Zawgyii

..
...
...

.....

Black Coffee

.....

" jimin ...မင္းအဆင္ေျပလား.."

အခန္းထဲ ဒေရာေသာပါးေျပးဝင္လာေသာ
Taehyung အသံၾကားေတာ့
ေဘးတေစာင္းအေနအထားမွ မ်က္ႏွာခ်င္း
ဆိုင္လွည့္လိုက္သည္ ... ။

ငိုထားရလြန္းလို႔ အသက္ရွဴရတာေတာင္
မဝခ်င္ေတာ့ ... ။

" jimin... Yoongi Hyung လာၾသား
တယ္ဆို....မင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား... "

" မေျပဘူး...ငါနည္းနည္းလြန္သြားတယ္.."

ေျပာလဲေျပာ ကုတင္ေပၚကသူထေတာ့
Taehyung ကကူတြဲေပးသည္... ။

" Kim tae ... အခု Hyung
ဘယ္မွာလဲ.... "

" jiminie...... "

Taehyung ေနာက္ကထြက္ေပၚလာေသာ
အသံ.... ။

ေသခ်ာပါသည္... Hyung မြ Hyung ...

Yoongi Hyung ကသူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ အခန္းဝကေနရပ္ၾကည့္ေနေတာ့......

" jimin.... ငါ မင္းအဆာေျပစားဖို႔
တခုခုသြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္ "

မ်က္ရိပ္မ်က္ေျချပကာ Taehyung လဲ
အလိုကၱသိ အခန္းထဲကထြက္သြားေလလၽွင္
သူနဲ႔ Hyung ႏွစ္ေယာက္တည္းသာက်န္ခဲ့
ေလသည္..... ။

သို႔ေသာ္... Hyung ကအခုထိအခန္းဝမွာ
ရပ္ေနတုန္း...

" ဘာလုပ္ေနတာလဲ အထဲမဝင္ဘဲ....
အဲ့မွာပဲတသက္လံုးရပ္ေနေတာ့မွာလား... "

လွမ္းေအာ္ေတာ့ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္နဲ႔
သူ႔ေရွ႕က ထိုင္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္သည္.... ။

ေခါင္းႀကီးကိုငံု႔ထားတာမ်ား....

ျကည့္ရတာ ...မေန႔ကသူ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္
Hyung လန္႔ေနတာနဲ႔တူသည္... ။

" Hyung.... "

ေလးပင္စြာသူေခၚေတာ့ေမာ့ၾကည့္လာေသာ
မ်က္ဝန္းတစ္စံုမွာ အရည္ၾကည္တခ်ိဳ႕ခိုတြဲလို႔...။

" Jiminie .... ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ "

ရုတ္တရက္သူ႔ေရွ႕ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ေသာ
Hyung.... ။ သူလန္႔သြားကာ
ကုတင္ေပၚမွဆင္းၿပီး Hyung ေရွ႕
သူပါေရာ၍ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္... ။

" Hyung.... ထ ...ထပါ ... ဘာလို႔လဲ.."

ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာ သူဆြဲထူေတာ့
Hyung ကဒူးေထာက္ေနရင္း
မ်က္ရည္စတို႔ျဖင့္သူ႔ကိုေမာ့ၾကည္
လာသည္.... ။

"ကိုယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ jiminie...
ကိုယ္ jiminie အေပၚ အမွားေတြအမ်ား
ႀကီးလုပ္ခဲ့တယ္...ကိုယ္ jiminie ကို
လိမ္ညာၿပီး ခ်စ္ဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္....ကိုယ္.."

သိသိသာသာတုန္ယင္လာေသာအသံတို႔နဲ႔
အက္ေၾကာင္းထပ္ေနေသာ ထိုစကားမ္ားကို
သူၾကားႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့...
သူ႔ေရွ႕က Hyung ကိုယ္ေလးကို မ်က္ရည္
မ်ားၾကားပင္ သူဆြဲဖက္လိုက္သည္... ။

သူ Hyung ကိုသိပၡ္စၱာ.... ။

" ဟင့္အင္း....ေတာ္ၿပီ.... ကၽြန္ေတာ္ခြင့္လႊတ္
တယ္... ကၽြန္ေတာ္အားလံုးသိတယ္... "

နားလည္မႈနဲ႔ အခ်စ္ကိုျပန္တည္ေဆာက္မယ္
ဆိုရင္ အခ်ိန္မွီေသးသလား.... ။

သူ႔လူနာအက်ႌေလးရဲ႕ရင္ဘတ္တဝိုက္မွာ
Hyung မ်က္ရည္တို႔ရႊဲစိုေစကာမူ ...
သူသည္လဲ Hyung ပခံုးေပၚမ်က္ႏွာအပ္
မိ၏..... ။

တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲေနေသာေခါင္းကေတာ့
ရွိပါေစေတာ့.... ။

" ဟင္.. Jiminie .... ေကလး....
အကုန္သိတယ္.... "

ရင္ဘတ္ထဲကရုန္းထြက္လာေသာ Hyung
မ်က္ႏွာမွာ အံ့ဩမႈအျပည့္....။

" အင္း.... ကၽြန္ေတာ္မၾကာေသးခင္ကမွ
သိခဲ့တာ... Hyung ကၽြန္ေတာ့္ကိုတကယ္
မခ္စၹဴးဆိုတာ.... "

နာနာက်ည္းက်ည္းပင္ထြက္က်လာေသာ
ထိုစကားကို ခုလိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေျပာဖို႔ မည္မၽွအား
ယူထားရသည္ဆိုတာကိုေတာ့ သူကိုယ္
တိုင္ပဲသိပါလိမ့္မည္... ။

" မဟုတၻဴး jimine.... ကိုယ္ jiminie
အေပၚလိမ္ညာၿပီး jimineအခ္စၠို
ရေအာင္ယူခဲ့တာ မွန္ေပမဲ့ jiminieကိုေတာ့
ကိုယ္တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာ.... ကိုယ္အခုေျပာတာ
ေတြအားလံုးအလိမ္အညာေတြဆိုရင္ေတာင္
Jiminie ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကေတာ့ တကယ္
အစစ္အမွန္ပါ... "

သူ႔မ်က္ရည္တို႔စီးက်လာသည္.... ။
ဝမ္းသာလြန္းလို႔ ...ေပ်ာ္လြန္းလို႔က်တဲ့
မ်က္ရည္လို႔ေျပာရမလား.... ။

ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ...
သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..
သူေက်နပ္ပါသည္.... ။

" အဟင့္....... "

က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာေသာရႈိက္သံ
ေနာက္ကြယ္.... ။

ဘာကိုမွမသိခ်င္ေတာ့ေသာ ကေလးငယ္
သဖြယ္ Hyung ရင္ခြင္ထဲသူတိုးဝင္ေတာ့
ျပန္လည္သိုင္းယွက္လာတဲ့ လက္တစ္စံု... ။

အရမ္းလြမ္းေနခဲ့တာ... ။
ဒီရင္ခြင္သာ သူ႔အတြက္ေႏြးေထြးလံုျခံဳဆံုးပဲ။

" ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလးရယ္...
ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔မေမၽွာ္လင့္ပါဘူး.....
ကိုယ့္အျပစ္ကိုကိုယ္ခံယူမွာပါ.... ေကလး
သိသိႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ခံစားခဲ့ရမလဲ....
ကိုယ္မပီသသလိုသူရဲေဘာေၾကာင္ၿပီး ကေလးကိုတြန္းထုတ္ခဲ့တာေတြေရာ....
အားလံုးက ကိုယ့္အျပစ္ေတြပါကြာ.... "

" ရွဴး ..... ေတာ္ၿပီ .... Hyung ရွိေနရင္ပဲ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လံုေလာက္ၿပီ... "

သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚလက္တင္၍ သူ႔စကားတို႔ကို
ပိတ္ပင္ေသာအခါ ပူေႏြးေသာအရည္တခ်ိဳ႕ကို
လက္မွတဆင့္ ရင္ဘတ္ထဲက ခံစားေနရျခင္း
သည္ပင္လၽွင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက
သည္းထန္စြာပိုက်င္ရ၏.... ။

" ကေလးရယ္ .... " ဟုဆြဲဆြဲငင္ငင္သူေခၚ
ကာဖက္လွဲတကင္းျပဳေတာ့ အလိုက္သင့္စြာ
ခိုဝင္မိျပန္သည္.... ။

အရာအားလံုး သူ႔အခ်စ္နဲ႔ သင္ပုန္းေခ်ပါေစ
ေတာ့.... ။

ေရဘဝဲဆန္ျပဳတ္ ပူပူေလးကို ေနမေကာင္းသူ
သူငယ္ခ်င္းေလးအတြက္ ကိုယ္တိုင္ ဝယ္ယူ
လာေသာ Taehyung သည္လဲ တံခါးကို
မြီကာ အထဲမွျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ကာ မ်က္ရည္
က္မိ၏..... ။

သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးအတြက္ ဝမ္းသာပါတယ္ေလ .... ။

....

Black Coffee

...

" ဖယ္ပါ ...ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြအေကာင္းႀကီး
.... ကၽြန္ေတာ္လူနာမဟုတ္ဘူး ... "

" သိပါတယ္ jiminie ရဲ႕ ....ကိုယ္ခြံ႕ေကၽြး
ခ်င္လို႔ပါ "

စင္စစ္ လူနာကုတင္ေပၚမွ jimin ကို Yoongi
တစ္ေယာက္ Taehyung ဝယ္
လာေသာ ဆန္ျပဳတ္ ခြံ႕ေကၽြးေနျခင္းပင္... ။

ယခုမြ ပူပူေႏြးေႏြး ရည္းစားေတြလို.... ။

Taehyung သည္လဲ ထိုအႀတဲကို ပန္းသီး
ႏႊာရင္း ထိုင္ၾကည့္ေနသည္... ။

တကယ္ဆို Taehyung ေပ်ာ္ေနမိသည္ ။

Jimin မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးေတြကို
မျမင္ရတာၾကာေရာ့ေပါ့....

" အဟမ္း jimin... ငါဆိုင္ကိုခဏသြားၾကည့္
လိုက္ဦးမယ္... ညေနက်ျပန္လာခဲ့မယ္.... "

Jimin နဲ႔ Yoongi hyung တို႔ဆီကို
ပန္းသီးပန္းကန္ လွမ္းေပးရင္း Taehyung
Jimin ဆံပင္ႏုႏုတို႔ကိုလွမ္းဖြလိုက္သည္... ။

လက္ဖဝါးထဲပါလာေသာအရာတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္
ရင္ထဲ ထိတၡနဲ ျဖစ္သြားေသာ္လဲ ခ်က္ခ်င္းပင္
မ်က္ႏွာျပန္ထိန္းကာ လက္သီးဆုပၳား
လိုက္သည္... ။

" Kim tae မင္းလဲငါ့ေၾကာင့္ပင္ပန္းေန
ၿပီ..."

ၿငိဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ သူ႔ကို
ေမာ့ၾကည့္ရွာေသာ jimin.... ။

" ေျပာစရာလို လို႔လားကြာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္က
ညီအစ္ကိုေတြပဲ.... "

ခပ္ဟဟရယ္ကာ jimin လက္ေမာင္းကို
ခပ္ဖြဖြလွမ္းထိုးၿပီး Taehyung
ထြက္လာခဲ့သည္... ။

အခန္းျပင္ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက
လက္ဖဝါးကိုေျဖးေျဖးခ်င္း ျဖန္႔ခ်လိုက္လၽွင္ မ်က္ရည္မ်ားကဝဲတက္လာသည္... ။

အခန္းထဲမွ တခ်က္ခ်က္ပ်ံ႕လႊင့္လာေသာ
jimin ရယ္သံၾကားရင္ကိုပဲ
ရင္ထဲမြန္းက်ပ္လာသည္.... ။

ထိုရယ္သံေလး ထာဝရတည္ေနပါဦးမလား.. ။

.
.
.
.
.
.

" ေကလး..... ကိုယ့္ကိုမုန္းေနလား... "

" ဟင့္အင္း... "

Yoongi ပခံုးေပၚေခါင္းမွီထားရင္းမွ တိုးလ်လ်ထြက္
ေပၚလာေသာ အသံေသးေသးေလး... ။

ေဆးရံုပန္းျခံထဲ jimin ေလေကာင္းေလသန္႔
ရွဴေစရန္ Yoongi ေခၚထုတ္
လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္... ။

ပန္းျခံေလးသည္ လူနာဝတ္စံုေလးမ်ားျဖင့္ ေဆာ့ကစားေနၾကသည့္ကေလးငယ္တို႔ေၾကာင့္
ပိုအသက္ဝင္ေနၾက၏... ။

သက္ႀကီးရြယ္အို အဖိုးအဖြားမ်ားႏွင့္ သူနာျပဳ
ေလးေတြရဲ႕ ရယ္ေမာသံေလးေတြဟာလဲ
သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္.... ။

သူတို႔အားလံုးက ေမၽွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔အသက္ရွင္
ေနၾကတဲ့လူေတြပါ... ။

သူတို႔ကို တိုက္ခိုက္ေနၾကတဲ့ ေရာဂါေဝဒနာ
ဆိုးႀကီးေတြကို လ်စ္လ်ဴရွဳၿပီး သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို
သူတို႔ရွာေဖြေနၾကတာ...။

သူသည္လဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအစစ္အမွန္ကိုရွာေတြ႕
ၿပီထင္ပါရဲ႕.... ။

ပခံုးေပၚမွေပါင္ေပၚကိုလႊဲေျပာင္းေနရာယူ
လိုက္ေသာ ေကာင္ေလး၏ ဆံပင္အဝါေလးကို
သူထိုးဖြရင္းက်ီစယ္ေနမိသည္.... ။

ေကာင္ေလး ဆံပင္ေတြကၽြတ္ေနၿပီ..... ။

လက္ထဲပါလာေသာ ဆံပင္ႏုႏုေလးမ်ားကို
သူလံုးေထြးကာ လႊတ္ပစ္လိုက္သည္.... ။

ကင္ဆာျဖစ္ေနၿပီတဲ့....... ။

Jimin မသိေအာင္ Taehyung နဲ႔
သူ ႀကိတ္ငိုခဲ့ရတာ ....

" ေကလး..... "

ေမာ့ၾကည့္လာေသာကေလးမ်က္ဝန္းေတြထဲ
မြာ သူ႔အတြက္ေမးခြန္းကိုရွာေနသလိုမ်ိဳး... ။

အရင္လို ပန္းေရာင္မသန္းေတာ့တဲ့
ႏႈတ္ခမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို သူငံု႔နမ္းလိုက္ေတာ့
အရင္လို ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံထြက္မလာ.... ။

" jiminie ...... "

သူလဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုေခၚေနမိျပန္တာရယ္.... ။

" Hyung.... ေကာင္းကင္ႀကီးက အရမ္း
ေအးခ်မ္းတာပဲေနာ္.... "

ၾကည္ျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးကိုသူ႔လက္ညိဳး
ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ရင္း တိုးတိုး
တိတ္တိတ္ဆိုေသာ ကေလးငယ္ ... ။

သူ႔ရင္ထဲအရမ္းကိုနာတာပဲ..... ။

သူအားလံုးကို ဖြင့္ဟ ေတာင္းပန္ၿပီး ေကလး
အနားျပန္လာခဲ့သည္.... ။

ေကလး ကလဲသူ႔ကိုခြင့္လႊတ္သည္တဲ့ေလ...

အခုေတာ့ အရာအားလံုးရွင္းလင္းၿပီး ေအးေအး
ခ်မ္းခ်မ္း ေနရေတာ့မယ္ထင္ခဲ့တာ ... ။

ကင္ဆာ....ကင္ဆာ....
သူအစားထိုး ဝင္ခံစားလိုက္ခ်င္ပါဘိ.... ။

" ေအးလာၿပီ အထဲဝင္ၾကရေအာင္... "

" ေအာ္ အင္း.... "

သူ႔မ်က္ႏွာအနား လက္ေဖာင္းေဖာင္း
ေလးတစ္စံု လာေဝ့ယမ္းမွပဲ သတိျပန္ကပ္
လာေတာ့သည္.... ။

တလွမ္းခ်င္း ေလၽွာက္လွမ္းသြားေသာ
ေက်ာျပင္ေသးေသးအား သူ႔အေပၚထပ္
အေႏြးထည္ေလး ေနာက္ကေနသိုင္းျခံဳ
ေပးလိုက္ေတာ့ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာျပံဳးျပသည္...။

Jimin မရွိတဲ့သူ႔ဘဝကို ေတြးေတာင္
မေတြးရဲေတာ့ဘူး . ။

ဤမၽွေလာက္ပင္ jimin ကိုခ္စၼိၾသားပါ သည္... ။

.
.
.
.
.
.
.

" Yoongi Hyung....ကၽြန္ေတာ္ေရာက္
လာၿပီ.... "

" အင္း....ငါျပန္လာမယ္ "

Jimin ေဆးရံုတက္တာ တပတ္ၾကာျပီ
ျဖစ္သည္... ။

ခြဲစိပ္ရမဲ့ရက္နီးလာေလ......
Jimin မြာလဲသိသိသာသာ ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာကို
ခံစားလာရၿပီး ဆံပင္ေတြကၽြတ္တဲ့အထိ
ဆိုးဝါးလာခဲ့သည္ ။

Yoongi Hyung သည္လဲ jimin
ေဆးရံုစတက္ထဲက
ေဆးရံုမွာပဲ jimin
ကိုေန႔ေန႔ညညလူနာေစာင့္ လုပ္ေပးေလသည္။

သူက ဆိုင္တစ္ဖက္ အလုပ္ကလဲတစ္ဖက္နဲ႔
Jimin ဆီအခ်ိန္ျပည့္မလာႏိုင္ေသာေၾကာင့္
Yoongi Hyung ကသူ႔အစား jimin
အနားရွိေပးသည္.... ။

Company ကုိလဲ ကိုယ္စားအုပ္ခ်ဴပ္
ခိုင္းၿပီး လူက jimin ဆီတခ်ိန္လံုး
ေရာက္ေနသည္မွာ .... ။

Yoongi hyung လဲေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း
ရွာပါသည္.... ။

" Ah... Taehyung ဘယ္တုန္းက
ေရာက္လဲ... "

သူ အေတြးမ်ားေနတုန္း လူးလူးလြန္႔လြန္႔နဲ႔
Jimin ႏိုးလာသည္... ။

ဆံပင္အဝါေရာင္ေလးေတြအစားေနရာ
ဝင္ယူလာေသာ ေခါင္းစြပ္ အညိဳေရာင္ေလး
နဲ႔ သိသိသာသာကိုပိန္က်သြားေသာ ကိုယ္
ေလးက လူနာဝတ္စံု ျဖဴျဖဴၾကားတြင္
ေပ်ာက္ကာေနသည္.... ။

" ႏိုးလာၿပီလား .... ဘယ္လိုေနေသးလဲ
ေခါင္းကိုက္ေနေသးလား... "

" ဒီလိုပါပဲ Taehyung ရယ္.... "

" ေရာ့... ဒီမြာ ေဆးေသာက္လိုက္ဦး...
ခဏပဲအားတင္းထား ....ေနာက္သံုးရက္
ေနရင္ ၿခဲေရတာ့မြာ... ျပီးရင္ မင္းလူေကာင္း
ျပန္ျဖစ္ၿပီေနာ္ "

ေဆးလံုးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ေရတစ္ခြက္ကိုသူကမ္း
ေပးေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက ရႈံ႕မဲ့ေနသည္...။

Jimin ေဆးေၾကာက္တာ သူသိတာေပါ့... ။

ရိုးရိုးေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ေတာင္ေဆးမေသာက္ပဲ
ေပေတခံေသာ ေကာင္ေလးက ခုဆို 10လံုး
ထက္မနည္းေသာ ေဆးေတြကို မၿငီးမျငဴ
ေသာက္ရွာသည္.... ။

ေဆးတစ္လံုးေသာက္တိုင္း မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္
ပ်က္တာကလြဲလို႔.... ။
ေဆးတလံုးကိုဖန္ခြက္ထဲကေရတစ္ဝက္
ေလာက္ေသာက္တာကလြဲလို႔... ။

" Ashii... ခါးလိုကၱာ... "

" candy.... "

" အင္း .... "

အိတ္ထဲအသင့္ပါလာေသာ ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္လံုးကို
အလိုက္သိျစာ သူေဖာက္ေပးေတာ့ ပါးစပ္
ေလးဟထားသည္.... ။

ေဆးေသာက္ၿပီးရင္ အခ်ိဳစားတတ္မွန္း
သိလို႔ သူတမင္သက္သက္ေဆာင္လာတာ ။

" ေဆးလဲေသာက္ၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ အျပင္ထြက္
မလား....ေလေကာင္းေလသန္႔ရွဴရင္းေလ..."

" အင္း... ထြက္မယ္.... "

မ်က္လံုးေမွးေမွးေလးေကြးတက္သြားသည့္
တိုင္ေအာင္ျပံဳးျပေနေသာ ထိုအျပံဳးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့..။

ပါးမို႔မို႔ေလးကေတာ့မရွိေတာ့ဘူး... ။

ခ်ယ္ရီသီးေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးက
စားခ်င္စရာ ရဲရဲေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး .... ။

ဒါေပမဲ့လဲ သူ႕သူငယ္ခ်င္း jimin က jimin ပါပဲ ။

" Taehyung ah.... "

" အင္းေျပာ...မင္းဘာလုပ္ခ်င္လဲ.... "

" ငါျပန္ေကာင္းသြားရင္ေလ... ဘူဆန္
ကိုျပန္ေတာ့မယ္... "

" ဟင္ ဘာလို႔လဲ... "

ေဖ်ာ့ေတာ့စြာျပံဳးျပျပန္ပါၿပီ...... ။

" ေကလး.... Taehyung.... "

သူတို႔ရွိရာ လွမ္းလာေနေသာ Yoongi
Hyung ေၾကာင့္စကားစျပတ္သြား
သည္.... ။

Yoongi Hyung တို႔ကေတာ့ အခ်ိန္ကို
မွန္ေနေရာပဲ... ။

" Jimin ဒါဆို ငါသြားေတာ့မယ္
Yoongi hyung .... ကၽြန္ေတာ္မနက္
က်မွလာခဲ့မယ္... "

Taehyung ထြက္သြားေတာ့ Jimin မွာေၾကာင္ေလး
တစ္ေကာင္လို Yoongi ရင္ထဲတိုးဝင္လာသည္.... ။

ဒီေကလး ခုရက္ပိုင္း သူ႔ကိုကပ္ခၽြဲေနသည္... ။

" Hyung.... ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖက္ထားေပး.."

" အင္း ဖက္ထားေပးမယ္... "

" Hyung သိလား?"

" ဘာကိုလဲ"

" ကြၽန္ေတာ္က ေၾကာင္ေလးလိုပဲဆိုတာကိုေလ...ဘာလို႔ဆို Hyung ကိုပဲအၿမဲကပ္ခြၽဲေနခ်င္လို႔ .. ျဖစ္နိုင္ရင္ Hyung အနားပဲ ဒီလိုေလး အၿမဲကပ္ေနခ်င္ေတာ့တာ "
ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္လာေသာ ေၾကာင္ငယ္ေလး
ကို yoongi တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားမိေတာ့သည္... ။

အေမႊးနံ႔သာတို႔မကူပါေသာ သူ႔ကိုယ္သင္းနံ႔
ေလးကိုလဲ တဝရွဴရႈိက္လိုက္သည္... ။

အင္း ေကလးက ကိုယ့္ရဲ႕ေၾကာင္ဝါေလး...။

" Hyung..... "

" အင္း...ေကလး ေျပာေလ... "

" အကယ္၍မ်ား ကၽြန္ေတာ္မရွိခဲ့ရင္
Hyung ကၽြန္ေတာ့္ကို တခါမြ မသိခဲ့သလို ...
မခ်စ္ခဲ့သလို တစ္ခါမွမသိခဲ့တဲ့သူစိမ္းတစ္ေယာက္လို
သတ္မွတ္ၿပီး ေမ့ေပးမယ္မလား.... "

" ဘာေတြေျပာေနတာလဲ... "

Yoongi စိတ္ထဲေထာင္းကနဲ ေဒါသထြက္
သြားသည္... ။

" နမိတ္မရွိတာေတြမေျပာနဲ႔....
မျဖစ္ႏိုင္တာေတြလဲမေျပာနဲ႔... "

ရင္ခြင္ထဲမွေကာင္ေလးကို သူဆြဲထုတ္လိုက္
ရင္း ပခံုးကို လႈပ္ခါေမးေတာ့ အ႐ုေပၠလး
လိုသူ႔လက္ထဲပါလာသည္.... ။

" ဘာလို႔ ဒီစကားေတြေျပာေနတာလဲ
Jimin ရယ္... "

" အကယ္၍ ဆိုတာ ခံထားတယ္ေလ
ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာက ... "

" ဟင့္အင္း....အကယ္၍ ေရာ ဘာမြမခံ
နဲ႔... jimin မရွိဖူးလို႔ ကိုယၱခါမြ
ေမၾတးဖူး ဘူး....ေမ့လဲေမ့မွာမဟုတ္ဘူး... "

သူခါးခါးသီးသီးေခါင္းခါကာျငင္းေတာ့
Jimin ျပံဳးသည္.... ။

အသက္မပါဘူး.... ။
ထိုအျပံဳးကိုသူမႀကိဳက္ဘူး....။

" ကၽြန္ေတာ္က Hyung ကိုေမ့သြား
မယ္ဆိုရင္ေရာ... "

" Park jiminnnnn! !! ..... "

တကယၠို သူေဒါသထြက္ပါသည္... ။

ေဒါသေၾကာင့္ နီရဲလာေသာမ်က္ႏွာကို jimin
ေရွ႕မျပခ်င္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ
လႊဲလိုက္သည္... ။

ရုတ္တရက္ ႏႈတ္ခမ္းေပၚခံစားရေသာ
အိစက္စက္ အရာတခု.... ။

10 စကၠန္႔ေလာက္ပဲ... ။
ထိရံုေလး လာထိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏုႏုေလး ။

ေႏြးေထြးတယ္ဆိုတာထက္ကုိ ပိုပါသည္... ။

" ကၽြန္ေတာ္ Hyung ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္.."

ခ်စ္တယ္.... ကိုယ္လဲ ကေလးကုိခ်စ္တယ္...

" ကိုယ္ကပိုခ်စ္တယ္.... "

ျပန္လည္ထပ္တူက်သြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ား..... ။

အခ်စ္တို႔ဖန္တီးရာမူအနမ္းမွစတင္၏.... ။

ျမတ္ႏိုးေသာ အနမ္းသည္ပင္ သူဖန္ဆင္း၏...။

ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာသည္ သူရွိမွျပည့္စံု၏... ။

ကြၽန္ေတာ့္ကမၻာသည္ဘူဆန္သားေလး
Park Jimin ျဖစ္၏ ။

" Hyung .... ကၽြန္ေတာ္ခြဲခန္းထဲမဝင္ခင္
ထိ Hyung ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုကိုင္
ေပးထားေနာ္... "

သူငံုမၾကည့္ပါေသာ္လဲ သူ႔ရင္ခြင္ထဲက
ေကာင္ေလး ျပံဳးေနသည္ကိုေတာ့ ရင္ဘတ္
ခ်င္းနီး၍ ခံစားမိသည္.... ။

" ဒါေပါ့ .... ကိုယ္ကေလးလက္ ကိုတသက္လံုး
ဆုပ္ကိုင္ထားမွာ... ဘယ္ေတာ့မွ
လက္တြဲမျဖဳတ္ေတာ့ဘူး..... "

" ကတိေနာ္... "

လက္သန္းေလးကိုေထာင္ကာ သူ႔ေရွ႕
လာတိုင္းေတာ့ သူ႔လက္သန္းႀကီးႀကီးနဲ႔
ျပန္လည္ ယွက္တြယ္လိုက္သည္... ။

" အင္း ကတိ.... "

ထိုအခါလိုခ်င္ေနေသာအရုပ္အားအမွတ္မထင္
ေကာက္ရလိုက္ေသာ ကေလးငယ္သဖြယ္
အျပံဳးလွလွတို႔ကို သူဆင္ျမန္း၏.... ။

ဒီကေလးေလးကို သူခ္စႅိုကၱာဆိုတာ .... ။

" တကယ္လို႔ Hyung သာကတိပ်က္ခဲ့ရင္
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ Hyung မရွိေတာ့
သလို Hyung ဘဝမြာလဲ ကၽြန္ေတာ္
မရွိေတာ့ဘူး "

" ဟာၾကာ.... မေျပာနဲ႔ေတာ့ကြာ.... "

ဒီလိုလဲ တခ်က္ တခ်က္ ထေဖာက္တတ္
ေသးတာ.... ။

" ကၽြန္ေတာ့္ အတည္ေျပာေနတာ....တူညီတဲ့
အမြားတစၡဳကို ႏွစ္ခါ မက်ဴးလြန္ရဘူးေနာ္...
ကၽြန္ေတာ္လဲ တစ္ခါပဲခြင့္လႊတ္မွာ.... "

ျပံဳးရႊင္ရႊင္သာေျပာေနေသာ ထိုစကားေနာက္
ေဆြးရိပ္သန္းေနေသာ မ်က္ဝန္းငယ္ေၾကာင့္
သူနာက်င္ရျပန္သည္.... ။

ေကလး သူ႔ကိုခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေသးပါလား... ။

စိတၡ္ ....ကေလးအနားမွာပဲတစ္ခ်ိန္လံုး
ကိုယ္ရွိေနေပးေတာ့မွာ.... ။

" ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလးရယ္..
ကိုယ္အမွားအတြက္အတတ္ႏိုင္ဆံုးကေလး
အနားမွာေနရင္းေပးဆပ္သြားမွာပါ.... "

အခ်ိန္ေတြသာေနာက္ျပန္ဆုတ္ခြင့္ရွိခဲ့မယ္
ဆိုရင္ သူ ထိုစကားကို အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့
ေသဘာထားခဲ့မြာ မဟုတ္.... ။
ေကလး သူ႔အနားက တကၾယၳက္ၾသား
တဲ့အခ်ိန္ထိေပါ့ .... ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ ေအးခ်မ္းစြာ
ခိုဝင္ေနတဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္သာ
တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ရုတ္ခ်ည္း
မဲေမွာင္လာေသာ တိမ္စိုင္တို႔သာ
သတိထားမိခဲ့မည္ ဆိုလၽွင္..... ။

အတိတ္နိမိတ္တို႔မည္သည္............

Thanks all

_______________

Unicode

..
...
...

.....

Black Coffee

.....

" jimin ...မင်းအဆင်ပြေလား.."

အခန်းထဲ ဒရောသောပါးပြေးဝင်လာသော
Taehyung အသံကြားတော့
ဘေးတစောင်းအနေအထားမှ မျက်နှာချင်း
ဆိုင်လှည့်လိုက်သည် ... ။

ငိုထားရလွန်းလို့ အသက်ရှူရတာတောင်
မဝချင်တော့ ... ။

" jimin... Yoongi Hyung လာသြား
တယ္ဆို....မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား... "

" မပြေဘူး...ငါနည်းနည်းလွန်သွားတယ်.."

ပြောလဲပြော ကုတင်ပေါ်ကသူထတော့
Taehyung ကကူတွဲပေးသည်... ။

" Kim tae ... အခု Hyung
ဘယ်မှာလဲ.... "

" jiminie...... "

Taehyung နောက်ကထွက်ပေါ်လာသော
အသံ.... ။

သေချာပါသည်... Hyung မြ Hyung ...

Yoongi Hyung ကသူ့တို့နှစ်ယောက်ကို
ဖျော့တော့စွာ အခန်းဝကနေရပ်ကြည့်နေတော့......

" jimin.... ငါ မင်းအဆာပြေစားဖို့
တခုခုသွားဝယ်လိုက်ဦးမယ် "

မျက်ရိပ်မျက်ခြေပြကာ Taehyung လဲ
အလိုက္တသိ အခန်းထဲကထွက်သွားလေလျှင်
သူနဲ့ Hyung နှစ်ယောက်တည်းသာကျန်ခဲ့
လေသည်..... ။

သို့သော်... Hyung ကအခုထိအခန်းဝမှာ
ရပ်နေတုန်း...

" ဘာလုပ်နေတာလဲ အထဲမဝင်ဘဲ....
အဲ့မှာပဲတသက်လုံးရပ်နေတော့မှာလား... "

လှမ်းအော်တော့ တွန့်ဆုတ် တွန့်ဆုတ်နဲ့
သူ့ရှေ့က ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်သည်.... ။

ခေါင်းကြီးကိုငုံ့ထားတာများ....

ကြည့်ရတာ ...မနေ့ကသူ့လုပ်ရပ်ကြောင့်
Hyung လန့်နေတာနဲ့တူသည်... ။

" Hyung.... "

လေးပင်စွာသူခေါ်တော့မော့ကြည့်လာသော
မျက်ဝန်းတစ်စုံမှာ အရည်ကြည်တချို့ခိုတွဲလို့...။

" Jiminie .... ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် "

ရုတ်တရက်သူ့ရှေ့ ဒူးထောက်ချလိုက်သော
Hyung.... ။ သူလန့်သွားကာ
ကုတင်ပေါ်မှဆင်းပြီး Hyung ရှေ့
သူပါရော၍ ဒူးထောက်ချလိုက်သည်... ။

" Hyung.... ထ ...ထပါ ... ဘာလို့လဲ.."

ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ သူဆွဲထူတော့
Hyung ကဒူးထောက်နေရင်း
မျက်ရည်စတို့ဖြင့်သူ့ကိုမော့ကြည်
လာသည်.... ။

"ကိုယ် တောင်းပန်ပါတယ် jiminie...
ကိုယ် jiminie အပေါ် အမှားတွေအများ
ကြီးလုပ်ခဲ့တယ်...ကိုယ် jiminie ကို
လိမ်ညာပြီး ချစ်ဟန်ဆောင်ခဲ့တယ်....ကိုယ်.."

သိသိသာသာတုန်ယင်လာသောအသံတို့နဲ့
အက်ကြောင်းထပ်နေသော ထိုစကားမ်ားကို
သူကြားနိုင်စွမ်းမရှိတော့...
သူ့ရှေ့က Hyung ကိုယ်လေးကို မျက်ရည်
များကြားပင် သူဆွဲဖက်လိုက်သည်... ။

သူ Hyung ကိုသိပ္ခ်စ္တာ.... ။

" ဟင့်အင်း....တော်ပြီ.... ကျွန်တော်ခွင့်လွှတ်
တယ်... ကျွန်တော်အားလုံးသိတယ်... "

နားလည်မှုနဲ့ အချစ်ကိုပြန်တည်ဆောက်မယ်
ဆိုရင် အချိန်မှီသေးသလား.... ။

သူ့လူနာအကျႌလေးရဲ့ရင်ဘတ်တဝိုက်မှာ
Hyung မျက်ရည်တို့ရွှဲစိုစေကာမူ ...
သူသည်လဲ Hyung ပခုံးပေါ်မျက်နှာအပ်
မိ၏..... ။

တဆစ်ဆစ်ကိုက်ခဲနေသောခေါင်းကတော့
ရှိပါစေတော့.... ။

" ဟင်.. Jiminie .... ကေလး....
အကုန်သိတယ်.... "

ရင်ဘတ်ထဲကရုန်းထွက်လာသော Hyung
မျက်နှာမှာ အံ့ဩမှုအပြည့်....။

" အင်း.... ကျွန်တော်မကြာသေးခင်ကမှ
သိခဲ့တာ... Hyung ကျွန်တော့်ကိုတကယ်
မခ်စ္ဖူးဆိုတာ.... "

နာနာကျည်းကျည်းပင်ထွက်ကျလာသော
ထိုစကားကို ခုလိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ပြောဖို့ မည်မျှအား
ယူထားရသည်ဆိုတာကိုတော့ သူကိုယ်
တိုင်ပဲသိပါလိမ့်မည်... ။

" မဟုတ်ဘူး jimine.... ကိုယ် jiminie
အပေါ်လိမ်ညာပြီး jimineအခ်စ္ကို
ရအောင်ယူခဲ့တာ မှန်ပေမဲ့ jiminieကိုတော့
ကိုယ်တကယ်ချစ်ခဲ့တာ.... ကိုယ်အခုပြောတာ
တွေအားလုံးအလိမ်အညာတွေဆိုရင်တောင်
Jiminie ကိုချစ်တဲ့အချစ်ကတော့ တကယ်
အစစ်အမှန်ပါ... "

သူ့မျက်ရည်တို့စီးကျလာသည်.... ။
ဝမ်းသာလွန်းလို့ ...ပျော်လွန်းလို့ကျတဲ့
မျက်ရည်လို့ပြောရမလား.... ။

ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ မဟုတ်သည်ဖြစ်စေ...
သူစိတ်ချမ်းသာအောင်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်..
သူကျေနပ်ပါသည်.... ။

" အဟင့်....... "

ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာသောရှိုက်သံ
နောက်ကွယ်.... ။

ဘာကိုမှမသိချင်တော့သော ကလေးငယ်
သဖွယ် Hyung ရင်ခွင်ထဲသူတိုးဝင်တော့
ပြန်လည်သိုင်းယှက်လာတဲ့ လက်တစ်စုံ... ။

အရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ... ။
ဒီရင်ခွင်သာ သူ့အတွက်နွေးထွေးလုံခြုံဆုံးပဲ။

" ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ကလေးရယ်...
ကိုယ့်ကိုခွင့်လွှတ်ပေးဖို့မမျှော်လင့်ပါဘူး.....
ကိုယ့်အပြစ်ကိုကိုယ်ခံယူမှာပါ.... ကေလး
သိသိကြီးနဲ့ ဘယ်လောက်ခံစားခဲ့ရမလဲ....
ကိုယ်မပီသသလိုသူရဲဘောကြောင်ပြီး ကလေးကိုတွန်းထုတ်ခဲ့တာတွေရော....
အားလုံးက ကိုယ့်အပြစ်တွေပါကွာ.... "

" ရှူး ..... တော်ပြီ .... Hyung ရှိနေရင်ပဲ
ကျွန်တော့်အတွက်လုံလောက်ပြီ... "

သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်လက်တင်၍ သူ့စကားတို့ကို
ပိတ်ပင်သောအခါ ပူနွေးသောအရည်တချို့ကို
လက်မှတဆင့် ရင်ဘတ်ထဲက ခံစားနေရခြင်း
သည်ပင်လျှင် ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ထဲက
သည်းထန်စွာပိုကျင်ရ၏.... ။

" ကလေးရယ် .... " ဟုဆွဲဆွဲငင်ငင်သူခေါ်
ကာဖက်လှဲတကင်းပြုတော့ အလိုက်သင့်စွာ
ခိုဝင်မိပြန်သည်.... ။

အရာအားလုံး သူ့အချစ်နဲ့ သင်ပုန်းချေပါစေ
တော့.... ။

ရေဘဝဲဆန်ပြုတ် ပူပူလေးကို နေမကောင်းသူ
သူငယ်ချင်းလေးအတွက် ကိုယ်တိုင် ဝယ်ယူ
လာသော Taehyung သည်လဲ တံခါးကို
မြီကာ အထဲမှမြင်ကွင်းကိုကြည့်ကာ မျက်ရည်
က်မိ၏..... ။

သူ့ သူငယ်ချင်းလေးအတွက် ဝမ်းသာပါတယ်လေ .... ။

....

Black Coffee

...

" ဖယ်ပါ ...ကျွန်တော့်လက်တွေအကောင်းကြီး
.... ကျွန်တော်လူနာမဟုတ်ဘူး ... "

" သိပါတယ် jiminie ရဲ့ ....ကိုယ်ခွံ့ကျေွး
ချင်လို့ပါ "

စင်စစ် လူနာကုတင်ပေါ်မှ jimin ကို Yoongi
တစ်ယောက် Taehyung ဝယ်
လာသော ဆန်ပြုတ် ခွံ့ကျေွးနေခြင်းပင်... ။

ယခုမြ ပူပူနွေးနွေး ရည်းစားတွေလို.... ။

Taehyung သည်လဲ ထိုအတြဲကို ပန်းသီး
နွှာရင်း ထိုင်ကြည့်နေသည်... ။

တကယ္ဆို Taehyung ပျော်နေမိသည် ။

Jimin မျက်နှာပေါ်က အပြုံးတွေကို
မမြင်ရတာကြာရော့ပေါ့....

" အဟမ်း jimin... ငါဆိုင်ကိုခဏသွားကြည့်
လိုက်ဦးမယ်... ညနေကျပြန်လာခဲ့မယ်.... "

Jimin နဲ့ Yoongi hyung တို့ဆီကို
ပန်းသီးပန်းကန် လှမ်းပေးရင်း Taehyung
Jimin ဆံပင်နုနုတို့ကိုလှမ်းဖွလိုက်သည်... ။

လက်ဖဝါးထဲပါလာသောအရာတချို့ကြောင့်
ရင်ထဲ ထိတ္ခနဲ ဖြစ်သွားသော်လဲ ချက်ချင်းပင်
မျက်နှာပြန်ထိန်းကာ လက်သီးဆုပၳား
လိုက်သည်... ။

" Kim tae မင်းလဲငါ့ကြောင့်ပင်ပန်းနေ
ပြီ..."

ငြိုးငယ်သောမျက်နှာထားလေးနဲ့ သူ့ကို
မော့ကြည့်ရှာသော jimin.... ။

" ပြောစရာလို လို့လားကွာ ငါတို့နှစ်ယောက်က
ညီအစ်ကိုတွေပဲ.... "

ခပ်ဟဟရယ်ကာ jimin လက်မောင်းကို
ခပ်ဖွဖွလှမ်းထိုးပြီး Taehyung
ထွက်လာခဲ့သည်... ။

အခန်းပြင်ရောက်တော့ စောစောက
လက်ဖဝါးကိုဖြေးဖြေးချင်း ဖြန့်ချလိုက်လျှင် မျက်ရည်များကဝဲတက်လာသည်... ။

အခန်းထဲမှ တချက်ချက်ပျံ့လွှင့်လာသော
jimin ရယ်သံကြားရင်ကိုပဲ
ရင်ထဲမွန်းကျပ်လာသည်.... ။

ထိုရယ်သံလေး ထာဝရတည်နေပါဦးမလား.. ။

.
.
.
.
.
.

" ကေလး..... ကိုယ့်ကိုမုန်းနေလား... "

" ဟင့်အင်း... "

Yoongi ပခုံးပေါ်ခေါင်းမှီထားရင်းမှ တိုးလျလျထွက်
ပေါ်လာသော အသံသေးသေးလေး... ။

ဆေးရုံပန်းခြံထဲ jimin လေကောင်းလေသန့်
ရှူစေရန် Yoongi ခေါ်ထုတ်
လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်... ။

ပန်းခြံလေးသည် လူနာဝတ်စုံလေးများဖြင့် ဆော့ကစားနေကြသည့်ကလေးငယ်တို့ကြောင့်
ပိုအသက်ဝင်နေကြ၏... ။

သက်ကြီးရွယ်အို အဖိုးအဖွားများနှင့် သူနာပြု
လေးတွေရဲ့ ရယ်မောသံလေးတွေဟာလဲ
သာယာနာပျော်ဖွယ်.... ။

သူတို့အားလုံးက မျှော်လင့်ချက်နဲ့အသက်ရှင်
နေကြတဲ့လူတွေပါ... ။

သူတို့ကို တိုက်ခိုက်နေကြတဲ့ ရောဂါဝေဒနာ
ဆိုးကြီးတွေကို လျစ်လျူရှုပြီး သူတို့ပျော်ရွှင်မှုကို
သူတို့ရှာဖွေနေကြတာ...။

သူသည်လဲ ပျော်ရွှင်မှုအစစ်အမှန်ကိုရှာတွေ့
ပြီထင်ပါရဲ့.... ။

ပခုံးပေါ်မှပေါင်ပေါ်ကိုလွှဲပြောင်းနေရာယူ
လိုက်သော ကောင်လေး၏ ဆံပင်အဝါလေးကို
သူထိုးဖွရင်းကျီစယ်နေမိသည်.... ။

ကောင်လေး ဆံပင်တွေကျွတ်နေပြီ..... ။

လက်ထဲပါလာသော ဆံပင်နုနုလေးများကို
သူလုံးထွေးကာ လွှတ်ပစ်လိုက်သည်.... ။

ကင်ဆာဖြစ်နေပြီတဲ့....... ။

Jimin မသိအောင် Taehyung နဲ့
သူ ကြိတ်ငိုခဲ့ရတာ ....

" ကေလး..... "

မော့ကြည့်လာသောကလေးမျက်ဝန်းတွေထဲ
မြာ သူ့အတွက်မေးခွန်းကိုရှာနေသလိုမျိုး... ။

အရင်လို ပန်းရောင်မသန်းတော့တဲ့
နှုတ်ခမ်းဖျော့ဖျော့ကို သူငုံ့နမ်းလိုက်တော့
အရင်လို ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်သံထွက်မလာ.... ။

" jiminie ...... "

သူလဲအမျိုးမျိုးကိုခေါ်နေမိပြန်တာရယ်.... ။

" Hyung.... ကောင်းကင်ကြီးက အရမ်း
အေးချမ်းတာပဲနော်.... "

ကြည်ပြာရောင်ကောင်းကင်ကြီးကိုသူ့လက်ညိုး
သေးသေးလေးတွေနဲ့ ပုံဖော်ရင်း တိုးတိုး
တိတ်တိတ်ဆိုသော ကလေးငယ် ... ။

သူ့ရင်ထဲအရမ်းကိုနာတာပဲ..... ။

သူအားလုံးကို ဖွင့်ဟ တောင်းပန်ပြီး ကေလး
အနားပြန်လာခဲ့သည်.... ။

ကေလး ကလဲသူ့ကိုခွင့်လွှတ်သည်တဲ့လေ...

အခုတော့ အရာအားလုံးရှင်းလင်းပြီး အေးအေး
ချမ်းချမ်း နေရတော့မယ်ထင်ခဲ့တာ ... ။

ကင်ဆာ....ကင်ဆာ....
သူအစားထိုး ဝင်ခံစားလိုက်ချင်ပါဘိ.... ။

" အေးလာပြီ အထဲဝင်ကြရအောင်... "

" အော် အင်း.... "

သူ့မျက်နှာအနား လက်ဖောင်းဖောင်း
လေးတစ်စုံ လာဝေ့ယမ်းမှပဲ သတိပြန်ကပ်
လာတော့သည်.... ။

တလှမ်းချင်း လျှောက်လှမ်းသွားသော
ကျောပြင်သေးသေးအား သူ့အပေါ်ထပ်
အနွေးထည်လေး နောက်ကနေသိုင်းခြုံ
ပေးလိုက်တော့ ဖျော့တော့စွာပြုံးပြသည်...။

Jimin မရှိတဲ့သူ့ဘဝကို တွေးတောင်
မတွေးရဲတော့ဘူး . ။

ဤမျှလောက်ပင် jimin ကိုခ်စ္မိသြားပါ သည်... ။

.
.
.
.
.
.
.

" Yoongi Hyung....ကျွန်တော်ရောက်
လာပြီ.... "

" အင်း....ငါပြန်လာမယ် "

Jimin ဆေးရုံတက်တာ တပတ်ကြာပြီ
ဖြစ်သည်... ။

ခွဲစိပ်ရမဲ့ရက်နီးလာလေ......
Jimin မြာလဲသိသိသာသာ ခေါင်းကိုက်ဝေဒနာကို
ခံစားလာရပြီး ဆံပင်တွေကျွတ်တဲ့အထိ
ဆိုးဝါးလာခဲ့သည် ။

Yoongi Hyung သည်လဲ jimin
ဆေးရုံစတက်ထဲက
ဆေးရုံမှာပဲ jimin
ကိုနေ့နေ့ညညလူနာစောင့် လုပ်ပေးလေသည်။

သူက ဆိုင်တစ်ဖက် အလုပ်ကလဲတစ်ဖက်နဲ့
Jimin ဆီအချိန်ပြည့်မလာနိုင်သောကြောင့်
Yoongi Hyung ကသူ့အစား jimin
အနားရှိပေးသည်.... ။

Company ကိုလဲ ကိုယ်စားအုပ်ချူပ်
ခိုင်းပြီး လူက jimin ဆီတချိန်လုံး
ရောက်နေသည်မှာ .... ။

Yoongi hyung လဲတော်တော်ပင်ပန်း
ရှာပါသည်.... ။

" Ah... Taehyung ဘယ်တုန်းက
ရောက်လဲ... "

သူ အတွေးများနေတုန်း လူးလူးလွန့်လွန့်နဲ့
Jimin နိုးလာသည်... ။

ဆံပင်အဝါရောင်လေးတွေအစားနေရာ
ဝင်ယူလာသော ခေါင်းစွပ် အညိုရောင်လေး
နဲ့ သိသိသာသာကိုပိန်ကျသွားသော ကိုယ်
လေးက လူနာဝတ်စုံ ဖြူဖြူကြားတွင်
ပျောက်ကာနေသည်.... ။

" နိုးလာပြီလား .... ဘယ်လိုနေသေးလဲ
ခေါင်းကိုက်နေသေးလား... "

" ဒီလိုပါပဲ Taehyung ရယ်.... "

" ရော့... ဒီမြာ ဆေးသောက်လိုက်ဦး...
ခဏပဲအားတင်းထား ....နောက်သုံးရက်
နေရင် ခြဲရေတာ့မွာ... ပြီးရင် မင်းလူကောင်း
ပြန်ဖြစ်ပြီနော် "

ဆေးလုံးပေါင်းများစွာနဲ့ရေတစ်ခွက်ကိုသူကမ်း
ပေးတော့ မျက်နှာလေးက ရှုံ့မဲ့နေသည်...။

Jimin ဆေးကြောက်တာ သူသိတာပေါ့... ။

ရိုးရိုးနေမကောင်းဖြစ်ရင်တောင်ဆေးမသောက်ပဲ
ပေတေခံသော ကောင်လေးက ခုဆို 10လုံး
ထက်မနည်းသော ဆေးတွေကို မငြီးမငြူ
သောက်ရှာသည်.... ။

ဆေးတစ်လုံးသောက်တိုင်း မျက်နှာတစ်ချက်
ပျက်တာကလွဲလို့.... ။
ဆေးတလုံးကိုဖန်ခွက်ထဲကရေတစ်ဝက်
လောက်သောက်တာကလွဲလို့... ။

" Ashii... ခါးလိုက္တာ... "

" candy.... "

" အင်း .... "

အိတ်ထဲအသင့်ပါလာသော ချိုချဉ်တစ်လုံးကို
အလိုက်သိစြာ သူဖောက်ပေးတော့ ပါးစပ်
လေးဟထားသည်.... ။

ဆေးသောက်ပြီးရင် အချိုစားတတ်မှန်း
သိလို့ သူတမင်သက်သက်ဆောင်လာတာ ။

" ဆေးလဲသောက်ပြီးပြီ ဆိုတော့ အပြင်ထွက်
မလား....လေကောင်းလေသန့်ရှူရင်းလေ..."

" အင်း... ထွက်မယ်.... "

မျက်လုံးမှေးမှေးလေးကွေးတက်သွားသည့်
တိုင်အောင်ပြုံးပြနေသော ထိုအပြုံးဖျော့ဖျော့..။

ပါးမို့မို့လေးကတော့မရှိတော့ဘူး... ။

ချယ်ရီသီးရောင် နှုတ်ခမ်းထူထူလေးက
စားချင်စရာ ရဲရဲလေးမဟုတ်တော့ဘူး .... ။

ဒါပေမဲ့လဲ သူ့သူငယ်ချင်း jimin က jimin ပါပဲ ။

" Taehyung ah.... "

" အင်းပြော...မင်းဘာလုပ်ချင်လဲ.... "

" ငါပြန်ကောင်းသွားရင်လေ... ဘူဆန်
ကိုပြန်တော့မယ်... "

" ဟင် ဘာလို့လဲ... "

ဖျော့တော့စွာပြုံးပြပြန်ပါပြီ...... ။

" ကေလး.... Taehyung.... "

သူတို့ရှိရာ လှမ်းလာနေသော Yoongi
Hyung ကြောင့်စကားစပြတ်သွား
သည်.... ။

Yoongi Hyung တို့ကတော့ အချိန်ကို
မှန်နေရောပဲ... ။

" Jimin ဒါဆို ငါသွားတော့မယ်
Yoongi hyung .... ကျွန်တော်မနက်
ကျမှလာခဲ့မယ်... "

Taehyung ထွက်သွားတော့ Jimin မှာကြောင်လေး
တစ်ကောင်လို Yoongi ရင်ထဲတိုးဝင်လာသည်.... ။

ဒီကေလး ခုရက်ပိုင်း သူ့ကိုကပ်ချွဲနေသည်... ။

" Hyung.... ကျွန်တော့်ကိုဖက်ထားပေး.."

" အင်း ဖက်ထားပေးမယ်... "

" Hyung သိလား?"

" ဘာကိုလဲ"

" ကျွန်တော်က ကြောင်လေးလိုပဲဆိုတာကိုလေ...ဘာလို့ဆို Hyung ကိုပဲအမြဲကပ်ချွဲနေချင်လို့ .. ဖြစ်နိုင်ရင် Hyung အနားပဲ ဒီလိုလေး အမြဲကပ်နေချင်တော့တာ "
ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာသော ကြောင်ငယ်လေး
ကို yoongi တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားမိတော့သည်... ။

အမွှေးနံ့သာတို့မကူပါသော သူ့ကိုယ်သင်းနံ့
လေးကိုလဲ တဝရှူရှိုက်လိုက်သည်... ။

အင်း ကေလးက ကိုယ့်ရဲ့ကြောင်ဝါလေး...။

" Hyung..... "

" အင်း...ကေလး ပြောလေ... "

" အကယ်၍များ ကျွန်တော်မရှိခဲ့ရင်
Hyung ကျွန်တော့်ကို တခါမြ မသိခဲ့သလို ...
မချစ်ခဲ့သလို တစ်ခါမှမသိခဲ့တဲ့သူစိမ်းတစ်ယောက်လို
သတ်မှတ်ပြီး မေ့ပေးမယ်မလား.... "

" ဘာတွေပြောနေတာလဲ... "

Yoongi စိတ်ထဲထောင်းကနဲ ဒေါသထွက်
သွားသည်... ။

" နမိတ်မရှိတာတွေမပြောနဲ့....
မဖြစ်နိုင်တာတွေလဲမပြောနဲ့... "

ရင်ခွင်ထဲမှကောင်လေးကို သူဆွဲထုတ်လိုက်
ရင်း ပခုံးကို လှုပ်ခါမေးတော့ အရုပေ္ကလး
လိုသူ့လက်ထဲပါလာသည်.... ။

" ဘာလို့ ဒီစကားတွေပြောနေတာလဲ
Jimin ရယ်... "

" အကယ်၍ ဆိုတာ ခံထားတယ်လေ
ကျွန်တော်ပြောတာက ... "

" ဟင့်အင်း....အကယ်၍ ရော ဘာမြမခံ
နဲ့... jimin မရှိဖူးလို့ ကိုယ္တခါမွ
မေတြးဖူး ဘူး....မေ့လဲမေ့မှာမဟုတ်ဘူး... "

သူခါးခါးသီးသီးခေါင်းခါကာငြင်းတော့
Jimin ပြုံးသည်.... ။

အသက်မပါဘူး.... ။
ထိုအပြုံးကိုသူမကြိုက်ဘူး....။

" ကျွန်တော်က Hyung ကိုမေ့သွား
မယ်ဆိုရင်ရော... "

" Park jiminnnnn! !! ..... "

တကယ္ကို သူဒေါသထွက်ပါသည်... ။

ဒေါသကြောင့် နီရဲလာသောမျက်နှာကို jimin
ရှေ့မပြချင်သောကြောင့် မျက်နှာ
လွှဲလိုက်သည်... ။

ရုတ်တရက် နှုတ်ခမ်းပေါ်ခံစားရသော
အိစက်စက် အရာတခု.... ။

10 စက္ကန့်လောက်ပဲ... ။
ထိရုံလေး လာထိတဲ့ နှုတ်ခမ်းနုနုလေး ။

နွေးထွေးတယ်ဆိုတာထက်ကို ပိုပါသည်... ။

" ကျွန်တော် Hyung ကိုအရမ်းချစ်တယ်.."

ချစ်တယ်.... ကိုယ်လဲ ကလေးကိုချစ်တယ်...

" ကိုယ်ကပိုချစ်တယ်.... "

ပြန်လည်ထပ်တူကျသွားသော နှုတ်ခမ်းပါးများ..... ။

အချစ်တို့ဖန်တီးရာမူအနမ်းမှစတင်၏.... ။

မြတ်နိုးသော အနမ်းသည်ပင် သူဖန်ဆင်း၏...။

ကျွန်တော့်ကမ်ဘာသည် သူရှိမှပြည့်စုံ၏... ။

ကျွန်တော့်ကမ်ဘာသည်ဘူဆန်သားလေး
Park Jimin ဖြစ်၏ ။

" Hyung .... ကျွန်တော်ခွဲခန်းထဲမဝင်ခင်
ထိ Hyung ကျွန်တော့်လက်ကိုကိုင်
ပေးထားနော်... "

သူငုံမကြည့်ပါသော်လဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲက
ကောင်လေး ပြုံးနေသည်ကိုတော့ ရင်ဘတ်
ချင်းနီး၍ ခံစားမိသည်.... ။

" ဒါပေါ့ .... ကိုယ်ကလေးလက် ကိုတသက်လုံး
ဆုပ်ကိုင်ထားမှာ... ဘယ်တော့မှ
လက်တွဲမဖြုတ်တော့ဘူး..... "

" ကတိနော်... "

လက်သန်းလေးကိုထောင်ကာ သူ့ရှေ့
လာတိုင်းတော့ သူ့လက်သန်းကြီးကြီးနဲ့
ပြန်လည် ယှက်တွယ်လိုက်သည်... ။

" အင်း ကတိ.... "

ထိုအခါလိုချင်နေသောအရုပ်အားအမှတ်မထင်
ကောက်ရလိုက်သော ကလေးငယ်သဖွယ်
အပြုံးလှလှတို့ကို သူဆင်မြန်း၏.... ။

ဒီကလေးလေးကို သူခ်စ္လိုက္တာဆိုတာ .... ။

" တကယ်လို့ Hyung သာကတိပျက်ခဲ့ရင်
ကျွန်တော့်ဘဝမှာ Hyung မရှိတော့
သလို Hyung ဘဝမြာလဲ ကျွန်တော်
မရှိတော့ဘူး "

" ဟာကြာ.... မပြောနဲ့တော့ကွာ.... "

ဒီလိုလဲ တချက် တချက် ထဖောက်တတ်
သေးတာ.... ။

" ကျွန်တော့် အတည်ပြောနေတာ....တူညီတဲ့
အမွားတစ္ခုကို နှစ်ခါ မကျူးလွန်ရဘူးနော်...
ကျွန်တော်လဲ တစ်ခါပဲခွင့်လွှတ်မှာ.... "

ပြုံးရွှင်ရွှင်သာပြောနေသော ထိုစကားနောက်
ဆွေးရိပ်သန်းနေသော မျက်ဝန်းငယ်ကြောင့်
သူနာကျင်ရပြန်သည်.... ။

ကေလး သူ့ကိုခွင့်မလွှတ်နိုင်သေးပါလား... ။

စိတ္ခ် ....ကလေးအနားမှာပဲတစ်ချိန်လုံး
ကိုယ်ရှိနေပေးတော့မှာ.... ။

" ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ကလေးရယ်..
ကိုယ်အမှားအတွက်အတတ်နိုင်ဆုံးကလေး
အနားမှာနေရင်းပေးဆပ်သွားမှာပါ.... "

အချိန်တွေသာနောက်ပြန်ဆုတ်ခွင့်ရှိခဲ့မယ်
ဆိုရင် သူ ထိုစကားကို အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့
သေဘာထားခဲ့မွာ မဟုတ်.... ။
ကေလး သူ့အနားက တကယြၳက်သြား
တဲ့အချိန်ထိပေါ့ .... ။

တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ အေးချမ်းစွာ
ခိုဝင်နေတဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်သည်သာ
တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ရုတ်ချည်း
မဲမှောင်လာသော တိမ်စိုင်တို့သာ
သတိထားမိခဲ့မည် ဆိုလျှင်..... ။

အတိတ်နိမိတ်တို့မည်သည်............

Thanks all

_______________