တစ်ရိပ်ရိပ်ပြေးနေတဲ့ ထင်းရူးပင်တွေကို ငေးရင် ရှေး သူ့အနောက်မှတိတ်ဆိတ်စွာ လိုက်လာခဲ့သည်။ ဒီနေရာဒီဒေသက သူနဲ့အကျွမ်းတ၀င်ရှိနေပြီထင် လမ်းတစ်လျှောက်မောင်းလာပုံက ခပ်ကြမ်းကြမ်းသာ။

နှစ်ယောက်လုံး နက်စွေးစွာ၀တ်ဆင်ထားသည့်မို့ နှင်းမှုန်တွေကြား ထင်းထွက်နေသည်ထင်။ စျေးသွားစျေးလား ရှမ်းပျိုမယ်တစ်ချို့က သူတို့ကို လည်ပြန်ငေးမောသွားကြသည်။

ခပ်ကြာကြာမောင်းလာပြီးနောက် ကျယ်၀န်းလှတဲ့ တောတန်းတစ်နေရာသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ရိုင်း ဆိုင်ကယ်ကို သစ်ပင် တစ်ပင်အောက်ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုအရင်ဆင်းစေသည်။ ထိုနောက် သူပါလိုက်ဆင်းပြီး လက်မှ ဆိုင်ကယ်စီးလက်အိတ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။

"ဒီနေရာပဲ "

ရိုင်း ဆီကတည်ငြိမ်စွာထွက်ပေါ်လာတဲ့အသံကြောင့် ရှေး ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

"ဟွန်း!"

ရိုင်း ရှေ့ကလူရဲ့ပုံစံကြောင့်ရယ်မိသွားသည်။နှင်းစက်ကလေးတွေဟာ ထိုလူ မျက်တောင်ခပ်ဆိတ်ဆိတ်ပေါ် တွဲလွှဲခိုလို့ စိုစွတ်နေပုံလေးက ရယ်ချင်စရာဖြစ်နေပြီးအအေးဒဏ်ကြောင့် တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့နူတ်ခမ်းတွေက ချစ်ဖွယ်အတိဖြစ်နေသည်။

သူ့အနားတစ်လှမ်းချင်းတိုးကပ်လာတဲ့ ရိုင်း ကြောင့် ရှေး အလန့်တကြားနောက်သို့ ဆုတ်လိုက်သည်။

"ဘာ...ဘာလုပ်တာလဲ "

အစက ရိုင်း စရုံသာ စနောက်မလို့ဆိုပေ့မယ့် ရှေ့ ကဲကဲဆတ်နေသူ
ကြောင့် ရိုင်း ပိုစချင်လာသည့်စိတ်ဖြစ်ပေါ်လာသည်။

ရိုင်း ထိုလူ့ရဲ့ အင်္ကျီစကိုကိုင်လိုက်ပြီးသူ့အနားထိဆွဲကပ်လိုက်ကာ ဦးခေါင်းကို လက်လျို၍ ထိန်းကိုင်လိုက်သည်။ ထိုနောက် ထိုလူရဲ့ အအေးဒဏ်ကြောင့် တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ နူတ်ခမ်းတွေကို တစ်ချက်ငေးလိုက်ကာ နူတ်ခမ်းလှုပ်ရုံမျှပြုံးလိုက်သည်။

ရုတ်တရက်မို့ ရှေး ကြောင်သွားပြီး ရိုင်း အပြုမူ့ကို တုန့်ပြန်ချိန်မရလိုက်။ သူ့မျက်တောင်တွေပေါ် စီးနှင်းလိုက်ပါခိုကပ်နေတဲ့ နှင်းစက်တွေကို လက်မဖြင့်ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်သွားသူကြောင့် ရှေး ရင်တွေဒုတ်ကနဲ ဖြစ်ကာတစ်ကိုယ်လုံး ပူထူသွားသည်။   

"ဒုတ်!"

နဖူးဖြင့် ထိုကောင် မျက်နှာအား ရှေး တိုက်ချပစ်လိုက်သည်။

"အ!..."

"ငါ့..ငါ့ကိုနောက်တစ်ခါအဲ့လိုအပြုမှုမျိုးလာမလုပ်နဲ့ "

ရိုင်း ခပ်ဟဟ ရယ်လိုက်ကာ ခပ်သုတ်သုတ် ပြေးထွက်သွားသော ထိုလူနောက်ပြေးလိုက်ရတော့သည်။ထိုလူ စိတ်တိုသွားပုံကလဲ ရိုင်း အတွက် စိတ်ကျေနပ်စရာကောင်းနေပြန်ပါသည်။

ရှေး ပတ်၀န်းကျင် အနေထားကိုကြည့်ရူ့လိုက်ပြီး လေ့လာမှတ်သားလိုက်သည်။ Macbook တစ်လုံးနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေသူက သူ့ကိုတစ်ချက်မှလှည့်မကြည့် ရိုင်းကလဲ လွှတ်ထားပေးလိုက်သည်။

ဒီနေရာက ရိုင်း တို့သေချာလေ့လာသတ်မှတ်ထားပြီးသားဖြစ်သည်။ မြေနေရာလဲ တရား၀င်၀ယ်ထားပြီးသလို ခွင့်ပြုမိန့်လဲ ရပြီးသားဖြစ်သည်။ ဖေဖေ့ ကထိုလူကို ဖေဖေ့လုပ်ငန်းတွေ ကိုသိစေချင်ရုံ ထည့်ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်မည်။

အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲ လက်ထည့်ကာ သစ်ပင်ကို ခပ်လျှောလျှော မှီ၍ သူဘက်ကို ငေးကြည့်နေသူကြောင့် ရှေး မျက်မှောင်ကုတ်မိလိုက်သည်။

'ဒီကောင် ဘယ်ချိန်ကြည့်ကြည့် တစ်စက်ကလေးမှ ဒေါင့်မကျိုးဘူး '

ဟု တစ်ချက်တွေး လိုက်ပြီး အာရုံလွှဲလိုက်သည်။ မနက်ထဲကဘာမစားပဲထွက်လာမိသည့် ဝေဒနာက အခုမှနိုပ်စက်လာလေပြီ။ ရှေး ဗိုက်လဲဆာနေပြီမို့ လေ့လာစရာများကို လက်စသပ်လိုက်ပြီး ထိုကောင် ဆီပြန်လာခဲ့သည်။

သစ်ပင် ကိုခပ်လျှောလျှော မှီထိုင်ကာ  မျက်လုံး များကို မှေးမှိတ်ထားသူကြောင့် ရှေး အခက်တွေ့သွားသည်။ အိပ်နေတာလား၊ နိုးလိုက်ရင်ကောင်းမလား အတွေးများနဲ့ ရှေး ဒွိဟဖြစ်သွားသည်။

မျက်လုံးကို မှေးမှိတ်ထားသူကတည်တည်တန့်တန့်နဲ့ ညီညာသေသပ်နေသည်မို့ ရှေး တစ်ချက်ငေးကြည့်လိုက်သည်။ မြန်မာဆန်သည့် ထိုကောင်လေးရဲ့ မျက်နှာပေါက်က ဦးရာဇ၀င်နဲ့ လုံး၀မတူသလို သူ့ညီအစ်ကိုတွေနဲ့လဲ တူမနေပါ။

ညိုစိမ့်စိမ့်အသားရည်က မဲတာမျိုးမဟုတ်ပဲ ပျားရည်ရောင်သန်းကာ အသားရည်က လှသည်ဟုမဆိုသာပေ့မယ့်ချောမွတ်သည့်အထဲမှာပါသည်။ မြန်မာ အဆိုရ ဆိုရင် ညိုချော ဟုခေါ်မည်ထင်။

ရှေး ကိုယ်အတွေးနဲ့ကိုယ် ရှက်သလိုတစ်ချက် ပြုံးလိုက်မိပြီး မျက်လုံးထဲတွင် ကန်လန့်ပေါ်နေသော ထိုကောင်လေးရဲ့ပေါ်လွှင်နေတဲ့နှာခေါင်းက မျက်လုံးထဲကမထွက်ပဲကျန်နေသည်။ ကြီးတာမဟုတ်ပဲ ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လွှင်နေတဲ့ နှာခေါင်း ထိုကောင်လေးရဲ့မျက်နှာနဲ့ ပနံ့သင့်လွန်းလှသည်ဟု သူအမှတ်ပေးလိုက်မိသည်။

ရှေး ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲက လက်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး လှမ်းနိုးဖို့ပြင်လိုက်ပေ့မယ့် နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်နေသူကြောင့် နိုးရခက်နေသည်။

"ငေးလို့၀ပြီလား ...."

"ရူးနေလို့ငါကငေးရမှာလား..."

ရုတ်တရက်ပြောလိုက်သူကြောင့် ရှေး လန့်သွားပေ့မယ့်ခံစားချက်ကိုထိန်းလိုက်ရင်းတစ်ဖက်လှည့်ကာပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"ရှက်သွားတာလား "

"ရာဇ၀င်ရိုင်း !"

"ခင်ဗျာ..."

ခပ်ရွံ့ရွံ့ ထူးလာသံကြောင့် ရှေး ကလိကလိဖြစ်သွားသည်။ ရှက်ရအောင် ငါကမိန်းကလေးလား။ ဒီကောင် ဘာစကားပြောတာလဲ။

"မင်းသိထားဖို့ကငါဆိုတဲ့ကောင်က တောင်နှစ်ဆယ်၀တ်မင်းယောကျာ်းနော် "

"အခြောက်ကြီးလို့လဲမပြောမိပါဘူး..."

"မင်း!"

"ဟုတ်ကဲ့..."

"တောက်!!ငါကွာ နိုးရင်လဲထ ပြန်မယ် "

ရိုင်း မတ်တပ်ထရပ်ကာ ဘောင်းဘီက နှင်းရည်တစ်ချို့ကို ခါလိုက်သည်။

"ဒီလိုကောင်မျိုးနဲ့ကြုံဆုံရတာလဲအကုသိုလ်ကံတစ်မျိုးပါပဲ "

ရှေး ခပ်တိုးတိုး ဆိုလိုက်ပေ့မယ့်

"ကျုပ်ကြားတယ်နော် "

ရှေး ပုခုံးကိုသာတွန့်ပြလိုက်သည်။

"ရှေး!!"

ရိုင်း ရှေးကိုဆွဲလှဲချလိုက်ပြီး မြေပေါ်သို့ ဆွဲလှည့်ပစ်လိုက်သည်။

"ဒိုင်း!!"

ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်လာတဲ့သေနတ်သံက ထင်းရူးပင်ကိုသာဖြတ်၀င်သွားသည်။

"လုံး၀မလှုပ်နဲ့နော် အသံလဲမထွက်နဲ့.."

ရှေး အပေါ်သူ့ဖိအုပ်ကာ လက်ညိုးကိုနူတ်ခမ်းနဲ့ ထိကပ်လိုက်ပြီးတိုးတိုးနေရန်ပြောလိုက်သည်။

"ဘာ...ဘာဖြစ်တာလဲ "

"စနိူက်ပါ သမားရှိတယ် "

"ဘာ!!"

"ကျစ်!!တိုးတိုး နေပါဆို "

"ဘယ်..ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ "

ရိုင်း ပတ်၀န်းကျင်ကိုတစ်ချက်လေ့လာလိုက်ပြီး သက်မ ခပ်ဖွဖွချလိုက်သည်။ အန္တရာယ်ကိုရင်ဆိုင်လိုက်ဖို့ သူကကျင့်သားရနေပေ့မယ့် ထိုလူအတွက်တော့လွယ်ကူမယ်မထင်။

"ဟိုသစ်ပင်တွေ့လား အဲ့ကိုရောက်အောင်သွားနိုင်ရင် ကျွန်တော် တို့လွှတ်နိုင်တယ်"

ရှေး စိတ်ပျက်သလိုဖြစ်သွားသည်။
ကမု့ တစ်ခု့ကိုသာ အကာကွယ်အဖြစ်ယူထားသူ သူ့တို့နှစ်ယောက်လုံးပူးကပ်စွာ အသက်မရူ၀ံ့။

"ကျုပ် အချက်ပြတာနဲ့ ခင်များ အဲ့ထိရောက်အောင်လှိမ့်ချပြေးရမယ်နော်"

ရှေး ခေါင်းညိတ်လိုက်တာနဲ့ ရိုင်း ဖုန်းကို ထုတ်လိုက်သည်။ ဖလက်မီးကို ဖွင့်၍ ဆိုင်ကယ်မှန် ကိုရောက်အောင် ထိုးလိုက်ပြီးထပ်တူကျအလင်းပြန်အောင် လုပ်လိုက်သည်။

"ဒိုင်း !"

လွှင့်ထွက်သွားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ဘက်မှန်ကြောင့် အလင်းလာရာကို မှန်းပစ်နေတာ​ဖြစ်သဖြင့် ရိုင်း တို့မှာ လွတ်လမ်းမဲ့နေသည်။ ကြေးစာ စနိူက်ပါသမား တွေဆိုတာ သားကောင်ကိုဘယ်နည်းနဲ့မှလွှတ်မြှောက်ခွင့် ပေးမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူကောင်းကောင်းသိသည်။

"ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ "

သူပေါ့ဆမူ့ကြောင့် အန္တရာယ် ဖြစ်ရပြီ။ အဖွဲ့စည်းနဲ့သွားနေကြသူက အခုလို စိတ်လွှတ်လက်လွှတ်ပြုမူ့မိတာကြောင့် မလိုလားအပ်ပဲ စိတ်ရူပ်ရပြီ။ ရိုင်း တစ်ခုသာလုပ်ဖို့ ရှိတော့သည်။ စိတ်မကောင်းပေ့မယ့် စွန့်လွှတ်ရတော့မည်။

လက်ထဲက မီးခြစ်လေးကို  တစ်ထောက်ထောက် ဆော့ကစားရင်း စိတ်ငြိမ်အောင်အရင်ထိန်းလိုက်သည်။ ထိုလူကို ဖက်တွယ်ထားဖို့လဲ သူမမေ့ခဲ့။

"ရိုင်း !ကိုယ်တို့ဒီတိုင်းပဲနေလို့မဖြစ်ဘူး တစ်ခုခုလုပ်အုံး "

"ခင်များ သေနတ်ကောင်းကောင်းပစ်တတ်တယ်မလား "

ရှေး ခေါင်းညိတ်ပြတော့

"ဆိုင်ကယ် ဆီတိုင်ကီကို မှန်အောင်ခင်များပစ်ပေး "

"ရိုင်း!"

ရှေး အံ့သြစွာ ဆိုမိသည်။ ထို ကောင်လေး ဒီဆိုင်ကယ်ကို တစ်သသနဲ့မြတ်နိုးတယ်ဆိုတာ သူရောက်ထဲမြင်သည်။

"ပစ်မှာသာပစ်စမ်းပါ "

ရှေး သေနတ်ကို ထုတ်လိုက်ကာ ဆိုင်ကယ်စီ ချိန်ရွယ်လိုက်သည်။

"ဒိုင်း!"

ရှေး ရဲ့သေနတ်သံ

"ဒိုင်း ! ဒိုင်း "

စနိူက်ပါသမားရဲ့ သေနတ်သံ​ ဆူညံစွာထွက်ပေါ်လာပြီး ရိုင်း မျက်လုံးကိုမှိတ်ကာအာရုံစုလိုက်ပြီး မီးခြစ်အား ဆိုင်ကယ်ဆီ ပစ်လွှင့်လိုက်သည်။

"ဝုန်း!!"

"ပြေး !!"

ရိုင်းနဲ့ရှေး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် လက်ကိုခပ်တင်းတင်းဆွဲကာ သစ်ပင်ကြီးဆီအရောက်ပြေးတော့သည်။

"ဒိုင်း! ဒိုင်း! ဒိုင်း "

ဆူညံစွာဆက်တိုက် ထွက်ပေါ်လာတဲ့ သေနတ်သံတွေကြား ရိုင်းတို့ သစ်ပင်ကြီးဆီ ရောက်အောင် ပြေးနိုင်ခဲ့သည်။ ပေါက်ကွဲသွားသော သူဆိုင်ကယ် လေးကို ကြည့်ကာ ရိုင်းစိတ်မကောင်း။ ငွေကြေးကြောင့် မဟုတ်ပေ့မယ့် ပထမဆုံး ဖေဖေ့ဆီက ရဖူးသော လက်ဆောင်ကြောင့်ဖြစ်သည်။

"တောင်းပန်ပါတယ် ဖေဖေ ...."

ရိုင်း ခပ်တိုတို ရေရွတ်ရင်း မျက်စိတို့ကိုမှိတ်ထားလိုက်သည်။

"ရိုင်း!! ရိုင်း မင်းပုခုံးက "

ရိုင်း လက်နဲ့လှမ်းစမ်းလိုက်တော့ ပါလာတဲ့သွေးတစ်ချို့ ။ ရိုင်း ပြုံးလိုက်မိပြန်သည်။ ဒီတစ်လော သူကံမကောင်းဖူးထင်။ မကြာခဏ ဒဏ်ရာရနေတတ်ပြီ။

"ဘာမှမဖြစ်ဘူး ခင်များ ဒီတည့်တည့်သွား ဒီကုန်းကျော်ရင် လိုင်းမိတဲ့နေရာရောက်ပြီး အီတို တို့ကို ဆက်သွယ်လိုက်ပါ "

"မင်း...မင်းကရော "

"ကျုပ် သူတို့ကိုလမ်းလွှဲထားမှာမို့ခင်များက မြန်မြန်သွား "

"ကိုယ်မလုပ်နိုင်ဘူး  ရိုင်း"

"ကျစ်!!ရှေးတည်မြဲမှန် ခင်များနဲ့ကျုပ်စကားနိုင်ထိုးနေရမယ့်အချိန်မဟုတ်ဘူး "

"ကိုယ် မင်းကိုဒီအတိုင်းမထားခဲ့နိုင်ဘူး "

ပထမဆုံး သူစိမ်းတစ်ယောက်ဆီကကြားလိုက်ရတဲ့ ကိုယ်ချင်းစာနာမူ့လို့ခေါ်မလား၊ ကြင်နာမူ့လို့ခေါ်မလား သူမခံယူဖူးတဲ့ နွေးထွေးမူ့တစ်ခု။ ဒေါင်ကျကျပြားကျကျ အသက်ကို ဖက်နဲ့ထုတ်ရင်း နေလာခဲ့သူ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဖို့ ထိုစကားက နဲနဲတော့ စိမ်းသတ်သတ်နိုင်လှသည်။

"ဒါဆိုလဲ ဒီအတိုင်းသာ ထိုင်နေရုံ
ပေါ့ "

ရှေ့မှ စကားကိုကပ်ပြောလာသူကြောင့်  ရှေး စိတ်ရူပ်နေသည့်ကြားမှ ပို၍စိတ်ပျက်သွားသည်။

"ကိုယ်ပြောချင်တာက ..."

"သူတို့က ဒီအတိုင်းလွှတ်လိုက်မယ်လို့ခင်များထင်နေလား "

"သူတို့ဆိုတာက ..."

"ကျုပ်လုပ်နေတာ မကောင်းမှုမှန်သမျှအကုန်နော် ....ကျုပ်ရန်သူကနေရာမရွေးရှိနိုင်သလိုအချိန်မရွေးရောက်လာနိုင်တာမို့ ဘယ်သူလဲဆိုတာ ကျုပ်လဲအတတ်မပြောနိုင်ဘူး၊ ခင်များသိချင်သပ့ဆိုထွက်သာမေးတော့ဗျာ ..."

"မင်းစကားကို ကပ်မပြောစမ်းနဲ့ "

"ခွာချင်ပေ့မယ့်ခွာလို့မှမရတာ "

သူနဲ့ရှေးအနေထားက မက်တပ်ဆိုပေ့မယ့် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ထပ်လျက်အနေထားနဲ့ ရပ်နေရသည်မို့ သူ၀င်သက်ထွက်သက်ကအစ အကုန် ရှေး ကြားနေရသည်။ ရှေး မျက်နှာပူပူနဲ့တစ်ဖက်လွှဲတော့ ထိုကောင် အန္တရာယ်တွေကြားက ခပ်ဟဟရယ်ပြန်သည်။ သူကလဲ အဲ့ဒါတွေကိုမကြိုက်တာ။

ထိုစဥ် လူခြေသံတွေကြားနေရပြီးမို့ ရိုင်း သူ့ပါးစပ်ကို လက်နဲ့ဖိအုပ်လိုက်သည်။ ရိုင်း ခန္ဓာကိုယ်ကို အနည်းငယ် စောင်းငဲ့ကြည့်တော့ လူငါးယောက်ခန့် သူ့တို့ကိုရှာနေတာဖြစ်သည်။

ရိုင်း ခေါင်းကိုညိတ်ပြလိုက်ပြီး သေနတ် တစ်ယောက်တစ်လက် ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ကာ ကျောပေးအနေထားဖြင့် အသင့်ပြင်လိုက်သည်။

"ဒိုင်း! ဒိုင်း"

အနားရောက်လာသူ နှစ်ယောက်အား ပစ်လိုက်နိုင်ပေ့မယ့် ဆက်တိုက်ထွက်ပေါ်လာတဲ့ သေနတ်သံတွေကြား သူနဲ့ ရှေး ဆက်နေလို့မဖြစ်တော့တဲ့အခြေနေမို့ ပြေးရတော့သည်။

ပြေးရင်း ပစ်ရင်းနဲ့ သူ့တို့နယ်ကျွံ့လာပြီဖြစ်သည်။ အသံတွေဆက်တိုက်ကြားနေရပေ့မယ့် သူရော ရှေးပါ မောဟိုက်နေကြပြီဖြစ်သည်။ ဒဏ်ရာက သွေးတွေကလဲဆက်တိုက် စီးကျနေတာမို့ ရိုင်း အင်္ကျီတစ်ထည်လုံး စေးကပ်လာသည်။

သစ်ပင်အိုကြီးတစ်ခုကိုမှီကာ ရိုင်းထိုင်ချပစ်လိုက်သည်။ မျက်လုံးကတစ်ချက်တစ်ချက်ပြာဝေလာပြီး လူကမူးသလိုလို အန်ချင်သလိုလိုဖြစ်လာသည်။

"ရိုင်း ...မင်းရရဲ့လား "

ရှေး စိတ်ပူစွာမေးလိုက်တော့ ထိုကောင်လေး ခေါင်းတစ်ချက်သာညိတ်ပြသည်။ ရှေးလဲ ပတ်၀န်းကျင်အနေထားကို အကဲခတ်ရင်း လူသံနားထောင်နေတာမို့ ကောင်လေးအား လှည့်မကြည့်အားသေး။ သူ့လှည့်ကြည့်တော့ ကောင်လေးက မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားပြီဖြစ်သည်။

"ရိုင်း!!ရိုင်း "

သူပါးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ပုတ်၍ ခေါ်တော့ ထိုကောင်လေးက လက်သာကာပြနေသည်။ ပြန်တော့မထူးနိုင်တော့ပေ ။ နဖူးမှ စီးကျနေတဲ့ချွေးစတွေကို ကြည့်ရင်း သူသွေးထွက်လွန်နေပြီဆိုတာ ရှေး သိလိုက်သည်။

"ရိုင်း မင်းသေလိုက်မဖြစ်သေးဘူး နော် ဟျောင့်! မင်းသတိထားစမ်း ဟျောင့်!!"

ရှေး သေနတ်ကိုနားဘေးသို့ချလိုက်ကာ ရိုင်း  အင်္ကျီတွေကိုခပ်မြန်မြန်ချွတ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။ အကာကွယ်မရှိတော့တဲ့ ထိုကောင်လေးရဲ့ ရင်အုံနှစ်ဖက်ကိုကြည့်ရင်း ရှေး မဆီမဆိုင်တံတွေးတို့ မြိုချမိလိုက်သည်။

သူပုခုံးပေါ်သို့မျက်နှာကိုမှီစေလိုက်ပြီး ပုခုံးမှ ဒဏ်ရာကိုအရင်သန့်ရှင်းရန် ပြင်လိုက်စဥ် မြင်လိုက်ရတဲ့ တောင်ပံ နှစ်စုံကြောင့် သူအသက်အောင့်လိုက်မိသည်ထိမှင်သက်သွားသည်။

ပျားရည်ရောင် အသားရည်ပေါ်တွင် ဖော်ကျူးထားသည့် တောင်ပံနှစ်စုံဟာ ကြွယွလွန်းလှသည်။  ကျောရိုးအလယ်မှစ၍လက်ဖျံထိဖြာထွက်နေသည်မှာအမြင့်ကိုချက်ချင်းပျံတတ်တော့မည်ငှက်သဏ္ဍန် ကိုဖော်ဆောင်နေသည်။

ရှေး အတွေးကိုဖြတ်ကာ အတွင်းအင်္ကျီကိုဖြဲလိုက်ပြီး ဂျိုင်းမှတစ်ဆင့် သိုင်းကာ ခပ်တင်းတင်း ဖိချည်လိုက်သည်။

"ခဏလောက် အားတင်းထားပါအုံး ခဏပါပဲ...."

သူ့ပါးစပ်ကတစ်တွတ်တွတ်ပြောပြီး အပေါ်၀တ်အင်္ကျီကို သေချာပြန်၀တ်ပေးနေရသည်။ တောင့်တင်းလှတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် သူ့မှာတော်ရုံနဲ့ခရီးမရောက်နိုင်။ လူသံတွေက ကြားနေရဆဲမို့ ရိုင်း ကိုသူပခုံး၌ မှီခိုစေလိုက်ပြီး ထရပ်လိုက်သည်။

ရိုင်းကို ကျောမှာထမ်းပိုးရင်း တစ်ရွေ့ရွေ့ လျှောက်လာခဲ့မိတာ ဘယ်ဆီရောက်နေမှန်းလဲသူမသိ ။ ကိုယ်နေရာကိုယ့်ဒေသမဟုတ်တော့ အားငယ်စိတ်ကလွှဲရင် ကြောက်တတ်သည့်စိတ်တော့ သူမှာမရှိပါ။

နောက်ကလေးလံလှတဲ့ ကောင်ကြောင့်မောဟိုက်နေသည့်ကြားအေးမြမြစမ်းချောင်းတစ်ခုကို မြင်တွေ့လိုက်ရတော့ သူမှာ အတိုင်းဆမဲ့ပျော်သွားသည်။

"ဟူး..."

ကောင်လေးကို ချကာ ပင်စည်တစ်ခုမှာမှီလိုက်ရင်း သူ အားရပါးရအမောဖြေလိုက်သည်။ ဗိုက်ကလဲ တော်တော် ဆန္ဒပြနေပြီမို့ ရေကို အငမ်းမရယူသောက်လိုက်သည်။ မီးမွှေးလို့တော့လုံး၀မဖြစ် ဟိုလူတွေသူ့တို့ကိုမိသွားနိုင်သည်။

ရှေး သစ်ရွက်တစ်ခုကို ကန်တော့လုပ်ကာ ရေအနည်းငယ် ခပ်ယူလိုက်ပြီး ကောင်လေး နူတ်ခမ်းနားတေ့ကာအနည်းငယ်ဆီတိုက်လိုက်သည်။ တုန့်ပြန်မှုမရှိပေ့မယ့်သူလုပ်သမျှတော့ သိမည်ထင် ။

၀င်သွားတဲ့နေလုံးကိုကြည့်ကာ သူသက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ရှေ့ဆက်သွားဖို့လဲ ဘယ်လိုမှ မထူးတော့တာမို့ ဒီတစ်ညဒီမှာပဲနေလိုက်ဖို့ သူဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူတို့ပြောက်သွားရင် သေချာပေါက်တော့ လိုက်ရှာကြမှာပဲ ရှေး တွေးလိုက်သည်။

"မင်း အဆင်မပြေတာသိပေ့မယ့် ကိုယ်တို့ ဒီတစ်ညဒီနေရာမှာ နေမှဖြစ်မယ် ရိုင်း..."

သူခပ်တိုးတိုး ဆိုလိုက်ရင်း ခြေဆင်းကာထိုင်လိုက်သည်။ သူ့ Macbook တွေရော လုပ်ငန်းသုံးအိတ်လေးပါကျန်ခဲ့တာမို့ သူအနည်းငယ်နှမြောမိသည်။ ထိုထဲမှာ သူစုထားတဲ့အချက်လက်တွေကမနည်းပါ။

တစ်ဖြည်းဖြည်းပတ်၀န်းကျင်ကအေးစက်​တိတ်ဆိတ်လာကာ မှောင်မဲလာပြီး သိသိသာသာ အလွန်အေးလာသည်။ ရှေး စိတ်ထဲကြောက်ရွံ့သလိုခံစားလာရတာမို့ ရိုင်းနားသို့ အနည်းငယ် တိုးကပ်လိုက်မိသည်။

"ဘုတ်"

သစ်ပင်မှာ သူချထားတဲ့အတိုင်းထိုင်နေသူက သူအမှီကိုပင်မခံနိုင်တော့ပဲ ပစ်လှဲကျသွားသည်။

"ရိုင်း!!ရိုင်း "

သူစိုးရိမ်ထိတ်လန့်စွာခေါ်တော့ ရိုင်းအသားတွေကပူကျစ်နေသည်။

"ကျစ်!!ဒုက္ခပါပဲကွာ "

ရှေး ရိုင်းကို ဆွဲထူကာ သူကိုမှီစေလိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့်ပွတ်ပေးနေမိသည်။ ပူကျစ်ပြီးအဖျားတတ်နေသူကို သူဘယ်လိုပြုစုရမလဲသူမသိ။

"အဆင်ပြေသွားမှာ ...မင်းသက်သာသွားမှာပါ မင်းလူတွေကိုယ်တို့ကို သေချာပေါက်လာရှာမှာမို့ ခဏလောက်တော့ မင်းကအားတင်းထားပါအုံး "

ရှေး ပြောရင်းပြောရင်း ၀မ်းနည်းသလိုဖြစ်လာသည်။ ဒီကောင်လေး တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာသူမလိုလား ။ ဘယ်လောက်မိုက်ရိုင်းဂျစ်ထေ့တဲ့လူရွယ်ဖြစ်ပါစေသူ့ကိုကာကွယ်ရင်းတော့မသေစေလိုပါ။

"ချမ်းတယ် ...ဟင်း..ဟင်း အရမ်းချမ်းတယ် "

တုန်ခိုက်စွာ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ဆိုနေသူကြောင့် ရှေး မှာ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်နေရသည်။

"ကယ်ပါ ...ကယ်ကြပါအုံး အား!!မရိုက်ပါနဲ့ ကြောက်တယ် ကျွန်တော်ကြောက်တယ် ဖေဖေ သားကို မရိုက်ပါနဲ့တော့ သားကြောက်လို့ပါ "

သူကိုတိုးဝှေ့တင်းကျပ်စွာဖက်ရင်း ငိုနေသူကြောင့် ရှေး မှာရင်ထဲမချိအောင်ဖြစ်သွားရသည်။

"အင်း...အင်းကိုယ်ရှိတယ် ကိုယ်ရှိတယ်နော် "

ငြိမ်သက်သွားသူက တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေဆဲပင်။ သူလက်ကိုတင်းနေအောင်ဆွဲကိုင်ထားသည်က လွှတ်ထွက်သွားမှာကြောက်နေသည့်နှယ်။ အေးစက်လာတဲ့ အထိတွေ့ကြောင့် ရှေး လန့်သွားသည်။

"ဟင်အင့်...ဟင်အင့် ကိုယ်ပြောနေတယ်နော် မင်းအားမလျှော့လိုက်နဲ့နော်၊ ကိုယ်ရှိတယ်လို့ပြောနေတယ်လေ!"

ရှေး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ပေ။ ဒီချိန်မှာဒီကောင်လေးအနွေးဓာတ်ရရှိဖို့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သူလုပ်လိုက်နိုင်တာမို့ သူတွေးလိုက်မိတာတစ်ခုထဲ။ အင်္ကျီတွေကိုလျှင်မြန်စွာဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး သူကောင်လေးကို ဖက်တွယ်လိုက်သည်။

သူ့အင်္ကျီတစ်ထည်တည်းကို အတူခြုံကာ ကောင်လေးရဲ့ အင်္ကျီကိုမြေပြင်မှာသူခင်းလိုက်သည်။ ရင်ခွင်ထဲ မလုံ့တစ်လုံ ထိုခန္ဓာကိုယ်ကြီး မြုပ်သည်ထိ သူဆွဲဖက်ရင်း အနွေးဓာတ်ရသလာက်သူပေးနေမိသည်။

"မေမေ သားကို မထားခဲ့ပါနဲ့ အဲ့လို့ကြီးမလုပ်လိုက်ပါနဲ့ မေမေ !!"

အော်ဟစ်ရုန်းကန်သူကို ရှေး ဆွဲချုပ်ရင်း ဖိထားရသည်။ ဒဏ်ရာကိုထိမှာလဲကြောက်ရ၊ အနွေးဓာတ်လွတ်သွားမှာစိုးရိမ်ရနှင့် ရှေး မှာ တစ်ညလုံး တုန်ရီမောဟိုက်စွာ ဆောင်းညအလယ် ဇောချွေးပြန်နေရရှာတော့သည်။

တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်း အသားကျလာတဲ့ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုဟာထိကပ်နွေးထွေးလာတော့မှ သူစိတ်ချသွားကာ ထိုကောင်လေးကို ရင်ခွင်ထဲ တင်းကျပ်စွာဖက်တွယ်ထားရင်း မျက်လုံး တွေကိုဖြည်းညှင်းစွာ မှိတ်လိုက်တော့သည်။

"မင်းဘာတွေဖြစ်ခဲ့လဲ ကိုယ်မသိပေ့မယ့် ပထမဆုံး ကိုယ်စိတ်ရင်းနဲ့ကွာကွယ်ပေးချင်မိတဲ့ယောကျ်ားဟာ မင်းဖြစ်နေတယ် ရိုင်း ...."

AhShin💛

(ဒီအပိုင်းနည်းနည်းတော့ ရှည်သွားတယ် ဟဲဟဲ )

zawgyi

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

တစ္ရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ့ ထင္းရူးပင္ေတြကို ေငးရင္ ေရွး သူ့အေနာက္မွတိတ္ဆိတ္စြာ လိုက္လာခဲ့သည္။ ဒီေနရာဒီေဒသက သူနဲ့အက်ြမ္းတ၀င္ရွိေနျပီထင္ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ေမာင္းလာပုံက ခပ္ြကမ္းြကမ္းသာ။

နွစ္ေယာက္လုံး နက္ေစြးစြာ၀တ္ဆင္ထားသည့္မို့ နွင္းမွုန္ေတြြကား ထင္းထြက္ေနသည္ထင္။ ေစ်းသြားေစ်းလား ရွမ္းပ်ိုမယ္တစ္ခ်ို့က သူတို့ကို လည္ျပန္ေငးေမာသြားြကသည္။

ခပ္ြကာြကာေမာင္းလာျပီးေနာက္ က်ယ္၀န္းလွတဲ့ ေတာတန္းတစ္ေနရာသို့ ေရာက္ရွိလာသည္။ ရိုင္း ဆိုင္ကယ္ကို သစ္ပင္ တစ္ပင္ေအာက္ရပ္လိုက္ျပီး သူ့ကိုအရင္ဆင္းေစသည္။ ထိုေနာက္ သူပါလိုက္ဆင္းျပီး လက္မွ ဆိုင္ကယ္စီးလက္အိတ္ကို ခ်ြတ္လိုက္သည္။

"ဒီေနရာပဲ "

ရိုင္း ဆီကတည္ျငိမ္စြာထြက္ေပါ္လာတဲ့အသံေြကာင့္ ေရွး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

"ဟြန္း!"

ရိုင္း ေရွ့ကလူရဲ့ပုံစံေြကာင့္ရယ္မိသြားသည္။နွင္းစက္ကေလးေတြဟာ ထိုလူ မ်က္ေတာင္ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ေပါ္ တြဲလြွဲခိုလို့ စိုစြတ္ေနပုံေလးက ရယ္ခ်င္စရာြဖစ္ေနျပီးအေအးဒဏ္ေြကာင့္ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့နူတ္ခမ္းေတြက ခ်စ္ဖြယ္အတိြဖစ္ေနသည္။

သူ့အနားတစ္လွမ္းခ်င္းတိုးကပ္လာတဲ့ ရိုင္း ေြကာင့္ ေရွး အလန့္တြကားေနာက္သို့ ဆုတ္လိုက္သည္။

"ဘာ...ဘာလုပ္တာလဲ "

အစက ရိုင္း စရုံသာ စေနာက္မလို့ဆိုေပ့မယ့္ ေရွ့ ကဲကဲဆတ္ေနသူ
ေြကာင့္ ရိုင္း ပိုစခ်င္လာသည့္စိတ္ြဖစ္ေပါ္လာသည္။

ရိုင္း ထိုလူ့ရဲ့ အင္္က်ီစကိုကိုင္လိုက္ျပီးသူ့အနားထိဆြဲကပ္လိုက္ကာ ဦးေခါင္းကို လက္လ်ို၍ ထိန္းကိုင္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ထိုလူရဲ့ အေအးဒဏ္ေြကာင့္ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ နူတ္ခမ္းေတြကို တစ္ခ်က္ေငးလိုက္ကာ နူတ္ခမ္းလွုပ္ရုံမ်ွျပုံးလိုက္သည္။

ရုတ္တရက္မို့ ေရွး ေြကာင္သြားျပီး ရိုင္း အျပုမူ့ကို တုန့္ျပန္ခ်ိန္မရလိုက္။ သူ့မ်က္ေတာင္ေတြေပါ္ စီးနွင္းလိုက္ပါခိုကပ္ေနတဲ့ နွင္းစက္ေတြကို လက္မြဖင့္ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္သြားသူေြကာင့္ ေရွး ရင္ေတြဒုတ္ကနဲ ြဖစ္ကာတစ္ကိုယ္လုံး ပူထူသြားသည္။   

"ဒုတ္!"

နဖူးြဖင့္ ထိုေကာင္ မ်က္နွာအား ေရွး တိုက္ခ်ပစ္လိုက္သည္။

"အ!..."

"ငါ့..ငါ့ကိုေနာက္တစ္ခါအဲ့လိုအျပုမွုမ်ိုးလာမလုပ္နဲ့ "

ရိုင္း ခပ္ဟဟ ရယ္လိုက္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးထြက္သြားေသာ ထိုလူေနာက္ေျပးလိုက္ရေတာ့သည္။ထိုလူ စိတ္တိုသြားပုံကလဲ ရိုင္း အတြက္ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းေနျပန္ပါသည္။

ေရွး ပတ္၀န္းက်င္ အေနထားကိုြကည့္ရူ့လိုက္ျပီး ေလ့လာမွတ္သားလိုက္သည္။ Macbook တစ္လုံးနဲ့အလုပ္ရွုပ္ေနသူက သူ့ကိုတစ္ခ်က္မွလွည့္မြကည့္ ရိုင္းကလဲ လြွတ္ထားေပးလိုက္သည္။

ဒီေနရာက ရိုင္း တို့ေသခ်ာေလ့လာသတ္မွတ္ထားျပီးသားြဖစ္သည္။ ေျမေနရာလဲ တရား၀င္၀ယ္ထားျပီးသလို ခြင့္ျပုမိန့္လဲ ရျပီးသားြဖစ္သည္။ ေဖေဖ့ ကထိုလူကို ေဖေဖ့လုပ္ငန္းေတြ ကိုသိေစခ်င္ရုံ ထည့္ေပးလိုက္ြခင္း ြဖစ္မည္။

အင္္က်ီအိတ္ကပ္ထဲ လက္ထည့္ကာ သစ္ပင္ကို ခပ္ေလ်ွာေလ်ွာ မွီ၍ သူဘက္ကို ေငးြကည့္ေနသူေြကာင့္ ေရွး မ်က္ေမွာင္ကုတ္မိလိုက္သည္။

'ဒီေကာင္ ဘယ္ခ်ိန္ြကည့္ြကည့္ တစ္စက္ကေလးမွ ေဒါင့္မက်ိုးဘူး '

ဟု တစ္ခ်က္ေတြး လိုက္ျပီး အာရုံလြွဲလိုက္သည္။ မနက္ထဲကဘာမစားပဲထြက္လာမိသည့္ ေဝဒနာက အခုမွနိုပ္စက္လာေလျပီ။ ေရွး ဗိုက္လဲဆာေနျပီမို့ ေလ့လာစရာမ်ားကို လက္စသပ္လိုက္ျပီး ထိုေကာင္ ဆီျပန္လာခဲ့သည္။

သစ္ပင္ ကိုခပ္ေလ်ွာေလ်ွာ မွီထိုင္ကာ  မ်က္လုံး မ်ားကို ေမွးမွိတ္ထားသူေြကာင့္ ေရွး အခက္ေတြ့သြားသည္။ အိပ္ေနတာလား၊ နိုးလိုက္ရင္ေကာင္းမလား အေတြးမ်ားနဲ့ ေရွး ဒြိဟြဖစ္သြားသည္။

မ်က္လုံးကို ေမွးမွိတ္ထားသူကတည္တည္တန့္တန့္နဲ့ ညီညာေသသပ္ေနသည္မို့ ေရွး တစ္ခ်က္ေငးြကည့္လိုက္သည္။ ျမန္မာဆန္သည့္ ထိုေကာင္ေလးရဲ့ မ်က္နွာေပါက္က ဦးရာဇ၀င္နဲ့ လုံး၀မတူသလို သူ့ညီအစ္ကိုေတြနဲ့လဲ တူမေနပါ။

ညိုစိမ့္စိမ့္အသားရည္က မဲတာမ်ိုးမဟုတ္ပဲ ပ်ားရည္ေရာင္သန္းကာ အသားရည္က လွသည္ဟုမဆိုသာေပ့မယ့္ေခ်ာမြတ္သည့္အထဲမွာပါသည္။ ျမန္မာ အဆိုရ ဆိုရင္ ညိုေခ်ာ ဟုေခါ္မည္ထင္။

ေရွး ကိုယ္အေတြးနဲ့ကိုယ္ ရွက္သလိုတစ္ခ်က္ ျပုံးလိုက္မိျပီး မ်က္လုံးထဲတြင္ ကန္လန့္ေပါ္ေနေသာ ထိုေကာင္ေလးရဲ့ေပါ္လြွင္ေနတဲ့နွာေခါင္းက မ်က္လုံးထဲကမထြက္ပဲက်န္ေနသည္။ ြကီးတာမဟုတ္ပဲ ထင္ထင္ရွားရွားေပါ္လြွင္ေနတဲ့ နွာေခါင္း ထိုေကာင္ေလးရဲ့မ်က္နွာနဲ့ ပနံ့သင့္လြန္းလွသည္ဟု သူအမွတ္ေပးလိုက္မိသည္။

ေရွး ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲက လက္ကို ထုတ္လိုက္ျပီး လွမ္းနိုးဖို့ျပင္လိုက္ေပ့မယ့္ နွစ္ြခိုက္စြာအိပ္ေနသူေြကာင့္ နိုးရခက္ေနသည္။

"ေငးလို့၀ျပီလား ...."

"ရူးေနလို့ငါကေငးရမွာလား..."

ရုတ္တရက္ေျပာလိုက္သူေြကာင့္ ေရွး လန့္သြားေပ့မယ့္ခံစားခ်က္ကိုထိန္းလိုက္ရင္းတစ္ဖက္လွည့္ကာျပန္ေြဖလိုက္သည္။

"ရွက္သြားတာလား "

"ရာဇ၀င္ရိုင္း !"

"ခင္ဗ်ာ..."

ခပ္ရြံ့ရြံ့ ထူးလာသံေြကာင့္ ေရွး ကလိကလိြဖစ္သြားသည္။ ရွက္ရေအာင္ ငါကမိန္းကေလးလား။ ဒီေကာင္ ဘာစကားေျပာတာလဲ။

"မင္းသိထားဖို့ကငါဆိုတဲ့ေကာင္က ေတာင္နွစ္ဆယ္၀တ္မင္းေယာက်ာ္းေနာ္ "

"အေြခာက္ြကီးလို့လဲမေျပာမိပါဘူး..."

"မင္း!"

"ဟုတ္ကဲ့..."

"ေတာက္!!ငါကြာ နိုးရင္လဲထ ျပန္မယ္ "

ရိုင္း မတ္တပ္ထရပ္ကာ ေဘာင္းဘီက နွင္းရည္တစ္ခ်ို့ကို ခါလိုက္သည္။

"ဒီလိုေကာင္မ်ိုးနဲ့ြကုံဆုံရတာလဲအကုသိုလ္ကံတစ္မ်ိုးပါပဲ "

ေရွး ခပ္တိုးတိုး ဆိုလိုက္ေပ့မယ့္

"က်ုပ္ြကားတယ္ေနာ္ "

ေရွး ပုခုံးကိုသာတြန့္ျပလိုက္သည္။

"ေရွး!!"

ရိုင္း ေရွးကိုဆြဲလွဲခ်လိုက္ျပီး ေျမေပါ္သို့ ဆြဲလွည့္ပစ္လိုက္သည္။

"ဒိုင္း!!"

က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပါ္လာတဲ့ေသနတ္သံက ထင္းရူးပင္ကိုသာြဖတ္၀င္သြားသည္။

"လုံး၀မလွုပ္နဲ့ေနာ္ အသံလဲမထြက္နဲ့.."

ေရွး အေပါ္သူ့ဖိအုပ္ကာ လက္ညိုးကိုနူတ္ခမ္းနဲ့ ထိကပ္လိုက္ျပီးတိုးတိုးေနရန္ေျပာလိုက္သည္။

"ဘာ...ဘာြဖစ္တာလဲ "

"စနိူက္ပါ သမားရွိတယ္ "

"ဘာ!!"

"က်စ္!!တိုးတိုး ေနပါဆို "

"ဘယ္..ဘယ္လိုလုပ္ြကမလဲ "

ရိုင္း ပတ္၀န္းက်င္ကိုတစ္ခ်က္ေလ့လာလိုက္ျပီး သက္မ ခပ္ဖြဖြခ်လိုက္သည္။ အန္တရာယ္ကိုရင္ဆိုင္လိုက္ဖို့ သူကက်င့္သားရေနေပ့မယ့္ ထိုလူအတြက္ေတာ့လြယ္ကူမယ္မထင္။

"ဟိုသစ္ပင္ေတြ့လား အဲ့ကိုေရာက္ေအာင္သြားနိုင္ရင္ က်ြန္ေတာ္ တို့လြွတ္နိုင္တယ္"

ေရွး စိတ္ပ်က္သလိုြဖစ္သြားသည္။
ကမု့ တစ္ခု့ကိုသာ အကာကြယ္အြဖစ္ယူထားသူ သူ့တို့နွစ္ေယာက္လုံးပူးကပ္စြာ အသက္မရူ၀ံ့။

"က်ုပ္ အခ်က္ျပတာနဲ့ ခင္မ်ား အဲ့ထိေရာက္ေအာင္လွိမ့္ခ်ေျပးရမယ္ေနာ္"

ေရွး ေခါင္းညိတ္လိုက္တာနဲ့ ရိုင္း ဖုန္းကို ထုတ္လိုက္သည္။ ဖလက္မီးကို ဖြင့္၍ ဆိုင္ကယ္မွန္ ကိုေရာက္ေအာင္ ထိုးလိုက္ျပီးထပ္တူက်အလင္းျပန္ေအာင္ လုပ္လိုက္သည္။

"ဒိုင္း !"

လြွင့္ထြက္သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ဘက္မွန္ေြကာင့္ အလင္းလာရာကို မွန္းပစ္ေနတာ​ြဖစ္သြဖင့္ ရိုင္း တို့မွာ လြတ္လမ္းမဲ့ေနသည္။ ေြကးစာ စနိူက္ပါသမား ေတြဆိုတာ သားေကာင္ကိုဘယ္နည္းနဲ့မွလြွတ္ေျမွာက္ခြင့္ ေပးမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူေကာင္းေကာင္းသိသည္။

"ဘာဆက္လုပ္ြကမလဲ "

သူေပါ့ဆမူ့ေြကာင့္ အန္တရာယ္ ြဖစ္ရျပီ။ အဖြဲ့စည္းနဲ့သြားေနြကသူက အခုလို စိတ္လြွတ္လက္လြွတ္ျပုမူ့မိတာေြကာင့္ မလိုလားအပ္ပဲ စိတ္ရူပ္ရျပီ။ ရိုင္း တစ္ခုသာလုပ္ဖို့ ရွိေတာ့သည္။ စိတ္မေကာင္းေပ့မယ့္ စြန့္လြွတ္ရေတာ့မည္။

လက္ထဲက မီးြခစ္ေလးကို  တစ္ေထာက္ေထာက္ ေဆာ့ကစားရင္း စိတ္ျငိမ္ေအာင္အရင္ထိန္းလိုက္သည္။ ထိုလူကို ဖက္တြယ္ထားဖို့လဲ သူမေမ့ခဲ့။

"ရိုင္း !ကိုယ္တို့ဒီတိုင္းပဲေနလို့မြဖစ္ဘူး တစ္ခုခုလုပ္အုံး "

"ခင္မ်ား ေသနတ္ေကာင္းေကာင္းပစ္တတ္တယ္မလား "

ေရွး ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့

"ဆိုင္ကယ္ ဆီတိုင္ကီကို မွန္ေအာင္ခင္မ်ားပစ္ေပး "

"ရိုင္း!"

ေရွး အံ့ၾသစြာ ဆိုမိသည္။ ထို ေကာင္ေလး ဒီဆိုင္ကယ္ကို တစ္သသနဲ့ျမတ္နိုးတယ္ဆိုတာ သူေရာက္ထဲျမင္သည္။

"ပစ္မွာသာပစ္စမ္းပါ "

ေရွး ေသနတ္ကို ထုတ္လိုက္ကာ ဆိုင္ကယ္စီ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္သည္။

"ဒိုင္း!"

ေရွး ရဲ့ေသနတ္သံ

"ဒိုင္း ! ဒိုင္း "

စနိူက္ပါသမားရဲ့ ေသနတ္သံ​ ဆူညံစြာထြက္ေပါ္လာျပီး ရိုင္း မ်က္လုံးကိုမွိတ္ကာအာရုံစုလိုက္ျပီး မီးြခစ္အား ဆိုင္ကယ္ဆီ ပစ္လြွင့္လိုက္သည္။

"ဝုန္း!!"

"ေျပး !!"

ရိုင္းနဲ့ေရွး တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ လက္ကိုခပ္တင္းတင္းဆြဲကာ သစ္ပင္ြကီးဆီအေရာက္ေျပးေတာ့သည္။

"ဒိုင္း! ဒိုင္း! ဒိုင္း "

ဆူညံစြာဆက္တိုက္ ထြက္ေပါ္လာတဲ့ ေသနတ္သံေတြြကား ရိုင္းတို့ သစ္ပင္ြကီးဆီ ေရာက္ေအာင္ ေျပးနိုင္ခဲ့သည္။ ေပါက္ကြဲသြားေသာ သူဆိုင္ကယ္ ေလးကို ြကည့္ကာ ရိုင္းစိတ္မေကာင္း။ ေငြေြကးေြကာင့္ မဟုတ္ေပ့မယ့္ ပထမဆုံး ေဖေဖ့ဆီက ရဖူးေသာ လက္ေဆာင္ေြကာင့္ြဖစ္သည္။

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေဖေဖ ...."

ရိုင္း ခပ္တိုတို ေရရြတ္ရင္း မ်က္စိတို့ကိုမွိတ္ထားလိုက္သည္။

"ရိုင္း!! ရိုင္း မင္းပုခုံးက "

ရိုင္း လက္နဲ့လွမ္းစမ္းလိုက္ေတာ့ ပါလာတဲ့ေသြးတစ္ခ်ို့ ။ ရိုင္း ျပုံးလိုက္မိျပန္သည္။ ဒီတစ္ေလာ သူကံမေကာင္းဖူးထင္။ မြကာခဏ ဒဏ္ရာရေနတတ္ျပီ။

"ဘာမွမြဖစ္ဘူး ခင္မ်ား ဒီတည့္တည့္သြား ဒီကုန္းေက်ာ္ရင္ လိုင္းမိတဲ့ေနရာေရာက္ျပီး အီတို တို့ကို ဆက္သြယ္လိုက္ပါ "

"မင္း...မင္းကေရာ "

"က်ုပ္ သူတို့ကိုလမ္းလြွဲထားမွာမို့ခင္မ်ားက ျမန္ျမန္သြား "

"ကိုယ္မလုပ္နိုင္ဘူး  ရိုင္း"

"က်စ္!!ေရွးတည္ျမဲမွန္ ခင္မ်ားနဲ့က်ုပ္စကားနိုင္ထိုးေနရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး "

"ကိုယ္ မင္းကိုဒီအတိုင္းမထားခဲ့နိုင္ဘူး "

ပထမဆုံး သူစိမ္းတစ္ေယာက္ဆီကြကားလိုက္ရတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမူ့လို့ေခါ္မလား၊ ြကင္နာမူ့လို့ေခါ္မလား သူမခံယူဖူးတဲ့ ေနြးေထြးမူ့တစ္ခု။ ေဒါင္က်က်ျပားက်က် အသက္ကို ဖက္နဲ့ထုတ္ရင္း ေနလာခဲ့သူ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဖို့ ထိုစကားက နဲနဲေတာ့ စိမ္းသတ္သတ္နိုင္လွသည္။

"ဒါဆိုလဲ ဒီအတိုင္းသာ ထိုင္ေနရုံ
ေပါ့ "

ေရွ့မွ စကားကိုကပ္ေျပာလာသူေြကာင့္  ေရွး စိတ္ရူပ္ေနသည့္ြကားမွ ပို၍စိတ္ပ်က္သြားသည္။

"ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက ..."

"သူတို့က ဒီအတိုင္းလြွတ္လိုက္မယ္လို့ခင္မ်ားထင္ေနလား "

"သူတို့ဆိုတာက ..."

"က်ုပ္လုပ္ေနတာ မေကာင္းမွုမွန္သမ်ွအကုန္ေနာ္ ....က်ုပ္ရန္သူကေနရာမေရြးရွိနိုင္သလိုအခ်ိန္မေရြးေရာက္လာနိုင္တာမို့ ဘယ္သူလဲဆိုတာ က်ုပ္လဲအတတ္မေျပာနိုင္ဘူး၊ ခင္မ်ားသိခ်င္သပ့ဆိုထြက္သာေမးေတာ့ဗ်ာ ..."

"မင္းစကားကို ကပ္မေျပာစမ္းနဲ့ "

"ခြာခ်င္ေပ့မယ့္ခြာလို့မွမရတာ "

သူနဲ့ေရွးအေနထားက မက္တပ္ဆိုေပ့မယ့္ တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ ထပ္လ်က္အေနထားနဲ့ ရပ္ေနရသည္မို့ သူ၀င္သက္ထြက္သက္ကအစ အကုန္ ေရွး ြကားေနရသည္။ ေရွး မ်က္နွာပူပူနဲ့တစ္ဖက္လြွဲေတာ့ ထိုေကာင္ အန္တရာယ္ေတြြကားက ခပ္ဟဟရယ္ျပန္သည္။ သူကလဲ အဲ့ဒါေတြကိုမြကိုက္တာ။

ထိုစဥ္ လူေြခသံေတြြကားေနရျပီးမို့ ရိုင္း သူ့ပါးစပ္ကို လက္နဲ့ဖိအုပ္လိုက္သည္။ ရိုင္း ခန္ဓာကိုယ္ကို အနည္းငယ္ ေစာင္းငဲ့ြကည့္ေတာ့ လူငါးေယာက္ခန့္ သူ့တို့ကိုရွာေနတာြဖစ္သည္။

ရိုင္း ေခါင္းကိုညိတ္ျပလိုက္ျပီး ေသနတ္ တစ္ေယာက္တစ္လက္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ကာ ေက်ာေပးအေနထားြဖင့္ အသင့္ျပင္လိုက္သည္။

"ဒိုင္း! ဒိုင္း"

အနားေရာက္လာသူ နွစ္ေယာက္အား ပစ္လိုက္နိုင္ေပ့မယ့္ ဆက္တိုက္ထြက္ေပါ္လာတဲ့ ေသနတ္သံေတြြကား သူနဲ့ ေရွး ဆက္ေနလို့မြဖစ္ေတာ့တဲ့အေြခေနမို့ ေျပးရေတာ့သည္။

ေျပးရင္း ပစ္ရင္းနဲ့ သူ့တို့နယ္က်ြံ့လာျပီြဖစ္သည္။ အသံေတြဆက္တိုက္ြကားေနရေပ့မယ့္ သူေရာ ေရွးပါ ေမာဟိုက္ေနြကျပီြဖစ္သည္။ ဒဏ္ရာက ေသြးေတြကလဲဆက္တိုက္ စီးက်ေနတာမို့ ရိုင္း အင္္က်ီတစ္ထည္လုံး ေစးကပ္လာသည္။

သစ္ပင္အိုြကီးတစ္ခုကိုမွီကာ ရိုင္းထိုင္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ မ်က္လုံးကတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ျပာေဝလာျပီး လူကမူးသလိုလို အန္ခ်င္သလိုလိုြဖစ္လာသည္။

"ရိုင္း ...မင္းရရဲ့လား "

ေရွး စိတ္ပူစြာေမးလိုက္ေတာ့ ထိုေကာင္ေလး ေခါင္းတစ္ခ်က္သာညိတ္ျပသည္။ ေရွးလဲ ပတ္၀န္းက်င္အေနထားကို အကဲခတ္ရင္း လူသံနားေထာင္ေနတာမို့ ေကာင္ေလးအား လွည့္မြကည့္အားေသး။ သူ့လွည့္ြကည့္ေတာ့ ေကာင္ေလးက မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားျပီြဖစ္သည္။

"ရိုင္း!!ရိုင္း "

သူပါးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ပုတ္၍ ေခါ္ေတာ့ ထိုေကာင္ေလးက လက္သာကာျပေနသည္။ ျပန္ေတာ့မထူးနိုင္ေတာ့ေပ ။ နဖူးမွ စီးက်ေနတဲ့ေခ်ြးစေတြကို ြကည့္ရင္း သူေသြးထြက္လြန္ေနျပီဆိုတာ ေရွး သိလိုက္သည္။

"ရိုင္း မင္းေသလိုက္မြဖစ္ေသးဘူး ေနာ္ ေဟ်ာင့္! မင္းသတိထားစမ္း ေဟ်ာင့္!!"

ေရွး ေသနတ္ကိုနားေဘးသို့ခ်လိုက္ကာ ရိုင္း  အင္္က်ီေတြကိုခပ္ျမန္ျမန္ခ်ြတ္ဖို့ြကိုးစားလိုက္သည္။ အကာကြယ္မရွိေတာ့တဲ့ ထိုေကာင္ေလးရဲ့ ရင္အုံနွစ္ဖက္ကိုြကည့္ရင္း ေရွး မဆီမဆိုင္တံေတြးတို့ ျမိုခ်မိလိုက္သည္။

သူပုခုံးေပါ္သို့မ်က္နွာကိုမွီေစလိုက္ျပီး ပုခုံးမွ ဒဏ္ရာကိုအရင္သန့္ရွင္းရန္ ျပင္လိုက္စဥ္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေတာင္ပံ နွစ္စုံေြကာင့္ သူအသက္ေအာင့္လိုက္မိသည္ထိမွင္သက္သြားသည္။

ပ်ားရည္ေရာင္ အသားရည္ေပါ္တြင္ ေဖာ္က်ူးထားသည့္ ေတာင္ပံနွစ္စုံဟာ ြကြယြလြန္းလွသည္။  ေက်ာရိုးအလယ္မွစ၍လက္ဖ်ံထိြဖာထြက္ေနသည္မွာအျမင့္ကိုခ်က္ခ်င္းပ်ံတတ္ေတာ့မည္ငွက္သဏ္ဍန္ ကိုေဖာ္ေဆာင္ေနသည္။

ေရွး အေတြးကိုြဖတ္ကာ အတြင္းအင္္က်ီကိုြဖဲလိုက္ျပီး ဂ်ိုင္းမွတစ္ဆင့္ သိုင္းကာ ခပ္တင္းတင္း ဖိခ်ည္လိုက္သည္။

"ခဏေလာက္ အားတင္းထားပါအုံး ခဏပါပဲ...."

သူ့ပါးစပ္ကတစ္တြတ္တြတ္ေျပာျပီး အေပါ္၀တ္အင္္က်ီကို ေသခ်ာျပန္၀တ္ေပးေနရသည္။ ေတာင့္တင္းလွတဲ့ခန္ဓာကိုယ္ေြကာင့္ သူ့မွာေတာ္ရုံနဲ့ခရီးမေရာက္နိုင္။ လူသံေတြက ြကားေနရဆဲမို့ ရိုင္း ကိုသူပခုံး၌ မွီခိုေစလိုက္ျပီး ထရပ္လိုက္သည္။

ရိုင္းကို ေက်ာမွာထမ္းပိုးရင္း တစ္ေရြ့ေရြ့ ေလ်ွာက္လာခဲ့မိတာ ဘယ္ဆီေရာက္ေနမွန္းလဲသူမသိ ။ ကိုယ္ေနရာကိုယ့္ေဒသမဟုတ္ေတာ့ အားငယ္စိတ္ကလြွဲရင္ ေြကာက္တတ္သည့္စိတ္ေတာ့ သူမွာမရွိပါ။

ေနာက္ကေလးလံလွတဲ့ ေကာင္ေြကာင့္ေမာဟိုက္ေနသည့္ြကားေအးျမျမစမ္းေခ်ာင္းတစ္ခုကို ျမင္ေတြ့လိုက္ရေတာ့ သူမွာ အတိုင္းဆမဲ့ေပ်ာ္သြားသည္။

"ဟူး..."

ေကာင္ေလးကို ခ်ကာ ပင္စည္တစ္ခုမွာမွီလိုက္ရင္း သူ အားရပါးရအေမာေြဖလိုက္သည္။ ဗိုက္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ ဆန္ဒျပေနျပီမို့ ေရကို အငမ္းမရယူေသာက္လိုက္သည္။ မီးေမြွးလို့ေတာ့လုံး၀မြဖစ္ ဟိုလူေတြသူ့တို့ကိုမိသြားနိုင္သည္။

ေရွး သစ္ရြက္တစ္ခုကို ကန္ေတာ့လုပ္ကာ ေရအနည္းငယ္ ခပ္ယူလိုက္ျပီး ေကာင္ေလး နူတ္ခမ္းနားေတ့ကာအနည္းငယ္ဆီတိုက္လိုက္သည္။ တုန့္ျပန္မွုမရွိေပ့မယ့္သူလုပ္သမ်ွေတာ့ သိမည္ထင္ ။

၀င္သြားတဲ့ေနလုံးကိုြကည့္ကာ သူသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ေရွ့ဆက္သြားဖို့လဲ ဘယ္လိုမွ မထူးေတာ့တာမို့ ဒီတစ္ညဒီမွာပဲေနလိုက္ဖို့ သူဆုံးြဖတ္လိုက္သည္။ သူတို့ေျပာက္သြားရင္ ေသခ်ာေပါက္ေတာ့ လိုက္ရွာြကမွာပဲ ေရွး ေတြးလိုက္သည္။

"မင္း အဆင္မေျပတာသိေပ့မယ့္ ကိုယ္တို့ ဒီတစ္ညဒီေနရာမွာ ေနမွြဖစ္မယ္ ရိုင္း..."

သူခပ္တိုးတိုး ဆိုလိုက္ရင္း ေြခဆင္းကာထိုင္လိုက္သည္။ သူ့ Macbook ေတြေရာ လုပ္ငန္းသုံးအိတ္ေလးပါက်န္ခဲ့တာမို့ သူအနည္းငယ္နွေျမာမိသည္။ ထိုထဲမွာ သူစုထားတဲ့အခ်က္လက္ေတြကမနည္းပါ။

တစ္ြဖည္းြဖည္းပတ္၀န္းက်င္ကေအးစက္​တိတ္ဆိတ္လာကာ ေမွာင္မဲလာျပီး သိသိသာသာ အလြန္ေအးလာသည္။ ေရွး စိတ္ထဲေြကာက္ရြံ့သလိုခံစားလာရတာမို့ ရိုင္းနားသို့ အနည္းငယ္ တိုးကပ္လိုက္မိသည္။

"ဘုတ္"

သစ္ပင္မွာ သူခ်ထားတဲ့အတိုင္းထိုင္ေနသူက သူအမွီကိုပင္မခံနိုင္ေတာ့ပဲ ပစ္လွဲက်သြားသည္။

"ရိုင္း!!ရိုင္း "

သူစိုးရိမ္ထိတ္လန့္စြာေခါ္ေတာ့ ရိုင္းအသားေတြကပူက်စ္ေနသည္။

"က်စ္!!ဒုက္ခပါပဲကြာ "

ေရွး ရိုင္းကို ဆြဲထူကာ သူကိုမွီေစလိုက္ျပီး ပါးနွစ္ဖက္ကို လက္ြဖင့္ပြတ္ေပးေနမိသည္။ ပူက်စ္ျပီးအဖ်ားတတ္ေနသူကို သူဘယ္လိုျပုစုရမလဲသူမသိ။

"အဆင္ေျပသြားမွာ ...မင္းသက္သာသြားမွာပါ မင္းလူေတြကိုယ္တို့ကို ေသခ်ာေပါက္လာရွာမွာမို့ ခဏေလာက္ေတာ့ မင္းကအားတင္းထားပါအုံး "

ေရွး ေျပာရင္းေျပာရင္း ၀မ္းနည္းသလိုြဖစ္လာသည္။ ဒီေကာင္ေလး တစ္ခုခုြဖစ္သြားမွာသူမလိုလား ။ ဘယ္ေလာက္မိုက္ရိုင္းဂ်စ္ေထ့တဲ့လူရြယ္ြဖစ္ပါေစသူ့ကိုကာကြယ္ရင္းေတာ့မေသေစလိုပါ။

"ခ်မ္းတယ္ ...ဟင္း..ဟင္း အရမ္းခ်မ္းတယ္ "

တုန္ခိုက္စြာ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း ဆိုေနသူေြကာင့္ ေရွး မွာ ေြခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိြဖစ္ေနရသည္။

"ကယ္ပါ ...ကယ္ြကပါအုံး အား!!မရိုက္ပါနဲ့ ေြကာက္တယ္ က်ြန္ေတာ္ေြကာက္တယ္ ေဖေဖ သားကို မရိုက္ပါနဲ့ေတာ့ သားေြကာက္လို့ပါ "

သူကိုတိုးေဝွ့တင္းက်ပ္စြာဖက္ရင္း ငိုေနသူေြကာင့္ ေရွး မွာရင္ထဲမခ်ိေအာင္ြဖစ္သြားရသည္။

"အင္း...အင္းကိုယ္ရွိတယ္ ကိုယ္ရွိတယ္ေနာ္ "

ျငိမ္သက္သြားသူက တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေနဆဲပင္။ သူလက္ကိုတင္းေနေအာင္ဆြဲကိုင္ထားသည္က လြွတ္ထြက္သြားမွာေြကာက္ေနသည့္နွယ္။ ေအးစက္လာတဲ့ အထိေတြ့ေြကာင့္ ေရွး လန့္သြားသည္။

"ဟင္အင့္...ဟင္အင့္ ကိုယ္ေျပာေနတယ္ေနာ္ မင္းအားမေလ်ွာ့လိုက္နဲ့ေနာ္၊ ကိုယ္ရွိတယ္လို့ေျပာေနတယ္ေလ!"

ေရွး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ေပ။ ဒီခ်ိန္မွာဒီေကာင္ေလးအေနြးဓာတ္ရရွိဖို့ ဘာပဲြဖစ္ြဖစ္သူလုပ္လိုက္နိုင္တာမို့ သူေတြးလိုက္မိတာတစ္ခုထဲ။ အင္္က်ီေတြကိုလ်ွင္ျမန္စြာဆြဲခ်ြတ္လိုက္ျပီး သူေကာင္ေလးကို ဖက္တြယ္လိုက္သည္။

သူ့အင္္က်ီတစ္ထည္တည္းကို အတူြခုံကာ ေကာင္ေလးရဲ့ အင္္က်ီကိုေျမျပင္မွာသူခင္းလိုက္သည္။ ရင္ခြင္ထဲ မလုံ့တစ္လုံ ထိုခန္ဓာကိုယ္ြကီး ျမုပ္သည္ထိ သူဆြဲဖက္ရင္း အေနြးဓာတ္ရသလာက္သူေပးေနမိသည္။

"ေမေမ သားကို မထားခဲ့ပါနဲ့ အဲ့လို့ြကီးမလုပ္လိုက္ပါနဲ့ ေမေမ !!"

ေအာ္ဟစ္ရုန္းကန္သူကို ေရွး ဆြဲခ်ုပ္ရင္း ဖိထားရသည္။ ဒဏ္ရာကိုထိမွာလဲေြကာက္ရ၊ အေနြးဓာတ္လြတ္သြားမွာစိုးရိမ္ရနွင့္ ေရွး မွာ တစ္ညလုံး တုန္ရီေမာဟိုက္စြာ ေဆာင္းညအလယ္ ေဇာေခ်ြးျပန္ေနရရွာေတာ့သည္။

တစ္ြဖည္းြဖည္းခ်င္း အသားက်လာတဲ့ခန္ဓာကိုယ္နွစ္ခုဟာထိကပ္ေနြးေထြးလာေတာ့မွ သူစိတ္ခ်သြားကာ ထိုေကာင္ေလးကို ရင္ခြင္ထဲ တင္းက်ပ္စြာဖက္တြယ္ထားရင္း မ်က္လုံး ေတြကိုြဖည္းညွင္းစြာ မွိတ္လိုက္ေတာ့သည္။

"မင္းဘာေတြြဖစ္ခဲ့လဲ ကိုယ္မသိေပ့မယ့္ ပထမဆုံး ကိုယ္စိတ္ရင္းနဲ့ကြာကြယ္ေပးခ်င္မိတဲ့ေယာက်္ားဟာ မင္းြဖစ္ေနတယ္ ရိုင္း ...."

AhShin💛

(ဒီအပိုင္းနည္းနည္းေတာ့ ရွည္သြားတယ္ ဟဲဟဲ )