Sanne werd langzaam wakker van haar irritante tweelingzusjes die haar zo nodig moesten wakker maken, maar dat vond ze juist vandaag niet zo'n ramp. Het was namelijk 1 September. De dag dat ze voor het eerst met alle kinderen van het gezin de Wit naar Zweinstein zouden gaan. Sanne kon haast niet wachten. Ze sprong dan ook haar bed uit, kleedde zich in een recordtempo aan en liep naar de badkamer waar ze zich verder klaarmaakte. Celine voegde zich bij haar toen ze naar de kamer van de tweeling Lisanne en Emily liep. "Hulp nodig met inpakken?" Vroeg Celine rustig. Lisanne antwoorde bits. "Nee. Het lukt ons zelf wel. Ga weg!" Sanne zuchtte diep en hielp Celine haar hutkoffer van de trap te tillen.vervolgens liepen ze terug om die van Sanne op te halen. "Oke punt een. Ik ga die twee dus mooi niet bij staan met info straks als ze zo doen. Punt twee het lijkt wel alsof die koffers per jaar steeds zwaarder worden." Klaagde Celine. Sanne grinnikte. Ze was het geklaag van haar tweelingzus wel gewend. Niet veel later zaten ze bij hun ouders aan het ontbijt. Suzanne keek haar dochters met pretlichtjes in haar ogen aan. "En hebben jullie er zin in?" Sanne knikte. Ze had zin in het vijfde jaar. Dat was vooral te merken aan het feit dat ze haar beste vrienden dan weer zag.En bij een persoon zelfs meer dan vrienden. Het was alleen zo jammer dat ze in de zomervakantie zo weinig contact hadden gehad met elkaar. Bij sommige van hun groepje wist ze wel waarom, maar bij anderen niet. Ach ja ze zag ze straks op perron negen driekwart weer.

Na een hele tijd kwamen ze aan op kings cross station en Suzanne en Alexander legden aan de jongste tweeling uit wat er ging gebeuren. Lisanne keek bang toen ze hoorde dat ze door een muur heen moest rennen. Sanne en Celine gingen voor om het te laten zien. Toen ze alle vier op het perron stonden keek Sanne om zich heen. Ze zag nog niemand van hun vriendengroepje. Celine hielp haar door te wijzen. Al snel kwam Lynn aangehold, gevolgd door Hermelien en Ginny. "Waar zijn de anderen?" Vroeg Sanne ongerust. Ginny grinnikte. Ze wist op wie Sanne doelde. "Ach joh je kent de Duffelingen, die zorgen wel weer dat hij niet kan komen. Of daar moet Dobby voor zorgen." Zei ze lachend. "Ik weet het. Waar zijn de andere Wemels trouwens? Vroeg Sanne. Ginny haalde haar schouders op. Ze wist niet waar haar broers waren en het kon haar ook weinig schelen ook. Plotseling hoorden ze allerlei geschreeuw en rotte opmerkingen uit de richting van Lisanne en Emily. Sanne en Celine zuchtten even kort. Sannes blik ging zijdelings naar haar zusjes, maar ze zag dat er ook anderen van hun jaar bij stonden. Hermelien knikte naar Sanne waarna ze de menigte in spurtte en even later terugkwam met Harry en Cho. Sanne en Harry vielen elkaar om de hals en de rest schoot in de lach. "Sorry dat ik zo laat ben. Eerst had ik mot met de Duffelingen en toen ik eindelijk door de muur kwam kreeg ik rotopmerkingen over me heen van je zusjes en enkele irritante personen uit ons jaar." Zei hij zuchtend. Sanne knikte, ze wist meteen over wie hij het had. "Nou dat wordt dan een leuke treinreis." Zuchtte Celine. Suzanne kwam op hen af en zei dat ze de trein in mochten. Sanne en Celine gaven hun moeder en vader een dikke knuffel, echter deed de jongste tweeling dit niet. Sanne, Harry, Ginny, Cho, Celine en Lynn gingen vlug bijeen zitten in een coupé. "Ik ben blij dat ik weer een heel jaar van hen af ben." Verzuchtte Harry. Sanne knikte begrijpend en voegde er zacht aan toe: "Ik hoop niet dat ze bij ons komen, maar ik ben er bang voor." Waarop Harry weer begrijpend knikte. Ze waren verrassend rustig. Dat wilde zeggen tot Draco Malfidus binnenkwam. "Oh nee toch. Moest jij hier weer zonodig  komen controleren." Snauwde Celine. Ze vervolgde chagrijnig. "Waarom ben jij nu al bevriend met onze zusjes? " Hij zag eruit alsof hij haar wel kon aanvliegen en hij stormde inderdaad de coupé binnen en vloog Celine aan. Sanne wilde haar zus te hulp schieten, maar ze wist niet goed hoe. Na enige tijd verdween Draco, en werd het weer rustig in hun coupé. Ook dit was niet voor lang want Angelique Jansen. De aanvoerder van het zwerkbal team van Griffoendor kwam bij hen zitten. "Hey Angelique."  Zei Sanne. Ze vroeg zich af wat Angelique van hen wilde. Na even begon ze te praten. "Ik ga Anderling vragen of we het team net zo mochten houden als vorig jaar, naar ik wilde dit dus even laten weten." Zei ze. Natuurlijk wilde ze nog meer zeggen, maar de tweeling kwam storen. "Waar hebben jullie het over?" Vroeg Lisanne brutaal. Sanne siste: "over ons zwerkbalteam van de afdeling. Waar jullie god zij dank niet in mogen." Angelique knikte bevestigend. En ze zei kalm: "Eerstejaars mogen officieel geen lid worden." Ze wierp een blik op Sanne die haar hoofd schudde. "Weten ze niet." Zei ze kalm. Hermelien kwan ook nog even binnenvallen. "Jullie kunnen je beter omkleden. We zijn er bijna." En met die woorden joeg ze de tweeling de coupé uit. Sanne zuchtte. De anderen keken haar bezorgd aan. Ze voelde hoe Celine haar hand pakte en Harry aan haar andere kant hetzelfde deed. Angelique zei. "Zelfs al zouden ze in Griffoendor komen en wilden ze een poging doen om in het team te komen. Dat is niet toegestaan." Zei ze kalm. Sanne glimlachte en keek haar vrienden aan.

Na enige tijd hadden ze zich omgekleed en stonden ze op het station. Sanne zag hoe Hagrid de eerste jaars naar de boten begeleidde. Lisanne keek benauwd. zij wist nog niet hoe het zou lopen, en dat maakte haar bang. Sanne liep met haar vrienden in de richting van een van de koetsen. Het vijfde jaar kon beginnen.