Eva struint de straten af, op zoek naar haar oudste dochter. Als ze voorbij het park loopt, ziet ze haar zitten op een bankje.
'Hé.' Ze gaat aan de andere kant van het bankje zitten.
'Hoi.' Zegt Lieke terug.
'Ik had gedacht dat je bij je broer zou zitten, maar je was er niet.' Zegt ze na een korte stilte. Lieke laat ook een korte stilte vallen.
'We speelden hier altijd vroeger. Dus eigenlijk ben ik toch een beetje bij hem.'
'Je weet dat nog?' Lieke kijkt opzij, recht in haar moeders ogen en knikt.
'Ik weet nog dat we altijd een race deden op dat web daar. Wie het eerst boven is!', Zegt ze met een kinderstemmetje. 'En op de wip hadden we altijd het grootste plezier.'
'En op de schommel voor het hoogste. Dan moesten wij jullie duwen. Mama, harder duwen! Papa, hoger!' Lacht Eva.
'Ja!' Zegt ook Lieke lachend.
'Jullie waren nog zo jong.' Fluistert Ze.
'De herinneringen zijn vaag, maar ze zijn er.' Knikt Lieke beamend.
'Wat is er toch allemaal aan de hand liefje?' Vraagt ze na opnieuw een korte stilte.
'Niks ernstig.' Ze kijkt naar de vele mensen die op het wandelpad lopen en naar de spelende kinderen. Het is druk vandaag. Opeens ziet ze Josh naar haar knipogen en een gebaar maken naar zijn geslachtsdeel. Lieke kijkt geschrokken weg.
'Dame, jij komt nu mee met mij naar huis.' Eva heeft de communicatie tussen de twee wel gezien. Geschrokken kijkt ze haar moeder aan. Als ze de blik in haar moeders ogen ziet, springen de tranen in haar ogen. Ze weet het. Ze verafschuwd me. Het is dan ook mijn fout.
'Hé, je hebt wel een lekkere moeder hoor! Als je wilt, kunnen we haar ook wel eens een beurt geven!' Lieke blijft als verstijfd staan.
'Lieverd, het is oké. Ze kunnen je niks doen. Kom, gaan we rustig, thuis op de bank praten.' Eva pakt haar hand die Lieke snel vastneemt en bijna fijnknijpt op de weg naar huis.

'Vertel nou, wat was dat allemaal.' Eva zet een mok warme chocolademelk op het salontafeltje voor haar dochter. Die van haarzelf houdt ze in haar handen en ze gaat op de bank zitten.
'Dat weet je toch allang.' Het is geen vraag, maar een vaststelling. Eva slikt. Als het is wat ze denkt dat het is, is dat een ramp. Dan is haar dochter voorgoed verpest als niemand haar helpt en zij heeft dit niet eerder gezien. Haar eigen moeder wist niet dat haar dochter in grote problemen zat.
'Oh meisje toch. Oh schat toch.' Ze slaat haar armen zachtjes om die van haar dochter heen. 'Waarom heb je nooit iets gezegd?'
'Je zou het toch niet begrijpen.'
'Liefje toch. Je kan me toch alles vertellen.'
'Ik voel me zo kut, mam.'
'Ik weet het liefje. Ik weet het.'
'Dat weet je niet. Je weet niet hoe ik me voel.'
'Dat weet ik wel schat. Dat weet ik wel. Ik wil dat je weet dat het niet jou schuld is.'
'Dat is het wel!'
'Nee schat. Ik begrijp dat je je nu zo voelt, maar het is niet waar.'
'Je begrijpt het niet. Je begrijpt er niks van!'
'Je moest eens weten liefje.' Fluistert ze in haar haren.
'Wat?' Zegt Lieke geschrokken.
'Niks.' Het was niet de bedoeling geweest dat haar dochter het zou horen.
'Jij bent ver-verkracht.' Eva kijkt haar recht in de ogen aan en knikt lichtjes. 'Mama.' Lieke slaat haar armen om haar moeder heen. 'Mama.' Jammert ze zachtjes.
'Het is goed schat. Het is allemaal voorbij.'
'W-wie heeft dat gedaan?'
'Dat maakt niks uit lieverd.'
'Sorry.'
'Waarom sorry?'
'Het is mijn schuld dat je daar weer aan herinnerd moest worden.'
'Lieverd toch.' Ze wiegt zichzelf met Lieke in haar armen heen en weer. 'Hou alsjeblieft op met het jezelf te verwijten. Echt, het is niet jou schuld meisje. Die Josh-'
'Hoe weet je zijn naam?'
'Sanne.'
'Verdomme.'
'Schat, ze wou je alleen helpen. Ze geeft om je. Was hij het? Die jongen uit het park. Dat is Josh, je vriendje?'
'Ik wou je het wel vertellen, maar uhm...'
'Schat, het is oke. Je mag een vriendje hebben. Dat bedoelde ik ook niet. Is hij degene die...'
'Ik-ik wil het er niet over hebben.' Haar lip begint te trillen.
'Ach kindje toch.'
'M-m-mam. Ik wil dit niet.'
'Liefje, je moet naar de politie. Hij moet gepakt worden.'
'Nee nee, ik wil er niet meer aan denken. Ik wil er niet meer over praten. Het moet stoppen.'
'Lief, ik begrijp dat je het niet wilt, maar ik heb mijn vader nooit aangegeven en daar heb ik zoveel spijt van. Als ik het gedaan had, had ik een ander leven gehad. Dan had ik niet bang moeten zijn voor hem.'
'J-je vader?' Eva kijkt naar beneden.
'Hij zit vast nu.' Fluistert ze.
'Wat gebeurt er als ik aangifte doe?'
'Dan wordt Josh vervolgt.'
'Hij is minderjarig.'
'Jeugdrechter.'
'Maar dan zit hij niet vast en hij weet dan dat ik het heb vertelt en dan doet hij me wat aan en jullie ook en dat wil ik niet...' Haar ademhaling wordt onregelmatig en oppervlakkig.
'Lieverd, rustig ademen. Doe met me mee. In...' Ze ademt in en Lieke probeert het ritme van haar moeder te volgen. 'En uit.' Ze ademt uit. 'Goed zo schat. Doe maar rustig. Hij zal gestraft worden. Echt waar. Daar zal ik persoonlijk op toezien.' Lieke glimlacht door haar tranen heen. 'Kom, dan kijken we lekker een filmpje. Ik stuur papa even een berichtje dat je oké bent. Zoek jij er maar eentje uit.' Ze drukt nog een kusje op haar hoofd en loopt de keuken in.