"DAD...?"

Tamara called on when she stepped inside their house. No one answered. She pathetically heavily sighed. Naupo sa mahabang sofa sa sala ng marangyang bahay nila. Sinipat niya ang relos pambisig. Pasado alas-nuwebe na. Inabot sila ng gabi ng driver nya dahilan sa sobrang traffic. At naisip niyang advantage din un para makapag-usap sila ng Daddy niya. But she was wrong. Obviously, wala pa ito sa bahay nila dahilan sa wala pa ang sasakyan nito sa garage, but still she is hoping againts hope na andun pa din ito.

"Bukas pa uwi ng Papa mo, hindi ba nasabi sayo?" Si Manang Adel na mula sa kusina. 

"Wala siyang nasabi sa kin." And it hurts. Pero manhid na siya. Laging ganoon ang Daddy niya. Wala siyang puwang sa mundo nito. "Kunsabagay, sanay na ako na hindi siya nagpapaalam kung saang lupalop ng mundo ang business trip niya..."

"Oh siya, wag ka nang magtampo sa Daddy mo. Tawagan mo na lang para magkausap kayo. At tumuloy ka na muna sa kusina nang makakain ka na ng hapunan..."

She smiled timidly. If there is one consolacion about going and staying home. Un eh ang masarap na lutuin ng long time nilang kasama sa bahay. Ang sabi ng Daddy niya'y katiwala si Manang Adel ng Lola niya. At nang nakapag-asawa ang Daddy niya, ibinigay dito si Manang Adel. And she loved so much this old lady. She is indeed her second mother somehow. Hindi sila nagpang-abot ng Lola niya dahilan sa namayapa na ito cause of ovarian cancer a year before she was born.

"Manang, hindi mo na sinasabihan na dumiretso sa kusina. Automatic na un. I love your cooking you know that." Matamis na ngumiti ang matanda. At saka ito tumuloy na sa kusina kasunod siya.

Sa likod ng isip ni Tamara, naglalaro ang ilang mga eksena. Ang eksenang naging dahilan kung bakit lumayo ang loob ng Daddy niya sa kanya. She dismissed those thoughts as soon as it entered her system.

Ako ba talaga ang may kasalanan, Dad? She whispered.