Jean-Baptiste Tavernier, aventurier francez, në shekullin e shtatëmbëdhjetë u bë zotëruesi i diamantit blu më të madh e më të çmuar të botës për kohën. Ai diamant nuk ishte tjetër përveçse syri i një idhulli të shenjtë, hyjnisë hindu Sita, gruaja e Rama-s. Hyjnia, sipas një legjende shumë të lashtë popullore, ishte vendosur në një tempull në lumin Colerron dhe u grabit nga një skllav. Fatkeqi nuk e kishte idenë për atë që do të kishte shkaktuar me gjestin e tij. Sipas burimeve të tjera, ishte një prift hindu i korruptuar, i cili e vodhi dhe si ndëshkim iu nënshtrua një vdekjeje të ngadalshme e të dhimbshme.

Kishte vetëm një blerës të mundshëm për një thesar të tillë: Mbreti Louis XIV. E prerë në 67.5 karat dhe e quajtur bluja franceze, ajo u var në një copë fjongo për t'u veshur në raste ceremoniale.

Luigji I XIV e preu në formën e zemrës për të lartësuar bukurinë, e ia dhuroi njërës prej të dashurave të tij, Madame Montespan, grua me shpirt të zi, e përfshirë në punëra po kaq të errëta, që kanë të bëjnë me helme dhe ezoterizëm. Filloi kështu magjia e diamantit dhe rruga e vdekjeve dhe e torturave. Tashmë, i futur me të drejtë në gurët e çmuar të Kurorës franceze, ishte radha e mbretëreshës Mari Antonetë, që e merr si dhuratë nga i shoqi i saj, mbreti Luigji i XVI. Të dy përfunduan në gijotinë, gjatë Revolucionit Francez.

Louis XV do të fillonte rimodelimin e diamantit, duke porositur një varëse të madhe dhe të përpunuar të njohur si Urdhri i Qethit të Artë. Por ishte gjatë mbretërimit të Louis XVI dhe Marie Antonetë që shoqatat e saj franceze morën një fund të papritur. E vjedhur nga thesari gjatë revolucionit, diamanti u zhduk për gati 40 vjet.

Nuk dihet se qysh apo nga dora e kujt, por pas disa vitesh diamanti u shfaq në Londër, rreth vitit 1812, i reduktuar edhe më shumë në peshë, por më rrezëllitës se kurrë, me një dritë shqetësuese dhe ngarkesë të pashteruar energjie negative, që ua transmetonte pikërisht zotëruesve të vet, duke mos u lënë atyre rrugëdalje.

Ishte blerë këtë herë nga një financier i madh i kohës, në Londrën e vitit 1824. Henry Tomas Hope pagoi një pasuri të paçmuar dhe i dha emrin e tij. Nga ajo që dihet, ishte i vetmi të cilit nuk i ndodhi gjë. Përseja mbetet një mister... "Diamanti Hope" arriti kështu në jetën e çiftit Lord Francis Hope e Mary Yohe, të cilët e paguan shtrenjtë zotërimin e tij. Çifti u nda dhe ajo, këngëtare në karrierë, ra në mjerim dhe vdiq pas pak kohe. Nuk kishte një fat të ndryshëm as një tjetër zotërues i tij, princi rus Kanitovski, i cili ia dhuroi një balerine që ai vetë e vrau, në një shpërthim çmendurie, të njëjtën natë që i bëri dhuratën e çmuar.

Princi vdiq më pas nga dora e revolucionarëve. Argjendari grek, Simon Matharides as nuk shijoi në kohë bukuritë e gurit të çmuar sepse u rrëzua në fundin e një përroi. Vetëvrasje? Vrasje? Nuk do të mësohet kurrë. Në fillim të nëntëqindës, Blue Hope pati një zotëri të ri, sulltanin e Turqisë, Abdul Hamidi II. Sulltani ia dhuroi njërës prej të dashurave të tij, por kur ai u largua gruas iu pre koka. Abdul Hamidi i II-të u çmend.

Diamanti arriti në Amerikë përmes një argjendari, Pierre Cartier. U ble më pas nga Eduard Beale McLean, pronari i gazetës "The Washington Post": fati i familjes së tij nuk ishte i ndryshëm, diamanti mbolli sërish vdekje, dëshpërim e vuajtje, duke mos kursyer askënd. E gjitha e dokumentuar nga arkiva historike. Një familje e tërë e shfarosur, njëri pas tjetrit. Vdekje të dhunshme. Aureola e tij negative dukej se forcohej më tej, duke u ushqyer nga gjurma e gjatë e vdekjes që linte pas vetes.

Në vitin 1947, diamanti u ble për një milion dollarë nga Harri Winston, një argjendar në New York. Harri e vendosi në një pako shumë të thjeshtë postale dhe e dërgoi për tek Instituti Smithsonian i Washingtonit, ku gjithë kohën është i ekspozuar. Askush nuk ka guxuar ta zotërojë, ose ta shesë, kaq e keqe ishte fama që e paraprinte.

Nofka e Harry Winston "Mbreti i Diamanteve" nuk është aspak befasuese, duke pasur parasysh se argjendaria e Nju Jorkut mendohet të ketë zotëruar të paktën një të tretën e gurëve më të famshëm në botë. Shumë prej tyre u blenë "përafërsisht" dhe u shndërruan në gurë të çmuar të bukurisë legjendare.

Më i njohuri, megjithatë, e gjeti rrugën e tij në duart e tij tashmë të prera... dhe erdhi me një histori të gjatë dhe intriguese. Ky ishte diamanti famëkeq Hope.

Sot me peshë 45,52 karat, Diamanti Hope është një mrekulli e rrallë e natyrës, duke qenë jo i bardhë, por një blu e thellë magjike. Ka histori kontradiktore në lidhje me origjinën e saj, por ka shumë të ngjarë të jetë nxjerrë nga minierat e Golkondas në Indinë jugore. Tani të zhdukura, këto ishin burimi i disa gurëve të çmuar të jashtëzakonshëm, duke përfshirë Koh-i-Noor, pjesë e Bizhuterive të Kurorës Britanike.

Legjenda thotë se guri u bë i njohur për Perëndimin vetëm pasi u vodh nga një tempull, ku u mbrojt nga një mallkim. Gjatë shekujve, pronarët e saj kanë shijuar pasuri të përziera, megjithëse shkenca moderne ofron një shpjegim alternativ se pse kjo perlë e mrekullueshme ka tërhequr një reputacion për fat të keq.

Ishte e tillë vëmendja që tërhoqi që Harry Winston vendosi t'ia dhuronte xhevahirin e çmuar Institutit Smithsonian në Uashington DC. Një triumf shprese mbi përvojën, ndoshta ose në kundërshtim me mallkimin, ai e dërgoi atë në muze me postë të zakonshme të regjistruar. Diamanti Hope mbetet atje sot, duke bërë magjinë e tij mbi shtatë milionë vizitorë në vit.

Legjenda thotë që hyjnia indiane mallkon këdo që e ka marrë në zotërim gurin e çmuar, duke derdhur ndaj tyre të gjithë zemërimin e vet, si dhe energjinë negative, një "lumë" gjaku e të vdekurish mizorisht, lidhen me këtë gur magjiplotë e të rrezikshëm. Viktima e parë ishte pikërisht Tavernier, i cili falimentoi shpejt dhe vdiq më pas gjatë një udhëtimi drejt Indisë, që e kishte ndërmarrë me shpresën për të rigjetur fatin e vet.

Diamanti binjak, ose syri tjetër, nuk u gjet kurrë...