2 weeks have passed, and everything seems normal except to the fact na, napapadalas ang pagsasama ni Roxie at ni Verzine. Don't get me wrong, I trust my boyfriend, but I don't trust that girl because I can feel, that she have feelings for him.

Verzine told me na kaya sila madalas magkasama dahil sa mga project daw, at higit sa lahat, napili pa sila na maging representative, ng kanilang section sa isang pageant next week. I can't help but to overthink things, even though, he always assure me that they're just friends. I mean, Verzine and I used to be friends too! Kaya paanong hindi ako magooverthink! Bukod pa dito, nitong mga nakaraang araw, napansin ko ang pagiging absent minded ni Verzine. I don't know if I'm just being paranoid or what, but... My instinct is telling me na may hindi siya sinasabi sakin.

Kakatapos lang ng klase at agad akong napasimangot, nang matanggap ko ang message ni Verzine. Hindi daw muna kami makakapagbonding ngayon, dahil may practice sila ni Roxie.
Seriously! Puro na lang Roxie! I heavy sigh.

Nasa labas nako ng school ngayon at papara na sana ng tricyle, nang may bumangga sakin.

"Ay puday!"

Sigaw ko dahil sa gulat. Buti na lang at walang ibang nakarinig, kundi ang lalake sa likod ko na siyang bumangga sakin. He lowly chucked, before saying sorry to me. Inis ko siyang tiningnan.

"Magdahan dahan ka naman!"

Naiiritang sabi ko.

"Kitang may tao dito eh!"

Dagdag ko pa. My forehead creased when he laugh.

"What's funny!"

Sigaw ko sa lalakeng mala kapre sa tangkad, to the point na kinailangan ko pang tumingala. Mala David at Goliath!

"I'm sorry akala ko kasi... Nuno sa punso eh!"

Asar niya sakin na para bang close kami! I mentally rolled my eyes, what a bad day!

"Just kidding darling. Btw I'm Gideon."

Pagpapakilala niya, na dinedma ko lang. Tinalikuran ko na siya at nag antay na ulit ng Tricycle.

"Ehh sungit!"

Rinig ko pang sabi niya, but I didn't bother to look at him. I don't wanna waste my time, lalo na't wala ko sa mood makipaglokohan. Finally, may dumating na Tricycle. Sumakay ako at sumakay din ang loko! At tumabi pa talaga siya! Tinaasan ko siya ng kilay. He mouthed pasabay, before giving me a warm smile. Napabuntong hininga na lang ako, dahil sa iniingatang pasensiya. Ang sikip pa sa loob ng Tricyle, dahil sa laki niya! Well okay na din toh, atleast may kahati ako sa bayad sa Tricycle mas makakatipid ako.

"Manong sa San Lorenzo lang."

Sabi ko kay manong, sabay abot ng singkwenta pesos.

"Ako Adamson High po, how much po ..?"

Sabat ng katabi ko.

"350 lang iho."

Nagpantig ang tenga ko, sa narinig ko. 200 pesos lang kasi dapat ang pamasahe, mula sa school ko papunta sa Adamson High. Kumuha na ng pera si Gideon sa wallet niya, at nangiaabot niya na sana, ay hinawakan ko ang kamay niya para pigilan siya, bago lumingon kay Manong.

"200 pesos lang po dapat ang singil ninyo. Wag po sana kayong mangabuso porke't dayo."

Tumikhim ang matandang driver at nagiwas ng tingin. Iniwan ko ang sobra, at dalawang daan lang ang kinuha ko sa kamay ni Gideon, ako na din mismo ang nagabot nito kay manong. Gideon thanked me for what I did, and sincerely said sorry for his playful manner earlier.

"Don't let people take advantage of you. Ingat ka."

Sabi ko bago ko bumaba ng Tricyle. Nakatulala lang sakin ang Kapre, and even though he didn't answer me, his eyes is shining brightly. I guess, that's how grateful he is to me. I turn my back, and started to walk papasok na papunta samin, when he shouted.

"What's your name!"

I didn't answer him. Instead, I just waved my hand.

"Then, I'll just call you Pandak!"

That's the last thing he said bago muling umandar ang Tricycle. and I don't know why, but it made me chuckled.

Tsk! Dayong Kapre... I whispered, habang iniiling ang ulo ng may ngiti sa labi ko.

It's already 8 pm nang makauwi ako sa bahay. Malayo kasi ang lalakarin, mula sa babaan ng tricycle.

Pagpasok ko sa bahay, naabutan ko si nanay na nakatingin sa kawalan. Kumalat ang pagaalala saking mukha, at kaagad ko siyang niyakap mula sa likuran.

"Ayos lang po ba kayo inay..?"

Nagaalala kong tanong. Natauhan si inay at automatikong ngumiti sakin. Nagawa niyang ngumiti na parang wala siyang problema, pero ang ngiti niya ay hindi umabot sa kanyang mata.
Kumirot ang puso ko habang pinagmamasdan siya.

"Ma, anong problema..?"

Imbes sagutin, patuloy lang siyang umiling. Kumabog ang dibdib ko, dahil sa kaba sa inaasta ni mama, lalo na ng makita kong may dugo, sa dulo ng kanyang bistida. She cupped my face tenderly, as tears fall down in her beautiful face. Dun ko lang din napansin, ang mga pasa at sugat, sa braso at kamay ni mama. Pati na din ang bakas ng tali sa kanyang palapulsuhan.

"Mama what happened!"

Ilang oras lang ako nawala!

"Please... Answer me Mama!"

Natataranta kong sabi sa kanya, pero hindi sumagot si mama. Tahimik lang siyang umiyak habang mahigpit niya kong niyayakap.

"Si Mama naman... Please tell me."

Humahagulgul na pakiusap ko sa kanya, while she caress my back. I patiently wait for her answer, but it didn't came. A minute have passed at wala parin. Dahan dahan kong tinanggal, ang pagkakayakap ni mama para makita siya ng maayos. While looking at her, I noticed something strange. Kanina pa ni mama, hindi binubuka ang bibig niya, even though she's crying so hard. Sa nanginginig na dalawang kamay, ay kabado kong hinawakan ang mukha ni mama. Ilang beses pako lumunok, bago ko dahan dahang binuksan ang bibig niya. I tried to open it, but mama shoved my hands nervously. Obviously she don't want me to see kaya, mas tumindi pa ang kabog sa dibdib ko. In that moment, I am praying na sana mali ang iniisip ko.

"Please ope... Open your mouth Mama..."

Pumiyok na pakiusap ko. Paulit ulit na umiling si Mama at sa gitna ng pagiling niya, may tumulong dugo mula sa bibig niya. Nanlaki ang mata ko sa gulat at ganun din si Mama. Bahagya siyang napanganga, sapat na para makita ko ang nakatahi niyang dila.