Unicode

လူတစ်​ယောက်နှင့် စကား​ပြော​နေ​သော လက်မှတ်အ​ရောင်းစာ​ရေးရှိရာ ရုံ၀င်​ပေါက်သို့ လုဟယ့်ရန် ​လျှောက်သွားခဲ့သည်။လက်မှတ်အ​ရောင်းစာ​ရေးက လုဟယ့်ရန် လာ​နေသည်ကို မြင်​သောအခါ အလန့်တကြားနှင့် ပါးစပ်ထဲက ဖရဲ​စေ့အခွံများကို ​ထွေးထုတ်၍ သတိကြီးကြီးထား ​မေးလာသည်။

" ဘာ ....... ဘာကိစ္စများလဲခင်ဗျ ? "

သူက လုဟယ့်ရန်နှင့်ကုယွင်ချီတို့ကို နည်းနည်း​ကြောက်သည်။ထိုနှစ်​ယောက်က ဟယ့်​ဝေ့ကဲ့သို့ ရယ်ရယ်ပြုံးပြုံးမရှိလှ။အ​ရော၀င် ချဉ်းကပ်ရန် ခက်ခဲ​လောက်မည်ဟူ​သော ဖိနှိပ်ခြယ်လှယ်သည့်ခံစားချက်မျိုးကို ​ပေးစွမ်းသည်။

ယခုဆိုလျှင် လုဟယ့်ရန်၏မျက်နှာအမူအရာက ယခင် လာ​ရောက်ခဲ့သည့်နှစ်​ခေါက်ထက်ပင် ​အေးစက်မာ​ကြော​နေသည်။

" စင်​နောက်က ဘယ်မှာလဲ "

လုဟယ့်ရန်က ​မေးသည်။

လက်မှတ်အ​ရောင်းစာ​ရေးက တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ် ​ဖြေ၏။

" စင်​နောက်လား ? အာ ....အဲဒီက အပြင်လူ​တွေအတွက် အဆင်မ​ပြေ ........ "

လုဟယ့်ရန်က တစ်ခွန်းမျှ မဆိုဘဲ ပိုက်ဆံအလိပ်တစ်ခုကို လက်မှတ်အ​ရောင်းစာ​ရေးရဲ့အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲ ထိုးထည့်​ပေးလိုက်သည်။

" ဒီကို ​ပျော်ဖို့လာကြတဲ့လူတိုင်းက အကုန် မိတ်​​ဆွေတွေချည်းပါပဲ။ အပြင်လူ ဘယ်ရှိလိမ့်မလဲ​နော်။ ကျွန်​တော် အခုချက်ချင်း လူကြီးမင်းကို ​ခေါ်သွား​ပေးပါ့မယ် ! "

လက်မှတ်အ​ရောင်းစာ​ရေး​လေးက မျက်လုံး​တွေ အ​ရောင်လက်​နေသည်။သူက မိမိကိုယ်ကိုယ် စိတ်ပါလက်ပါ တက်တက်ကြွကြွ မိတ်ဆက်​နေရင်း လုဟယ့်ရန်အား စင်္ကြန်ငယ်​လေးတစ်ခုထံ လက်ညွှန်လမ်းပြလိုက်သည်။

" ကျွန်​တော်က ​ရှောင်ဖန်းလို့ ​ခေါ်ပါတယ်။ ​နောက်​နောင် လူကြီးမင်း ဘာပဲလိုအပ်လိုအပ် ၊ ကျွန်​တော့်ကိုသာ ဆက်သွယ်လိုက်ပါ။ ဟုတ်သား ၊ လူကြီးမင်း စင်​နောက်မှာ ဘယ်သူ့ကို ရှာမှာလဲဟင် ? "

လုဟယ့်ရန် : " No.17 "

အလန့်လွန်သွားသည့် ​ရှောင်ဖန်းတစ်​ယောက် သူ့လက်ထဲက ဖရဲ​စေ့တစ်၀က်​ခန့်ဟာ တုန်ယင်သွားသည်။

" No.17 ကို ရှာတယ် ? အခုလား ? "

လုဟယ့်ရန်က တည်ငြိမ်စွာ ​မေးသည်။

" ရှာမရဘူးလား "

" ဒါ​ပေမယ့် စင်​နောက်မှာ ......... big boss ​ရောက်​နေမှာကို "

​ရှောင်ဖန်းက မဝံ့မရဲ။

" ကျွန်​တော်တို့ ခဏ​နေမှ သွားကြရင်​ရော ? သူတို့ ကိစ္စပြီးတဲ့အထိ ​စောင့်ကြမယ်​လေ "

လုဟယ့်ရန်က တစ်စုံတစ်ရာကို ​တွေး​တော​​နေသည်။သူ လက်တစ်ဖက်ကို ​မြှောက်လျက် ရှောင်ဖန်းပခုံးကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်၏။

" ပြီးတဲ့အထိ ? ဘာကိုလဲ "

" ဘယ်သူ သိမှာလဲဗျာ ........ စကားစမြည်​ပြောတာဖြစ်ဖြစ် ၊ တခြားတစ်ခု ....... လုပ်​နေတာဖြစ်​ဖြစ်​ပေါ့ "

​ရှောင်ဖန်းအသံက ကျီစယ်စ​နောက်လိုဟန်။

" No.17 ရဲ့ဒီ​နေ့၀တ်စုံကို လူကြီးမင်း မြင်လိုက်ရဲ့နဲ့ ၊ ဝတ်စုံက အရမ်း ...... အင်း "

လုဟယ့်ရန်က ယတိပြတ် ​ပြောသည်။

" အဲဒီ​နေရာဆီ ငါ့ကို ​ခေါ်သွား​ပေး။ ကျန်တာ ငါ ကြည့်ရှင်းမယ် "

" မဟုတ်တာ ၊ မဟုတ်တာ ၊ မဟုတ်ပါဘူး ! ကျွန်​တော် လူကြီးမင်းကို ​သေချာ​ပေါက် ကူညီမှာပါ "

ပိုက်ဆံလိပ်ရဲ့အ​လေးချိန်က သူ့အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲတွင် တနင့်တပိုး တည်ရှိ​နေသည်။ 'ငွေ​ပေးသူက ရှင်ဘုရင်' ဆိုသည့် နိယာမကို ​ရှောင်ဖန်း ​ကောင်း​ကောင်း နားလည်သည်။အဖန်တလဲလဲ ​ဖောက်သည်ထပ်ရရန် အရည်အ​သွေးမြင့်ဝန်​ဆောင်မှု ​ပေးအပ်ခြင်းက အ​ရေးကြီးသည်မို့ ကူညီရန် မဆိုင်းမတွ ကတိ​ပေးလိုက်သည်။

လုဟယ့်ရန် : " မင်းကို ဒုက္ခ​ပေးရတာ အားနာပါတယ် "

" ကျွန်​တော်က ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ် လုပ်တာပါ။ လူကြီးမင်း စိတ်မပူပါနဲ့ဗျ ! "

​ရှောင်ဖန်းက လုဟယ့်ရန်ကို စင်အ​နောက်သို့ ဦး​ဆောင်​ခေါ်သွားသည်။စင်္ကြန်လမ်းရှည်၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် အခန်းများက အစီအရီ။ထန်​ဖေးယိရဲ့​​ဘော်ဒီဂတ်​တွေက စင်္ကြန်၌ ​စောင့်ကြပ်မ​နေ။သူတို့နှစ်​ယောက် ​ခြေဆယ်လှမ်းမျှ လှမ်းအပြီး ​ရှောင်ဖန်းက 'လူကြီးမင်းကို အပြစ်ပြုမိပါပြီ' ဟု ခွင့်​တောင်း၍ လုဟယ့်ရန်ပခုံးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။​ဘေးအခန်း​ရှေ့က ဖြတ်​လျှောက်ရစဉ် အခန်းတွင်းရှိ ​ဘော်ဒီဂတ်များအား ​ရှောင်ဖန်းက လက်ပြနှုတ်ဆက်လိုက်၏။

" ​ဝေ့ ! ဒီကို အသစ်တစ်​ယောက်​ခေါ်လာခဲ့တာ။ ငါ့ညီအစ်ကိုက အရက်​သောက်ဖို့တဲ့ "

လုဟယ့်ရန်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ​ရှောင်ဖန်းက ကွယ်​ပေးထားသည်။တစ်ဖက်က ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်ရနိုင်။​ဘော်ဒီဂတ်များက သိပ်အ​ရေးမစိုက်ပါဘဲ ​ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

" No.17 က ဟိုးအတွင်းအကျဆုံးအခန်းထဲမှာ ရှိတယ် "

​ရှောင်ဖန်းက လက်ဖယ်​ပေးကာ လမ်းဆက်​လျှောက်သည်။

" အခု​နေ လူကြီးမင်း သွားရှာချင်တာ ​သေချာရဲ့လား။ မကြားသင့်တဲ့ ..... ကြားရရင် ဘယ့်နှယ့်လုပ်မလဲ "

ရုတ်တရက် သတိရသွားဟန်ဖြင့် ​ရှောင်ဖန်းက လုဟယ့်ရန်ကို ​နောက်ပြန်လှည့်​မေးသည်။

" No.17 နဲ့လူကြီးမင်းက ဘယ်လိုဆက်ဆံ​ရေးလဲ "

လုဟယ့်ရန်ဟာ စင်္ကြန်လမ်းအဆုံးကတံခါးကို စိုက်ကြည့်​နေသည်။

" သူငယ်ချင်း​တွေ "

" ​သြော် ၊ သိပြီ "

တံခါးနား နီးကပ်လာလျှင် ​ရှောင်ဖန်းက ​​ခြေဖော့​လျှောက်လျက် ရှူးဟု လက်သင်္ကေတလုပ်ပြသည်။

အခန်းတံခါးက အနည်းငယ် ဟ​နေ၏။အထဲက စကားသံသဲ့သဲ့ကို ကြား​နေရသည်။လုဟယ့်ရန်က ​ရှောင်ဖန်း​အရှေ့သို့ ​ကျော်တက်ကာ တံခါး၀တည့်တည့်တွင် ရပ်လိုက်သည်။

​ရှောင်ဖန်းက လုဟယ့်ရန်အတွက် ကင်း​စောင့်​ပေးသည့်သဖွယ် ပတ်ဝန်းကျင်ကို စိုးရိမ်တကြီး အကဲခတ်​နေသည်။မိနစ်၀က်၀န်းကျင်အကြာ ​ရှောင်ဖန်းက ခပ်ကြိတ်ကြိတ် ​အေးသည်။

" လူကြီးမင်းရဲ့သူငယ်ချင်းအ​ကြောင်းကို ဒီလိုမျိုး ခိုး​ကြောင်ခိုး၀ှက်နား​ထောင်​နေတာ တကယ် အဆင်​ပြေရဲ့လား "

လုဟယ့်ရန်က ပြန်မ​ဖြေ။ခံစားချက်ကင်းမဲ့စွာ ရပ်​နေ​သည်။ရပ်​နေပုံမှာလည်း မားမားမတ်မတ်။ရှောင်ဖန်း ​တွေးလိုက်မိသည်။ထိုသူမှာ ချောင်းနား​ထောင်​နေသူနှင့် စိုးစဉ်းမျှ မတူသည့်အပြင် အင်မတန် တည်ကြည်​လေးနက်​သော အသွင်သဏ္ဍာန်​ပေါ်​နေသည်။

" သူတို့တွေ ....... အဲဒါ ... လုပ်​နေတာလား "

စပ်စုချင်စိတ်က အ​လေးသာသွားသည့် ​ရှောင်ဖန်းတစ်​ယောက် ထပ်​မေးမြန်းလာသည်။

လုဟယ့်ရန်က ​ရှောင်ဖန်းထံ ဖြတ်ခနဲ ဝေ့ကြည့်လိုက်​ပေမင့် နှုတ်ဆိတ်​နေမြဲ။

တံခါးအဟကြား​လေးကတစ်ဆင့် ထန်​ဖေးယိ၏ပခုံးအား လုဟယ့်ရန် မြင်​နေရသည်။အခန်း​ထောင့်၌ ရှိ​သော ကိုယ်လုံး​ပြည့် မှန်အရှည်ကြီးတွင်မူ No.17 က ပုံရိပ်ထင်​ဟပ်နေ၏။ No.17 တို့ ထန်​ဖေးယိနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်​နေသည်။

"မင်း မနက်ဖြန် ကိုယ်နဲ့ မလိုက်ဘူးလား။ တစ်ခါတ​လေ အပြင်ထွက်ပြီး ​လောကကြီးကို ကြည့်တာ ​ကောင်းပါတယ်။ မင်းသာ စိတ်ပါရင် မင်းနဲ့အတူတူ ကစား​ပေးဖို့ အိုမီဂါ​တွေကို ကိုယ် ​ခေါ်​ပေးနိုင်တယ် ......... "

ထန်​ဖေးယိ၏မျက်၀န်း​တွေက No.17 ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်​လျှောက် ရစ်၀ဲ​နေသည်။သူက No.17 မျက်နှာကို ထိ​တွေ့ရန် လက်လှမ်းလာသည်။

" ဒါ​ပေမယ့် မင်းက ကိုယ့်အပိုင်ပဲ ဖြစ်​နေဦးမှာ ....... "

No.17 က မျက်နှာကို တစ်ဖက်လွှဲလို့ ထန်​ဖေးယိလက်ကို ​ရှောင်သည်။

" မလိုက်ဘူး "

ထန်​ဖေးယိက ခပ်ဟဟ ရယ်သည်။အသံကို နှိမ့်၍ အက်ရှရှ ဆို၏။

" မင်းက အနုပညာ​လေးလိုပဲ။ ကိုယ် ​​သောက်ရမ်း လုပ်​ပစ်ချင်​နေတာက မင်းကို ကိုယ့်​ရှေ့မှာ ဒူး​ထောက်ထိုင်ခိုင်းထားမယ်။ မင်းရဲ့​ခေါင်းကို ဖိထားမယ်။ မင်းက​တော့ ကိုယ့်ကို စုပ်​ပေး​ပေါ့။ ​နောက် ၊ မင်းကို စား​ပွဲ​ပေါ်မှာ လှုပ်မရ​အောင် ချုပ်ထားလိုက်မယ်။ မင်းရဲ့တင်ပါး​တွေကို ကျယ်ကျယ်ဖွင့်ပြီး ကိုယ်က မင်းအထဲကို ပြင်းပြင်း​လေး သွင်း ......... "

" မင်း ထွက်သွား "

ဖြတ်​ပြောလိုက်​​သော ရွှီကျယ့်အသံဟာ ကြားနိုင်ရုံ​လေးမျှ တိုးညှင်း​နေခဲ့သည်။

" ​ပေါင်​​ပေ့ရယ် ၊ တစ်​​နေ့ကျ မင်းက ကိုယ့်အပိုင်ဖြစ်လာမှာပါ။ ​လော​လောဆယ်က အမဲလိုက်ရတဲ့စိတ်လှုပ်ရှားမှုမှာ ကိုယ် ​​ပျော်​မွေ့​နေပါ​သေးတယ် "

ထန်​ဖေးယိက No.17 ၏လည်တိုင်ဆီသို့ ​ခေါင်းငုံ့တိုးကပ်လာလျက် စွဲစွဲလမ်းလမ်း ၀င်သက်ရှူရှိုက်လိုက်သည်။

" မင်း​ ​ပြေးမလွတ်ပါဘူး "

​ရှောင်ဖန်း ​ခေါင်း​လေးပြူကြည့်မည်အပြု ၊ လုဟယ့်ရန်က ​ရှောင်ဖန်းအင်္ကျီပခုံးစကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ​ဘေးက​မှောင်​မှောင်မည်းမည်း အခန်းတစ်ခုထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။နှစ်စက္ကန့်ပင် မကြာ ၊ ထန်​ဖေးယိက တံခါးဖွင့်ထွက်လာသည်။

" လန့်လိုက်တာ ၊ လန့်လိုက်တာ "

​ရှောင်ဖန်းက နံရံကို မှီရင်း ရင်ဘတ်​ပေါ် လက်နဲ့ အုပ်သည်။

၁ မိနစ်ခန့်ရှိလျှင် လုဟယ့်ရန်က စင်္ကြန်လမ်းသို့ တိတ်တဆိတ် ​ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။

" ငါ အထဲဝင်သွားလိုက်မယ် "

" ဟုတ်ပြီ ! ကျွန်​တော် လူကြီးမင်းကိုယ်စား အပြင်မှာ လူအရိပ်အခြည် ​စောင့်ကြည့်​ပေး​နေမယ် "

လု​ဟယ့်ရန် ​မှောင်းမည်​နေ​သော အခန်းထဲက​နေ ထွက်၍ တစ်ဖက်အခန်းက တံခါးလက်ကိုင်ရိုးအား ဖြည်းဖြည်းချင်း တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။

​အိုဟောင်း​နေသည့် တံခါးချပ်က ကျွီခနဲမြည်သံနှင့်အတူ ​နှေး​​ကွေးစွာ ပွင့်အာသွားသည်။ No.17 မှာ နံရံ​ရှေ့ တည့်တည့်ကပ်ချထား​သော စားပွဲ​ထက်တွင် တံခါးနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်​နေ၏။မျက်လုံးစည်းနှင့်အနက်​ရောင်ကြိုးများကို ဖယ်ရှားထားပြီးဖြစ်သလို ဇာလက်အိတ်ရှည်နှင့် လက်​ဝှေ့လက်အိတ်ကိုလည်း ချွတ်ထားပြီး​ချေပြီ။အထပ်တွန့်စကတ် ၊ ​​​ငွေခေါင်း​လောင်းလည်ပတ်နှင့် ​ခြေကျဉ်းများကိုမူ ၀တ်ထားဆဲ။​ခြေတံများက ​လေထဲတွင် တွဲ​လွဲကျ​နေသည်။​ခြေ​ချောင်း​လေးများက ​အောက်သို့ ငိုက်စိုက်ချထား၏။ဒူး​ခေါင်းမှ ​ခြေဖဝါးအထိ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင် လှပ​ကျစ်လျစ်သော ​ကောက်​ကြောင်းက အထင်အရှား။အခန်းမီး​​ရောင် မှိန်ယဲ့ယဲ့က ညို​ဖျော့​ဖျော့သမ်း​နေသည်။စားပွဲ​ပေါ်၌ ​ရေပုလင်းခွံများ ၊ တိုလီမုတ်စများနှင့် ရှုပ်ပွ​နေ၏။​အနောက်ရှိ နံရံသည်ကား အက်ကွဲရာများဖြင့် စွန်းထင်းညစ်​ပေ​နေသည်။ No.17 ဟာ အသက်မဲ့ ​သေဆုံး​နေ​သော ပန်းချီလွှာတစ်ချက်ပမာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှု​တွေကို ​ဖော်ညွှန်းလျက် ထိုင်​နေခဲ့သည်။

​No.17 က ​ခေါင်းငုံ့ထားကာ အ​တော်​လေး စိတ်ပင်ပန်း​နေပါသည့်အသွင်။တံခါးဖွင့်သံ ကြား​သော် ထန်း​ဖေးယိပြန်လာသည်အထင်နှင့် No.17 မျက်လုံးလှန်ကြည့်လိုက်သည်။မနှစ်မြို့ရွံမုန်း​သော အ​ငွေ့အသက်များက မျက်၀န်းထဲဝယ် ယှက်သမ်း​နေ၏။

လုဟယ့်ရန်ဟာ တံခါး၀တွင် ရပ်လို့ သူ့အား ပြုံးပြ​နေသည်။

No.17 မှာ လုဟယ့်ရန်ကို မှင်သက်စွာ ​ငေးကြည့်​နေမိသည်။တဒင်္ဂမျှအကြာ ၊ သတိ၀င်လာပြီး မျက်နှာကို လက်နှင့် တို့ထိလိုက်သည်။လက်​ချောင်းထိပ်၀ယ် ဆီ​ဆေးများ ​ကပ်ပါလာသည်ကို မြင်မှ အနည်းငယ် အသက်ရှူ​ချောင်သွားလင့်ကစား သူ့ကိုယ်တွင် စကတ်၀တ်ထားမှန်း အမှတ်ရသွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် အ​ပေါ်၀တ်အင်္ကျီကို ပတ်ပတ်လည်၌ ဟိုဟိုသည်သည် ရှာ​ဖွေကြည့်လိုက်သည် --- ရှုပ်ပွ​နေ​သော ပစ္စည်းစုတ်များကလွဲ အခြားမရှိ။

ထိုစဉ်အတွင်း လုဟယ့်ရန်က တံခါးကို ပိတ်ကာ သူ့ထံ ​လျှောက်လာခဲ့သည်။အကြင်သူ၏​ ​ပေါင်များက No.17 ၏ ဒူး​ခေါင်းနှင့် ၂ စင်တီမီတာခန့်သာ ကွာ​တော့သည်။တစ်လှမ်းစာမျှ တိုးလိုက်မည်ဆိုပါက အကြင်သူဟာ No.17 ၏​ခြေတံများအကြား၌ ရပ်ရမည်ပင်။

No.17 ရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်များက စိတ်လှုပ်ရှား​နေသည့်သဖွယ် ​လေးလံသထက် ​လေးလံလာ၏။စား​ပွဲ​ပေါ် ​ထောက်ထား​သော လက်​ချောင်းများသည်လည်း ကုပ်သွားခဲ့သည်။

" ကိုယ့်ကို မှတ်မိရဲ့လား "

လုဟယ့်ရန်က ​မေးသည်။

" အင်း "

အကြည့်ချင်း မဆုံမိစေရန် No.17 က မျက်လွှာချလိုက်သည်။

အသံက နှာသံစွက်၍ ရှတတ​လေးဖြစ်​နေသည်။

စင်္ကြန်ဘက်က ပျံ့လွင့်လာ​သော အသံဗလံ​ပေါင်းစုံနှင့် ​ခြေသံများက အခန်းကို ပိုတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်​အောင် ပံ့ပိုး​ပေး​သည်။လုဟယ့်ရန်က No.17 အား တစိုက်မတ်မတ် ကြည့်​နေ၏။

" အ​အေးမိထားတာလား "

No.17 က ​ခေတ္တ ​တွေ​ဝေသွားလျက် ​ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

" ကိုယ် ကြည့်ပါဦးမယ် "

လုဟယ့်ရန် ​ပြောသည်ကို နားမလည်စွာ No.17 က ​ခေါင်း​လေးမတ်လာသည်။အဓိပ္ပါယ်ကို ​တွေးရခက်​နေသည့်နှယ်။လုဟယ့်ရန်က No.17 လည်ပင်းရှိ ​ခေါင်း​လောင်းလည်ပတ်ဆီ အသာအယာ ​မေးထိုးပြ၏။

လည်ပတ်ကို No.17 အလိုအ​လျောက် ထိကိုင်လိုက်မိသည်။ဤပစ္စည်းက တခြားလူများရဲ့မျက်လုံးထဲ၌ အလွန် နိမ့်ကျညစ်ညမ်း​သော အရာတစ်ခုဖြစ်​နေ​လောက်မည်ဟု သူ ထင်မှတ်ခဲ့သည့်တိုင် လုဟယ့်ရန်က ယင်းကဲ့သို့ ​ယူဆပုံမ​ပေါ်။

အခန်းက ​မှောင်လွန်းသဖြင့် အထဲကအရာ၀တ္ထုမှန်သမျှဟာ အရိပ်ကျ​နေသည်။လုဟယ့်ရန်ရဲ့မျက်နှာအမူအရာကို No.17 သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရ​ချေ။သူ သိသည်က လုဟယ့်ရန် သူ့လည်ပင်းကို ကြည့်​ချင်နေသည်။ No.17 က တဖြည်းဖြည်း ​ခေါင်း​မော့​ပေးလိုက်​သည့်အခါ ​ချော​မွေ့​နေ​သော လည်တိုင်နှင့်လည်​စေ့တို့က အကာအကွယ်မရှိ လုံးလုံးလျားလျား လှစ်ဟလာသည်။

သူ တစ်ခွန်းတစ်ပါဒမျှ ​စောဒကမတက်၀ံ့။နှုတ်ခမ်းများက ​ယောင်​ယောင်​လေး ပွင့်အာ​နေသည်။အ​ပေါ်မော့ထား​သော အကြည့်များဟာ လုဟယ့်ရန်အ​နောက်က တံခါး​ဘောင်သို့ ကျ​ရောက်​နေ၏။လုဟယ့်ရန်က လည်ပတ်ကို ခဏတဖြုတ် စိုက်ကြည့်၍ ​ခြေလှမ်း​သေး​သေး​လေးတစ်လှမ်း တိုးလာကာ No.17 ရဲ့​​ခြေ​ထောက်တွေကြား ဝင်ရပ်လိုက်သည်။

No.17  ဆတ်ခနဲ လန့်သွားရာ ​ပေါင်တံများကို သတိလက်လွတ် ​ရွေ့လိုက်မိသခိုက် တစ်ဖက်လူ၏ ခါးအား ရစ်​နှောင်ဖက်ခွရန် ကြိုးပမ်းသည့်အလား လုဟယ့်ရန်အင်္ကျီအစွန်းစကို ပွတ်တိုက်သွားသည်။၎င်းကို ဂရုပြုမိ​သော လုဟယ့်ရန်က -

" မလှုပ်နဲ့ "

အနှီစကားသုံးလုံးဟာ ခလုတ်တစ်ခုသဖွယ် စွမ်း​ဆောင်နိုင်သည်။ No.17 ချက်ချင်း ရပ်တန့်သွား၏။လုဟယ့်ရန် လက်ကို ​မြှောက်လို့ လည်ပတ်ကို ဆွဲလိုက်သည်။လက်ညှိုးနှင့်လက်ခလယ်က လည်ပတ်နှင့် No.17 ၏လည်တိုင်ကြားသို့ လျှို၀င်ချိတ်တွယ်လျက် လည်ပတ်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း​လေး ပင့်မ'လိုက်သည်။ No.17 ​ခေါင်းက ညှင်းသဲ့သဲ့ ညည်းညူသံနှင့်အတူ ပို​မြင့်မြင့် မော့သွားရသည်။

လုဟယ့်ရန် : " လက်​ဝှေ့ကို ဒီလိုမျိုး ထိုးရတယ်ဆိုတာ ကိုယ် အရင်က မသိခဲ့ဘူး "

အကြင်သူဟာ လည်ပတ်ကို ​စေ့​​စေ့စပ်စပ် ကြည့်ရှူ​လေ့လာပြီး​နောက် သင့်​​လျော်​သော သုံးသပ်ချက်တစ်ခုကို ချ​ပြော​နေသည့်နှယ်။

လက်မကို သုံး၍ လည်ပတ်ရှိ ​ငွေ​ခေါင်း​လောင်းကို ​တောက်ချလိုက်လျှင် No.17 ရဲ့လည်​စေ့က ​ခေါင်း​လောင်းမြည်သံအတိုင်း လှုပ်ခတ်သွားခဲ့သည်။

သက်တမ်းရင့်​နေပြီဖြစ်​သော ​လေ​အေး​ပေးစက်က တဝီဝီ လည်​နေသည်​။အပူချိန်က အ​တော်​လေး နိမ့်​နေ၏။ No.17 ၏ ခန္ဓာကိုယ်အ​ပေါ်ပိုင်းက ဗလာကျင်း​နေသည့်အ​လျောက် ရင်ဘတ်က အသီး​လေးများဟာ ​လေ​အေး​အေး​အောက်၌ တင်းမာ​ထောင်မတ်​နေကြသည်။ပြင်းထန်လှတဲ့ သူ့နှလုံးခုန်သံသူ  No.17 ပြန်ကြား​နေရသည်။တစ်ချက်ချင်းစီက မြန်ဆန်သည်။​လေးလံသည်။လုဟယ့်ရန်​ ကြားသွားမည်လား​တောင် No.17 မသိ။

" ဒါ ...... သူ​ဋ္ဌေး ​​​တောင်းဆိုတာပါ "

No.17 က တိုးတိုး​လေး ရှင်းပြသည်။

လုဟယ့်ရန် လည်ပတ်ကို လွှတ်​ပေးလိုက်သည်။နှုတ်ခမ်းစွန်းများက အပြုံးတစ်ပွင့်ပမာ ​ကွေးညွှတ်သွား၏။

" ကိုယ် သိပါတယ် "

ထိုလွှတ်လိုက်သည့်လက်က စားပွဲ​ကို အားပြုဖိလိုက်သည်။ No.17 ၏​ခြေ​ထောက်​တွေက လုဟယ့်ရန်ခါး​တစ်၀ိုက်၌ ရှိ​နေသည်။လုဟယ့်ရန်ရဲ့လက်က No.17 ​ပေါင်ဘေး၌ ​ထောက်ထားသည်မို့ အနှီသူ၏တင်ပါးနှင့် နီးနီးကပ်ကပ်။စားပွဲထက်က သူတို့နှစ်​ယောက်ရဲ့လက်​ချောင်း​တွေဟာ သီသီလေးသာ ခြား​တော့သည်။လုဟယ့်ရန်က မျက်နှာအမူအရာ တည်ငြိမ်​​အေး​ဆေး​နေသည်။သူက သိချင်ဟန်ဖြင့် ​​မေးသည်။

" အခုလို၀တ်ပြီး လက်​ဝှေ့ထိုးရင် သူတို့​တွေက မင်းကို ပိုက်ဆံပို​ပေးကြတာလား "

No.17 က ​ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ရိုးရိုးသားသား ​ဖြေသည်။

" ​ပေးတယ် "

" အဲဒါ ​လောင်း​ကြေးအများဆုံးထပ်တဲ့သူ​ကြောင့်လား ? "

ဤတစ်ကြိမ်၀ယ် No.17 က နှုတ်ဆိတ်​နေ​​သော်ငြား နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်း​စေ့လို့ ​ခေါင်းညိတ်သည်။

အစက​နေ အဆုံးထိ လုဟယ့်ရန်က မျက်နှာထက်တွင် စက်ဆုပ်ရွံရှာ​သော မည်သည့်အရိပ်အ​ယောင်မျိုးမျှ ပြသမလာ​ကြောင်း No.17 သတိထားမိသည်။သူ့ဆီက အ​ဖြေရလျှင် လုဟယ့်ရန်က ဆက်​​မေးသည်။

" လောင်း​ကြေးအကြီးဆုံးထပ်တဲ့လူက မင်း ၀တ်ရမယ့် အ၀တ်အစား​တွေကို ဆုံးဖြတ်နိုင်တယ်ဆိုရင် ​တစ်​ခေါက်​လောက် စမ်းကြည့်ရမလား ? "

​မေးခွန်းကို ကြားရချိန် ၊ ထိုသို့ညစ်ညမ်းသည့် ၀တ်စုံအား သူ ၀တ်ရန် ဆန္ဒမရှိခဲ့သည်ကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားခြင်းမပြုဘဲ မျက်​မှောင်​လေးကြုတ်လျက် စိုးရိမ်တကြီး တားမြစ်သည်။

" ပိုက်ဆံ​တွေ မသုံးပါနဲ့။ ​နောက်တစ်​ခေါက်ကျ ....... နိုင်မှာမဟုတ်ဘူးရယ် "

စကားသံက ခဏ​​လေး ရပ်သွားခဲ့ပြီး No.17 က ​မေး၏။

" ဘယ်လို၀တ်စုံမျိုးနဲ့ ငါ့ ......... "

'ငါ' ဟူ​သော စကားလုံးက တစ်၀က်တစ်ပြတ်ဖြင့် တိုးတိတ်သွားသည်။ No.17 ၏မျက်​တောင်များက တဖျပ်ဖျပ် ခတ်​​နေရင်း ​မေးမြန်းလာသည်။

" မင်း ဘယ်လို၀တ်စုံမျိုးကို မြင်ချင်တာလဲဟင် ? "

လုဟယ့်ရန်က ပြုံးတုံ့တုံ့နှင့်။

" မင်း လာဘ်​​ကောင်ရုပ်ပုံစံ​လေး၀တ်ထားကို ကိုယ် မြင်ဖူးချင်တာ။ ကျားရုပ်​လေးဖြစ်ဖြစ် ၊ ဝက်၀ံရုပ်​လေးဖြစ်ဖြစ် ၊ ဘာမဆိုတစ်ခုခု​ပေါ့ "

လုဟယ့်ရန်အသံက စိတ်​ပြေလက်​ပျောက် သက်​တောင့်သက်သာရှိ​နေသည်။ No.17 က တဒင်္ဂတာ​လေး အံ့သြသွားလျက် ​ခေါင်းကို တစ်ဖက်​သို့ စောင်းလို့ ဖွဖွ​လေး ရယ်​မောလိုက်သည်။

​မှောင်မှိုင်း​နေ​သော ပန်းချီလွှာ​​လေးက ​ဆေးရောင်စုံနှင့် အသက်၀င်လာခဲ့သည်။လုဟယ့်ရန်က No.17 ၏ထို​ဘေးတ​စောင်းမျက်နှာ​လေးအား ကြည့်​နေသည်။စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှ အကြာ ၊ သူ အ​နောက်ကို ​ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်​ပေးလိုက်စဉ် ဖုန်းမြည်လာ၏။ဖုန်း​ခေါ်သူက ​ဟယ့်​ဝေ့။လုဟယ့်ရန် လက်​ဝှေ့ရုံထဲက ထွက်လာသည်မှာ မိနစ် ၂၀ ​ကျော်​ကျော်ရှိ​နေပြီဖြစ်တာ​ကြောင့် ဟယ့်​ဝေ့နှင့်ကုယွင်ချီတို့ စိတ်ပူ​နေကြမည်မှာ မလွဲဧကန်။မကြာခင် လုမိသားစုရဲ့​ဘော်ဒီဂတ်​တွေက လုဟယ့်ရန် လုံခြုံ​နေ​ကြောင်းကို ​စစ်​ဆေးအတည်ပြုရန် အထဲသို့ လိုက်၀င်လာကြလိမ့်မည်။

ဖုန်းချသည့်ခလုတ်ကို နှိပ်၍ လုဟယ့်ရန် ဖုန်းကို အိတ်ကပ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။သူ No.17 ၏ မျက်၀န်းများအား တည့်မတ်စွာ ကြည့်ရှူလိုက်သည်။

" ကိုယ် သွားရ​တော့မယ် "

လုဟယ့်ရန်ကို တစ်စက္ကန့်ပဲဖြစ်ပါ​စေ ထပ်မြင်​တွေ့လိုသည့်အလား No.17 က ဤတစ်ကြိမ်၌မူ အကြင်သူထံ မကွယ်မ၀ှက်တမ်း ၊ မ​ရှောင်မလွှဲတမ်း ကြည့်လာသည်။

" အင်း "

သူ ​ကျေးဇူးတင်စကား​ပြောချင်သည့်တိုင် လုဟယ့်ရန်က ထူးဆန်းတာတစ်ခုခုကို ရိပ်မိသွားမလားဆိုတာ ပူပင်ရ​သေးသည်။

လုဟယ့်ရန် လှည့်ထွက်သွားအံ့ဆဲဆဲ ၊ No.17 က ရုတ်တရက် ​ခေါ်လိုက်သည်။

" ခဏ​နေပါဦး "

စားပွဲ​ပေါ်က ဆင်းကာ အ၀တ်ဗီဒိုဆီ ​လျှောက်သွားသည်။​အောက်ဆုံးအံဆွဲမတိုင်မီ တစ်ဆင့်ကို ဖွင့်ပြီး ပစ္စည်းတစ်ခုကို ရှာ​နေသည်။ခါးကုန်းလိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် အထပ်တွန့်စကတ်အနားစဟာ အ​ပေါ်တက်သွားလျက် ​ပေါင်တံတွင် ရစ်ပတ်ထား​သော ဇာသိုင်းကြိုး​လေးက ​ဖော်ထုတ်ခံလိုက်ရသည်။လုဟယ့်ရန်က No.17 အ​နောက်၌ ငြိမ်သက်စွာ ရပ်ကြည့်​နေသည်။

ပစ္စည်းတွေ့​သော် No.17 ခါးပြန်မတ်၍ တံခါးဘက်သို့ ​ရှေးရှူ​လျှောက်လာသည်။လုဟယ့်ရန်ဆီ ပိုက်ဆံအိတ်တစ်လုံး ကမ်း​ပေး၏။

" ​နောက်​ဖေးလမ်းကြားမှာ မင်း ကျကျန်ခဲ့တုန်းက ငါ ​ကောက်ထားခဲ့တာ​ "

" ​ကျေးဇူးတင်ပါ​တယ် "

လုဟယ့်ရန် ပိုက်ဆံအိတ်ကို ယူလိုက်သည်။

No.17 က ​အ​နောက်ဆုတ်ပြီး ထိုင်ခုံကို မှီလိုက်သည်။စကတ်၀တ်ထားရခြင်းရဲ့ကသိက​အောက်ဖြစ်မှုနှင့် ​နေရခက်ခြင်းကို ​ဖြေ​ဖျောက်​စေရန် သူ တစ်စုံတစ်ခုအ​ပေါ် မှီထားဖို့ လိုအပ်​နေသည်။

No.17 : " မင်း ဂရုစိုက်ပြန်နော်။ ဒီ​နေရာက မလုံခြုံဘူး "

ဤကဲ့သို့ အန္တရယ်များသည့်​နေရာကို ​ထပ်မလာရန် လုဟယ့်ရန်အား No.17 မပြောနိုင်ခဲ့​။

လု​ဟယ့်ရန် : " ဟုတ်ပါပြီ "

တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ဖွဲချင်းမှာတင် အပြင်က ဆူညံသံများဟာ အခန်းအတွင်း အလုအယက် ၀င်​ရောက်လာကြသည်။တံခါးပြန်ပိတ်​ပေးလိုက်​သောအခါ ၎င်းဆူညံသံများ တစ်စတစ်စ လွင့်ပြယ်သွား၏။အခန်းထဲ၌ No.17 တစ်ဦးတည်းသာ အချိန်အကြာကြီး သတိလက်လွတ် မတ်တပ်ရပ်ရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့​လေသည်။

*
*
*
*
*
*

The original author has nothing to say .

This translaror has something to say ;

လုဟယ့်ရန် ၊ ဟယ့်​ဝေ့နဲ့ ကုယွင်ချီတို့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းသုံး​ယောက်မှာ လက်တွဲ​ဖော်ကိုယ်စီရှိပါတယ်။

လုဟယ့်ရန်×ရွှီကျယ် (Alpha×Alpha)

ကုယွင်ချီ×၀မ်ရန် (Alpha×Beta)

ဟယ့်​ဝေ့×ချီကျားဟန် (Alpha×Omega)

လုရွှီ Cp ရဲ့ယွိ့ယန်နန်ကျစ်ထဲမှာ ဟယ့်​ဝေ့×ချီကျားဟန်အတွဲက အနည်းအကျဉ်း​လေး ပါပါတယ်။ Novel သပ်သပ်​တော့ ထွက်ထားတာမရှိပါဘူး။

ကုယွင်ချီ×၀မ်ရန်ကိုတော့ မိုက်ရှန်း​လောင်ရှစ်က 'ချိုးယွီယုံယဲ့' ဆိုတဲ့နာမည်နဲ့ တစ်ပုဒ်သပ်သပ်​ရေးထားပါတယ်။မူရင်း၀တ္ထုကကို Ongoing ပဲရှိပါ​သေးတယ်။ ဘာသာပြန်သူလည်း ဖတ်ချင်တာ တစ်ပိုင်း​သေ​နေ​ပေမယ့် dogblood ဆိုတဲ့ tag ​ကြောင့် သွားမထိရဲ​သေးတာမို့ Complete မှပဲ ဖတ်ပါ​တော့မယ်။

Our Golden Triangle ❤

~~~~~~

ရှင် ...... ရှင်တို့နှစ်​ယောက် ၀တ္ထုမှာပါတဲ့ Slow romance tag ကြီးကိုလည်း အားနာကြပါဦး​။

Meanwhile , Slow romance tag be like ; ​ကျော် ... ​ကျော် ဘယ်​ရောက်​နေတာလဲခည။

Zawgyi

လူတစ္​ေယာက္ႏွင့္ စကား​ေျပာ​ေန​ေသာ လက္မွတ္အ​ေရာင္းစာ​ေရး႐ွိရာ ႐ုံ၀င္​ေပါက္သို႔ လုဟယ့္ရန္ ​ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။လက္မွတ္အ​ေရာင္းစာ​ေရးက လုဟယ့္ရန္ လာ​ေနသည္ကို ျမင္​ေသာအခါ အလန္႔တၾကားႏွင့္ ပါးစပ္ထဲက ဖရဲ​ေစ့အခြံမ်ားကို ​ေထြးထုတ္၍ သတိႀကီးႀကီးထား ​ေမးလာသည္။

" ဘာ ....... ဘာကိစၥမ်ားလဲခင္ဗ် ? "

သူက လုဟယ့္ရန္ႏွင့္ကုယြင္ခ်ီတို႔ကို နည္းနည္း​ေၾကာက္သည္။ထိုႏွစ္​ေယာက္က ဟယ့္​ေဝ့ကဲ့သို႔ ရယ္ရယ္ျပဳံးျပဳံးမ႐ွိလွ။အ​ေရာ၀င္ ခ်ဥ္းကပ္ရန္ ခက္ခဲ​ေလာက္မည္ဟူ​ေသာ ဖိႏွိပ္ျခယ္လွယ္သည့္ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ​ေပးစြမ္းသည္။

ယခုဆိုလွ်င္ လုဟယ့္ရန္၏မ်က္ႏွာအမူအရာက ယခင္ လာ​ေရာက္ခဲ့သည့္ႏွစ္​ေခါက္ထက္ပင္ ​ေအးစက္မာ​ေၾကာ​ေနသည္။

" စင္​ေနာက္က ဘယ္မွာလဲ "

လုဟယ့္ရန္က ​ေမးသည္။

လက္မွတ္အ​ေရာင္းစာ​ေရးက တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ​ေျဖ၏။

" စင္​ေနာက္လား ? အာ ....အဲဒီက အျပင္လူ​ေတြအတြက္ အဆင္မ​ေျပ ........ "

လုဟယ့္ရန္က တစ္ခြန္းမွ် မဆိုဘဲ ပိုက္ဆံအလိပ္တစ္ခုကို လက္မွတ္အ​ေရာင္းစာ​ေရးရဲ႕အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲ ထိုးထည့္​ေပးလိုက္သည္။

" ဒီကို ​ေပ်ာ္ဖို႔လာၾကတဲ့လူတိုင္းက အကုန္ မိတ္​​ေဆြေတြခ်ည္းပါပဲ။ အျပင္လူ ဘယ္႐ွိလိမ့္မလဲ​ေနာ္။ ကြၽန္​ေတာ္ အခုခ်က္ခ်င္း လူႀကီးမင္းကို ​ေခၚသြား​ေပးပါ့မယ္ ! "

လက္မွတ္အ​ေရာင္းစာ​ေရး​ေလးက မ်က္လုံး​ေတြ အ​ေရာင္လက္​ေနသည္။သူက မိမိကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ပါလက္ပါ တက္တက္ႂကြႂကြ မိတ္ဆက္​ေနရင္း လုဟယ့္ရန္အား စႀကၤန္ငယ္​ေလးတစ္ခုထံ လက္ၫႊန္လမ္းျပလိုက္သည္။

" ကြၽန္​ေတာ္က ​ေ႐ွာင္ဖန္းလို႔ ​ေခၚပါတယ္။ ​ေနာက္​ေနာင္ လူႀကီးမင္း ဘာပဲလိုအပ္လိုအပ္ ၊ ကြၽန္​ေတာ္႕ကိုသာ ဆက္သြယ္လိုက္ပါ။ ဟုတ္သား ၊ လူႀကီးမင္း စင္​ေနာက္မွာ ဘယ္သူ႕ကို ႐ွာမွာလဲဟင္ ? "

လုဟယ့္ရန္ : " No.17 "

အလန္႔လြန္သြားသည့္ ​ေ႐ွာင္ဖန္းတစ္​ေယာက္ သူ႕လက္ထဲက ဖရဲ​ေစ့တစ္၀က္​ခန္႔ဟာ တုန္ယင္သြားသည္။

" No.17 ကို ႐ွာတယ္ ? အခုလား ? "

လုဟယ့္ရန္က တည္ၿငိမ္စြာ ​ေမးသည္။

" ႐ွာမရဘူးလား "

" ဒါ​ေပမယ့္ စင္​ေနာက္မွာ ......... big boss ​ေရာက္​ေနမွာကို "

​ေ႐ွာင္ဖန္းက မဝံ့မရဲ။

" ကြၽန္​ေတာ္တို႔ ခဏ​ေနမွ သြားၾကရင္​ေရာ ? သူတို႔ ကိစၥၿပီးတဲ့အထိ ​ေစာင့္ၾကမယ္​ေလ "

လုဟယ့္ရန္က တစ္စုံတစ္ရာကို ​ေတြး​ေတာ​​ေနသည္။သူ လက္တစ္ဖက္ကို ​ေျမႇာက္လ်က္ ေ႐ွာင္ဖန္းပခုံးကို ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္၏။

" ၿပီးတဲ့အထိ ? ဘာကိုလဲ "

" ဘယ္သူ သိမွာလဲဗ်ာ ........ စကားစျမည္​ေျပာတာျဖစ္ျဖစ္ ၊ တျခားတစ္ခု ....... လုပ္​ေနတာျဖစ္​ျဖစ္​ေပါ့ "

​ေ႐ွာင္ဖန္းအသံက က်ီစယ္စ​ေနာက္လိုဟန္။

" No.17 ရဲ႕ဒီ​ေန႔၀တ္စုံကို လူႀကီးမင္း ျမင္လိုက္ရဲ႕နဲ႔ ၊ ဝတ္စုံက အရမ္း ...... အင္း "

လုဟယ့္ရန္က ယတိျပတ္ ​ေျပာသည္။

" အဲဒီ​ေနရာဆီ ငါ့ကို ​ေခၚသြား​ေပး။ က်န္တာ ငါ ၾကည့္႐ွင္းမယ္ "

" မဟုတ္တာ ၊ မဟုတ္တာ ၊ မဟုတ္ပါဘူး ! ကြၽန္​ေတာ္ လူႀကီးမင္းကို ​ေသခ်ာ​ေပါက္ ကူညီမွာပါ "

ပိုက္ဆံလိပ္ရဲ႕အ​ေလးခ်ိန္က သူ႕အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲတြင္ တနင့္တပိုး တည္႐ွိ​ေနသည္။ 'ေငြ​ေပးသူက ႐ွင္ဘုရင္' ဆိုသည့္ နိယာမကို ​ေ႐ွာင္ဖန္း ​ေကာင္း​ေကာင္း နားလည္သည္။အဖန္တလဲလဲ ​ေဖာက္သည္ထပ္ရရန္ အရည္အ​ေသြးျမင့္ဝန္​ေဆာင္မႈ ​ေပးအပ္ျခင္းက အ​ေရးႀကီးသည္မို႔ ကူညီရန္ မဆိုင္းမတြ ကတိ​ေပးလိုက္သည္။

လုဟယ့္ရန္ : " မင္းကို ဒုကၡ​ေပးရတာ အားနာပါတယ္ "

" ကြၽန္​ေတာ္က ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္တာပါ။ လူႀကီးမင္း စိတ္မပူပါနဲ႔ဗ် ! "

​ေ႐ွာင္ဖန္းက လုဟယ့္ရန္ကို စင္အ​ေနာက္သို႔ ဦး​ေဆာင္​ေခၚသြားသည္။စႀကၤန္လမ္း႐ွည္၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ အခန္းမ်ားက အစီအရီ။ထန္​ေဖးယိရဲ႕​​ေဘာ္ဒီဂတ္​ေတြက စႀကၤန္၌ ​ေစာင့္ၾကပ္မ​ေန။သူတို႔ႏွစ္​ေယာက္ ​ေျခဆယ္လွမ္းမွ် လွမ္းအၿပီး ​ေ႐ွာင္ဖန္းက 'လူႀကီးမင္းကို အျပစ္ျပဳမိပါၿပီ' ဟု ခြင့္​ေတာင္း၍ လုဟယ့္ရန္ပခုံးကို လွမ္းဖက္လိုက္သည္။​ေဘးအခန္း​ေ႐ွ႕က ျဖတ္​ေလွ်ာက္ရစဥ္ အခန္းတြင္း႐ွိ ​ေဘာ္ဒီဂတ္မ်ားအား ​ေ႐ွာင္ဖန္းက လက္ျပႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။

" ​ေဝ့ ! ဒီကို အသစ္တစ္​ေယာက္​ေခၚလာခဲ့တာ။ ငါ့ညီအစ္ကိုက အရက္​ေသာက္ဖို႔တဲ့ "

လုဟယ့္ရန္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ​ေ႐ွာင္ဖန္းက ကြယ္​ေပးထားသည္။တစ္ဖက္က ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း မျမင္ရႏိုင္။​ေဘာ္ဒီဂတ္မ်ားက သိပ္အ​ေရးမစိုက္ပါဘဲ ​ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

" No.17 က ဟိုးအတြင္းအက်ဆုံးအခန္းထဲမွာ ႐ွိတယ္ "

​ေ႐ွာင္ဖန္းက လက္ဖယ္​ေပးကာ လမ္းဆက္​ေလွ်ာက္သည္။

" အခု​ေန လူႀကီးမင္း သြား႐ွာခ်င္တာ ​ေသခ်ာရဲ႕လား။ မၾကားသင့္တဲ့ ..... ၾကားရရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ "

႐ုတ္တရက္ သတိရသြားဟန္ျဖင့္ ​ေ႐ွာင္ဖန္းက လုဟယ့္ရန္ကို ​ေနာက္ျပန္လွည့္​ေမးသည္။

" No.17 နဲ႔လူႀကီးမင္းက ဘယ္လိုဆက္ဆံ​ေရးလဲ "

လုဟယ့္ရန္ဟာ စႀကၤန္လမ္းအဆုံးကတံခါးကို စိုက္ၾကည့္​ေနသည္။

" သူငယ္ခ်င္း​ေတြ "

" ​ေၾသာ္ ၊ သိၿပီ "

တံခါးနား နီးကပ္လာလွ်င္ ​ေ႐ွာင္ဖန္းက ​​ေျခေဖာ့​ေလွ်ာက္လ်က္ ႐ွဴးဟု လက္သေကၤတလုပ္ျပသည္။

အခန္းတံခါးက အနည္းငယ္ ဟ​ေန၏။အထဲက စကားသံသဲ့သဲ့ကို ၾကား​ေနရသည္။လုဟယ့္ရန္က ​ေ႐ွာင္ဖန္း​အေ႐ွ႕သို႔ ​ေက်ာ္တက္ကာ တံခါး၀တည့္တည့္တြင္ ရပ္လိုက္သည္။

​ေ႐ွာင္ဖန္းက လုဟယ့္ရန္အတြက္ ကင္း​ေစာင့္​ေပးသည့္သဖြယ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စိုးရိမ္တႀကီး အကဲခတ္​ေနသည္။မိနစ္၀က္၀န္းက်င္အၾကာ ​ေ႐ွာင္ဖန္းက ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ ​ေအးသည္။

" လူႀကီးမင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းအ​ေၾကာင္းကို ဒီလိုမ်ိဳး ခိုး​ေၾကာင္ခိုးဝွက္နား​ေထာင္​ေနတာ တကယ္ အဆင္​ေျပရဲ႕လား "

လုဟယ့္ရန္က ျပန္မ​ေျဖ။ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့စြာ ရပ္​ေန​သည္။ရပ္​ေနပုံမွာလည္း မားမားမတ္မတ္။ေ႐ွာင္ဖန္း ​ေတြးလိုက္မိသည္။ထိုသူမွာ ေခ်ာင္းနား​ေထာင္​ေနသူႏွင့္ စိုးစဥ္းမွ် မတူသည့္အျပင္ အင္မတန္ တည္ၾကည္​ေလးနက္​ေသာ အသြင္သ႑ာန္​ေပၚ​ေနသည္။

" သူတို႔ေတြ ....... အဲဒါ ... လုပ္​ေနတာလား "

စပ္စုခ်င္စိတ္က အ​ေလးသာသြားသည့္ ​ေ႐ွာင္ဖန္းတစ္​ေယာက္ ထပ္​ေမးျမန္းလာသည္။

လုဟယ့္ရန္က ​ေ႐ွာင္ဖန္းထံ ျဖတ္ခနဲ ေဝ့ၾကည့္လိုက္​ေပမင့္ ႏႈတ္ဆိတ္​ေနၿမဲ။

တံခါးအဟၾကား​ေလးကတစ္ဆင့္ ထန္​ေဖးယိ၏ပခုံးအား လုဟယ့္ရန္ ျမင္​ေနရသည္။အခန္း​ေထာင့္၌ ႐ွိ​ေသာ ကိုယ္လုံး​ျပည့္ မွန္အ႐ွည္ႀကီးတြင္မူ No.17 က ပုံရိပ္ထင္​ဟပ္ေန၏။ No.17 တို႔ ထန္​ေဖးယိႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မတ္တပ္ရပ္​ေနသည္။

"မင္း မနက္ျဖန္ ကိုယ္နဲ႔ မလိုက္ဘူးလား။ တစ္ခါတ​ေလ အျပင္ထြက္ၿပီး ​ေလာကႀကီးကို ၾကည့္တာ ​ေကာင္းပါတယ္။ မင္းသာ စိတ္ပါရင္ မင္းနဲ႔အတူတူ ကစား​ေပးဖို႔ အိုမီဂါ​ေတြကို ကိုယ္ ​ေခၚ​ေပးႏိုင္တယ္ ......... "

ထန္​ေဖးယိ၏မ်က္၀န္း​ေတြက No.17 ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္​ေလွ်ာက္ ရစ္၀ဲ​ေနသည္။သူက No.17 မ်က္ႏွာကို ထိ​ေတြ႕ရန္ လက္လွမ္းလာသည္။

" ဒါ​ေပမယ့္ မင္းက ကိုယ့္အပိုင္ပဲ ျဖစ္​ေနဦးမွာ ....... "

No.17 က မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္လႊဲလို႔ ထန္​ေဖးယိလက္ကို ​ေ႐ွာင္သည္။

" မလိုက္ဘူး "

ထန္​ေဖးယိက ခပ္ဟဟ ရယ္သည္။အသံကို ႏွိမ့္၍ အက္႐ွ႐ွ ဆို၏။

" မင္းက အႏုပညာ​ေလးလိုပဲ။ ကိုယ္ ​​ေသာက္ရမ္း လုပ္​ပစ္ခ်င္​ေနတာက မင္းကို ကိုယ့္​ေ႐ွ႕မွာ ဒူး​ေထာက္ထိုင္ခိုင္းထားမယ္။ မင္းရဲ႕​ေခါင္းကို ဖိထားမယ္။ မင္းက​ေတာ့ ကိုယ့္ကို စုပ္​ေပး​ေပါ့။ ​ေနာက္ ၊ မင္းကို စား​ပြဲ​ေပၚမွာ လႈပ္မရ​ေအာင္ ခ်ဳပ္ထားလိုက္မယ္။ မင္းရဲ႕တင္ပါး​ေတြကို က်ယ္က်ယ္ဖြင့္ၿပီး ကိုယ္က မင္းအထဲကို ျပင္းျပင္း​ေလး သြင္း ......... "

" မင္း ထြက္သြား "

ျဖတ္​ေျပာလိုက္​​ေသာ ႐ႊီက်ယ့္အသံဟာ ၾကားႏိုင္႐ုံ​ေလးမွ် တိုးညႇင္း​ေနခဲ့သည္။

" ​ေပါင္​​ေပ့ရယ္ ၊ တစ္​​ေန႔က် မင္းက ကိုယ့္အပိုင္ျဖစ္လာမွာပါ။ ​ေလာ​ေလာဆယ္က အမဲလိုက္ရတဲ့စိတ္လႈပ္႐ွားမႈမွာ ကိုယ္ ​​ေပ်ာ္​ေမြ႕​ေနပါ​ေသးတယ္ "

ထန္​ေဖးယိက No.17 ၏လည္တိုင္ဆီသို႔ ​ေခါင္းငုံ႔တိုးကပ္လာလ်က္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ၀င္သက္႐ွဴ႐ိႈက္လိုက္သည္။

" မင္း​ ​ေျပးမလြတ္ပါဘူး "

​ေ႐ွာင္ဖန္း ​ေခါင္း​ေလးျပဴၾကည့္မည္အျပဳ ၊ လုဟယ့္ရန္က ​ေ႐ွာင္ဖန္းအက်ႌပခုံးစကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ​ေဘးက​ေမွာင္​ေမွာင္မည္းမည္း အခန္းတစ္ခုထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ႏွစ္စကၠန္႔ပင္ မၾကာ ၊ ထန္​ေဖးယိက တံခါးဖြင့္ထြက္လာသည္။

" လန္႔လိုက္တာ ၊ လန္႔လိုက္တာ "

​ေ႐ွာင္ဖန္းက နံရံကို မွီရင္း ရင္ဘတ္​ေပၚ လက္နဲ႔ အုပ္သည္။

၁ မိနစ္ခန္႔႐ွိလွ်င္ လုဟယ့္ရန္က စႀကၤန္လမ္းသို႔ တိတ္တဆိတ္ ​ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။

" ငါ အထဲဝင္သြားလိုက္မယ္ "

" ဟုတ္ၿပီ ! ကြၽန္​ေတာ္ လူႀကီးမင္းကိုယ္စား အျပင္မွာ လူအရိပ္အျခည္ ​ေစာင့္ၾကည့္​ေပး​ေနမယ္ "

လု​ဟယ့္ရန္ ​ေမွာင္းမည္​ေန​ေသာ အခန္းထဲက​ေန ထြက္၍ တစ္ဖက္အခန္းက တံခါးလက္ကိုင္႐ိုးအား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။

​အိုေဟာင္း​ေနသည့္ တံခါးခ်ပ္က ကြၽီခနဲျမည္သံႏွင့္အတူ ​ေႏွး​​ေကြးစြာ ပြင့္အာသြားသည္။ No.17 မွာ နံရံ​ေ႐ွ႕ တည့္တည့္ကပ္ခ်ထား​ေသာ စားပြဲ​ထက္တြင္ တံခါးႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္​ေန၏။မ်က္လုံးစည္းႏွင့္အနက္​ေရာင္ႀကိဳးမ်ားကို ဖယ္႐ွားထားၿပီးျဖစ္သလို ဇာလက္အိတ္႐ွည္ႏွင့္ လက္​ေဝွ႔လက္အိတ္ကိုလည္း ခြၽတ္ထားၿပီး​ေခ်ၿပီ။အထပ္တြန္႔စကတ္ ၊ ​​​ေငြေခါင္း​ေလာင္းလည္ပတ္ႏွင့္ ​ေျခက်ဥ္းမ်ားကိုမူ ၀တ္ထားဆဲ။​ေျခတံမ်ားက ​ေလထဲတြင္ တြဲ​လြဲက်​ေနသည္။​ေျခ​ေခ်ာင္း​ေလးမ်ားက ​ေအာက္သို႔ ငိုက္စိုက္ခ်ထား၏။ဒူး​ေခါင္းမွ ​ေျခဖဝါးအထိ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္ လွပ​က်စ္လ်စ္ေသာ ​ေကာက္​ေၾကာင္းက အထင္အ႐ွား။အခန္းမီး​​ေရာင္ မွိန္ယဲ့ယဲ့က ညိဳ​ေဖ်ာ့​ေဖ်ာ့သမ္း​ေနသည္။စားပြဲ​ေပၚ၌ ​ေရပုလင္းခြံမ်ား ၊ တိုလီမုတ္စမ်ားႏွင့္ ႐ႈပ္ပြ​ေန၏။​အေနာက္႐ွိ နံရံသည္ကား အက္ကြဲရာမ်ားျဖင့္ စြန္းထင္းညစ္​ေပ​ေနသည္။ No.17 ဟာ အသက္မဲ့ ​ေသဆုံး​ေန​ေသာ ပန္းခ်ီလႊာတစ္ခ်က္ပမာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈ​ေတြကို ​ေဖာ္ၫႊန္းလ်က္ ထိုင္​ေနခဲ့သည္။

​No.17 က ​ေခါင္းငုံ႔ထားကာ အ​ေတာ္​ေလး စိတ္ပင္ပန္း​ေနပါသည့္အသြင္။တံခါးဖြင့္သံ ၾကား​ေသာ္ ထန္း​ေဖးယိျပန္လာသည္အထင္ႏွင့္ No.17 မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လိုက္သည္။မႏွစ္ၿမိဳ႕႐ြံမုန္း​ေသာ အ​ေငြ႕အသက္မ်ားက မ်က္၀န္းထဲဝယ္ ယွက္သမ္း​ေန၏။

လုဟယ့္ရန္ဟာ တံခါး၀တြင္ ရပ္လို႔ သူ႕အား ျပဳံးျပ​ေနသည္။

No.17 မွာ လုဟယ့္ရန္ကို မွင္သက္စြာ ​ေငးၾကည့္​ေနမိသည္။တဒဂၤမွ်အၾကာ ၊ သတိ၀င္လာၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္ တို႔ထိလိုက္သည္။လက္​ေခ်ာင္းထိပ္၀ယ္ ဆီ​ေဆးမ်ား ​ကပ္ပါလာသည္ကို ျမင္မွ အနည္းငယ္ အသက္႐ွဴ​ေခ်ာင္သြားလင့္ကစား သူ႕ကိုယ္တြင္ စကတ္၀တ္ထားမွန္း အမွတ္ရသြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အ​ေပၚ၀တ္အက်ႌကို ပတ္ပတ္လည္၌ ဟိုဟိုသည္သည္ ႐ွာ​ေဖြၾကည့္လိုက္သည္ --- ႐ႈပ္ပြ​ေန​ေသာ ပစၥည္းစုတ္မ်ားကလြဲ အျခားမ႐ွိ။

ထိုစဥ္အတြင္း လုဟယ့္ရန္က တံခါးကို ပိတ္ကာ သူ႕ထံ ​ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။အၾကင္သူ၏​ ​ေပါင္မ်ားက No.17 ၏ ဒူး​ေခါင္းႏွင့္ ၂ စင္တီမီတာခန္႔သာ ကြာ​ေတာ့သည္။တစ္လွမ္းစာမွ် တိုးလိုက္မည္ဆိုပါက အၾကင္သူဟာ No.17 ၏​ေျခတံမ်ားအၾကား၌ ရပ္ရမည္ပင္။

No.17 ရဲ႕ဝင္သက္ထြက္သက္မ်ားက စိတ္လႈပ္႐ွား​ေနသည့္သဖြယ္ ​ေလးလံသထက္ ​ေလးလံလာ၏။စား​ပြဲ​ေပၚ ​ေထာက္ထား​ေသာ လက္​ေခ်ာင္းမ်ားသည္လည္း ကုပ္သြားခဲ့သည္။

" ကိုယ့္ကို မွတ္မိရဲ႕လား "

လုဟယ့္ရန္က ​ေမးသည္။

" အင္း "

အၾကည့္ခ်င္း မဆုံမိေစရန္ No.17 က မ်က္လႊာခ်လိုက္သည္။

အသံက ႏွာသံစြက္၍ ႐ွတတ​ေလးျဖစ္​ေနသည္။

စႀကၤန္ဘက္က ပ်ံ႕လြင့္လာ​ေသာ အသံဗလံ​ေပါင္းစုံႏွင့္ ​ေျခသံမ်ားက အခန္းကို ပိုတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္​ေအာင္ ပံ့ပိုး​ေပး​သည္။လုဟယ့္ရန္က No.17 အား တစိုက္မတ္မတ္ ၾကည့္​ေန၏။

" အ​ေအးမိထားတာလား "

No.17 က ​ေခတၱ ​ေတြ​ေဝသြားလ်က္ ​ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

" ကိုယ္ ၾကည့္ပါဦးမယ္ "

လုဟယ့္ရန္ ​ေျပာသည္ကို နားမလည္စြာ No.17 က ​ေခါင္း​ေလးမတ္လာသည္။အဓိပၸါယ္ကို ​ေတြးရခက္​ေနသည့္ႏွယ္။လုဟယ့္ရန္က No.17 လည္ပင္း႐ွိ ​ေခါင္း​ေလာင္းလည္ပတ္ဆီ အသာအယာ ​ေမးထိုးျပ၏။

လည္ပတ္ကို No.17 အလိုအ​ေလ်ာက္ ထိကိုင္လိုက္မိသည္။ဤပစၥည္းက တျခားလူမ်ားရဲ႕မ်က္လုံးထဲ၌ အလြန္ နိမ့္က်ညစ္ညမ္း​ေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္​ေန​ေလာက္မည္ဟု သူ ထင္မွတ္ခဲ့သည့္တိုင္ လုဟယ့္ရန္က ယင္းကဲ့သို႔ ​ယူဆပုံမ​ေပၚ။

အခန္းက ​ေမွာင္လြန္းသျဖင့္ အထဲကအရာ၀တၳဳမွန္သမွ်ဟာ အရိပ္က်​ေနသည္။လုဟယ့္ရန္ရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအရာကို No.17 သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ​ေခ်။သူ သိသည္က လုဟယ့္ရန္ သူ႕လည္ပင္းကို ၾကည့္​ခ်င္ေနသည္။ No.17 က တျဖည္းျဖည္း ​ေခါင္း​ေမာ့​ေပးလိုက္​သည့္အခါ ​ေခ်ာ​ေမြ႕​ေန​ေသာ လည္တိုင္ႏွင့္လည္​ေစ့တို႔က အကာအကြယ္မ႐ွိ လုံးလုံးလ်ားလ်ား လွစ္ဟလာသည္။

သူ တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ် ​ေစာဒကမတက္ဝံ့။ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ​ေယာင္​ေယာင္​ေလး ပြင့္အာ​ေနသည္။အ​ေပၚေမာ့ထား​ေသာ အၾကည့္မ်ားဟာ လုဟယ့္ရန္အ​ေနာက္က တံခါး​ေဘာင္သို႔ က်​ေရာက္​ေန၏။လုဟယ့္ရန္က လည္ပတ္ကို ခဏတျဖဳတ္ စိုက္ၾကည့္၍ ​ေျခလွမ္း​ေသး​ေသး​ေလးတစ္လွမ္း တိုးလာကာ No.17 ရဲ႕​​ေျခ​ေထာက္ေတြၾကား ဝင္ရပ္လိုက္သည္။

No.17  ဆတ္ခနဲ လန္႔သြားရာ ​ေပါင္တံမ်ားကို သတိလက္လြတ္ ​ေ႐ြ႕လိုက္မိသခိုက္ တစ္ဖက္လူ၏ ခါးအား ရစ္​ေႏွာင္ဖက္ခြရန္ ႀကိဳးပမ္းသည့္အလား လုဟယ့္ရန္အက်ႌအစြန္းစကို ပြတ္တိုက္သြားသည္။၎ကို ဂ႐ုျပဳမိ​ေသာ လုဟယ့္ရန္က -

" မလႈပ္နဲ႔ "

အႏွီစကားသုံးလုံးဟာ ခလုတ္တစ္ခုသဖြယ္ စြမ္း​ေဆာင္ႏိုင္သည္။ No.17 ခ်က္ခ်င္း ရပ္တန္႔သြား၏။လုဟယ့္ရန္ လက္ကို ​ေျမႇာက္လို႔ လည္ပတ္ကို ဆြဲလိုက္သည္။လက္ညိႇဳးႏွင့္လက္ခလယ္က လည္ပတ္ႏွင့္ No.17 ၏လည္တိုင္ၾကားသို႔ လွ်ိဳ၀င္ခ်ိတ္တြယ္လ်က္ လည္ပတ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း​ေလး ပင့္မ'လိုက္သည္။ No.17 ​ေခါင္းက ညႇင္းသဲ့သဲ့ ညည္းညဴသံႏွင့္အတူ ပို​ျမင့္ျမင့္ ေမာ့သြားရသည္။

လုဟယ့္ရန္ : " လက္​ေဝွ႔ကို ဒီလိုမ်ိဳး ထိုးရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ အရင္က မသိခဲ့ဘူး "

အၾကင္သူဟာ လည္ပတ္ကို ​ေစ့​​ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္႐ွဴ​ေလ့လာၿပီး​ေနာက္ သင့္​​ေလ်ာ္​ေသာ သုံးသပ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်​ေျပာ​ေနသည့္ႏွယ္။

လက္မကို သုံး၍ လည္ပတ္႐ွိ ​ေငြ​ေခါင္း​ေလာင္းကို ​ေတာက္ခ်လိုက္လွ်င္ No.17 ရဲ႕လည္​ေစ့က ​ေခါင္း​ေလာင္းျမည္သံအတိုင္း လႈပ္ခတ္သြားခဲ့သည္။

သက္တမ္းရင့္​ေနၿပီျဖစ္​ေသာ ​ေလ​ေအး​ေပးစက္က တဝီဝီ လည္​ေနသည္​။အပူခ်ိန္က အ​ေတာ္​ေလး နိမ့္​ေန၏။ No.17 ၏ ခႏၶာကိုယ္အ​ေပၚပိုင္းက ဗလာက်င္း​ေနသည့္အ​ေလ်ာက္ ရင္ဘတ္က အသီး​ေလးမ်ားဟာ ​ေလ​ေအး​ေအး​ေအာက္၌ တင္းမာ​ေထာင္မတ္​ေနၾကသည္။ျပင္းထန္လွတဲ့ သူ႕ႏွလုံးခုန္သံသူ  No.17 ျပန္ၾကား​ေနရသည္။တစ္ခ်က္ခ်င္းစီက ျမန္ဆန္သည္။​ေလးလံသည္။လုဟယ့္ရန္​ ၾကားသြားမည္လား​ေတာင္ No.17 မသိ။

" ဒါ ...... သူ​ေ႒း ​​​ေတာင္းဆိုတာပါ "

No.17 က တိုးတိုး​ေလး ႐ွင္းျပသည္။

လုဟယ့္ရန္ လည္ပတ္ကို လႊတ္​ေပးလိုက္သည္။ႏႈတ္ခမ္းစြန္းမ်ားက အျပဳံးတစ္ပြင့္ပမာ ​ေကြးၫႊတ္သြား၏။

" ကိုယ္ သိပါတယ္ "

ထိုလႊတ္လိုက္သည့္လက္က စားပြဲ​ကို အားျပဳဖိလိုက္သည္။ No.17 ၏​ေျခ​ေထာက္​ေတြက လုဟယ့္ရန္ခါး​တစ္ဝိုက္၌ ႐ွိ​ေနသည္။လုဟယ့္ရန္ရဲ႕လက္က No.17 ​ေပါင္ေဘး၌ ​ေထာက္ထားသည္မို႔ အႏွီသူ၏တင္ပါးႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္။စားပြဲထက္က သူတို႔ႏွစ္​ေယာက္ရဲ႕လက္​ေခ်ာင္း​ေတြဟာ သီသီေလးသာ ျခား​ေတာ့သည္။လုဟယ့္ရန္က မ်က္ႏွာအမူအရာ တည္ၿငိမ္​​ေအး​ေဆး​ေနသည္။သူက သိခ်င္ဟန္ျဖင့္ ​​ေမးသည္။

" အခုလို၀တ္ၿပီး လက္​ေဝွ႔ထိုးရင္ သူတို႔​ေတြက မင္းကို ပိုက္ဆံပို​ေပးၾကတာလား "

No.17 က ​ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ႐ိုး႐ိုးသားသား ​ေျဖသည္။

" ​ေပးတယ္ "

" အဲဒါ ​ေလာင္း​ေၾကးအမ်ားဆုံးထပ္တဲ့သူ​ေၾကာင့္လား ? "

ဤတစ္ႀကိမ္၀ယ္ No.17 က ႏႈတ္ဆိတ္​ေန​​ေသာ္ျငား ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္း​ေစ့လို႔ ​ေခါင္းညိတ္သည္။

အစက​ေန အဆုံးထိ လုဟယ့္ရန္က မ်က္ႏွာထက္တြင္ စက္ဆုပ္႐ြံ႐ွာ​ေသာ မည္သည့္အရိပ္အ​ေယာင္မ်ိဳးမွ် ျပသမလာ​ေၾကာင္း No.17 သတိထားမိသည္။သူ႕ဆီက အ​ေျဖရလွ်င္ လုဟယ့္ရန္က ဆက္​​ေမးသည္။

" ေလာင္း​ေၾကးအႀကီးဆုံးထပ္တဲ့လူက မင္း ၀တ္ရမယ့္ အ၀တ္အစား​ေတြကို ဆုံးျဖတ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ​တစ္​ေခါက္​ေလာက္ စမ္းၾကည့္ရမလား ? "

​ေမးခြန္းကို ၾကားရခ်ိန္ ၊ ထိုသို႔ညစ္ညမ္းသည့္ ၀တ္စုံအား သူ ၀တ္ရန္ ဆႏၵမ႐ွိခဲ့သည္ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္းမျပဳဘဲ မ်က္​ေမွာင္​ေလးၾကဳတ္လ်က္ စိုးရိမ္တႀကီး တားျမစ္သည္။

" ပိုက္ဆံ​ေတြ မသုံးပါနဲ႔။ ​ေနာက္တစ္​ေခါက္က် ....... ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးရယ္ "

စကားသံက ခဏ​​ေလး ရပ္သြားခဲ့ၿပီး No.17 က ​ေမး၏။

" ဘယ္လို၀တ္စုံမ်ိဳးနဲ႔ ငါ့ ......... "

'ငါ' ဟူ​ေသာ စကားလုံးက တစ္၀က္တစ္ျပတ္ျဖင့္ တိုးတိတ္သြားသည္။ No.17 ၏မ်က္​ေတာင္မ်ားက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္​​ေနရင္း ​ေမးျမန္းလာသည္။

" မင္း ဘယ္လို၀တ္စုံမ်ိဳးကို ျမင္ခ်င္တာလဲဟင္ ? "

လုဟယ့္ရန္က ျပဳံးတုံ႔တုံ႔ႏွင့္။

" မင္း လာဘ္​​ေကာင္႐ုပ္ပုံစံ​ေလး၀တ္ထားကို ကိုယ္ ျမင္ဖူးခ်င္တာ။ က်ား႐ုပ္​ေလးျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဝက္၀ံ႐ုပ္​ေလးျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဘာမဆိုတစ္ခုခု​ေပါ့ "

လုဟယ့္ရန္အသံက စိတ္​ေျပလက္​ေပ်ာက္ သက္​ေတာင့္သက္သာ႐ွိ​ေနသည္။ No.17 က တဒဂၤတာ​ေလး အံ့ၾသသြားလ်က္ ​ေခါင္းကို တစ္ဖက္​သို႔ ေစာင္းလို႔ ဖြဖြ​ေလး ရယ္​ေမာလိုက္သည္။

​ေမွာင္မိႈင္း​ေန​ေသာ ပန္းခ်ီလႊာ​​ေလးက ​ေဆးေရာင္စုံႏွင့္ အသက္၀င္လာခဲ့သည္။လုဟယ့္ရန္က No.17 ၏ထို​ေဘးတ​ေစာင္းမ်က္ႏွာ​ေလးအား ၾကည့္​ေနသည္။စကၠန္႔အနည္းငယ္မွ် အၾကာ ၊ သူ အ​ေနာက္ကို ​ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္​ေပးလိုက္စဥ္ ဖုန္းျမည္လာ၏။ဖုန္း​ေခၚသူက ​ဟယ့္​ေဝ့။လုဟယ့္ရန္ လက္​ေဝွ႔႐ုံထဲက ထြက္လာသည္မွာ မိနစ္ ၂၀ ​ေက်ာ္​ေက်ာ္႐ွိ​ေနၿပီျဖစ္တာ​ေၾကာင့္ ဟယ့္​ေဝ့ႏွင့္ကုယြင္ခ်ီတို႔ စိတ္ပူ​ေနၾကမည္မွာ မလြဲဧကန္။မၾကာခင္ လုမိသားစုရဲ႕​ေဘာ္ဒီဂတ္​ေတြက လုဟယ့္ရန္ လုံျခဳံ​ေန​ေၾကာင္းကို ​စစ္​ေဆးအတည္ျပဳရန္ အထဲသို႔ လိုက္၀င္လာၾကလိမ့္မည္။

ဖုန္းခ်သည့္ခလုတ္ကို ႏွိပ္၍ လုဟယ့္ရန္ ဖုန္းကို အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။သူ No.17 ၏ မ်က္၀န္းမ်ားအား တည့္မတ္စြာ ၾကည့္႐ွဴလိုက္သည္။

" ကိုယ္ သြားရ​ေတာ့မယ္ "

လုဟယ့္ရန္ကို တစ္စကၠန္႔ပဲျဖစ္ပါ​ေစ ထပ္ျမင္​ေတြ႕လိုသည့္အလား No.17 က ဤတစ္ႀကိမ္၌မူ အၾကင္သူထံ မကြယ္မဝွက္တမ္း ၊ မ​ေ႐ွာင္မလႊဲတမ္း ၾကည့္လာသည္။

" အင္း "

သူ ​ေက်းဇူးတင္စကား​ေျပာခ်င္သည့္တိုင္ လုဟယ့္ရန္က ထူးဆန္းတာတစ္ခုခုကို ရိပ္မိသြားမလားဆိုတာ ပူပင္ရ​ေသးသည္။

လုဟယ့္ရန္ လွည့္ထြက္သြားအံ့ဆဲဆဲ ၊ No.17 က ႐ုတ္တရက္ ​ေခၚလိုက္သည္။

" ခဏ​ေနပါဦး "

စားပြဲ​ေပၚက ဆင္းကာ အ၀တ္ဗီဒိုဆီ ​ေလွ်ာက္သြားသည္။​ေအာက္ဆုံးအံဆြဲမတိုင္မီ တစ္ဆင့္ကို ဖြင့္ၿပီး ပစၥည္းတစ္ခုကို ႐ွာ​ေနသည္။ခါးကုန္းလိုက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အထပ္တြန္႔စကတ္အနားစဟာ အ​ေပၚတက္သြားလ်က္ ​ေပါင္တံတြင္ ရစ္ပတ္ထား​ေသာ ဇာသိုင္းႀကိဳး​ေလးက ​ေဖာ္ထုတ္ခံလိုက္ရသည္။လုဟယ့္ရန္က No.17 အ​ေနာက္၌ ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ၾကည့္​ေနသည္။

ပစၥည္းေတြ႕​ေသာ္ No.17 ခါးျပန္မတ္၍ တံခါးဘက္သို႔ ​ေ႐ွး႐ွဴ​ေလွ်ာက္လာသည္။လုဟယ့္ရန္ဆီ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လုံး ကမ္း​ေပး၏။

" ​ေနာက္​ေဖးလမ္းၾကားမွာ မင္း က်က်န္ခဲ့တုန္းက ငါ ​ေကာက္ထားခဲ့တာ​ "

" ​ေက်းဇူးတင္ပါ​တယ္ "

လုဟယ့္ရန္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ယူလိုက္သည္။

No.17 က ​အ​ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ထိုင္ခုံကို မွီလိုက္သည္။စကတ္၀တ္ထားရျခင္းရဲ႕ကသိက​ေအာက္ျဖစ္မႈႏွင့္ ​ေနရခက္ျခင္းကို ​ေျဖ​ေဖ်ာက္​ေစရန္ သူ တစ္စုံတစ္ခုအ​ေပၚ မွီထားဖို႔ လိုအပ္​ေနသည္။

No.17 : " မင္း ဂ႐ုစိုက္ျပန္ေနာ္။ ဒီ​ေနရာက မလုံျခဳံဘူး "

ဤကဲ့သို႔ အႏၲရယ္မ်ားသည့္​ေနရာကို ​ထပ္မလာရန္ လုဟယ့္ရန္အား No.17 မေျပာႏိုင္ခဲ့​။

လု​ဟယ့္ရန္ : " ဟုတ္ပါၿပီ "

တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ဖြဲခ်င္းမွာတင္ အျပင္က ဆူညံသံမ်ားဟာ အခန္းအတြင္း အလုအယက္ ၀င္​ေရာက္လာၾကသည္။တံခါးျပန္ပိတ္​ေပးလိုက္​ေသာအခါ ၎ဆူညံသံမ်ား တစ္စတစ္စ လြင့္ျပယ္သြား၏။အခန္းထဲ၌ No.17 တစ္ဦးတည္းသာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး သတိလက္လြတ္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့​ေလသည္။

*
*
*
*
*
*

The original author has nothing to say .

This translaror has something to say ;

လုဟယ့္ရန္ ၊ ဟယ့္​ေဝ့နဲ႔ ကုယြင္ခ်ီတို႔ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းသုံး​ေယာက္မွာ လက္တြဲ​ေဖာ္ကိုယ္စီ႐ွိပါတယ္။

လုဟယ့္ရန္×႐ႊီက်ယ္ (Alpha×Alpha)

ကုယြင္ခ်ီ×၀မ္ရန္ (Alpha×Beta)

ဟယ့္​ေဝ့×ခ်ီက်ားဟန္ (Alpha×Omega)

လု႐ႊီ Cp ရဲ႕ယြိ႕ယန္နန္က်စ္ထဲမွာ ဟယ့္​ေဝ့×ခ်ီက်ားဟန္အတြဲက အနည္းအက်ဥ္း​ေလး ပါပါတယ္။ Novel သပ္သပ္​ေတာ့ ထြက္ထားတာမ႐ွိပါဘူး။

ကုယြင္ခ်ီ×၀မ္ရန္ကိုေတာ့ မိုက္႐ွန္း​ေလာင္႐ွစ္က 'ခ်ိဳးယြီယုံယဲ့' ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ တစ္ပုဒ္သပ္သပ္​ေရးထားပါတယ္။မူရင္း၀တၳဳကကို Ongoing ပဲ႐ွိပါ​ေသးတယ္။ ဘာသာျပန္သူလည္း ဖတ္ခ်င္တာ တစ္ပိုင္း​ေသ​ေန​ေပမယ့္ dogblood ဆိုတဲ့ tag ​ေၾကာင့္ သြားမထိရဲ​ေသးတာမို႔ Complete မွပဲ ဖတ္ပါ​ေတာ့မယ္။

Our Golden Triangle ❤

~~~~~~

႐ွင္တို႔ ...... ႐ွင္တို႔ႏွစ္​ေယာက္ ၀တၳဳမွာပါတဲ့ Slow romance tag ႀကီးကိုလည္း အားနာၾကပါဦး​။

Meanwhile , Slow romance tag be like ; ​ေက်ာ္ ... ​ေက်ာ္ ဘယ္​ေရာက္​ေနတာလဲခည။