"PSSST..."

He turned. A smiled flustered on his face. Nilingon ni Tom ang pinanggalingan ng sitsit na 'un and she caught her eyes. That's Tamara's eyes. Mabining lumapit ang dalaga sa kanya. Tom almost forgot to breath. Kung noon halos isumpa niya ito, iba na ngayon. She walked as if she's the only person in the world. Her beauty indeed is captivating. Literal na nahugot ni Tom ang hininga niya pagkakita dito. Simpleng uniporme lamang ng school nila ang suot nito pero pakuwari niya'y she wore the most elegant and most luxurious dress she never had.

Tom caught himself admiring Tamara. At bago pa man mabasa ni Tamara ang paghangang iyon sa mukha niya, he guarded himself. That, Tamara smiled. And Tom cursed himself by flinching on that mere smile.

"Hey, back on earth. Masyado pang maaga para mag-hallucinate ka dyan." Si Tamara, nasa harapan na niya ito. Nabasa ito ang nasa isip niya?

"Huh?" Usal niya.

"Mukhang malalim ang iniisip mo. You heard me but your mind is traveling somewhere. Is there anything wrong?" Malalim ang kunot noo nito.

Mabilis siyang umiling.

"Well, hinanap talaga kita..." And that smile again.

"Bakit? May nangyari bang masama?"

"Wala naman. I just wanted to invite you to dinner. Sa bahay namin." Saka ito naglakad palampas sa kanya. Tama ba ang narinig niya mula dito? "I'll wait after your class. You know my car I guess. Just go there. See yah!" At mabilis itong lumakad palayo.

"T-Tamara...."

She stopped. Muli siyang nilingon. "I will not take no for an answer..." And she smiled again.

Tom melted. At mabilis na nagbalik alaala ang nangyaring pagliligtas niya dito two days ago. He thought matatapos na ang gabing iyon sa pasasalamat nito maging ang pagkakakilala nila. But suddenly, may ganitong surpresa.

Malalim na bumuntong-hininga si Tom. Bahala na! Bulong niya sa sarili.