Rruga qe ke zgjedhur,
Shume do me lendoje,
Hapi qe ke hedhur,
Nga ty do me largoje...
***********

Nuk e mendoja se mami do hidhte nje hap te till dhe te me lendonte kaq shume.
E si vall mund te dua une nje njeri,per te cilin te tjeret jane thjesht objekte, te cilat kane nje cmim....po une vall, cfare objekti mund te jem per te, kur me kerkon me aq fanatizem....nje thesare ndoshta, apo ndoshta nje qelq i pavlere qe mund te thyhet kurdohere...

Kane kaluar rreth 2 dite dhe nuk kam shkuar fare ne shkolle, nuk kam as uri, ha rralle, por dhe Lena, Meli, Xhonasi dhe Stiven vine shpesh per te me ngritur humorin, por nuk eshte lehte.

Mami vjen cdo mengjes qe te me bindi te shkoje ne shkolle, ose te pakten te ha dicka, por nuk mundem, nuk mund ta shoh me ne fytyre pas gjithckaje qe me beri.

Sot mami nuk do vije ne shtepi deri neser, pasi ka nje seanc te rendesishme, kurse babi eshte jashte vendit me nje koncert.

Ende nuk kishte perenduar dielli, ndaj do dilja per nje shetitje, tek e fundit po beja kohe brenda.

Po ecja e menduar anes parkut, kur ndjeva nje dore ne shpatull dhe me pas nje ze i njohur, pervers.

- Me kishte marr malli per te te pare keto dite, engjelli im!

- Zoti Alan, mos me trembni me keshtu!- u ktheva une dhe e gjuajta lehte ne krahe.

- Me fal Arel, por keto dite nuk me je dukur shume e perqendruar!

- Ke te drejte zoti Alan, por do me kaloje!- i thash une duke i dhuruar nje buzeqeshje te hidhur.

- Shpresoje vogelushja ime, nuk me pelqen te te shoh kaq te perhumbur!- me tha ai dhe me perqafoje.

Kisha vertet nevoje per perqafimin e dikujte, por nuk e kam dhene shume veten.
U struka ne krahet e tij dhe cuditerisht fillova te qaja, nuk mund ti mbaja me lotet.

- Qaje vogelushe, une jam ketu, pran teje!- me tha zoti Alan dhe me shtrengoje pran vetes.

- Une..nuk dua...nuk mund te dua...dike si ai...mami im me shkaterroje mua, pse se kupton...pse se kupton sa e urrej ate, personin e vetem i...cili me sheh si objekt, jo si njeri!- po berrtisja me sa fuqi kisha, sikur doja ti largoja nga vetja keto fjale.

- Ateher pse pranon...refuzoje kur se do...mos e burgos veten ne kete moshe!- me tha zoti Alan duke me pare ne sy.

- Por...por nese une se pranoje...nuk do ta shoh me kurr...Aridon..Skailin, Nildin dhe te gjithe te tjeret....ajo do me ndaj perjete nga familja ime!

- Shhh, mire zemer, gjithcka ne rregull, qetesohu tani!- tha ai duke me perkedhelur fytyren.

U ngrita nga zoti Alan,fshiva lotet dhe u perpoqa te beja nje buzeqeshje te embel.

- Faleminderit shume, kisha vertet nevoje te qaja pran dikujt!

- Epo shyqyr qe isha une fatlumi!- ma ktheu qete zoti Alan, por perseri ne fytyre kishte ate veshtrimin pervers.

- Si nuk  ndryshove njeher, mesuesi pervers!

- Ky jam une e dashur, i teri dhe i beri!- me tha ai si me mburrje dhe te dy filluam te qeshnim.

Shetitem pak perreth parkut dhe zoti Alan me shoqeroje ne shtepi.
Mund te shkoja dhe vet, por ai kembenguli shume.

- Faleminderit shume per sot, tani ndihem pak me mire!- i thash une dhe e perqafova.

- Kur te duash te dalim perseri, thjesht me thuaj, por radhen tjeter dua nje takim!- me tha ai dhe me shkeli syrin.

- Hehe, nuk ta premtoje takimin, por nje shetitje, jam dakort!- i thash une duke qeshur.

- Po t'ia kerkoje zonjushes Lena ose Meli nje takim, do pranonin?

- Hahaha, Meli do thoshte jo direkt, kurse Lena...epo mos e provo nese e do jeten!

- Ajo vertet me urren mua!!!

- Po do thoja une!

- Je shume e keqe, por perseri je engjell!

- Faleminderit mesuesi im pervers, naten!- e pershendeta une dhe hyra ne shtepi.

Shtepia ishte e erret dhe nuk dukej asgje.
Isha shume e lodhur, ndaj shkova direkt ne dhome per te fjetur.

U mbeshteta e rraskapitur dhe po mendoja per kohen qe kalova me zotin Alan.
Sa me fat jam qe kam miqe te till...
Cuditerisht ne nje moment u ndjeva aq e trishtuar sa fillova te qaja perseri.
Kur kujtoja fjalet e mamit ate dite, zemra ime nuk duronte dot.
E dua aq shume, por perseri dhe e urrej...kjo eshte e padrejte!

- Shhhh, thesari im nuk duhet te qaje!- degjova nje ze te njohur dhe me pas nje krahe me mbertheu pas vetes.

- Ktheva koken pas dhe u hasa me fytyren e fundit qe doja te shikoja..
Eleo ishte shtritur pran meje dhe nuk po me linte te largohesha nga krahet e tij.

- Cfare dreqin do ketu?- i berrtita une dhe u ngrita me nxitim nga shtrati.

- Erdha te shoh mos me vjedhi dikush thesarin tim!

- Une nuk jam nje objekte, kam ndjenja, qaje, qesh, trishtohem!

- Te gjithe njerzit sado me ndjenja, kane nje cmime, madje dhe ti!

- Ateher kur jam si te gjithe, pse nuk zhdukesh nga jeta ime?

- Sepse ti vlen me shume se te gjithe ata objektet e pavlere, ti je nje objekte i rralle, te cilin duhet ta kem vetem une!

- Ndjeje neveri kur te shoh, kur te degjoje, ti nuk ke zemer!- i thash une dhe sa bera te largohesha nje dore me mbertheu perseri dhe me vendosi poshte tij.

Ndjeja kycet e duarve qe po me dhimbnin nga forca e ushtruar prej tij.
Tashme isha si ne kurth dhe trupi i tij ishte kafazi.

Isha e ngatrruar,kur ndjeva frymarjen e tij shume afer fytyres sime.

- Degjo ketu, objekti im i bukur, kur une  pelqeje dicka, duhet te jete me patjeter e imja, ndaj mbaj mend se une te pelqeva ty dhe jo ti mua, do kesh kohe per te pare kam zemer apo jo kur te marr per grua!- me tha ai dhe pasi me puthi lehte ne qafe u largua sikurse erdhi.

Une tashme kisha ngrire ne vend, kisha frike...jo nga ai, por nga jeta qe me priste...

E urreja trupin tim...ate trup qe u preke nga duart e nje qenie te ndyre si ai.
U ngrita me veshtirsi nga shtrati dhe shkova te beja nje dush.
E kisha te nevojshme te zhdukja cdo gjurm, cdo ndjesi qe ai me shkaktoje.

Nuk me interesonte nese digjesha..vetem doja ti hiqa ato gjurm...nga trupi im.
*********
Kjo ishte pjesa dhe per sot.
Sorry qe nuk ishte shume e gjate, por tjetren do perpiqem ta zgjase pak.

Anastaglia31 dhe gjithe te tjeret shpresoje tu pelqeje pjesa 😍😍😍😍