အိမ္​ထဲဝင္​ဝင္​ခ်င္​း ဧည္​့ခန္​းကဆိုဖာ​ေပၚမွာ ရထာ့ကို​ေနာက္​က​ေနဖက္​အိပ္​​ေနသည္​့songတို႔၏အ​ေနအထားကို ျမင္​လိုက္​ရလွ်င္​ျဖင္​့ အရင္​ကလိုနာက်င္​မႈကို ​ေန​ေစာ မခံစားရ​ေတာ့ပါ။ ဘာ​ေၾကာင္​့ရယ္​မသိ​ေပမယ္​့ အနာထံုသြားလို႔​ေနမည္​ဟု ျဖည္​့​ေတြးလိုက္​မိသည္​။

"အာ နယ္​​ေဆာျပန္​လာၿပီပဲ"

တံခါး​ေပါက္​မွာရပ္​​ေနသည္​့ ​ေန​ေစာကို​ေတြ႔မွ song ထထိုင္​လိုက္​မိသည္​။ ၿပီး​ေနာက္​ ထမင္​းစားခန္​းကိုလက္​ညိဳးၫႊန္​ျပ၍...

"ရထာဖ်ား​ေနလို႔ ဘာမွလုပ္​မထားဘူး၊ ကိုယ္​့ဘာသာအဆင္​​ေျပသလိုစားရင္​စားလိုက္​ ဒါမွမဟုတ္​ ဆိုင္​မွာစားရင္​စားလိုက္​၊ ရတယ္​မလား"

"ရထာ ဖ်ား​ေနတာလား"

​ေသခ်ာ​ေအာင္​အ​ေမးထပ္​ျပဳ​ေတာ့ songက ​ေခါင္​းညိတ္​ျပသည္​။သက္​သာရဲ႕လားလို႔ ထပ္​ၿပီး​ေမးခ်င္​​ေပမယ္​့လည္​း ဆိုင္​သူကႀကိဳက္​မွန္​းသိ၊မႀကိဳက္​မွန္​းသိ၊ အထင္​လြဲအျမင္​မွား​ေတြ႐ွိ​ေနမွာမို႔ အ​ေပၚထပ္ကိုသာ တက္​လာခ့ဲသည္​။
ရထာကဘာမွျပင္​ထားမ​ေပး​ေတာ့ အျပင္​ထြက္​စားရမည္​ထင္​ပါသည္​။ ထို႔ထက္​ ရထာသက္​မွသက္​သာရဲ႕လား။ စိုးရိမ္​​ေပမယ္​့လည္​း ဘာမွမလုပ္​ႏိုင္​သည္​့ကိုယ္​့ကိုယ္​အား သက္​ျပင္​းခ်ရံုမွလြဲ၍မတတ္​ႏိုင္​ပါ။

ႏွစ္​ႏွစ္​ၿခိက္​ၿခိဳက္​အိပ္​စက္​​ေနသည္​့​ေမာ္​ဖူးမဝအား ႏိႈးခ်င္​ပါ​ေသာ္​လည္​း အရမ္​းပင္​ပန္​း​ေနမွာမို႔ မႏိႈးရက္​။ ဒါ​ေပမယ္​့လည္​း ဧည္​့ခန္​းမွာပဲ အိပ္​လို႔မျဖစ္​​ေပ။ ​ႏိႈးလည္​းမႏိႈးခ်င္​တာမို႔
ေနာက္​ဆံုး​ေတာ့ ရထာ့အား ခ်ီသြားဖို႔ကိုသာဆံုးျဖတ္​လိုက္​ၿပီး ဆိုဖာ​ေပၚမွဆင္​းလိုက္​သည္​။ ၿပီးလွ်င္​​ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္​​ေလးအား ​ေပြ႔ခ်ီလိုက္​​ေတာ့ အလႈပ္​အ႐ွား​ေၾကာင္​့ ရထာက
ႏိုးလာသည္​။

"ဘာျဖစ္​လို႔လဲ"

"အခန္​းထဲသြားစို႔​ေလ"

"ဪ အင္​း"

ရထာက ျပန္​​ေမွးသြားသည္​​။ ​ေပြ႔ခ်ီလ်က္​သား အခန္​းထဲကို​ေလွ်ာက္​လာခ့ဲၿပီး ခုတင္​​ေပၚမွာ အသာတင္​​ေပးလိုက္​သည္​။ ကိုယ္​ပူ​ေသးသလားလို႔ နဖူး​ေပၚလက္​ဖဝါးကပ္​စမ္​းၾကည္​့​ေတာ့ မပူ​ေတာ့ပါ။နဖူး​ေပၚထိကပ္​ထားသည္​့လက္​အား ရထာက လာဆုပ္​ကိုင္​ကာ...

"ကိုယ္​မပူပါဘူး songရဲ႕၊ ​ေခါင္​းကိုက္​တာ​ေလးပဲ႐ွိ​ေတာ့တာ၊ မင္​းလည္​း​ေအး​ေဆးနား​ေတာ့​ေလ"

"ဘယ္​လိုလုပ္​နားႏိုင္​မွာလဲ ရထာရဲ႕၊ တကယ္​သက္​သာရဲ႕လား"

"သက္​သာပါတယ္​ကြာ လာ​ေလ ငါ့​ေဘးမွာလာလွဲ"

"စားဖို႔ ျကက္​​ေပါင္​းျဖစ္​ျဖစ္​ျပဳတ္​​ေပးမယ္​​ေလ"

"​ေတာ္​ၿပီ မစားခ်င္​​ေတာ့ဘူး၊ လာပါ လာအိပ္​ပါ"

ရထာက သူ႔​ေဘးကို လက္​ျဖင္​့ပုတ္​ျပသည္​။

"အင္​းပါ လာမယ္​"

ရထာ့သ​ေဘာအတိုင္​း ေဘးမွာဝင္​လွဲကာ ရထာ့ခႏၶာကိုယ္​​ေလးအား ဖက္​ထားမိသည္​။ ​ေႏြး​ေထြး​ေသာဤရင္​ခြင္​မွာ သူ​ေလးက အားကိုးစြာခိုလွံု​ေတာ့ ​ေၾကာက္​စိတ္​ကင္​း​ေအာင္​ ခပ္​တင္​းတင္​းဖက္​ထား​ေပး၍ နဖူးထက္​မွာအနမ္​းပြင္​့တို႔​ေႂကြ​ေစသည္​။ ​ေမွး​ေနရင္​းမွ ျပံဳးလာသည္​့ ရထာ့ႏႈတ္​ခမ္​း​ေလးအား ျမင္​​ေတြ႔ရ​ေတာ့ မထိန္​းႏိုင္​စြာ ထိုႏႈတ္​ခမ္​းထက္​ပါ အနမ္​း​ေႁခြလိုက္​မိသည္​။

"​ေအး​ေဆးအိပ္​​ေနာ္​ "

"အင္​း ငါ့ကိုဒီလိုပဲဖက္​ထား​ေပး"

"ဖက္​ထား​ေပးမွာ​ေပါ့ စိတ္​သာခ်"

ထပ္​၍ နဖူးျပင္​​ေလးအား ဖိနမ္​းလိုက္​မိသည္​။ ထို႔​ေနာက္​တြင္​​ေတ့ာ အိပ္​ခ်ိန္​​ေစာပါ​ေသး​ေသာ္​လည္​း ႏွစ္​သက္​​ေသာရထာ့ကိုဖက္​၍သာ ခဏတာ​ေလးျဖစ္​ျဖစ္​၊တ​ေမ့တ​ေမာျဖစ္​ျဖစ္​ အိပ္​စက္​လိုက္​မိသည္​။ ထိကပ္​​ေနသည္​့ခႏၶာကိုယ္​က​ေနတစ္​ဆင္​့ ရထာ့​ေဝဒနာ​ေတြကူးလာရင္​ သိပ္​​ေကာင္​းမွာပဲလို႔ ​ေတြးမိသည္​့အခါ​ေတာ့ ကိုယ္​့ကိုယ္​ကို​ေလွာင္​ရယ္​လိုက္​မိသည္​။ ကိုယ္​့မွာအခ်စ္​႐ူးထက္​ကိုပို႐ူး​ေနရပါၿပီ။

....................................................................

​ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး၍ ခဏ​ေလာက္​စာအုပ္​ဖတ္​ဖို႔ရာ ခုတင္​​ေပၚလွဲလိုက္​မိသည္​။ စာအုပ္​ဖတ္​ၿပီးမွ ည​စာသြားစားပါ​ေတာ့မည္​​ေလ။ အခ်ိန္​အနည္​းငယ္​​ေစာ​ေန​ေသးသည္​။ ဖတ္​မည္​့စာမ်က္​ႏွာကိုလွန္​​ေနတုန္​း ဖုန္​းဝင္​သံ​ေၾကာင္​့ ရပ္​တန္​႔လိုက္​မိသည္​။ ​ေခါင္​းအံုး​ေဘးကဖုန္​းကိုယူၿပီးၾကည့္​ေတာ့ dean​ေခၚတာပဲ။ အျမန္​ကိုင္​လိုက္​ကာ...

"ဟယ္​လို"

"ကိုယ္​​ေအာက္​​ေရာက္​​ေနၿပီ ထြက္​ခ့ဲ​ေတာ့
ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလး၊ "

"အာ ဟုတ္​ၿပီ ငါဆင္​းလာခ့ဲမယ္​"

deanက ​ေဖ်ာ္​ရည္​လာပို႔မယ္​လို႔​ေျပာထားသည္​ကို ​ေမ့​​ေနတာပဲ။စာအုပ္​ကိုခ်ထားခ့ဲကာ ​ေပါ့ပါးသည္​့​ေျခလွမ္​း​ေတြျဖင္​့့ ေအာက္​ထပ္​ကိုဆင္​းလာခ့ဲသည္​။ ဘာလို႔​ေပါ့ပါး​ေနတာလဲလို႔​ေတာ့ ကိုယ္​့ကိုယ္​ကိုျပန္​မ​ေမးခ်င္​​ေတာ့ပါ။ ​ေအာက္​ထပ္​ကို​ေရာက္​​ေတာ့ ဧည္​့ခန္​းမွာရထာတို႔မ႐ွိ​ေတာ့ပါ။ အခန္​းထဲသြားၾကၿပီႏွင္​့တူပါရဲ႕။ အျပင္​ကိုထြက္​ခ့ဲလွ်င္​ပင္​ ​ေမွာင္​ရိပ္​သန္​း​ေန​ေတာ့သည္​။

"ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလး ​ေရာ့"

deanက ​ေကာ္​ဖီဘူးကမ္​းလာသည္​။ ​ေခါင္​းညိတ္​အသိအမွတ္​ျပဳၿပီး ထို​ေကာ္​ဖီဘူးအား လက္​ခံမိသည္​။

"အခုစာဂ်ပိုး​ေလးက စာအုပ္​ဖတ္​​ေတာ့မွာ​ေပါ့"

"ငါစာအုပ္​ဖတ္​မယ္​့အခ်ိန္​မင္​း​ေရာက္​လာတာပဲ၊ အခု​ေတာ့မဖတ္​​ေတာ့ပါဘူး ညစာသြားစား​ေတာ့မယ္​"

"ဟင္​ အိမ္​မွာမစားဘူးလား"

"ရထာ​ေန​မ​ေကာင္​းလို႔​ေလ ဘာမွမျပင္​ထားဘူး၊ ငါလည္​းမျပင္​တတ္​​ေတာ့ အျပင္​မ​ွာပဲစားရ​ေတာ့မယ္​"

"ဒါဆိုကိုယ္​လိုက္​ခ့ဲမယ္​ ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးကိုစိတ္​မခ်လို႔၊ ဒီအနားမွာ​ေတာ့ စား​ေသာက္​ဆိုင္​တစ္​ခု႐ွိတယ္​"

"ရပါတယ္​​၊ ငါ့ဘာသာသြားမယ္​ရယ္​"

"မဟုတ္​တာ အတူသြားမယ္​​ေလ လာပါ ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးကလည္​း"

​ေန​ေရာင္​ျခည္​း​ေလးအား လက္​က​ေနဆြဲ​ေခၚ​ေတာ့ မလိုက္​ခ်င္​လိုက္​ခ်င္​ႏွင္​့ပါလာသည္​။ လက္​က​ေလးကိုဆုပ္​ကိုင္​ထားတာႏွင္​့ အားမရသည္​့အခါ ပခံုးကိုဖက္​ထားလိုက္​မိသည္​။ မႀကိဳက္​သလိုတစ္​ခ်က္​​ေမာ့ၾကည္​့လာရံုမွလြဲၿပီး က်န္​တာဘာမွမတံု႔ျပန္​လာ။စ​ေတြ႔တုန္​းကထက္​ စိမ္​းတာနည္​းနည္​း​ေလ်ာ့လာသည္​မို႔ deanမွာ​ေပ်ာ္​မိသည္​။ ဒီ့ထက္​ပိုအဆင္​့တက္​လို႔ရရင္​ ​ေကာင္​းမွာပဲလို႔​ေတြးမိသည္​့အခါ​ေတာ့ ကိုယ္​့​ေလာဘကိုမျဖစ္​ႏိုင္​ျခင္​းဆိုတဲ့တရားနဲ႔ပဲ ​ေျဖသိမ္​့တတ္​ရပါသည္​။

"ဘာဆိုင္သြား​ေနတာလဲ"

​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးက ​ေမးလာသည္​။

"အစံုရတယ္​၊ ဘာစားမွာလဲ"

"ပီဇာပဲစား​ေတာ့မယ္​"

"ဟုတ္​ပါၿပီ"

ႏွစ္​​ေယာက္​သားစကားထပ္​မဆိုျဖစ္​​ေတာ့ပါ။ ​ေႏြး​ေထြးသည္​့ရင္​ခြင္​တစ္​စံုမွာခိုဝင္​​ေနရတာမို႔ ထို​ေႏြး​ေထြးမႈကို​အ​ေႏွာင္​့အယွက္​ျဖစ္​သြားမလားလို႔ စိုးရိမ္​မိ၍ deanအား စကားဆက္​မဆိုမိျခင္​းလား။ စ​ေတြ႔တုန္​းက လက္​ရဲလြန္​းသည္​့သူ႔ကိုအျမင္​ကတ္​​ေ႐ွာင္​ဖယ္​​ေနခ့ဲ​ေပမယ္​့လည္​း အခု​ေတာ့ သူ႔ကိုလိုအပ္​​ေနသည္​​ဆိုတာ တစ္​ျဖည္​းျဖည္​း​ေပၚလြင္​လာရသည္​။ ထိုအခ်က္​အား ​ေန​ေစာ​ေၾကာက္​မိပါသည္​။ အထီးက်န္​သူတစ္​​ေယာက္​အ​ေနျဖင္​့ မိမိ​ေဘးမွာ႐ွိ​သည္​့လူတစ္​​ေယာက္​ကို ဖက္​တြယ္​ခ်င္​တာမ်ား မွား​ေနသလားလို႔​ေတြးမိသည္​။ သို႔​ေပမယ္​့လည္​း မိမိ​ေဘးမွာ deanကလြဲရင္​ ဘယ္​သူမွမ႐ွိတာကို​ေတာ့ လက္​ခံရ​ေပမည္​။

"ဒီဆိုင္​ပဲ ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​"

ဆိုင္​​ေလးကလွသည္​။ မွန္​နံရံ​ေလး​ေတြႏွင္​့ အျပင္​မွာ​ေတာ့ ပန္​း​ပင္​ေလး​ေတြျဖင္​့လွဆင္​ထားသည္​။ ဆိုင္​ထဲကိုဝင္​လာခ့ဲၿပီး မွန္​အနားက ခံုမွာႏွစ္​​ေယာက္​သားဝင္​ထိုင္​ျဖစ္​ၾကသည္​။ စားပြဲထိုး​ေလးအား ပီဇာႏွစ္​ခ်ပ္​စီမွာၿပီး​ေနာက္​​ေတာ့ လူသူအမ်ားျဖင္​့စည္​ကား​ေနသည္​့ လမ္​းမထက္​ကို မွန္​က​ေနတစ္​ဆင္​့ၾကည္​့မိသည္​။

"ဒါနဲ႔ အခုတ​ေလာ စာဖတ္​အသင္​းကိုမလာျဖစ္​တာ ​ေခါင္​း​ေဆာင္​ဘာ​ေျပာလဲ"

deanက စကားစသည္​။ အားကစားၿပိဳင္​ပြဲ​ေတြႏွင္​့မို႔ deanက စာဖတ္​အသင္​းဘက္​ကိုမလာႏိုင္​​ေသးပါ။

"ဘာမွမ​ေျပာပါဘူး မင္​းလည္​းအလုပ္​႐ႈပ္​​ေနတာပဲမလား"

"ဟုတ္​လား ​ေတာ္​​ေသးတာ​ေပါ့"

အခုမွ dean သက္​ျပင္​းခ်ႏိုင္​သည္​။ ခ်စ္​ရ​ေသာသူႏွင့္အတူ႐ွိဖို႔အ​ေရးကို ဘယ္​​ေသာအခါမွမပ်က္​စီး​ေစခ်င္​ပါ။ မွာထားသည္​့ပီဇာကို စားပြဲထိုးက လာခ်​ေပးသည္​။ ဗိုက္​ဆာဆာႏွင္​့ deanအား စကားမဆို​ေတာ့ပဲ ​အစားကိုပဲမဲလိုက္​မိသည္​။ deanမွာလည္​း ခ်စ္​ရသူ​ေလးႏွင္​့အတူစားရတာမို႔ အကုန္​လံုးဟာစားဝင္​သည္​။ တစ္​ကိုက္​စားလိုက္​ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးအားၾကည္​့လိုက္​ႏွင္​့ deanဘဝဟာ နတ္​ျပည္​မွာ။

"ဒါနဲ႔ ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလး ကိုယ္​့ကို​ေကာ္​ဖီဘူးျပန္​​ေပးလိုက္​​ေနာ္​"

"ဘာလို႔လဲ"

ပလုတ္​ပ​ေလာင္​းစားထားတာမို႔ ​ေန​ေစာအသံဟာ မသဲမကြဲ။ လုပ္​​ေနသည္​့ပံုစံ​ေလးက ခ်စ္​စရာ​ေကာင္​းလြန္​းလို႔ deanမွာ ရယ္​မိသည္​။

"ညမွာ​ေသာက္​ရင္​မအိပ္​ဘဲ​ေနလိမ္​့မယ္​​ေလ၊ ကိုယ္​့ကိုျပန္​​ေပးလိုက္​"

"ဒါဆိုဘာလို႔လာ​ေပး​ေသးလဲ"

"ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးကို ​ေတြ႕ခ်င္​လို႔​ေပါ့၊ အ​ေျဖက ရ်င္​း႐ွင္​း​ေလး"

"ရပါတယ္​ ငါကမအိပ္​တာမ်ိဳးမ႐ွိပါဘူး"

"ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးအတြက္​ပါကြာ ျပန္​​ေပးလိုက္​​ေနာ္​"

"မ​ေပးဘူး ပါးစပ္​ပိတ္​ၿပီး အစားသာၿမိဳစို႔​ေန"

​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးရဲ႕ ရန္​​ေတြ႕သံ​ေၾကာင္​့ dean​ေခါင္​း​ေမာ့ရယ္​မိသည္​။ ​ေန​ေစာက ျပံဳးခ်င္​​ေပမယ္​့လည္​း ​ေရာလာသည္​ဟု deanထင္​သြားမလို႔ မျပဳံး​ေအာင္​ႀကိဳးစားထားရသည္​။ ထို႔​ေနာက္​သူႏွင္​့အတူ ညစာစားျခင္​းအား မပ်င္​းရ​ေလ​ေအာင္​ deanက စကားမ႐ွိစကား႐ွာ​ေျပာသည္​။ မရယ္​ရတဲ့ဟာသ​ေတြအား ​ေျပာသည္​။ သူ႐ွက္​သြားမွာမို႔ ျပံဳး​ေပးထ​ား​ေပမယ္​့လည္​း လုပ္​ၾကံထားျခင္​းမဟုတ္​ဘဲ မိမိႏႈတ္​ခမ္​းက စိတ္​​ေစရာ​ေပ်ာ္​ရႊင္​မႈ​ေနာက္​လိုက္​လာခ့ဲျခင္​း​ေၾကာင့္ ျပံဳး​ေနသည္​ဆိုတာရိပ္​မိသည္​။ ျဖစ္​လာတဲ့ခံစားခ်က္​​ေတြအား ​ေန​ေစာ မသိဟန္​​ေဆာင္​​ေနမိသည္။ သိလာရင္​ပိုၿပီးနာက်င္​ရလိမ္​့မည္​။

"စာမဖတ္​ဘဲ အိပ္​​ေတာ့​ေနာ္​"

အိမ္​​ေ႐ွ႕​ေရာက္​​ေရာက္​​ခ်င္​း deanက ႏႈတ္​ဆက္​သည္​။ ခဏ​ေလးအ​ေဖာ္​ျပဳ​ေပးခ့ဲ​ေပမယ္​့လည္​း deanကို ​ေက်းဇူးတင္​ရပါသည္​။ အထီးက်န္​မႈက တစ္​ခဏ​ေလာက္​​ေတာ့ သူ႔​ေၾကာင္​့​ေပ်ာက္​သြားခ့ဲရသည္​ပဲ။

"အင္​း မင္​းလည္​း​ေသခ်ာျပန္​ဦး"

"ဟုတ္​က့ဲ ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးရဲ႕စိတ္​ပူ​ေပးမႈ​ေၾကာင္​့ ဂ႐ုစိုက္​ပါ့မယ္​"

"အပို​ေတြလုပ္​​မ​ေနနဲ႔"

သူ႔ကို​ေက်ာ​ေပးကာ တံခါးဆီသြား​ေတာ့ ​ေျခႏွစ္​လွမ္​းသာလွမ္​းရ​ေသးသည္​ ကိုယ္​့ကို​ေနာက္​က​ေန သိုင္​းဖက္​လာသည္​့လက္​တစ္​စံု။ ​ေျခလွမ္​း​ေတြက သူ႔အလိုလိုတန္​႔ခနဲရပ္​တန္႔သြားကာ ရင္​ဘက္​​ေ႐ွ႕က သူ႔လက္​​ေတြအား ​ေန​ေစာဆုပ္​ကိုင္​လိုက္​မိသည္​။

"​ေနာက္​တစ္​ခါ ကိုယ္​့ကို​ေခၚ​ေနာ္​ ကိုယ္​မင္​းအနားကိုလာဖို႔ အခ်ိန္​တိုင္​းအဆင္​့ပါပဲ၊ "

deanရဲ႕စကားသံ​ေတြက နားဝကို ခ်ိဳသာစြာတၿငိမ္​့ၿငိမ္​့စီးဝင္​သည္​။ ဂ႐ုစိုက္​​ေပးမႈ​ေၾကာင္​့ ၾကည္​ႏူးရသည္​့အခါ ​ေန​ေစာျပံဳးမိရျပန္​သည္​။

"ဘယ္​လိုလုပ္​ရမလဲကြာ လြမ္​း​ေနျပန္​ၿပီ၊ ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးဆီက​ေန ​ေျခတစ္​လွမ္​းခြာရတိုင္​း အလြမ္​းကတစ္​​ေသာင္​း​ေလာက္​႐ွိတယ္​"

"အပို​ေတြ​ေျပာမ​ေနနဲ႔ ျပန္​​ေတာ့"

ဖက္​ထားတာကိုလႊတ္​​ေပးဖို႔ deanလက္​​ေမာင္​းကို ႏွစ္​ခ်က္​​ေလာက္​ပုတ္​ၿပီး သတိ​ေပးလိုက္​သည္​။ မိမိဆႏၵကိုတစ္​ခ်က္​မွမလြန္​ဆန္​သည္​့ deanက ဖက္​ထားတာကိုခ်က္​ခ်င္​းလႊတ္​​ေပးသည္​။ deanဘက္​ကို ျပန္​လွည္​့ကာ....

"​ေသခ်ာျပန္​​ေတာ့ "

"အင္​း ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​လည္​းဝင္​​ေတာ့ ​ေအးတယ္​"

"အင္​းပါ"

ဒီတစ္​ႀကိမ္​​ေတာ့ သူ႔ကို​ေက်ာ​ေပးကာ အိမ္​ထဲကိုဝင္​လာခ့ဲသည္​။ deanကလည္​း အိမ္​အျပန္​လမ္​းကိုစႏွင္​ရ​ေတာ့သည္​။ အိမ္​​ေပၚကို ​ေန​​ေစာအျမန္​​ေျပးတက္​ကာ အ​ေပၚ​ေရာက္​တာႏွင္​့ ဝရန္​ဒါဘက္​ကိုထြက္​၍ deanျပန္​ရာလမ္​းကိုၾကည္​့လိုက္​မိသည္​။ ျဖည္​းျဖည္​းခ​်င္​းလမ္​း​ေလွ်ာက္​သြား​ေနသည္​့ dean​ေက်ာျပင္​အား ​ေငး​ေနမိသည္​။ မ်က္​ႏွာမလြဲခ်င္​​ေလာက္​​ေအာင္​ ထို​ေက်ာျပင္​က ဆြဲ​ေဆာင္​သည္​။ ၾကည္​့​ေနရင္​းမွ ႐ုတ္​တရက္​ deanက ဒီဘက္​ကိုျပန္​လွည္​့လာသည္​မို႔ ​ေန​ေစာမွာ​ေၾကာင္​ခနဲ။ သူ႔ဘက္​က လက္​ကို​ေျမာက္​ကာ တာ့တာ့ျပလာသည္​မို႔ ​ေန​ေစာလည္​း ​ေနာက္​ဆံုးအ​ေနျဖင္​့တာ့တာ့ျပကာ အိမ္​ထဲျပန္​ဝင္​လာခ့ဲသည္​။ သူခိုးလူမိသြားတာ​ေၾကာင္​့ အခန္​းထဲ​ေရာက္​ခ်င္​း ခုတင္​​ေပၚဝင္​လွဲကာ မ်က္​ႏွာကို​ေခါင္​းအံုးျဖင္​့အုပ္​ထားမိသည္​။ ၾကည္​ႏူးစရာ​ေကာင္​းမႈ​ေၾကာင္​့ ​ေန​ေစာႏႈတ္​ခမ္​း၌ အျပံဳးမပ​်က္​သည္​့အခါ deanဆိုလွ်င္​ ဘယ္​​ေလာက္​​ေတာင္​​ေပ်ာ္​သြားမလဲစဥ္​းစားမရ။ ထိုည၌ ​ေကာင္​​ေလးႏွစ္​​ေယာက္​၏အျပံဳးက လမင္​းႀကီးကိုမနာလို​ေစပါသည္​။

..................................................................

​ေအာက္​ထပ္​ကို ဆင္​းလာခ်င္​း ထမင္​းစားခန္​းထဲမွာ ရထာတစ္​​ေယာက္​တည္​း႐ွိ​​ေနတာကို ​ေတြ႕လိုက္​သည္​​ေၾကာင္​့
ေက်ာင္​းမသြား​ေသးဘဲ ထမင္​းစားခန္​းထဲကို ​ေန​ေစာဝင္​လာခ့ဲသည္​။

"သက္​သာလားရထာ"

"အာ အင္​း သက္​သာပါတယ္​၊ မ​ေန႔ကထမင္​းမစားလိုက္​ရဘူးထင္​တယ္​ ​"

"ရပါတယ္​ ကိုယ္​အျပင္​ထြက္​စားလုိက္​တယ္​ရယ္​"

"ဪ အင္​းပါ"

​ထိုစကားသာ​ေျပာၿပီး​ ရထာက ထမင္​းစားခန္​းကထြက္​သြားသည္​။ ကိုယ္​့ဘက္​က ႐ိုး႐ိုးသားသား သာ​ေၾကာင္​းမာ​ေၾကာင္​း​ေမး​ေပမယ္​့လည္​း ရထာ့ဘက္​က မ႐ိုးမသားထင္​​ေနပံု​ေပ။ songအတြက္​​ေၾကာင္​့ ကိုယ္​့ကိုခပ္​​ေဝး​ေဝး​ေနျခင္​းက ျမန္​မာမွာ႐ွိတုန္​းကထက္​ ပို​ေတာင္​​ေဝးသြားသလိုပင္​။ ​သက္​ျပင္​းခ်လ်က္​ ​ေက်ာင္​းသြားဖို႔ရာသာ စိတ္​ထည္​့လိုက္​​ေတာ့သည္​။ အထီးက်န္​ျခင္​းက ထပ္​၍​ေနရာယူလာသည္​့အခါ သက္​ျပင္​းခ်ျခင္​းကိုသာအ​ေဖာ္​ျပဳရသည္​။ အိမ္​ထဲက​ေန ထြက္​ထြက္​ခ်င္​း တံခါး​ေဘးကနံရံကိုရပ္​​ေစာင္​့​ေနသည္​့ deanကို ​ေတြ႔ရသည္​။

"ဘာလုပ္​​ေနတာလဲ"

deanကိုည​ေမးလိုက္​သည္​။

"အတူသြားဖို႔​ေစာင္​့​ေနတာ​ေလ၊ဘာျဖစ္​လာတာလဲ မ်က္​ႏွာလည္​းမ​ေကာင္​းဘူး ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလး"

"ဘာမွမဟုတ္​ဘူး သြားစို႔"

deanအ​ေမးကို မ​ေျဖခ်င္​သျဖင္​့ မ်က္​ကြယ္​ျပဳမိသည္​။ ​ေဘးက​ေန အရိပ္​တၾကည္​့ၾကည္​့လိုက္​လာသည္​့ deanကိုလည္​း အားနာရပါသည္​။ ​ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္​ကသူ႔ကိုအမွီျပဳမိရင္​ ကိုယ္​့ကိုပစ္​ထားသြားမည္​့လူ​ေတြကသာမ်ားသည္​။ deanလည္​း ထိုအတိုင္​းဆိုတာ ဧကန္​မုခ်​ေပ။
ထိုသို႔ပစ္​ထားခံရသည္​ထက္​ အထီးက်န္​ျခင္​းကိုသာ ဖက္​တြယ္​​ေနလိုက္​ပါ​ေတာ့မည္​။ deanမွာ​ေတာ့ ညႇိဳး​ေနသည္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးမ်က္​ႏွာကိုၾကည္​့ၿပီး မ​ေပ်ာ္​ႏိုင္​​ေတာ့​ေပ။

...................................................................

သိမ္​းျမစ္္​​ေဘာင္​မွာထိုင္​ရင္​း ​ေလာကႀကီးကလူ​ေတြကို ၾကည္​့လိုက္​ သိမ္​းျမစ္​​ေပၚက အလီလီျဖတ္​သန္​း​ေနသာ သ​ေဘၤာ​ေတြကို ၾကည္​့လိုက္​ႏွင္​့ အျမင္​အာရံုကိုျပဳ​ေနမိသည္​။ အတန္​းခ်ိန္​ၿပီးၿပီးခ်င္​း deanကို​ေစာင္​့မ​ေန​ေတာ့ဘဲ တစ္​​ေယာက္​တည္​းပဲ သိမ္​းျမစ္​ေဘာင္​ကိုလာကာ ခဏ​ထိုင္​​ေနမိသည္​။ အစုအဖြဲ႔ႏွင္​့သြား​ေနၾကသည္​့လူအုပ္​ကိုျမင္​ရသည္​့အခါ တစ္​​ေယာက္​တည္​းထိုင္​​ေနသည္​့ကိုယ္​့ကိုယ္​ကို ျပန္​ၾကည္​့ရင္​း ရင္​နာနာရယ္​မိတာ အႀကိမ္​ႀကိမ္​။ ​ေတြး​ေငး​ေနရင္​းမွ ဖုန္​းဝင္​သံကိုၾကားရသည္​။ deanပဲလားဟု​ေတြးကာဖုန္​းကိုၾကည္​့​ေတာ့ တကယ္​ကိုdean​ေပ။

"ဟယ္​လို"

"ျပန္​သြားၿပီလား ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​"

"အင္​း"

"ကိုယ္​့ကို​ေတာ့မ​ေစာင္​့ဘူး"

deanက ညည္​းညဴ သည္​။ ​ေန​ေစာျပန္​​မ​ေျပာမိ။ စကားတစ္​ခြန္​း​ေျပာဖို႔ကိုပင္​ ​ေန​ေစာမလုပ္​ႏုိင္​​ေတာ့ပါ။

"အဆင္​​ေျပရဲ႕လား ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​"

ရိပ္​မိတဲ့deanက အ​ဆင္​​ေျပရဲ႕လားဆိုသည္​့စကားကို ဆိုလာသည္​။

"​ေျပပါတယ္​ ဒါပဲ dean"

ဖုန္​းခ်လိုက္​မိသည္​။ ၿပီး​ရင္​​ေတာ့ အသံပိတ္​ကာ တစ္​​ေယာက္​တည္​းပဲ ျမစ္​ေဘာင္​မွာ​ေန​ေနမိသည္​။ တစ္​​ေယာက္​တည္​းျဖစ္​ေနခ့ဲတာၾကာၿပီဆို​ေသာ္​လည္​း က်င္​့သားမရ​ေသး။ ျမန္​မာမွာဆို မိသားစုႏွင္​့အတူ​ေန၍ အထီးက်န္​ျခင္​းကို​ေျဖ​ေဖ်ာက္​လို႔ရ​ေပမယ္​့ ဒီမွာ​ေတာ့နည္​းလမ္​းမ႐ွိ။ တစ္​​ေယာက္​တည္​းသာ။ အခုအခ်ိန္​မွာ​ေတာ့ သိမ္​းျမစ္​ျပင္​၏ လႈပ္​႐ွား႐ိုက္​ခတ္​အသံမ်ားသည္​သာ အ​ေဖာ္​ျဖစ္​​ေတာ့သည္​။
သိမ္​းျမစ္​၏အလွသည္​ပင္​ အ​ေဖာ္​ျဖစ္​ရ​ေတာ့သည္​။ ျမင္​​ေနရသည္​့ tower bridgeပင္​ အ​ေဖာ္​ျဖစ္​ရပါ​ေတာ့သည္​။

အ​ေဖာ္​မဲ့ရင္​ အရက္​ကိုသာအ​ေဖာ္​ျပဳလိုက္​ နတ္​ျပည္​​ေရာက္​​ေနသလိုခံစားခ်က္​ပဲတဲ့။ အထီးက်န္​သူအတြက္​​ေတာ့ အရက္​သည္​ အ​ေဖာ္​။ တ​ေျမ့​ေျမ့ျဖင္​့ ​ေလာင္​ကြၽမ္​းျခင္​းအရသာသည္​သာအ​ေဖာ္​။ ဘားထဲကိုဝင္​လာသည္​ႏွင္​့ ဆူညံသံ႐ွိမ​ေနပါ။ ဪ ဝင္​လာတဲ့ဘားက အနည္​းငယ္​အထက္​တန္​းက်သည္​ကိုး။ ဒီ​ေန႔​ေတာ့ အဝ​ေသာက္​မည္​ဟုဆံုးျဖတ္​ထားလွ်က္​ အျပင္​းစား​ေတြကိုခ်ခိုင္​းလိုက္​သည္​။

"အမူး​ေသာက္​မယ္​"

ပါးစပ္​ကၾကိမ္​းလိုက္​ၿပီး လက္​ကခ်​ေပးလာသည္​့အျပင္​းစားဆိုသည္​့မူးယစ္​​ေစ​ေသာအရည္​မ်ားအား တစ္​ခြက္​ၿပီးတစ္​ခြက္​​ေသာက္​မိသည္​။ ​ေမ့သြားစမ္​း ​ေပ်ာက္​သြားစမ္​း ဒီစိတ္​​ေတြကိုဆိုၿပီး တစ္​ခြက္​ၿပီးတစ္​ခြက္​ ​တစ္​ပုလင္​းၿပီးတစ္​ပုလင္​း စိတ္​ႀကိဳက္​ေသာက္​​ေနမိသည္​။ ​ေသာက္​တာမ်ားလာသည္​့အခါ ရင္​ထဲကခံစားခ်က္​​ေတြက ​ေဖာ္​သူမ႐ွိဘဲ ပြင္​့ထြက္​သည္​။ နာက်င္​စြာျဖင္​့ ဖြင္​့ထုတ္​မိသည္​။

"ငါလည္​း...လူသား...တစ္​​ေယာက္​ပါ...ရထာ...တစ္​ဦးတည္​း​ေသာ အားကိုးရာက...သူငယ္​ခ်င္​း​လို​ေတာင္​...မခင္​တြယ္​​ေစ​ေတာ့ ..ငါ..တကယ္...အထီးက်န္​တယ္​...ရထာရာ.."

မူးလာလွ်င္​​ေတာ့ အက်င္​့အတိုင္​း တခ်င္​သူကိုသာတ​ေနတတ္​သည္​။ ၿပီးလွ်င္​​ေတာ့ မိမိလိုအပ္​သည္​့သူကိုဖုန္​း​ေခၚၿပီး အထီးက်န္​​ေန​ေၾကာင္​း​ေျပာမည္​။

"ငါ..တကယ္​...အထီးက်န္​​ေနလို႔ပါ..ငါ့​ေဘးမွာတစ္​​ေယာက္​​ေတာင္​ ႐ွိမ​ေန​ေပးခ်င္​က်ဘူးလားကြာ"

​ေခါင္​းကို​ေမာ့ကာ ​ညည္​းလိုက္​မိသည္​။ ၿပီးလွ်င္​​ေတာ့ ​ေနာက္​တစ္​ခြက္​​ေသာက္​လိုက္​သည္​။ ​ေပ်ာက္​စမ္​းပါ ဒီစိတ္​​ေတြရယ္​။

"ငါ အထီးက်န္​လို႔ပါကြာ"

စားပြဲ​ေပၚကို ​ေမွာက္​ကာ က်လာသည္​့မ်က္​ရည္​​ေတြအား ​ေဘးစားဝိုင္​းကလူ​ေတြမျမင္​​ေအာင္​ မ်က္​ႏွာကိုလက္​ဖဝါးျဖင္​့အုပ္​လိုက္​မိသည္​။ ခံစားရသည္​့​ေဝဒနာက ခ​်စ္​ျခင္​းလည္​းမဟုတ္​၊အမုန္​းလည္​းမဟုတ္​တဲ့ အထီးက်န္​ျခင္​းမို႔ ​ေဘးမွာတစ္​​ေယာက္​​ေယာက္​​ေတာ့ ႐ွိ​ေနမွ​ေျပလည္​​ေပမည္​။ ဆို​ေတာ့ မိမိအနားမွာမည္​သူ​ေနခ်င္​သနည္​း။ အ​ေျဖက မည္​သူမွမ​ေနခ်င္​ပါ။ သို႔​ေပမယ္​့​ ​ေနခ်င္​သည္​့တစ္​ဦးတည္​း​ေသာသူ႐ွိသည္​။ ထိုသူဟာdean။ ​သူ႔ကိုစဥ္​းစားမိတာႏ​ွင္​့ ေခါင္​းကိုဆတ္​ခနဲ ​ေထာင္​လိုက္​မိသည္​။ ဖုန္​းကိုထုတ္​ကာ အျမန္​ပင္​deanဆီ ဖုန္​းဆက္​လိုက္​သည္​။

"ဟယ္​လို ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလး ကိုယ္​့ဆီဖုန္​းဆက္​တယ္​"

တီလို႔တစ္​ခါပဲ ျမည္​ရ​ေသးသည္​ ကို္​ယ္​့ဖုန္​းကိုခ်က္​ခ်င္​းကိုင္​လိုက္​သည္​့ deanရဲ႕ ပထမဆံုး​ေျပာသည္​့စကားက ​ေႏြး​ေထြးသည္​။ ဘယ္​လိုလုပ္​မလဲ မင္​း​ေန​ေရာင္ျခည္​​ေလးက ​ေအးစက္​လြန္​းတဲ့ခံစားခ်က္​​ေတြကို ခံစား​ေနရတာ။

"ငါအရမ္​းပင္​ပန္​းတယ္​"

"ဟင္​! ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​ ဘယ္​မွာလဲ၊ ကိုယ္​လာခ့ဲမယ္​ အဆင္​​ေျပရဲ႕လား"

'ပင္​ပန္​းတယ္​'တဲ့ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​က။ ထိုစကားၾကားရံုႏွင္​့ ​ေသြးပ်က္​လာကာ ပိုက္​ဆံအိတ္ႏွင္​့ကား​ေသာ့ကိုယူ၍ ထြက္​လာခ့ဲသည္​။

"ငါ wooဘားမွာ လာခ့ဲ​ေပးပါ"

"အင္​း အင္​း ကိုယ္​အခုလာ​ေနၿပီ ခဏ​ပဲ​ေစာင္​့ လာၿပီ"

"အင္​းဒါပဲ"

တစ္​ဖက္​က ဖုန္​းခ်သြားသည္​။ ကားဂို​ေထာင္​ဆီ အျမန္​သြားကာ သူ႐ွိ​ေနသည္​့ဘားကိုပဲဦးတည္​​ေမာင္​းႏ​ွင္​​ေတာ့ လက္​မ်ားက စိတ္​ပူမႈ​ေၾကာင္​့ ဆုတ္​ခ်ည္​ျဖန္​႔ခ်ည္​ျဖစ္​​ေနသည္​။ ဘာမွမျဖစ္​ပါ​ေစနဲ႔။ ထိုကလပ္​ကအထက္​တန္​းက်သည္​့ကလပ္​ျဖစ္​တာမို႔ မူး႐ူးၿပီး႐ိုင္​းတာ​ေတြ​ေတာ့ မ႐ွိ​ေလာက္​ပါ။ ခဏ​ေလာက္​ပဲ​ေမာင္​းလို႔အၿပီးမွာ​ေတာ့ woo bar​ေ႐ွ႕ကို ​ေရာက္​ၿပီ။ ကား​ေသခ်ာရပ္​ခ့ဲကာ ကလပ္​ထဲကိုအျမန္​သြားမိသည္​။ ၿပီးရင္​​ေတာ့ ႐ွိ​ေနမည္​့မိမိခ​်စ္​ရသူအား အသဲအသန္​​႐ွာ​ေနမိသည္​။

"​ကိုယ့္​ေ​န​ေရာင္​ျခည္​​ေရ"

ဘားတစ္​ခုလံုးကိုမ်က္​လံုး​ေဝ့ဝဲၾကည္​့ၿပီး​ေနာက္​မွာ​ေတာ့ ​ေထာင္​့က်သည္​့စားပြဲဝိုင္​းမွာ ထိုင္​​ေနသည္​့ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးကို​ေတြ႕ရသည္​။ အ​ေျပးသြားကာ စားပြဲ​ေပၚ​ေမွာက္​​ေနသည္​့ သူ​ေလးအား ပခံုးက​ေန​ေပြ႕ထူလိုက္​မိသည္​။

"ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​"

ႏူးညံ့စြာ​ေခၚသံတစ္​ခု​ေၾကာင္​့ မူး​လို႔​ေမွးက်ခ်င္​​ေနသည္​့ မ်က္​ခြံတို႔အား အားတင္​းဖြင္​့လိုက္​သည္​။ ​ေ႐ွ႕တည္​့တည္​့ကမ်က္​ႏွာက deanရဲ႕မ​်က္​ႏွာ။ မိမိ​ေခၚသည္​့အခါ ဂ႐ုတစိုက္​လာ​ေပးတဲ့သူ႐ွိသားပဲ။

"ငါ့​ေဘးမွာ...ဘယ္​သူမွမ႐ွိဘူး..ထင္​​ေနတာ dean၊ မင္​း​ေတာ့႐ွိသားပဲ"

"ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​ရယ္​"

သိမ္​ငယ္​​ေနသည္​့ခ​်စ္​ရသူအား ​ေပြ႔ဖက္​ထား​ေပးမိသည္​။ ျပန္​ၿပီး​ေပြ႔ဖက္​လာသည္​့ ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​သည္​ အခု​ေတာ့က​ေလးတစ္​​ေယာက္​လို မ်က္​ရည္​က်ကာ​သူ႔​ေဘးမွာလူတစ္​​ေယာက္​႐ွိျခင္​းအတြက္​​ေပ်ာ္​​ေနသည္​တဲ့လား။

"ျပန္​က်စို႔​ေနာ္​"

"မင္​းအိမ္​ကိုပဲ ျပန္​မယ္​dean၊ ငါဟို...မျပန္​ခ်င္​ဘူး"

"ဟုတ္​ၿပီ ဟုတ္​ၿပီ လာ သြားရ​ေအာင္​"

​ေျခ​ေထာက္​​ေတာင္​ မ​ေထာက္​ႏိုင္​​ေတာ့သည္​့ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးအား တြဲ၍​ေခၚလာခ့ဲရသည္​။ ဟိုအိမ္​မျပန္​ခ်င္​ဘူးဆို​ေတာ့ သ​ေဘာအတိုင္​း မိမိအိမ္​သို႔​ေခၚလာခ့ဲသည္​။ မူး​ေနသည္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးအား ကား​ေမာင္​း​ေနရင္​း ခဏခဏလွည္​့ၾကည္​့မိကာ စိုးရိမ္​​ေနမိပါသည္​။ စိတ္​ဒဏ္​ရာဆိုသည္​့အရာက ​ေၾကာက္​ဖို႔​ေကာင္​းသည္​။ ထိုအရာသည္​ လူကို​ေတာင္​​ေသ​ေစႏိုင္​သည္​မလား။ ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလး​ေတာ့ ခံစားလို႔မျဖစ္​ပါ။

အိမ္​ကို​ေရာက္​​လွ်င္​ ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးအားတြဲ၍ အိမ္​ထဲ​ေခၚလာခ့ဲရသည္​။ ၿပီးလွ်င္​​ေတာ့ ​ေအာက္​ထပ္​ကကိုယ္​့အခန္​းမွာပဲ ​ေန​ေစသည္​။

"ဒီမွာလွဲလိုက္​​ေနာ္​ အျပင္​မွာ ကိုယ္​႐ွိတယ္​ ၊လိုတာ႐ွိရင္​ ​ေခၚလိုက္​​ေနာ္​"

ခုတင္​​ေပၚမွာ လွဲအိပ္​​ေစၿပီး ခဏ​ေလာက္​ထိုင္​ကာ ​ေန​ေရာင္ျခည္​​ေလးအား​ေငးၾကည္​့​ေနမိသည္​။ အၾကာႀကီး႐ွိ​ေနရင္​ ​ေန​ေရာင္ျခည္​​ေလးအထင္​လြဲ​ေနမွာမို႔ အခန္​းထဲကထြက္​ဖို႔ ထလိုက္​မိသည္​။ သို႔​ေသာ္​မိမိလက္​ကို ဆုပ္​ကိုင္​လာသည္​့ လက္​တစ္​ဖက္​။ လွည္​့ၾကည္​့​ေတာ့ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးကႏိုး​ေနၿပီ။

"မင္​းဘယ္​သြားမလို႔လဲdean"

"အျပင္​​ေလ ၊ "

​​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးက ခုတင္​​ေပၚကဆင္​းလာကာ ​ေ႐ွ႕တည္​့တည္​့မွာလာရပ္​သည္​။ မူး​ေနလို႔ ယိုင္​တိုင္​တိုင္​။
ထို႔​ေနာက္​ မိမိလက္​ကိုဆုပ္​ကိုင္​ထားရာမွ ပါးျပင္​ႏွစ္​ဖက္​ကိုအုပ္​ကိုင္​ရင္​း မိမိမမွန္​းဆမိ​ေသာအျပဳအမူတစ္​ခုကို ​ေန​ေရာင္ျခည္​​ေလးကျပဳလိုက္​သည္​။ နမ္​း​ေနသည္​တ့ဲလား။
မယံုၾကည္​ႏိုင္​​ေလာက္​​ေအာင္​ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးဘက္​က စနမ္​းသည္​တဲ့လား။ မိမိႏႈတ္​ခမ္​းလႊာႏွင္​့ ထိကပ္​​ေနသည္​့ ထိုႏႈတ္​ခမ္​းတစ္​စံု​ေၾကာင္​့ dean ​ေျခ​ေထာက္​​ေတြမခိုင္​ခ်င္​​ေတာ့။

"နမ္​း​ေလ"

​အနမ္​းခဏရပ္​ကာ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးက မ​ေက်နပ္​သလို​ေျပာလာသည္​။ ၿပီး​ေနာက္​ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးဘက္​ကပင္​ အနမ္​းတစ္​ခုကိုထပ္​ဖန္​တီးျပန္​သည္​။ ဒီတစ္​ခါ​ေတာ့ ႏႈတ္​ခမ္​းႏု၏ဆြဲငင္​အားအား မလြန္​ဆန္​ႏိုင္​စြာ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးပါးႏွစ္​ဖက္​က​ေန​ေပြ႔ယူ၍ အနမ္​း​ေတြအား ပို၍သိပ္​သည္​း​ေစသည္​။ ထိုႏႈတ္​ခမ္​း​ေလးအား ခပ္​သာသာကိုက္​ရျခင္​း ​ေထြးစုတ္​ရျခင္​းသည္​ မိန္​​ေမာဖြယ္​။ ခံစားခ်က္​သည္​မယံုႏိုင္​​ေအာင္​ ပို၍​ေကာင္​းလာသည္​။ ပို၍ ျပင္​းထန္​လာသည္​။ သို႔​ေပမယ္​့ နမ္​း​ေနရင္​းမွ ​​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးဘက္​က ရပ္​တန္​႔ကာ ​ေမာ့ၾကည္​့လာသည္​။

"ငါတို႔အတူ​ေန​ရ​ေအာင္​ dean"

"ဟင္​ "

"အတူ​ေနရ​ေအာင္​ ငါအရမ္​းအထီးက်န္​တယ္​"

ဒါက​ေတာ့ deanအတြက္​ခက္​ခဲသည္​။ မူး​ေနသည္​့ခ်စ္​ရသူအား အခြင္​့အ​ေရးမယူခ်င္​ပါ။

"ဟို ​ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​ အဲ့...အ့ဲ..ဒါက."

"မင္​းလည္​းငါ့ကိုမလိုအပ္​ပါဘူး"

​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးအသံမာလာသည္​။ ဘာျဖစ္​တာလဲ။

"ကိုယ္​့အတြက္​ ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​က အလိုအပ္ဆံုးပါကြာ"

"ဒါဆို မျငင္​းပါနဲ႔အတူ​ေနရ​ေအာင္​"

​ေတာင္​းဆိုသံ။ ​ငယ္​​ေနသည္​့ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​့မ်က္​ႏွာ​ေလး။ ထို႔​ေနာက္​ deanသက္​ျပင္​းခ်လိုက္​မိသည္​။ ေသခ်ာတဲ့ဆံုးျဖတ္​ခ်က္​ျဖင္​့ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးႏႈတ္​ခမ္​းအားတစ္​ခ်က္​နမ္​းကာ...

"ဒါဆို လာမယ္​့မနက္ျဖန္​မွာ ဒီ​ေန႔ညကျဖစ္​သမွ်ကိစၥ​ေတြအတြက္​ ကိုယ္​့ကိုတာဝန္​ယူခြင္​့​ေပးရမယ္​ ကတိတည္​လား"

"အင္​း အတူ​ေနမယ္​"

​ထိုစကားကိုသာ ​​ေျပာျမဲ။

"ခ်စ္​တယ္​ ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​"

ႏွစ္​​ေယာက္​သားအလို႐ွိသည္​က ထိုအရာတစ္​ခုသာျဖစ္​သည္​ဆို​ေတာ့ ထိန္​းခ်ဳပ္​မ​ေန​ေတာ့ပါ။ ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးႏႈတ္​ခမ္​းအား နမ္​း႐ိႈက္​လိုက္​ရင္​း ခုတင္​​ေပၚအသားလွဲ​ေစသည္​။ ႏႈတ္​ခမ္​းမွတစ္​ဆင္​့လည္​ပင္​း​ေလးကို နမ္​း႐ိႈက္​သည္​့အခါ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးထံမွ ညည္​းသံတိုးတိုး​ေလးထြက္​လာသည္​။ ၿပီးလွ်င္​​ေတာ့ ႏွစ္​ဦးသားရဲ႕အခ်စ္​ခရီးစဥ္​ကို စတင္​သည္​့အခါ နာက်င္​ဟန္​ျဖစ္​သြားသည္​့ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလး​မ်က္​ႏွာထား​ေၾကာင္​့ အနမ္​းျဖင္​့အား​ေပးမိသည္​။

"dean"

​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးရဲ႕ ညည္းသံ။ ကိုယ္​့လႈပ္​႐ွားမႈတိုင္​းမွာ လိုက္​ပါလာသည္​့ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးရဲ႕ညည္​းသံဟာ သာယာနာ​ေပ်ာ္​ဖြယ္​။ ကိုယ္​့ရင္​ခြင္​မွာ ​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလးအား ခိုဝင္​​ေစရင္​းသာ နာက်င္​မႈ​ေၾကာင္​့ျဖစ္​လာသည္​့သာယာမႈအား ခံစား​ေစသည္​။ နာက်င္​မႈအား ကိုယ္​့ရင္​ခြင္​မွာသာ ညည္​းညဴ ပါ။ သာယာမႈ​ေတြအား ကိုယ္​့ရင္​ခြင္​မွာသာ ခံစားပါ။ မနက္​က်လွ်င္​​ေတာ့ ျဖစ္​သမွ်အလံုးစံု မွတ္​မိပါ​ေစ​ေလ။

"ကိုယ္​မင္​းကုိခ်စ္​တယ္​ ကိုယ္​့​ေန​ေရာင္​ျခည္​"

​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေလး ႏႈတ္​ခမ္​းလႊာအား စုပ္​ယူ​ေထြးထားလိုက္​သည္​။ ထို႔​ေနာက္​ ​အခ်စ္​ခရီးစဥ္​အား ႏွစ္​​ေယာက္​အတူလုပ္​​ေဆာင္​မိပါ​ေတာ့သည္​။

....................................................................

အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်း ဧည့်ခန်းကဆိုဖာပေါ်မှာ ရထာ့ကိုနောက်ကနေဖက်အိပ်နေသည့်songတို့၏အနေအထားကို မြင်လိုက်ရလျှင်ဖြင့် အရင်ကလိုနာကျင်မှုကို နေစော မခံစားရတော့ပါ။ ဘာကြောင့်ရယ်မသိပေမယ့် အနာထုံသွားလို့နေမည်ဟု ဖြည့်တွေးလိုက်မိသည်။

"အာ နယ်ဆောပြန်လာပြီပဲ"

တံခါးပေါက်မှာရပ်နေသည့် နေစောကိုတွေ့မှ song ထထိုင်လိုက်မိသည်။ ပြီးနောက် ထမင်းစားခန်းကိုလက်ညိုးညွှန်ပြ၍...

"ရထာဖျားနေလို့ ဘာမှလုပ်မထားဘူး၊ ကိုယ့်ဘာသာအဆင်ပြေသလိုစားရင်စားလိုက် ဒါမှမဟုတ် ဆိုင်မှာစားရင်စားလိုက်၊ ရတယ်မလား"

"ရထာ ဖျားနေတာလား"

သေချာအောင်အမေးထပ်ပြုတော့ songက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။သက်သာရဲ့လားလို့ ထပ်ပြီးမေးချင်ပေမယ့်လည်း ဆိုင်သူကကြိုက်မှန်းသိ၊မကြိုက်မှန်းသိ၊ အထင်လွဲအမြင်မှားတွေရှိနေမှာမို့ အပေါ်ထပ်ကိုသာ တက်လာခ့ဲသည်။
ရထာကဘာမှပြင်ထားမပေးတော့ အပြင်ထွက်စားရမည်ထင်ပါသည်။ ထို့ထက် ရထာသက်မှသက်သာရဲ့လား။ စိုးရိမ်ပေမယ့်လည်း ဘာမှမလုပ်နိုင်သည့်ကိုယ့်ကိုယ်အား သက်ပြင်းချရုံမှလွဲ၍မတတ်နိုင်ပါ။

နှစ်နှစ်ခြိက်ခြိုက်အိပ်စက်နေသည့်မော်ဖူးမဝအား နှိုးချင်ပါသော်လည်း အရမ်းပင်ပန်းနေမှာမို့ မနှိုးရက်။ ဒါပေမယ့်လည်း ဧည့်ခန်းမှာပဲ အိပ်လို့မဖြစ်ပေ။ နှိုးလည်းမနှိုးချင်တာမို့
နောက်ဆုံးတော့ ရထာ့အား ချီသွားဖို့ကိုသာဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်မှဆင်းလိုက်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ ခန္ဓာကိုယ်လေးအား ပွေ့ချီလိုက်တော့ အလှုပ်အရှားကြောင့် ရထာက
နိုးလာသည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"အခန်းထဲသွားစို့လေ"

"ဪ အင်း"

ရထာက ပြန်မှေးသွားသည်။ ပွေ့ချီလျက်သား အခန်းထဲကိုလျှောက်လာခ့ဲပြီး ခုတင်ပေါ်မှာ အသာတင်ပေးလိုက်သည်။ ကိုယ်ပူသေးသလားလို့ နဖူးပေါ်လက်ဖဝါးကပ်စမ်းကြည့်တော့ မပူတော့ပါ။နဖူးပေါ်ထိကပ်ထားသည့်လက်အား ရထာက လာဆုပ်ကိုင်ကာ...

"ကိုယ်မပူပါဘူး songရဲ့၊ ခေါင်းကိုက်တာလေးပဲရှိတော့တာ၊ မင်းလည်းအေးဆေးနားတော့လေ"

"ဘယ်လိုလုပ်နားနိုင်မှာလဲ ရထာရဲ့၊ တကယ်သက်သာရဲ့လား"

"သက်သာပါတယ်ကွာ လာလေ ငါ့ဘေးမှာလာလှဲ"

"စားဖို့ ကြက်ပေါင်းဖြစ်ဖြစ်ပြုတ်ပေးမယ်လေ"

"တော်ပြီ မစားချင်တော့ဘူး၊ လာပါ လာအိပ်ပါ"

ရထာက သူ့ဘေးကို လက်ဖြင့်ပုတ်ပြသည်။

"အင်းပါ လာမယ်"

ရထာ့သဘောအတိုင်း ဘေးမှာဝင်လှဲကာ ရထာ့ခန္ဓာကိုယ်လေးအား ဖက်ထားမိသည်။ နွေးထွေးသောဤရင်ခွင်မှာ သူလေးက အားကိုးစွာခိုလှုံတော့ ကြောက်စိတ်ကင်းအောင် ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားပေး၍ နဖူးထက်မှာအနမ်းပွင့်တို့ကြွေစေသည်။ မှေးနေရင်းမှ ပြုံးလာသည့် ရထာ့နှုတ်ခမ်းလေးအား မြင်တွေ့ရတော့ မထိန်းနိုင်စွာ ထိုနှုတ်ခမ်းထက်ပါ အနမ်းခြွေလိုက်မိသည်။

"အေးဆေးအိပ်နော် "

"အင်း ငါ့ကိုဒီလိုပဲဖက်ထားပေး"

"ဖက်ထားပေးမှာပေါ့ စိတ်သာချ"

ထပ်၍ နဖူးပြင်လေးအား ဖိနမ်းလိုက်မိသည်။ ထို့နောက်တွင်တေ့ာ အိပ်ချိန်စောပါသေးသော်လည်း နှစ်သက်သောရထာ့ကိုဖက်၍သာ ခဏတာလေးဖြစ်ဖြစ်၊တမေ့တမောဖြစ်ဖြစ် အိပ်စက်လိုက်မိသည်။ ထိကပ်နေသည့်ခန္ဓာကိုယ်ကနေတစ်ဆင့် ရထာ့ဝေဒနာတွေကူးလာရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲလို့ တွေးမိသည့်အခါတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလှောင်ရယ်လိုက်မိသည်။ ကိုယ့်မှာအချစ်ရူးထက်ကိုပိုရူးနေရပါပြီ။

....................................................................

ရေမိုးချိုးပြီး၍ ခဏလောက်စာအုပ်ဖတ်ဖို့ရာ ခုတင်ပေါ်လှဲလိုက်မိသည်။ စာအုပ်ဖတ်ပြီးမှ ညစာသွားစားပါတော့မည်လေ။ အချိန်အနည်းငယ်စောနေသေးသည်။ ဖတ်မည့်စာမျက်နှာကိုလှန်နေတုန်း ဖုန်းဝင်သံကြောင့် ရပ်တန့်လိုက်မိသည်။ ခေါင်းအုံးဘေးကဖုန်းကိုယူပြီးကြည့်တော့ deanခေါ်တာပဲ။ အမြန်ကိုင်လိုက်ကာ...

"ဟယ်လို"

"ကိုယ်အောက်ရောက်နေပြီ ထွက်ခ့ဲတော့
ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေး၊ "

"အာ ဟုတ်ပြီ ငါဆင်းလာခ့ဲမယ်"

deanက ဖျော်ရည်လာပို့မယ်လို့ပြောထားသည်ကို မေ့နေတာပဲ။စာအုပ်ကိုချထားခ့ဲကာ ပေါ့ပါးသည့်ခြေလှမ်းတွေဖြင့့် အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာခ့ဲသည်။ ဘာလို့ပေါ့ပါးနေတာလဲလို့တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်မမေးချင်တော့ပါ။ အောက်ထပ်ကိုရောက်တော့ ဧည့်ခန်းမှာရထာတို့မရှိတော့ပါ။ အခန်းထဲသွားကြပြီနှင့်တူပါရဲ့။ အပြင်ကိုထွက်ခ့ဲလျှင်ပင် မှောင်ရိပ်သန်းနေတော့သည်။

"ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေး ရော့"

deanက ကော်ဖီဘူးကမ်းလာသည်။ ခေါင်းညိတ်အသိအမှတ်ပြုပြီး ထိုကော်ဖီဘူးအား လက်ခံမိသည်။

"အခုစာဂျပိုးလေးက စာအုပ်ဖတ်တော့မှာပေါ့"

"ငါစာအုပ်ဖတ်မယ့်အချိန်မင်းရောက်လာတာပဲ၊ အခုတော့မဖတ်တော့ပါဘူး ညစာသွားစားတော့မယ်"

"ဟင် အိမ်မှာမစားဘူးလား"

"ရထာနေမကောင်းလို့လေ ဘာမှမပြင်ထားဘူး၊ ငါလည်းမပြင်တတ်တော့ အပြင်မှာပဲစားရတော့မယ်"

"ဒါဆိုကိုယ်လိုက်ခ့ဲမယ် ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေးကိုစိတ်မချလို့၊ ဒီအနားမှာတော့ စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုရှိတယ်"

"ရပါတယ်၊ ငါ့ဘာသာသွားမယ်ရယ်"

"မဟုတ်တာ အတူသွားမယ်လေ လာပါ ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေးကလည်း"

နေရောင်ခြည်းလေးအား လက်ကနေဆွဲခေါ်တော့ မလိုက်ချင်လိုက်ချင်နှင့်ပါလာသည်။ လက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ထားတာနှင့် အားမရသည့်အခါ ပခုံးကိုဖက်ထားလိုက်မိသည်။ မကြိုက်သလိုတစ်ချက်မော့ကြည့်လာရုံမှလွဲပြီး ကျန်တာဘာမှမတုံ့ပြန်လာ။စတွေ့တုန်းကထက် စိမ်းတာနည်းနည်းလျော့လာသည်မို့ deanမှာပျော်မိသည်။ ဒီ့ထက်ပိုအဆင့်တက်လို့ရရင် ကောင်းမှာပဲလို့တွေးမိသည့်အခါတော့ ကိုယ့်လောဘကိုမဖြစ်နိုင်ခြင်းဆိုတဲ့တရားနဲ့ပဲ ဖြေသိမ့်တတ်ရပါသည်။

"ဘာဆိုင်သွားနေတာလဲ"

နေရောင်ခြည်လေးက မေးလာသည်။

"အစုံရတယ်၊ ဘာစားမှာလဲ"

"ပီဇာပဲစားတော့မယ်"

"ဟုတ်ပါပြီ"

နှစ်ယောက်သားစကားထပ်မဆိုဖြစ်တော့ပါ။ နွေးထွေးသည့်ရင်ခွင်တစ်စုံမှာခိုဝင်နေရတာမို့ ထိုနွေးထွေးမှုကိုအနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားမလားလို့ စိုးရိမ်မိ၍ deanအား စကားဆက်မဆိုမိခြင်းလား။ စတွေ့တုန်းက လက်ရဲလွန်းသည့်သူ့ကိုအမြင်ကတ်ရှောင်ဖယ်နေခ့ဲပေမယ့်လည်း အခုတော့ သူ့ကိုလိုအပ်နေသည်ဆိုတာ တစ်ဖြည်းဖြည်းပေါ်လွင်လာရသည်။ ထိုအချက်အား နေစောကြောက်မိပါသည်။ အထီးကျန်သူတစ်ယောက်အနေဖြင့် မိမိဘေးမှာရှိသည့်လူတစ်ယောက်ကို ဖက်တွယ်ချင်တာများ မှားနေသလားလို့တွေးမိသည်။ သို့ပေမယ့်လည်း မိမိဘေးမှာ deanကလွဲရင် ဘယ်သူမှမရှိတာကိုတော့ လက်ခံရပေမည်။

"ဒီဆိုင်ပဲ ကိုယ့်နေရောင်ခြည်"

ဆိုင်လေးကလှသည်။ မှန်နံရံလေးတွေနှင့် အပြင်မှာတော့ ပန်းပင်လေးတွေဖြင့်လှဆင်ထားသည်။ ဆိုင်ထဲကိုဝင်လာခ့ဲပြီး မှန်အနားက ခုံမှာနှစ်ယောက်သားဝင်ထိုင်ဖြစ်ကြသည်။ စားပွဲထိုးလေးအား ပီဇာနှစ်ချပ်စီမှာပြီးနောက်တော့ လူသူအများဖြင့်စည်ကားနေသည့် လမ်းမထက်ကို မှန်ကနေတစ်ဆင့်ကြည့်မိသည်။

"ဒါနဲ့ အခုတလော စာဖတ်အသင်းကိုမလာဖြစ်တာ ခေါင်းဆောင်ဘာပြောလဲ"

deanက စကားစသည်။ အားကစားပြိုင်ပွဲတွေနှင့်မို့ deanက စာဖတ်အသင်းဘက်ကိုမလာနိုင်သေးပါ။

"ဘာမှမပြောပါဘူး မင်းလည်းအလုပ်ရှုပ်နေတာပဲမလား"

"ဟုတ်လား တော်သေးတာပေါ့"

အခုမှ dean သက်ပြင်းချနိုင်သည်။ ချစ်ရသောသူနှင့်အတူရှိဖို့အရေးကို ဘယ်သောအခါမှမပျက်စီးစေချင်ပါ။ မှာထားသည့်ပီဇာကို စားပွဲထိုးက လာချပေးသည်။ ဗိုက်ဆာဆာနှင့် deanအား စကားမဆိုတော့ပဲ အစားကိုပဲမဲလိုက်မိသည်။ deanမှာလည်း ချစ်ရသူလေးနှင့်အတူစားရတာမို့ အကုန်လုံးဟာစားဝင်သည်။ တစ်ကိုက်စားလိုက် နေရောင်ခြည်လေးအားကြည့်လိုက်နှင့် deanဘဝဟာ နတ်ပြည်မှာ။

"ဒါနဲ့ ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေး ကိုယ့်ကိုကော်ဖီဘူးပြန်ပေးလိုက်နော်"

"ဘာလို့လဲ"

ပလုတ်ပလောင်းစားထားတာမို့ နေစောအသံဟာ မသဲမကွဲ။ လုပ်နေသည့်ပုံစံလေးက ချစ်စရာကောင်းလွန်းလို့ deanမှာ ရယ်မိသည်။

"ညမှာသောက်ရင်မအိပ်ဘဲနေလိမ့်မယ်လေ၊ ကိုယ့်ကိုပြန်ပေးလိုက်"

"ဒါဆိုဘာလို့လာပေးသေးလဲ"

"ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေးကို တွေ့ချင်လို့ပေါ့၊ အဖြေက ရျင်းရှင်းလေး"

"ရပါတယ် ငါကမအိပ်တာမျိုးမရှိပါဘူး"

"ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေးအတွက်ပါကွာ ပြန်ပေးလိုက်နော်"

"မပေးဘူး ပါးစပ်ပိတ်ပြီး အစားသာမြိုစို့နေ"

နေရောင်ခြည်လေးရဲ့ ရန်တွေ့သံကြောင့် deanခေါင်းမော့ရယ်မိသည်။ နေစောက ပြုံးချင်ပေမယ့်လည်း ရောလာသည်ဟု deanထင်သွားမလို့ မပြုံးအောင်ကြိုးစားထားရသည်။ ထို့နောက်သူနှင့်အတူ ညစာစားခြင်းအား မပျင်းရလေအောင် deanက စကားမရှိစကားရှာပြောသည်။ မရယ်ရတဲ့ဟာသတွေအား ပြောသည်။ သူရှက်သွားမှာမို့ ပြုံးပေးထားပေမယ့်လည်း လုပ်ကြံထားခြင်းမဟုတ်ဘဲ မိမိနှုတ်ခမ်းက စိတ်စေရာပျော်ရွှင်မှုနောက်လိုက်လာခ့ဲခြင်းကြောင့် ပြုံးနေသည်ဆိုတာရိပ်မိသည်။ ဖြစ်လာတဲ့ခံစားချက်တွေအား နေစော မသိဟန်ဆောင်နေမိသည်။ သိလာရင်ပိုပြီးနာကျင်ရလိမ့်မည်။

"စာမဖတ်ဘဲ အိပ်တော့နော်"

အိမ်ရှေ့ရောက်ရောက်ချင်း deanက နှုတ်ဆက်သည်။ ခဏလေးအဖော်ပြုပေးခ့ဲပေမယ့်လည်း deanကို ကျေးဇူးတင်ရပါသည်။ အထီးကျန်မှုက တစ်ခဏလောက်တော့ သူ့ကြောင့်ပျောက်သွားခ့ဲရသည်ပဲ။

"အင်း မင်းလည်းသေချာပြန်ဦး"

"ဟုတ်က့ဲ ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေးရဲ့စိတ်ပူပေးမှုကြောင့် ဂရုစိုက်ပါ့မယ်"

"အပိုတွေလုပ်မနေနဲ့"

သူ့ကိုကျောပေးကာ တံခါးဆီသွားတော့ ခြေနှစ်လှမ်းသာလှမ်းရသေးသည် ကိုယ့်ကိုနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လာသည့်လက်တစ်စုံ။ ခြေလှမ်းတွေက သူ့အလိုလိုတန့်ခနဲရပ်တန့်သွားကာ ရင်ဘက်ရှေ့က သူ့လက်တွေအား နေစောဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။

"နောက်တစ်ခါ ကိုယ့်ကိုခေါ်နော် ကိုယ်မင်းအနားကိုလာဖို့ အချိန်တိုင်းအဆင့်ပါပဲ၊ "

deanရဲ့စကားသံတွေက နားဝကို ချိုသာစွာတငြိမ့်ငြိမ့်စီးဝင်သည်။ ဂရုစိုက်ပေးမှုကြောင့် ကြည်နူးရသည့်အခါ နေစောပြုံးမိရပြန်သည်။

"ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲကွာ လွမ်းနေပြန်ပြီ၊ ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေးဆီကနေ ခြေတစ်လှမ်းခွာရတိုင်း အလွမ်းကတစ်သောင်းလောက်ရှိတယ်"

"အပိုတွေပြောမနေနဲ့ ပြန်တော့"

ဖက်ထားတာကိုလွှတ်ပေးဖို့ deanလက်မောင်းကို နှစ်ချက်လောက်ပုတ်ပြီး သတိပေးလိုက်သည်။ မိမိဆန္ဒကိုတစ်ချက်မှမလွန်ဆန်သည့် deanက ဖက်ထားတာကိုချက်ချင်းလွှတ်ပေးသည်။ deanဘက်ကို ပြန်လှည့်ကာ....

"သေချာပြန်တော့ "

"အင်း ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လည်းဝင်တော့ အေးတယ်"

"အင်းပါ"

ဒီတစ်ကြိမ်တော့ သူ့ကိုကျောပေးကာ အိမ်ထဲကိုဝင်လာခ့ဲသည်။ deanကလည်း အိမ်အပြန်လမ်းကိုစနှင်ရတော့သည်။ အိမ်ပေါ်ကို နေစောအမြန်ပြေးတက်ကာ အပေါ်ရောက်တာနှင့် ဝရန်ဒါဘက်ကိုထွက်၍ deanပြန်ရာလမ်းကိုကြည့်လိုက်မိသည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်းလမ်းလျှောက်သွားနေသည့် deanကျောပြင်အား ငေးနေမိသည်။ မျက်နှာမလွဲချင်လောက်အောင် ထိုကျောပြင်က ဆွဲဆောင်သည်။ ကြည့်နေရင်းမှ ရုတ်တရက် deanက ဒီဘက်ကိုပြန်လှည့်လာသည်မို့ နေစောမှာကြောင်ခနဲ။ သူ့ဘက်က လက်ကိုမြောက်ကာ တာ့တာ့ပြလာသည်မို့ နေစောလည်း နောက်ဆုံးအနေဖြင့်တာ့တာ့ပြကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာခ့ဲသည်။ သူခိုးလူမိသွားတာကြောင့် အခန်းထဲရောက်ချင်း ခုတင်ပေါ်ဝင်လှဲကာ မျက်နှာကိုခေါင်းအုံးဖြင့်အုပ်ထားမိသည်။ ကြည်နူးစရာကောင်းမှုကြောင့် နေစောနှုတ်ခမ်း၌ အပြုံးမပျက်သည့်အခါ deanဆိုလျှင် ဘယ်လောက်တောင်ပျော်သွားမလဲစဉ်းစားမရ။ ထိုည၌ ကောင်လေးနှစ်ယောက်၏အပြုံးက လမင်းကြီးကိုမနာလိုစေပါသည်။

..................................................................

အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာချင်း ထမင်းစားခန်းထဲမှာ ရထာတစ်ယောက်တည်းရှိနေတာကို တွေ့လိုက်သည်ကြောင့်
ကျောင်းမသွားသေးဘဲ ထမင်းစားခန်းထဲကို နေစောဝင်လာခ့ဲသည်။

"သက်သာလားရထာ"

"အာ အင်း သက်သာပါတယ်၊ မနေ့ကထမင်းမစားလိုက်ရဘူးထင်တယ် "

"ရပါတယ် ကိုယ်အပြင်ထွက်စားလိုက်တယ်ရယ်"

"ဪ အင်းပါ"

ထိုစကားသာပြောပြီး ရထာက ထမင်းစားခန်းကထွက်သွားသည်။ ကိုယ့်ဘက်က ရိုးရိုးသားသား သာကြောင်းမာကြောင်းမေးပေမယ့်လည်း ရထာ့ဘက်က မရိုးမသားထင်နေပုံပေ။ songအတွက်ကြောင့် ကိုယ့်ကိုခပ်ဝေးဝေးနေခြင်းက မြန်မာမှာရှိတုန်းကထက် ပိုတောင်ဝေးသွားသလိုပင်။ သက်ပြင်းချလျက် ကျောင်းသွားဖို့ရာသာ စိတ်ထည့်လိုက်တော့သည်။ အထီးကျန်ခြင်းက ထပ်၍နေရာယူလာသည့်အခါ သက်ပြင်းချခြင်းကိုသာအဖော်ပြုရသည်။ အိမ်ထဲကနေ ထွက်ထွက်ချင်း တံခါးဘေးကနံရံကိုရပ်စောင့်နေသည့် deanကို တွေ့ရသည်။

"ဘာလုပ်နေတာလဲ"

deanကိုညမေးလိုက်သည်။

"အတူသွားဖို့စောင့်နေတာလေ၊ဘာဖြစ်လာတာလဲ မျက်နှာလည်းမကောင်းဘူး ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေး"

"ဘာမှမဟုတ်ဘူး သွားစို့"

deanအမေးကို မဖြေချင်သဖြင့် မျက်ကွယ်ပြုမိသည်။ ဘေးကနေ အရိပ်တကြည့်ကြည့်လိုက်လာသည့် deanကိုလည်း အားနာရပါသည်။ လောကကြီးမှာ ကိုယ်ကသူ့ကိုအမှီပြုမိရင် ကိုယ့်ကိုပစ်ထားသွားမည့်လူတွေကသာများသည်။ deanလည်း ထိုအတိုင်းဆိုတာ ဧကန်မုချပေ။
ထိုသို့ပစ်ထားခံရသည်ထက် အထီးကျန်ခြင်းကိုသာ ဖက်တွယ်နေလိုက်ပါတော့မည်။ deanမှာတော့ ညှိုးနေသည့်နေရောင်ခြည်လေးမျက်နှာကိုကြည့်ပြီး မပျော်နိုင်တော့ပေ။

...................................................................

သိမ်းမြစ််ဘောင်မှာထိုင်ရင်း လောကကြီးကလူတွေကို ကြည့်လိုက် သိမ်းမြစ်ပေါ်က အလီလီဖြတ်သန်းနေသာ သငေ်္ဘာတွေကို ကြည့်လိုက်နှင့် အမြင်အာရုံကိုပြုနေမိသည်။ အတန်းချိန်ပြီးပြီးချင်း deanကိုစောင့်မနေတော့ဘဲ တစ်ယောက်တည်းပဲ သိမ်းမြစ်ဘောင်ကိုလာကာ ခဏထိုင်နေမိသည်။ အစုအဖွဲ့နှင့်သွားနေကြသည့်လူအုပ်ကိုမြင်ရသည့်အခါ တစ်ယောက်တည်းထိုင်နေသည့်ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း ရင်နာနာရယ်မိတာ အကြိမ်ကြိမ်။ တွေးငေးနေရင်းမှ ဖုန်းဝင်သံကိုကြားရသည်။ deanပဲလားဟုတွေးကာဖုန်းကိုကြည့်တော့ တကယ်ကိုdeanပေ။

"ဟယ်လို"

"ပြန်သွားပြီလား ကိုယ့်နေရောင်ခြည်"

"အင်း"

"ကိုယ့်ကိုတော့မစောင့်ဘူး"

deanက ညည်းညူ သည်။ နေစောပြန်မပြောမိ။ စကားတစ်ခွန်းပြောဖို့ကိုပင် နေစောမလုပ်နိုင်တော့ပါ။

"အဆင်ပြေရဲ့လား ကိုယ့်နေရောင်ခြည်"

ရိပ်မိတဲ့deanက အဆင်ပြေရဲ့လားဆိုသည့်စကားကို ဆိုလာသည်။

"ပြေပါတယ် ဒါပဲ dean"

ဖုန်းချလိုက်မိသည်။ ပြီးရင်တော့ အသံပိတ်ကာ တစ်ယောက်တည်းပဲ မြစ်ဘောင်မှာနေနေမိသည်။ တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေခ့ဲတာကြာပြီဆိုသော်လည်း ကျင့်သားမရသေး။ မြန်မာမှာဆို မိသားစုနှင့်အတူနေ၍ အထီးကျန်ခြင်းကိုဖြေဖျောက်လို့ရပေမယ့် ဒီမှာတော့နည်းလမ်းမရှိ။ တစ်ယောက်တည်းသာ။ အခုအချိန်မှာတော့ သိမ်းမြစ်ပြင်၏ လှုပ်ရှားရိုက်ခတ်အသံများသည်သာ အဖော်ဖြစ်တော့သည်။
သိမ်းမြစ်၏အလှသည်ပင် အဖော်ဖြစ်ရတော့သည်။ မြင်နေရသည့် tower bridgeပင်အဖော်ဖြစ်ရပါတော့သည်။

အဖော်မဲ့ရင် အရက်ကိုသာအဖော်ပြုလိုက် နတ်ပြည်ရောက်နေသလိုခံစားချက်ပဲတဲ့။ အထီးကျန်သူအတွက်တော့ အရက်သည် အဖော်။ တမြေ့မြေ့ဖြင့် လောင်ကျွမ်းခြင်းအရသာသည်သာအဖော်။ ဘားထဲကိုဝင်လာသည်နှင့် ဆူညံသံရှိမနေပါ။ ဪ ဝင်လာတဲ့ဘားက အနည်းငယ်အထက်တန်းကျသည်ကိုး။ ဒီနေ့တော့ အဝသောက်မည်ဟုဆုံးဖြတ်ထားလျှက် အပြင်းစားတွေကိုချခိုင်းလိုက်သည်။

"အမူးသောက်မယ်"

ပါးစပ်ကကြိမ်းလိုက်ပြီး လက်ကချပေးလာသည့်အပြင်းစားဆိုသည့်မူးယစ်စေသောအရည်များအား တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်သောက်မိသည်။ မေ့သွားစမ်း ပျောက်သွားစမ်း ဒီစိတ်တွေကိုဆိုပြီး တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် တစ်ပုလင်းပြီးတစ်ပုလင်း စိတ်ကြိုက်သောက်နေမိသည်။ သောက်တာများလာသည့်အခါ ရင်ထဲကခံစားချက်တွေက ဖော်သူမရှိဘဲ ပွင့်ထွက်သည်။ နာကျင်စွာဖြင့် ဖွင့်ထုတ်မိသည်။

"ငါလည်း...လူသား...တစ်ယောက်ပါ...ရထာ...တစ်ဦးတည်းသော အားကိုးရာက...သူငယ်ချင်းလိုတောင်...မခင်တွယ်စေတော့ ..ငါ..တကယ်...အထီးကျန်တယ်...ရထာရာ.."

မူးလာလျှင်တော့ အကျင့်အတိုင်း တချင်သူကိုသာတနေတတ်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ မိမိလိုအပ်သည့်သူကိုဖုန်းခေါ်ပြီး အထီးကျန်နေကြောင်းပြောမည်။

"ငါ..တကယ်...အထီးကျန်နေလို့ပါ..ငါ့ဘေးမှာတစ်ယောက်တောင် ရှိမနေပေးချင်ကျဘူးလားကွာ"

ခေါင်းကိုမော့ကာ ညည်းလိုက်မိသည်။ ပြီးလျှင်တော့ နောက်တစ်ခွက်သောက်လိုက်သည်။ ပျောက်စမ်းပါ ဒီစိတ်တွေရယ်။

"ငါ အထီးကျန်လို့ပါကွာ"

စားပွဲပေါ်ကို မှောက်ကာ ကျလာသည့်မျက်ရည်တွေအား ဘေးစားဝိုင်းကလူတွေမမြင်အောင် မျက်နှာကိုလက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်လိုက်မိသည်။ ခံစားရသည့်ဝေဒနာက ချစ်ခြင်းလည်းမဟုတ်၊အမုန်းလည်းမဟုတ်တဲ့ အထီးကျန်ခြင်းမို့ ဘေးမှာတစ်ယောက်ယောက်တော့ ရှိနေမှပြေလည်ပေမည်။ ဆိုတော့ မိမိအနားမှာမည်သူနေချင်သနည်း။ အဖြေက မည်သူမှမနေချင်ပါ။ သို့ပေမယ့် နေချင်သည့်တစ်ဦးတည်းသောသူရှိသည်။ ထိုသူဟာdean။ သူ့ကိုစဉ်းစားမိတာနှင့် ခေါင်းကိုဆတ်ခနဲ ထောင်လိုက်မိသည်။ ဖုန်းကိုထုတ်ကာ အမြန်ပင်deanဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။

"ဟယ်လို ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေး ကိုယ့်ဆီဖုန်းဆက်တယ်"

တီလို့တစ်ခါပဲ မြည်ရသေးသည် ကို်ယ့်ဖုန်းကိုချက်ချင်းကိုင်လိုက်သည့် deanရဲ့ ပထမဆုံးပြောသည့်စကားက နွေးထွေးသည်။ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ မင်းနေရောင်ခြည်လေးက အေးစက်လွန်းတဲ့ခံစားချက်တွေကို ခံစားနေရတာ။

"ငါအရမ်းပင်ပန်းတယ်"

"ဟင်! ကိုယ့်နေရောင်ခြည် ဘယ်မှာလဲ၊ ကိုယ်လာခ့ဲမယ် အဆင်ပြေရဲ့လား"

'ပင်ပန်းတယ်'တဲ့ နေရောင်ခြည်က။ ထိုစကားကြားရုံနှင့် သွေးပျက်လာကာ ပိုက်ဆံအိတ်နှင့်ကားသော့ကိုယူ၍ ထွက်လာခ့ဲသည်။

"ငါ wooဘားမှာ လာခ့ဲပေးပါ"

"အင်း အင်း ကိုယ်အခုလာနေပြီ ခဏပဲစောင့် လာပြီ"

"အင်းဒါပဲ"

တစ်ဖက်က ဖုန်းချသွားသည်။ ကားဂိုထောင်ဆီ အမြန်သွားကာ သူရှိနေသည့်ဘားကိုပဲဦးတည်မောင်းနှင်တော့ လက်များက စိတ်ပူမှုကြောင့် ဆုတ်ချည်ဖြန့်ချည်ဖြစ်နေသည်။ ဘာမှမဖြစ်ပါစေနဲ့။ ထိုကလပ်ကအထက်တန်းကျသည့်ကလပ်ဖြစ်တာမို့ မူးရူးပြီးရိုင်းတာတွေတော့ မရှိလောက်ပါ။ ခဏလောက်ပဲမောင်းလို့အပြီးမှာတော့ woo barရှေ့ကို ရောက်ပြီ။ ကားသေချာရပ်ခ့ဲကာ ကလပ်ထဲကိုအမြန်သွားမိသည်။ ပြီးရင်တော့ ရှိနေမည့်မိမိချစ်ရသူအား အသဲအသန်ရှာနေမိသည်။

"ကိုယ့်နေရောင်ခြည်ရေ"

ဘားတစ်ခုလုံးကိုမျက်လုံးဝေ့ဝဲကြည့်ပြီးနောက်မှာတော့ ထောင့်ကျသည့်စားပွဲဝိုင်းမှာ ထိုင်နေသည့်ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေးကိုတွေ့ရသည်။ အပြေးသွားကာ စားပွဲပေါ်မှောက်နေသည့် သူလေးအား ပခုံးကနေပွေ့ထူလိုက်မိသည်။

"ကိုယ့်နေရောင်ခြည်"

နူးညံ့စွာခေါ်သံတစ်ခုကြောင့် မူးလို့မှေးကျချင်နေသည့် မျက်ခွံတို့အား အားတင်းဖွင့်လိုက်သည်။ ရှေ့တည့်တည့်ကမျက်နှာက deanရဲ့မျက်နှာ။ မိမိခေါ်သည့်အခါ ဂရုတစိုက်လာပေးတဲ့သူရှိသားပဲ။

"ငါ့ဘေးမှာ...ဘယ်သူမှမရှိဘူး..ထင်နေတာ dean၊ မင်းတော့ရှိသားပဲ"

"ကိုယ့်နေရောင်ခြည်ရယ်"

သိမ်ငယ်နေသည့်ချစ်ရသူအား ပွေ့ဖက်ထားပေးမိသည်။ ပြန်ပြီးပွေ့ဖက်လာသည့် ကိုယ့်နေရောင်ခြည်သည် အခုတော့ကလေးတစ်ယောက်လို မျက်ရည်ကျကာသူ့ဘေးမှာလူတစ်ယောက်ရှိခြင်းအတွက်ပျော်နေသည်တဲ့လား။

"ပြန်ကျစို့နော်"

"မင်းအိမ်ကိုပဲ ပြန်မယ်dean၊ ငါဟို...မပြန်ချင်ဘူး"

"ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ လာ သွားရအောင်"

ခြေထောက်တောင် မထောက်နိုင်တော့သည့် နေရောင်ခြည်လေးအား တွဲ၍ခေါ်လာခ့ဲရသည်။ ဟိုအိမ်မပြန်ချင်ဘူးဆိုတော့ သဘောအတိုင်း မိမိအိမ်သို့ခေါ်လာခ့ဲသည်။ မူးနေသည့်နေရောင်ခြည်လေးအား ကားမောင်းနေရင်း ခဏခဏလှည့်ကြည့်မိကာ စိုးရိမ်နေမိပါသည်။ စိတ်ဒဏ်ရာဆိုသည့်အရာက ကြောက်ဖို့ကောင်းသည်။ ထိုအရာသည် လူကိုတောင်သေစေနိုင်သည်မလား။ ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေးတော့ ခံစားလို့မဖြစ်ပါ။

အိမ်ကိုရောက်လျှင် နေရောင်ခြည်လေးအားတွဲ၍ အိမ်ထဲခေါ်လာခ့ဲရသည်။ ပြီးလျှင်တော့ အောက်ထပ်ကကိုယ့်အခန်းမှာပဲ နေစေသည်။

"ဒီမှာလှဲလိုက်နော် အပြင်မှာ ကိုယ်ရှိတယ် ၊လိုတာရှိရင် ခေါ်လိုက်နော်"

ခုတင်ပေါ်မှာ လှဲအိပ်စေပြီး ခဏလောက်ထိုင်ကာ နေရောင်ခြည်လေးအားငေးကြည့်နေမိသည်။ အကြာကြီးရှိနေရင် နေရောင်ခြည်လေးအထင်လွဲနေမှာမို့ အခန်းထဲကထွက်ဖို့ ထလိုက်မိသည်။ သို့သော်မိမိလက်ကို ဆုပ်ကိုင်လာသည့် လက်တစ်ဖက်။ လှည့်ကြည့်တော့ နေရောင်ခြည်လေးကနိုးနေပြီ။

"မင်းဘယ်သွားမလို့လဲdean"

"အပြင်လေ ၊ "

နေရောင်ခြည်လေးက ခုတင်ပေါ်ကဆင်းလာကာ ရှေ့တည့်တည့်မှာလာရပ်သည်။ မူးနေလို့ ယိုင်တိုင်တိုင်။
ထို့နောက် မိမိလက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားရာမှ ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကိုအုပ်ကိုင်ရင်း မိမိမမှန်းဆမိသောအပြုအမူတစ်ခုကို နေရောင်ခြည်လေးကပြုလိုက်သည်။ နမ်းနေသည်တ့ဲလား။
မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် နေရောင်ခြည်လေးဘက်က စနမ်းသည်တဲ့လား။ မိမိနှုတ်ခမ်းလွှာနှင့် ထိကပ်နေသည့် ထိုနှုတ်ခမ်းတစ်စုံကြောင့် dean ခြေထောက်တွေမခိုင်ချင်တော့။

"နမ်းလေ"

အနမ်းခဏရပ်ကာ နေရောင်ခြည်လေးက မကျေနပ်သလိုပြောလာသည်။ ပြီးနောက် နေရောင်ခြည်လေးဘက်ကပင် အနမ်းတစ်ခုကိုထပ်ဖန်တီးပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ နှုတ်ခမ်းနု၏ဆွဲငင်အားအား မလွန်ဆန်နိုင်စွာ နေရောင်ခြည်လေးပါးနှစ်ဖက်ကနေပွေ့ယူ၍ အနမ်းတွေအား ပို၍သိပ်သည်းစေသည်။ ထိုနှုတ်ခမ်းလေးအား ခပ်သာသာကိုက်ရခြင်း ထွေးစုတ်ရခြင်းသည် မိန်မောဖွယ်။ ခံစားချက်သည်မယုံနိုင်အောင် ပို၍ကောင်းလာသည်။ ပို၍ ပြင်းထန်လာသည်။ သို့ပေမယ့် နမ်းနေရင်းမှ နေရောင်ခြည်လေးဘက်က ရပ်တန့်ကာ မော့ကြည့်လာသည်။

"ငါတို့အတူနေရအောင် dean"

"ဟင် "

"အတူနေရအောင် ငါအရမ်းအထီးကျန်တယ်"

ဒါကတော့ deanအတွက်ခက်ခဲသည်။ မူးနေသည့်ချစ်ရသူအား အခွင့်အရေးမယူချင်ပါ။

"ဟို ကိုယ့်နေရောင်ခြည် အဲ့...အ့ဲ..ဒါက."

"မင်းလည်းငါ့ကိုမလိုအပ်ပါဘူး"

နေရောင်ခြည်လေးအသံမာလာသည်။ ဘာဖြစ်တာလဲ။

"ကိုယ့်အတွက် ကိုယ့်နေရောင်ခြည်က အလိုအပ်ဆုံးပါကွာ"

"ဒါဆို မငြင်းပါနဲ့အတူနေရအောင်"

တောင်းဆိုသံ။ ငယ်နေသည့် နေရောင်ခြည့်မျက်နှာလေး။ ထို့နောက် deanသက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ သေချာတဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြင့် နေရောင်ခြည်လေးနှုတ်ခမ်းအားတစ်ချက်နမ်းကာ...

"ဒါဆို လာမယ့်မနက်ဖြန်မှာ ဒီနေ့ညကဖြစ်သမျှကိစ္စတွေအတွက် ကိုယ့်ကိုတာဝန်ယူခွင့်ပေးရမယ် ကတိတည်လား"

"အင်း အတူနေမယ်"

ထိုစကားကိုသာ ပြောမြဲ။

"ချစ်တယ် ကိုယ့်နေရောင်ခြည်"

နှစ်ယောက်သားအလိုရှိသည်က ထိုအရာတစ်ခုသာဖြစ်သည်ဆိုတော့ ထိန်းချုပ်မနေတော့ပါ။ နေရောင်ခြည်လေးနှုတ်ခမ်းအား နမ်းရှိုက်လိုက်ရင်း ခုတင်ပေါ်အသားလှဲစေသည်။ နှုတ်ခမ်းမှတစ်ဆင့်လည်ပင်းလေးကို နမ်းရှိုက်သည့်အခါ နေရောင်ခြည်လေးထံမှ ညည်းသံတိုးတိုးလေးထွက်လာသည်။ ပြီးလျှင်တော့ နှစ်ဦးသားရဲ့အချစ်ခရီးစဉ်ကို စတင်သည့်အခါ နာကျင်ဟန်ဖြစ်သွားသည့် နေရောင်ခြည်လေးမျက်နှာထားကြောင့် အနမ်းဖြင့်အားပေးမိသည်။

"dean"

နေရောင်ခြည်လေးရဲ့ ညည်းသံ။ ကိုယ့်လှုပ်ရှားမှုတိုင်းမှာ လိုက်ပါလာသည့် နေရောင်ခြည်လေးရဲ့ညည်းသံဟာ သာယာနာပျော်ဖွယ်။ ကိုယ့်ရင်ခွင်မှာ နေရောင်ခြည်လေးအား ခိုဝင်စေရင်းသာ နာကျင်မှုကြောင့်ဖြစ်လာသည့်သာယာမှုအား ခံစားစေသည်။ နာကျင်မှုအား ကိုယ့်ရင်ခွင်မှာသာ ညည်းညူ ပါ။ သာယာမှုတွေအား ကိုယ့်ရင်ခွင်မှာသာ ခံစားပါ။ မနက်ကျလျှင်တော့ ဖြစ်သမျှအလုံးစုံ မှတ်မိပါစေလေ။

"ကိုယ်မင်းကိုချစ်တယ် ကိုယ့်နေရောင်ခြည်"

နေရောင်ခြည်လေး နှုတ်ခမ်းလွှာအား စုပ်ယူထွေးထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် အချစ်ခရီးစဉ်အား နှစ်ယောက်အတူလုပ်ဆောင်မိပါတော့သည်။

....................................................................