Kam nje histori per ty,
Qe shume dua ta tregoje,
Teksa humb ne ata sy,
Me shume mall per te kerkoje...

*************

Pasi bera dush u ula perseri ne shtrat dhe trupi po me digjte. Ne gjithe ate shtepi isha vetem une...nuk ishte askush qe te me ndihmonte. Mora telefonin dhe ne ekran me doli numri i mamit.
Doja ta merrja, ti thoja kam nevoje per ty, ti lutesha te me ndihmonte...por si mund te kerkoje shpetim nga personi qe me shkaterroje...qe me shiti te nje njeri pa zemer, vetem nga frika se mos behesha si gjyshja ime...nga frika se do kthehesha perseri ne boten magjike.

I largova keto mendime nga koka dhe vendosa te merrja Lenen!

- Alo, Arel je mire?

- Lena...te lutem...me ndihmo!- thash une mes lotesh qe me kishin lagur fytyren.

- Arel je mire...sa te marr Melin dhe erdhem!

- Faleminderit.

Mbylla telefonin dhe ne mendje ende me vinin fjalet e tij.
Une nuk jam nje objekt!

U ngrita me furi nga shtrati dhe kur ktheva koken nga dera brenda hyne vajzat dhe Stiveni me Xhonasin.

- Je mire shoqe, cfare ka fytyra jote, ke qare apo jo...kush guxoi ta bente kete???

- Lena shtyu se e mbyte, lere te marri frym njeher!

- Mbylle gojen Xhonas, apo do ti ndonje grusht turinjeve!

- J...joo, mire!

- Arel cfare ka ndodhur?- tha Stiven i shqetesuar dhe te gjithe kthyen koken nga une.

- Ai ishte ketu..Eleo ishte ketu dhe....

- Cfare dreqin, te beri gje Arel?

- Mos u shqeteso Meli, thjesht jam pak e friksuar!

- Do ta vras ate ndyrsiren!

- Jo djema uluni ju lutem, mos beni gje, tek e fundit ai eshte i rrezikshem!

- Si te ulemi Arel, eja shkojme Stiven!

- Arel sapo ju tha ULUNI!!!- i berrtiti Lena dhe te dy ndaluan nga frika.

- Cfare mund te beje per ty Arel?

- Asgje tjeter Xhonas, thjesht me lini te qaje per pak!- thash une dhe rash ne krahet e Lenes me lotet varge ne fytyre.

- Nuk dua te martohem me ate njeri...kam frike...por nese nuk pranoje nuk do ti shoh me kurr Nildin, Skailin, Aridon dhe gjithe te tjeret.. a..ata jane familja ime, si mund te ma beje mami kete gje!!

- Mos u shqeteso Arel, do flasim ne me teta Artemisen!

- Jo Stiven, ajo nuk do degjoje..si mundet nje nene t'ia beje kete vajzes se saj, cfardoqoft  arsyeja nuk kishte te drejte ta bente! E urrej, e urrej!

- Te lutem Lena, mos fol keshtu!

- E si te flase Stiven, shiko si eshte shkaterruar Arelani!- tha Lena dhe te tjeret ulen koken.

U ngrita ngadal nga shtrati dhe shkova drejte piktures qe me kishte bere dhurate gjyshe Andja dhe gjyshi Avjus.
Cuditerisht me jepte nje ndjesi te vecant.
Ne piktur ishte nje vajze shume e bukur e mbeshtetur pran nje peme qershie rreze bregut.
Ne kembe i rrinte nje zoge shume i bukur i zjarrte, ne dukje ishte nje feniks dhe krahe saj ishte nje kuti e vogel me dekore te vecanta.
Vemendjen ma hiqi fytyra e saj e trishtuar, ata sy te bukur, qe i mbante nga deti sikur priste dike!
E mora pikturen ne dore dhe prej saj doli nje zarfe i madhe me shume letra brenda.

- Arel...ajo eshte dhurata qe te dha xhaxhi Skaili, me duket se ishte nga Andja dhe Avjusi!

- Dua ti lexoje keto letra vajza...nuk e di por kam nevoje ti lexoje!

- Nje pyetje kisha, kush eshte Andja dhe Avjusi??

- Aaaa Xhonas dhe Stiveni, harruam!

- Pse u trembe Meli??

- Asgje djema, tani ikni se kemi pune vajzash ne!

- Por Lena...

- Do ikni me deshire, apo tu nxjerr une me shkelma!

- Jo Lena...s'ka nevoje!- thane te dy ne nje kohe dhe iken me njemije pyetje ne koke.

- Ato po na fshehin dicka Xhonas, beme gabim qe ikem!

- E di, por nuk do dilnim gjalle nga ajo shtepi po te na fuste Lena ne dore!

- Ke te drejte!
******
- Eja ulu tani Arel, lexoi ti, se shkrimi nuk kuptohet nga ne!

- Ne rregull ateher Lena!

♤♤♤♤♤♤♤♤

Historia e Emeli Zhan de Mejer!

Dalngadal dimri po ikte duke i lene vendin pranveres. Isha vetem 16 vjece kur babi me premtoje te djali i nje Majori   te njohur ne Japoni.
Babi im ishte nje gjenaral i vjeter ne sherbim te perandorit, por pas vdekjes se mamit ai e la detyren dhe une, babi dhe dy sherbetoret tona shkuam ne nje shtepi te madhe ne nje fshate te vogel ne veri te Japonis.
Nuk kisha shoqe, pasi vajzat atje nuk kishin te njejtat shije dhe preferenca si une.
Ato enderronin nje fustan me dekore dhe menge te fryra si te gjitha damat perandorake, por per mua  nje fustan i thjesht ishte mjafte, edhe pse babi nuk e pranonte qe vajza e tij e vetme te mos vishej me eleganc.
Ditet kaluan te qeta...
Oret i kaloja rreze nje bregu, ku nje dite premtova se do mbjell nje qershi aq te madhe sa te arrije qiellin.
Sot babi kembengulni qe te shkoja me te ne nje ballo gjigande qe kishte organizuar perandori per te festuar fitoren ne lufte te djalit te Majorit Eduard, Majori i gardes perandorake Alan Zhan de Mejer.
Edhe familja e tij, sikurse e imja ishim ardhes ne japoni, ndaj dhe emrat dhe mbiemrat nuk jane japonez.
Isha veshur aq bukur dhe e hijshme ate mbremje sa asnje nuk mi ndante syte.
Po shikoja perreth dhe kur nuk e gjeta babin, fillova te vrapoja kur u perplasa me dike.
Ngrita koken dhe djali perball mi mori mend, ishte shume i bukur dhe elegant.
Asnje femer nuk mund ti shpetonte asaj fytyre te akullt.
Ne fillim ula syte e sikletosur, por kjo atmosfere e qete mbaroje, kur ai me quajti " Shushunje, sepse pa e kuptuar i kisha mberthyer doren dhe nuk po e leshoja.
Mora flake dhe mes nesh kerciti lufta, por mu desh te pushoja kur babi me tha se ai do ishte burri im.
Stinet kalonin dhe une me majorin Alan takoheshim gjithmon e me shpesh. Ajo armiqesia midis ne filloje te zhdukej me kalimin e kohes, duke i lene vendin dashurise.
Erdhi perseri pranvera dhe kjo pranvere e imja e 20 me gjeti ne krahet e Alanit.
U bera gruaja e tij dhe te dy me deshiren tone, jetuam te shtepia ne fshate.
Diten e dasmes mbollem se bashku pemen tone te qershise, kur i premtuam njeri tjetrit dashuri te perjetshme.
Vjeshta erdhi shpejte dhe ne praneveren e vitit tjeter, Alani do kthehej ne detyre ushtarake me marinen.
Shkova per pazar ate dite dhe rruges me zuri nje shi i madhe, ndaj per me shkurte kalova nga pylli.
Me ne fund pash shtepine, por zeri i nje zogu me terhoqi vemendjen. U ktheva dhe ne nje peme ishte nje zoge i zjarrte qe rrezatonte nje drite dhe ngrohtesi te cuditshme ,por qe kishte thyer nje krahe.
E mora ne krahe edhe pse duart ishin bere te kuqe nga nxehtesia qe percillte trupi i tij i vogel.
E mjekova me ndihmen e Alanit dhe ne liber gjeta se ne te vertet ky zoge i zjarrte ishte nje feniks...feniksi i fundit ne bote.
Ditet kalonin dhe feniksi..qe une e quajta Lait, po mesohesh dhe miqesohej me ne te dy.
Kujdesi per Laitin nga gezonte pa mas dhe keto muaj ai zoge i vogel i dha drite jetes sone.
Dimri kaloje dhe erdhi koha qe Alani te ikte me marinen. Ate mbremje shkova pran bregut dhe fillova te qaja.
Zemra ime nuk e perballonte dot 1 vite pa te.
Ne mengjes i dhame fjalen njeri tjetrit se ai do kthehej perseri pas nje viti dhe une do e prisja perdite derisa ta perqafoja perseri , sigurisht qe dhe Laiti do kujdesej per mua qe ateher.
Cdo dite shkruaja dhe merrja telegrame prej tij sa me mjaftonte vetem shkrimi i tij te me merrte malli.
Dimri erdhi perseri dhe kesaj radhe me i lagesht dhe i ftohte se kurr.
Vitit po i vinte fundi dhe me ne fund edhe pak dhe do perqafoja majorin tim te bukur.
Me ne fund erdhi pranvera dhe ende asnje lajm prej tij. Isha shume e shqetesuar dhe po lexoja nje novel pran dritares me Laitin qe po flinte te kembet e mia si gjithmon, kur babi dhe Majori Eduard po vinin me vrap drejte meje.
Mos vall ka ardhur Alani...me ne fund do ta perqafoja perseri dashurine time.
Dola me vrap duke therritur vetem emrin e tij, por lotet e babit me ngrine ne vend.
Mos vall nuk do ta shikoja me kurr fytyren e bukur te majorit tim, mos vall ato fjale ne telegramin e tij te fundit ishin lamtumira jone. Po une vall si do jetoja pa te.
Ate nate qava aq shume sa lotet me thaeshin ne fytyre. Nuk e besoja se Alani im ishte larguar perjete.
Trupin e tij se kishin gjetur, ndaj shpresoja qe te ishte ende gjalle. Nuk u largova kurr nga shtepia jone dhe cdo dite shkoja ne post per te derguar telegrame ne adresen e fundit te majorit Alan, por sapo shkoja e njejta pergjigje...adresa nuk ekziston.
Nje dite e pashprese u ula rreze qershis son dhe flladi i eres me merrte floket dhe me thante lotet qe binin nga malli per majorin tim.
Here-here ato lot preknin token dhe here- here i fshinte Laiti me krahe. Sa here qe me shikonte te trishtuar me cukiste ne balle me sqep, sikurse me gjuante lehte Alani sa here qe merzitesha.
Ne toke kisha letrat qe i shkruajta Alanit kur Laiti fluturoje nga kembet e mia dhe letrat perfunduan ne det nga era e kraheve te tij te kuq.
Me ne fund me erdhi nje mendim si ti dergoja keto letra te majori im.
Dite per dite blija shishe bosh dhe letrat qe i shkruajta i fusja ne shishe dhe i hidhja ne det duke thene me vete "Deti te ndau nga une dhe deti do na bashkoje perseri "
Vitet kalojne si akrepat e ores ne murin e shtepise, por une nuk i shoh, nuk me intereson me koha...tani arsyeja ime jane vetem kjo peme qershie, shtepia jone dhe Leiti.
Babi me ka gjetur shume njerez te rendesishem gati per tu bere burrat e mi, por i vetmi ne jeten time eshte dhe do jete Alani.
Koha ka kaluar dhe tani vetem Laiti me ka mbetur . Babi im vdiq dhe vdekja e tij dhe Majorit Eduard ishte nje goditje e madhe per mua.
Nuk e dija cfare do beja pa Laitin pran, e shoh ndonjeher qe ka deshiren per te fluturuar large ne ate qiell te pafund, por  duhet te mbaje fjalen e Alanit.
Me dhemb zemra kur e shoh veten si nje kafaz per te, por sapo ne mendje me vine keto mendime Laiti zbret nga qielli dhe me cukit lehte ne balle, sikur vertet te di se cfare po vertitet ne mendjen te ngaterruar, sikur ai do te me tregoje se eshte pran meje, se une jam shtepia e tij dhe ai eshte arsyeja ime.
Tashme jam vecuar nga bota, nga njerzit dhe jeta...
Cdo dite shkoje me Laitin ne brege dhe hedhe letren e radhes ne te cilen kam derdhur ndjenjat, dashurine dhe mallin per te dhe te ardhmen tone.
E vetmja gje qe me jep shprese se Alani im eshte diku matan atij deti te kalter jane kujtimet dhe premtimet tona te perjetshme.
Sikur ta dinte sa me mungon ajo buzeqeshje, sikur ta dinte qe do vdisja vetem te ndjeja edhe nje here te vetme aromen e tij, sikur ta dinte sa digjem vec per nje perqafim...nje puthje, ose thjesht te perkedhelja per te fundit here floket e tij te zinje pise.
Me vitet po iken dhe mosha ime...po plakem dhe po e shijoje pleqerine me Laitin pran meje, i cili e ka vene re ndryshimin tim dhe me rri me pran, sikur te kete frike mos do largohem dhe une sikurse Alani...dhe ka te drejte, feniksi jeton shume gjate, ndaj nje dite do ti them lamtumire.
Keto dite shume njerez vijne nga e gjithe bota per te bler Laitin, sepse eshte nje specie mitike...por pergjigja ime eshte gjithmon e njejta, nuk do ta jap kurr driten time.
Stinet kalonin radhe- radhe dhe shishet me letra brenda nuk kishin fund. Nje dite duke qendruar e pergjumur nen hijen e qershise, Laiti gjeti dicka ne pyll...ose dike dhe ishte nje djale i vogel me tipare shume te bukura. Sapo e pash me kujtoje majorin tim...kishte te njejten fytyre te bukur si ai.
Qe nga ajo dite djali qendroje ne shtepi me mua dhe Laitin, pasi nuk kishte familje...
E bindur vendosa ta quaj Lian, si emri i babit tim. Liani u miqesua shume me Laitin dhe per Laitin ishte sikur eshte kthyer perseri majori yn.
Mengjesi kalonte me punet e shtepise, ne dreke uleshim ne hije te qershise dhe me shikonte kur shkruaja letra dhe ne mbremje i tregoja historin time dhe majorit te gardes perandorake Alanit.
Kjo jete e bukur zgjati derisa me duket ti thoja mirupafshim Lianit, te cilin e birsoje nje familje e mire udhetaresh, ndaj do largohesh nga Japonia.
Premtoje se do kthehej perseri dhe do ishte me i rritur, por kisha frike se une nuk do isha aty duke e pritur...ndaj ajo mirupafshim per te, ishte lamtumire per mua!
Me ne fund e arrita limitin tim dhe jetova sa me ishte shkruajtur. Pasi i fala detit dhe letren time te fundit duke u lutur qe nje dite fjalet e atyre letrave mos te ishin me thjesht nje mister, por nje dite ti hapte dikush i cili do perjete gjithe keto vite plote mall, shprese dhe dashuri, qe kurr nuk iken kot.
Mora kutin e vjeter te bizhuve qe me dhuroje Alani dhe ne te vendosa unazat tona te marteses, puplen e Laitit dhe letrat qe me dergonte Alani.
Sapo e lash kutin ne toke ne dore mora Laitin i cili po me shikonte me vemendje ne cdo hap.
Ne faqe me rrodhen disa lot te cilet Laiti i fshihu me krahe dhe me cukiti si bente gjithmon.
"Erdhi koha te them lamtumire drita e jetes sime. Me dhemb zemra qe po te largoje, por tani me duhet te shkoje, sepse babi dhe Alani po me presin me mall. Ti e di sa merzitet Alani kur e le te presi shume...tek e fundit ai eshte majori yn inaci Laiti im.
Ik Lait dhe mos u kthe me ne kete vend, derisa te me gjesh ne nje jete tjeter.
E di se ne te ardhmen do vish perseri pran nje vajze qe ti besosh sikurse mua.
Lamtumire Lait, ti i dhe arsye jetes sime pas humbjes se Alanit dhe babit.
Fal teje e arrita kete dite zogu im....
Ik prej ketej me shpresen dhe bindjen se ne te ardhmen do me shohesh perseri ketu pran Alanit dhe babit....vetem ateher do jesh i lire nga ky premtim. "
E shikoja qe ai nuk donte te largohej prej meje, me cukiti perseri me sqep si bente gjithmon kur merzitesha ose qaja, por kesaj radhe po qante ai, ishte ai i merzitur dhe po lutej qe une ta qetesoja.
U ngrita me ate ne krahe dhe pasi i thash "Kthehu perseri ketu ne te ardhmen,pran dikujt ,qe te mbash premtimin tone dhe ta degjosh perseri zerin tim" e hodha ne qiell dhe e shikoja teksa perplaste krahet large meje dhe ende lotet e tij te zjarrte me binin ne fytyre.
U ula perseri me koken nga qielli dhe duke degjuar brritmen e zogut tim teksa ikte prej meje.
Me syte qe me mbylleshin perjete lash fleten dhe penen ne toke dhe ika me te vetmet fjale qe me digjnin per vite....
" E SHKUARA NA LIDHI, E TASHMJA NA NDAHU , E ARDHMJA DO NA BASHKOJE PERSERI NE TE NJEJTIN VEND KU GJITHCKA NISI "
Lamtumire.....
♡♡♡♡♡♡♡

Pas kesaj historie ne fytyre po me vershonin lotet dhe trupi me dridhej nga ndjesia qe me jepnin ato letra.
Ktheva koken nga vajzat dhe ato po qanin pa ndalim.

U ngrita ngadal dhe nuk ishin vetem ato qe degjuan historine...pasi feniksi i kuq ishte ulur mbi portret dhe e cukiste me sqep ballin e vajzes ne pikture.

........

Hej te gjithe, e ktheva perseri Realitetin e fshehur, pasi e kisha lene pas dore, mbesen e bukur te Andjas dhe Avjusit.

Sot e di qe do qani pak kur ta lexoni se jo per gje, por kurr s'kam krijuar histori me prekese....

Anastaglia31 dhe gjithe te tjeret shpresoje tu pelqeje pjesa 😍😍😍😍😍