိုကယ်ပေးပါ~"

"စိတ်အေးအေးထားပြီးအပြင်မှာနေခဲ့ပေးပါနော်~"

*ငယ်ငယ်?*

သတိရလို့မျက်လုံးဖွင့်တဲ့အချိန်ငိုနေတဲ့ထယ်ယောင်းကိုမြင်လိုက်ရပြီး ပြန်ပြီးသတိလစ်သွားကာနောက်တစ်ကြိမ်သတိရလာတော့ခွဲစိတ်ဆရာဝန်တွေ နောက်ဆုံးသတိမေ့သွားပြီး
ပြန်သတိရလာတော့နားနေခန်းထဲရောက်နေပြီ~

"သတိရလာပြီလားလူနာ ခနလေးနော်doctorကိုသွားခေါ်ပေးမယ်~"

"ဘယ်လိုလုပ်...ဟုတ်သား ငယ်ငယ်ရော?"

"ဘယ်သူ?..အာ ဆေးရုံလာပို့တဲ့ကောင်လေးလား~"

"ဟုတ်တယ် သူဘယ်မှာလဲ~"

"စစ်ဆေးရေးရဲဝန်ထမ်းတွေနဲ့စကားပြောနေတယ်~"

"ဘာ!~"

"လူနာ မထနဲ့လေ အန္တာရယ်များတယ်~"

ဆေးရုံကုတင်ပေါ်ကဆင်းလာတဲ့ဂျောင်ကုက
ပုခုံးရဲ့နာကျင်မှုကိုတောင်ကရုမစိုက်နိုင်ဘဲ
အခန်းပြင်ထွက်သွားပြီးထယ်ယောင်းကိုရှာတော့
အမှုဖြစ်သွားတဲ့နေရာမှာထယ်ယောင်းကရဲတွေနဲ့~

"ကျွန်တော်လဲခေါင်းမှာအရိုက်ခံလိုက်ရတာဘဲသိလိုက်တယ်
ကျန်တာဘာမှမသိလိုက်ဘူး~"

"ရိုက်လိုက်တဲ့သူကိုရောတွေ့လိုက်လား~"

"အနောက်ကနေရိုက်ခံရတာဆိုတော့မငိလိုက်ဘူး~"

"ငယ်ငယ်~"

"ကိုကို..ဟင့်...အီးးဟီးးး~"

ဂျောင်ကုပြေးလာတာကိုတွေ့တာနဲ့
ငိုရင်းပြေးဖက်တဲ့ထယ်ယောင်းကိုရဲတွေက
ဂျောင်ကုနဲ့အကပ်မခံပြန်ဆွဲခွာကြပြီ~

"စစ်ဆေးနေချိန်တရားခံနဲ့ဝေးဝေးနေပါ~"

"အဖွဲ့မှူး သူကနစ်နာသူဘဲ ပုခုံးထိခိုက်မိတဲ့သူ~"

"ဟုတ်လား အဲ့တာဆိုပူးပေါင်းပေးပါဦး ဒီမှာဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲ~"

"ကျွန်တော်တို့ကညီအစ်ကိုအရင်းတွေပါ ပြီးတော့
ကျွန်တော်တို့စနောက်ရင်းထိခိုက်မိသွားတာပါ~"

"ဒီမှန်ကဒီတိုင်းထိမိရုံနဲ့မကွဲဘူး ရိုက်ခွဲမှဘဲကွဲမှာ~"

"ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ရိုက်ခွဲပြီး
ကျွန်တော့်ညီကိုပေးခဲ့တာပါ~"

နစ်နာသူနဲ့တရားခံကညီအစ်ကိုဖြစ်နေပြီး
နစ်နာသူကတရားခံကို အရမ်းကာကွယ်ပေးနေကာ
အဓိကမျက်မြင်သက်သေကလဲအခင်းဖြစ်ချိန်သတိမေ့နေတာမို့အမှုမဖြစ်သွား~

"ပူးပေါင်းပေးလို့ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
ခွင့်ပြုပါဦး~"

"ဟုတ်ကဲ့ ဖြည်းဖြည်းသွားပါ~"

"လူနာ နားနေခန်းကိုပြန်သွားပါ~"

"Nae~~လာငယ်ငယ်~"

အားလုံးအေးဆေးပြီးရဲတွေလဲပြန်သွားပြီမို့
ဂျောင်ကုကထယ်ယောင်းလက်ကိုဆွဲကာ
နားနေခန်းဆီပြန်သွားရတယ်။

"အီးးဟီးး..ကိုကို..အရမ်းနာနေလားဟင်~"

"မနာပါဘူးခြစ်ရာလေးဘဲကို မငိုနဲ့တော့နော်~"

"ဟင့်အင်း..ကိုကိုနာနေမှာ..တောင်းပန်ပါတယ်..အီးးဟီးး~"

"ငယ်ငယ်အဲ့လိုငိုနေတော့ ကိုကို့ပုခုံးကမနာဘဲ
ကိုကို့နှလုံးသားကနာလာတယ်~"

ကုတင်ပေါ်ကလူနာရှေ့အကြီးအကျယ်ငိုနေတဲ့ထယ်ယောင်းကို
လူနာဖြစ်တဲ့ဂျောင်ကုမှာပြန်ချော့နေရတာမို့
ကိုယ့်အဖြစ်ကိုတွေးရင်းရယ်လဲရယ်ချင်မိတာအမှန်~

"အဟင့်..ငယ်ငယ်အရမ်းကြောက်သွားတာ~"

"ဟုတ်သား ကလေးအရမ်းလန့်သွားမှာဘဲ
လက်ကမှန်ကွဲစရှမိသေးတယ်မဟုတ်လား~"

"ဆေးထည့်ပြီးပြီ ငယ်ငယ်မနာတော့ဘူး ကိုကိုဘဲနာနေမှာ~"

"အများကြီးထိမိသွားတာလား ချုပ်လိုက်ရသေးလား
ကိုကို့ကိုပြ~"

သူ့ပုခုံးကဒဏ်ရာထက် ထယ်ယောင်းလက်ကဒဏ်ရာကို
ပိုပြီးစိုးရိမ်နေတဲ့ဂျောင်ကုက သူနာတာထက်
ထယ်ယောင်းနာမှာကိုလုံးဝမလိုလားသူလေ~

"နည်းနည်းဘဲချုပ်ရတာ ပျောက်သွားပြီ~"

"အဆင်မခြင်နဲ့ဘာလို့လုပ်ရတာလဲငယ်ငယ်ရယ်
မတော်လို့လက်ချောင်းတွေပြတ်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ~"

"ဟင့်...ငယ်ငယ့်ကိုမမုန်းပါနဲ့နော်ကိုကို~"

"မမုန်းပါဘူး ကိုကိုကစိတ်ပူလို့ပြောတာပါ
ဒါနဲ့ဘယ်လိုဖြစ်လို့စိတ်ဖောက်လာတာလဲ
သေချာပေါက်မိုးလဲမခြိမ်းတာကို~"

"ဟင့်အင်း ဒီတိုင်းဘဲ~"

"DNAလာစစ်တာကရော ဘာအတွက်လဲ~"

"ဘာမှမဟုတ်ဘူး မမေးနဲ့ကိုကို..ဟင့်~"

ခါးခါးသီးသီးခေါင်းခါရင်းသူ့ခါးကိုလာဖက်ကာ
တစ်ကိုယ်လုံးတုန်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
ဂျောင်ကုစိတ်ပူလာတာအမှန်~

"ငယ်ငယ် ကိုကိုမေးနေတုန်းဖြေနော်
နောက်မှစုံစမ်းရင်းသိရတဲ့အဖြစ်မျိုးကို ကိုကိုမကြိုက်ဘူး~"

"ငယ်ငယ်ကို ကိုကိုမမုန်းဘူးလို့ကတိအရင်ပေး~"

"ဘာလို့လဲ နည်းနည်းတောင်လန့်လာပြီ~"

"ကိုကိုကတိမပေးနိုင်ရင်ငယ်ငယ်လဲမပြောပြဘူး~"

"ကတိပေးတယ်ကွာ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်မမုန်းဘူး~"

ဂျောင်ကုစိတ်ထဲထယ်ယောင်းက အရင်တွဲခဲ့တဲ့ကောင်မလေးတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ကလေးရလိုက်လို့
သူ့ကလေးဟုတ်မဟုတ်DNAလာစစ်တာလားပေါ့~

"ဒုံဂွမ်ချီက ငယ်ငယ်ရဲ့အဖေအရင်းဖြစ်နေတယ်ကိုကို~"

"ဘယ်လို? ဟုတ်လို့လားငယ်ငယ်ရယ်~"

"ငယ်ငယ်လဲမယုံလို့DNAလာစစ်မှသိလိုက်တာ~"

"ဘယ်လိုတွေဖြစ်ကုန်တာလဲကွာ~"

"သူပြောတာကတော့~~~"

ထယ်ယောင်းကသူသိရသမျှအကုန်ဂျောင်ကုကိုပြောပြတော့
ဂျောင်ကုအံ့သြစိတ်မကောင်းဖြစ်ကာ
ဘာပြောရမှန်းတောင်မသိတော့~

"အဲ့တာနဲ့သူပြောတယ် ငယ်ငယ်ကသူ့သားဖြစ်နေလို့
ကိုကိုကချစ်တော့မှာမဟုတ်ဘူးတဲ့ ကိုကိုကမုန်းသွားမှာတဲ့..အီးးဟီးး~"

"မဟုတ်တာဘဲ ငယ်ငယ်ကသူ့သွေးဆိုဘေမဲ့
သူပြုစုပျိုးထောင်ခဲ့တာမှမဟုတ်တာ အဲ့တာကြောင့်
ကိုကိုကငယ်ငယ့်ကိုချစ်တယ်နော်~"

"တကယ်လားဟင်~"

"ကိုကိုကလိမ်ပြောပါ့မလားငယ်ငယ်ရဲ့
မငိုနဲ့တော့နော် ခေါင်းကိုက်လာလိမ့်မယ်~"

"ကိုကို့ကိုချစ်တယ်~"

"ကိုကိုလဲငယ်ငယ့်ကိုချစ်တယ်~"

သူ့ခါးကိုဖက်ပြီးဗိုက်မှာမျက်နှာလာအပ်ထားတဲ့ထယ်ယောင်းကိုဂျောင်ကုခေါင်းပွတ်ပေးရင်း သူဘာကြောင့်
ဂွမ်ချီကိုတွဲခဲ့လဲဆိုတဲ့အဖြေကိုလဲရှာတွေ့သွားတာအမှန်~

*ငါ့အကြိုက်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ဂွမ်ချီရဲ့အသွင်အပြင်ကငယ်ငယ်နဲ့တူတာကိုး~*

"ငယ်ငယ် ဗိုက်မဆာဘူးလား~"

"ဟင့်အင်းမဆာဘူး~"

"နေ့လယ်ကဘာစားထားလဲ~"

"ဘာမှမစားထားဘူး~"

"ဘာလို့မစားတာလဲ ဗိုက်နာခဲ့လိမ့်မယ်
သွား ကိုကိုစိတ်မဆိုးခင် စားစရာတစ်ခုခုသွားဝယ်လာခဲ့~"

ဂျောင်ကုရဲ့ခြိမ်းခြောက်မှုကြောင့်
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်စားစရာဝယ်ဖို့ထွက်သွားချိန်
ဂျောင်ကုကဂွမ်ချီဆီဖုန်းဆက်ပြီ~

"မင်း ကလေးကိုဘာတွေလျှောက်ပြောလိုက်တာလဲဂွမ်ချီ~"

"လျှောက်မပြောပါဘူး အမှန်တရားတွေကိုဘဲပြောပြလိုက်တာ~"

"ငယ်ငယ်ကမင်းရဲ့သားဖြစ်ရုံနဲ့ငါကသူ့ကိုမုန်းလိမ့်မယ်လို့ထင်နေရင်တော့မင်းမှားပြီဂွမ်ချီ ငါကငယ်ငယ်ကို
ငါ့အသက်ထက်ပိုပြီးချစ်တယ်~"

"ကိုယ်ကလဲမင်းကိုအသက်ထက်ပိုချစ်တယ် ဒါဘေမဲ့ကိုယ်မှားသွားတယ်ဂျောင်ကု အရင်ကယူရိုးကိုလဲ
ကိုယ့်ဆီအလိုလိုရောက်လာအောင်လုပ်လို့ကိုယ်သူ့ကိုမရခဲ့ဘူး
အခုမင်းကိုလဲဒီလိုလုပ်မိနေပြီ မဖြစ်ဘူးနည်းလမ်းပြောင်းတော့မယ်~"

"မင်းကြိုက်တဲ့နည်းလမ်းကိုသုံး ငါကတော့
မင်းကိုဘယ်တော့မှပြန်ချစ်လာမှမဟုတ်ဘူး~"

"အချစ်ဆိုတာနောက်မှလုပ်ယူလို့ရတယ်
အရင်ဆုံးလူကိုရဖို့ဘဲအရေးကြီးတာ~"

"ငယ်ငယ့်ဆီကငါမုန်းတဲ့အရာတစ်ခုကဘာလဲသိလား အဲ့တာ
မင်းဆီကပါလာတဲ့စိတ္တဇသွေးတစ်ခုတည်းဘဲ~"

"ဒါဘေမဲ့လဲမတတ်နိုင်ဘူးလေ သူကကိုယ့်ရဲ့သွေးသားဘဲ
တစ်ချိန်ကျရင်သူက ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့သားဖြစ်လာမှာ မင်းကကိုယ့်ရဲ့ချစ်ဇနီးလေးပေါ့~"

"ငယ်ငယ့်အမေကမင်းကိုဘာလို့မချစ်ခဲ့လဲသိလားဂွမ်ချီ
မင်းကတစ်ဖက်လူရဲ့ခံစားချက်ထက်မင်းရဲ့ခံစားချက်ကိုဦးစားပေးပြီး လူတစ်ယောက်ကိုအပိုင်တွက်လွန်းလို့
ငါလဲငယ်ငယ့်အမေလိုဘဲမင်းကိုဘယ်တော့မှချစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး~"

ပြောပြီးတာနဲ့ဖုန်းချလိုက်တဲ့ဂျောင်ကုက
သူ့ကိုအရမ်းပိုင်ဆိုးပိုင်နက်လုပ်လွန်းတဲ့ဂွမ်ချီကို
အရမ်းမုန်းတာအမှန်~

"ငယ်ငယ်ပြန်ရောက်ပြီကိုကို~"

"မြန်သားဘဲ ဘာတွေဝယ်လာလဲပြပါဦး~"

"ထမင်းနဲ့ဟင်းတွေဝယ်လာတာ ကိုကို့အတွက်ဝက်သားလုံးစွတ်ပြုတ်ဝယ်လာတယ်~"

"doctorက စားခိုင်းလို့လား အဆူခံနေရဦးမယ်နော်~"

"သေချာမေးပြီးဝယ်လာတာကိုကိုရဲ့~"

သူ့အတွက်စွတ်ပြုတ်ဘူးလေးဖွင့်ပေးကာ
ထမင်းစားဖို့ပြင်ဆင်နေတဲ့ထယ်ယောင်းက
မျက်ခွံလေးတွေဖူးလို့မို့ဂျောင်ကုရယ်မိလေရဲ့~

"ဘာရယ်နေတာလဲကိုကို~"

"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး စားတော့လေ အေးကုန်တော့မယ်~"

"ကိုကိုလဲစားတော့ ကုန်အောင်စားရမှာနော်~"

"အင်းပါ အော် ငယ်ငယ်လက်ကနာနေမှာပေါ့
ကိုကိုခွံ့ပေးရမလား~"

"ဘယ်ဘက်လက်ကမနာဘူး ဘယ်လက်နဲ့စားလိုက်မယ်~"

နှစ်ယောက်သားစားသောက်ပြီးကြတော့
ထယ်ယောင်းကလူနာကုတင်ပေါ်တက်ကာ
ခပ်လဲလဲထိုင်ထားတဲ့ဂျောင်ကုရဲ့ဗိုက်ပေါ်ခေါင်းအုံးအိပ်ထားလေရဲ့~

"ဒီနေ့ ငယ်ငယ်အလုပ်ပျက်သွားပြီပေါ့~"

"ဟုတ်တယ် ကိုကိုနေကောင်းသွားမှပြန်လုပ်ရတော့မှာ~"

"တကယ်ဆိုငယ်ငယ်ကအလုပ်လုပ်စရာတောင်မလိုဘူး
ကိုကို့ပိုက်ဆံကိုငယ်ငယ်သုံးတိုင်းလေ
အမြဲတမ်းနှစ်ဆပြန်ရတယ်သိလား~"

"ငယ်ငယ်ကကောင်းတာလားဆိုးတာလားကိုကို~"

"အကောင်းရောအဆိုးပါတွဲလျှက်ပါလာတာ
အကောင်းချည်းဘဲလဲမဟုတ်သလိုအဆိုးချည်းလဲမဟုတ်ဘူး~"

"အားနည်းချက်တွေအများကြီးရှိတဲ့ငယ်ငယ်ကိုချစ်ပေးလို့ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကိုကို~"

"မဟုတ်တာဘဲ ကိုကိုကသာငယ်ငယ့်ကိုချစ်ခွင့်ရလို့ကျေးဇူးတင်ရမှာ~"

တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကျေးဇူးတင်နေကြတဲ့ထယ်ယောင်းတို့နှစ်ယောက်အချိန်အကြာကြီးစကားပြောပြီးနောက်ထယ်ယောင်းကအိပ်ပျော်သွားကာဂျောင်ကုကတော့မအိပ်နိုင်~

*ကလေးလေးပင်ပန်းသွားပြီ~*

"ဒဏ်ရာစစ်ဆေး...အဲ့တာကဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ
လူနာစောင့်က လူနာအပေါ်မှာအိပ်လို့~"

"အိပ်ပါစေ တစ်နေကုန်ပင်ပန်းနေပြီဘဲ~"

"ပုခုံးကဒဏ်ရာကိုထိခိုက်မိလိမ့်မယ်လေ~"

"မထိပါဘူးရပါတယ် မနိုးလိုက်နဲ့~"

"အေးပါ ဒဏ်ရာကြည့်ရအောင်~"

"ဒီကလေးရဲ့လက်ကဒဏ်ရာကိုအရင်ကြည့်ပေး~"

"ok ok~"

ဒဏ်ရာစစ်ဆေးဖို့ရောက်လာတဲ့doctorတောင်
သူတို့အတွဲကိုလက်လှန်ကာလုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီး
အမြန်ပြန်ထွက်သွားလေရဲ့~

"ရေးး..နောက်ဆုံးတော့ကိုကိုဆေးရုံဆင်းရပြီ~"

"ဆင်းရင်လဲဆင်းတော့မှဘဲ
မဟုတ်ရင်ဆေးရုံကdoctorတွေအကုန်
ကိုကိုတို့ကိုမောင်းထုတ်တော့မှာ~"

"ဟီးဟီး...ငယ်ငယ်ကားမောင်းမယ်နော်ကိုကို
ကိုကိုကလက်နာနေတယ်~"

ဒဏ်ရာကစိုးရိမ်စရာအဆင့်မဟုတ်တော့လို့
ဆေးရုံဆင်းခွင့်ရလိုက်ဘေမဲ့ထယ်ယောင်းကစိုးရိမ်နေသေးတာမို့ဂျောင်ကုကိုဘာမှမလုပ်ခိုင်း~

"ငယ်ငယ်ရဲ့လက်ဘယ်လိုနေသေးလဲ~"

"အမာရွတ်ပါမကျန်အောင်ပျောက်သွားပြီ~"

"အင်းပါ အခုအိမ်မပြန်ခင်ငယ်ငယ်အတွက်ဖုန်းဝယ်ပေးရဦးမယ် ငယ်ငယ်ရဲ့ဖုန်းကဟိုနေ့ကကွဲသွားပြီမဟုတ်လား~"

"ဟုတ်တယ်ကိုကို ဒါဘေမဲ့ငယ်ငယ်ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဝယ်လိုက်ပါ့မယ်~"

"ကိုကိုဝယ်ပေးမယ် ငယ်ငယ်ရဲ့အရင်ကငွေတွေကိုမသုံးနဲ့~"

ထယ်ယောင်းဆီမှာရှိတဲ့သုံးမကုန်တဲ့ပိုက်ဆံတွေက
အရင်ကမူးယစ်ဆေးကုန်ကူးလို့ရထားတဲ့ပိုက်ဆံတွေမို့
ဂျောင်ကုလုံးဝမသုံးစေဘဲသူ့ပိုက်ဆံနဲ့သူကိုယ်တိုင်ဝယ်ပေးပြီးအိမ်ပြန်သွားကြလေရဲ့~

"locationကိုအမြဲတမ်းဖွင့်ထားနော်ငယ်ငယ်~"

"ဟုတ်ကဲ့ကိုကို ပြီးတော့ဒီဖုန်းကိုသေချာကာကွယ်ပါ့မယ်~"

"အဲ့လောက်ထိမလိုပါဘူး သွားတဲ့နေရာတိုင်းယူသွားရင်ရပြီ~"

"ဟုတ်..နားနေဦးနော်ကိုကို
ကိုကို့အတွက်ငယ်ငယ်ဟင်းသွားချက်ပေးမယ်~"

"မချက်တတ်ဘဲနဲ့လုပ်ပြန်ပြီ~"

"ချက်တတ်တယ် ငယ်ငယ်သေချာလေ့ကျင့်ထားတာ~"

"ကိုကိုချက်ပေးမယ်~"

"မချက်နဲ့ ငယ်ငယ်ဘဲချက်မယ်~"

ပြောပြီးတာနဲ့ထသွားတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
ဂျောင်ကုခနထိုင်နေဘေမဲ့ စိတ်မချတာ​ကြောင့်
မီးဖိုထဲသွားလိုက်ပြီးထယ်ယောင်းကိုနောက်ကဖက်လိုက်တယ်။

"ငယ်ငယ် ဘာဟင်းတွေချက်နေတာလဲ~"

"ထာဝရကြက်ဥကြော်~"

"အမယ် ဟင်းနာမည်ကအဆန်းပါလား~"

"အဆန်းမဟုတ်ဘူး ကြက်ဥဘဲကြော်တတ်လို့
ထာဝရကြက်ဥကြော်လို့ခေါ်တာ~"

"ဟားဟားး...ကလေးပေါက်ကတော့လေ
အဲ့တာကြောင့်ကိုကိုချက်မယ်ပြောတာပေါ့~"

"မချက်နဲ့ဦး ကိုကိုကညော်ခံလို့မရသေးဘူးလို့doctorပြောခဲ့တယ်လေ~"

"အဲ့တာဆိုလဲ အပြင်ကမှာစားရအောင်ပါ~"

"ကိုကိုကဖြစ်သလိုစားလို့မရသေးဘူးလေ အပြင်မှာထိုင်နေပါ ငယ်ငယ်ကြက်ဥကြော်လိုက်ဦးမယ်~"

"အင်းပါ အင်းပါ~"

ဂျောင်ကုကထယ်ယောင်းကိုစိတ်ကြိုက်လုပ်ဖို့ခွင့်ပြုထားပေးပြီး သူကအပြင်ထွက်ထိုင်ကာ စားသောက်ဖွယ်ရာတွေမှာနေလေရဲ့~

"ရပြီကိုကို စားလို့ရပါပြီ~"

"ဟုတ်သားဘဲ ကြက်ဥကြော်တတ်နေပြီ~"

"စားကြည့်ကိုကို~"

"Ok~"

ကြက်ဥကြော်စားပေးဖို့အတွက်ကြက်ဥကိုဖဲ့လိုက်ရာ
အပေါ်ပိုင်းကြက်ဥကလှပနေဘေမဲ့ဖင်မှာက
မီးတူးလို့မဲသဲနေရောဘဲ~

"မစားနဲ့ကိုကို~"

"ဘာဖြစ်လို့လဲ စားလိုက်ပါ့မယ်
ငယ်ငယ်ကသေချာကြော်ထားပေးတာကို~"

"ဟင့်အင်း မီးတူးကြီးမစားနဲ့~"

နှုတ်ခမ်းစူပြီးကြက်ဥပန်းကန်ကိုအဝေးပို့လိုက်တဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်ဂျောင်ကုရယ်နေတုန်းထယ်ယောင်းက
သူ့ရင်ခွင်ထဲဝင်လာလို့ ကြက်ဥမီးတူးအတွက်နင့်သိမ့်ပေးရသေး~

👉🌟👈💬💬

............................................................

Thank you for reading🙏

#Zawgyi#

အလ်င္စလိုဝင္တားတဲ့ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္
ထယ္ေယာင္းလက္ထဲကမွန္ကြဲစႀကီး
သူ႔ပုခံုးထဲစိုက္ဝင္သြားေရာ~

"ေသြး ေသြးေတျြမင္ခ်င္တယ္~"

*ဇြပ္!*

"အားး!!"

ပုခံုးမွာစိုက္ဝင္ေနတဲ့မွန္ကြဲစကိုဆြဲႏႈတ္ၿပီး
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ထိုးစိုက္လာတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္
ေဂ်ာင္ကုမွာနာက်င္လြန္းလို႔ေသမတတ္~

"ဟားဟားး ေသြးေတြထြက္လာၿပီ~"

"ငယ္ငယ္...ကိုကိုေလ ေသခ်ာၾကည့္ပါၪီး~"

အရမ္းကိုစိတၲဇဆန္လြန္းတဲ့ထယ္ေယာင္းရဲ့လက္ေကာက္ဝတ္ကိုေဂ်ာင္ကုကိုင္တြန္းေဘမဲ့ဘယ္လိုမွမေရြ့ဘဲ
သူ႔ပုခံုးကသာေသြးေတြထြက္လာတယ္။

"ေသြးေတြကလွတယ္~"

"ငယ္ငယ္ ကိုကိုေျပာတာကိုငယ္ငယ္ၾကားႏိုင္မွန္းသိတယ္
ေသခ်ာနားေထာင္ငယ္ငယ္ကလူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ
ေသြးကိုေၾကာက္တယ္~"

"ဟင္??"

"စိတ္ေအးေအးထားေနာ္ငယ္ငယ္ သတိထားၪီး
လက္ကိုထိခိုက္မိသြားၿပီမဟုတ္လား ကိုကို႔ကေလးေလး~"

"ကိုကို?"

"ဟုတ္တယ္ ကိုကိုေလ ငယ္ငယ္ခ်စ္တဲ့ကိုကိုပါ~"

"ကိုကို ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးေရာက္လာတာလဲ ကိုကို!"

ထယ္ေယာင္းအသိစိတ္ျပန္ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ
သူ႔အေရ႔ွမွာေဂ်ာင္ကုရိွေနၿပီး ပုခံုးကိုမွန္ကြဲစနဲ႔ထိုးစိုက္ထားတာျမင္ရေတာ့ထယ္ေယာင္းလန္႔ရၿပီ~

"ကိုကိုဘာမွမျဖစ္ဘူး ငယ္ငယ္ စိတ္ေလ်ွာ့ေနာ္~"

"ဘာလို႔ဘာမွမျဖစ္ရမွာလဲ ကုသမႈခံယူရမယ္~"

"ငယ္ငယ္ရဲ့လက္ ရွမိသြားတယ္မဟုတ္လား~"

"အဲ့တာအေရးမႀကီးဘူး ကိုကိုကအေရးႀကီးတယ္~"

ေသြးေတြနဲ႔ေဂ်ာင္ကုကိုထယ္ေယာင္းေပြ့ၿပီး
ေျပးထြက္သြားရာ ေသြးထြက္မ်ားလာတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔မ်က္စိမိွတ္က်သြားၿပီ~

"သတိထားပါၪီးကိုကို ငယ္ငယ့္ကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔~"

".........."

"ဟင့္...ကိုကို...ေတာင္းပန္ပါတယ္
ငယ္ငယ့္ကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔~"

ထယ္ေယာင္းရဲ့ငိုသံကိုၾကားေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
သတိမလစ္ေအာင္စိတ္ကိုႀကိဳးစားတင္းထားေဘမဲ့
အေျခေနကဆိုးေနေတာ့သတိရလာလိုက္ျပန္ေမ့သြားလိုက္~

"ကယ္ေပးပါ..ကိုကို႔ကိုကယ္ေပးပါ~"

"စိတ္ေအးေအးထားၿပီးအျပင္မွာေနခဲ့ေပးပါေနာ္~"

*ငယ္ငယ္?*

သတိရလို႔မ်က္လံုးဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ငိုေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကိုျမင္လိုက္ရၿပီး ျပန္ၿပီးသတိလစ္သြားကာေနာက္တစ္ႀကိမ္သတိရလာေတာ့ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ေတြ ေနာက္ဆံုးသတိေမ့သြားၿပီး
ျပန္သတိရလာေတာ့နားေနခန္းထဲေရာက္ေနၿပီ~

"သတိရလာၿပီလားလူနာ ခနေလးေနာ္doctorကိုသြားေခၚေပးမယ္~"

"ဘယ္လိုလုပ္...ဟုတ္သား ငယ္ငယ္ေရာ?"

"ဘယ္သူ?..အာ ေဆးရံုလာပို႔တဲ့ေကာင္ေလးလား~"

"ဟုတ္တယ္ သူဘယ္မွာလဲ~"

"စစ္ေဆးေရးရဲဝန္ထမ္းေတြနဲ႔စကားေျပာေနတယ္~"

"ဘာ!~"

"လူနာ မထနဲ႔ေလ အႏၲာရယ္မ်ားတယ္~"

ေဆးရံုကုတင္ေပၚကဆင္းလာတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
ပုခံုးရဲ့နာက်င္မႈကိုေတာင္ကရုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ
အခန္းျပင္ထြက္သြားၿပီးထယ္ေယာင္းကိုရွာေတာ့
အမႈျဖစ္သြားတဲ့ေနရာမွာထယ္ေယာင္းကရဲေတြနဲ႔~

"ကြၽန္ေတာ္လဲေခါင္းမွာအရိုက္ခံလိုက္ရတာဘဲသိလိုက္တယ္
က်န္တာဘာမွမသိလိုက္ဘူး~"

"ရိုက္လိုက္တဲ့သူကိုေရာေတြ့လိုက္လား~"

"အေနာက္ကေနရိုက္ခံရတာဆိုေတာ့မငိလိုက္ဘူး~"

"ငယ္ငယ္~"

"ကိုကို..ဟင့္...အီးးဟီးးး~"

ေဂ်ာင္ကုေျပးလာတာကိုေတြ့တာနဲ႔
ငိုရင္းေျပးဖက္တဲ့ထယ္ေယာင္းကိုရဲေတြက
ေဂ်ာင္ကုနဲ႔အကပ္မခံျပန္ဆြဲခြာၾကၿပီ~

"စစ္ေဆးေနခ်ိန္တရားခံနဲ႔ေဝးေဝးေနပါ~"

"အဖြဲ႔မွဴး သူကနစ္နာသူဘဲ ပုခံုးထိခိုက္မိတဲ့သူ~"

"ဟုတ္လား အဲ့တာဆိုပူးေပါင္းေပးပါၪီး ဒီမွာဘာေတျြဖစ္ခဲ့တာလဲ~"

"ကြၽန္ေတာ္တို႔ကညီအစ္ကိုအရင္းေတြပါ ၿပီးေတာ့
ကြၽန္ေတာ္တို႔စေနာက္ရင္းထိခိုက္မိသြားတာပါ~"

"ဒီမွန္ကဒီတိုင္းထိမိရံုနဲ႔မကြဲဘူး ရိုက္ခြဲမွဘဲကြဲမွာ~"

"ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရိုက္ခြဲၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္ညီကိုေပးခဲ့တာပါ~"

နစ္နာသူနဲ႔တရားခံကညီအစ္ကိုျဖစ္ေနၿပီး
နစ္နာသူကတရားခံကို အရမ္းကာကြယ္ေပးေနကာ
အဓိကမ်က္ျမင္သက္ေသကလဲအခင္းျဖစ္ခ်ိန္သတိေမ့ေနတာမို႔အမႈမျဖစ္သြား~

"ပူးေပါင္းေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ခြင့္ျပဳပါၪီး~"

"ဟုတ္ကဲ့ ျဖည္းျဖည္းသြားပါ~"

"လူနာ နားေနခန္းကိုျပန္သြားပါ~"

"Nae~~လာငယ္ငယ္~"

အားလံုးေအးေဆးၿပီးရဲေတြလဲျပန္သြားၿပီမို႔
ေဂ်ာင္ကုကထယ္ေယာင္းလက္ကိုဆြဲကာ
နားေနခန္းဆီျပန္သြားရတယ္။

"အီးးဟီးး..ကိုကို..အရမ္းနာေနလားဟင္~"

"မနာပါဘူးျခစ္ရာေလးဘဲကို မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္~"

"ဟင့္အင္း..ကိုကိုနာေနမွာ..ေတာင္းပန္ပါတယ္..အီးးဟီးး~"

"ငယ္ငယ္အဲ့လိုငိုေနေတာ့ ကိုကို႔ပုခံုးကမနာဘဲ
ကိုကို႔ႏွလံုးသားကနာလာတယ္~"

ကုတင္ေပၚကလူနာေရ႔ွအႀကီးအက်ယ္ငိုေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကို
လူနာျဖစ္တဲ့ေဂ်ာင္ကုမွာျပန္ေခ်ာ့ေနရတာမို႔
ကိုယ့္အျဖစ္ကိုေတြးရင္းရယ္လဲရယ္ခ်င္မိတာအမွန္~

"အဟင့္..ငယ္ငယ္အရမ္းေၾကာက္သြားတာ~"

"ဟုတ္သား ကေလးအရမ္းလန္႔သြားမွာဘဲ
လက္ကမွန္ကြဲစရွမိေသးတယ္မဟုတ္လား~"

"ေဆးထည့္ၿပီးၿပီ ငယ္ငယ္မနာေတာ့ဘူး ကိုကိုဘဲနာေနမွာ~"

"အမ်ားႀကီးထိမိသြားတာလား ခ်ဳပ္လိုက္ရေသးလား
ကိုကို႔ကိုျပ~"

သူ႔ပုခံုးကဒဏ္ရာထက္ ထယ္ေယာင္းလက္ကဒဏ္ရာကို
ပိုၿပီးစိုးရိမ္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုက သူနာတာထက္
ထယ္ေယာင္းနာမွာကိုလံုးဝမလိုလားသူေလ~

"နည္းနည္းဘဲခ်ဳပ္ရတာ ေပ်ာက္သြားၿပီ~"

"အဆင္မျခင္နဲ႔ဘာလို႔လုပ္ရတာလဲငယ္ငယ္ရယ္
မေတာ္လို႔လက္ေခ်ာင္းေတျြပတ္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ~"

"ဟင့္...ငယ္ငယ့္ကိုမမုန္းပါနဲ႔ေနာ္ကိုကို~"

"မမုန္းပါဘူး ကိုကိုကစိတ္ပူလို႔ေျပာတာပါ
ဒါနဲ႔ဘယ္လိုျဖစ္လို႔စိတ္ေဖာက္လာတာလဲ
ေသခ်ာေပါက္မိုးလဲမၿခိမ္းတာကို~"

"ဟင့္အင္း ဒီတိုင္းဘဲ~"

"DNAလာစစ္တာကေရာ ဘာအတြက္လဲ~"

"ဘာမွမဟုတ္ဘူး မေမးနဲ႔ကိုကို..ဟင့္~"

ခါးခါးသီးသီးေခါင္းခါရင္းသူ႔ခါးကိုလာဖက္ကာ
တစ္ကိုယ္လံုးတုန္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္
ေဂ်ာင္ကုစိတ္ပူလာတာအမွန္~

"ငယ္ငယ္ ကိုကိုေမးေနတုန္းေျဖေနာ္
ေနာက္မွစံုစမ္းရင္းသိရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးကို ကိုကိုမႀကိဳက္ဘူး~"

"ငယ္ငယ္ကို ကိုကိုမမုန္းဘူးလို႔ကတိအရင္ေပး~"

"ဘာလို႔လဲ နည္းနည္းေတာင္လန္႔လာၿပီ~"

"ကိုကိုကတိမေပးႏိုင္ရင္ငယ္ငယ္လဲမေျပာျပဘူး~"

"ကတိေပးတယ္ကြာ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္မမုန္းဘူး~"

ေဂ်ာင္ကုစိတ္ထဲထယ္ေယာင္းက အရင္တြဲခဲ့တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ကေလးရလိုက္လို႔
သူ႔ကေလးဟုတ္မဟုတ္DNAလာစစ္တာလားေပါ့~

"ဒံုဂြမ္ခ်ီက ငယ္ငယ္ရဲ့အေဖအရင္းျဖစ္ေနတယ္ကိုကို~"

"ဘယ္လို? ဟုတ္လို႔လားငယ္ငယ္ရယ္~"

"ငယ္ငယ္လဲမယံုလို႔DNAလာစစ္မွသိလိုက္တာ~"

"ဘယ္လိုေတျြဖစ္ကုန္တာလဲကြာ~"

"သူေျပာတာကေတာ့~~~"

ထယ္ေယာင္းကသူသိရသမ်ွအကုန္ေဂ်ာင္ကုကိုေျပာျပေတာ့
ေဂ်ာင္ကုအံ့ၾသစိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ
ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့~

"အဲ့တာနဲ႔သူေျပာတယ္ ငယ္ငယ္ကသူ႔သားျဖစ္ေနလို႔
ကိုကိုကခ်စ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးတဲ့ ကိုကိုကမုန္းသြားမွာတဲ့..အီးးဟီးး~"

"မဟုတ္တာဘဲ ငယ္ငယ္ကသူ႔ေသြးဆိုေဘမဲ့
သူျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာမွမဟုတ္တာ အဲ့တာေၾကာင့္
ကိုကိုကငယ္ငယ့္ကိုခ်စ္တယ္ေနာ္~"

"တကယ္လားဟင္~"

"ကိုကိုကလိမ္ေျပာပါ့မလားငယ္ငယ္ရဲ့
မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ေခါင္းကိုက္လာလိမ့္မယ္~"

"ကိုကို႔ကိုခ်စ္တယ္~"

"ကိုကိုလဲငယ္ငယ့္ကိုခ်စ္တယ္~"

သူ႔ခါးကိုဖက္ၿပီးဗိုက္မွာမ်က္ႏွာလာအပ္ထားတဲ့ထယ္ေယာင္းကိုေဂ်ာင္ကုေခါင္းပြတ္ေပးရင္း သူဘာေၾကာင့္
ဂြမ္ခ်ီကိုတြဲခဲ့လဲဆိုတဲ့အေျဖကိုလဲရွာေတြ့သြားတာအမွန္~

*ငါ့အႀကိဳက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဂြမ္ခ်ီရဲ့အသြင္အျပင္ကငယ္ငယ္နဲ႔တူတာကိုး~*

"ငယ္ငယ္ ဗိုက္မဆာဘူးလား~"

"ဟင့္အင္းမဆာဘူး~"

"ေန့လယ္ကဘာစားထားလဲ~"

"ဘာမွမစားထားဘူး~"

"ဘာလို႔မစားတာလဲ ဗိုက္နာခဲ့လိမ့္မယ္
သြား ကိုကိုစိတ္မဆိုးခင္ စားစရာတစ္ခုခုသြားဝယ္လာခဲ့~"

ေဂ်ာင္ကုရဲ့ၿခိမ္းေျခာက္မႈေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္စားစရာဝယ္ဖို႔ထြက္သြားခ်ိန္
ေဂ်ာင္ကုကဂြမ္ခ်ီဆီဖုန္းဆက္ၿပီ~

"မင္း ကေလးကိုဘာေတြေလ်ွာက္ေျပာလိုက္တာလဲဂြမ္ခ်ီ~"

"ေလ်ွာက္မေျပာပါဘူး အမွန္တရားေတြကိုဘဲေျပာျပလိုက္တာ~"

"ငယ္ငယ္ကမင္းရဲ့သားျဖစ္ရံုနဲ႔ငါကသူ႔ကိုမုန္းလိမ့္မယ္လို႔ထင္ေနရင္ေတာ့မင္းမွားၿပီဂြမ္ခ်ီ ငါကငယ္ငယ္ကို
ငါ့အသက္ထက္ပိုၿပီးခ်စ္တယ္~"

"ကိုယ္ကလဲမင္းကိုအသက္ထက္ပိုခ်စ္တယ္ ဒါေဘမဲ့ကိုယ္မွားသြားတယ္ေဂ်ာင္ကု အရင္ကယူရိုးကိုလဲ
ကိုယ့္ဆီအလိုလိုေရာက္လာေအာင္လုပ္လို႔ကိုယ္သူ႔ကိုမရခဲ့ဘူး
အခုမင္းကိုလဲဒီလိုလုပ္မိေနၿပီ မျဖစ္ဘူးနည္းလမ္းေျပာင္းေတာ့မယ္~"

"မင္းႀကိဳက္တဲ့နည္းလမ္းကိုသံုး ငါကေတာ့
မင္းကိုဘယ္ေတာ့မျွပန္ခ်စ္လာမွမဟုတ္ဘူး~"

"အခ်စ္ဆိုတာေနာက္မွလုပ္ယူလို႔ရတယ္
အရင္ဆံုးလူကိုရဖို႔ဘဲအေရးႀကီးတာ~"

"ငယ္ငယ့္ဆီကငါမုန္းတဲ့အရာတစ္ခုကဘာလဲသိလား အဲ့တာ
မင္းဆီကပါလာတဲ့စိတၲဇေသြးတစ္ခုတည္းဘဲ~"

"ဒါေဘမဲ့လဲမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ သူကကိုယ့္ရဲ့ေသြးသားဘဲ
တစ္ခ်ိန္က်ရင္သူက ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့သားျဖစ္လာမွာ မင္းကကိုယ့္ရဲ့ခ်စ္ဇနီးေလးေပါ့~"

"ငယ္ငယ့္အေမကမင္းကိုဘာလို႔မခ်စ္ခဲ့လဲသိလားဂြမ္ခ်ီ
မင္းကတစ္ဖက္လူရဲ့ခံစားခ်က္ထက္မင္းရဲ့ခံစားခ်က္ကိုၪီးစားေပးၿပီး လူတစ္ေယာက္ကိုအပိုင္တြက္လြန္းလို႔
ငါလဲငယ္ငယ့္အေမလိုဘဲမင္းကိုဘယ္ေတာ့မွခ်စ္လာမွာမဟုတ္ဘူး~"

ေျပာၿပီးတာနဲ႔ဖုန္းခ်လိုက္တဲ့ေဂ်ာင္ကုက
သူ႔ကိုအရမ္းပိုင္ဆိုးပိုင္နက္လုပ္လြန္းတဲ့ဂြမ္ခ်ီကို
အရမ္းမုန္းတာအမွန္~

"ငယ္ငယ္ျပန္ေရာက္ၿပီကိုကို~"

"ျမန္သားဘဲ ဘာေတြဝယ္လာလဲျပပါၪီး~"

"ထမင္းနဲ႔ဟင္းေတြဝယ္လာတာ ကိုကို႔အတြက္ဝက္သားလံုးစြတ္ျပဳတ္ဝယ္လာတယ္~"

"doctorက စားခိုင္းလို႔လား အဆူခံေနရၪီးမယ္ေနာ္~"

"ေသခ်ာေမးၿပီးဝယ္လာတာကိုကိုရဲ့~"

သူ႔အတြက္စြတ္ျပဳတ္ဘူးေလးဖြင့္ေပးကာ
ထမင္းစားဖို႔ျပင္ဆင္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းက
မ်က္ခြံေလးေတြဖူးလို႔မို႔ေဂ်ာင္ကုရယ္မိေလရဲ့~

"ဘာရယ္ေနတာလဲကိုကို~"

"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး စားေတာ့ေလ ေအးကုန္ေတာ့မယ္~"

"ကိုကိုလဲစားေတာ့ ကုန္ေအာင္စားရမွာေနာ္~"

"အင္းပါ ေအာ္ ငယ္ငယ္လက္ကနာေနမွာေပါ့
ကိုကိုခြံ႔ေပးရမလား~"

"ဘယ္ဘက္လက္ကမနာဘူး ဘယ္လက္နဲ႔စားလိုက္မယ္~"

ႏွစ္ေယာက္သားစားေသာက္ၿပီးၾကေတာ့
ထယ္ေယာင္းကလူနာကုတင္ေပၚတက္ကာ
ခပ္လဲလဲထိုင္ထားတဲ့ေဂ်ာင္ကုရဲ့ဗိုက္ေပၚေခါင္းအံုးအိပ္ထားေလရဲ့~

"ဒီေန့ ငယ္ငယ္အလုပ္ပ်က္သြားၿပီေပါ့~"

"ဟုတ္တယ္ ကိုကိုေနေကာင္းသြားမျွပန္လုပ္ရေတာ့မွာ~"

"တကယ္ဆိုငယ္ငယ္ကအလုပ္လုပ္စရာေတာင္မလိုဘူး
ကိုကို႔ပိုက္ဆံကိုငယ္ငယ္သံုးတိုင္းေလ
အၿမဲတမ္းႏွစ္ဆျပန္ရတယ္သိလား~"

"ငယ္ငယ္ကေကာင္းတာလားဆိုးတာလားကိုကို~"

"အေကာင္းေရာအဆိုးပါတြဲလ်ွက္ပါလာတာ
အေကာင္းခ်ည္းဘဲလဲမဟုတ္သလိုအဆိုးခ်ည္းလဲမဟုတ္ဘူး~"

"အားနည္းခ်က္ေတြအမ်ားႀကီးရိွတဲ့ငယ္ငယ္ကိုခ်စ္ေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကိုကို~"

"မဟုတ္တာဘဲ ကိုကိုကသာငယ္ငယ့္ကိုခ်စ္ခြင့္ရလို႔ေက်းဇူးတင္ရမွာ~"

တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေက်းဇူးတင္ေနၾကတဲ့ထယ္ေယာင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္အခ်ိန္အၾကာႀကီးစကားေျပာၿပီးေနာက္ထယ္ေယာင္းကအိပ္ေပ်ာ္သြားကာေဂ်ာင္ကုကေတာ့မအိပ္ႏိုင္~

*ကေလးေလးပင္ပန္းသြားၿပီ~*

"ဒဏ္ရာစစ္ေဆး...အဲ့တာကဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ
လူနာေစာင့္က လူနာအေပၚမွာအိပ္လို႔~"

"အိပ္ပါေစ တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းေနၿပီဘဲ~"

"ပုခံုးကဒဏ္ရာကိုထိခိုက္မိလိမ့္မယ္ေလ~"

"မထိပါဘူးရပါတယ္ မႏိုးလိုက္နဲ႔~"

"ေအးပါ ဒဏ္ရာၾကည့္ရေအာင္~"

"ဒီကေလးရဲ့လက္ကဒဏ္ရာကိုအရင္ၾကည့္ေပး~"

"ok ok~"

ဒဏ္ရာစစ္ေဆးဖို႔ေရာက္လာတဲ့doctorေတာင္
သူတို႔အတြဲကိုလက္လွန္ကာလုပ္စရာရိွတာလုပ္ၿပီး
အျမန္ျပန္ထြက္သြားေလရဲ့~

"ေရးး..ေနာက္ဆံုးေတာ့ကိုကိုေဆးရံုဆင္းရၿပီ~"

"ဆင္းရင္လဲဆင္းေတာ့မွဘဲ
မဟုတ္ရင္ေဆးရံုကdoctorေတြအကုန္
ကိုကိုတို႔ကိုေမာင္းထုတ္ေတာ့မွာ~"

"ဟီးဟီး...ငယ္ငယ္ကားေမာင္းမယ္ေနာ္ကိုကို
ကိုကိုကလက္နာေနတယ္~"

ဒဏ္ရာကစိုးရိမ္စရာအဆင့္မဟုတ္ေတာ့လို႔
ေဆးရံုဆင္းခြင့္ရလိုက္ေဘမဲ့ထယ္ေယာင္းကစိုးရိမ္ေနေသးတာမို႔ေဂ်ာင္ကုကိုဘာမွမလုပ္ခိုင္း~

"ငယ္ငယ္ရဲ့လက္ဘယ္လိုေနေသးလဲ~"

"အမာရြတ္ပါမက်န္ေအာင္ေပ်ာက္သြားၿပီ~"

"အင္းပါ အခုအိမ္မျပန္ခင္ငယ္ငယ္အတြက္ဖုန္းဝယ္ေပးရၪီးမယ္ ငယ္ငယ္ရဲ့ဖုန္းကဟိုေန့ကကြဲသြားၿပီမဟုတ္လား~"

"ဟုတ္တယ္ကိုကို ဒါေဘမဲ့ငယ္ငယ္ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဝယ္လိုက္ပါ့မယ္~"

"ကိုကိုဝယ္ေပးမယ္ ငယ္ငယ္ရဲ့အရင္ကေငြေတြကိုမသံုးနဲ႔~"

ထယ္ေယာင္းဆီမွာရိွတဲ့သံုးမကုန္တဲ့ပိုက္ဆံေတြက
အရင္ကမူးယစ္ေဆးကုန္ကူးလို႔ရထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြမို႔
ေဂ်ာင္ကုလံုးဝမသံုးေစဘဲသူ႔ပိုက္ဆံနဲ႔သူကိုယ္တိုင္ဝယ္ေပးၿပီးအိမ္ျပန္သြားၾကေလရဲ့~

"locationကိုအၿမဲတမ္းဖြင့္ထားေနာ္ငယ္ငယ္~"

"ဟုတ္ကဲ့ကိုကို ၿပီးေတာ့ဒီဖုန္းကိုေသခ်ာကာကြယ္ပါ့မယ္~"

"အဲ့ေလာက္ထိမလိုပါဘူး သြားတဲ့ေနရာတိုင္းယူသြားရင္ရၿပီ~"

"ဟုတ္..နားေနၪီးေနာ္ကိုကို
ကိုကို႔အတြက္ငယ္ငယ္ဟင္းသြားခ်က္ေပးမယ္~"

"မခ်က္တတ္ဘဲနဲ႔လုပ္ျပန္ၿပီ~"

"ခ်က္တတ္တယ္ ငယ္ငယ္ေသခ်ာေလ့က်င့္ထားတာ~"

"ကိုကိုခ်က္ေပးမယ္~"

"မခ်က္နဲ႔ ငယ္ငယ္ဘဲခ်က္မယ္~"

ေျပာၿပီးတာနဲ႔ထသြားတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္
ေဂ်ာင္ကုခနထိုင္ေနေဘမဲ့ စိတ္မခ်တာ​ေၾကာင့္
မီးဖိုထဲသြားလိုက္ၿပီးထယ္ေယာင္းကိုေနာက္ကဖက္လိုက္တယ္။

"ငယ္ငယ္ ဘာဟင္းေတြခ်က္ေနတာလဲ~"

"ထာဝရၾကက္ဥေၾကာ္~"

"အမယ္ ဟင္းနာမည္ကအဆန္းပါလား~"

"အဆန္းမဟုတ္ဘူး ၾကက္ဥဘဲေၾကာ္တတ္လို႔
ထာဝရၾကက္ဥေၾကာ္လို႔ေခၚတာ~"

"ဟားဟားး...ကေလးေပါက္ကေတာ့ေလ
အဲ့တာေၾကာင့္ကိုကိုခ်က္မယ္ေျပာတာေပါ့~"

"မခ်က္နဲ႔ၪီး ကိုကိုကေညာ္ခံလို႔မရေသးဘူးလို႔doctorေျပာခဲ့တယ္ေလ~"

"အဲ့တာဆိုလဲ အျပင္ကမွာစားရေအာင္ပါ~"

"ကိုကိုကျဖစ္သလိုစားလို႔မရေသးဘူးေလ အျပင္မွာထိုင္ေနပါ ငယ္ငယ္ၾကက္ဥေၾကာ္လိုက္ၪီးမယ္~"

"အင္းပါ အင္းပါ~"

ေဂ်ာင္ကုကထယ္ေယာင္းကိုစိတ္ႀကိဳက္လုပ္ဖို႔ခြင့္ျပဳထားေပးၿပီး သူကအျပင္ထြက္ထိုင္ကာ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြမွာေနေလရဲ့~

"ရၿပီကိုကို စားလို႔ရပါၿပီ~"

"ဟုတ္သားဘဲ ၾကက္ဥေၾကာ္တတ္ေနၿပီ~"

"စားၾကည့္ကိုကို~"

"Ok~"

ၾကက္ဥေၾကာ္စားေပးဖို႔အတြက္ၾကက္ဥကိုဖဲ့လိုက္ရာ
အေပၚပိုင္းၾကက္ဥကလွပေနေဘမဲ့ဖင္မွာက
မီးတူးလို႔မဲသဲေနေရာဘဲ~

"မစားနဲ႔ကိုကို~"

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ စားလိုက္ပါ့မယ္
ငယ္ငယ္ကေသခ်ာေၾကာ္ထားေပးတာကို~"

"ဟင့္အင္း မီးတူးႀကီးမစားနဲ႔~"

ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီးၾကက္ဥပန္းကန္ကိုအေဝးပို႔လိုက္တဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ေဂ်ာင္ကုရယ္ေနတုန္းထယ္ေယာင္းက
သူ႔ရင္ခြင္ထဲဝင္လာလို႔ ၾကက္ဥမီးတူးအတြက္နင့္သိမ့္ေပးရေသး~

👉🌟👈💬💬

............................................................

Thank you for reading🙏