17๐Ÿ˜Œ

"Me lejo me ty te vije,
Kur me nuk kam ku te shkoje,
Te te sjell pak lumturi,
Dhe te shkuaren pas shikoje..
**********


U afrova nga te piktura dhe syte me shkuan te feniksi i kuq qe perkethelte me krahet e tij fytyren e vajzes ne pikture, sikur te donte ti fshinte lotet...por ajo nuk po qante, apo vall syte e mi nuk i shihnin lotet!?


- Emri yt eshte Lait ateher...dhe ato letra ishin historia juaj?


Pas fjaleve te mia ai ktheu koken dhe po me shikonte pa ndalim ...dukej sikur po me studionte, sikur po humbiste ne syte e mi dhe kerkonte dicka.


- E lexova premtimin qe i bere zonjes tende, ndaj me lejo te te ndihmoje ta mbash!?


- Cfareee dreqin, por Arel ajo eshte ne Japoni?


- E cfare pastaj Lena?!


- Me duket se e ke harruar nga i bie Japonia..


- Jo ,ndaj do nisemi sot, mesa mbaj mend xhaxhi Eni ka nje fluturim per Japoni ne mengjes.


- Po, por si thua kur te arrim...


- Mos u shqeteso Meli, do ti them babit te dali ne aeroport te na presi, pasi kishte nje koncert ne Japoni, Tokio mesa mbaj mend!- thash une dhe mora rroba per vete dhe vajzat.


- Po keto...Arel!?


- Vishuni dhe do shkojme te shtepia e Xhonasit...xhaxhi Eni do jete akoma ne shtepi!


- Ti...ti...do me vdesesh mua!!!


- E di Lena, tani behu gati sa te marr Laitin!


- Epo me ty s'merrem dot une, ndaj ne rregull!


Pasi Lena pranoje u beme gati dhe pasi e vendosa Laitin ne nje kafaz, qe nuk ishte e lehte per krenarine e tij, u nisem drejte shtepise se Xhonasit, e cila fal zotit ishte jo large aeroportit.


- Hejjjj Xhonas idjoti, hape deren matuf!!


- Lena mos u trego kaq e eger, se do ta trembesh!


- Kush eshte?- u degjua zeri i Xhonasit dhe Stivenit nga shtepia!


- Ujku qe ka ardhur te te haje ...po jam Lena ore idjota!


- Lena, Arel dhe Meli!? Cfare doni ketu dhe po ai kafazi!


- Behuni gati djema, do ikim ne Japoni, ndaj i thoni xhaxhi Enit.


- Cfareee, por Arel!- berrtiten te dy ne nje kohe.


- Arelan, vajza, Oreani me tha se doni te shkoni ne Japoni sot, cila eshte arsyeja!- erdhi burri biond me sy te bukur te zinje.


- Xhaxhi...une thjesht dua te ndihmoje nje mike te vyer!


- Ne rregull ateher, persa kohe qe Oreani dhe Artemisa jane dakort, behuni gati se do nisemi pas 15 minutash .


- Djema behuni gati, do vini dhe ju!


- Por Lena...


- Mos vall ishte kerkes, se mua mu duke urdher!- u berrtiti te dyve Lena dhe pas 15 minutash arritem ne aeroport.


Pasi dhame pasaportat hyme ne avion dhe po prisnim te nisej.


- Arel...po ate zogun e kuq...do vije me ne!


- Po Xhonas, pasi zogu i kuq eshte arsyeja e ketij udhetimi!- shpjegova une dhe kur ktheva koken nga Laiti ai kishte shkrire hekurat e kafazit dhe po me shikonte mua.


- Cf..cfare dreq zogu eshte??- berrtiten djemt te friksuar pasi pane Laitin qe po merrte flake nga inati!


- Epo u zbulua, zogu eshte nje feniks me emrin Lait, i cili po ashtu i perkiste gjyshe Andjas dhe gjyshi Avjusit, kuptuat!- thash une dhe ata tunden koken te habitur.


- Po gjyshe Andja??


- Ohuu, Lena, Meli, keni nderin tu tregoni gjithcka djemeve!- i thash une dhe ato filluan tu tregonin per boten magjike, mamin tim, krijesat magjike dhe gjithcka tjeter.


- E kuptuat idjota?


- P..prite pak Lena, pra teta Artemisa eshte nga nje bote tjeter, me krijesa magjike qe jetojne mijra shekuj,Arelani eshte mbesa e legjendes antike dhe mesuesi magjik. Madje gjyshi i saj eshte nje monster i zi me sy te kuq dhe brire.
Po e ndjekin disa monstra nga mbreteria e humbur e erret, ndaj dhe teta Artemisa do ta martoje qe mos te doje nje krijes magjike si gjyshja e saj!


- Pak a shume Stiven!


- Kjo eshte fantastike, dua te vije dhe une ndonje dite te ajo bota!


- Ne po perpiqemi te shkojme vet djema, biondushi im i bukur...sa me mungon!


- Cfare biondushi Meli, po Sadi im i lezecem!


- Cfare, pra ju keni gjetur te dashur vajza!


- Po!- thane te dyja me mburrje.


- U mortja mua per idjotet qe kam per miqe!- thash une dhe te gjithe filluan te qeshnin.
******
Me ne fund pas disa oresh arritem ne aeroport dhe sapo dolem nga avioni, babi po priste i shqetesuar.


- Arelan zemer ! Ka ndodhur ndonje gje, me shqetesove shume!?


- Me fal babi, por dua te shkoje ne veri te japonis...nje fshate i vogel.


- Por cfare...


- Dua te ndihmoje Laitin te mbaj premtimin babi, te lutem!


- Por ai eshte feniksi i gjyshes dhe gjyshit?- tha ai sapo pa Laitin pran meje.


- Jo babi...ai nuk i perket askujt!


- Nje rregull ateher femije...hipni shpejte ne makine!


- Xhaxhi Orean!!Ne nuk jami femije!


- Per mua jeni Lena!- ia ktheu babi qete dhe te gjithe po qeshnin me fytyren e kuqe te Lenes.


Me ne fund arritem. Ngado kishte fusha te gjelbra dhe nje pyll pak me large bregut i cili te nxirrte ne qytet.
Kishte shtepi dhe vila te rralla, dhe pervec zerit te disa femijeve dhe zogjeve ishte qetesi.


- Wow sa bukur, sa do doja te jetoja ketu!


- Edhe une jam dakort me ty Stiven!


- Mund te martohemi kur te rritemi dhe jetojme bashke Lena!


- Provoje thuaje perseri Stiven dhe nuk mbaj pergjesi nese do te ktheje ne Londer me ndonje gjymtyr te thyer!


- M..me fal Lena!


Taksa po qeshja me budalliqet e Lenes dhe Stivenit, Laiti fluturoje nga krahet e mi dhe u largua drejte nje vile gjigande pran bregut.
Na pamja dukej shume e vjeter, por e mirembajtur.


Laiti ndaloje te dera dhe thjesht cukiste me sqep me shpresen se dikush do pergjigjej.


- Pra kjo eshte shtepia e Emelis Lait!?- e pyeta une dhe ai ktheu koken dhe hapi krahet.


Sapo u afrova te Laiti degjova deren te hapej dhe prej andej doli nje grua shume e bukur dhe e embel.


- Pershendetje, si mund tu ndihmoje?- tha ajo me nje buzeqeshje te embel ne fytyre.


-Na falni, por kjo eshte shtepia e Emeli Zhan de Mejer dhe majorit Alan Zhan de Mejer?


- Po...por ju nga i njihni ata, kane kaluar disa shekuje qe kur kane jetuar?


Nxora letren e Emelis nga xhepi dhe sapo gruaja e lexoje na ftoje brenda.


- Po ju zonje...nga e dinit historine e Emelis?- e pyeti konfuze Meli gruan.


- Ma ka treguar stergjyshi kur isha e vogel. Pas vdekjes se Emeli Zhan de Mejer stergjyshi im erdhi ne kete shtepi dhe e bleu per te nderuar dhe mbajtur gjalle shtepine ne te cilen ai, Emeli dhe nje zoge i zjarrte me emrin Lait jetoje.
Kur une e pyeta stergjyshin se perse priste cdo dite ne ate brege pran pemes se vjeter te qershise ai me tha se po priste shokun e tij te kuq te femijeris.


Pas tregimit te saj syte mu mbushen me lot dhe me dukej sikur ne kete shtepi degjoja zerin e Emelis dhe majorit te saj.


- Hej Lait, Ai ka pritur per ty, tani qe me ne fund u ktheve pse fshihesh ne ate kafaz?- thash une dhe pas fjaleve te mia Laiti doli nga kafazi dhe fluturoje ne nje portret te gruas te piktura dhe nje burri shume simpatik.
Sapo e pa, gruaja mbeti e habitur dhe nuk ia hiqte syte.


- Ai u kthye perseri!- tha gruaja duke qeshur embel.


Une thjesht i ktheva buzeqeshjen dhe preka lehte portretin e vjeter..


- Kjo eshte Emeli dhe Alani, Lait?


Ai thjesht tundi koken dhe pasi e cukiti me sqep portretin, qendroje ne krahet e mi.
U ngritem te gjithe dhe pasi pershendetem gruan e embel u nisem drejte pemes se qershise.


Sa ngjitem kodren perball na u shfaq nje peme gjigande qershie. Ishte shekuj e vjeter, por ende qendronte ne kembe, sikur dhe ajo priste, sikurse e zonja e saj. Toka ishte mbushur nga lule roze dhe sapo u afruam, ishte nje vajze e vogel rreth 7 vjece e mbeshtetur te pema.


Laiti u afrua pran saj dhe i qendroje ne kembe. Dukej sikur historia po perseritej.


- Po pret dike vogelushe?- i thash une dhe sapo ajo hapi syte buzeqeshi dhe mu pergjigje.


- Po, mami me ka treguar historine e gruas se bukur qe priste ketu dhe ajo e kishte emrin Emeli si une!


- Mund te rrime edhe ne ketu me ty e dashur Emeli?


- Po vajza e bukur me sy blu!


- Emri im eshte Arelan, kurse keta jane miqte e mi, Lena, Meli, Stiven dhe Xhonasi.


- Gezohem te gjithe...por Arelan, po zogu i kuq si quhet!?


- Emri i tij eshte Lait!- sapo i tregova emrin e tij, fytyra e saj u cel dhe e perkedheli lehte.


-Laiti im, ti u ktheve, si premtove!- tha vogelushja Emeli para se ta zinte gjumi me Laitin ne krahe.


Te gjithe ngrime ne vend, pervec Laitit i cili e cukiti lehte ne balle, sikur te thoshte u ktheva perseri.


Pasi e putha embel vogelushen ne balleย  e mbulova me pallton e kuqe qe kisha veshur dhe pasi Laiti i la nje pupel te kuqe, u larguam nga ai vend kujtimesh, me shpresen se nje dite do kthehemi perseri.


- Mendoje se zonja jote eshte kthyer perseri Lait, ajo premtoje se do takoheshit perseri ne te ardhmen dhe e mbajti fjalen. Prova ishte vogelushja. - i thash une dhe ne faqe me rreshkiten disa pika lot te cilat Laiti i fshihu me krahe dhe pasi me cukiti lehte ne balle u largua ne fluturim drejte makines se babit tim.


- Jam e lumtur qe me pranove Lait!- thash e lumtur dhe nje fllad i ngrohte ere me perkedheli lehte fytyren, sikur po me thoshte mirupafshim.


- E di qe ti je ketu Emeli...do kthehemi perseri ne vendin e endrrave te tua dhe Laitit.


Pas atyre fjaleve u nisa e lumtur large atij vendi drejte shtepise sime, por me premtimin se do kthehesha perseri.


********
Kjo ishte pjesa dhe per sot. Me ne fund Laiti e permbushi premtimin .


luvjana dhe gjithe te tjeret shpresoje tu pelqeje pjesa ๐Ÿ˜๐Ÿ˜๐Ÿ˜๐Ÿ˜๐Ÿ˜

Comment