უკვე მეასედ შეიცვალა პოზა თაემ მაგრამ მაინც ვერ დაიძინა. ფიქრები ამ საქმეს კიდევ უფრო მეტად ართულებდა.

ბანაკში ეძინა, ალბათ რამდენი  ხანი იცხოვრებს იქ? 2 თვენახევარი? ოჰ, იმედია დიდხანს გაძლებს.

თითოეულ გუნდს აქვს ოთახი, სახალისო იქნებოდა, თუ მის თანაგუნდელებს ჯერ კიდევ ეღვიძება , მაგრამ ყველა მათგანს მშვიდად ეძინა.

გადაწყვიტა ოთახის დატოვება და დერეფნებში გასეირნება. ის სინამდვილეში ისეთი ბნელია, რადგან მიუხედავად იმისა, რომ საღამოს 11 საათია, ცა მაინც ოდნავ განათებულია .

მას არასოდეს უნახავს თავისი სკოლა ღამის საათებში და მიუხედავად იმისა, რომ ძველი დიზაინია, ის მაინც გაოცებულია.

მინდვრის გვერდით ხის წინ გაჩერდა, მისი ფოთლების ჩრდილები მართლაც დამამშვიდებლად გამოიყურება.

გადაწყვიტა მის ქვეშ დამჯდარიყო და ხეს მიეყრდნო. . მან ცას ახედა, ვარსკვლავები თვალს ჭრიდნენ

მას რომ სცოდნოდა რა ლამაზია ღამის ცა, მაშინ არჩევდა მის ყურებას, ღამის გათევას დრამების ყურებაში და ნახატების დახატვის ნაცვლად.

და ცოტა სევდიანიც იყო ცა. ცა ასე ლამაზად არ უნდა გამოიყურებოდეს. მოციმციმე და კაშკაშა ვარსკვლავები სევდიანსაც კი ხდიდნენ. ნათელია, მაგრამ ბნელია. ისევე როგორც ის.

ცას აქვს თავისი საიდუმლოებები. ბნელი ღამის ცა ლამაზად გამოიყურება, მაგრამ არასოდეს იცი რას მალავს.

ცუდია, თაე  იყო ცა.

"I still wonder, wonder, beautiful story. Still wonder, wonder best part. I still wonder, wonder next story. I want to make...you mine."

თაე მღეროდა, ეს მისივე შექმნილი სიმღერაა. მაგრამ ის არასოდეს არავის მისცემდა ამის მოსმენის უფლებას, მხოლოდ მას და მის ფორტეპიანოს.

- ნიჭი გაქვთ, მისტერ კიმ.

უცებ ხმაზე კარგად შეკრთა, ფაქტიურად კინაღამ გადახტა. ვის არ გაუკვირდება?

"ოჰ, ჩემო... შეგიძლია თავი დაანებო ასე საშინლად დაძახებას?" ტიროდა
(მგონი ავტორს ძაან მოსწონს ატირებული თე), ხელი  გულზე მიედო.

ჯონგუკიც გვერდით იჯდა. მაგრამ მას არ შეუმჩნევია, რადგან  მას ჩრდილი ფარავს.

"რატომ ხარ აქ? შენს დანიშნულ ოთახში უნდა იყო." ჯონგუკს ქუდი ეხურა და პირდაპირ მიწაზე დაჯდა.

- მე... - თაე შეჩერდა, - ვერ ვიძინებ, უძილობა მაქვს. თქვა და ამოისუნთქა.

"Მეც." თქვა ჯონგუკმა ცის ყურებისას. თე დაინტერესდა.

— მართლა? მან ჯონგუკის სახე დაათვალიერა და შემდეგ წარბები შეჭმუხნა. "თქვენ არ გძინავთ საკმარისად, მაგრამ მაინც ლამაზად გამოიყურებით." თემ ჩაილაპარაკა, მაგრამ ჯონგუკმა გაიგო.

"მე კი პანდას ვგავარ." ისევ ატირდა(ჰა ისევ), სახე გაუგრძელდა(თქვენით მიხვდით რას ნიშნავს მე ვერ ვხვდები).

ჯონგუკმა მას შეხედა: "შენ პანდას არ ჰგავხარ".

თემ ტუჩი მოიკვნიტა ღიმილის გასაკონტროლებლად. "მართლა? მაშინ მე საყვარლად გამოვიყურები?" ჰკითხა და მოციმციმე თვალებით შეხედა.

- არა, - შეჩერდა ჯონგუკი. "ზომბივით გამოიყურები."

თაეს ღიმილი გაუქრა. მაშინვე მკლავზე მოხვია.

"ჰაჰა, სასაცილოა." მერე თვალები აატრიალა.

ამის შემდეგ მათ გარშემო  სიჩუმე სუფევდა. ვერცერთი ბედავდა ლაპარაკს, მხოლოდ ჭიკჭიკები და დუმილის დამამცირებელი ხმა.

- მისტერ კიმ, - დაიწყო ჯონგუკმა. თაემ მას შეხედა. "დიახ?"

"შენ..." ყოყმანობდა ჯონგუკი. "ახლა კარგად ხარ?" მან ჰკითხა  ადრე მომხდარ ინციდენტზე .

თაემ პირი გააღო, მაგრამ ხმა  არ ამოუღია. მზერა აარიდა და ტუჩი მოიკვნიტა. მას არასოდეს ეგონა , რომ ჯონგუკი მასზე  ზრუნავდა.

ის მის წინაშე აღმოჩნდა. "კარგი, კარგად ვარ" თქვა
და ჯონგუკმა თავი დაუქნია. ფეხზე წამოდგა და ტანსაცმელი შეისწორა.

"კარგია ამის მოსმენა. ახლა დაიძინე, ხვალ დილის ზარი გვაქვს."

თაემ თავი დაუქნია და გაიღიმა. "ღამე მშვიდობისა, კაპიტანო!" თქვა , მაგრამ ჯონგუკმა უკანმოუხედავად თავი  განაგრძო სიარული.

" "ღამე მშვიდობისა" არ მეტყვი?" ყვიროდა, მაგრამ მხოლოდ სიჩუმემ უპასუხა. მან ამოისუნთქა.

"ის საყვარელია, მაგრამ უხეში." ფეხზე წამოდგა და ოთახში დაბრუნდა.

Tae pov:

რატომ არის ის იქ? ისიც სასეირნოდ წამოვიდა?
დამთხვევა? მგონი არა

მოდი უბრალოდ შევაჯამებ ინფორმაციას რომელიც მივიღე.