unicode•

Hyung..ကျွန်တော့်ကိုတခါလောက်ယုံပေးလို့မရဘူးလား..

.
.
.

ကောင်းကင်ထက်၌ရွေ့လျားနေတဲ့တိမ်တွေကိုသူအားကျမိခဲ့သည်။လွတ်"လပ်"သွားလာခွင့်ပေးထားတဲ့ကောင်းကင်ကြီးရှိနေလို့လေ။

စိမ်းစိုစိုမြက်ခင်းပြင်ကြီးကိုမြေညီလမ်းသွယ်လေးကပိုင်းခြားထားသည်။ဆောင်းဦးရာသီမို့လို့နှင်းရေစက်တွေကလည်း မြက်နုရွက်လေးထက်၌တွဲခိုနေသည်။

မနက်ခင်းမို့ လူအသွားနည်းသည့် လမ်းသွယ်လေးတွင် သံ​ချေးတက်နေပြီး အရင်ထဲကသုတ်ထားတဲ့အညိုရောင်ဆေးရောင်က ပေါ်တကွက်ပျောက်တကွက်ဖြစ်နေသောစက်ဘီးတစ်စီးကတရွေ့ရွေ့သွားနေသည်။ထိုစက်ဘီးနောက်ကနေခပ်ခွာခွာလိုက်လာတဲ့စက်ဘီလေးတစ်စီး။

Jongseongနေတဲ့မြို့လေးကသာမန်မြို့လေးမို့ရွာလို့ထင်ရလောက်အောင်ထိအိမ်ခြေအနည်းငယ်သာရှိသည်။ထိုအိမ်​တွေထဲမှာမှJungwonတို့အိမ်ကအချမ်းသာဆုံးအိမ်ပင်။
အေးချမ်းလွန်းတဲ့ဒီမြို့လေးမှာ မနက်ခင်းပိုင်းဆိုရင်ကျောင်းသွားတဲ့သူတစ်ချို့လောက်ပဲရှိသည်။

လမ်းတစ်ဝက်ရောက်တော့Jongseongသည်စက်ဘီးကိုရပ်ပြီးဒေါက်ထောက်လိုက်ကာနောက်ကနေလိုက်လာတဲ့စက်ဘီးကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။သူထင်တဲ့အတိုင်း အပြာနုနု စက်ဘီးအသစ်စက်"လေးကို မစီးတတ်စီးတတ်နင်းလာတဲ့ကောင်လေးကိုတွေ့တော့ မျက်ခုံးများတန်းကာစူးစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

"Jung..ငါ့နောက်ကဘာလို့လိုက်လာတာလဲ.."

Jongseongမေးတော့ မျက်ဝန်းလေးအဝိုင်းသားတဲ့သူ့ကိုပြန်ကြည့်လာသည်။ခိုးလိုက်လာတာပေါ်တော့မျက်နှာလေးကကြောက်နေပြီးတအံ့တသြလည်းဖြစ်နေသေးသည်။

"Jungက Hyungနောက်ကလိုက်တာမဟုတ်ပါဘူး၊ကျောင်းကိုဒီလမ်းကနေသွားရလို့လေ.."

သူဒီလိုဖြေလာမယ်ဆိုတာ Jongseongသိသည်။သူနဲ့မတွေ့ချင်လို့အစောကြီးထွက်လာတဲ့အပြင် ကျောင်းကိုသွားတဲ့လမ်းတွေအများကြီးထဲကမှလူသိပ်မသွားတဲ့ဒီလမ်းကနေသွားတာမို့ Jungwonသူ့နောက်ကိုလိုက်လာတာမှန်းသူမသိစရာအကြောင်းမရှိ။

"မလိမ်ပါနဲ့..ငါမင်းနဲ့မတွေ့ချင်လို့ လူတွေမသွားတဲ့ဒီလမ်းကနေကျောင်းကိုသွားတာလေ.."

ဒီလိုပြောလိုက်တော့Jungwonမျက်နှာလေးသည်မဲ့သွားပြီး ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်သည်။

"ဒီနေ့တော့ထားလိုက်..နောက်နေ့ ငါ့နောက်ကမလိုက်ခဲ့နဲ့...Jung..ငါ့ကိုတစ်ခါလောက်တော့အလွတ်ပေးပါ.."

Jomgseongပြောတဲ့စကားကြောင့်Jungwonသည်မျက်နှာမဲ့ရာကနေ မျက်ဝန်းလေးကပါမျက်ရည်စများနှင့် ဝဲတက်နေသည်။

သူ Hyungကိုဒုက္ခပေးနေမိပြီလား။

အေးလွန်းတဲ့ဆောင်းရာသီမို့ ကိုယ်ငယ်လေးကလည်းခိုက်တုန်နေကာ လက်သီးလေးတင်းတင်းဆုပ်ကာတင်းထားသည်။

Jongseong သည် စက်ဘီးဒေါက်ကိုခြေထောက်နဲ့ပြန်ကန်လိုက်ကာ ထိုနေရာမှထွက်ခွာရန်ပြင်လိုက်သည်။

"Hyung.."

အနောက်ကအသံ​​ကြောင့် သူရပ်လိုက်ကာ စိတ်မရှည်သောအကြည့်နှင့်ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။

"ဘာလဲ.."

အေးစက်စက်ပြန်ဖြေလာသောသူ၏အသံနှင့်အကြည့်ကိုကြောက်သော်လည်း Jungwonပြောမှဖြစ်မည်မို့ Hyungကိုမော်ကြည့်ကာပြောလိုက်သည်။အသံသည်လည်းတုန်ရီနေသည်။

"Jung စက်ဘီးမစီးတတ်ဘူး.."

"ဘာ!!"

အာမေဋိတ်အသံနှင့်အတူတအံ့တသြဖြစ်နေတဲ့Jongseongအကြည့်ကိုမြင်တော့ သူကြောက်ကာ အကြည့်လွဲလိုက်လေသည်။

Hyungနဲ့အတူသွားမယ်ဆိုပြီးအစောကြီးကတည်းကစောင့်နေခဲ့ပြီး Hyungထွက်လာတာနဲ့အနောက်ကနေလိုက်လာခဲ့ပေမယ့် စက်ဘီးမစီးတတ်တာကိုသူနောက်ကျမှသိသည်။သို့ပေမယ့် Hyungနောက်ကနေလိုက်မယ်ဆိုတဲ့အတွေး​နဲ့နင်းလာတာ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးဒီနားအထိရောက်လာလဲမသိပေ။သေချာမစီးတတ်တော့ စက်ဘီးမှောက်သွားသေးသည်။ ဒူးတခုလုံးလည်းဒဏ်ရာများနှင့်ပြည့်နေသည်။

"စက်ဘီးမစီးတတ်ဘဲ ဘာလို့လိုက်လာတာလဲ..သခင်မကြီးကမင်းကိုကားနဲ့လိုက်ပို့ပေးမယ်ပြောထားတယ်မဟုတ်ဘူးလား.."

"Jung..Jung.."

မဖြေဘဲဝှေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်နေတတ်တဲ့Jungwonသည်သူ့အတွက် ကံဆိုးစေတဲ့အရှုပ်ထုပ်တစ်ခုသာ။သူ့ကိုနှောင့်ယှက်ဖို့မွေးလာသလိုပင် အမြဲတွယ်ကပ်နေတတ်တဲ့Jungwonကို သူမုန်းမိသည်။

မျက်မှောင်ကျုံ့ကာစူးစိုက်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်ဝန်းများငိုမဲ့မဲ့နှင့်ပြန်ကြည့်လာသည်။

"မင်းကိစ္စမင်းဘာသာမင်းရှင်း...ငါ့ကိုအပူလာမပတ်နဲ့.."

ထိုစကား​ပြောပြီး ထွက်သွားသောHyungရဲ့နောက်ကျောသည် Jungwonအတွက်ပဲခါးသက်နေတာများလား။

လေတိုက်ရင်တောင်နေမကောင်းဖြစ်တတ်တဲ့သူ့အတွက်ဒီမှာကြာကြာနေရင် မကောင်းတော့တာသိပေမယ့် သူထပ်ပြီးစက်ဘီးနင်း၍မရတော့ပေ။ခြေထောက်တစ်ခုလုံးလည်းလှုပ်လိုက်တာနဲ့ကျိုးမတတ်ပင် ခံစားရသည်။ဒီလောက်နာတာကိုတောင်မသိတော့ဘဲ ဒီအထိစက်ဘီးနင်းလာခဲ့သည့်သူ့ကိုယ်သူပဲ ပြန်အပြစ်တင်ရုံအပြင်မရှိ။

သွေးမရပ်သေးတဲ့ဒူးကအနာကို ကြည့်ကာ လမ်းသွယ်လေးထက်မှာ ကုပ်ကုပ်လေးထိုင်လိုက်သည်။ဒီလမ်းကလူအသွားအလာနည်းတာသည့်အတွက် ဒီလိုအချိန်မှာလူတစ်ယောက်တွေ့ရင်တောင် တော်တော်ကံကောင်းနေပြီမို့ ထိုကံကောင်းခြင်းသည် သူ့အတွက်ဖြစ်လာနိုင်မလားမပြောတတ်ချေ။

လေတဖြူးဖြူးတိုက်တော့ ယိမ်းနွဲ့နေတဲ့မြက်ခင်းပြင်ကြီးရယ် အနည်းငယ်လင်းလက်လာတဲ့အပြာရောင်ကောင်းကင်အောက်ဝယ်ရှိ ကောင်လေးသည် သူ၏အရာရာ ထွက်သွားသောလမ်းလေးကိုခနခနမျှော်ကြည့်နေသည်။သူ့ကိုတွေးမိပြီးပြန်လာခေါ်မလားဆိုတဲ့ မဖြစ်နိုင်တဲ့အတွေးတစ်ခုကို မိုက်ရူးစွာပိုက်ထားရင်းပေါ့။

သို့သော် ထွက်သွားတဲ့ကောင်လေးသည်ပြန်မလာခဲ့ပေ။အကြာကြီးမျှော်နေခဲ့သောသူ့ကို လောကကြီးကလှောင်ပြောင်နေမည်ကိုလည်းသူသိသည်။သို့သော် သူခံဝံ့သည်။အရာအားလုံးသည် သူတစ်ယောက်တည်းက စတင်ခဲ့တာကြောင့်မို့။

.
.
.
အဝါရောင်မီးရဲ့အလင်းရောင်ကြောင့် မှိန်ပြပြဖြစ်နေသောအခန်းတွင်းရှိမီးဖိုချောင်ထဲတွင်ဖခင်ဖြစ်သူသည် စားပြီးသားပန်းကန်တွေကိုဆေးကြောရင်းအလုပ်များနေသည်။

ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတဲ့ Jongseongကိုမြင်တော့ ဖခင်သည် စားပွဲရှေ့တွင်ထိုင်လိုက်သည်။

"Jongseonga ..သခင်လေး ဒီနေ့ကျောင်းကိုမရောက်ပဲ လမ်းမှာမေ့လဲနေတာကိုသိလား.."

စိုနေတဲ့ဆံပင်ကိုရေခြောက်အောင်သုတ်နေသောJongseongသည် ဖခင်ပြောသောစကားကြောင့် တခနရပ်သွားသည်။ထို့နောက် ဘာမှမဖြစ်သလိုပင်ဆက်သုတ်ကာ စားပွဲရှေ့တွင် ဖခင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်လိုက်သည်။

Jongseongလုပ်နေတာတွေသည် သူJungwonနဲ့ပတ်သက်ပြီးဂရုမစိုက်ဘူးဆိုတဲ့သဘောဖြစ်သည်။

"သခင်လေးကို သား တစ်ခုခုပြောလိုက်သေးလား.."

မယုံကြည်သောအကြည့်နဲ့ကြည့်ခံလာရတော့Jongseongသည် စိတ်တိုလာ၏။သို့သော်သူစိတ်တိုတာကဖခင်ကိုမဟုတ်ဘဲ သူတွေးနေသော သူမုန်းတဲ့သူကိုပင်။

"Jungကအဖေ့ကိုဘာပြောလိုက်လို့လဲ.."

သူမေးတဲ့မေးခွန်းကိုမဖြေဘဲပြန်မေးလာတဲ့Jongseongကြောင့် ခေါင်းပင်ကိုက်လာသည်။

"သခင်လေးကဘာပြောရမှာလဲ..သခင်လေးJungwonကသားကိုအစ်ကိုတစ်ယောက်လိုချစ်တာပါ..သူကတော့ လမ်းမှားပြီးရောက်သွားတာဆိုပြီးပြောတာပေါ့ ဒါမယ့် သားသူ့ကိုတစ်ခုခု​လုပ်လိုက်တယ်ဆိုတာအဖေသိတယ်..!
"

ကျစ်..!
ထင်တဲ့အတိုင်းJungwonသည် သူနဲ့သူ၏ဖခင်ကြားသွေးခွဲလိုက်ပြန်ပြီ။အမြဲသူ့ဘက်စပြီးတောင်းပန်ပြီးသူအမှားဆိုပြီးပြောတတ်ရုံမက တစ်ခုခုဆိုရင်အားနည်းပြတတ်တဲ့Jungwonကြောင့်သူတို့သားအဖ2ယောက်ရန်ဖြစ်ရသည်။

"ကျွန်တော်သူ့ကိုဘာမှမလုပ်ဘူးလို့ပြောရင်လည်းအဖေယုံမှာမဟုတ်ဘူးမလား..အဖေ့ထင်ချင်သလိုထင်ဗျာ.."

"Jongseonga..သခင်လေးကိုထပ်ပြီးစိတ်ညစ်အောင်မလုပ်ဘူးလို့ကတိပေးပါသား.."

တောင်းဆိုနေတဲ့အဖေ့ရဲ့စကားကြောင့်သူပိုပြီးစိတ်ထိခိုက်သွားရသည်။အားလုံးရဲ့အမြင်မှာသူကပဲလူဆိုးတစ်ယောက်လိုပင် ဆက်ဆံခံရသည်။ဒါတွေအားလုံးJungwonကြောင့်ဆိုတာတွေးလိုက်တိုင်း မျက်ခုံးများထိစပ်သည်အထိတွန့်ချိုးကာ သွေးကြောများပင်ထောင်လာသည်။

"အဖေ ပြောစရာမရှိတော့ဘူးမလား..ကျွန်တော်အိပ်တော့မယ်.."

သူပြောတာကို သေချာမဖြေပဲထထွက်သွားပြီးအခန်းထဲသို့ ဝင်သွားတဲ့သားငယ်ရဲ့နောက်ကျောကိုကြည့်ပြီးသူနားမလည်ဖြစ်မိသည်။အရာအားလုံးကိုနားလည်ပေးတတ်တဲ့သူ၏သားသည်Jungwonအပေါ်ကိုဘာလို့နားလည်မပေးနိုင်တာလဲဆိုတာသူစဥ်းစားလို့မရပေ။

"သား..မနက်ဖြန်သခင်လေးရဲ့အကို Seoulကနေပြန်လာမယ်တဲ့ အဲဒါအဖေသွားကြိုပေးရမယ် မနက်စာကိုကိုယ့်ဘာသာပဲကြည့်စားလိုက်တော့..ကြားလား.."

အခန်းပြင်မှ​အော်ပြောလာတဲ့ဖခင်စကား​ကို သေချာနားမထောင်မိလိုက်ပေ။Seoulဆိုတဲ့အသံကြောင့် သူနားစွင့်လိုက်ပေမယ့်အရှေ့ကပြောသွားတဲ့စကားကြောင့် တည်သွားကာမျက်ဝန်းမှမီးတောက်လာပြန်သည်။

Seoulမြို့မှာတက္ကသိုလ်တက်ပြီးခနပြန်လာတော့မည့်သူသည် Jongseongအတွက်သွေးထွက်မတတ်ရွံမုန်းစရာကောင်းသောသူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။လက်သီးများတင်းတင်းဆုပ်လိုက်တော့ လက်တွင်ကိုင်ထားတဲ့ခဲတံအဟောင်းလေးကကျိုးမယောင်ပင်။

မှိန်ပြပြမီးသည် ဒီအချိန်ဆိုရင် လာလိုက်ပျက်လိုက်နဲ့မို့ မီးပိတ်ကာ စာရေးစားပွဲခုံမှာရှိတဲ့မီးအိမ်နှင့်စာလုပ်ရသည်။

အိမ်ငယ်လေးမှမီးလေးပိတ်သွားသောအခါ အိမ်ကြီးရှိအခန်းတစ်နေရာမှမီးသည်လည်းချက်ချင်းပိတ်သွားလေသည်။

.
.
.
မနက်အစောကြီးထဲက အိမ်ကြီးရှေ့မှာSeoulကပြန်လာမည့်သခင်ကြီးကိုကြိုရန်ရပ်စောင့်ခိုင်းထား၍မနက်စာတောင်မစားရသေးဘဲ ရပ်စောင့်နေသည်။မနက်စောစောသည် သာမန်အချိန်တွေထက်ပိုအေးသည်မို့ Jongseongတကိုယ်လုံးခိုက်ခိုက်တုန်အောင်ချမ်းနေသည်။

သူဆုရတုန်းကအဖေဝယ်ပေးထားတဲ့အနွေးထည်လေးလည်းချမ်းလှတဲ့ရာသီကိုအံမတုနိုင်တော့ချေ။လက်သီးလေးဆုပ်ပြီးအိမ်ရှေ့နားမှာရပ်စောင့်နေမိသည်။

ကားသံကြားတော့ အိမ်ကြီးထဲကသခင်မကြီးလည်းထွက်လာသည်။အသက်ကြီးသော်လည်းပါးရေတွန့်ခြင်းမရှိ၊ဝိုင်းစက်နေသောမျက်လုံးတစ်စုံ၊ပါးလွှာသောနှုတ်ခမ်း၊အေးစက်ပြီးရက်စက်လွန်းတဲ့အကြည့်ပိုင်ဆိုင်ထားသော သူမသည် ဒီမြို့ထဲမှာအလှဆုံးအကမယ်တစ်ဦးဖြစ်ခဲ့သည်။သေချာကြည့်လျှင် Jungwonသည်သူ၏မိခင်နှင့်တစ်ပုံစံတည်းတူသည်ကိုသူတွေးမိသွားသည်။

ကားသည်အိမ်ရှေ့တွင်ရပ်လိုက်ပြီး ဖခင်ဖြစ်သူသည်ကားထဲမှထွက်လာကာ ကားနောက်တံခါးကိုဖွင့်လိုက်သည်။ကားထက်မှထိုသူသည်ချက်ချင်းကားပေါ်ကမဆင်းဘဲ Jongseong၏အဖေအား မေးဆတ်ပြကာခေါ်လိုက်သည်။

Jongseon၏အဖေသည် ထိုသူထိုင်နေတဲ့ကားတံခါးရှေ့မှာလေးဘက်ထောက်လိုက်ကာခေါင်းကိုငုံ့လိုက်သည်။ထိုလူသည်သူ့ဖခင်၏ကျောပေါ်ကိုသူ၏ခြေထောက်ဖြင့်နင်းကာ ကားမှဆင်းလေသည်။

သူ့အပြုအမူကိုJeongseongမြင်တော့သွေးများဆောင့်တက်လာသည်။မျက်ခုံးတန်းများသည် တွန့်ချိုးလျက် လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်လိုက်လေသည်။

Yang Ji Sung!!

နှာတံပွပွ၊မျက်လုံးမှေးမှေးနှင့်ဘယ်လောက်ပဲမျက်နှာကိုပြုပြင် ပြုပြင်လူရုပ်မထွက်သောသူ။ဒါ့အပြင် သူ့ရုပ်ရည်နဲ့လိုက်အောင်စိတ်ဓာတ်သည်လည်းအလွန်အောက်တန်းကျလွန်းသည်။

"သား..အမေ့မှာဖြင့်သတိရနေတာ...ဘယ်လိုလဲ..Seoulမြို့မှာအဆင်ပြေရဲ့လား.."

"သားလည်းမေမေ့ကိုသတိရနေတာ..ခန မေမေ.."

Jongseongရဲ့အကြည့်ကိုမြင်သွား၍စကားရပ်ကာ Jongseongရှေ့ကိုလျှောက်လာသည်။ခနဲ့သောအပြုံးဖြင့် သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေသောJongseongရဲ့မျက်နှာကိုလက်သီးနဲ့တစ်ချက်ထိုးလိုက်သည်။

သူထိုးလိုက်သောလက်သီးကြောင့် Jongseong
သည်မြေပြင်သို့အရှိန်ဖြင့်လဲကျသွားလေသည်။နှုတ်ခမ်းထောင့်ကိုစမ်းကြည့်တော့သွေးများ​ပေကျန်နေသည်။ပါးစပ်ထဲတွင်အုံခဲနေသောသွေးများကိုထွေးထုတ်လိုက်ကာ Ji Sungမျက်နှာကိုပြန်မော်ကြည့်လိုက်သည်။

"ရာရာစစငါ့ကိုစိုက်ကြည့်ရဲတယ်.."

မျက်လုံးသည်သွေးကဲ့သို့နီရဲနေကာသွေးကြောသည်လည်းထောင်တက်နေသည်။သူ့အဖေကိုဒီလိုဆက်ဆံတာဘယ်သားသမီးကငြိမ်ခံနေပါ့မလဲ။

Ji Seungသည်မြေပေါ်လဲကျနေတဲ့Jongseongရဲ့အကြည့်ကိုကြည့်ရင်းတစ်ချက်လှောင်ရယ်လိုက်သည်။ကားထဲမှသားရေကြိုးကိုယူကာJongseongအားရိုက်ရန်ပြင်နေတုန်းပင် သူ၏လက်ကိုတစ်စုံတစ်ယောက်မှတားလိုက်သည်။

မျက်ဝန်းများသည်မျက်ရည်စများနှင့်ပြည့်နှက်နေသည့်အပြင် ​ဖွေးဆွတ်နေတဲ့အသားရောင်ရယ်  သွေးမရှိသောနှုတ်ခမ်းပါးကတုန်ရီလျက် ရှိသမျှအားကုန်ထုတ်သုံးကာ သူ၏လက်ကိုလာတားနေသောJungwonမျက်နှာကိုမြင်တော့Ji Sungသည် ရွယ်ထားတဲ့လက်ကိုပြန်ချလိုက်ရသည်။

"Jungwon ..မင်းမပါနဲ့ဖယ်နေ..ဒီလိုကောင်တွေကိုမှတ်လောက်သားလောက်ဖြစ်အောင်ရိုက်ရမှာ.."

"Hyung..မလုပ်ပါနဲ့..ကျေးဇူးပြုပြီး.."

တုန်ရီနေတဲ့အသံနဲ့ပြောလေသောJungwonသည် လေတိုက်ရင်တောင်လွင့်တော့မည့်အလားပင် ခန္ဓာကိုယ်ကအလွန်ပိန်သွား၏။

"Yang Jungwon..အိမ်ထဲပြန်ဝင်..နင့်အကိုလုပ်နေတာကိုနင်ဝင်မပါနဲ့.."

အမေဖြစ်သူ၏အသံကြောင့် Jungwonသည်ဘာမှမလုပ်နိုင်ဘဲ အိမ်ထဲဝင်လိုက်ရသည်။အိမ်အဝင်ကနေHyungကိုခိုးကြည့်လိုက်တော့ Hyungကလည်းသူ့ကိုထပ်တူကြည့်နေသည်။သူထင်ထားတဲ့အတိုင်းအလွန်မုန်းတီးနေတဲ့အကြည့်များ။ထိုအကြည့်ကြောင့် Jungwonဘက်မှစပြီးအကြည့်လွဲလိုက်ရသည်။

သားရေကြိုးနဲ့တစ်ခါရိုက်တိုင်း Jongseongရဲ့ကျောသည်ကော့တက်သွားပြီး..အရိုးများကျိုးကြေမတတ် နာကျင်သွားသောမျက်ဝန်းများမျက်နှာထက်ဖြစ်ပေါ်နေသည်။

နောက်ဆုံးJongseongသည်အားပြတ်သွားကာ မြေပြင်၌လုံးလုံးလဲကျသွားသည်။Jongseong၏ဖခင်သည်မမြင်နိုင်တော့ဘဲJi sungရှေ့မှာဒူးထောက်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကိုပူးကာ တောင်းပန်လေသည်။

"ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် သခင်လေး..Jongseongကကလေးမို့ဘာမှမသိတာပါ...ခွင့်လွှတ်ပေးပါ"

"အဖေ!!.."

​​သူ၏ရှေ့မှာဒူးထောက်ကာ တောင်းပန်နေတာကိုသူဘယ်လိုမှမမြင်နိုင်။တစ်ကိုယ်လုံးလည်းလှုပ်လို့မရတော့တဲ့အထိ နာကျင်နေသော်လည်းရင်ထဲကတောက်လောင်နေတဲ့မီးထက်တော့ဘယ်နာပါ့မလဲ။

"ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ?
Yang Ji Sung!!!ရောက်တာနဲ့ချက်ချင်းပြဿနာရှာပြန်ပြီလား.."

သခင်ကြီးလာတာနဲ့အကုန်လုံးတိတ်သွားလေသည်။Ji Sungသည်လက်ထဲမှသားရေကြိုးကိုနောက်ပစ်လိုက်ပြီး

"အဖေ့အလုပ်သမားတွေကအချိုးမပြေတာကို သားကဖြေရှင်းပေးနေတာပါ.."

"မင်းကဖြေရှင်းပေးရအောင် မင်းမှာဘာအဖြစ်ရှိလို့လဲ..."

သခင်ကြီးပြောတော့ သူ၏အရှိက်ကိုထိသွား၍မျက်နှာကြောတင်းကာ ဆောင့်အောင့်ပြီးထိုနေရာမှထွက်သွားလေသည်။သခင်မကြီးလည်း သခင်ကြီးအား မျက်စောင်းထိုးကာ ထိုနေရာမှထွက်သွားလေသည်။

"ကျေးဇူးပါ သခင်ကြီး.."

"မလိုပါဘူး..အဲဒီ့သားအမိက ငါ့ကြောင့်ပျက်စီးနေတာမို့လို့ မင်းဘက်ကနားလည်ပေးပါကွာ..ပြီးတော့မင်းရဲ့သားကိုလည်းသေချာဆေးထည့်ပေးလိုက်.."

Jongseongသည်ရှိတဲ့အားဖြင့်ထလိုက်ကာ ထိုနေရာမှာမြန်မြန်ထွက်ပြေးသွားလေသည်။တစ်စုံတစ်ယောက်သည်လည်း ထိုထွက်ပြေးသွားတဲ့ကောင်လေးနောက်ကိုအပြေးလိုက်သွားလေသည်။

မြေသားနီနီပေါ်​ငိုယိုကာပြေးလာတဲ့လူငယ်တစ်ယောက်ကိုလမ်းကလူတွေကကြည့်နေကြသော်လည်း သူဂရုမစိုက်စွာဆက်ပြီးပြေးနေသည်။ဗလာဖြစ်နေတဲ့စိတ်နဲ့အတူထွက်ပြေးလာခဲ့ရင်း ပင်လယ်ကမ်းစပ်ထိရောက်လာခဲ့သည်။

ဝဲတက်နေသောမျက်ရည်စများကြောင့် တလက်လက်တောက်ပနေတဲ့ပင်လယ်ရေတွေကိုသူသေချာမမြင်ရတော့သလို...တိုက်ခတ်လာတဲ့အအေးဓာတ်တွေကိုလည်း သူမခံစားရပေ။

အရိုက်ခံလိုက်ရတဲ့ဒဏ်ရာတွေထက် ရင်ထဲကဖြစ်လာတဲ့ဒဏ်ရာကပိုပြီးနက်လေသည်။

ပူလောင်နေသောရင်ထဲကမီးအပူကမျက်ရည်အဖြစ်အစားထိုးလေတော့ ကျလာတဲ့မျက်ရည်စများကိုအင်္ကျီစဖြင့် အကြမ်းပတမ်းသုတ်လိုက်သည်။

တုန်လှုပ်နေသောလက်ချောင်းများသည် ပွန်းပဲ့နေကာ သွေးစများနှင့်ပင်။

ထိုလက်ချောင်းများထဲသို့လျှိုဝင်လာသောလက်ချောင်းသေးသေးသွယ်သွယ်လေး​ကြောင့် သူဘေးကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

သူနဲ့ထပ်တူမျက်ရည်များနှင့်ပြည့်နေတဲ့မျက်ဝန်း၊နှာထိပ်လေးကနီရဲနေကာ သွေးမရှိသောနှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကတုန်လှုပ်နေသောJungwonကိုမြင်တော့ သူရဲ့ဒေါသများကအထွတ်အထိပ်သို့ရောက်သွားပြီး နီရဲနေတဲ့မျက်လုံးဖြင့်ကြည့်ကာ ဆွဲထားတဲ့လက်ကိုဖြုတ်ချလိုက်သည်။

"Hyung..Ji Sung Hyungအစား Jungတောင်းပန်ပါတယ်.."

မျက်ရည်များပြည့်နှက်နေပြီး တုန်ရီနေတဲ့အသံဖြင့်ပြောလာတဲ့Jungwonကိုကြည့်ကာ သူလှောင်ရယ်လိုက်သည်။

"တောင်းပန်တယ်ဟုတ်လား..Jung မင်းကလေ မင်းအကိုထက်ပိုဆိုးတယ်ဆိုတာသိလား..ဟန်ဆောင်မနေနဲ့ ငါ့ရှေ့ကအခုချက်ချင်းထွက်သွား!!.."

Jungwonရဲ့စကားများသည် သူ့အတွက်ဟန်ဆောင်နေသည်လို့သာသူထင်သည်။အားနည်းပြပြီး အမြဲငိုယိုနေတတ်တဲ့ဒီကောင်လေးကြောင့် သူအမြဲဒုက္ခရောက်ရသည်။

အခုလည်းသူ့ကိုလှောင်ပြောင်ဖို့လိုက်လာတာမလား။

ဒီအချိန်မှာသူ မတွေ့ချင်ဆုံးသူကိုပြောပါဆိုရင် Jungwonကိုပင်။

Jungwonသည်ကျလာတဲ့မျက်ရည်များကိုသုတ်ပစ်ကာ Jongseongရဲ့မျက်ဝန်းများကိုမော့ကြည့်သည်။

"Hyung ကျွန်တော့်ကို တစ်ခါလောက်ယုံပေးလို့မရဘူးလား.."

"အဟက်..ယုံပေးရမယ်..မင်းကိုယုံမယ်အစား အခုချက်ချင်းပင်လယ်ထဲဆင်းပြီးသေပစ်လိုက်မယ်.!!!"

အေးစက်စွာပြောလာတဲ့စကားများ​ကို Jungwonကနာကျင်စွာခံယူသည်။ကျလာတဲ့မျက်ရည်များကိုသုတ်ပစ်ကာ အကြည့်လွဲလိုက်သည်။

Jungwonသည် ထိုနေရာမှမထွက်သွားသေးဘဲ ဘာမှမဖြစ်သလိုပင် သဲပြင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပါလာသောဆေးသေတ္တာလေးကိုဖွင့်ကာ Jongseongရဲ့လက်ကိုအားနဲ့ဆွဲလိုက်သည်။

ပုံမှန်ဆိုရင်Jungwonရဲ့အားကို Jongseongမမှုပေမယ့် သူယခုဒဏ်ရာရထားတော့  Jungwonဘေးနားသို့ အလိုက်သင့်လေးထိုင်ကျသွားသည်။Jungwonရဲ့အပြုအမူကြောင့် ဒေါသဖြစ်နေရာကနေ အနည်းငယ်ကြောင်အသွားသည်။

ဆေးထည့်ရန်အနားသို့ကပ်လာတဲ့Jungwonလက်ကိုဆွဲကာ တားလိုက်တော့ Jungwonမျက်နှာသည် သူ့မျက်နှာနှင့်နီးကပ်သွားလေသည်။

မျက်ဝန်းလေးအဝိုင်းသားနှင့် ကြည့်လာသောJungwonကိုသူစိုက်ကြည့်လိုက်ကာ

"ဒါဘာလုပ်တာလဲ..မင်းကိုထွက်သွားဖို့ပြောနေတာလေ.."

"Hyungရဲ့ဒဏ်ရာတွေကိုဆေးထည့်ပြီးရင် ထွက်သွားပါ့မယ်.."

နှာထိပ်တွေနီရဲနေကာ မျက်လုံးဖောင်းနေသော Jungwonကြောင့် သူဘာလို့မှန်းမသိ မငြင်းဖြစ်လိုက်ပေ။Jongseongသည်လက်ကိုလွှတ်လိုက်ကာ ဟိုဘက်ကိုအကြည့်လွဲလိုက်သည်။

"ပြီးရင်ထွက်သွား.."

ထိုသိုပြောလိုက်တာနဲ့ သူ့ရဲ့မျက်နှာနားထိကပ်လာကာ သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်မှအနာကို သေချာစွာလိမ်းပေးနေသည်။Jungwonရဲ့အသက်ရှူသံသဲ့သဲ့ကိုပါကြားရတော့ တစ်နေရာကခနတာလှုပ်ခါသွားလေသည်။

Hyungရဲ့မျက်နှာကိုအနီးကပ်မြင်ရတော့ Jungwonရဲ့ရင်ဘက်တစ်ခုလုံးသည်ပေါက်ကွဲမတတ်ပင်။Hyungရဲ့နှာတံစင်းစင်းလေးရယ် နှင်းဆီဖူးလိုဖြစ်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို Hyungဟိုဘက်ငေးနေတုန်းတိတ်တခိုးငေးကြည့်မိသည်။ပင်လယ်လေတွေနဲ့အတူလွင့်မျောနေတဲ့ဆံနွယ်နက်နက်လေးကိုမြတ်နိုးမိသည်။

သူတန်ဖိုးထားရတဲ့Hyungမျက်နှာလေးကိုဒီလိုအနာတရဖြစ်နေတာကိုတောင် ကာကွယ်မပေးနိုင်ခဲ့တဲ့သူ့ကိုယ်သူပဲ အပြစ်တင်မိသည်။Hyungအစားသူသာအရိုက်ခံလိုက်ရရင်ပိုကောင်းမယ်ဆိုတဲ့အတွေးသာတွေးနေမိသည်။

"အ..."

ဆေးထည့်ရင်းအနာကနာလာတော့ ဟိုဘက်ကိုငေးရာကလှည့်ကြည့်လိုက်မိလေတော့ Jungwonရဲ့မျက်နှာသည် သူ့နဲ့အလွန်နီးကပ်နေသည်။Jungwonကတော့သူ့ကိုမကြည့်ဘဲဆေးကိုဆက်လိမ်းနေတုန်းပင်။

မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးရယ်..နီဆွေးဆွေးဖြစ်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေး၊နီရဲနေသောပါးမို့မို့လေးကို သူတောင်မသိဘဲအကြာကြီးငေးကြည့်နေမိသည်။

Jungwonကဒီလောက်တောင်လှတာလား..

ထိုစကားသည် သူ့အတွေး၌ဝဲလျက် တောင့်တောင့်ကြီးငေးနေမိသည်။ဘယ်သူ့ကိုမှအသေးစိတ်မကြည့်ဖူးသောသူသည် အခုတော့ သူတောင်မသိဘဲ Jungwonကိုကြည့်နေမိသည်။

ပြီးတော့Jungwonကလှတယ်တဲ့..သူ့အတွေးကိုအံ့သြစွာဖြင့် လှောင်ရယ်လိုက်သည်။

"ပြီးပြီ..ဒါဆိုကျွန်တော်သွားတော့မယ်..Hyungဒီနေရာမှာအကြာကြီးမနေပါနဲ့...ဖျားလိမ့်မယ်.."

"မင်းအပူမပါဘူး.."

သူ့အပေါ်ဒီလိုနာကျင်အောင်ပြောတတ်တဲ့Jongseongကိုကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကွေးလာသည်အထိပြုံးပြကာ ထွက်လာလေသည်။

Jongseongသည်  ထော့နဲ့"နှင့်ထွက်သွားသောJungwonကြောင့် ပြေးလိုက်သွားရသည်။

"Jung.. ဖိနပ်မစီးဘဲဒီအထိလာတာလား..မင်းရူးသွားပြီလား.."

Jongseongပြောမှသူဖိနပ်မစီးထားမှန်းသိလိုက်ရသည်။Hyungကိုစိတ်ပူပြီးလိုက်လာတော့ ဖိနပ်စီးဖို့ကိုမေ့သွားခဲ့သည်။ဒါကြောင့်လမ်းမှာသူ့ကိုလူတွေကကြည့်နေကြတာကိုး။

"အော်.."

အော်တဲ့လား..

Jongseongသည် Jungwonကိုနားမလည်နိုင်စွာကြည့်လိုက်သည်။ခြေဗလာနဲ့မို့ ခြေထောက်မှာသွေးစို့နေတာကိုတောင်မသိဘဲ သူ့နောက်လိုက်လာတဲ့Jungwonကိုနားမလည်နိုင်တော့ပေ။

Jongseongသည် စုတ်တစ်ချက်သတ်ကလိုက်ပြီး Jungwonရှေ့မှာရပ်ကာ ကိုယ်ကိုအနည်းငယ်နှိမ့်လိုက်သည်။

"ငါ့ကျောပေါ်တက်.."

ကြောင်အစွာ တွေတွေကြီးရပ်နေတဲ့Jungwonကိုသူစိတ်မရှည်တော့။

"မြန်မြန်!!."

Jungwonသည် အားနာစွာJongseongကျောပေါ်တက်လိုက်ရသည်။

Hyungကသူ့ကိုကုန်းပိုးတယ်တဲ့လား။
မယုံနိုင်စွာပင် ကုန်းပိုးထားတဲ့Jongseongရဲ့မျက်နှာလေးကိုခိုးကြည့်လိုက်သည်။မျက်ရည်စများဝဲတက်နေသော်လည်း ဒီတစ်ခေါက်တော့ပျော်၍ဖြစ်သည်။

ပင်လယ်ကမ်းစပ်ပေါ်ကသူတို့နှစ်ယောက်သည် အလှဆုံးဖြစ်သောညနေဆည်းဆာကပင်အရှုံးပေးရလောက်အောင်လှပလွန်းနေသည်။

~~~~~

Thanks for reading!💛

~~~~~

zawgyi•

Hyung..ကၽြန္ေတာ့္ကိုတခါေလာက္ယုံေပးလို႔မရဘူးလား..

.
.
.

ေကာင္းကင္ထက္၌ေရြ႕လ်ားေနတဲ့တိမ္ေတြကိုသူအားက်မိခဲ့သည္။လြတ္"လပ္"သြားလာခြင့္ေပးထားတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးရွိေနလို႔ေလ။

စိမ္းစိုစိုျမက္ခင္းျပင္ႀကီးကိုေျမညီလမ္းသြယ္ေလးကပိုင္းျခားထားသည္။ေဆာင္းဦးရာသီမို႔လို႔ႏွင္းေရစက္ေတြကလည္း ျမက္ႏုရြက္ေလးထက္၌တြဲခိုေနသည္။

မနက္ခင္းမို႔ လူအသြားနည္းသည့္ လမ္းသြယ္ေလးတြင္ သံ​ေခ်းတက္ေနၿပီး အရင္ထဲကသုတ္ထားတဲ့အညိဳေရာင္ေဆးေရာင္က ေပၚတကြက္ေပ်ာက္တကြက္ျဖစ္ေနေသာစက္ဘီးတစ္စီးကတေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည္။ထိုစက္ဘီးေနာက္ကေနခပ္ခြာခြာလိုက္လာတဲ့စက္ဘီေလးတစ္စီး။

Jongseongေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကသာမန္ၿမိဳ႕ေလးမို႔ရြာလို႔ထင္ရေလာက္ေအာင္ထိအိမ္ေျခအနည္းငယ္သာရွိသည္။ထိုအိမ္​ေတြထဲမွာမွJungwonတို႔အိမ္ကအခ်မ္းသာဆုံးအိမ္ပင္။
ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ မနက္ခင္းပိုင္းဆိုရင္ေက်ာင္းသြားတဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕ေလာက္ပဲရွိသည္။

လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ့Jongseongသည္စက္ဘီးကိုရပ္ၿပီးေဒါက္ေထာက္လိုက္ကာေနာက္ကေနလိုက္လာတဲ့စက္ဘီးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။သူထင္တဲ့အတိုင္း အျပာႏုႏု စက္ဘီးအသစ္စက္"ေလးကို မစီးတတ္စီးတတ္နင္းလာတဲ့ေကာင္ေလးကိုေတြ႕ေတာ့ မ်က္ခုံးမ်ားတန္းကာစူးစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။

"Jung..ငါ့ေနာက္ကဘာလို႔လိုက္လာတာလဲ.."

Jongseongေမးေတာ့ မ်က္ဝန္းေလးအဝိုင္းသားတဲ့သူ႔ကိုျပန္ၾကည့္လာသည္။ခိုးလိုက္လာတာေပၚေတာ့မ်က္ႏွာေလးကေၾကာက္ေနၿပီးတအံ့တၾသလည္းျဖစ္ေနေသးသည္။

"Jungက Hyungေနာက္ကလိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ေက်ာင္းကိုဒီလမ္းကေနသြားရလို႔ေလ.."

သူဒီလိုေျဖလာမယ္ဆိုတာ Jongseongသိသည္။သူနဲ႔မေတြ႕ခ်င္လို႔အေစာႀကီးထြက္လာတဲ့အျပင္ ေက်ာင္းကိုသြားတဲ့လမ္းေတြအမ်ားႀကီးထဲကမွလူသိပ္မသြားတဲ့ဒီလမ္းကေနသြားတာမို႔ Jungwonသူ႔ေနာက္ကိုလိုက္လာတာမွန္းသူမသိစရာအေၾကာင္းမရွိ။

"မလိမ္ပါနဲ႔..ငါမင္းနဲ႔မေတြ႕ခ်င္လို႔ လူေတြမသြားတဲ့ဒီလမ္းကေနေက်ာင္းကိုသြားတာေလ.."

ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့Jungwonမ်က္ႏွာေလးသည္မဲ့သြားၿပီး ေခါင္းကိုကုတ္လိုက္သည္။

"ဒီေန႔ေတာ့ထားလိုက္..ေနာက္ေန႔ ငါ့ေနာက္ကမလိုက္ခဲ့နဲ႔...Jung..ငါ့ကိုတစ္ခါေလာက္ေတာ့အလြတ္ေပးပါ.."

Jomgseongေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္Jungwonသည္မ်က္ႏွာမဲ့ရာကေန မ်က္ဝန္းေလးကပါမ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္ ဝဲတက္ေနသည္။

သူ Hyungကိုဒုကၡေပးေနမိၿပီလား။

ေအးလြန္းတဲ့ေဆာင္းရာသီမို႔ ကိုယ္ငယ္ေလးကလည္းခိုက္တုန္ေနကာ လက္သီးေလးတင္းတင္းဆုပ္ကာတင္းထားသည္။

Jongseong သည္ စက္ဘီးေဒါက္ကိုေျခေထာက္နဲ႔ျပန္ကန္လိုက္ကာ ထိုေနရာမွထြက္ခြာရန္ျပင္လိုက္သည္။

"Hyung.."

အေနာက္ကအသံ​​ေၾကာင့္ သူရပ္လိုက္ကာ စိတ္မရွည္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။

"ဘာလဲ.."

ေအးစက္စက္ျပန္ေျဖလာေသာသူ၏အသံႏွင့္အၾကည့္ကိုေၾကာက္ေသာ္လည္း Jungwonေျပာမွျဖစ္မည္မို႔ Hyungကိုေမာ္ၾကည့္ကာေျပာလိုက္သည္။အသံသည္လည္းတုန္ရီေနသည္။

"Jung စက္ဘီးမစီးတတ္ဘူး.."

"ဘာ!!"

အာေမဋိတ္အသံႏွင့္အတူတအံ့တၾသျဖစ္ေနတဲ့Jongseongအၾကည့္ကိုျမင္ေတာ့ သူေၾကာက္ကာ အၾကည့္လြဲလိုက္ေလသည္။

Hyungနဲ႔အတူသြားမယ္ဆိုၿပီးအေစာႀကီးကတည္းကေစာင့္ေနခဲ့ၿပီး Hyungထြက္လာတာနဲ႔အေနာက္ကေနလိုက္လာခဲ့ေပမယ့္ စက္ဘီးမစီးတတ္တာကိုသူေနာက္က်မွသိသည္။သို႔ေပမယ့္ Hyungေနာက္ကေနလိုက္မယ္ဆိုတဲ့အေတြး​နဲ႔နင္းလာတာ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးဒီနားအထိေရာက္လာလဲမသိေပ။ေသခ်ာမစီးတတ္ေတာ့ စက္ဘီးေမွာက္သြားေသးသည္။ ဒူးတခုလုံးလည္းဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနသည္။

"စက္ဘီးမစီးတတ္ဘဲ ဘာလို႔လိုက္လာတာလဲ..သခင္မႀကီးကမင္းကိုကားနဲ႔လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေျပာထားတယ္မဟုတ္ဘူးလား.."

"Jung..Jung.."

မေျဖဘဲေဝွ႕လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနတတ္တဲ့Jungwonသည္သူ႔အတြက္ ကံဆိုးေစတဲ့အရႈပ္ထုပ္တစ္ခုသာ။သူ႔ကိုေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ေမြးလာသလိုပင္ အျမဲတြယ္ကပ္ေနတတ္တဲ့Jungwonကို သူမုန္းမိသည္။

မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာစူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းမ်ားငိုမဲ့မဲ့ႏွင့္ျပန္ၾကည့္လာသည္။

"မင္းကိစၥမင္းဘာသာမင္းရွင္း...ငါ့ကိုအပူလာမပတ္နဲ႔.."

ထိုစကား​ေျပာၿပီး ထြက္သြားေသာHyungရဲ့ေနာက္ေက်ာသည္ Jungwonအတြက္ပဲခါးသက္ေနတာမ်ားလား။

ေလတိုက္ရင္ေတာင္ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္တဲ့သူ႔အတြက္ဒီမွာၾကာၾကာေနရင္ မေကာင္းေတာ့တာသိေပမယ့္ သူထပ္ၿပီးစက္ဘီးနင္း၍မရေတာ့ေပ။ေျခေထာက္တစ္ခုလုံးလည္းလႈပ္လိုက္တာနဲ႔က်ိဳးမတတ္ပင္ ခံစားရသည္။ဒီေလာက္နာတာကိုေတာင္မသိေတာ့ဘဲ ဒီအထိစက္ဘီးနင္းလာခဲ့သည့္သူ႔ကိုယ္သူပဲ ျပန္အျပစ္တင္႐ုံအျပင္မရွိ။

ေသြးမရပ္ေသးတဲ့ဒူးကအနာကို ၾကည့္ကာ လမ္းသြယ္ေလးထက္မွာ ကုပ္ကုပ္ေလးထိုင္လိုက္သည္။ဒီလမ္းကလူအသြားအလာနည္းတာသည့္အတြက္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာလူတစ္ေယာက္ေတြ႕ရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းေနၿပီမို႔ ထိုကံေကာင္းျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ျဖစ္လာနိုင္မလားမေျပာတတ္ေခ်။

ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေတာ့ ယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးရယ္ အနည္းငယ္လင္းလက္လာတဲ့အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ေအာက္ဝယ္ရွိ ေကာင္ေလးသည္ သူ၏အရာရာ ထြက္သြားေသာလမ္းေလးကိုခနခနေမၽွာ္ၾကည့္ေနသည္။သူ႔ကိုေတြးမိၿပီးျပန္လာေခၚမလားဆိုတဲ့ မျဖစ္နိုင္တဲ့အေတြးတစ္ခုကို မိုက္႐ူးစြာပိုက္ထားရင္းေပါ့။

သို႔ေသာ္ ထြက္သြားတဲ့ေကာင္ေလးသည္ျပန္မလာခဲ့ေပ။အၾကာႀကီးေမၽွာ္ေနခဲ့ေသာသူ႔ကို ေလာကႀကီးကေလွာင္ေျပာင္ေနမည္ကိုလည္းသူသိသည္။သို႔ေသာ္ သူခံဝံ့သည္။အရာအားလုံးသည္ သူတစ္ေယာက္တည္းက စတင္ခဲ့တာေၾကာင့္မို႔။

.
.
.
အဝါေရာင္မီးရဲ့အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မွိန္ျပျပျဖစ္ေနေသာအခန္းတြင္းရွိမီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ဖခင္ျဖစ္သူသည္ စားၿပီးသားပန္းကန္ေတြကိုေဆးေၾကာရင္းအလုပ္မ်ားေနသည္။

ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာတဲ့ Jongseongကိုျမင္ေတာ့ ဖခင္သည္ စားပြဲေရွ႕တြင္ထိုင္လိုက္သည္။

"Jongseonga ..သခင္ေလး ဒီေန႔ေက်ာင္းကိုမေရာက္ပဲ လမ္းမွာေမ့လဲေနတာကိုသိလား.."

စိုေနတဲ့ဆံပင္ကိုေရေျခာက္ေအာင္သုတ္ေနေသာJongseongသည္ ဖခင္ေျပာေသာစကားေၾကာင့္ တခနရပ္သြားသည္။ထို႔ေနာက္ ဘာမွမျဖစ္သလိုပင္ဆက္သုတ္ကာ စားပြဲေရွ႕တြင္ ဖခင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္လိုက္သည္။

Jongseongလုပ္ေနတာေတြသည္ သူJungwonနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာျဖစ္သည္။

"သခင္ေလးကို သား တစ္ခုခုေျပာလိုက္ေသးလား.."

မယုံၾကည္ေသာအၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ခံလာရေတာ့Jongseongသည္ စိတ္တိုလာ၏။သို႔ေသာ္သူစိတ္တိုတာကဖခင္ကိုမဟုတ္ဘဲ သူေတြးေနေသာ သူမုန္းတဲ့သူကိုပင္။

"Jungကအေဖ့ကိုဘာေျပာလိုက္လို႔လဲ.."

သူေမးတဲ့ေမးခြန္းကိုမေျဖဘဲျပန္ေမးလာတဲ့Jongseongေၾကာင့္ ေခါင္းပင္ကိုက္လာသည္။

"သခင္ေလးကဘာေျပာရမွာလဲ..သခင္ေလးJungwonကသားကိုအစ္ကိုတစ္ေယာက္လိုခ်စ္တာပါ..သူကေတာ့ လမ္းမွားၿပီးေရာက္သြားတာဆိုၿပီးေျပာတာေပါ့ ဒါမယ့္ သားသူ႔ကိုတစ္ခုခု​လုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာအေဖသိတယ္..!
"

က်စ္..!
ထင္တဲ့အတိုင္းJungwonသည္ သူနဲ႔သူ၏ဖခင္ၾကားေသြးခြဲလိုက္ျပန္ၿပီ။အျမဲသူ႔ဘက္စၿပီးေတာင္းပန္ၿပီးသူအမွားဆိုၿပီးေျပာတတ္႐ုံမက တစ္ခုခုဆိုရင္အားနည္းျပတတ္တဲ့Jungwonေၾကာင့္သူတို႔သားအဖ2ေယာက္ရန္ျဖစ္ရသည္။

"ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုဘာမွမလုပ္ဘူးလို႔ေျပာရင္လည္းအေဖယုံမွာမဟုတ္ဘူးမလား..အေဖ့ထင္ခ်င္သလိုထင္ဗ်ာ.."

"Jongseonga..သခင္ေလးကိုထပ္ၿပီးစိတ္ညစ္ေအာင္မလုပ္ဘူးလို႔ကတိေပးပါသား.."

ေတာင္းဆိုေနတဲ့အေဖ့ရဲ့စကားေၾကာင့္သူပိုၿပီးစိတ္ထိခိုက္သြားရသည္။အားလုံးရဲ့အျမင္မွာသူကပဲလူဆိုးတစ္ေယာက္လိုပင္ ဆက္ဆံခံရသည္။ဒါေတြအားလုံးJungwonေၾကာင့္ဆိုတာေတြးလိုက္တိုင္း မ်က္ခုံးမ်ားထိစပ္သည္အထိတြန္႔ခ်ိဳးကာ ေသြးေၾကာမ်ားပင္ေထာင္လာသည္။

"အေဖ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူးမလား..ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေတာ့မယ္.."

သူေျပာတာကို ေသခ်ာမေျဖပဲထထြက္သြားၿပီးအခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားတဲ့သားငယ္ရဲ့ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ၿပီးသူနားမလည္ျဖစ္မိသည္။အရာအားလုံးကိုနားလည္ေပးတတ္တဲ့သူ၏သားသည္Jungwonအေပၚကိုဘာလို႔နားလည္မေပးနိုင္တာလဲဆိုတာသူစဥ္းစားလို႔မရေပ။

"သား..မနက္ျဖန္သခင္ေလးရဲ့အကို Seoulကေနျပန္လာမယ္တဲ့ အဲဒါအေဖသြားႀကိဳေပးရမယ္ မနက္စာကိုကိုယ့္ဘာသာပဲၾကည့္စားလိုက္ေတာ့..ၾကားလား.."

အခန္းျပင္မွ​ေအာ္ေျပာလာတဲ့ဖခင္စကား​ကို ေသခ်ာနားမေထာင္မိလိုက္ေပ။Seoulဆိုတဲ့အသံေၾကာင့္ သူနားစြင့္လိုက္ေပမယ့္အေရွ႕ကေျပာသြားတဲ့စကားေၾကာင့္ တည္သြားကာမ်က္ဝန္းမွမီးေတာက္လာျပန္သည္။

Seoulၿမိဳ႕မွာတကၠသိုလ္တက္ၿပီးခနျပန္လာေတာ့မည့္သူသည္ Jongseongအတြက္ေသြးထြက္မတတ္ရြံမုန္းစရာေကာင္းေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။လက္သီးမ်ားတင္းတင္းဆုပ္လိုက္ေတာ့ လက္တြင္ကိုင္ထားတဲ့ခဲတံအေဟာင္းေလးကက်ိဳးမေယာင္ပင္။

မွိန္ျပျပမီးသည္ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ လာလိုက္ပ်က္လိုက္နဲ႔မို႔ မီးပိတ္ကာ စာေရးစားပြဲခုံမွာရွိတဲ့မီးအိမ္ႏွင့္စာလုပ္ရသည္။

အိမ္ငယ္ေလးမွမီးေလးပိတ္သြားေသာအခါ အိမ္ႀကီးရွိအခန္းတစ္ေနရာမွမီးသည္လည္းခ်က္ခ်င္းပိတ္သြားေလသည္။

.
.
.
မနက္အေစာႀကီးထဲက အိမ္ႀကီးေရွ႕မွာSeoulကျပန္လာမည့္သခင္ႀကီးကိုႀကိဳရန္ရပ္ေစာင့္ခိုင္းထား၍မနက္စာေတာင္မစားရေသးဘဲ ရပ္ေစာင့္ေနသည္။မနက္ေစာေစာသည္ သာမန္အခ်ိန္ေတြထက္ပိုေအးသည္မို႔ Jongseongတကိုယ္လုံးခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းေနသည္။

သူဆုရတုန္းကအေဖဝယ္ေပးထားတဲ့အေႏြးထည္ေလးလည္းခ်မ္းလွတဲ့ရာသီကိုအံမတုနိုင္ေတာ့ေခ်။လက္သီးေလးဆုပ္ၿပီးအိမ္ေရွ႕နားမွာရပ္ေစာင့္ေနမိသည္။

ကားသံၾကားေတာ့ အိမ္ႀကီးထဲကသခင္မႀကီးလည္းထြက္လာသည္။အသက္ႀကီးေသာ္လည္းပါးေရတြန္႔ျခင္းမရွိ၊ဝိုင္းစက္ေနေသာမ်က္လုံးတစ္စုံ၊ပါးလႊာေသာႏႈတ္ခမ္း၊ေအးစက္ၿပီးရက္စက္လြန္းတဲ့အၾကည့္ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ သူမသည္ ဒီၿမိဳ႕ထဲမွာအလွဆုံးအကမယ္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ေသခ်ာၾကည့္လၽွင္ Jungwonသည္သူ၏မိခင္ႏွင့္တစ္ပုံစံတည္းတူသည္ကိုသူေတြးမိသြားသည္။

ကားသည္အိမ္ေရွ႕တြင္ရပ္လိုက္ၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူသည္ကားထဲမွထြက္လာကာ ကားေနာက္တံခါးကိုဖြင့္လိုက္သည္။ကားထက္မွထိုသူသည္ခ်က္ခ်င္းကားေပၚကမဆင္းဘဲ Jongseong၏အေဖအား ေမးဆတ္ျပကာေခၚလိုက္သည္။

Jongseon၏အေဖသည္ ထိုသူထိုင္ေနတဲ့ကားတံခါးေရွ႕မွာေလးဘက္ေထာက္လိုက္ကာေခါင္းကိုငုံ႔လိုက္သည္။ထိုလူသည္သူ႔ဖခင္၏ေက်ာေပၚကိုသူ၏ေျခေထာက္ျဖင့္နင္းကာ ကားမွဆင္းေလသည္။

သူ႔အျပဳအမူကိုJeongseongျမင္ေတာ့ေသြးမ်ားေဆာင့္တက္လာသည္။မ်က္ခုံးတန္းမ်ားသည္ တြန္႔ခ်ိဳးလ်က္ လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္လိုက္ေလသည္။

Yang Ji Sung!!

ႏွာတံပြပြ၊မ်က္လုံးေမွးေမွးႏွင့္ဘယ္ေလာက္ပဲမ်က္ႏွာကိုျပဳျပင္ ျပဳျပင္လူ႐ုပ္မထြက္ေသာသူ။ဒါ့အျပင္ သူ႔႐ုပ္ရည္နဲ႔လိုက္ေအာင္စိတ္ဓာတ္သည္လည္းအလြန္ေအာက္တန္းက်လြန္းသည္။

"သား..အေမ့မွာျဖင့္သတိရေနတာ...ဘယ္လိုလဲ..Seoulၿမိဳ႕မွာအဆင္ေျပရဲ့လား.."

"သားလည္းေမေမ့ကိုသတိရေနတာ..ခန ေမေမ.."

Jongseongရဲ့အၾကည့္ကိုျမင္သြား၍စကားရပ္ကာ Jongseongေရွ႕ကိုေလၽွာက္လာသည္။ခနဲ႔ေသာအျပဳံးျဖင့္ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေသာJongseongရဲ့မ်က္ႏွာကိုလက္သီးနဲ႔တစ္ခ်က္ထိုးလိုက္သည္။

သူထိုးလိုက္ေသာလက္သီးေၾကာင့္ Jongseong
သည္ေျမျပင္သို႔အရွိန္ျဖင့္လဲက်သြားေလသည္။ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့ေသြးမ်ား​ေပက်န္ေနသည္။ပါးစပ္ထဲတြင္အုံခဲေနေသာေသြးမ်ားကိုေထြးထုတ္လိုက္ကာ Ji Sungမ်က္ႏွာကိုျပန္ေမာ္ၾကည့္လိုက္သည္။

"ရာရာစစငါ့ကိုစိုက္ၾကည့္ရဲတယ္.."

မ်က္လုံးသည္ေသြးကဲ့သို႔နီရဲေနကာေသြးေၾကာသည္လည္းေထာင္တက္ေနသည္။သူ႔အေဖကိုဒီလိုဆက္ဆံတာဘယ္သားသမီးကၿငိမ္ခံေနပါ့မလဲ။

Ji Seungသည္ေျမေပၚလဲက်ေနတဲ့Jongseongရဲ့အၾကည့္ကိုၾကည့္ရင္းတစ္ခ်က္ေလွာင္ရယ္လိုက္သည္။ကားထဲမွသားေရႀကိဳးကိုယူကာJongseongအားရိုက္ရန္ျပင္ေနတုန္းပင္ သူ၏လက္ကိုတစ္စုံတစ္ေယာက္မွတားလိုက္သည္။

မ်က္ဝန္းမ်ားသည္မ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည့္အျပင္ ​ေဖြးဆြတ္ေနတဲ့အသားေရာင္ရယ္  ေသြးမရွိေသာႏႈတ္ခမ္းပါးကတုန္ရီလ်က္ ရွိသမၽွအားကုန္ထုတ္သုံးကာ သူ၏လက္ကိုလာတားေနေသာJungwonမ်က္ႏွာကိုျမင္ေတာ့Ji Sungသည္ ရြယ္ထားတဲ့လက္ကိုျပန္ခ်လိုက္ရသည္။

"Jungwon ..မင္းမပါနဲ႔ဖယ္ေန..ဒီလိုေကာင္ေတြကိုမွတ္ေလာက္သားေလာက္ျဖစ္ေအာင္ရိုက္ရမွာ.."

"Hyung..မလုပ္ပါနဲ႔..ေက်းဇူးျပဳၿပီး.."

တုန္ရီေနတဲ့အသံနဲ႔ေျပာေလေသာJungwonသည္ ေလတိုက္ရင္ေတာင္လြင့္ေတာ့မည့္အလားပင္ ခႏၶာကိုယ္ကအလြန္ပိန္သြား၏။

"Yang Jungwon..အိမ္ထဲျပန္ဝင္..နင့္အကိုလုပ္ေနတာကိုနင္ဝင္မပါနဲ႔.."

အေမျဖစ္သူ၏အသံေၾကာင့္ Jungwonသည္ဘာမွမလုပ္နိုင္ဘဲ အိမ္ထဲဝင္လိုက္ရသည္။အိမ္အဝင္ကေနHyungကိုခိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ Hyungကလည္းသူ႔ကိုထပ္တူၾကည့္ေနသည္။သူထင္ထားတဲ့အတိုင္းအလြန္မုန္းတီးေနတဲ့အၾကည့္မ်ား။ထိုအၾကည့္ေၾကာင့္ Jungwonဘက္မွစၿပီးအၾကည့္လြဲလိုက္ရသည္။

သားေရႀကိဳးနဲ႔တစ္ခါရိုက္တိုင္း Jongseongရဲ့ေက်ာသည္ေကာ့တက္သြားၿပီး..အရိုးမ်ားက်ိဳးေၾကမတတ္ နာက်င္သြားေသာမ်က္ဝန္းမ်ားမ်က္ႏွာထက္ျဖစ္ေပၚေနသည္။

ေနာက္ဆုံးJongseongသည္အားျပတ္သြားကာ ေျမျပင္၌လုံးလုံးလဲက်သြားသည္။Jongseong၏ဖခင္သည္မျမင္နိုင္ေတာ့ဘဲJi sungေရွ႕မွာဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပူးကာ ေတာင္းပန္ေလသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ သခင္ေလး..Jongseongကကေလးမို႔ဘာမွမသိတာပါ...ခြင့္လႊတ္ေပးပါ"

"အေဖ!!.."

​​သူ၏ေရွ႕မွာဒူးေထာက္ကာ ေတာင္းပန္ေနတာကိုသူဘယ္လိုမွမျမင္နိုင္။တစ္ကိုယ္လုံးလည္းလႈပ္လို႔မရေတာ့တဲ့အထိ နာက်င္ေနေသာ္လည္းရင္ထဲကေတာက္ေလာင္ေနတဲ့မီးထက္ေတာ့ဘယ္နာပါ့မလဲ။

"ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ?
Yang Ji Sung!!!ေရာက္တာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းျပႆနာရွာျပန္ၿပီလား.."

သခင္ႀကီးလာတာနဲ႔အကုန္လုံးတိတ္သြားေလသည္။Ji Sungသည္လက္ထဲမွသားေရႀကိဳးကိုေနာက္ပစ္လိုက္ၿပီး

"အေဖ့အလုပ္သမားေတြကအခ်ိဳးမေျပတာကို သားကေျဖရွင္းေပးေနတာပါ.."

"မင္းကေျဖရွင္းေပးရေအာင္ မင္းမွာဘာအျဖစ္ရွိလို႔လဲ..."

သခင္ႀကီးေျပာေတာ့ သူ၏အရွိက္ကိုထိသြား၍မ်က္ႏွာေၾကာတင္းကာ ေဆာင့္ေအာင့္ၿပီးထိုေနရာမွထြက္သြားေလသည္။သခင္မႀကီးလည္း သခင္ႀကီးအား မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ထိုေနရာမွထြက္သြားေလသည္။

"ေက်းဇူးပါ သခင္ႀကီး.."

"မလိုပါဘူး..အဲဒီ့သားအမိက ငါ့ေၾကာင့္ပ်က္စီးေနတာမို႔လို႔ မင္းဘက္ကနားလည္ေပးပါကြာ..ၿပီးေတာ့မင္းရဲ့သားကိုလည္းေသခ်ာေဆးထည့္ေပးလိုက္.."

Jongseongသည္ရွိတဲ့အားျဖင့္ထလိုက္ကာ ထိုေနရာမွာျမန္ျမန္ထြက္ေျပးသြားေလသည္။တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္လည္း ထိုထြက္ေျပးသြားတဲ့ေကာင္ေလးေနာက္ကိုအေျပးလိုက္သြားေလသည္။

ေျမသားနီနီေပၚ​ငိုယိုကာေျပးလာတဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ကိုလမ္းကလူေတြကၾကည့္ေနၾကေသာ္လည္း သူဂ႐ုမစိုက္စြာဆက္ၿပီးေျပးေနသည္။ဗလာျဖစ္ေနတဲ့စိတ္နဲ႔အတူထြက္ေျပးလာခဲ့ရင္း ပင္လယ္ကမ္းစပ္ထိေရာက္လာခဲ့သည္။

ဝဲတက္ေနေသာမ်က္ရည္စမ်ားေၾကာင့္ တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ပင္လယ္ေရေတြကိုသူေသခ်ာမျမင္ရေတာ့သလို...တိုက္ခတ္လာတဲ့အေအးဓာတ္ေတြကိုလည္း သူမခံစားရေပ။

အရိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ဒဏ္ရာေတြထက္ ရင္ထဲကျဖစ္လာတဲ့ဒဏ္ရာကပိုၿပီးနက္ေလသည္။

ပူေလာင္ေနေသာရင္ထဲကမီးအပူကမ်က္ရည္အျဖစ္အစားထိုးေလေတာ့ က်လာတဲ့မ်က္ရည္စမ်ားကိုအကၤ်ီစျဖင့္ အၾကမ္းပတမ္းသုတ္လိုက္သည္။

တုန္လႈပ္ေနေသာလက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ပြန္းပဲ့ေနကာ ေသြးစမ်ားႏွင့္ပင္။

ထိုလက္ေခ်ာင္းမ်ားထဲသို႔လၽွိုဝင္လာေသာလက္ေခ်ာင္းေသးေသးသြယ္သြယ္ေလး​ေၾကာင့္ သူေဘးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

သူနဲ႔ထပ္တူမ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ျပည့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္း၊ႏွာထိပ္ေလးကနီရဲေနကာ ေသြးမရွိေသာႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးကတုန္လႈပ္ေနေသာJungwonကိုျမင္ေတာ့ သူရဲ့ေဒါသမ်ားကအထြတ္အထိပ္သို႔ေရာက္သြားၿပီး နီရဲေနတဲ့မ်က္လုံးျဖင့္ၾကည့္ကာ ဆြဲထားတဲ့လက္ကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္သည္။

"Hyung..Ji Sung Hyungအစား Jungေတာင္းပန္ပါတယ္.."

မ်က္ရည္မ်ားျပည့္ႏွက္ေနၿပီး တုန္ရီေနတဲ့အသံျဖင့္ေျပာလာတဲ့Jungwonကိုၾကည့္ကာ သူေလွာင္ရယ္လိုက္သည္။

"ေတာင္းပန္တယ္ဟုတ္လား..Jung မင္းကေလ မင္းအကိုထက္ပိုဆိုးတယ္ဆိုတာသိလား..ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔ ငါ့ေရွ႕ကအခုခ်က္ခ်င္းထြက္သြား!!.."

Jungwonရဲ့စကားမ်ားသည္ သူ႔အတြက္ဟန္ေဆာင္ေနသည္လို႔သာသူထင္သည္။အားနည္းျပၿပီး အျမဲငိုယိုေနတတ္တဲ့ဒီေကာင္ေလးေၾကာင့္ သူအျမဲဒုကၡေရာက္ရသည္။

အခုလည္းသူ႔ကိုေလွာင္ေျပာင္ဖို႔လိုက္လာတာမလား။

ဒီအခ်ိန္မွာသူ မေတြ႕ခ်င္ဆုံးသူကိုေျပာပါဆိုရင္ Jungwonကိုပင္။

Jungwonသည္က်လာတဲ့မ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ပစ္ကာ Jongseongရဲ့မ်က္ဝန္းမ်ားကိုေမာ့ၾကည့္သည္။

"Hyung ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခါေလာက္ယုံေပးလို႔မရဘူးလား.."

"အဟက္..ယုံေပးရမယ္..မင္းကိုယုံမယ္အစား အခုခ်က္ခ်င္းပင္လယ္ထဲဆင္းၿပီးေသပစ္လိုက္မယ္.!!!"

ေအးစက္စြာေျပာလာတဲ့စကားမ်ား​ကို Jungwonကနာက်င္စြာခံယူသည္။က်လာတဲ့မ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ပစ္ကာ အၾကည့္လြဲလိုက္သည္။

Jungwonသည္ ထိုေနရာမွမထြက္သြားေသးဘဲ ဘာမွမျဖစ္သလိုပင္ သဲျပင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ပါလာေသာေဆးေသတၱာေလးကိုဖြင့္ကာ Jongseongရဲ့လက္ကိုအားနဲ႔ဆြဲလိုက္သည္။

ပုံမွန္ဆိုရင္Jungwonရဲ့အားကို Jongseongမမႈေပမယ့္ သူယခုဒဏ္ရာရထားေတာ့  Jungwonေဘးနားသို႔ အလိုက္သင့္ေလးထိုင္က်သြားသည္။Jungwonရဲ့အျပဳအမူေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ေနရာကေန အနည္းငယ္ေၾကာင္အသြားသည္။

ေဆးထည့္ရန္အနားသို႔ကပ္လာတဲ့Jungwonလက္ကိုဆြဲကာ တားလိုက္ေတာ့ Jungwonမ်က္ႏွာသည္ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္နီးကပ္သြားေလသည္။

မ်က္ဝန္းေလးအဝိုင္းသားႏွင့္ ၾကည့္လာေသာJungwonကိုသူစိုက္ၾကည့္လိုက္ကာ

"ဒါဘာလုပ္တာလဲ..မင္းကိုထြက္သြားဖို႔ေျပာေနတာေလ.."

"Hyungရဲ့ဒဏ္ရာေတြကိုေဆးထည့္ၿပီးရင္ ထြက္သြားပါ့မယ္.."

ႏွာထိပ္ေတြနီရဲေနကာ မ်က္လုံးေဖာင္းေနေသာ Jungwonေၾကာင့္ သူဘာလို႔မွန္းမသိ မျငင္းျဖစ္လိုက္ေပ။Jongseongသည္လက္ကိုလႊတ္လိုက္ကာ ဟိုဘက္ကိုအၾကည့္လြဲလိုက္သည္။

"ၿပီးရင္ထြက္သြား.."

ထိုသိုေျပာလိုက္တာနဲ႔ သူ႔ရဲ့မ်က္ႏွာနားထိကပ္လာကာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွအနာကို ေသခ်ာစြာလိမ္းေပးေနသည္။Jungwonရဲ့အသက္ရႉသံသဲ့သဲ့ကိုပါၾကားရေတာ့ တစ္ေနရာကခနတာလႈပ္ခါသြားေလသည္။

Hyungရဲ့မ်က္ႏွာကိုအနီးကပ္ျမင္ရေတာ့ Jungwonရဲ့ရင္ဘက္တစ္ခုလုံးသည္ေပါက္ကြဲမတတ္ပင္။Hyungရဲ့ႏွာတံစင္းစင္းေလးရယ္ ႏွင္းဆီဖူးလိုျဖစ္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြကို Hyungဟိုဘက္ေငးေနတုန္းတိတ္တခိုးေငးၾကည့္မိသည္။ပင္လယ္ေလေတြနဲ႔အတူလြင့္ေမ်ာေနတဲ့ဆံႏြယ္နက္နက္ေလးကိုျမတ္နိုးမိသည္။

သူတန္ဖိုးထားရတဲ့Hyungမ်က္ႏွာေလးကိုဒီလိုအနာတရျဖစ္ေနတာကိုေတာင္ ကာကြယ္မေပးနိုင္ခဲ့တဲ့သူ႔ကိုယ္သူပဲ အျပစ္တင္မိသည္။Hyungအစားသူသာအရိုက္ခံလိုက္ရရင္ပိုေကာင္းမယ္ဆိုတဲ့အေတြးသာေတြးေနမိသည္။

"အ..."

ေဆးထည့္ရင္းအနာကနာလာေတာ့ ဟိုဘက္ကိုေငးရာကလွည့္ၾကည့္လိုက္မိေလေတာ့ Jungwonရဲ့မ်က္ႏွာသည္ သူ႔နဲ႔အလြန္နီးကပ္ေနသည္။Jungwonကေတာ့သူ႔ကိုမၾကည့္ဘဲေဆးကိုဆက္လိမ္းေနတုန္းပင္။

မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးရယ္..နီေဆြးေဆြးျဖစ္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလး၊နီရဲေနေသာပါးမို႔မို႔ေလးကို သူေတာင္မသိဘဲအၾကာႀကီးေငးၾကည့္ေနမိသည္။

Jungwonကဒီေလာက္ေတာင္လွတာလား..

ထိုစကားသည္ သူ႔အေတြး၌ဝဲလ်က္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေငးေနမိသည္။ဘယ္သူ႔ကိုမွအေသးစိတ္မၾကည့္ဖူးေသာသူသည္ အခုေတာ့ သူေတာင္မသိဘဲ Jungwonကိုၾကည့္ေနမိသည္။

ၿပီးေတာ့Jungwonကလွတယ္တဲ့..သူ႔အေတြးကိုအံ့ၾသစြာျဖင့္ ေလွာင္ရယ္လိုက္သည္။

"ၿပီးၿပီ..ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္..Hyungဒီေနရာမွာအၾကာႀကီးမေနပါနဲ႔...ဖ်ားလိမ့္မယ္.."

"မင္းအပူမပါဘူး.."

သူ႔အေပၚဒီလိုနာက်င္ေအာင္ေျပာတတ္တဲ့Jongseongကိုၾကည့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေကြးလာသည္အထိျပဳံးျပကာ ထြက္လာေလသည္။

Jongseongသည္  ေထာ့နဲ႔"ႏွင့္ထြက္သြားေသာJungwonေၾကာင့္ ေျပးလိုက္သြားရသည္။

"Jung.. ဖိနပ္မစီးဘဲဒီအထိလာတာလား..မင္း႐ူးသြားၿပီလား.."

Jongseongေျပာမွသူဖိနပ္မစီးထားမွန္းသိလိုက္ရသည္။Hyungကိုစိတ္ပူၿပီးလိုက္လာေတာ့ ဖိနပ္စီးဖို႔ကိုေမ့သြားခဲ့သည္။ဒါေၾကာင့္လမ္းမွာသူ႔ကိုလူေတြကၾကည့္ေနၾကတာကိုး။

"ေအာ္.."

ေအာ္တဲ့လား..

Jongseongသည္ Jungwonကိုနားမလည္နိုင္စြာၾကည့္လိုက္သည္။ေျခဗလာနဲ႔မို႔ ေျခေထာက္မွာေသြးစို႔ေနတာကိုေတာင္မသိဘဲ သူ႔ေနာက္လိုက္လာတဲ့Jungwonကိုနားမလည္နိုင္ေတာ့ေပ။

Jongseongသည္ စုတ္တစ္ခ်က္သတ္ကလိုက္ၿပီး Jungwonေရွ႕မွာရပ္ကာ ကိုယ္ကိုအနည္းငယ္ႏွိမ့္လိုက္သည္။

"ငါ့ေက်ာေပၚတက္.."

ေၾကာင္အစြာ ေတြေတြႀကီးရပ္ေနတဲ့Jungwonကိုသူစိတ္မရွည္ေတာ့။

"ျမန္ျမန္!!."

Jungwonသည္ အားနာစြာJongseongေက်ာေပၚတက္လိုက္ရသည္။

Hyungကသူ႔ကိုကုန္းပိုးတယ္တဲ့လား။
မယုံနိုင္စြာပင္ ကုန္းပိုးထားတဲ့Jongseongရဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုခိုးၾကည့္လိုက္သည္။မ်က္ရည္စမ်ားဝဲတက္ေနေသာ္လည္း ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ေပ်ာ္၍ျဖစ္သည္။

ပင္လယ္ကမ္းစပ္ေပၚကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အလွဆုံးျဖစ္ေသာညေနဆည္းဆာကပင္အရႈံးေပးရေလာက္ေအာင္လွပလြန္းေနသည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Thanks for reading!💛